IV SA/Wa 2115/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267), zwanej dalej "K.p.a.", utrzymał w mocy orzeczenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska [...] z [...] kwietnia 2013 r., którym, odmówiono wszczęcia postępowania administracyjnego, w myśl art. 61a K.p.a., w przedmiocie wydania - na wniosek Nadleśnictwa S. - zezwolenia na odstępstwo od zakazów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r. poz. 627, ze zm.), obowiązujących w granicach rezerwatu przyrody [...], celem umożliwienia dochodzenia postrzałków zwierzyny grubej.

Uzasadniając orzeczenie organ odwoławczy wskazał:

- art. 15 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody przewiduje możliwość wydania zezwolenia na odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, jedynie w przypadkach, jeżeli jest to uzasadnione wykonywaniem badań naukowych lub celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi lub sportowymi lub celami kultu religijnego i nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na cele ochrony przyrody rezerwatu przyrody; w art. 15 ust. 5 nie są wymienione cele humanitarne, etyczne, sanitarne czy polowania, których, co podniósł wnoszący zażalenie – Nadleśnictwo S., stanowi element poszukiwanie postrzałka; wnioskodawca opisywał także, czym jest poszukiwanie postrzałka oraz stwierdził, że jest ono elementem polowania, a tradycje łowieckie są silnie zakorzenione w kulturze społeczeństwa; organ odwoławczy nie mógł się wdawać w polemikę w kwestii zakorzenienia łowiectwa w kulturze polskiego społeczeństwa; zauważył jedynie, że poszukiwanie i dochodzenie postrzałka narusza zakazy obowiązujące na terenie rezerwatów przyrody, a samo polowanie, na mocy art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie przyrody, jest w rezerwatach przyrody zabronione,

- wnoszący zażalenie podnosił, że złożony przez niego wniosek nie dotyczył konkretnie wskazanego przypadku, lecz mogącej nastąpić w trakcie polowania potrzeby poszukiwania postrzałka, stanowi o humanitarnym traktowaniu zwierząt, natomiast niepodjęcie poszukiwania postrzałków na obszarze rezerwatów przyrody stanowi nieuzasadnione i niehumanitarne zabijanie zwierząt oraz znęcanie się nad nimi; powołano się przy tym na przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002 ze zm.), które stanowią o wymogu humanitarnego traktowania wszystkich zwierząt i zakazie ich zabijania; organ odwoławczy również w tej kwestii nie mógł się wdawać w polemikę, gdyż polowanie w granicach rezerwatów przyrody jest literalnie zabronione z mocy prawa, a katalog odstępstw od tego zakazu jest zamknięty; podniesiony przez Nadleśnictwo fakt, że złożony wniosek nie dotyczył konkretnie wskazanego przypadku, lecz mogącej nastąpić w trakcie polowania potrzeby poszukiwania postrzałka, przemawia jednoznacznie za słusznością podjętego przez organ I. instancji rozstrzygnięcia; w zezwoleniu, o wydanie którego wnioskowano nie sposób bowiem określić horyzontu czasowego planowanych czynności oraz osób, których zezwolenie to ma dotyczyć,

- w odniesieniu do podniesionej w dalszej części zażalenia kwestii zobowiązań wynikających z przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości porządku w gminach (Dz.U. z 2012 r. poz. 391) oraz ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. odpadach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21), wyrażono stanowisko, że przepisy wynikające z ww. ustaw nie mogą mieć zastosowania dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy; rezerwat przyrody jest bowiem obszarem szczególnym, w którym przebiegają naturalne procesy przyrodnicze, w tym naturalny obieg materii,

- organ I. instancji, rozważając możliwość wszczęcia postępowania, rozpatrzył wniosek biorąc w pełni pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, w której zezwolenie miałoby być wydane na maksymalny, dopuszczony ustawą okres pięciu lat, na obszar całego rezerwatu przyrody dla nieokreślonej grupy odbiorców (myśliwych); wszczęcie postępowania na podstawie wniosku skarżącego byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami K.p.a., a zwłaszcza z zasadą praworządności (organy działają na podstawie i w granicach prawa) oraz z zasadą szybkości i prostoty działania zawartą w art. 12, która mówi o posługiwaniu się najprostszymi środkami prawnymi w orzekaniu; organ I. instancji w zaskarżonym rozstrzygnięciu poinformował, iż zgodnie z art. 61a § 1 k.p.a. w przypadku, w którym żądanie zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania; wskazana w tym przepisie druga przesłanka odmowy wszczęcia postępowania ma w przedmiotowym przypadku zastosowanie i tym samym sprawa ta nie może zostać załatwiona w formie decyzji administracyjnej,

- organ I. instancji, rozpatrując sprawę, działając na podstawie art. 61a § 1 K.p.a., w sposób prawidłowy wydał postanowienie, którym odmówił wszczęcia postępowania w sprawie o wydanie zezwolenia na odstępstwo od zakazu obowiązującego w granicach rezerwatu przyrody [...]; wniosek nadleśnictwa nie dotyczył konkretnie wskazanego przypadku, lecz trudnego do przewidzenia przyszłego zakresu zadań oraz nie określał ram czasowych i przestrzennych wnioskowanego działania; wniosek ten nie wskazywał także osoby, która byłaby uprawniona do wykonania czynności objętej zezwoleniem; Skarżący sam stwierdził, że nie sposób wyznaczyć osoby, która byłaby adresatem zezwolenia na odstępstwo od zakazów obowiązujących w granicach rezerwatu przyrody; nie było tym samym podstaw do wydania zezwolenia na odstępstwo od zakazów w formie decyzji administracyjnej,

- postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania zostało w tej sprawie wydane ze względów formalno-prawnych; skarżący w treści zażalenia odnosił się nie tylko do przesłanek, którymi kierował się organ I. instancji, wydając zaskarżone postanowienie, lecz nawiązuje także do kwestii merytorycznych, które nie były analizowane w trakcie prowadzonego postępowania; przesłanki merytoryczne byłyby badane w sytuacji wszczęcia przez organ I. instancji postępowania i w przypadku braku przeszkód formalnych do wydania rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej.

W skardze Nadleśnictwa S. sformułowało zarzuty naruszenia:

- art. 61 a § 1 K.p.a. poprzez:

- przyjęcie, że w sprawie występują "inne uzasadnione przyczyny" uniemożliwiające wszczęcie postępowania, tj. brak podstawy materialnoprawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym, podczas gdy podstawa materialnoprawna żądania Skarżącego istnieje,

- sformułowanie w zaskarżonym postanowieniu wniosków i ocen dotyczących meritum żądania Strony, co jest niedopuszczalne na etapie formalnego badania dopuszczalności wszczęcia postępowania i może nastąpić jedynie po formalnym wszczęciu postępowania w sprawie i po przeprowadzeniu w całości postępowania administracyjnego,

- naruszenie art. 15 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody, poprzez przyjęcie, jakoby nie miał on zastosowania w sprawie. podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisu prowadzi do przeciwnego wniosku,

- naruszenie art. 6 K.p.a. (zasady praworządności), art. 7 K.p.a. (zasady uwzględniania z urzędu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli), art. 9 K.p.a. (zasady informowania stron i innych uczestników postępowania przez organ administracji publicznej) oraz art. 12 K.p.a. (zasady szybkości i prostoty postępowania), poprzez zaniechanie wezwania Skarżącego do ewentualnego uzupełnienia wniosku z 18 lutego 2013 r. w przedmiocie wydania zezwolenia na odstępstwa od zakazów w rezerwacie przyrody w zakresie sprecyzowania ram czasowych i przestrzennych działań oraz ewentualnie imiennego wskazania osób, których miałoby dotyczyć przedmiotowe zezwolenie.

Uzasadniając skargę wskazano:

- wbrew twierdzeniom organów obu instancji, w sprawie nie występują "inne uzasadnione przyczyny", o których mowa w art. 61a § 1 K.p.a., z powodu których postępowanie nie może być wszczęte,

- co prawda Skarżący we wniosku o wydanie zezwolenia na odstępstwa od zakazów w rezerwacie przyrody nie określił precyzyjnie ram czasowych i przestrzennych planowanych czynności oraz nie wskazał z imienia i nazwiska osób, których zezwolenie miałoby dotyczyć, jednakże nie jest to "inna uzasadniona przyczyna", o której mowa w art. 61a § 1 K.p.a., z powodu której postępowanie nie może być wszczęte; organ, widząc ewentualne uchybienia Skarżącego w tym zakresie, winien go wezwać do sprecyzowania wniosku poprzez wskazanie brakujących danych; nie czyniąc tego organ dopuścił się naruszenia następujących zasad zawartych w K.p.a.: zasady praworządności (art. 6), zasady uwzględniania z urzędu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli (art. 7), zasady informowania stron i innych uczestników postępowania przez organ administracji publicznej (art. 9) oraz zasady szybkości i prostoty postępowania (art. 12),

- organ powinien wszcząć postępowanie administracyjne w sprawie, a w przypadku dostrzeżenia ewentualnych braków, wezwać Skarżącego do uzupełnienia wniosku, a następnie rozstrzygnąć sprawę merytorycznie w formie decyzji administracyjnej; w zażaleniu na postanowienie organu I. instancji podnoszono, że we wniosku zawarte były wszelkie możliwe do określenia informacje umożliwiające zezwolenia na odstępstwo od zakazów w rezerwacie przyrody, m. in. wskazując następujące dane: obszar planowanych działań obejmujący rezerwat przyrody "[...]", jedyną stronę postępowania - Nadleśnictwo S., zakazy od których Skarżący zamierza uzyskać zezwolenie, cel wykonania powyższych czynności, opis planowanych czynności, okres na jaki Skarżący występuje o udzielenie zezwolenia; w zażaleniu wskazano, że dochodzenie i dostrzeliwanie postrzałków nie będzie przeprowadzane przez "bliżej nieokreślony krąg osób", lecz przez osoby wyznaczone do tego przez Skarżącego; jednocześnie w toku postępowania administracyjnego istnieje możliwość sprecyzowania przez Skarżącego kręgu uprawnionych osób; organ zaniechał jednakże wzywania do uzupełnienia wniosku, czy składania jakichkolwiek wyjaśnień; takie postępowanie organu należy traktować, jako uchylanie się od formalnego wszczynania postępowania, a następnie jego merytorycznego rozstrzygnięcia,

- nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, jakoby organ I. instancji nie badał przesłanek merytorycznych w sprawie; twierdzenie to jest nieprawdziwe i nie znajduje podstaw w zgromadzonym w sprawie materiale; organ I instancji w uzasadnieniu postanowienia, powołując się na opinię Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, wskazał, że w sprawie nie mają zastosowania przepisy art. 15 ust. 4 oraz ust. 5 ustawy o ochronie przyrody, ponadto organ I. instancji powołał się na stanowisko Głównego Konserwatora Przyrody, zawarte w piśmie z 7 lutego 2012 r., zgodnie z którym dochodzenie postrzałków na obszarze rezerwatu przyrody lub jego części jest możliwe jedynie w rezerwacie lub jego części, gdzie przewidują to zapisy planu ochrony lub zadań ochronnych,

- organ I. instancji sformułował zatem wnioski i oceny dotyczące meritum żądania Skarżącego; takie działanie jest niedopuszczalne na etapie formalnego badania dopuszczalności wszczęcia postępowania i może nastąpić jedynie po formalnym wszczęciu postępowania w sprawie i po przeprowadzeniu w całości postępowania administracyjnego (vide: wyroki WSA o sygn. akt: II SA/Ol 893/11, i II SA/Kr 1356/11 – dostępne w CBOSA),

- postępowanie administracyjne w przedmiocie wniosku Skarżącego może zakończyć się decyzjami dwojakiego rodzaju, tj. albo decyzją zezwalająca na odstępstwa od zakazów obowiązujących na obszarze rezerwatu przyrody umożliwiającą dochodzenie postrzałków zwierzyny grubej w jego graniach, albo decyzja odmowną w tym zakresie,

- organ w toku postępowania starał się nie wdawać w polemikę z kwestiami merytorycznymi, podniesionymi przez Skarżącego w zażaleniu; jednakże nie bez znaczenia pozostaje fakt, że jeśli chodzi o podniesiony przez Skarżącego fakt pozostawienia postrzałków w rezerwatach przyrody oraz konieczności uprzątnięcia tuszy, jako nieczystości w myśl przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz ustawy o odpadach, organ wdał się w ową polemikę stwierdzając, jakoby przepisy tych ustaw nie mogły mieć zastosowania do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy "Rezerwat przyrody jest bowiem obszarem szczególnym, w którym przebiegają naturalne procesy przyrodnicze, w tym naturalny obieg materii (...). ",

- istnieje podstawa materialnoprawna żądania Skarżącego - to art. 15 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody; regionalny dyrektor ochrony środowiska może zezwolić na obszarze rezerwatu przyrody na odstępstwa od zakazów, o których mowa w art. 15 ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione wykonywaniem badań naukowych lub celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi lub sportowymi lub celami kultu religijnego i nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na cele ochrony przyrody rezerwatu przyrody,

- poszukiwanie postrzałka stanowi element polowania; zgodnie ze sztuką myśliwską jest to dojście martwej zwierzyny, która oddaliła się od miejsca strzału, a następnie padła lub dojście do rannej zwierzyny; wykonujący polowanie w obwodach łowieckich, gdzie wewnątrz jego granic znajdują się rezerwaty, nie są w stanie z całkowitą pewnością przewidzieć czy zwierzyna po strzale zostanie na miejscu, czy konieczne będą jej poszukiwania; nadleśniczy jest władającym obszarem, jednakże z uwagi na ograniczenia wynikające z ustawy o ochronie przyrody bez stosownego zezwolenia na odstępstwa od zakazów obowiązujących w rezerwatach przyrody, nie jest władny wydania zgody na poszukiwanie postrzałka w rezerwacie przyrody; wejście na teren rezerwatu w poszukiwaniu postrzałka stanowi element polowania, a tradycje łowieckie są silnie zakorzenione w kulturze społeczeństwa; łowiectwo dla całej rzeszy myśliwych jest bardziej "powołaniem" wynikającym z tradycji rodzinnej oraz pasji odziedziczonej po przodkach; lasy przez wieki użytkowane były łowiecko i ten walor historyczny jest magnesem dla wielu europejskich myśliwych do odbycia często sentymentalnej podróży w te tereny; łowiectwo posiada wielowiekowa tradycje, etykę, kulturę i obyczaje, które zobowiązują każdego myśliwego do dołożenia maksimum staranności w celu podniesienia martwej lub zranionej zwierzyny; uśmiercenie rannego zwierzęcia w rezerwacie, nie jest celem samym w sobie, a jedynie środkiem do skrócenia jego cierpienia i wypełnienia obowiązku, jaki nakłada również na każdego myśliwego § 40 regulaminu polowań; Skarżący w zażaleniu wyraźnie wskazał, że tego typu interwencja służby łowieckiej na terenie rezerwatów będzie miała charakter incydentalny w okresie jesienno-zimowym i z pewnością w żaden sposób nie wpłynie negatywnie na cele ochrony rezerwatów florystycznych; wskazał także na fakt, że niekontrolowany wzrost liczebności jeleniowatych może być zagrożeniem dla przedmiotu ochrony wielu obiektów; podkreślił, że zrównoważona gospodarka populacją jeleniowatych na wskazanym terenie korzystnie wpływa na ochronę zbiorowisk roślinnych lasów grądowych i łęgów, również w rezerwatach przyrody; ponieważ badanie przesłanek merytorycznych wniosku przez organ nie jest dopuszczalne na tym etapie postępowania, Skarżący dalszą polemikę z organem w tym zakresie uznał za zbędną.

Wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Sąd administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem naruszono przepisy postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Trafne są zarzuty skargi. Ich ponowne przytaczanie, z uwagi na uprzednie szerokie zreferowanie, byłoby niezasadne. Sąd przyjmuje je za własne, z poniższym zastrzeżeniem.

Celnie wywiedziono w skardze, że wobec złożenia wniosku oraz istnienia postawy do wydania rozstrzygnięcia (art. 15 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody) nie była zasadna odmowa wszczęcia postępowania. O ile organ uznałby, że istnieją przeszkody dla wydania zezwolenia na konkretny wniosek, winien był wydać decyzję o odmowie jego udzielenia.

Nadając wadliwą formę orzeczeniu (odmowa wszczęcia postępowania miast odmowy wydania zezwolenia) uchybiono przepisom postępowania. W ocenie Sądu uchybienie tego rodzaju nie zawsze musi mieć wpływ na wynik sprawy. Gdyby bowiem organy obu instancji wnikliwie rozważyłyby zasadność wniosku, co do meritum, a swoje rozstrzygnięcie uzasadniłyby, odnosząc się do przesłanek wydania zezwolenia, wskazanych w art. 15 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody, naruszenie postępowania mogłoby nie mieć wpływu na wynik sprawy. Zarówno bowiem w doktrynie jak i judykaturze podkreśla się, że orzeczenie administracyjne stanowi jedność, gdy chodzi o sentencję i jej uzasadnienie. Gdyby więc z wyczerpującego uzasadnienia można było wywieść, że po wnikliwym rozpoznaniu sprawy uznano, jakoby brak było przesłanek do wydania zezwolenia a orzeczeniu nadano tylko nie prawidłową formę, uchybienie tego rodzaju nie musiałoby prowadzić do uchylenia zaskarżonego aktu w myśl art. 145 §. 1 pkt 1 lit c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

W rozpoznawanej sprawie, choć w uzasadnieniu zamieszczono zdawkowe rozważania, co do tego czy możliwe jest wydanie zezwolenia, sytuacja wskazana wyżej nie miała miejsca, co trafnie także odnotowano w skardze. Z treści uzasadnienia wynika mianowicie, jakoby przyczyną odmowy wszczęcia postępowania był brak możliwości wydania zezwolenia wywodzony z tego, że polowanie na terenie rezerwatu jest zabronione (art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie przyrody). Fakt sformułowania zakazu jest niesporny, jednakże równocześnie prawodawca upoważnił organ administracji do zwolnienia z wszelkich zakazów, o których mowa w art. 15 ust. 1 a więc również zawartego w pkt 4 tej jednostki redakcyjnej (która zresztą sama także zawiera ustawowe odstępstwo od danego zakazu), Stąd, o ile nie zachodziły braki formalne wniosku, w rozumieniu art. 64 ust. 2 K.p.a. w zw. z treścią art. 15 ust. 7 ustawy o ochronie przyrody (co skutkowałoby - po wezwaniu do uzupełnienia - pozostawieniem podania bez rozpoznania) rolą organu było rozważenie:

I. czy za dopuszczeniem odstępstw przemawiają względy wykonywania badań naukowych lub cele edukacyjne, kulturowe, turystyczne, rekreacyjne lub sportowe bądź kultu religijnego a dopiero jeżeli tak to

II. czy nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na cele ochrony przyrody rezerwatu przyrody.

Postulatowi temu nie uczyniono zadość zarówno, gdy chodzi o rozważenie przesłanki I. jak i II.

Gdy chodzi o pierwszą z nich nie jest w szczególności odzwierciedleniem wnikliwego rozpatrzenia sprawy stwierdzenie, że jako przesłanki wyrażenia zgody nie wskazano w ustawie ustawy o ochronie przyrody celów humanitarnych czy też deklaracja, że organ nie będzie odnosił się do kwestii tradycji polowań, w sytuacji, gdy Strona wywodzi, jakoby właśnie cele kulturowe przemawiały za dopuszczeniem odstępstwa od zakazu.

Trafnie zauważono w skardze, że z uwagi na rodzaj rozstrzygnięcia w powiązaniu z jego uzasadnieniem, przedwczesna byłaby obecnie ocena przez Sąd, czy zachodzą przesłanki odmowy w tym zakresie. W kwestii tej zająć muszą wpierw stanowisko, co do meritum, we właściwej formie, organy obu instancji a ich orzeczenie może być dopiero przedmiotem badania legalności przez sąd administracyjny.

Odnotować też wypada, że kwestia możliwości precyzyjnego zakreślenia granic zezwolenia na odstępstwa może mieć w sprawie istotne znaczenie merytoryczne – podnoszona przez organ problematyka potrzeby wskazania miejsc, czasu czy osób uprawnionych. Nie chodzi tu o formalne wymagania wniosku – zawarcie w nim wskazanych ustawą, co do rodzaju informacji - lecz możliwość doprecyzowania, w koniecznym stopniu, istotnych danych. Kwestia ta po stosownym wezwaniu wnioskodawcy do uzupełnia informacji, w myśl art. 9 i 12 K.p.a., może być rozważana w kontekście ziszczenia się przesłanki pozytywnej wydania zezwolenia w postaci możliwości wykluczenia negatywnego oddziaływania na cele ochrony w rezerwacie. Brak bowiem możliwości sprecyzowania zakresu czynności objętej zezwolenia, gdy okazałoby się technicznie nie możliwe ścisłe zakreślenie warunków dopuszczalnych odstępstw, nie pozwala uznać, że występuje druga z niezbędnych przesłanek wydania zezwolenia na odstępstwo od zakazów. W takiej sytuacji wydanie zezwolenia nie byłoby dopuszczalne – wyjątek nie może być traktowany rozszerzająco. Kwestia ta może mieć znacznie oczywiście dopiero, o ile zostanie ustalone wystąpienie pozytywnej przesłanki do wydania zezwolenia oznaczonej wcześniej, jako I.

Reasumując, przesadzające znacznie w sprawie miało nie wyjaśnienie jej istotnych okoliczności faktycznych, co musiałoby znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu urzeczenia (uchybienie art. 7. 77 i 107 § 2 w zw. z art. 126 K.p.a.).

Ponieważ analogiczna wadliwością są obarczone orzeczenia organów obu instancji, Sąd - uwzględniając zasadę dwuinstancyjności postępowania (art. 15 K.p.a.) - uchylił również postanowienie organu I instancji.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 135 i 145 § 1 pkt 1 lit c stawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt I. sentencji. O zwrocie kosztów orzeczono w pkt. II. sentencji na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 powyższej ustawy, na które składa się kwota 100 zł uiszczona tytułem wpisu od skargi.

Rozpatrując ponownie sprawę organ administracji uwzględni ocenę prawną zawartą w niniejszym uzasadnieniu.