III SA/Kr 485/13

Uzasadnienie

Prezydent Miasta decyzją z dnia [...] 2012 r. nr [...], znak: [...] skierował B. K., posiadającą uprawnienia do kierowania w zakresie prawa jazdy kategorii B, na badanie lekarskie do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy z powodu otrzymania informacji o zastrzeżeniach w stanie zdrowia mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdu.

Jako podstawę prawną decyzji organ wskazał art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r., nr 108, poz. 908 ze zm.), dalej "P.r.d." oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz.U. z 2004 r., nr 2, poz. 15).

W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że w dniu 1 października 2012 r. wpłynęło pismo Szpitala [...] w K z dnia 26 września 2012 r. wnioskujące o skierowanie B. K. na badanie lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami w związku z istniejącymi zastrzeżeniami co do stanu zdrowia ww. kierowcy.

Zgodnie z art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d. badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

W związku z tym w dniu 4 października 2012 r. wszczęto postępowanie administracyjne w sprawie zawiadamiając stronę o przysługującym jej uprawnieniu z art. 10 § 1 K.p.a. B. K. nie skorzystała z przysługującego jej prawa.

W dniu 9 października 2012 r. wpłynęło pismo Szpitala Specjalistycznego [...] w K z dnia 3 października 2012 r. wnioskujące o skierowanie B. K. na badanie lekarskie w związku z istniejącymi zastrzeżeniami co do stanu zdrowia kierowcy.

Organ pismem z dnia 25 października 2012 r. ponownie poinformował stronę o możliwości zapoznania się z materiałami oraz o uprawnieniach z art. 10 § 1 K.p.a.

Organ uzyskał informację, że strona do dnia 25 listopada 2012 r. przebywa za granicą. Z uwagi na powyższe organ zawiadomieniem z dnia 9 listopada 2012 r. przedłużył termin zakończenia postępowania.

W dniu 4 grudnia 2012 r. zgłosił się J. M. pełnomocnik strony, który po zapoznaniu się z aktami sprawy poprosił o przesłanie decyzji w sprawie na adres strony, a kopii decyzji do wiadomości pełnomocnika.

Zdaniem organu, z analizy zebranego materiału dowodowego wynika, że zasadnym było skierowanie B. K. na badania lekarskie, ponieważ zaistniała przesłanka wymieniona w art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d.

B. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji.

Wnosząc o zmianę lub uchylenie decyzji, zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niesłusznym uznaniu, iż zasadnym jest skierowanie jej na takie badania, w związku z uzyskaną informacja od lekarzy publicznej służby zdrowia w zakresie jej stanu zdrowia. W ocenie skarżącej, prawidłowa analiza tych informacji lekarskich wraz z dokumentacją leczenia w całości wykazuje, że chwilowe kłopoty dotyczące zaostrzenia złego zdrowia a mające wpływ na możliwości postrzegania i reagowania jako kierowcy wynikały jedynie z chwilowego leczenia nadmierną dawka gentamecyny, zaś leczenie to zostało zakończone bez powikłań. Umożliwia to jej obecnie w pełni bezpieczne kierowanie pojazdami.

Podniosła, że do organu wpłynęły dwie informacje ze szpitali z dnia 26.09. 2012 r. i 3.10.2012 r., które nasuwały wątpliwości w zakresie zdolności do kierowania pojazdami. Faktem jest, że w tym okresie była chora i leczona nadmierną dawka gentamycyny, co wywoływało u niej pewne zakłócenia w sposobie funkcjonowania i najprawdopodobniej ta obserwacja jej stanu zdrowia spowodowała, że lekarze składający informacje do organu, nabrali wątpliwości odnośnie jej predyspozycji zdrowotnych do kierowania pojazdami mechanicznymi. Obecnie po zakończeniu tamtego leczenia, co sygnalizowała lekarzowi tj. reakcje organizmu na taką dawkę gentamecyny, powróciła do zdrowia i te efekty ówczesnego leczenia całkowicie zniknęły, a tym samym decyzja zaskarżona nie ma uzasadnienia faktycznego.

Wniosła o podjęcie decyzji w oparciu o całość dokumentów a nie jedynie sygnalizacyjne pismo lekarzy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 4 marca 2013 r. nr [...], utrzymało w mocy decyzję organu I instancji - na podstawie art. 99 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r., nr 30, poz. 131 ze zm.) dalej "u.k.p.", § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że od daty wydania zaskarżonej decyzji przez organ I instancji nastąpiła zmiana stanu prawnego, bowiem w dniu 19 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, której art. 125 pkt 10 lit. j stanowi o uchyleniu m.in. art. 122 ust. 1 P.r.d. Obecnie kwestia kierowania na badania lekarskie osób posiadających prawo jazdy jest uregulowana w Rozdziale 12 i 15 ustawy o kierujących pojazdami, w szczególności zaś w art. 75 i art. 99 ww. ustawy. Kolegium orzekając w sprawie było zobowiązane uwzględnić zmiany w stanie prawnym, jakie zaszły od dnia wydania decyzji przez organ I instancji.

Podstawę wydania decyzji przez organ I instancji stanowił art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d. Obecnie kwestia kierowania kierowców na badania lekarskie jest uregulowana w ustawie o kierujących pojazdami, która weszła w życie 19 stycznia 2013 r. W myśl art. 99 ust. 1 pkt 2b u.k.p. ustawy starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie lekarskie, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

Z treści art. 99 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p. wynika, że starosta ma obowiązek skierowania na badania w razie istnienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy, przy czym zastrzeżenia te muszą mieć charakter poważnych. Ustawodawca wprowadzając ustawę o kierujących pojazdami, postanowił utrzymać w mocy rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami.

Zgodnie z art. 137 u.k.p. dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 80d ust. 7, art. 88 ust. 7, art. 94 ust. 4, art. 100 ust. 2, art. 115, art. 1151, art. 123, art. 125 oraz art. 127 ust. 4 P.r.d. zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie upoważnień określonych w niniejszej ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Wobec powyższego w sprawie kwestię skierowania na badania lekarskie reguluje rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami

Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia, badania lekarskie osób wymienionych w art. 122 ust. 1 pkt 2-5 ustawy przeprowadza się w wojewódzkich ośrodkach medycyny pracy, a w myśl § 2 ust. 5, starosta może skierować na badanie lekarskie osobę, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów.

Z powyższego wynika, iż przepisy rozporządzenia precyzują postanowienia art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d. (obecnie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b u.k.p.), uprawniającego starostę do wydawania decyzji o skierowaniu na badania, wyliczając przesłanki, których wystąpienie daje podstawę do skierowania na badania lekarskie.

W sprawie podstawą wszczęcia z urzędu postępowania w przedmiocie skierowania na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami przez B. K., posiadającą prawo jazdy kat. B, były pisma lekarzy:

- ze Szpitala [...] w K informujące, że u pacjentki B. K. nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia wykluczając możliwość prowadzenia pojazdów oraz

- ze Szpitala Specjalistycznego [...] w K informujące, że podczas wykonywania zawodu stwierdzono u pacjenta B. K. objawy chorobowe, o których mowa w ust. 4 załącznika nr 4 do rozporządzenia z dnia 15 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się, co rodzi konieczność dokonania oceny predyspozycji zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Wobec powyższego, zdaniem Kolegium, w sprawie wystąpiła sytuacja powzięcia przez Starostę wiarygodnej informacji o uzasadnionych i poważnych zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącej, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów (obecnie: art. 75 ust. 1 pkt. 5 u.k.p.).

Organ odwoławczy zaznaczył również, że załącznik nr 4b do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r. określa sposób oceny stanu zdrowia osoby chorej na padaczkę w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. W pkt. 4 załącznika wskazano, że lekarz, który podczas wykonywania zawodu stwierdził u osoby ubiegającej się o prawo jazdy lub posiadającej prawo jazdy, przypadek wystąpienia napadu o symptomatologii padaczkowej lub podejrzenie albo istnienie padaczki, niezależnie od okoliczności, powinien niezwłocznie powiadomić organ wydający prawo jazdy o konieczności dokonania oceny predyspozycji zdrowotnych tej osoby do kierowania pojazdami.

Mając na uwadze dokumentację zgromadzoną w sprawie, organ odwoławczy stwierdził, że okoliczność poinformowania przez Szpital [...] w K o istotnym pogorszeniu stanu zdrowia skarżącej, wykluczającym możliwość prowadzenia pojazdów oraz przez Szpital Specjalistyczny [...] w K o fakcie zdiagnozowania schorzenia, o którym mowa w ust. 4 załącznika nr 4 do rozporządzenia prowadzi do wniosku, że w sprawie występuje przesłanka z powołanego wyżej § 2 ust. 5 ww. rozporządzenia i art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d. uzasadniająca skierowanie skarżącej na badania lekarskie.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy posiada przymiot wiarygodnej informacji, uzasadniającej przeprowadzenie u skarżącej badania na okoliczność istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. W sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia, który może (choć nie musi - to ocenią lekarze specjaliści) wpływać na zdolność kierowania pojazdami przez skarżącą. Fakt występowania u kierowcy jednostki chorobowej daje podstawę do stwierdzenia, że zachodzą wątpliwości, czy posiada on pełną sprawność do prowadzenia pojazdów. Zaistniała zatem potrzeba weryfikacji, czy aktualny stan zdrowia skarżącej pozwala na bezpieczne kierowanie pojazdami w ruchu drogowym.

Organ zwrócił uwagę, że celem powyższej regulacji jest czuwanie nad bezpieczeństwem ruchu drogowego, aby osoby mające uprawnienia do kierowania pojazdami miały wymaganą sprawność nie tylko w chwili ubiegania się o uprawnienia, ale także w okresie późniejszym, kiedy już z tych uprawnień korzystają. Jak wskazuje się w literaturze i orzecznictwie sądowym: "podstawę wydania decyzji o skierowaniu na badania mogą stanowić tylko te przesłanki, które z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazują na istotne zmniejszenie się sprawności kierującego pojazdem. Może to być np. pochodząca z różnych źródeł informacja o pogorszonym stanie zdrowia, objawy chorobowe świadczące o zaistnieniu przeciwwskazań do wydania prawa jazdy (aktywna forma alkoholizmu, narkomanii, wada wzroku, padaczka itp. - W. Kotowski, Ustawa Prawo o ruchu drogowym. Komentarz praktyczny, Dom Wydawniczy ABC, 2002, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 2066/2007, LexPolonica nr 1978024.).

Organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z orzecznictwem sądowym organ nie ma obowiązku ustalenia, czy u strony istnieją przeciwwskazania do prowadzenia pojazdu, a jedynie, czy istnieją takie zastrzeżenia co do stanu zdrowia, które wymagają przeprowadzenia badań mających na celu stwierdzenia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Należy ustalić okoliczności uprawdopodabniąjące zmniejszenie sprawności kierującego do prowadzenia pojazdu. Jest to jednak tylko prawdopodobieństwo i właśnie badanie przeprowadzone przez uprawnionego lekarza pozwala w pełni na weryfikację zastrzeżeń w zakresie stanu zdrowia. Skierowanie kierowcy na badania lekarskie ma charakter zapobiegawczy a nie sankcyjny.

Organ odwoławczy podkreślił, że skierowanie na badania nie jest równoznaczne ze stwierdzeniem, iż nie jest możliwe kierowanie przez skarżącą pojazdami mechanicznymi. Zdolność do kierowania pojazdami mają właśnie wykazać badania przeprowadzone przez lekarzy.

B. K. wniosła na powyższą decyzję skargę, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 7 K.p.a. przez nie podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zwłaszcza przez zaniechanie sprawdzenia pełnej dokumentacji dotyczącej epizodu zdrowotnego skarżącej, oraz art. 77 § 1 K.p.a. przez zaniechanie zebrania w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, bowiem zaniechano uzyskania dokumentacji lekarskiej, o którą wnioskowała w odwołaniu, której to analiza pozwoliłaby na wydanie poprawnej decyzji z właściwym jej uzasadnieniem. Podniosła, że to organ a nie strona jest podmiotem prowadzącym postępowanie. Organ nie ustosunkował się i nie rozpatrzył całego materiału dowodowego.

Zauważyła, że zgodnie z art. 99 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p. "starosta ma obowiązek skierowania na badania w razie istnienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy na badania w razie istnienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy, przy czym zastrzeżenia te muszą mieć charakter poważnych".

W sprawie decyzję o skierowaniu skarżącej na badanie lekarskie wydano jedynie w oparciu o informacje uzyskane ze szpitali, w których poddawana była badaniom i leczeniu. Organ nie rozpatrzył całego materiału dowodowego, nie zapoznał się z dokumentacją medyczną, dlatego też nie można stwierdzić, że organ posiadał informacje wystarczające by uznać o konieczności skierowania skarżącej na badania lekarskie, bowiem decyzję wydał w oparciu o uzyskane od lekarzy informacje, których nie zweryfikował w żaden sposób, chociażby przez zapoznanie się z całokształtem przebytego przez nią leczenia.

Organ w żaden sposób nie ustosunkował się do informacji o leczeniu skarżącej zwiększoną dawką gentamycyny, co prawdopodobnie spowodowało u niej zaburzenia w funkcjonowaniu i o zakończeniu tego leczenia bez powikłań. Obecnie, po zakończeniu tamtego leczenia, nie odczuwa żadnych dolegliwości i cieszy się dobrym zdrowiem, dlatego decyzja o skierowaniu jej na badanie nie ma uzasadnienia faktycznego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

W szczególności Kolegium zaznaczyło, że zaistniała przesłanka uzyskania wiarygodnej informacji o uzasadnionych i poważnych zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącej, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów, co skutkowało z kolei wydaniem decyzji o skierowaniu jej na odpowiednie badania lekarskie. Tym samym rozstrzygnięcie sprawy nie wymagało - w ocenie Kolegium - przeprowadzenia dodatkowych dowodów, w szczególności w postaci dokumentacji lekarskiej dotyczącej przebiegu leczenia skarżącej, wobec czego podnoszony w skardze zarzut wydania kwestionowanej decyzji bez uprzedniej analizy tej dokumentacji, jest nietrafny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r., nr 153, poz.1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność z prawem zaskarżonej decyzji przy czym w sprawowaniu tej kontroli nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną rozstrzygając w granicach danej sprawy (art. 134 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej "P.p.s.a.". Usunięcie z obrotu prawnego decyzji może nastąpić tylko wtedy, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 P.p.s.a.

Skarga nie jest zasadna.

W sprawie poddanej kontroli Sądu zgodnie z art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d., na który powołał się w decyzji organ I instancji, a który obowiązywał w dniu wydania przez niego rozstrzygnięcia w sprawie, badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega między innymi kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

Z kolei z normy prawnej wynikającej z treści obowiązujących w chwili orzekania przez Kolegium art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p. wynika, że starosta ma obowiązek skierowania decyzją administracyjną na badania w razie istnienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy, przy czym zastrzeżenia te muszą mieć charakter poważnych.

Starosta wydaję tę decyzję administracyjną z urzędu na podstawie informacji i ustaleń stanu faktycznego uzyskanych w ramach wykonywania zadań własnych (art. 99 ust. 2 pkt 1 lit. a u.k.p., lub na podstawie zawiadomienia właściwych organów orzekających o niepełnosprawności lub niezdolności do pracy (art. 99 ust. 2 pkt 1 lit. c u.k.p.).

Analiza przywołanych powyżej regulacji prowadzi do wniosku, że w przypadku zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy, zarówno w poprzednio obowiązującym stanie prawnym – a więc w stanie prawnym sprzed dnia 19 stycznia 2013 r., jak i w obecnie obowiązującym stanie prawnym, przepisy przewidują podstawę prawną do wydania decyzji administracyjnej o skierowaniu określonej osoby na badania lekarskie. Modyfikacji w tym zakresie uległo wyłącznie ustawowe wskazanie przesłanki uzasadniającej podjęcie takiej decyzji. O ile bowiem w poprzednio obowiązującym stanie prawnym ustawodawca w art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d. wskazywał na przypadki "nasuwające zastrzeżenia" co do stanu zdrowia, o tyle w obecnie obowiązującym stanie prawnym wskazuje na "uzasadnione" i "poważne" zastrzeżenia co do stanu zdrowia. W ocenie Sądu, zmiana ta nie wpływa jednakże na ocenę istnienia podstawy prawnej do podjęcia decyzji o skierowaniu na badanie kontrolne, lecz może podlegać rozważaniu jedynie z punktu widzenia poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, które zdaniem organu I instancji wskazywały, że zasadnym było skierowanie B. K. na badania lekarskie, ponieważ zaistniała przesłanka wymieniona w art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d., a zdaniem organu odwoławczego, wskazują na uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia, o których obecnie stanowi art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b u.k.p. oraz art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p.

Na marginesie należy zauważyć, że w ustawie o kierujących pojazdami nie zamieszczono przepisu przejściowego określającego właściwość stosowania przepisów nowej ustawy do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie. Nie zamieszczono również przepisu określającego właściwość stosowania w tych sprawach przepisów dotychczasowych. Należy zatem przyjąć, jako zasadę, bezpośrednie działanie w tych sprawach nowej ustawy, jako obowiązującej w dniu prowadzenia postępowania i wydawania decyzji.

Zatem wezwanie do poddania się sprawdzeniu stanu zdrowia jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy nasuną się istotne zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy. Oznacza to, że nie wystarczą same wątpliwości, iż kierujący ze względu na stan zdrowia nie gwarantuje bezpiecznego prowadzenia pojazdu. Okoliczności ustalone przez organ muszą, bowiem z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazywać, że w stosunku do kierującego mogą występować przeciwwskazania zdrowotne co do jego dalszego udziału w ruchu w takim charakterze. Przeciwwskazania, które zostaną zweryfikowane podczas badania lekarskiego. Stanowi o tym § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (obecnie tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 133), zgodnie z którym starosta może skierować na badanie lekarskie jedynie taką osobę, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach o jej stanie zdrowia, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów.

W tym kontekście należy jednoznacznie wskazać, że organy administracji są zobowiązane do dokonania oceny okoliczności podanych przez podmiot, który te zastrzeżenia sygnalizuje, a więc oceny czy uzyskana informacja o zastrzeżeniach w stanie zdrowia osoby kierującej pojazdem jest wystarczająco umotywowana do powzięcia takich obaw i czy jest wiarygodna.

Tym wymogom nie w pełni sprostała decyzja organu I instancji naruszając niewątpliwie przepisy postępowania administracyjnego dotyczące uzasadnienia decyzji zawarte w art. 107 § 3 K.p.a. Zdaniem Sądu, Kolegium rozpoznając odwołanie od decyzji pierwszoinstancyjnej, a więc zgodnie zasadami ponownie rozpoznając sprawę wymogi te spełniło. Należy zatem przypomnieć w tym miejscu, że nie każde naruszenie przepisów postępowania może wywołać skutek w postaci uchylenia decyzji, ponieważ art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. daje podstawę do takiego rozstrzygnięcia tylko w sytuacji gdy naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W sprawie zdaniem Sądu, wskazane naruszenie nie mogło mieć i nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy.

Należy, bowiem zauważyć, że podstawą wszczęcia z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie skierowania na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami przez B. K., posiadającą prawo jazdy kat. B, były pisma lekarzy:

- ze Szpitala [...] w K informujące, że u pacjentki B. K. nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia wykluczając możliwość prowadzenia pojazdów,

- ze Szpitala Specjalistycznego [...] w K informujące, że podczas wykonywania zawodu stwierdzono u pacjenta B. K. objawy chorobowe, o których mowa w ust. 4 załącznika nr 4 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w brzmieniu nadanym przez rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2011 r., nr 88, poz. 503), co rodzi konieczność dokonania oceny predyspozycji zdrowotnych do kierowania pojazdami. Przywołana regulacja wskazuje, że lekarz, który podczas wykonywania zawodu, stwierdził u osoby ubiegającej się o prawo jazdy lub posiadającej prawo jazdy, przypadek wystąpienia napadu o symptomatologii padaczkowej lub podejrzenie albo istnienie padaczki, niezależnie od okoliczności, powinien niezwłocznie powiadomić organ wydający prawo jazdy o konieczności dokonania oceny predyspozycji zdrowotnych tej osoby do kierowania pojazdami.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu trafnie Kolegium uznało, że w sprawie wystąpiła sytuacja powzięcia przez Starostę wiarygodnej informacji o uzasadnionych i poważnych zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącej, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów (o których to przesłankach jest mowa w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p.).

Mając na uwadze dokumentację zgromadzoną w sprawie, trafnie w ocenie Sądu, organ odwoławczy stwierdził, że okoliczność poinformowania przez Szpital [...] w K o istotnym pogorszeniu stanu zdrowia skarżącej, wykluczającym możliwość prowadzenia pojazdów oraz przez Szpital Specjalistyczny [...] w K o fakcie zdiagnozowania schorzenia, o którym mowa w ust. 4 załącznika nr 4 do rozporządzenia prowadzi do wniosku, że w sprawie występuje przesłanka z powołanego wyżej § 2 ust. 5 ww. rozporządzenia, art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d. uzasadniająca skierowanie skarżącej na badania lekarskie, a obecnie art. 99 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p..

Zasadnie też organ odwoławczy uznał, że w sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia, który może (choć nie musi - to ocenią lekarze specjaliści) wpływać na zdolność kierowania pojazdami przez skarżącą. Fakt występowania u kierowcy wskazywanej jednostki chorobowej daje podstawę do stwierdzenia, że zachodzą wątpliwości, czy posiada on pełną sprawność do prowadzenia pojazdów. Zaistniała zatem potrzeba weryfikacji, czy aktualny stan zdrowia skarżącej pozwala na bezpieczne kierowanie pojazdami w ruchu drogowym.

Zatem zaistniała przesłanka uzyskania wiarygodnej informacji o uzasadnionych i poważnych zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącej, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów, co skutkowało z kolei wydaniem decyzji o skierowaniu na odpowiednie badania lekarskie. Tym samym rozstrzygnięcie sprawy nie wymagało – jak trafnie uznało Kolegium - przeprowadzenia dodatkowych dowodów, w szczególności w postaci dokumentacji lekarskiej dotyczącej przebiegu leczenia skarżącej, wobec czego podnoszony w skardze zarzut wydania kwestionowanej decyzji bez uprzedniej analizy tej dokumentacji, jest nietrafny.

W tym miejscu należy zauważyć, że z argumentacji skarżącej wynika, że skarżąca zarzuca naruszenie przez organy art. 7 K.p.a. przez nie podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zwłaszcza przez zaniechanie sprawdzenia pełnej dokumentacji dotyczącej epizodu zdrowotnego skarżącej, oraz art. 77 § 1 K.p.a. przez zaniechanie zebrania w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, bowiem zaniechano uzyskania dokumentacji lekarskiej, o którą wnioskowała w odwołaniu, której to analiza pozwoliłaby na wydanie poprawnej decyzji z właściwym jej uzasadnieniem.

Argumentacja ta nie mogła przynieść zamierzonego skutku, ponieważ ocenę stanu zdrowia w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami mogą dokonać jedynie osoby posiadające stosowne uprawnienia i wiedzę w zakresie medycyny i to w oparciu stosowną dokumentację medyczną. Niewątpliwie Starosta jest uprawniony wyłącznie do skierowania na takie badania po ustaleniu przesłanek wynikających z prawa administracyjnego, natomiast ocena stanu zdrowia osoby kierowanej na badania, a w szczególności ustosunkowanie się do informacji o leczeniu skarżącej zwiększoną dawką gentamycyny, co prawdopodobnie spowodowało u niej zaburzenia w funkcjonowaniu i o zakończeniu tego leczenia bez powikłań oraz, że skarżąca po zakończeniu tamtego leczenia, nie odczuwa żadnych dolegliwości i cieszy się dobrym zdrowiem, nie zawiera się w ustawowych kompetencjach Starosty.

Celem postępowania administracyjnego w przedmiocie skierowania kierowcy na badania kontrolne nie jest pełna weryfikacja stanu zdrowia kierowcy w odniesieniu do rozpoznanych jednostek chorobowych, procesu leczenia, stosowanych leków i skutków ich działania, czy też dokumentacji medycznej. Celem tego postępowania jest natomiast zbadanie ustawowych przesłanek zawartych w przepisach prawa administracyjnego uprawniających do wydania decyzji administracyjnej o skierowaniu na badania kontrolne kierowcy na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 4 P.r.d., a obecnie od dnia 19 stycznia 2013 r., art. 99 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p. i przepisów wykonawczych.

Dopiero w toku stosownego badania przeprowadzanego po wydaniu takiej decyzji dokonana zostanie weryfikacja stanu zdrowia skierowanego kierowcy w odniesieniu do rozpoznanych jednostek chorobowych, procesu leczenia, stosowanych leków i skutków ich działania, czy też dokumentacji medycznej, a więc z zastosowaniem medycyny - nauki empirycznej (opartej na doświadczeniu) obejmującej całość wiedzy o zdrowiu i chorobach człowieka oraz sposobach ich zapobiegania, oraz ich leczenia.

Skarga nie może być uwzględniona, ponieważ wyniki oceny przeprowadzonego postępowania i stanowisko organów nie dają podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 P.p.s.a. – tylko w razie zaistnienia istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu, jeżeli mogły one mieć wpływ na wynik sprawy lub naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. W sprawie Sąd nie stwierdził takich wad i uchybień, dlatego należało orzec jak w sentencji na podstawie art. 151 P.p.s.a.