II SAB/Wa 450/13

Uzasadnienie

W dniu [...] maja 2013 r., na podstawie art. 61 Konstytucji RP oraz art. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej: "U.d.i.p.", B. B. (dalej: "skarżący") wystąpił do Rzecznika Praw Obywatelskich (dalej: "RPO") o udostępnienie informacji publicznej w zakresie kopii wniosków o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej (na podstawie art. 23g ust. 2 U.d.i.p.), które wpłynęły do RPO w roku 2012 i 2013. Wniósł o przesłanie ww. informacji w formie elektronicznej, również w trybie określonym w art. 391 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej: "K.p.a.", pod wskazany adres e-mail.

Pismem z dnia [...] maja 2013 r. Biuro RPO poinformowało wnioskodawcę, że z uwagi na brak możliwości realizacji ww. wniosku w terminie określonym w art. 13 ust. 1 U.d.i.p., wniosek zostanie rozpatrzony najpóźniej do dnia [...] lipca 2013 r.

Pismem z dnia [... czerwca 2013 r. RPO poinformował wnioskodawcę, iż zgodnie z art. 3 U.d.i.p. prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w tym do informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, wglądu do dokumentów urzędowych oraz dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Z przepisu tego wynika, że dostęp do informacji w postaci wglądu do dokumentów (ewentualnie ich kserokopii) obejmuje wyłącznie dokumenty urzędowe. Zgodnie z definicją zawarta w art. 6 ust. 2 U.d.i.p. dokumentem urzędowym jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolniej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. W tak sformułowanej definicji dokumentu urzędowego nie mieszczą się wnioski o ponowne wykorzystanie informacji publicznej, które wpłynęły do RPO w latach 2012 i 2013. Z tych względów organ nie może udostępnić żądanych wniosków.

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. B. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Rzecznika Praw Obywatelskich polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia [...] maja 2013 r. w określonym terminie. Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 U.d.i.p. Wniósł o zobowiązanie organu do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia [...] maja 2013 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi zakwestionował stanowisko RPO wyrażone w piśmie z dnia [...] czerwca 2013 r. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, iż prawo do uzyskania informacji obejmuje m.in. dostęp do dokumentów. Konstytucja RP nie ogranicza tego dostępu jedynie do dokumentów urzędowych, zatem przepis art. 3 ust. 1 U.d.i.p., określający zakres prawa do informacji, należy wykładać zgodnie z Konstytucją i w konsekwencji przyjąć, że dostęp do dokumentów innych niż urzędowe jest zagwarantowany w art. 3 ust. 1 pkt 1 U.d.i.p., który mówi o dostępie do dokumentów w ogólności.

Zdaniem skarżącego, organ błędnie ocenił istotę sprawy jaką jest różnica między dokumentem urzędowym, a dokumentem zawierającym informację publiczną. Powołując orzecznictwo sądów administracyjnych podkreślił się, że o zakwalifikowaniu określonej informacji jako podlegającej udostępnieniu w trybie U.d.i.p. decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji. Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i wytworzone przez organ administracji publicznej, ale także te dokumenty, których organ używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Kryterium uzyskania dostępu do dokumentu jest zatem jedynie istnienie okoliczności wyłączających udostępnienie informacji, a nie jego kwalifikacja jako dokumentu urzędowego.

Skarżący podkreślił, iż stosowanie przepisów U.d.i.p. za każdym razem winno być dokonywane z uwzględnieniem statusu prawa do informacji publicznej jako prawa chronionego przez normy konstytucyjne oraz międzynarodowe. Prawo do informacji o działalności władz jest prawem uregulowanym w zakresie materialnym w Konstytucji, a zgodnie z art. 61 ust. 4 tylko zakres proceduralny miał zostać uregulowany w ustawie. Należy zatem przyjąć, że na mocy art. 8 ust. 2 do stosowania prawa do informacji należy odnosić zasadę bezpośredniego, niesamoistnego stosowania Konstytucji.

W odpowiedzi na skargę Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o oddalenie skargi. Stwierdził, iż informacją publiczną jest informacja o sposobie rozpatrzenia indywidualnego wniosku przez organ. Natomiast wgląd do oryginałów indywidualnych wniosków informacją publiczną nie jest, gdyż taka informacja w odłączeniu od sposobu rozpatrzenia wniosku nie wskazuje na sposób załatwiania spraw przez organ i nie jest elementem działania tego organu. Analogiczna ocena dotyczy innych indywidualnych wniosków kierowanych do organów publicznych, takich jak: pozew, podanie, skarga. Zdaniem RPO, zgodzić należy się ze skarżącym, że dostęp do dokumentów w rozumieniu U.d.i.p. jest szerszy niż dostęp do dokumentów urzędowych, jednakże nie obejmuje swym zakresem dostępu do wszelkich dokumentów będących w posiadaniu organów.

RPO wskazał również, że wyroki sądów administracyjnych powołane w skardze nie mogą być odniesione do przedmiotowej sprawy, gdyż nie dotyczyły indywidualnych wniosków, a dokumentów albo wytworzonych przez organ albo używanych przez organ do zrealizowania zadań lub dysponowania majątkiem. Indywidualne wnioski skierowane do RPO nie odnoszą się do organu ani nie są związane z nim w sposób, który uzasadniałby ich kwalifikację jako dokumentów zawierających informacje publiczne.

Nie można także przyjąć, że wnioski skierowane do Rzecznika Praw Obywatelskich podlegają udostępnieniu jako dokumenty znajdujące się w aktach sprawy administracyjnej. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie wszczyna postępowania administracyjnego, a udostępnienie informacji jest czynnością materialno-techniczną. Dopiero wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji jest formalnym zainicjowaniem postępowania administracyjnego.

W konkluzji RPO stwierdził, że indywidualne wnioski (kserokopie) o ponowne wykorzystanie informacji, skierowane do Rzecznika Praw Obywatelskich, nie stanowią informacji publicznej i z tego względu nie podlegają udostępnieniu. Informacją publiczną jest natomiast sposób rozpatrzenia tych wniosków przez organ.

W piśmie z dnia [...] stycznia 2014 r. uczestnik postepowania - Stowarzyszenie [...] popierając zarzuty i wnioski skargi wskazało, iż stanowisko RPO prowadzi do ograniczenia prawa do informacji publicznej. Każde ograniczenie praw i wolności winno wynikać z przepisów ustaw, zatem twierdząc, iż dany dokument nie stanowi informacji publicznej RPO winien wskazać z jakiego przepisu to wywodzi. Jeśli RPO nie znalazł przesłanek do wyłączenia jawności zgodnie z art. 61 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 U.d.i.p., to winien wnioskowane informacje udostępnić.

Konstrukcja art. 61 Konstytucji wyraźnie wskazuje, że definicją informacji publicznej objęty jest pełen zakres zadań publicznych. Ustawodawca przyjął jako treść tego prawa w art. 1 ust. 1 U.d.i.p. pojęcia działalności, wykonywania zadań publicznych, spraw publicznych. Powołując poglądy doktryny oraz orzecznictwo sądów administracyjnych Stowarzyszenie podkreśliło, iż przepisy Konstytucji i ustawy o dostępie do informacji publicznej dały podstawę do przyjęcia, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do szeroko rozumianych władz publicznych oraz wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym i majątkiem Skarbu Państwa. W świetle powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, że informacja objęta wnioskiem z dnia [...] maja 2013 r. nie stanowi informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: "P.p.s.a.") odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W sprawie niniejszej z uwagi na przedmiot zaskarżenia należy mieć na uwadze przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, która kształtuje prawo do informacji publicznej, a także określa zasady i tryb jej udostępniania oraz ponownego wykorzystania (art. 1-2a U.d.i.p.). Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 4 i 8 P.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 21 U.d.i.p.

Stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji, bądź dokonania czynności, lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W myśl art. 149 § 2 P.p.s.a. sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6.

Przepisy P.p.s.a. nie definiują pojęcia bezczynności. W piśmiennictwie przyjmuje się jednak, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a. (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności.

Podmiot zobowiązany na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostaje w bezczynności w szczególności w przypadku, gdy nie udzielił zainteresowanej jednostce żądanej przez nią informacji publicznej bądź też nie podjął rozstrzygnięcia stosownie do art. 16 U.d.i.p.

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem Sądu jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym U.d.i.p. Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się skarżący, był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej oraz, że żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów U.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność (por. P. Szustakiewicz, Postępowanie w sprawie bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych, Przegląd Prawa Publicznego 2012, nr 6, s. 75 i nast. wraz z powołanym orzecznictwem).

W sprawie niniejszej wnioskiem z dnia [...] maja 2013 r. B. B. wystąpił do Rzecznika Praw Obywatelskich o udostępnienie informacji publicznej w zakresie kopii wniosków o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej (na podstawie art. 23g ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej), które wpłynęły do RPO w roku 2012 i 2013.

Nie ulega wątpliwości i kwestia ta nie jest sporna między stronami, że wniosek o udostępnienie informacji został skierowany do podmiotu zobowiązanego na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem RPO jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 23a ust. 2 pkt 2 U.d.i.p. Spełniony został zatem zakres podmiotowy ustawy.

Nie został natomiast spełniony zakres przedmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem w ocenie Sądu wnioskowana informacja nie posiada waloru informacji publicznej.

Przedmiotem wniosku skarżący uczynił kopie wniosków o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej. Żądane informacje, jak wynika z przekazanych do Sądu dokumentów za pismem RPO z dnia [...] listopada 2013 r., obejmują nie tylko podania wystosowane do RPO przez osoby fizyczne i podmioty prawa prywatnego, lecz również przez podmioty wykonujące zadania publiczne (np. Wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli, Biuro Orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Zakres przedmiotowy U.d.i.p. nie obejmuje drugiej grupy wniosków, bowiem przepisy ustawy nie znajdują zastosowania w sytuacji, gdy podmiot wykonujący zadania publiczne przekazuje posiadaną informację innemu podmiotowi publicznemu, a ten ma ją wykorzystać do realizacji własnych przypisanych mu zadań publicznych. Prawo dostępu do informacji publicznej, o którym mowa w art. 2 ust. 1 U.d.i.p., nie odnosi się do wykonywania przez podmioty publiczne zadań publicznych. Zaznaczyć przy tym należy, że zgodnie z art. 23a ust. 4 pkt 2 U.d.i.p., przepisów rozdziału 2a, dotyczącego ponownego wykorzystywania informacji publicznej, nie stosuje się do przekazywania informacji publicznych między podmiotami wykonującymi zadania publiczne w celu realizacji zadań określonych prawem.

Odnośnie pierwszej grupy wniosków, tj. wniosków złożonych przez osoby fizyczne i podmioty prawa prywatnego, stwierdzić należy, że nie są to dokumenty zawierające informacje o "sprawie publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 U.d.i.p. Z tego względu nie podlegają udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przepis art. 1 ust. 1 U.d.i.p. stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Przy wykładni powołanego przepisu należy kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

"Sprawą publiczną" jest działalność zarówno organów władzy publicznej, jak i samorządów oraz osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej oraz gospodarowania mieniem publicznym, czyli mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Sprawą publiczną nie są natomiast indywidualne sprawy danej osoby, zwłaszcza o charakterze prywatnym, lub podmiotu niebędącego władzą publiczną lub innym podmiotem wykonującym zadania publiczne, o jakich mowa w art. 4 ust. 1 U.d.i.p. (por. NSA OZ w Katowicach z 25 czerwca 2002r., II SA/Ka 655/02, niepubl.).

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie rozumienie informacji publicznej uznając za informację publiczną każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. W taki sam sposób kwalifikowane są wiadomości niewytworzone przez podmioty publiczne, lecz odnoszące się do tych podmiotów (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, publ.: LEX nr 78062, wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1774/10, publ.: https://orzeczenia. nsa.gov.pl).

Informacją publiczną będą więc nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organ władzy publicznej, lecz przymiot taki będą posiadać także te, których organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Dokumenty te muszą wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie organu.

Przedmiot informacji publicznej konkretyzuje przepis art. 6 U.d.i.p., przy czym zawarte w nim wyliczenie nie tworzy zamkniętego katalogu źródeł i rodzajów informacji publicznej. Określa on przedmiotowo, jakie informacje podlegają udostępnieniu w trybie tej ustawy. O zakwalifikowaniu informacji jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu U.d.i.p. decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji, a nie forma jaką owa informacja przybiera (por. wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 2215/11, publ.: https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przedmiotem wniosku skarżącego z dnia 15 maja 2013 r. nie jest informacja o sprawie publicznej. Skarżący nie żąda bowiem informacji o faktach, danych lub o stanie określonych zjawisk dotyczących działalności Rzecznika Praw Obywatelskich w zakresie wykonywanych przez niego zadań. Żądanie skarżącego dotyczy udostępnienia pism (wniosków) skierowanych do RPO przez osoby fizyczne lub podmioty prawa prywatnego w sprawach indywidualnych. Pisma składane w sprawach indywidualnych przez podmioty, których interesów te sprawy dotyczą, nie mają waloru informacji publicznej. Ich przedmiotem nie jest problem, czy kwestia, która ma znaczenie dla większej ilości osób, czy grup obywateli, lub jest ważna dla funkcjonowania organów państwa. Przedmiotem takiego pisma jest realizacja lub ochrona indywidualnych interesów podmiotu, który pismo składa. Wobec tego pismo takie nie dotyczy sprawy publicznej i nie powinno być udostępniane w trybie U.d.i.p. (por. wyroki NSA: z dnia 30 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1696/12, z dnia 9 czerwca 2011 r., sygn. akt 431/11, publ.: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wnioski objęte żądaniem skarżącego nie zawierają treści o charakterze publicznym. Stanowią - co do zasady - informację o tym, że dana osoba fizyczna lub podmiot prawa prywatnego, podając określony cel dotyczący realizacji indywidualnych (prywatnych) zamierzeń (np. prowadzenie badań naukowych, przygotowanie publikacji w określonej dziedzinie), zwraca się do RPO o ponowne wykorzystanie informacji publicznej. Informacja ta nie posiada waloru publicznego.

Bez wpływu na powyższą ocenę pozostaje okoliczność, że przedmiotem wniosków, o których udostępnienie wnosi skarżący, jest ponowne wykorzystanie informacji publicznej. W ocenie Sądu, sam fakt, że wniosek w sprawie indywidualnej został złożony w trybie przepisów U.d.i.p. i obejmuje elementy określone w załączniku do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 17 stycznia 2012 r. w sprawie wzoru wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej (Dz. U. z 2012 r., poz. 94), wydanego na podstawie art. 23g ust. 13 U.d.i.p., nie powoduje, że staje się on informacją publiczną. Nadal pozostaje wnioskiem w sprawie indywidualnej. Zawiera on umotywowaną w określony sposób prośbę o ponowne wykorzystanie informacji publicznej, jednak treść tej prośby nie jest informacją publiczną. Inne rozumienie powyższej kwestii naruszałoby sferę prywatności osób wnioskujących i pozostawałoby w sprzeczności z omówionym powyżej pojęciem informacji publicznej.

Zaznaczenia wymaga, że wniosek w sprawie indywidualnej nie traci swego "niepublicznego" charakteru przez to, że został złożony do organu władzy publicznej i tym znaczeniu "odnosi się" do władzy publicznej. Organ przecież nie używa (nie wykorzystuje) takiego wniosku do realizacji prawem przewidzianych zadań, jak to czyni np. w stosunku do opinii prawnych czy ekspertyz z określonej dziedziny. Wniosek złożony w sprawie indywidualnej inicjuje jedynie działania organu. Nie oznacza to jednak, że podlega udostępnieniu w trybie U.d.i.p. z tego właśnie powodu. Natomiast rezultat działań organu w postaci określonego sposobu załatwienia sprawy zainicjowanej ww. wnioskiem może stanowić informację publiczną.

Zauważyć również należy, że prawo, którego realizacji domaga się wnioskodawca musi zostać we wniosku skonkretyzowane. Prawo do informacji dotyczy informacji o sprawie publicznej, a więc informacji o czymś (o fakcie, zdarzeniu, czynności dotyczącej działalności organu), a nie - jak w sprawie niniejszej - udostępnienia zbioru wniosków w sprawach indywidualnych. Informację publiczną stanowiłaby zatem odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące stosowania przez RPO przepisów rozdziału 2a U.d.i.p., np. na temat sposobu załatwiania wniosków o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej, rodzaju (zakresu) informacji publicznych ponownie wykorzystywanych czy danych statystycznych w zakresie udostępniania przez RPO informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania. Odrębną oczywiście kwestią pozostaje, czy w takim przypadku żądana informacja miałaby charakter prosty, czy też przetworzony w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 U.d.i.p., a w związku z tym, czy jej udostepnienie nie wymagałoby uprzedniego wykazania kwalifikowanego interesu publicznego. Niewątpliwie jednak to zagadnienie pozostaje poza zakresem przedmiotowym niniejszej sprawy.

Konkludując Sąd stwierdza, że zakres przedmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie został w niniejszej sprawie spełniony, bowiem wnioskowana przez skarżącego informacja nie posiada przymiotu informacji publicznej. Z tego względu nie mogło dojść ani do udostępnienia żądanej informacji, a więc do dokonania czynności materialno-technicznej, ani też do odmowy jej udostępnienia, czyli wydania decyzji administracyjnej w trybie art. 16 ust. 1 U.d.i.p. W sytuacji, gdy żądana informacja nie posiada waloru informacji publicznej, organ, do którego skierowano wniosek, winien jedynie pisemnie poinformować wnioskodawcę, że sprawa nie dotyczy informacji publicznej, co w niniejszej sprawie organ uczynił. Pismem z dnia [...] czerwca 2013 r., poprzedzonym pismem z dnia [...] maja 2013 r. o przedłużeniu terminu udzielenia odpowiedzi, Rzecznik Praw Obywatelskich poinformował bowiem skarżącego, że nie znajduje podstaw do udostępnienia żądanych informacji w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie można zatem uznać, że organ pozostawał w stanie bezczynności wobec wniosku skarżącego z dnia [...] maja 2013 r.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.