I SA/Łd 1225/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2014-02-19Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Cezary Koziński /sprawozdawca/
Paweł Kowalski /przewodniczący/
Teresa PorczyńskaSentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia WSA Cezary Koziński (spr.) Protokolant: Pomocnik sekretarza Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2014 r. sprawy ze skargi C. N. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach oddala skargę.
Uzasadnienie
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. zaskarżonym postanowieniem z [...] r. nr [...] utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego Ł.-B. z [...] r. o numerze [...] w sprawie odmowy wydania C. N. zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że 21 maja 2013 r. podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach. We wniosku wskazał, że posiada akcje serii A i B spółki komandytowo-akcyjnej. Objęcie akcji serii B nastąpiło na skutek wniesienia do tej spółki przedsiębiorstwa, w rozumieniu przepisu art. 551 Kodeksu cywilnego. Spółka stała się zatem następcą prawnym podatnika, o którym mowa w art. 93 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.). W konsekwencji wstąpiła we wszystkie podatkowe prawa i obowiązki podatnika, między innymi: w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych. W uzupełnieniu wniosku podatnik przedstawił akt notarialny dotyczący przeniesienia przedsiębiorstwa, stosowne uchwały oraz wydruk z Krajowego Rejestru Sądowego. Podkreślił, że przedsiębiorstwo zostało skutecznie wniesione do spółki komandytowo-akcyjnej według wartości określonych w akcie notarialnym, co potwierdził Sąd Rejonowy rejestrując zmiany. Na poparcie swojego żądania powołał wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 czerwca 2012 r. sygn. akt I FSK 490/12 oraz z 6 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1371/11 i II FSK 1380/11, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 22/09.
Postanowieniem z [...] r. nr [...] Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego Ł.-B. odmówił stronie wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach. Organ podatkowy wskazał, że [...] r. wydał decyzję nr [...], określającą wnioskodawcy zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące w okresie od lutego do czerwca oraz za sierpień i grudzień 2009 r., a także za styczeń i luty, okres od kwietnia do sierpnia, listopad i grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r. w łącznej kwocie 13.500.743 zł. Od tej decyzji wniesiono odwołanie. Ponadto decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności postanowieniem z [...] r. Organ pierwszej instancji wskazał również, że 25 marca 2011 r. podatnik złożył deklarację VAT-7 za luty 2011 r., w której wykazał kwotę zobowiązania podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości 26.099 zł. Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił dalej, że do 21 maja 2013 r. kwoty zobowiązań wynikające zarówno z decyzji z [...] r., jak i z deklaracji VAT-7 za luty 2011 r., nie zostały uregulowane. Odnosząc się do argumentacji podatnika w zakresie skutków wniesienia przedsiębiorstwa do spółki komandytowo-akcyjnej, organ podatkowy wskazał, że wniesienie wkładu w postaci przedsiębiorstwa na pokrycie udziału w spółce niemającej osobowości prawnej, pozostaje bez wpływu na wysokość wskazanych wyżej zaległości podatkowych strony.
W zażaleniu na powyższe postanowienie podatnik, wnosząc o jego uchylenie, podniósł zarzut naruszenia art. 93a § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.) poprzez przyjęcie, że w sprawie nie nastąpiło wstąpienie spółki komandytowo-akcyjnej, jako następcy prawnego osoby prowadzącej działalność gospodarczą, w jej prawa i obowiązki, podczas gdy wykładnia językowa przepisu wskazywała wprost, że takie następstwo wystąpiło i tym samym organ podatkowy był zobowiązany do wydania zaświadczenia o żądanej treści.
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., postanowieniem z [...] r. nr [...], utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji, podzielając w całości zarówno ww. rozstrzygnięcie, jak i argumentację powołaną na jego uzasadnienie.
Postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi przez C. N., który wnosząc o jego uchylenie, zarzucił naruszenie przepisu art. 306b § 1 i 2, art. 306e § 1 w zw. z art. 93a § 2 pkt 2 O.p. poprzez przyjęcie, że organ podatkowy wydając zaświadczenie nie jest zobowiązany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, a jedynie powinien się oprzeć na ewidencjach, rejestrach oraz innych danych będących w jego posiadaniu. W jego ocenie organ podatkowy zaniechał sprawdzenia danych będących w jego posiadaniu, choć faktycznie miał taką możliwość. W uzasadnieniu skarżący podniósł między innymi, że analizując stan faktyczny sprawy organ podatkowy nie mógł pominąć brzmienia przepisu art. 93 a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Organ podatkowy posiadał bowiem dane o wniesieniu aportem przedsiębiorstwa do spółki osobowej i mógł je zinterpretować, wydając odpowiedni dokument. Wskazał przy tym, że nie wymagało to od organu niczego więcej, jak tylko przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Zdaniem zaś skarżącego niewątpliwie nastąpiło następstwo prawne na rzecz spółki osobowej, które należało uwzględnić przy wydaniu zaświadczenia.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna.
W punkcie wyjścia zauważyć trzeba, że uregulowane przepisami Działu VIIIa Ordynacji podatkowej postępowanie w przedmiocie wydawania zaświadczeń ma szczególny, uproszczony jak zauważa doktryna, charakter (por.: J. Zubrzycki [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wyd. UNIMEX Wrocław 2003 r., str. 938). Ten szczególny charakter ujawnia się zwłaszcza w tym, że w ramach przedmiotowego postępowania obowiązkiem organu podatkowego, do którego skierowano wniosek inicjujący to postępowanie, jest dokonanie w pierwszej kolejności porównania treści żądania strony ze stanem rzeczy wynikającym z prowadzonych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 306b § 1 O.p.). W tym właśnie celu prowadzić można przewidziane w § 2 art. 306b niezbędne postępowanie wyjaśniające. Jego istota sprowadza się bowiem do badania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych pod kątem możliwości urzędowego stwierdzenia znanych faktów lub stanu prawnego, w zakresie danych, które pozostają w dyspozycji organu mającego wydać zaświadczenie. W konsekwencji tego czynione przez organ ustalenia są ograniczone bowiem wydający zaświadczenie organ nie ma kompetencji do wykorzystywania na potrzeby jego wystawienia danych, które nie znajdują się w dyspozycji tegoż organu (por.: J. Zubrzycki [w:] Ordynacja ..., op. cit., str. 941 wraz z cyt. tamże orzecznictwem). Tym samym więc do postępowania tego nie mają zastosowania zasady gromadzenia dowodów, które uregulowane zostały w szczególności w przepisach Działu IV Ordynacji podatkowej.
W konsekwencji tego w sytuacji, gdy dane niezbędne do wydania zaświadczenia nie znajdują się w dyspozycji organu, który zaświadczenie to ma wydać bądź też, gdy stwierdzony zostanie brak zgodności między treścią żądania a stanem rzeczy wynikającym z ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu organ ten odmawia wydania zaświadczenia, podstawą do czego stanowi przepis art. 306c in fine Ordynacji podatkowej (por. wyrok NSA z 20 stycznia 2006 r., sygn. akt I FSK 528/05, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).
W niniejszej sprawie intencją strony skarżącej było uzyskanie zaświadczenia potwierdzającego, że nie posiada zaległości podatkowych. Taki stan rzeczy obiektywnie wszakże nie zachodził, co zostało przez organy podatkowe bezspornie wykazane i umotywowane. Po pierwsze bowiem, [...] r. wydano decyzję określającą wnioskodawcy zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za wskazane miesiące 2009 r., 2010 r. i 2011 r., w łącznej kwocie 13.500.743 zł. Decyzja ta została zaskarżona przez stronę odwołaniem. Jednocześnie decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Po drugie, 25 marca 2011 r. podatnik złożył deklarację VAT-7 za luty 2011 r., w której wykazał kwotę zobowiązania podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości 26.099 zł. Poza sporem pozostaje, że zobowiązania wynikające z decyzji z [...] r. oraz z deklaracji VAT-7 za luty 2011 r. nie zostały uregulowane. Skarżący posiadał zatem, w chwili orzekania przez organy podatkowe, zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług. W rezultacie odmowa wydania zaświadczenia o żądanej treści była uzasadniona, a stanowisko organów podatkowych – prawidłowe.
Odnosząc się do argumentów podniesionych w skardze, opierają się one na założeniu, że organy podatkowe powinny uwzględnić, że skarżący (jak twierdzi) został zwolniony od odpowiedzialności podatkowej w rezultacie wniesienia przedsiębiorstwa do spółki komandytowo-akcyjnej. Tego rodzaju ustalenia przekraczają jednak granice wyznaczone przez art. 306b O.p. Wnosząc o wydanie zaświadczenia podatnik nie może dowodzić faktów pozostających w sprzeczności z treścią decyzji organu podatkowego, a także treścią złożonej przez niego deklaracji podatkowej, stwierdzających istnienie zobowiązania podatkowego. Póki w obrocie prawnym pozostaje wyżej wymieniona decyzja stwierdzająca istnienie zobowiązania podatnika w podatku od towarów i usług, a także złożona przez niego deklaracja podatkowa, organy podatkowe nie mogą pominąć tych okoliczności i stwierdzić istnienie stanu faktycznego sprzecznego z ich treścią.
W niniejszej sprawie wnioskodawca złożył odwołanie od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego Ł.-B. z [...] r., określającej jego zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za wskazane okresy. Kwestia ewentualnego następstwa prawnego spółki komandytowo-akcyjnej (nowego podatnika), do której wnioskodawca wniósł własne przedsiębiorstwo, może być przedmiotem rozstrzygnięcia w tej sprawie.
W tym stanie sprawy Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 270), oddalił skargę.
D.B.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Cezary Koziński /sprawozdawca/Paweł Kowalski /przewodniczący/
Teresa Porczyńska
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia WSA Cezary Koziński (spr.) Protokolant: Pomocnik sekretarza Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2014 r. sprawy ze skargi C. N. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach oddala skargę.
Uzasadnienie
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. zaskarżonym postanowieniem z [...] r. nr [...] utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego Ł.-B. z [...] r. o numerze [...] w sprawie odmowy wydania C. N. zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że 21 maja 2013 r. podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach. We wniosku wskazał, że posiada akcje serii A i B spółki komandytowo-akcyjnej. Objęcie akcji serii B nastąpiło na skutek wniesienia do tej spółki przedsiębiorstwa, w rozumieniu przepisu art. 551 Kodeksu cywilnego. Spółka stała się zatem następcą prawnym podatnika, o którym mowa w art. 93 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.). W konsekwencji wstąpiła we wszystkie podatkowe prawa i obowiązki podatnika, między innymi: w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych. W uzupełnieniu wniosku podatnik przedstawił akt notarialny dotyczący przeniesienia przedsiębiorstwa, stosowne uchwały oraz wydruk z Krajowego Rejestru Sądowego. Podkreślił, że przedsiębiorstwo zostało skutecznie wniesione do spółki komandytowo-akcyjnej według wartości określonych w akcie notarialnym, co potwierdził Sąd Rejonowy rejestrując zmiany. Na poparcie swojego żądania powołał wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 czerwca 2012 r. sygn. akt I FSK 490/12 oraz z 6 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1371/11 i II FSK 1380/11, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 22/09.
Postanowieniem z [...] r. nr [...] Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego Ł.-B. odmówił stronie wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach. Organ podatkowy wskazał, że [...] r. wydał decyzję nr [...], określającą wnioskodawcy zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące w okresie od lutego do czerwca oraz za sierpień i grudzień 2009 r., a także za styczeń i luty, okres od kwietnia do sierpnia, listopad i grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r. w łącznej kwocie 13.500.743 zł. Od tej decyzji wniesiono odwołanie. Ponadto decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności postanowieniem z [...] r. Organ pierwszej instancji wskazał również, że 25 marca 2011 r. podatnik złożył deklarację VAT-7 za luty 2011 r., w której wykazał kwotę zobowiązania podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości 26.099 zł. Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił dalej, że do 21 maja 2013 r. kwoty zobowiązań wynikające zarówno z decyzji z [...] r., jak i z deklaracji VAT-7 za luty 2011 r., nie zostały uregulowane. Odnosząc się do argumentacji podatnika w zakresie skutków wniesienia przedsiębiorstwa do spółki komandytowo-akcyjnej, organ podatkowy wskazał, że wniesienie wkładu w postaci przedsiębiorstwa na pokrycie udziału w spółce niemającej osobowości prawnej, pozostaje bez wpływu na wysokość wskazanych wyżej zaległości podatkowych strony.
W zażaleniu na powyższe postanowienie podatnik, wnosząc o jego uchylenie, podniósł zarzut naruszenia art. 93a § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.) poprzez przyjęcie, że w sprawie nie nastąpiło wstąpienie spółki komandytowo-akcyjnej, jako następcy prawnego osoby prowadzącej działalność gospodarczą, w jej prawa i obowiązki, podczas gdy wykładnia językowa przepisu wskazywała wprost, że takie następstwo wystąpiło i tym samym organ podatkowy był zobowiązany do wydania zaświadczenia o żądanej treści.
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., postanowieniem z [...] r. nr [...], utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji, podzielając w całości zarówno ww. rozstrzygnięcie, jak i argumentację powołaną na jego uzasadnienie.
Postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi przez C. N., który wnosząc o jego uchylenie, zarzucił naruszenie przepisu art. 306b § 1 i 2, art. 306e § 1 w zw. z art. 93a § 2 pkt 2 O.p. poprzez przyjęcie, że organ podatkowy wydając zaświadczenie nie jest zobowiązany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, a jedynie powinien się oprzeć na ewidencjach, rejestrach oraz innych danych będących w jego posiadaniu. W jego ocenie organ podatkowy zaniechał sprawdzenia danych będących w jego posiadaniu, choć faktycznie miał taką możliwość. W uzasadnieniu skarżący podniósł między innymi, że analizując stan faktyczny sprawy organ podatkowy nie mógł pominąć brzmienia przepisu art. 93 a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Organ podatkowy posiadał bowiem dane o wniesieniu aportem przedsiębiorstwa do spółki osobowej i mógł je zinterpretować, wydając odpowiedni dokument. Wskazał przy tym, że nie wymagało to od organu niczego więcej, jak tylko przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Zdaniem zaś skarżącego niewątpliwie nastąpiło następstwo prawne na rzecz spółki osobowej, które należało uwzględnić przy wydaniu zaświadczenia.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna.
W punkcie wyjścia zauważyć trzeba, że uregulowane przepisami Działu VIIIa Ordynacji podatkowej postępowanie w przedmiocie wydawania zaświadczeń ma szczególny, uproszczony jak zauważa doktryna, charakter (por.: J. Zubrzycki [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wyd. UNIMEX Wrocław 2003 r., str. 938). Ten szczególny charakter ujawnia się zwłaszcza w tym, że w ramach przedmiotowego postępowania obowiązkiem organu podatkowego, do którego skierowano wniosek inicjujący to postępowanie, jest dokonanie w pierwszej kolejności porównania treści żądania strony ze stanem rzeczy wynikającym z prowadzonych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 306b § 1 O.p.). W tym właśnie celu prowadzić można przewidziane w § 2 art. 306b niezbędne postępowanie wyjaśniające. Jego istota sprowadza się bowiem do badania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych pod kątem możliwości urzędowego stwierdzenia znanych faktów lub stanu prawnego, w zakresie danych, które pozostają w dyspozycji organu mającego wydać zaświadczenie. W konsekwencji tego czynione przez organ ustalenia są ograniczone bowiem wydający zaświadczenie organ nie ma kompetencji do wykorzystywania na potrzeby jego wystawienia danych, które nie znajdują się w dyspozycji tegoż organu (por.: J. Zubrzycki [w:] Ordynacja ..., op. cit., str. 941 wraz z cyt. tamże orzecznictwem). Tym samym więc do postępowania tego nie mają zastosowania zasady gromadzenia dowodów, które uregulowane zostały w szczególności w przepisach Działu IV Ordynacji podatkowej.
W konsekwencji tego w sytuacji, gdy dane niezbędne do wydania zaświadczenia nie znajdują się w dyspozycji organu, który zaświadczenie to ma wydać bądź też, gdy stwierdzony zostanie brak zgodności między treścią żądania a stanem rzeczy wynikającym z ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu organ ten odmawia wydania zaświadczenia, podstawą do czego stanowi przepis art. 306c in fine Ordynacji podatkowej (por. wyrok NSA z 20 stycznia 2006 r., sygn. akt I FSK 528/05, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).
W niniejszej sprawie intencją strony skarżącej było uzyskanie zaświadczenia potwierdzającego, że nie posiada zaległości podatkowych. Taki stan rzeczy obiektywnie wszakże nie zachodził, co zostało przez organy podatkowe bezspornie wykazane i umotywowane. Po pierwsze bowiem, [...] r. wydano decyzję określającą wnioskodawcy zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za wskazane miesiące 2009 r., 2010 r. i 2011 r., w łącznej kwocie 13.500.743 zł. Decyzja ta została zaskarżona przez stronę odwołaniem. Jednocześnie decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Po drugie, 25 marca 2011 r. podatnik złożył deklarację VAT-7 za luty 2011 r., w której wykazał kwotę zobowiązania podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości 26.099 zł. Poza sporem pozostaje, że zobowiązania wynikające z decyzji z [...] r. oraz z deklaracji VAT-7 za luty 2011 r. nie zostały uregulowane. Skarżący posiadał zatem, w chwili orzekania przez organy podatkowe, zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług. W rezultacie odmowa wydania zaświadczenia o żądanej treści była uzasadniona, a stanowisko organów podatkowych – prawidłowe.
Odnosząc się do argumentów podniesionych w skardze, opierają się one na założeniu, że organy podatkowe powinny uwzględnić, że skarżący (jak twierdzi) został zwolniony od odpowiedzialności podatkowej w rezultacie wniesienia przedsiębiorstwa do spółki komandytowo-akcyjnej. Tego rodzaju ustalenia przekraczają jednak granice wyznaczone przez art. 306b O.p. Wnosząc o wydanie zaświadczenia podatnik nie może dowodzić faktów pozostających w sprzeczności z treścią decyzji organu podatkowego, a także treścią złożonej przez niego deklaracji podatkowej, stwierdzających istnienie zobowiązania podatkowego. Póki w obrocie prawnym pozostaje wyżej wymieniona decyzja stwierdzająca istnienie zobowiązania podatnika w podatku od towarów i usług, a także złożona przez niego deklaracja podatkowa, organy podatkowe nie mogą pominąć tych okoliczności i stwierdzić istnienie stanu faktycznego sprzecznego z ich treścią.
W niniejszej sprawie wnioskodawca złożył odwołanie od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego Ł.-B. z [...] r., określającej jego zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za wskazane okresy. Kwestia ewentualnego następstwa prawnego spółki komandytowo-akcyjnej (nowego podatnika), do której wnioskodawca wniósł własne przedsiębiorstwo, może być przedmiotem rozstrzygnięcia w tej sprawie.
W tym stanie sprawy Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 270), oddalił skargę.
D.B.
