II SA/Op 13/14

Uzasadnienie

Przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego stanowi decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 30 września 2013 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Brzeskiego z dnia 3 czerwca 2013 r. o odmowie wydania wtórnika dowodu rejestracyjnego pojazdu marki [...] o nr rej. [...].

Postępowanie administracyjne miało następujący przebieg:

Wnioskiem z dnia 16 maja 2013 r., A. P. wystąpił do Starosty Brzeskiego o wydanie wtórnika dowodu rejestracyjnego pojazdu marki [...] o nr rej. [...], który to dowód rejestracyjny został zatrzymany w celach dowodowych przez Komendę Wojewódzką Policji w [...]. Do wniosku dołączył postanowienie Komendy Wojewódzkiej Policji w [...] z dnia 10 maja 2013 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych.

Starosta Brzeski, decyzją z dnia 3 czerwca 2013 r., nr [...], działając na podstawie art. 73c ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym orzekł o odmowie wydania A. P. wtórnika dowodu rejestracyjnego pojazdu marki [...] o nr rej. [...]. W uzasadnieniu przytoczył § 10 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz § 7 załącznika do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach i stwierdził, że w przedmiotowej sprawie dowód rejestracyjny został zatrzymany przez policję, jako dowód w prowadzonym postępowaniu i stąd też nie można go traktować jako utraconego.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. P.. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. § 10 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, przez jego błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że zajęcie dowodu rejestracyjnego na potrzeby postępowania karnego nie stanowi utraty dowodu rejestracyjnego, a także naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 i art. 77 K.p.a. poprzez nieprzyjęcie, że skarżący dobrowolnie oddał rzecz na przechowanie, gdy w rzeczywistości nie miał swobodnego wyboru przy podejmowaniu decyzji o pozbyciu się przedmiotowego dowodu rejestracyjnego. Wskazując na powyższe, wniósł o uchylenie decyzji organu I instancji. W uzasadnieniu podniósł, że wydanie dowodu rejestracyjnego jest czynnością materialno-techniczną,potwierdzającą wydanie decyzji o zarejestrowaniu pojazdu, a dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym winny odpowiadać treści decyzji. Cel i podstawa prawna wydania dowodu rejestracyjnego zostały wskazane w art. 71 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Paragraf 10 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów stanowi normę o charakterze pomocniczym, a zatem nie jest zasadne interpretowanie jej w ten sposób, że utrata dowodu rejestracyjnego nie obejmuje zatrzymanie dowodu na potrzeby postępowania karnego, jako dowodu w sprawie. Zdaniem odwołującego, tego rodzaju zawężająca interpretacja prowadzi do sytuacji, w której właściciel pojazdu jest ograniczony w możliwości korzystania z własności. Nie zgodził się nadto odwołujący ze stwierdzeniem organu, że przedmiotowy dowód rejestracyjny został oddany dobrowolnie i powołując się na przepisy prawa dotyczące postępowania karnego oraz postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej delegowanego do Prokuratury Okręgowej z dnia 6 marca 2013 r. stwierdził, że nie mógł odmówić oddania dowodu rejestracyjnego.

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 września 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu utrzymało w mocy decyzję Starosty Brzeskiego. W uzasadnieniu SKO wskazało na poczynione przez organ I instancji ustalenia stanu faktycznego, a także na przepisy § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, mające zastosowanie w sprawie i opierając się o powyższe uznało, że Starosta Brzeski prawidłowo przyjął, że odwołujący nie utracił dowodu rejestracyjnego, lecz umożliwił właściwemu organowi ścigania jego włączenie do materiału dowodowego w prowadzonym postępowaniu karnym. Podkreślało kolegium, że odwołujący nie zaskarżył postanowienia Prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] z dnia 6 marca 2013 r., a zatem obowiązek wydania dokumentu jest legalny i uzasadniony. Wskazując na art. 228 § 3 Kodeksu postępowania karnego stwierdził, że odwołujący może w każdym czasie domagać się pokwitowania (zaświadczenia) stwierdzającego fakt wydania dowodu rejestracyjnego do sprawy karnej, które to zaświadczenie winno stanowić wystarczający dokument na użytek ewentualnych kontroli drogowych. Odnosząc się co do zarzutu dotyczącego formy rozstrzygnięcia w sprawie zauważyło, że odmowa dokonania przez organ czynności materialno-technicznej następuje w formie decyzji, gdyż jest to negatywne rozstrzygnięcie w sprawie administracyjnej, o której załatwienie zwróciła się strona, która ma interes prawny.

Z treścią powyższej decyzji nie zgodził się A. P., zaskarżając ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 2 Konstytucji RP przez jego niezastosowanie i uznanie, że przepisy o charakterze technicznym umiejscowione w rozporządzeniu mają pierwszeństwo w regulowaniu sytuacji prawnej obywatela; art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 3, art. 31 ust. 3 Konstytucji RP przez ich niezastosowanie polegające na braku uwzględnienia powyższych przepisów w procesie wykładni § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, co doprowadziło do nieuzasadnionego w konstytucyjnym państwie prawnym naruszenia prawa; naruszenia § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów poprzez jego błędną interpretację, ograniczoną do wymiaru językowego, pozbawioną wymiaru systemowego, a polegającą na przyjęciu, że zajęcie dowodu rejestracyjnego na potrzeby postępowania karnego nie stanowi utraty dowodu rejestracyjnego w rozumieniu powyższego przepisu. Wskazując na powyższe, skarżący domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji starosty Brzeskiego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W uzasadnieniu skarżący dowodził, że zapadła w sprawie decyzja jest niezasadna, gdyż działanie organów władzy państwowej i organów administracji publicznej prowadzące do pozbawienia go dowodu rejestracyjnego skutkują istotnym ograniczeniem prawa własności, gdyż brak dowodu rejestracyjnego uniemożliwia mu poruszanie się pojazdem oraz jego zbycie. Zdaniem skarżącego, organy dokonały wykładni językowej § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, a winny dokonać także wykładni systemowej i funkcjonalnej tego przepisu. W przedmiotowej sprawie doszło do sytuacji, w której prawo własności zagwarantowane w Konstytucji uległo ograniczeniu w wyniku zastosowania normy zawartej w rozporządzeniu. Prawidłowa wykładnia pojęcia "utrata" obejmuje swoim zakresem również oddanie dowodu rejestracyjnego na wezwanie uprawnionego organu w postępowaniu karnym.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację, która znalazła się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zakres kognicji sądu administracyjnego, stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), obejmuje kontrolę działalności administracji publicznej i opiera się na kryterium zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Natomiast zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., kontrola, o której mowa obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na inne niż decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Z kolei, po myśli art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższe oznacza, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej, czy celowościowej, a badaniu podlega wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli jego zgodność z przepisami prawa materialnego i prawidłowość przyjętej przez organ procedury, która doprowadziła do wydania skarżonego aktu (decyzji).

Przeprowadzona w ww. sposób kontrola legalności zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej wykazała, że nie naruszają one prawa.

Materialnoprawną podstawę kontrolowanych decyzji stanowił przepis art. 71 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012, poz. 1137), zwanej dalej ustawą, który przewiduje, że dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego (...) jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe oraz § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r. nr 186, poz. 1322 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Rozporządzenie to wydane zostało na podstawie delegacji zawartej w przepisie art. 76 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy, który stanowi, że minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej warunki i tryb rejestracji pojazdów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, oraz wzory dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego, nalepki kontrolnej, tablic rejestracyjnych oraz innych tablic, cech identyfikacyjnych i oznaczeń, w które zaopatruje się pojazd, a także ich opis.

Stosownie do § 10 ust. 1 rozporządzenia w przypadku utraty dowodu rejestracyjnego pojazdu organ rejestrujący na wniosek właściciela pojazdu wydaje wtórnik dowodu rejestracyjnego po:

1) przedstawieniu karty pojazdu, jeżeli była wydana;

2) przedstawieniu tablic rejestracyjnych;

3) sprawdzeniu terminu następnego badania technicznego pojazdu w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy, a w przypadku braku informacji w tej ewidencji, po przedstawieniu wyciągu z rejestru badań technicznych pojazdów prowadzonego przez stację kontroli pojazdów, określającego termin następnego badania technicznego pojazdu;

4) złożeniu przez właściciela stosownego oświadczenia pod odpowiedzialnością karną za składanie fałszywych zeznań.

W związku z powyższym przepisem zauważyć należy, że przepisy ustawy nie zawierają regulacji dotyczących wydawania wtórnika dowodu rejestracyjnego w przypadku jego utraty, czy też zniszczenia. Unormowanie tych kwestii ustawodawca pozostawił rozporządzeniu. Przepisy ww. rozporządzenia określają wymagania dotyczące uzyskania wtórnika dowodu rejestracyjnego i nie definiują pojęcia "utrata". Stąd też zgodzić należy się ze skarżącym, że to organy procedujące w sprawie winny dokonać wykładni tego pojęcia użytego w powołanym przepisie rozporządzenia. Dla prawidłowego bowiem stosowania przepisów stanowionego prawa niezbędnym jest właściwe ich rozumienie, do czego prowadzi wykładnia, tj. odtworzenie z przepisów prawnych norm postępowania wraz z ich ostateczną percepcją. Wykładnia prawa wymaga zatem zastosowania dyrektyw interpretacyjnych, tj. językowych, systemowych i funkcjonalnych, które – w podanej kolejności – należy stosować w każdym przypadku interpretacji tekstu prawnego (por. M.Zirk-Sadowski, Wykładnia w prawie administracyjnym; System prawa administracyjnego pod red. R. Hausera, Z, Niewiadomskiego i A. Wróbla, t. 4, Warszawa 2012, s. 143-145).

Przechodząc zatem do oceny dokonanego przez organy "odkodowania", tj. ustalenia znaczenia sformułowania użytego w przepisie prawa sformułowania "utrata dowodu rejestracyjnego" należy podzielić zaprezentowane w tym zakresie stanowisko przez organy administracji. Słownik Języka Polskiego PWN z 1995 r., t. 3, jako utratę przyjmuje – "zostać pozbawionym czegoś, przestać coś mieć, postradać coś, stracić coś, czymś się odznaczać". W świetle powyższego przez utratę należy rozumieć bezpowrotną możliwość posiadania czegoś (stracić coś, co nie jest możliwe do odzyskania). W przedmiotowej sprawie po stronie skarżącego nie doszło do utraty dowodu rejestracyjnego w powyższym rozumieniu. Jednakże rezultaty wykładni językowej poddawane są dalszemu uściśleniu poprzez zastosowanie wykładni systemowej i funkcjonalnej. Żaden bowiem przepis prawa nie jest oderwaną jednostką redakcyjną, lecz występuje w kontekście systemowym. Wykładając więc dany przepis prawa należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). W przepisach prawa, stanowiących podstawę orzekania w przedmiotowej sprawie brak jest legalnej definicji pojęcia "utraty dowodu rejestracyjnego". Pojęcia tego nie zawierają przepisy ustawy. Przedmiotowe rozporządzenie jeszcze raz w § 3 ust. 4 posługuje się sformułowaniem utrata. Przepis ten stanowi, że w przypadku zgłoszenia do rejestracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu sprowadzonego z zagranicy i zgłoszenia utraty, kradzieży, zagubienia lub zniszczenia dowodu rejestracyjnego, wydanego przez organ właściwy do rejestracji pojazdu za granicą, właściciel pojazdu dołącza wydany przez ten organ wtórnik dowodu rejestracyjnego. Z powyższego wynika zatem, że prawodawca wiąże utratę dowodu rejestracyjnego z sytuacją, w której niemożliwe jest odzyskanie tego dokumentu, a więc wykładnia systemowa analizowanego przepisu przemawia za przyjęciem stanowiska organów.

Za uznaniem zasadności stanowiska organów obu instancji przemawia także przepis § 7 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U. z 2007 r. nr 137, poz. 968 ze zm), który przewiduje, że w przypadku wydawania wtórnika dowodu rejestracyjnego z powodu utraty lub zniszczenia dotychczasowego dowodu rejestracyjnego organ rejestrujący przyjmuje wniosek właściciela pojazdu po przedstawieniu dokumentów określonych w rozporządzeniu o rejestracji pojazdów i:

1) zamieszcza w bazie danych informacje o utracie dowodu rejestracyjnego, jeżeli dotychczasowy dowód rejestracyjny został utracony, lub unieważnia zniszczony dowód rejestracyjny, jeżeli dotychczasowy dowód rejestracyjny został zniszczony;

2) pobiera określone przepisami opłaty;

2a) może wysłać kartę zapytania o dowód rejestracyjny do centralnego organu technicznego KSI, a po uzyskaniu potwierdzenia, że według danych SIS dowód rejestracyjny został utracony lub skradziony, wykonuje czynności określone w pkt 4-6;

3) przepisy rozporządzenia o legalizacji tablic rejestracyjnych stosuje odpowiednio;

4) zamawia spersonalizowany dowód rejestracyjny; przepis § 10 ust. 3a rozporządzenia o rejestracji pojazdów stosuje się odpowiednio;

4a) jeżeli po zamówieniu spersonalizowanego dowodu rejestracyjnego właściciel pojazdu zgłosił do organu rejestrującego odnalezienie utraconego dowodu rejestracyjnego, organ rejestrujący unieważnia i zatrzymuje odnaleziony dowód;

5) zamieszcza w bazie danych informacje, zgodnie z zakresem określonym w § 3 rozporządzenia, o wydaniu wtórnika dowodu rejestracyjnego;

6) wydaje, za pisemnym potwierdzeniem właściciela pojazdu w karcie informacyjnej pojazdu, wtórnik dowodu rejestracyjnego.

Przepis pkt 4a tego rozporządzenia w sposób jednoznaczny reguluje sytuację dotyczącą odnalezienia utraconego dowodu rejestracyjnego. Powiązanie zatem przepisu § 10 ust. 1 rozporządzenia z § 7 pkt 4a załącznika nr 1 do ww. wymienionego rozporządzenia wskazuje, że przez utratę rozumieć należy niemożność dysponowania dowodem rejestracyjnym połączoną z brakiem wiedzy i świadomości, co do miejsca i przyczyn jego utraty. W innym przypadku prawodawca nie posłużyłby się słowem "odnalezienie".

Uwzględniając natomiast cel i funkcję związaną z wydaniem wtórnika dowodu rejestracyjnego wobec niemożności jego odzyskania, to sprowadza się ona do tego, że dowód rejestracyjny jest zewnętrznym przejawem woli organu administracyjnego, rozstrzygającego sprawę rejestracji pojazdu, potwierdzającym wydanie decyzji o zarejestrowaniu pojazdu, a jednocześnie jest dokumentem potwierdzającym dopuszczenie zarejestrowanego pojazdu do ruchu. Skoro zatem określony w decyzji o rejestracji pojazd został zarejestrowany, a właściciel w nieznanych sobie okolicznościach utracił dowód rejestracyjny, to organ podejmuje czynności związane z wydaniem wtórnika dowodu rejestracyjnego.

W przedmiotowej sprawie skarżący nie utracił dowodu rejestracyjnego. Z akt administracyjnych wynika jasno, że posiada on wiedzę, co do miejsca w jakim znajduje się ten dokument. Okoliczność, że skarżący nie może dysponować tym konkretnym dowodem rejestracyjnym nie uprawnia uznania, że doszło do jego utraty. Trudno bowiem uznać, że wykładnia systemowa przepisów zawartych w innych ustawach, a w szczególności przepisach Kodeksu postępowania karnego, tj. art. 217 K.p.k., art. 219 K.p.k., czy art. 228 § 3 K.p.k., pozwala na przyjęcie, że zatrzymanie dowodu rejestracyjnego, jako dowodu w sprawie, na potrzeby prowadzonego postępowania karnego stanowi jego utratę. W sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący wezwany został, stosownie do art. 217 § 1 K.p.k. stanowiącego, że rzeczy mogące stanowić dowód w sprawie lub podlegające zajęciu w celu zabezpieczenia kar majątkowych, środków karnych o charakterze majątkowym albo roszczeń o naprawienie szkody należy wydać na żądanie sądu lub prokuratora, a w wypadkach niecierpiących zwłoki - także na żądanie Policji lub innego uprawnionego organu, do wydania dowodu rejestracyjnego. Nie może budzić także wątpliwości, wobec brzmienia art. 228 § 3 K.p.k., że skarżącemu, jako osobie zainteresowanej winno być natychmiast wręczone pokwitowanie stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane. Obowiązkiem organu procesowego jest wręczenie pokwitowania osobie, która wydała rzecz lub od której ją odebrano, w którym podaje się, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane. Nadto organ przeprowadzający przeszukanie dokonuje oględzin zatrzymanych przedmiotów, sporządza ich spis i opis, a następnie przedmioty te zabiera i przechowuje (228 § 1 K.p.k.). Stąd też w państwie prawa trudno wyobrazić sobie sytuację, że działania organów administracji państwowej mogłyby stać w sprzeczności z działaniami organów ścigania, a wręcz je utrudniać. Skoro bowiem organy ścigania dokonały zatrzymania, na podstawie prawomocnego postanowienia, dowodu rejestracyjnego, to organ administracji nie jest uprawniony do wydania jego wtórnika. Zauważyć należy, że na postanowienie Prokuratora Okręgowego z dnia 6 marca 2013 r. przysługiwało zażalenie do sądu i skoro skarżący nie negował ww. postanowienia, to tym samym oznaczało to, że je akceptował.

Reasumując, utrata dokumentu to nie tylko brak możliwości dysponowania nim, lecz pozbawienie posiadania w sposób stały, niemożliwy do przywrócenia, bezpowrotny z przyczyn niezależnych, przypadkowych. Inaczej mówiąc strona w chwili składania wniosku o wydanie wtórnika dowodu rejestracyjnego nie tylko, że nie dysponuje dowodem, lecz nadto nie ma żadnych prawnych możliwości jego odzyskania. W przypadku innej interpretacji przepisu § 10 ust. 1 rozporządzenia organy administracji zobowiązane byłyby wydawać wtórniki dowodu rejestracyjnego w sytuacji czasowej i nietrwałej jego utraty. W obrocie prawnym mogłoby funkcjonować wówczas kilka takich samych dokumentów. Taka sytuacja nie jest dopuszczalna w państwie prawa (por. per analogiam wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2013 r. , sygn. akt VII SA/Wa 2431/12 - http:www. nsa.orzeczenia.gov.pl).

Czynność związana z wydaniem dowodu rejestracyjnego (wtórnika) ma charakter czynności materialnotechnicznej i tym samym nie wyznacza ona sytuacji prawnej jednostki. Własność jest sprawowaniem pełnej władzy nad rzeczą, a zakres władztwa został określony w art. 140 Kodeksu cywilnego. Skoro wydanie dowodu rejestracyjnego nie statuuje sytuacji prawnej związanej z własnością i sposobem jej wykonywania, a strona ma prawo ubiegania się o wydanie zaświadczenia wraz z opisem zatrzymanego dokumentu przez Prokuraturę dowodu rejestracyjnego, to tym samym nie doszło do naruszenia prawa własności skarżącego i jego konstytucyjnych praw.

Sąd podziela również stanowisko organów, że właściwą forma procesową rozstrzygnięcia w sprawach, gdzie pozytywne załatwienie sprawy następuje w drodze czynności materialnotechnicznej, jest decyzja. Odmowa załatwienia sprawy zgodnie z wnioskiem strony winna nastąpić w formie decyzji (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 lipca 2007 r., sygn. akt IV SAB/Gl 13/07 – http:www. nsa.orzeczenia.gov.pl).

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.