II SA/Wa 1446/13

Uzasadnienie

Zarząd [...], działając na podstawie § 45 pkt 2, 4 i 5 i § 50 Statutu [...], stanowiącego załącznik nr [...] do uchwały nr [...] Rady [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. w sprawie nadania statutów dzielnicom [...] ([...]) w zw. z § 6 pkt 8 uchwały nr [...] Rady [...] z dnia [...] grudnia 2008 r. w sprawie przekazania dzielnicom [...] do wykonywania niektórych zadań i kompetencji [...] ([...]) oraz § 12, § 22 ust. 2 pkt 1, § 24 ust. 1 uchwały nr [...] Rady [...] z dnia [...] lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu [...] ([...]), w dniu [...] marca 2013 r. podjął uchwałę nr [...], w której nie wyraził zgody na zakwalifikowanie do umieszczenia na liście osób zakwalifikowanych do zawarcia umowy najmu lokalu (najem lokalu socjalnego) P. W., bez stałego miejsca zamieszkania.

W uzasadnieniu uchwały podano, że ww. przebywa w Areszcie Śledczym. Przewidywany termin zakończenia kary pozbawienia wolności przypada na dzień [...] czerwca 2017 r. Z uwagi na zadłużenie czynszowe, w dniu [...] stycznia 2009 r. została P. W. wypowiedziana przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa umowa najmu lokalu nr [...] przy ul. P. Wyrokiem Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. została orzeczona eksmisja P. W. z zajmowanego lokalu mieszkalnego bez prawa do lokalu socjalnego. W dniu [...] czerwca 2012 r. komornik wykonał czynności egzekucyjne i dokonał opróżnienia lokalu. Komisja Mieszkaniowa sprawę zaopiniowała negatywnie. Wniosek został rozpatrzony na podstawie § 12 i § 22 ust. 2 pkt 1 uchwały nr [...] Rady [...] z dnia [...] lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta [...] z późniejszymi zmianami. Wniosek został rozpatrzony negatywnie, bowiem ww. nie przestrzegał warunków określonych w umowie najmu i nie wywiązywał się z obowiązków najemcy. Ponadto Sąd nie orzekł o uprawnieniu do lokalu socjalnego.

P. W. w dniu [...] kwietnia 2013 r. przesłał do Urzędu [...] pismo, które zostało potraktowane jako wezwanie do usunięcia prawa. Ww. podniósł, że rozpatrzenie sprawy jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego oraz nieuwzględniono faktu, że przebywa on w placówce penitencjarnej.

P. W. w dniu 24 lipca 2013 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę nr [...] Zarządu [...] z dnia [...] marca 2013 r. w sprawie odmowy zakwalifikowania skarżącego do umieszczenia na liście osób zakwalifikowanych do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Skarżący podnosi w skardze, że jako osoba przebywająca w zakładzie karnym jest w grupie osób mających pierwszeństwo do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Podał również, że zadłużenie lokalu nr [...] położonego w W. przy u. P., z którego został eksmitowany, powstało gdy był bardzo młodym człowiekiem. Orzeczenie eksmisji bez prawa do lokalu socjalnego nie powinno mieć wpływu na rozstrzygnięcie jego sprawy, a Sąd orzekając eksmisję nie wziął pod uwagę faktu, że przebywa on w placówce penitencjarnej.

W ocenie skarżącego, zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) i wnosi o zakwalifikowanie go do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Prezydent W. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie

i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 27 września 2013 r. przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.

Pełnomocnik skarżącego w piśmie procesowym z dnia 5 listopada 2013 r. wniósł o uwzględnienie skargi w zakresie w niej podniesionym i stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w związku z naruszeniem art. 4 i art. 24 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.), a także art 75 Konstytucji RP.

Zdaniem pełnomocnika skarżącego, spełnia on warunki określone w § 12 uchwały nr [...] Rady Miasta [...] (...), bowiem nie posiada on tytułu prawnego do jakiegokolwiek lokalu i pozostaje w niedostatku, gdyż nie posiada nawet minimum dochodowego określonego uchwałą Rady. W ocenie pełnomocnika skarżącego, za zakwalifikowaniem go do umieszczenia na liście osób zakwalifikowanych do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego przemawiają zasady współżycia społecznego, jak również przysługuje mu pierwszeństwo w zawarciu umowy najmu lokalu socjalnego, co wynika z podanych i przytoczonych w piśmie przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przy czym stosownie do art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej jako p.p.s.a.), nie jest związany ani treścią zarzutów zawartych w skardze, ani jej wnioskami czy też powołaną podstawą prawną.

Stosownie bowiem do treści art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje m. in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego, jak również inne niż określone w pkt 5 akty organów jednostek samorządu terytorialnego podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a.). Ponadto, stosownie do treści art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. - o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Sprawa objęta kwestionowaną uchwałą należy do spraw z zakresu administracji publicznej potrzeb wspólnoty mieszkańców.

Skarga nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zaskarżona uchwała prawa nie narusza.

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonej uchwały, wskazać należy, że podstawę materialnoprawną jej uchwalenia stanowił § 12 i § 22 ust. 23 pkt 1 obwiązującej od dnia [...] sierpnia 2009 r. uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta [...] ([...]), podjętej na podstawie art. 20 ust. 3 i art. 21 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.).

Zgodnie z § 12 powyżej określonej uchwały, umowa najmu lokalu socjalnego, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 14 ustawy, może być zawarta z osobą, która nie posiada tytułu prawnego do lokalu i spełnia warunki określone w § 4 pkt 1, z zastrzeżeniem § 5 ust. 2 oraz znajduje się w niedostatku. Natomiast § 22 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 powołanej uchwały stanowi, że wnioski osób występujących o zawarcie umowy najmu lokalu, zamianę lub uregulowanie tytułu prawnego do lokalu, z wyłączeniem spraw wymienionych w § 40 i § 40a, wraz z oświadczeniami dotyczącymi stanu majątkowego oraz dokumentacją potwierdzającą posiadane przez te osoby tytuły prawne do lokali, powinny być składane w urzędzie dzielnicy właściwym dla miejsca zamieszkania wnioskodawcy, w przypadku osób bezdomnych - w urzędzie dzielnicy, w której wnioskodawca posiadał ostatnie miejsce faktycznego zamieszkania, natomiast w przypadku osób bezdomnych, które nie wykazały swojego ostatniego miejsca zamieszkania w W. - w dowolnie wybranym urzędzie dzielnicy. Wnioski w sprawach, w których wymagane jest weryfikowanie kryterium dochodowego, składane są dodatkowo wraz z oświadczeniami i dokumentami wydanymi przez podmioty wskazane w § 1 pkt 25, potwierdzającymi wysokość dochodów uzyskiwanych przez wnioskodawcę i inne osoby zgłoszone we wniosku do wspólnego zamieszkiwania. Przy rozpatrywaniu wniosków osób, o których mowa w ust. 1 należy poddać wnikliwej analizie: dotychczasowy sposób korzystania przez wnioskodawcę z lokalu, a w szczególności przestrzeganie przez wnioskodawcę warunków określonych w umowie najmu oraz wywiązywania się z obowiązków najemcy.

Zgodnie z § 24 ust. 1 powołanej uchwały, wnioski zaopiniowane przez Komisję rozpatruje zarząd dzielnicy, który rozstrzyga o zakwalifikowaniu i umieszczeniu wnioskodawcy na liście osób oczekujących na najem lokalu.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów, w ocenie Sądu, zasadnie odmówiono skarżącemu zakwalifikowania do umieszczenia na liście osób zakwalifikowanych do zawarcia umowy najmu lokalu w związku z niespełnieniem warunków określonych w powyżej przytoczonych przepisach.

Skarżący nie posiada tytułu prawnego do lokalu, jednakże wynika to z faktu, że utracił on tytuł do zajmowanego lokalu w związku z naruszeniem zawartej umowy najmu i niewywiązywania się z obowiązków najemcy. To, że był człowiekiem młodym nie zwalniało go z obowiązków wynikających z przyjętych zobowiązań.

Nie sposób przyjąć argumentacji pełnomocnika skarżącego, że znajduje się on w niedostatku. Faktem jest, że nie osiąga on żadnych dochodów, ale sytuacji

w jakiej się obecnie znajduje, tzn. pobyt w zakładzie karnym, trudno postrzegać jako pozostawanie w niedostatku.

W § 14 przedmiotowej uchwały zostały określone przypadki dotyczące pierwszeństwa zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W wyroku Sądu nakazującym opróżnienie dotychczas zajmowanego lokalu, a w przypadku skarżącego eksmisję, Sąd nie przyznał mu prawa do otrzymania lokalu socjalnego (pkt 3 powołanego przepisu). Skarżący przebywa w zakładzie karnym, a przewidywany termin zakończenia odbywania kary to 2017 r. W tej sytuacji trudno przyjąć, że zachodzi przesłanka określona w pkt 6 powołanego przepisu, która odnosi się do osób, które opuściły po odbyciu wyroku zakład karny.

Sąd, wbrew twierdzeniu pełnomocnika skarżącego, że zaskarżona uchwała narusza zasady współżycia społecznego, nie podziela tej oceny. Po zakończeniu odbywania kary skarżący będzie mógł ubiegać się o przyznanie lokalu socjalnego,

a okoliczności związane z jego życiowymi problemami będą zapewne poddane ocenie i mogą mieć wpływ na podjęte w przyszłości rozstrzygnięcie, dotyczące ubiegania się o przyznanie lokalu socjalnego po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 250 powołanej ustawy.