I SA/Łd 43/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2014-02-17Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Anna Świderska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 17 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział I w składzie następującym: Sędzia NSA: Anna Świderska po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2014 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] roku Nr [...] w przedmiocie: uznania za bezzasadne ponaglenia na niezałatwienie sprawy w terminie postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
W dniu 17 grudnia 2013 roku "A" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. wystąpiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ze skargą na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z [...] roku uznające za bezzasadne ponaglenie spółki na niezakończenie w terminie przez Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Ł. postępowania podatkowego w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2010 roku.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o jej odrzucenie, argumentując, że na postanowienie w przedmiocie ponaglenia nie przysługuje zażalenie, nie jest ono postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty dotyczy bowiem kwestii wpadkowej (ewentualnej bezczynności organu), nie kończy także postępowania w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu z uwagi na jej niedopuszczalność.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej "p.p.s.a." sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje obok orzekania w sprawach skarg na decyzje m.in. kontrolę postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty (art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a.).
Z kolei stosownie do art. 58 § 1 pkt.6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Ponaglenie na niezałatwienie sprawy w terminie, którego bezzasadność stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. w przedmiotowej sprawie jest specyficznym środkiem ochrony prawnej w postępowaniu podatkowych. Ponaglenie to przysługuje na czynność organu administracyjnego, która w tym przypadku będzie przybierała postać swoistego milczenia organu. Zgodnie z art. 141 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ( t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej. "O.p." na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie lub terminie ustalonym na podstawie art. 140 O.p. stronie służy ponaglenie do organu podatkowego wyższego stopnia. Organ podatkowy, uznając ponaglenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby podejmuje środki zapobiegające naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 141 § 2 O.p.). Mimo że ustawa nie wskazuje w jaki sposób organ powinien postąpić w przypadku uznania ponaglenia za nieuzasadnione przyjmuje się, że w takim przypadku powinien orzec w tym zakresie w formie postanowienia. Wydanie takiego postanowienia będzie uzasadniało wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność administracji (por. R. Hauser (w:) S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, "Ordynacja podatkowa. Komentarz", Warszawa 2009, Wyd. Praw. LexisNexis, wyd. 5 s. 612). Ponaglenie o którym mowa w art. 141 § 1 O.p. jest więc warunkiem złożenia skargi na bezczynność organu podatkowego do sądu administracyjnego, której samodzielnym przedmiotem jest bezczynność organu, a nie wypowiedź w tym przedmiocie organu wyższego stopnia. Postępowanie związane z rozpoznaniem ponaglenia nie jest postępowaniem konkurencyjnym w odniesieniu do postępowania, w którym następuje rozstrzygnięcie sprawy w formie decyzji podatkowej (por. P. Pietrasz w: Dowgier R., Etel L., Kosikowski C., Pietrasz P., Popławski M., Presnarowicz S., Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX nr 100317).
Ponaglenie z art. 141 § 1 O.p. spełnia zatem identyczną funkcję jak zażalenie przewidziane w art. 37 k.p.a. Na tle zaś ostatnio przywołanego przepisu w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego za utrwalone uznać należy pogląd zgodnie z którym stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 k.p.a. ma charakter wpadkowy (incydentalny) i powinno mieć formę postanowienia. Postanowienie wydane w trybie art. 37 k.p.a. nie podlega kognicji sądów administracyjnych (por. postanowienie NSA z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt I OSK 872/12 -dostępne w komputerowy system informacji prawniczej LEX nr 1145135), postanowienie NSA z 31 stycznia 2013 r. sygn. akt I OSK 74/13.- LEX nr 1273832).
Reasumując powyższe wskazać należy, że ponaglenie z art. 141 § 1 O.p. nie stanowi środka zaskarżenia, nie służy bowiem kontroli rozstrzygnięć podjętych w postępowaniu administracyjnym, lecz ma na celu spowodowanie, aby rozstrzygnięcia takie w ogóle zostały wydane. Do ponaglenia nie mają zastosowania przepisy dotyczące zażaleń zamieszczone w art. 236-239 O.p. Postanowienie wydane w związku z rozpoznaniem wniesionego przez stronę ponaglenia nie należy też do postanowień kończących postępowanie dotyczy bowiem kwestii wpadkowej, tj. bezczynności organu lub przewlekłości postępowania zaistniałej w toku sprawy podatkowej. Nie można też uznać, że postanowienie wydane w oparciu o art. 141 O.p. jest postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, skoro jego celem jest spowodowanie jedynie tego, aby w sprawie zostało podjęte rozstrzygnięcie (postanowienie WSA w Lublinie z 25 listopada 2011 r., postanowienie WSA w Rzeszowie z 6 sierpnia 2013 r. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Postanowienie to nie jest zatem orzeczeniem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 2 p.ps.a. i dlatego nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
W świetle powyższego wniesienie skargi na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. o uznaniu ponaglenia za bezzasadne uznać należało za niedopuszczalne. Z tego względu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
AK.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Anna Świderska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 17 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział I w składzie następującym: Sędzia NSA: Anna Świderska po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2014 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] roku Nr [...] w przedmiocie: uznania za bezzasadne ponaglenia na niezałatwienie sprawy w terminie postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
W dniu 17 grudnia 2013 roku "A" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. wystąpiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ze skargą na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z [...] roku uznające za bezzasadne ponaglenie spółki na niezakończenie w terminie przez Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Ł. postępowania podatkowego w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2010 roku.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o jej odrzucenie, argumentując, że na postanowienie w przedmiocie ponaglenia nie przysługuje zażalenie, nie jest ono postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty dotyczy bowiem kwestii wpadkowej (ewentualnej bezczynności organu), nie kończy także postępowania w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu z uwagi na jej niedopuszczalność.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej "p.p.s.a." sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje obok orzekania w sprawach skarg na decyzje m.in. kontrolę postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty (art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a.).
Z kolei stosownie do art. 58 § 1 pkt.6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Ponaglenie na niezałatwienie sprawy w terminie, którego bezzasadność stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. w przedmiotowej sprawie jest specyficznym środkiem ochrony prawnej w postępowaniu podatkowych. Ponaglenie to przysługuje na czynność organu administracyjnego, która w tym przypadku będzie przybierała postać swoistego milczenia organu. Zgodnie z art. 141 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ( t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej. "O.p." na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie lub terminie ustalonym na podstawie art. 140 O.p. stronie służy ponaglenie do organu podatkowego wyższego stopnia. Organ podatkowy, uznając ponaglenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby podejmuje środki zapobiegające naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 141 § 2 O.p.). Mimo że ustawa nie wskazuje w jaki sposób organ powinien postąpić w przypadku uznania ponaglenia za nieuzasadnione przyjmuje się, że w takim przypadku powinien orzec w tym zakresie w formie postanowienia. Wydanie takiego postanowienia będzie uzasadniało wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność administracji (por. R. Hauser (w:) S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, "Ordynacja podatkowa. Komentarz", Warszawa 2009, Wyd. Praw. LexisNexis, wyd. 5 s. 612). Ponaglenie o którym mowa w art. 141 § 1 O.p. jest więc warunkiem złożenia skargi na bezczynność organu podatkowego do sądu administracyjnego, której samodzielnym przedmiotem jest bezczynność organu, a nie wypowiedź w tym przedmiocie organu wyższego stopnia. Postępowanie związane z rozpoznaniem ponaglenia nie jest postępowaniem konkurencyjnym w odniesieniu do postępowania, w którym następuje rozstrzygnięcie sprawy w formie decyzji podatkowej (por. P. Pietrasz w: Dowgier R., Etel L., Kosikowski C., Pietrasz P., Popławski M., Presnarowicz S., Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX nr 100317).
Ponaglenie z art. 141 § 1 O.p. spełnia zatem identyczną funkcję jak zażalenie przewidziane w art. 37 k.p.a. Na tle zaś ostatnio przywołanego przepisu w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego za utrwalone uznać należy pogląd zgodnie z którym stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 k.p.a. ma charakter wpadkowy (incydentalny) i powinno mieć formę postanowienia. Postanowienie wydane w trybie art. 37 k.p.a. nie podlega kognicji sądów administracyjnych (por. postanowienie NSA z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt I OSK 872/12 -dostępne w komputerowy system informacji prawniczej LEX nr 1145135), postanowienie NSA z 31 stycznia 2013 r. sygn. akt I OSK 74/13.- LEX nr 1273832).
Reasumując powyższe wskazać należy, że ponaglenie z art. 141 § 1 O.p. nie stanowi środka zaskarżenia, nie służy bowiem kontroli rozstrzygnięć podjętych w postępowaniu administracyjnym, lecz ma na celu spowodowanie, aby rozstrzygnięcia takie w ogóle zostały wydane. Do ponaglenia nie mają zastosowania przepisy dotyczące zażaleń zamieszczone w art. 236-239 O.p. Postanowienie wydane w związku z rozpoznaniem wniesionego przez stronę ponaglenia nie należy też do postanowień kończących postępowanie dotyczy bowiem kwestii wpadkowej, tj. bezczynności organu lub przewlekłości postępowania zaistniałej w toku sprawy podatkowej. Nie można też uznać, że postanowienie wydane w oparciu o art. 141 O.p. jest postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, skoro jego celem jest spowodowanie jedynie tego, aby w sprawie zostało podjęte rozstrzygnięcie (postanowienie WSA w Lublinie z 25 listopada 2011 r., postanowienie WSA w Rzeszowie z 6 sierpnia 2013 r. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Postanowienie to nie jest zatem orzeczeniem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 2 p.ps.a. i dlatego nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
W świetle powyższego wniesienie skargi na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. o uznaniu ponaglenia za bezzasadne uznać należało za niedopuszczalne. Z tego względu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
AK.
