II SA/Bd 1319/13

Uzasadnienie

W dniu [...] maja 2013 r. M. W.-K. wystąpiła do Wójta Gminy Ł. o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, na działce nr [...] położonej w miejscowości L., obręb L., gmina Ł.

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. Nr [...] Wójt Gminy Ł., działając na podstawie art. 1 ust. 2, art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 53 ust. 4, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1, 4, art. 61 ust. 1, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.), dalej zwana u.p.z.p., oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), dalej powoływana jako k.p.a., odmówił wnioskodawczyni ustalenia warunków zabudowy dla ww. inwestycji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podkreślił, że teren objęty wnioskiem znajduje się na obszarze, na którym brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z powyższym wydanie warunków zabudowy następuje na podstawie decyzji o warunkach zabudowy w trybie przepisu art. 4 ust. 2 pkt 2 u.p.z.p. Zgodnie z art. 53 ust. 3 cyt. ustawy dokonano analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji.

Organ podał, że zgodnie z art. 61 ust. 1 u.p.z.p., wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków: 1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu; 2) teren ma dostęp do drogi publicznej; 3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego; 4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1; 5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Organ wyjaśnił, że w przedmiotowej sprawie, warunek określony w pkt 4 powołanego przepisu nie został spełniony. W dniu 25 maja 2013 r. weszła bowiem w życie zmiana ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych i podkreślił, że zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, grunty rolne stanowiące użytki rolne klas I-III wymagają uzyskania zgody właściwego ministra do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. Przedmiotowa zaś działka nr [...] stanowiąca grunty orne klasy IIIb i IVa wymaga uzyskania takiej zgody. W konsekwencji organ stwierdził, że realizacja planowanej inwestycji jest niemożliwa.

Nie zgadzając się z dokonanym rozstrzygnięciem M. W.-K. złożyła odwołanie, wnosząc o uchylenie decyzji w całości i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Skarżąca zarzuciła naruszenie:

- art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., poprzez błędne przyjęcie, że inwestycja nie spełnia określonych wymagań i nie jest możliwe ustalenie warunków zabudowy,

- art. 6 k.p.a., poprzez działanie organu w sposób niezgodny z przepisami prawa,

- art. 7 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie przy wydaniu decyzji słusznego interesu inwestora,

- art. 8 k.p.a., poprzez jego niezastosowanie i prowadzenie postępowania w sposób nie pogłębiający zaufania obywateli do władzy publicznej.

W uzasadnieniu swego stanowiska odwołująca wskazała, że w obrębie przedmiotowej działki, zgodnie z wypisem z rejestru gruntów Starostwa Powiatowego w T., gleba odpowiada klasie Rlllb i RIVa gruntów ornych. Skarżąca podkreśliła, że zamierza realizować inwestycję wyłącznie na gruntach klasy IVa, więc, w jej ocenie, nie jest wymagana zgoda ministra do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. Powierzchnia zabudowy dla całej działki nie przekroczy 15% jej powierzchni, a powierzchnia biologicznie czynna będzie stanowić min. 70% powierzchni tej działki.

Ponadto skarżąca podniosła, że w dacie złożenia wniosku, tj. [...] maja 2013 r., art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych miał inne brzmienie, korzystne dla strony. Zatem w dacie złożenia wniosku istniała sytuacja, która umożliwiała bezproblemowe wydanie decyzji pozytywnej dla skarżącej.

Obszar, na którym znajduje się przedmiotowa działka nigdy nie będzie wykorzystywany rolniczo, albowiem podzielony został na działki budowlane.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. przewiduje dla analizowanej działki strukturę funkcjonalno-przestrzenną C - krajobraz zurbanizowany, tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z usługami oraz wielorodzinnej z usługami.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r., Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T., działając na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 61 u.p.z.p., art. 7 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył brzmienie art. 4 ust. 2, art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 u.p.z.p. Wyjaśnił, że z dniem 26 maja 2013 r. doszło do nowelizacji przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, w ramach której zmieniono między innymi treść art. 7 ust. 2 pkt 1. Z uwagi na powyższą zmianę, w obecnym stanie prawnym nie jest możliwa zmiana przeznaczenia gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III na cele nierolnicze i nieleśne w innym akcie prawnym niż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i to pod warunkiem uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia tych gruntów.

Ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, na mocy której dokonano nowelizacji wspomnianych przepisów, nie zawiera przepisów przejściowych, z których wynikałoby, że do spraw wszczętych przed wejściem w życie nowelizacji stosuje się przepisy dotychczasowe. W związku z powyższym organy administracji publicznej zobligowane są stosować przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych zgodnie z ich nowym brzmieniem.

Organ odwoławczy zgodził się z argumentacją przedstawioną przez organ I instancji w niniejszej sprawie i podniósł, że nie jest możliwe pozytywne załatwienie wniosku, ponieważ aktualne brzmienie przepisu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nakazuje uzyskanie zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych znajdujących się w granicach działki skarżącej, co skutkuje tym, że zmiana taka nastąpić może jedynie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W konsekwencji, przedmiotowa inwestycja nie spełnia warunków określonych w przepisie art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem M. W.-K. zaskarżyła je do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa procesowego, tj.:

- art. 7, art. 12 § 1 i art. 77 § 1 k.p.a., polegające na niepodjęciu niezbędnych czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i niezebraniu materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, w tym poprzez niezbadanie sprawy w sposób wnikliwy. Zgodnie z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł., przedmiotowa działka zlokalizowana jest na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z usługami i wielorodzinnej z usługami, a organ nie poczynił żadnych ustaleń w tej materii. Ponadto w toku prowadzonego postępowania nie ustalono, czy budynek ma zostać wybudowany na gruncie należącym do klasy III czy IV gruntu;

- art. 8 k.p.a., poprzez prowadzenie postępowania przez organ w sposób niebudzący zaufania jego uczestników do władzy publicznej. Organ wykazał się niekonsekwencją w działaniu. Utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy Ł., który wydał decyzję sprzeczną z obowiązującym studium. Organ miał obowiązek odnieść się do niego i dokonać analizy wydanej przez Wójta decyzji pod kątem zgodności ze studium;

- art. 11 k.p.a., poprzez wyjaśnienie przez organ jedynie przesłanek do wydania decyzji wynikających z literalnego brzmienia przepisów, a nie wyjaśnienie powodów, z jakich odmówiono wydania decyzji, która uwzględniałaby zapisy studium;

- art. 107 § 3 k.p.a., poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji faktów, które w toku postępowania zostały udowodnione oraz którym odmówiono waloru wiarygodności. Organ wskazał jedynie na literalne brzmienie przepisów przyjmując, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do wydania decyzji o warunkach zabudowy, nie odnosząc się do zarzutu podniesionego przez skarżącą odnośnie konieczności stosowania postanowień studium.

Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przez błędną jego wykładnię i uznanie, że dotyczy on również gruntów, w których tylko część gruntu należy do klasy III, podczas gdy brzmienie przepisu wyraźnie wskazuje, że dotyczy on gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, a nie gruntów, w których tylko dana część należy do jednej z tych klas;

- art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że grunt wymaga zgody na przeznaczenie go na cele nierolnicze, podczas, gdy zgody takiej wymaga jedynie grunt orny klasy I-III.

Uzasadniając wniesioną skargę skarżąca podkreśliła, że zamierza dokonać inwestycji jedynie na gruncie klasy IV, zaś grunty klasy III pozostaną nienaruszone.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyrażone w sprawie i wniósł o jej oddalenie.

Zarządzeniem Sędziego z dnia [...] lutego 2014 r. zobowiązano Wójta Gminy Ł. do wskazania, czy teren inwestycji (działka nr [...] położona w miejscowości L., gm. Ł.) jest objęty zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne uzyskaną przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który utracił moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1 ww. ustawy (ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym) i jakie było przeznaczenie tego terenu w ewentualnym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który utracił moc przed 1 stycznia 2003 r.

W piśmie z dnia [...] lutego 2014 r. Wójt Gminy Ł. wykonując powyższe wezwanie wskazał, że przedmiotowa działka nr [...] położona jest w obszarze, dla którego brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podał również, że zgodnie z ustaleniami obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. uchwalonym przez Radę Gminy w Ł. Uchwałą nr [...] z [...] kwietnia 2012 r., przedmiotowa działka zlokalizowana jest na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z usługami oraz mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami. Poinformował ponadto, że teren - według nieobowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. uchwalonego Uchwałą GRN w Ł. Nr [...] z dnia [...] czerwca 1987 r. - przeznaczony był pod uprawy rolne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonego rozstrzygnięcia administracyjnego, czyli jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i procesowego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zaskarżona decyzja (postanowienie) może być uchylona tylko wówczas, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego albo inne naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

W wyniku przeprowadzenia kontroli zaskarżonej decyzji pod względem zgodności z prawem Sąd stwierdził, że przy jej wydaniu nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego ani też przepisy postępowania administracyjnego.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia odmowy wydania warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, na działce nr [...] położonej w miejscowości L., na nieruchomości stanowiącej grunty orne klasy RIIIb i RIVa. Postępowanie wszczęto na wniosek skarżącej (wpływ do organu dnia [...] maja 2013 r.).

Ze znajdujących się na kartach 1.1. akt sprawy wypisu z rejestru gruntów wynikało, że ww. działka składa się z użytków rolnych, które stanowią grunty orne klasy bonitacyjnej Rlllb i RIVa. Fakt ten był w niniejszej sprawie bezsporny.

Podstawę odmowy ustalenia wnioskowanych przez skarżącą warunków zabudowy ww. działki stanowiło stwierdzenie przez organy braku spełnienia przesłanki wymienionej w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., zgodnie z którym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia wskazanych w art. 61 ust. 1 warunków, w tym jednym z tych warunków jest to, że teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1.

Z akt sprawy wynika także, że teren, na którym znajduje się ww. działka, nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie natomiast z art. 59 ust. 1 u.p.z.p., zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub jego części z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

W związku z tym należy stwierdzić, że organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji słusznie zauważył, że z dniem 26 maja 2013 r. doszło do nowelizacji przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266), w ramach której zmieniono między innymi treść przepisu art. 7 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, co oznacza, że w obecnym stanie prawnym, istniejącym już w dniu wydania zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, nie była możliwa zmiana przeznaczenia gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III na cele nierolnicze i nieleśne w innym akcie prawnym niż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, sporządzony w trybie określonym w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, i to jeszcze pod warunkiem uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia tych gruntów.

Należy wobec tego mieć na względzie, że przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów wskazanych w art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wymaga spełnienia łącznie następujących warunków: - istnieje uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, który przeznacza grunty rolnicze na cele nierolnicze, - przed uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa wyżej, właściwy organ wyraził zgodę na przeznaczenie gruntów rolniczych na cele nierolnicze.

Organ także prawidłowo stwierdził, że ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, którą znowelizowano ww. przepisy, nie zawiera przepisów przejściowych, z których wynikałoby, że do spraw wszczętych przed wejściem w życie nowelizacji stosuje się przepisy dotychczasowe. Dlatego też organy prawidłowo zastosowały przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych zgodnie z ich nowym brzmieniem. Podkreślić należy, że podstawową zasadą postępowania administracyjnego wyrażaną zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie jest to, że organ administracji wydaje decyzję, biorąc pod uwagę stan faktyczny i prawny sprawy istniejący w dacie jej wydania (A. Wróbel [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz"., wyd. Zakamycze 2009, s. 519). Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie wiążą z datą wszczęcia postępowania podstawy faktycznej i prawnej rozpoznania sprawy. Miarodajny w tym zakresie jest stan obowiązujący w dacie wydania decyzji (wyrok NSA z dnia 4 października 2000 r., V SA 283/00, LEX nr 50110, wyrok NSA z dnia 16 października 2009 r., II OSK 1665/08). Wyjątek od zasady stosowania przed organy administracji ustawy nowej muszą wyraźnie wprowadzać przepisy przejściowe tej ustawy, nakazujące do postępowań wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną stosowanie przepisów dotychczasowych.

W tej sytuacji prawnej oczywiste jest, że organ prawidłowo, bez naruszenia obowiązującego prawa ustalił, że brak jest prawnych możliwości do pozytywnego rozstrzygnięcia wniosku skarżącej o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, skoro zamierzona inwestycja nie spełnia warunków określonych treścią przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p.

W przedmiotowej sprawie, jak ustalono, działka skarżącej wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Z akt sprawy nie wynika, by teren był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1. Z informacji bowiem udzielonej przez Wójta Gminy Ł. w piśmie z dnia [...] lutego 2014 r. wynika m.in., że teren według nieobowiązującego już miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. uchwalonego Uchwałą GRN w Ł. Nr [...] z dnia [...] czerwca 1987 r. przeznaczony był pod uprawy rolne, a działka skarżącej nr [...] położona jest w obszarze, dla którego brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Skoro zatem przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i jest ona konieczna do zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, dokonującego się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a okoliczności te - w realiach niniejszej sprawy - nie wystąpiły, to zasadnie organ odmówił stronie ustalenia warunków zabudowy.

Wskazać ponadto należy, że wbrew twierdzeniom skarżącej, wyrażonym zarówno w odwołaniu, jak i w skardze, bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje nieuwzględnienie przez organ zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania gminy (w niniejszej sprawie na terenie gminy obowiązuje Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. uchwalonym przez Radę Gminy w Ł. Uchwałą nr [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., a przedmiotowa działka zlokalizowana jest w nim na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z usługami oraz mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami). Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 4 u.p.z.p., ustalenia studium są wiążące dla organów gminy jedynie przy sporządzaniu planów miejscowych. Ponadto stosownie do art. 9 ust. 5 powołanej ustawy, studium nie jest aktem prawa miejscowego, nie może więc stanowić podstawy prawnej do wydawania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. W orzecznictwie ugruntowało się stanowisko, że akt ten określa jedynie politykę przestrzenną gminy i wiąże wewnętrznie organy gminy przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. W tej sytuacji organ nie miał obowiązku badania, ani też uwzględniania zapisów studium w rozpatrywanej sprawie. Nie jest zatem dopuszczalne uzgadnianie projektu decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy z treścią studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ten akt nie ma charakteru powszechnie obowiązującego i nie może być podstawą nakładania obowiązków lub uprawnień (por. wyrok WSA w Krakowie z 28 listopada 2011 r., sygn. II SA/Kr 1551/11). Podstawę do podjęcia rozstrzygnięcia administracyjnego może stanowić jedynie akt prawa powszechnie obowiązującego i nie zmienia tego fakt związania gminy ustaleniami studium przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Do czasu, kiedy ustalenia studium nie znajdą się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, nie wiążą powszechnie i nie mogą tworzyć materialnoprawnej podstawy do wydawania rozstrzygnięć administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt II OSK 317/07).

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skarżącej dotyczącego tego, że zamierza ona dokonać inwestycji jedynie na gruncie klasy IV stwierdzić trzeba, iż art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie powinien być interpretowany w oderwaniu od treści art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. Podkreślić należy, że terenem, w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. jest obszar, którego dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, czyli obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, na których planowana jest realizacja danej inwestycji (tak słusznie np. WSA w Łodzi w wyrokach z dnia 15 lutego 2013 r., sygn. II SA/Łd 1031/12 i z dnia 31 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Łd 480/10). W konsekwencji stwierdzić należy, że ustalenie warunków zabudowy odnosi się do działki objętej wnioskiem jako całości, nie zaś jedynie tej jej części, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana (lub w inny niż dotychczas sposób zagospodarowana) (por. wyrok NSA z 10 stycznia 2008 r. sygn. akt II OSK 1826/06). Wobec powyższego, argumentacja skarżącej, że zamierza ona dokonać inwestycji jedynie na gruncie klasy IV, nie mogła odnieść oczekiwanego przez nią skutku.

Ponadto w odniesieniu do twierdzenia skarżącej, że obszar, na którym znajduje się przedmiotowa działka, nigdy nie będzie wykorzystywany rolniczo, albowiem podzielony został na działki budowlane, wskazać należy, że okoliczność ta jest bez znaczenia dla sprawy, bowiem nie zmienia w żaden sposób obowiązku ustawowego istniejącego od dnia 26 maja 2013 r.

Sąd nie podzielił również zarzutów skargi, jakoby organy naruszyły przepisy o postępowaniu administracyjnym. W szczególności chybiony jest zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a., gdyż analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie daje żadnych podstaw do uznania, aby organy administracji orzekające w sprawie zaniedbały obowiązki proceduralne określone wspomnianymi przepisami k.p.a. Organy podjęły wszelkie niezbędne kroki w celu prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, dokonując samodzielnej i prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów.

Zaskarżona decyzja nie narusza więc przepisów prawa materialnego. Nie narusza także przepisów procesowych, a w szczególności stwierdzić należy, że nie narusza przepisów wskazanych w skardze. Z akt sprawy bowiem wynika jednoznacznie, że organ prawidłowo przeprowadził postępowanie zbierając wszystkie dowody potrzebne dla ustalenia stanu faktycznego i w żadnej mierze nie ograniczył przysługujących stronie skarżącej uprawnień. W szczególności - co należy podkreślić - organ prawidłowo ustalił w oparciu o wypis z rejestru gruntów rolnych charakter działek, na których strona skarżąca planowała zrealizować swoje zamierzenie inwestycyjne.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić trzeba, że organ prawidłowo, bez naruszenia obowiązującego prawa, ustalił, iż brak jest prawnych możliwości do pozytywnego rozstrzygnięcia wniosku skarżącej o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, skoro zamierzona inwestycja nie spełnia warunków określonych treścią art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p.

Mając powyższe na względzie skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.