II FSK 415/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Bk 366/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę "C." S.A. w Warszawie - zwanej dalej "Spółką", na interpretację indywidualną Burmistrza Miasta G. (dalej jako "Burmistrz") z dnia 16 czerwca 2011 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości.

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że wnioskiem z dnia 17 marca 2011 r. Spółka wystąpiła do Burmistrza o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jest właścicielem stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG. Stacje te składają się ze zbiorników służących do magazynowania skroplonego metanu, parownicy atmosferycznej, armatury odcinającej wraz z zabezpieczeniami, stacji redukcyjnej wraz z kotłownią, nawanialni kontaktowej, gazociągów wylotowych, stacji pomiarowej, gazociągu średniego ciśnienia, sztycy przyłączeniowej, wolnostojącej szafki redukcyjnej. Stacja redukcyjna, zbiorniki i parownice są posadowione na fundamentach. Fundamenty pod urządzenia techniczne (zbiorniki magazynowe, parownice, stacje redukcyjne, nawanialnie, stację pomiarową) wykonane są z reguły z bloczków betonowych związanych zaprawą cementowo-wapienną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaka jest podstawa opodatkowania w podatku od nieruchomości w przypadku opodatkowania stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG?

Przedstawiając własne stanowisko Spółka wskazała, że w przypadku stacji gazowych LNG należy w celu ustalenia podstawy opodatkowania dokonać podziału na części budowlane i urządzenia techniczne stacji. Częścią budowlaną w omawianym przypadku jest fundament, na którym osadza się pozostałą instalację. Zgodnie z projektem budowlanym stacji, jaki został przedstawiony na etapie budowy obiektu, wyraźnie zostały wyróżnione fundamenty jako odrębne części stacji. Stanowią one części budowlane urządzeń technicznych. Pozostałe elementy stacji (oprócz wymienionych fundamentów), zdaniem Spółki, należy zaliczyć do urządzeń technicznych.

Burmistrz w indywidualnej interpretacji z dnia 16 czerwca 2011 r. uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Wskazując na pojęcie budowli z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.o.l.", oraz odesłanie do pojęć obiektu budowlanego i urządzenia budowlanego zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.b.", Burmistrz stwierdził, że nie może budzić wątpliwości, iż zbiorniki gazu są budowlami wymienionymi wprost w przykładowym katalogu budowli. Zwrócił uwagę, że z dokumentacji technicznej stanowiącej załącznik nr 1 do decyzji z dnia 21 lipca 2008 r. o wydaniu pozwolenia na budowę stacji wynika, że dla funkcjonowania stacji winno się wykonać i zamontować następujące elementy: wykonać żelbetonowe stropy pod dwie parownice atmosferyczne z betonu, wykonać fundament żelbetonowy pod dwa zbiorniki magazynowe, wykonać ścianę fundamentową pod stację kontenerową, dostarczyć i zamontować na wykonanych fundamentach dwa zbiorniki magazynowe, dwie parownice atmosferyczne, stację kontenerową wraz z kotłownią do celów technologicznych z nawanialnią kontaktową, wykonać infrastrukturę zewnętrzną, tj. wjazd do manewrowania, chodnik z kostki brukowej i ogrodzenie terenu.

Mając na uwadze powyższą dokumentację oraz przeprowadzoną wizję lokalną, Burmistrz stwierdził, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegać będą fundamenty i zbiorniki magazynowe na tych fundamentach, fundamenty pod parownice atmosferyczne (bez parownic atmosferycznych) oraz fundament i stacja kontenerowa bez urządzeń wewnętrznych.

Z powyższą interpretacją nie zgodziła się Spółka i po bezskutecznym wezwaniu Burmistrza do usunięcia naruszenia prawa złożyła skargę, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości. Interpretacji zarzucono naruszenie:

- art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., poprzez uznanie, iż cała stacja gazu ziemnego LNG podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości;

- art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b) u.p.b., poprzez:

- kwalifikację całej stacji gazu ziemnego LNG jako budowli dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości i ocenę, iż wszystkie elementy stacji stanowią całość techniczno-użytkową,

- niewyodrębnienie budowlanych urządzeń technicznych ze stacji gazu ziemnego LNG i w efekcie wskazanie jako podstawy opodatkowania wszystkich elementów wchodzących w skład stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego;

- art. 14b § 1 w zw. z art. 14a § 2 oraz art. art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), poprzez rozszerzającą interpretację nieprecyzyjnych przepisów prawa podatkowego, dotyczących opodatkowania urządzeń technicznych posiadających budowlane części, naruszając zasadę in dubio pro tributario oraz nieuwzględnienie w wydanej interpretacji orzecznictwa sądowego i wprowadzanie niejednolitej wykładni przepisów prawa podatkowego;

- art. 32 Konstytucji RP, poprzez naruszenie zasady równości wobec prawa, gdyż w analogicznych sytuacjach podatkowych podobne budowle traktowane są odmiennie;

- art. 217 Konstytucji RP, poprzez pozaustawowe rozszerzenie katalogu przedmiotów opodatkowania w podatku od nieruchomości.

Sąd pierwszej instancji uzasadniając wydane rozstrzygnięcie wskazał na wstępie, że w sprawie kwestią sporną pozostawało, które elementy stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, będące własnością Spółki, należało uznać za przedmioty podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości? W konsekwencji, które z tych przedmiotów opodatkowania będą rzutować na określenie podstawy opodatkowania w danym podatku?

Sąd zwrócił uwagę na treść art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., jak również art. 3 pkt 3 u.p.b., stanowiącego co należy rozumieć pod pojęciem "budowli". Następnie Sąd pierwszej instancji podniósł, że z podanego przez Spółkę do celów interpretacyjnych stanu faktycznego należało wnosić, że jest ona właścicielem stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, na którą składają się: zbiorniki służące do magazynowania skroplonego metanu, parownice atmosferyczne, armatury odcinające wraz z zabezpieczeniami, stacje redukcyjne wraz z kotłownią, nawanialnie kontaktowe, gazociągi wylotowe, stacje pomiarowe, gazociągi średniego ciśnienia, sztyce przyłączeniowe, wolno stojące szafki redukcyjne. Przy czym, stacja redukcyjna, zbiorniki i parownice są posadowione na fundamentach. Fundamenty zaś pod urządzenia techniczne (zbiorniki magazynowe, parownice, stacje redukcyjne, nawanialnie, czy też stację pomiarową) wykonane są z reguły z bloczków betonowych związanych zaprawą cementowo-wapienną.

Mając na uwadze unormowania zawarte w art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. i art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 pkt 3 u.p.b., w ocenie Sądu, słusznie przyjął Burmistrz, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegać będzie nie cała wyżej opisana stacja zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, lecz jedynie jej część w postaci budowli, takich jak: fundamenty i zbiorniki magazynowe na tych fundamentach, fundamenty pod parownice atmosferyczne (bez parownic atmosferycznych) oraz fundament i stacja kontenerowa (bez urządzeń wewnętrznych). Tylko te bowiem rzeczy (przedmioty) mogą być zaliczone do pojęcia budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 u.p.b. W konsekwencji, podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości będzie stanowić wartość wymienionych tu budowli. Sąd dodał, że nie jest prawdą, jak podniesiono w skardze, że Burmistrz mając na uwadze treść art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. uznał, iż cała stacja gazu ziemnego LNG podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

W tej sytuacji brak było podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 14b § 1 w zw. z art. 14a § 2 oraz art. art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Burmistrz nie dokonał bowiem rozszerzającej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczących opodatkowania urządzeń technicznych posiadających budowlane części, naruszając zasadę in dubio pro tributario. W wydanej interpretacji uwzględniono orzecznictwo sądowe, przeprowadzając właściwą wykładnię przepisów prawa podatkowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie dopatrzył się naruszenia art. 32 oraz art. 217 Konstytucji RP.

Reasumując Sąd stwierdził, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 3 u.p.b., podlegać będzie nie cała stacja zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, lecz jedynie jej część w postaci budowli takich jak: fundamenty i zbiorniki magazynowe na tych fundamentach, fundamenty pod parownice atmosferyczne (bez parownic atmosferycznych) oraz fundament i stacja kontenerowa (bez urządzeń wewnętrznych).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Spółka opierając ją na następujących podstawach:

1) art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) - powoływanej jako "P.p.s.a.", tj. naruszeniu przepisów prawa materialnego:

a) art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 3 u.p.b., poprzez ich błędną wykładnię polegającą na nieprawidłowej interpretacji części elementów stacji gazu ziemnego LNG (zbiorników magazynowych i stacji kontenerowej) jako budowli dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w sytuacji gdy Sąd zobowiązany był do rozpoznania jako budowli dla celów podatku od nieruchomości wyłącznie fundamentów, na jakich są osadzone poszczególne urządzenia techniczne i maszyny;

2) art. 174 pkt 2 P.p.s.a., tj. naruszeniu przepisów postępowania:

a) art. 141 § 4 P.p.s.a., a mianowicie sporządzenie błędnego uzasadnienia, które polegało na:

- niewskazaniu przez Sąd, na jakiej podstawie zbiorniki magazynowe i stacja kontenerowa (bez urządzeń wewnętrznych) mogą być uznane za budowle. Uzasadnienie Sądu ograniczyło się do zacytowania przepisu i stwierdzenia, że interpretacja Burmistrza jest słuszna. Zdaniem zaś Spółki, zadaniem Sądu było wskazanie wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia. To uchybienie ma istotny wpływ na wynik sprawy. Nie tylko utrzymuje Spółkę w niewiedzy, ale także nie daje możliwości weryfikacji toku rozumowania Sądu;

- niewłaściwym zinterpretowaniu stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i w efekcie wskazaniu, iż zarówno zbiorniki magazynowe jak i stacja kontenerowa, mimo że są osadzone na fundamentach oraz są przenośne, powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości jako budowle. Zdaniem zaś Spółki, obowiązkiem Sądu było dokładne zbadanie stanu faktycznego. Naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy i skutkowało oddaleniem skargi;

- niedostrzeżeniu przez Sąd, iż Spółka wnosiła o uznanie za budowlę wyłącznie fundamentów wszystkich urządzeń technicznych, ich budowlanych części. Stanowisko Burmistrza nie było zatem zgodne z wykładnią przepisów dokonaną przez Spółkę w przeciwieństwo do tego, co wskazał Sąd. To naruszenie proceduralne skutkowało oceną jako niezasadne zarzutów Spółki i oddaleniem skargi, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Zdaniem zaś Spółki, gdyby Sąd dokładnie prześledził jej stanowisko dostrzegłby, iż kwestią sporną są także: stacja kontenerowa i zbiorniki magazynowe, które według Spółki, nie są budowlą;

b) art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) w zw. z art. 3 § 2 pkt 4a P.p.s.a., przez brak kontroli interpretacji indywidualnej w zakresie przestrzegania przez organ wydający interpretację indywidualną przepisów postępowania, tj. w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej. Naruszenie Sądu polegało na nieskontrolowaniu braku możliwości prowadzenia postępowania dowodowego w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej. Zdaniem Spółki, naruszenie to miało istotny wpływ na wynik postępowania, gdyż utrzymało w mocy interpretację wydaną z rażącym naruszeniem przepisów postępowania;

c) art. 151 w zw. z art. 146 § 1 P.p.s.a., które polegało na oddaleniu skargi w sytuacji, gdy obowiązkiem Sądu było jej uwzględnienie i wydanie wyroku stwierdzającego naruszenie przez Burmistrza art. 14b § 3, art. 14c § 1 i 2 i art. 14h Ordynacji podatkowej. Naruszenie Burmistrza polegało na:

- wydaniu interpretacji na bazie błędnie rozumianego przez Burmistrza stanu faktycznego, jak również zarzutów Spółki, czego skutkiem było wskazanie, iż przedmiotem opodatkowania w podatku od nieruchomości są: stacja kontenerowa oraz zbiorniki magazynowe osadzone na fundamentach, a nie jedynie budowlane części urządzeń technicznych wchodzących w skład stacji gazu ziemnego LNG (same fundamenty). To naruszenie także miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż zdaniem Spółki, zadecydowało o oddaleniu jej skargi;

- przeprowadzeniu postępowania dowodowego przez Burmistrza w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, co nie jest możliwe na gruncie istniejących przepisów rozdziału 1a Ordynacji podatkowej. To naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż zdaniem Spółki, gdyby Sąd dostrzegł naruszenie przepisów rozdziału 1a Ordynacji podatkowej, w szczególności art. 14h, to uwzględniłby skargę Spółki i uchylił interpretację.

Wskazując na powyższe naruszenia, wniesiono o uchylenie wyroku w całości oraz uchylenie interpretacji a także zasądzenie na rzecz Spółki zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Burmistrz wniósł o oddalenie tej skargi w całości, podtrzymując stanowisko wyrażone w interpretacji indywidualnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna jest niezasadna.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia dotycząca sposobu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, należącej do Spółki i opisanej w jej wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG.

Na wstępie podkreślić należy, iż analogiczny problem w odniesieniu do tego rodzaju instalacji położonych na terenie różnych gmin w Polsce, był już wielokrotnie rozstrzygany przez sądy administracyjne. Analiza orzecznictwa w tym zakresie (por. m.in. wyroki NSA z dnia 11 października 2013 r. II FSK 2874/11 oraz z dnia 30 stycznia 2014 r. II FSK 614/12; wyroki WSA w: Opolu z dnia 10 listopada 2011 r. I SA/Op 309/11, Lublinie z dnia 7 grudnia 2011 r. I SA/Lu 620/11, Gdańsku z dnia 13 grudnia 2011 r. I SA/Gd 992/11, Wrocławiu z dnia 26 czerwca 2012 r. I SA/Wr 439/12, publ. CBOSA) wskazuje, iż w niemal identycznych stanach faktycznych, sądy te jednolicie wypowiadały się na temat opodatkowania podatkiem od nieruchomości stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG. We wszystkich tych wyrokach zgodnie stwierdzano, że stacja zgazowania gazu LNG tworząca całość techniczno-użytkową jest budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Tym samym nie uznawano zasadności argumentacji podnoszonej przez Spółkę i formułowanych na jej podstawie wniosków, sprowadzających się konkluzji, iż tylko wartość fundamentów, jako części budowlanych urządzeń technicznych, może stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Na analogicznej argumentacji opierają się również zarzuty dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 3 u.p.b., podniesione przez Spółkę w niniejszej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując tę sprawę nie znajduje podstaw, aby odstąpić od utrwalonej już linii orzeczniczej i uznać te zarzuty za zasadne.

Pierwszy z tych przepisów, tj. art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. stanowi, że budowla to - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W treści tego przepisu ustawodawca wprost odsyła, w zakresie definicji budowli do przepisów prawa budowlanego. Również w piśmiennictwie podkreśla się, że zasadnicze znaczenie przy definiowaniu budowli ma definicja "obiektu budowlanego" w rozumieniu prawa budowlanego. Do tej definicji bowiem odsyła bezpośrednio ustawodawca w komentowanym przepisie (zob. L. Etel w: L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar "Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz", Warszawa 2008, s. 38.). Jednocześnie należy podkreślić, że stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają między innymi obiekty budowlane, tj. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 u.p.b., przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym przedmioty składające się na całość użytkową.

W przytoczonym przepisie ustawodawca podał przykładowe wyliczenie rodzajów budowli (w tym zbiorniki) wskazując, iż pewne obiekty mogą występować jako odrębne budowle (wolnostojące instalacyjne przemysłowe lub urządzenia techniczne, części budowlane urządzeń technicznych, fundamenty pod maszyny i urządzenia), a mogą też w konkretnych sytuacjach tworzyć jedną budowlę z uwagi na zachodzącą pomiędzy nimi spójność techniczno-użytkową (zob. wyrok NSA z dnia 2 lutego 2010 r., II FSK 1023/08). Czyli, do pojęcia budowli na gruncie prawa budowlanego zaliczono urządzenia techniczne, pod warunkiem, że stanowią całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami albo urządzeniami budowlanymi.

Należące do Spółki stacje zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, składają się ze zbiorników służących do magazynowania skroplonego metanu, parownicy atmosferycznej, armatury odcinającej wraz z zabezpieczeniem, stacji redukcyjnej wraz z kotłownią, nawanialni kontaktowej, gazociągów wylotowych, stacji pomiarowej, gazociągu średniego ciśnienia, sztycy przyłączeniowej oraz wolno stojącej szafki redukcyjnej. Fundamenty pod urządzenia techniczne (zbiorniki magazynowe, parownice, stacje redukcyjne, nawanialnie czy też stację pomiarową) wykonane są z reguły z bloczków betonowych związanych zaprawą cementowo-wapienną.

W powołanym na wstępie wyroku NSA z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 614/12 wskazano, że wymienione wyżej urządzenia techniczne tworzące stację gazu ziemnego LNG w istocie tworzą całość techniczno-użytkową, która zapewnia korzystanie zgodnie z jej przeznaczeniem. Brak ich trwałego połączenia z gruntem w świetle art. 3 pkt 3 u.p.b. nie ma znaczenia. Ponadto przy klasyfikacji obiektów budowlanych, takich jak stacja gazu ziemnego LNG, należało posłużyć się teorią funkcjonalnej budowli, tzn. mieć na uwadze elementy funkcjonalne takiego obiektu, czyli przeznaczenie, wyposażenie oraz sposób i możliwość wykorzystania tego obiektu jako całości. Podział dokonany przez Spółkę na urządzenia techniczne oraz część budowlaną jest podziałem sztucznym i nie można na jego podstawie wywieść wniosku, by któraś z tych części, z uwagi na istotę całej konstrukcji, mogłaby funkcjonować samodzielnie. Niezrozumiały jest również argument, że przedmiotowy zbiornik jest zbiornikiem magazynowym, podczas gdy zbiornik, o jakim mowa w art. 3 pkt 3 u.p.b., takiego charakteru nie ma. Otóż zdaniem NSA, każdy zbiornik ze swej istoty jest zbiornikiem magazynowym i tego typu rozróżnienie nie może mieć charakteru prawnie znaczącego.

Analogiczna argumentacja prezentowana była również przez Spółkę w rozpoznawanej sprawie i z tych samych powodów, co przytoczone wyżej, należało uznać ją za niezasadną.

W wydanej w niniejszej sprawie interpretacji indywidualnej, która została oceniona jako zgodna z prawem przez Sąd pierwszej instancji, Burmistrz zajął stanowisko, że w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegać będą fundamenty i zbiorniki magazynowe na tych fundamentach, fundamenty pod parownice atmosferyczne (bez parownic atmosferycznych oraz fundament i stacja kontenerowa bez urządzeń wewnętrznych.

Choć stanowisko takie odbiega od stanowiska prezentowanego przez organy wydające na wniosek Spółki interpretacje indywidualne w innych tego rodzaju sprawach, gdzie za podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości uznawano wszystkie elementy składające się na stację zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, to jednak zważywszy, że jest ono dla Spółki korzystniejsze, nie byłoby zasadne uchylanie akceptującego je wyroku Sądu pierwszej instancji, zwłaszcza że podniesione przez Spółkę zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego i przytoczona na ich poparcie argumentacja - były niezasadne.

Choć częściowo słuszne są zastrzeżenia podnoszone przez Spółkę w skardze kasacyjnej w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a., to jednak wskazywane w tym zakresie naruszenia przepisów procesowych nie stanowiły uchybień, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wprawdzie nader zwięzłe, zwłaszcza w zakresie wyjaśnienia powodów uznania za prawidłowe stanowiska wyrażonego w zaskarżonej interpretacji, niemniej uznać należy, iż spełnia ono w niezbędnym stopniu wymogi wynikające z art. 141 § 4 P.p.s.a.

Oczywiście zasadne są twierdzenia Spółki, iż w postępowaniu prowadzonym w trybie i na zasadach określonych w przepisach rozdziału 1a działu II Ordynacji podatkowej, zatytułowanego "Interpretacje przepisów prawa podatkowego" nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego, czy też weryfikowanie "prawdziwości" stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Choć więc nie znajduje umocowania w powyższych przepisach analizowanie przez organ wydający interpretację indywidualną dokumentów (tu - dokumentacji technicznej stacji) spoza wniosku o wydanie takiej interpretacji, czy też przeprowadzenie oględzin (wizji lokalnej), to jednak dokonanie tych czynności przez Burmistrza, jak należy przyjąć z powodów "nadmiernej przezorności", nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy, albowiem jak słusznie zauważono w odpowiedzi na skargę kasacyjną, czynności te nie spowodowały przyjęcia za podstawę rozstrzygnięcia innego stanu faktycznego, niż ten przedstawiony przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji. Również Sąd pierwszej instancji podejmując rozstrzygnięcie opierał się na stanie faktycznym opisanym we wniosku, który to stan faktyczny nie mógł być i nie był sporny. Niepodzielenie stanowiska Spółki, iż opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają tylko fundamenty jako budowlane części urządzeń technicznych, wynika z określonej wykładni przepisów prawa materialnego przyjętej przez Sąd pierwszej instancji w ślad za Burmistrzem, a w konsekwencji zastosowania tych przepisów w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę. Jeżeli Spółka kwestionuje stanowisko Sądu w tym zakresie powinna, co zresztą uczyniła, starając się je podważyć, postawić zarzuty w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 1 P.p.s.a. Natomiast nie mogą stanowić rzeczowego uzasadnienia do formułowania licznych odrębnych i samoistnych zarzutów naruszenia prawa procesowego, np. art. 141 § 4 P.p.s.a. czy też art. 151 w związku z art. 146 § 1 tej ustawy oraz w związku z art. 14b § 3, art. 14c § 1 i 2 i art. 14h Ordynacji podatkowej twierdzenia o niewłaściwym zinterpretowaniu stanu faktycznego przez Sąd, wydaniu interpretacji przez Burmistrza na bazie błędnie rozumianego stanu faktycznego, i.t.p., zwłaszcza że z opisu tych zarzutów wynika, iż dotyczą one w istocie błędnej wykładni i zastosowania przepisów prawa materialnego.

Bezzasadne są także twierdzenia skargi kasacyjnej, mające uzasadnić zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., iż Sąd nie dostrzegł, że Spółka wnosiła o uznanie za budowlę wyłącznie fundamentów wszystkich urządzeń technicznych oraz wysnuty na tej postawie wniosek, iż to naruszenie procesowe skutkowało uznaniem za niezasadne zarzutów Spółki i oddaleniem skargi.

Wbrew tym twierdzeniom, Sąd zdawał sobie sprawę, jakie było stanowisko Spółki w kwestii opodatkowania podatkiem od nieruchomości poszczególnych elementów stacji gazu ziemnego LNG na tle opisanego we wniosku stanu faktycznego. Wynika to jednoznacznie z przedstawionego przez ten Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanu sprawy. Zupełnie oddzielną natomiast kwestię stanowi okoliczność, że Sąd znając to stanowisko, nie podzielił go.

Mając na uwadze powyższe rozważania i wnioski, wobec stwierdzenia braku usprawiedliwionych podstaw rozpoznawanej skargi kasacyjnej, należało ją oddalić, stosownie do art. 184 P.p.s.a.