VI SA/Wa 2784/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną uchwałą z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] Krajowa Rada Notarialna (dalej jako: "KRN"), na podstawie art. 72 § 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (Dz.U. z 2008 r. nr 189, poz. 1158 ze zm.) oraz art. 219, art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 K.p.a., po rozpoznania zażalenia K.W. utrzymała w mocy uchwałę Rady Izby Notarialnej w G.z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] o umorzeniu postępowania w sprawie wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia KRN podała, że w dniu [...] lipca 2012 r. K.W. zwróciła się do Rady Izby Notarialnej w G. o wydanie zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej.

Ostateczną uchwałą z dnia [...] lipca 2012 r. Rada Izby Notarialnej w G. odmówiła wydania wnioskodawczyni zaświadczenia o żądanej treści.

W dniu [...] maja 2013 r. K.W. ponownie wniosła do Rady Izby Notarialnej w G. o wydanie zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej.

Uchwałą z dnia 14 czerwca 2013 r. Rada Izby Notarialnej w G. na podstawie art. 105 w zw. z art. 126 K.p.a. umorzyła postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej ze względu na jego bezprzedmiotowość. W uzasadnieniu organ wskazał, że w sprawie wydania zaświadczenia o żądanej treści orzekł ostatecznie uchwałą podjętą w dniu [...] lipca 2012 r., a stan faktyczny w tej sprawie nie uległ zmianie.

KRN rozpoznając niniejszą sprawę na skutek zażalenia Katarzyny Woźniak na wstępie przytoczyła treść art. 105 K.p.a. oraz wyjaśniła, że przedmiotem postępowania administracyjnego może być tylko i wyłącznie konkretna sprawa, mająca charakter sprawy administracyjnej, a postępowanie nie posiadające tego przymiotu jest bezprzedmiotowe i jako takie powinno zostać umorzone.

KRN wskazała na zasadę ne bis in idem oraz wyjaśniła, że wynika z niej zakaz dwukrotnego orzekania w tej samej sprawie oraz ponownego wszczęcia postępowania na wniosek tej samej osoby i w tym samym stanie faktycznym, albowiem postępowanie takie jest od samego początku bezprzedmiotowe.

KRN podniosła, że K.W. ponownie wniosła do Rady Izby Notarialnej w G. o wydanie zaświadczenia, mimo że organ ten orzekł już raz w tej sprawie uchwałą z dnia [...] lipca 2012 r., a stan faktyczny mający znaleźć potwierdzenie w ewentualnym zaświadczeniu nie uległ najmniejszej zmianie.

Mając powyższe na uwadze KRN stwierdziła, że postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia od początku było bezprzedmiotowe, co słusznie zauważyła Rada Izby Notarialnej w G. .

Skargę na uchwałę KRN z dnia [...] lipca 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wywiodła K. W.

Zaskarżonej uchwale zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, to

jest art. 138 § 2 w zw. z art. 105 § 1 K.p.a. poprzez nieuchylenie uchwały organu pierwszej instancji o umorzeniu postępowania w sprawie wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej, gdy uchybienia procedury w postępowaniu administracyjnym były tak istotne, że powinny prowadzić do uchylenia zaskarżonej uchwały i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, a nie do jej utrzymania w mocy, co w konsekwencji spowodowało naruszenie przez KRN wskazanych przepisów K.p.a., które miały istotny wpływ na wynik sprawy;

2. naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 72 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie poprzez niezastosowanie tego przepisu i wydanie uchwały o umorzeniu postępowania w sprawie wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej pomimo, że obowiązek wydania przedmiotowego zaświadczenia wynika wprost z ustawy - Prawo o notariacie, co w konsekwencji powoduje niemożliwość przystąpienia do egzaminu notarialnego;

3. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, to

jest art. 217 § 2 pkt 1 i 2, art. 218 § 1 oraz art. 219 K.p.a. poprzez niezastosowanie tych przepisów i wydanie uchwały o umorzeniu postępowania w sprawie wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej, pomimo istnienia przepisu prawa, zobowiązującego organ do urzędowego potwierdzenia faktu odbycia aplikacji notarialnej lub wydania przedmiotowego zaświadczenia ze względu na istniejący interes prawny, co w konsekwencji powoduje zaistnienie braków formalnych uniemożliwiających przystąpienie do egzaminu notarialnego;

4. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 6, art. 7, art. 8, art. 9 oraz art. 11 K.p.a. poprzez niezastosowanie tych przepisów i tym samym nieuchylenie uchwały organu pierwszej instancji, gdy uchybienia procedury administracyjnej w postępowaniu administracyjnym, w tym naruszenie zasad: praworządności, dochodzenia prawdy obiektywnej, uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, udzielania informacji oraz wyjaśniania zasadności przesłanek, były tak istotne, że powinny prowadzić do uchylenia zaskarżonej uchwały, a nie jej utrzymania w mocy, co w konsekwencji spowodowało naruszenie przez KRN wskazanych przepisów K.p.a., które miały istotny wpływ na wynik sprawy.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wniosła o:

1. uchylenie zaskarżonej uchwały KRN w całości i poprzedzającej ją uchwały organu pierwszej instancji oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji;

2. zasądzenie od KRN zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podkreśliła, że z piśmiennictwa wynika, że zaświadczenie nie rozstrzyga o prawach czy obowiązkach, nie wywołuje więc bezpośrednich skutków prawnych, a zatem nie może korzystać z powagi rzeczy osądzonej (Zbigniew R. Kmiecik, Charakter prawny zaświadczenia a możliwość ustalania i weryfikacji jego treści. Państwo i Prawo 2004, z. 10, s. 67, opubl. LEX).

Stwierdziła, że stanowisko o braku res iudicata w sprawach dotyczących zaświadczeń znalazło potwierdzenie także w licznych orzeczeniach, m. in. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 28 maja 2009 r. o sygn. akt VII SA/Wa 350/09 oraz z dnia 24 sierpnia 2005 r. o sygn. akt I SA/Wa 1210/04, wyroku NSA z dnia 29 lutego 2012 r., II GSK 186/11.

Skarżąca powołała się także na wyrok NSA z dnia 24 listopada 2006 r. o sygn. akt I OSK 88/06 oraz w WSA w Łodzi z dnia 30 marca 2012 r. o sygn. akt II SA/Łd 53/12, w których przesądzona została możliwość ponownego wydania zaświadczenia w tej samej sprawie, bez uprzedniego korygowania czy unieważnienia pierwotnie wydanego zaświadczenia, z tego względu, że jest ono rodzajem czynności faktycznej, a te nie korzystają z powagi rzeczy osądzonej.

Za wadliwą skarżąca uznała argumentację organów zakładających bezprzedmiotowość postępowania z powodu braku konkretnej sprawy administracyjnej, albowiem jak wywodziła powołując się na wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 listopada 2009 r. I SA/Lu 451/09 - sprawa administracyjna nadal istnieje, a jest ona konsekwencją istnienia stosunku administracyjnoprawnego, czyli takiej sytuacji prawnej, w której strona ma prawo żądać od organu administracyjnego skonkretyzowania jej indywidualnych uprawnień wynikających z prawa materialnego.

Zwróciła uwagę, że brak przesłanek do uwzględnienia żądania strony nie czyni postępowania administracyjnego bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 § 1 K.p.a. i nie oznacza, że postępowanie takie nie powinno być prowadzone, a pogląd ten znajduje potwierdzenie w orzecznictwie NSA.

Zdaniem skarżącej w przedmiotowej sprawie trudno mówić o braku ustawowej przesłanki do wydania zaświadczenia, gdyż wynika ona wprost z art. 72 § 2 ustawy - Prawo o notariacie, a ponowne złożenie wniosku o wydanie zaświadczenia, z uwagi na istniejący w tym zakresie interes prawny, obliguje organ do merytorycznego rozstrzygnięcia, a nie do umorzenia postępowania.

Skarżąca podkreśliła, że przesłanki konieczne do uzyskania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej zostały jasno określone w aktach powszechnie obowiązujących, takich jak ustawa - Prawo o notariacie oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 roku w sprawie organizacji aplikacji notarialnej (Dz.U. z 2005 r., nr 258, poz. 2169 ze zm.).

Stwierdziła, że wszystkie niezbędne przesłanki do uzyskania zaświadczenia o żądanej treści zostały przez nią spełnione, a pomimo tego Rada Izby Notarialnej w G. podjęła w dniu [...] lipca 2012 roku uchwałę nr [...] o odmowie wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej ze względu na zaistniały wówczas stan faktyczny, tj. niezaliczenie kolokwium po drugim roku aplikacji.

Jednocześnie skarżąca podniosła, że po dniu podjęcia uchwały o odmowie wydania zaświadczenia nastąpiła zmiana stanu prawnego, bowiem w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2012 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie organizacji aplikacji notarialnej (Dz.U. z 2012 r., poz. 1449), które weszło w życie z dniem 29 grudnia 2012 r, został uchylony przepis § 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie organizacji aplikacji notarialnej, dotyczący fakultatywnego przeprowadzania kolokwiów i sprawdzianów przez rady izb notarialnych.

Zarzuciła, że KRN podejmując zaskarżoną uchwałę, naruszyła tym samym przepis prawa powszechnie obowiązującego, tj. art. 72 § 2 ustawy - Prawo o notariacie, albowiem jak skarżąca podnosiła, dopełniła wszystkich ustawowych przesłanek przewidzianych w art. 72 § 1 ustawy - Prawo o notariacie i przepisach rozporządzenia, a mimo tego odmówiono jej po raz drugi wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji, umarzając przy tym postępowanie, co naruszyło jej interes prawny w realizacji przysługującego jej uprawnienia, jakim jest przystąpienie do egzaminu notarialnego.

Skarżąca nie zgodziła się ze stwierdzeniem organu zawartym w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, że "w międzyczasie stan faktyczny mający znaleźć potwierdzenie w ewentualnym zaświadczeniu nie uległ najmniejszej zmianie". Powołała się na wynikający z art. 218 § 1 K.p.a. obowiązek organu administracji publicznej wydania zaświadczenia, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Ponownie podkreśliła, że dopełniła wymogu odbycia aplikacji notarialnej, zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, w związku z tym stan faktyczny jak skarżąca wywodziła jednoznacznie wskazuje na to, że spełniła obowiązki objęte programem aplikacji, co uprawnia ją do uzyskania zaświadczenia o odbyciu aplikacji.

Uzasadniając swój interes prawny w otrzymaniu niezbędnego zaświadczenia o ukończeniu aplikacji notarialnej – skarżąca wskazała, że zaświadczenie to stanowi warunek sine qua non decydujący o możliwości przystąpienia do egzaminu notarialnego, a przepisem prawa wymagającym w jej przypadku potwierdzenia zaświadczeniem stanu faktycznego lub prawnego jest art. 72 § 2 ustawy - Prawo o notariacie, który nakłada na rady izb notarialnych obowiązek wydawania aplikantom zaświadczeń, potwierdzających fakt odbycia aplikacji.

Odmowę wydania zaświadczenia o odbyciu aplikacji, a w konsekwencji również podjęcie uchwały o umarzeniu postępowania skarżąca uznała za nieuzasadnione i wydane z naruszeniem art. 217 § 2 pkt 1 i 2, art. 218 § 1 oraz art. 219 K.p.a.

Skarżąca wywodziła, że zaświadczenie, jako czynność materialno-techniczna, nie rozstrzyga o żadnych prawach lub obowiązkach. Jest ono urzędowym potwierdzeniem określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie nie może rozstrzygać czegokolwiek, zwłaszcza o istnieniu lub nie istnieniu obowiązku. Jest więc wyłącznie przejawem wiedzy, nie zaś woli organu administracji. W związku z powyższym, fakt wystąpienia z ponownym wnioskiem o wydanie zaświadczenia takiej samej treści jak w poprzednim wniosku nie może skutkować umorzeniem postępowania, co też stwierdził, jak skarżąca wskazała WSA w Warszawie w wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r. o sygn. akt IV SA/Wa 1544/11.

W konsekwencji skarżąca uznała, że organy samorządu notarialnego dopuściły się także złamania zasady praworządności, wyrażonej w art. 6 k.p.a., a także określonej w art. 7 K.p.a. zasady przestrzegania prawa w postępowaniu (zarówno prawa materialnego, jak i procesowego), jak również wyważenia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, w tym wykazywania dbałości o to, aby w takich samych stanach faktycznych oraz przy zastosowaniu tych samych przepisów prawnych, aplikanci notarialni byli traktowani na równych zasadach. Zdaniem skarżącej wskazane organy naruszyły także zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa wyrażoną w art. 8 K.p.a., a także wynikającą z art. 9 K.p.a. zasadę udzielania informacji. Podniosła, że nawet po zakończeniu aplikacji (czerwiec 2012 r.), nie było ze strony władz samorządu notarialnego żadnych informacji co do tego, czy w przypadku niezaliczenia kolokwium aplikanci otrzymają zaświadczenia o odbyciu aplikacji. Nie była też jasna sytuacja, czy w przypadku braku zaświadczenia będzie można przystąpić do egzaminu notarialnego. Jak się okazało zaistniała taka możliwość, gdyż przewodniczący komisji egzaminacyjnych dopuścili do egzaminu osoby bez przedmiotowych zaświadczeń. Jednakże brak wymaganego zaświadczenia – jak skarżąca podkreśliła spowodował u niej przeświadczenie , że do egzaminu nie będzie mogła przystąpić, a w konsekwencji do niego w 2012 r. nie przystąpiła. Skarżąca zarzuciła także KRN naruszenie przepisu art. 11 K.p.a. przez nieustosunkowanie się do jej twierdzeń, które uważała za istotne dla sposobu załatwienia sprawy.

W odpowiedzi na skargę KRN wniosła o oddalenie skargi oraz podtrzymała stanowisko wyrażone w zaskarżonej uchwale.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona i prowadzi do uchylenia zaskarżonej uchwały KRN oraz poprzedzającej ją uchwały Rady Izby Notarialnej w G. z dnia [...] czerwca 2013 r., albowiem zostały one wydane z naruszeniem przepisów prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na rozstrzygnięcie.

Zasady wydawania zaświadczeń reguluje art. 217 i nast. K.p.a. Stosownie do § 1 i 2 art. 217 K.p.a. organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie, jeżeli 1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, 2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 218 § 1 K.p.a.). Odmowa wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie (art. 219 K.p.a.).

Z art. 217 K.p.a. wynika, że zaświadczenie stanowi urzędowe poświadczenie określonych faktów lub stanu prawnego i jako akt wiedzy, a nie woli organu nie ma charakteru prawotwórczego. Innymi słowy zaświadczenie nie rozstrzyga żadnej sprawy, nie tworzy nowej sytuacji prawnej, ani też nie kształtuje bezpośrednio stosunku prawnego. Zaświadczenie stanowi działanie faktyczne administracji i zalicza się do tzw. działań materialno-technicznych administracji. W przeciwieństwie do decyzji administracyjnej, zaświadczenie, zważywszy na jego charakter i funkcje, nie wiąże organu i może być zawsze uchylone lub zmienione, w sytuacji, gdy dojdzie do zmiany faktów lub stanu prawnego. Nie posiada więc ono waloru res iudicata, albowiem wraz ze zmianą faktów lub stanu prawnego staje się nieaktualne, co umożliwia wydanie nowego zaświadczenia odpowiadającemu aktualnemu stanowi prawnemu lub faktycznemu, bez uprzedniego korygowania czy unieważnienia zaświadczenia pierwotnie wydanego. Wartość zaświadczenia oceniać należy więc w kategoriach wyrażania prawdy obiektywnej, co do faktów lub prawa, co oznacza, że można zanegować jego wartość, wykazując, że potwierdza ono stan niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy. Nie może być ono jednocześnie - w przeciwieństwie do aktu administracyjnego - oceniane w kategoriach ważności rozstrzygnięcia organu. Przy czym zasada res iudicata nie ma również zastosowania do postanowień o odmowie wydania zaświadczenia określonej treści (por. wyrok NSA z dnia 24 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 1488/10, LEX nr 745045, z dnia 28 sierpnia 2013 r. sygn. akt I OSK 605/12, LEX nr 1369011, z dnia 26 lutego 2013 r. sygn. akt I OSK 1778/11, LEX nr 1311429 oraz z dnia 29 lutego 2012 r. sygn. akt II GSK 186/11, LEX nr 1137908 oraz wyrok WSA z dnia 14 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 449/11, LEX nr 1137365).

W rozpoznawanej sprawie zainicjowanej kolejnym wnioskiem o wydanie zaświadczenia o ukończeniu aplikacji notarialnej – organy samorządu notarialnego uznały, że zachodzi w niej bezprzedmiotowość ze względu na funkcjonującą w obrocie prawnym ostateczną uchwałę Rady Izby Notarialnej w G. z dnia [...] lipca 2012 r. o odmowie wydania wnioskodawczyni zaświadczenia o ukończeniu aplikacji notarialnej oraz z uwagi na niezmieniony stan faktyczny sprawy. Takie stanowisko organów legło u podstaw zastosowania w sprawie art. 105 § 1 K.p.a. i umorzenia sprawy o wydanie zaświadczenia o ukończeniu aplikacji notarialnej.

W ocenie Sądu działanie organów uznać należy za wadliwe. Jak już to wyżej zostało wykazane zaświadczenie po pierwsze nie rozstrzyga żadnej sprawy w jej znaczeniu materialnoprawnym, lecz stanowi działanie faktyczne administracji, która przenosi do treści zaświadczenia określone fakty lub stan prawny będące w jej posiadaniu przy zaistnieniu przesłanek wymienionych w art. 217 § 2 K.p.a. Jako takie zaświadczenie nie posiada więc waloru res iudicata, albowiem w tym trybie organ nie kształtuje sytuacji prawnej w indywidualnej sprawie.

W orzecznictwie przyjmuje się, że bezprzedmiotowość postępowania oznacza powstanie sytuacji, w której sprawa administracyjna przestaje istnieć. Aby taki stan rzeczy zaistniał nastąpić musi takie zdarzenie prawne lub faktyczne, które spowodowałoby, że przestała istnieć ta szczególna relacja między faktem (sytuacją faktyczną danego podmiotu) a prawem (sytuacją prawną danego podmiotu), z którą prawo materialne łączy obowiązek konkretyzacji normy w postaci wydania decyzji administracyjnej (por. wyrok WSA z dnia 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 1194/12, LEX nr 1226028). Istotę sprawy administracyjnej określa art. 1 pkt 1 i 2 K.p.a., warunkując jej byt od działania właściwego organu uprawnionego do wydania decyzji, której adresatem jest konkretna strona, w oparciu o przepisy materialne, w sprawie indywidualnej. Brak któregokolwiek z wyżej wymienionych konstytutywnych elementów sprawy administracyjnej skutkuje tym, że sprawa będąca przedmiotem postępowania administracyjnego utraciła charakter sprawy administracyjnej, a to zaś - obliguje organ prowadzący to postępowanie do wydania decyzji umarzającej postępowanie na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. (wyrok WSA z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt II SA/Ol 1108/12, LEX nr 1235170).

Skoro zatem z art. 72 § 2 ustawy – Prawo o notariacie wynika obowiązek wydania aplikantowi notarialnemu, który odbył aplikację notarialną, zaświadczenia o odbyciu aplikacji notarialnej, a do zaświadczenia, jak i postanowienia o odmowie jego wydania nie ma zastosowania zasada res iudicata to zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę okoliczność podjęcia ostatecznej uchwały o odmowie wydania zaświadczenia o żądanej treści nie niweczy możliwości ponownego wystąpienia z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o żądanej treści.

Przy czym Sąd wskazuje, że podziela pogląd zaprezentowany w wyroku NSA z dnia 24 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 1488/10, LEX nr 745045, iż dopuszczalność wydania nowego zaświadczenia nie oznacza jednak, że strona może skutecznie ponawiać stale merytorycznie tożsame wnioski i to przy niezmienionym stanie prawnym sprawy i w sytuacji braku jakichkolwiek nowych, istotnych okoliczności i dowodów. Skoro zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego, to tylko wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego dotychczasowe zaświadczenie (postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia określonej treści) staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające aktualnemu stanowi prawnemu lub aktualnym faktom.

Jednocześnie jednak wskazuje, że w warunkach rozpoznawanej sprawy skarżąca domagając się wydania zaświadczenia o ukończeniu aplikacji notarialnej powołuje się na nowe, istotne okoliczności i dowody, a także na zmianę stanu prawnego w zakresie możliwości przeprowadzania kolokwiów i sprawdzianów dla sprawdzenia stopnia opanowania przez aplikantów notarialnych dziedzin prawa, z których prowadzone jest szkolenie (por. § 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie organizacji aplikacji notarialnej (Dz.U. z 2012 r. poz. 1449).

Nie przesądzając zatem o zaistnieniu przesłanek umożliwiających wydanie skarżącej zaświadczenia o żądanej przez nią treści stwierdzić należy, że organy samorządu zawodowego błędnie przyjęły, że sprawa o wydanie zaświadczenia o ukończeniu aplikacji notarialnej jest bezprzedmiotowa, co skutkowało naruszeniem art. 105 § 1 K.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie, a w konsekwencji naruszało art. 217 § 2 pkt 1 i 2, art. 218 § 2, ewentualnie art. 219 K.p.a. poprzez ich niezastosowanie w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy.

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjna (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne (aniżeli dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając ponownie niniejszą sprawę organy stosownie do art. 218 § 2 K.p.a. przeprowadzą w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające, a w zależności od jego wyników urzędowo poświadczą żądane przez skarżącą fakty lub podejmą uchwałę o odmowie ich poświadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stwierdzając, iż uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu, Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 152 p.p.s.a. Orzekając o zwrocie kosztów postępowania sądowego, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na przepisach art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 1 i § 3 p.p.s.a.