III SAB/Łd 28/14

Uzasadnienie

R. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na działanie Starosty[...]. W skardze tej zarzucił, że Starosta [...] odmawia mu wydania wyrysu działki nr 22, obręb 25 o powierzchni 2,66 ha. Sprawa toczy się od 2000 r.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wyjaśnił, że w latach 2000 – 2006 skarżący wielokrotnie zwracał się o wyjaśnienie rozbieżności dotyczących powierzchni działki położonej w T. M. w obrębie 25, przy ul. W. W. 30, oznaczonej obecnie numerem 22 z dokumentami znajdującymi się w księdze wieczystej Kw [...] oraz wydania tych dokumentów, potwierdzających zapis w ewidencji. Ewidencja gruntów dla obrębu W. W. została założona w 1962 r. Wówczas nieruchomość ta była oznaczona nr 23. Aktem notarialnym Rep. A nr [...] z dnia 5 czerwca 1972 r. skarżący nabył działkę nr 23 o powierzchni 2,66 ha. W latach 1989 – 90 została przeprowadzona modernizacja ewidencji gruntów oraz przyłączenie terenów obrębu W. W. do granic miasta T. M. W wyniku modernizacji ewidencji gruntów zmianie uległy numery i powierzchnie działek. Działka nr 23 otrzymała nowy numer ewidencyjny 22 i powierzchnię 2,6008 ha. Pismem z dnia 26 lutego 2001 r. skarżący został poinformowany o różnicy w powierzchni pomiędzy stanem użytkowania a tytułami własności oraz o przebiegu granicy pomiędzy działkami nr 22 i 23 (według ewidencji założonej w 1962 r.). W 2002 r. przeprowadzone zostało postępowanie rozgraniczeniowe pomiędzy działką nr 22 (objętej Kw[...]) i 21 (objętej Kw[...]), które zostało zakończone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w T. M. z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. akt I Ns 597/02. W postępowaniu tym została ustalona granica prawna pomiędzy działkami nr 21 i 22 zgodnie z granicą ewidencyjną uwidocznioną na aktualnych mapach. Aktem notarialnym z dnia 5 lipca 2006 r., rep. A nr [...] skarżący darował przedmiotową nieruchomość A. W. i J. W. Od 2006 r. działka nr 22 posiada taką samą powierzchnię w księdze wieczystej Kw [...] oraz w ewidencji gruntów i budynków miasta T. M. Wszelkie dokumenty były skarżącemu udostępniane i wydawane. W latach 2013 – 2014 skarżący nie składał wniosku o wydanie wyrysu działki nr 22 oraz wniosku o wydanie innych dokumentów dotyczących tej działki.

Zarządzeniem z dnia 1 kwietnia 2014 r. wezwano skarżącego do usunięcia braku formalnego skargi w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem jej odrzucenia przez wskazanie konkretnego aktu (decyzji, postanowienia) lub czynności, która jest przedmiotem skargi.

Stosowne wezwanie doręczono skarżącemu w dniu 7 kwietnia 2014 r.

W piśmie z dnia 10 kwietnia 2014 r. skarżący wyjaśnił, że Starosta [...] nie chce mu wydać wyrysu działki nr 22 w Kw [...] o powierzchni 2,66 ha. Sprawa toczy się od 2000 r. i "jest niezgodna z ustawą o dostępie informacji" dotyczącej jego własności.

Z uwagi na to, że w piśmie tym skarżący nie wyjaśnił w wystarczającym stopniu, co stanowi przedmiot skargi, zarządzeniem z dnia 24 kwietnia 2014 r. wezwano skarżącego w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi do wyjaśnienia, czy przedmiotem skargi jest bezczynność Starosty [...] w przedmiocie wydania wyrysu z ewidencji gruntów, gdyż organ ten nie wydał mu żadnego wyrysu z ewidencji gruntów, czy wydania wyrysu o odmiennej treści niż żądana, wyjaśnienia, czy skargi opatrzone datami "2014,02,20" i "2014,02,24" (druga skarga skarżącego została zarejestrowana najpierw jako sprawa o sygn. akt III SA/Łd 297/14, a następnie III SAB/Łd 19/14) dotyczą tej samej czynności lub bezczynności Starosty [...], a także do wyjaśnienia, w jakiej dacie skierował do organu żądanie wydania wyrysu z ewidencji gruntów określonej treści i w jaki sposób żądanie to organ rozpatrzył. Ponadto sąd wezwał skarżącego do wyjaśnienia - w wypadku, gdy jest to skarga na bezczynność, czy przed wniesieniem skargi do sądu złożył zażalenie w trybie art. 37 § 1 K.p.a. do organu wyższego stopnia lub wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa oraz do wykazania tego faktu stosownymi dokumentami.

W odpowiedzi na to wezwanie, doręczone w dniu 5 maja 2014 r., w piśmie z dnia 10 maja 2014 r. skarżący wyjaśnił, że organ nie wydał mu wyrysu działki nr "23" o powierzchni 2,66 ha do aktu własności nr 2523 z Kw [...], gdzie są znaki graniczne na gruncie zgodnie z tymi dokumentami. Wydawane są dokumenty pomniejszające działkę o 6 arów. Kierował skargi do organów wyższych instancji bez skutku. Na jego skargi nie zareagowano. Wniesionych przez niego skarg do sądu administracyjnego nie można połączyć, gdyż dotyczą innych spraw. Niewydanie dokumentów zgodnych z aktem własności, to nie to samo co wydanie dokumentów pomniejszających działkę o 6 arów. Do pisma tego skarżący załączył pismo Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 22 lipca 2009 r. skierowane do Starosty[...], z którego wynika, że skarżący zwrócił się do Rzecznika Praw Obywatelskich z prośbą o interwencję w sprawie odmowy udostępnienia przez Starostę [...] informacji o należącej do niego nieruchomości, tj. wydania wyrysu działki nr 23.

W związku z tymi wyjaśnieniami, zarządzeniem z dnia 15 maja 2014 r. wezwano skarżącego w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi do wskazania, w jakiej dacie Starosta [...] wydał mu wypis z ewidencji gruntów o treści innej niż żądana (niezgodnie z dokumentami, pomniejszając działkę nr 22), którą to czynność kwestionuje oraz wykazania stosownymi dokumentami, że przed wniesieniem do sądu skargi wezwał Starostę [...] do usunięcia naruszenia prawa (w tym, w jakiej dacie skierował do organu takie wezwanie).

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, doręczone w dniu 21 maja 2014 r., w piśmie z dnia 26 maja 2014 r. skarżący złożył wypis z rejestru gruntów z dnia 23 maja 2006 r. nr 2775/2006. Wyjaśnił, że nie udostępniono mu wypisu zgodnego z aktem własności. Wydane mu dane pomiarowe zostały unieważnione decyzją Wojewody [...] z dnia[...]. Do pisma tego załączył decyzję Wojewody [...] z dnia [...] o stwierdzeniu nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] zatwierdzającej operat opisowo – kartograficzny modernizacji ewidencji gruntów i założenia ewidencji budynków w obrębie 25 i 26 gminy miejskiej T. M. (dawniej wieś W. W.), pismo Starosty [...] z dnia 7 marca 2005 r. informujące o tym, co stanowiło przedmiot decyzji Wojewody [...] z dnia 11 lutego 2002 r. oraz o tym, że dokumentacja rozgraniczeniowa działek nr 20 i 21 została włączona do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Operaty nie są udostępnione jednostkom wykonawstwa geodezyjnego w celu wykonywania prac geodezyjnych.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia oraz przedłożone przez skarżącego dokumenty, zarządzeniem z dnia 10 lipca 2014 r. wezwano skarżącego do złożenia kopii wniosku skierowanego do Starosty [...] dotyczącego żądania wydania wyrysu działki nr 22, obręb 25 oraz kopii zażalenia złożonego w trybie art. 37 K.p.a. do organu wyższego stopnia, na które powołał się w piśmie z dnia 10 maja 2014r. oraz ewentualnego stanowiska tego organu, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie doręczone w dniu 16 lipca 2014 r., w piśmie z dnia 19 lipca 2014 r. skarżący wyjaśnił, że organy obu instancji nie wydały "żadnych postanowień". Do pisma tego załączył wniosek skierowany do Starosty [...] z dnia 21 lipca 2005 r. o wydanie "wyrysu granic działki nr 22 obręb 25 o powierzchni 2,66 ha zgodnie z aktem własności", pismo Starosty [...] z dnia 1 sierpnia 2005 r. oraz skierowaną do Głównego Geodety Kraju "skargę na bezczynność Starosty[...]" z dnia 4 września 2006 r. wraz z dowodem nadania w dniu 8 września 2006 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przed merytorycznym rozpoznaniem skargi sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada z urzędu jej dopuszczalność. Ustala, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do odrzucenia skargi, jakie zostały wymienione enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Przesłankami tymi są: niewłaściwość sądu administracyjnego (pkt 1), niezachowanie terminu do wniesienia skargi (pkt 2), nieuzupełnienie braków formalnych skargi (pkt 3), zawisłość sprawy (pkt 4), brak zdolności sądowej lub procesowej (pkt 5) oraz niedopuszczalność z innych przyczyn (pkt 6).

Z uwagi na to, że ze skargi R. G. nie wynikało w sposób jednoznaczny, co stanowi jej przedmiot, czy sprawa ta należy do właściwości sądu administracyjnego, jakiego rodzaju akt czy też czynność i którego organu administracji publicznej skarży, czy został zachowany termin do jej wniesienia, czy zostały spełnione inne warunki dopuszczalności skargi, nie było możliwe nadanie skardze tej dalszego biegu i opisanymi wyżej zarządzeniami z dnia 1, 24 kwietnia, 15 maja i 10 lipca 2014 r., wezwano skarżącego do usunięcia powyższych braków formalnych w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi.

Z wyjaśnień skarżącego oraz akt sprawy wynika, że skarżący domagał się od organu administracji wydania wyrysu, z którego wynikałoby, że działka nr 22 (poprzednio nr 23) ma powierzchnię 2,66 ha. W związku z tym wyjaśnić należy, że na gruncie ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz.U. z 2010r., nr 193, poz. 1287 ze zm.) wydanie wyrysu z mapy ewidencyjnej i wypisu z operatu ewidencyjnego ma charakter czynności materialno – technicznej. Istota wypisu z rejestru gruntów i wyrysu z mapy ewidencyjnej jako dokumentów wydanych przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków w formie i treści przewidzianej w § 52 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. nr 38, poz. 454 ze zm.) – polega na odzwierciedleniu treści aktualnych danych zawartych w obowiązującym operacie – w rejestrze gruntów, odnoszących się do określonej działki czy działek ewidencyjnych. Żądanie od organu ewidencji gruntów sporządzenia, a następnie wydania wypisu z operatu ewidencyjnego, w tym z jego części stanowiącej rejestr gruntów, i wyrysu z mapy ewidencyjnej ma charakter żądania czynności materialno – technicznej z zakresu administracji publicznej opartej na uprawnieniu wynikającym z art. 24 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Takie żądanie mieści się w kategorii czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w przepisie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., gdyż wydanie wypisu, czy wyrysu z ewidencji gruntów nie jest uzależnione od uprzedniego podjęcia decyzji czy postanowienia przez organ prowadzący ewidencję (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 24 stycznia 2007r., III SA/Kr 19/06 oraz wyroki z dnia 7 grudnia 2007r., sygn. III SA/Kr 18/07 i z dnia 7 lutego 2008r., III SA/Kr 733/07). W myśl art. 2 pkt 8 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne ewidencja gruntów stanowi jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach, lokalach, ich właścicielach oraz i innych osobach fizycznych i prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami. Utrzymanie operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, tj. zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi, stosownie do § 44 pkt 2 powołanego rozporządzenia stanowi jedno z podstawowych zadań starosty związanych z prowadzeniem ewidencji. Jeżeli zatem strona żąda wydania wyrysu z mapy ewidencyjnej, której treść nie odpowiada aktualnemu stanowi ewidencji, to organ w formie decyzji powinien odmówić dokonania tej czynności materialno – technicznej. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 kwietnia 2012r., I OSK 654/11, przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie regulują wprost, w jakiej formie powinna być dokonana odmowa wydania wypisu z rejestru gruntów i wyrysu z mapy ewidencyjnej. Również przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków kwestii tej nie regulują. Brak expressis verbis w normie administracyjnego prawa materialnego określenia prawnej formy działania organu administracji publicznej powoduje, że wyprowadzenie tego zasadniczego elementu autorytatywnej konkretyzacji normy prawa materialnego następuje w wyniku zastosowania procesu wykładni. Norma prawa materialnego, jeżeli w sposób bezpośredni wyznacza elementy stosunku prawnego bez potrzeby ich konkretyzacji, a zatem z mocy prawa przyznane są jednostce danego rodzaju uprawnienia lub nałożone określonego rodzaju obowiązki, nie daje podstawy prawnej do działania organom wykonującym administrację publiczną w formie decyzji. W razie gdy norma administracyjnego prawa materialnego wymaga konkretyzacji, formą dokonania tej konkretyzacji jest forma decyzji administracyjnej. Taka wykładnia w zakresie formy działania organu wykonującego administrację publiczną wynika z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Z zasady demokratycznego państwa prawnego doktryna i orzecznictwo sądowe wyprowadza dwie o kapitalnym znaczeniu dla ukształtowania praw jednostki wobec administracji publicznej, a tym samym dla wykładni przepisów prawa, zasady: zasadę prawa do procesu oraz zasadę prawa do sądu. Istotą zasady prawa do procesu jest przyznanie jednostce prawa do obrony interesu prawnego w unormowanym przepisami prawa procesowego postępowaniu. Zasada prawa do procesu ma podstawowe znaczenie przy interpretacji przepisów prawa materialnego w zakresie formy rozstrzygnięcia, w kierunku przyjęcia zasady załatwiania spraw jednostki w formie decyzji administracyjnej, gdy przepis administracyjnego prawa materialnego nie przyjmuje expressis verbis innej formy załatwienia sprawy. Zasada domniemania załatwiania spraw w formie decyzji administracyjnej była wielokrotnie przyjmowana w orzecznictwie sądowym, w którym podkreślano, że jednostka ma prawo do tego, by jej oparte na prawie materialnym roszczenia i wnioski były rozpatrywane w ramach przewidzianej procedury. Nie jest zgodne z zasadami konstytucyjnymi takie postępowanie organów wykonujących administrację publiczną, w którym wnioski jednostki załatwiane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym. Tak też jest w przypadku wydawania przez starostę wypisów z rejestru gruntów i wyrysów z mapy ewidencyjnej. Dlatego też, przyjąć należy, że przepisy art. 23 ust. 3 i 4 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne upoważniają do podejmowania wprost na ich podstawie decyzji administracyjnych o odmowie wydania wypisu z rejestru gruntów i wyrysu z mapy ewidencyjnej.

Należy także wskazać, że w myśl art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.). Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 p.p.s.a.). Wskazany wyżej art. 52 § 2 p.p.s.a. zawiera więc definicję legalną środka zaskarżenia, którego wyczerpanie stanowi niezbędną przesłankę skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Przepis ten do środków zaskarżenia zalicza zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Natomiast w odniesieniu do aktów i czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a., z reguły ustawy, na podstawie których takie akty lub czynności są podejmowanie, nie przewidują środków zaskarżenia i w związku z tym będzie ich dotyczyło wymaganie wynikające z art. 52 § 3 p.p.s.a. Zatem w stosunku do takich aktów skargę do sądu administracyjnego można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa. W takim jednak przypadku termin do wniesienia skargi wynosi trzydzieści dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa, o czym stanowi art. 53 § 2 p.p.s.a. Powyższe przepisy wyrażają zasadę, że postępowanie sądowoadministracyjne nie powinno zastępować postępowania administracyjnego i nie może zostać uruchomione, jeżeli w postępowaniu administracyjnym nie zostały wykorzystane wszystkie środki weryfikacji kwestionowanych aktów i czynności, dostępne podmiotowi, który chce postępowanie sądowoadministracyjne uruchomić (tak: Tadeusz Woś w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2009 r., s. 302-303, 308). Przepis art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. dopuszcza zaskarżenie aktów i czynności organów administracji publicznej, które mogą nie mieć charakteru aktu administracyjnego, lecz jedynie stanowić czynność faktyczną (też materialno – techniczną). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, że w przypadku gdy przedmiotem skargi jest bezczynność w przedmiocie czynności materialno – technicznej wyczerpanie środków zaskarżenia może mieć miejsce zarówno poprzez złożenie zażalenia w trybie art. 37 § 1 K.p.a., jak i poprzez wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 grudnia 2007 r., II FSK 1152/06 i z 27 lutego 2009 r., II OSK 230/09, postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 maja 2010 r., I OSK 794/10 i 26 kwietnia 2012 r., II GSK 675/12). Jak wynika bowiem z treści art. 37 § 1 K.p.a., na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 K.p.a., w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 K.p.a. lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu – wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Jak stanowi art. 6a ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne organami administracji geodezyjnej i kartograficznej są:

a) marszałek województwa wykonujący zadania przy pomocy geodety województwa wchodzącego w skład urzędu marszałkowskiego,

b) starosta wykonujący zadania przy pomocy geodety powiatowego wchodzącego w skład starostwa powiatowego.

Zgodnie zaś z art. 7b ust. 2 pkt 2 ww. ustawy organem wyższego stopnia w stosunku do organów administracji geodezyjnej i kartograficznej w rozumieniu K.p.a. jest wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego.

Z treści tych przepisów wynika zatem, że organem, do którego skarżący powinien był wnieść zażalenie na niezałatwienie w terminie sprawy przez Starostę [...] jest [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego.

Pomimo trzykrotnego wezwania (zarządzenia z dnia 24 kwietnia, 15 maja i 10 lipca 2014 r.), skarżący nie udokumentował jednak tego, że przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego wniósł do organu wyższego stopnia zażalenie, o jakim stanowi art. 37 § 1 K.p.a. Tym samym nie wykazał, że spełniony został warunek dopuszczalności skargi określony w art. 52 § 1 p.p.s.a. Nie stanowi bowiem wyczerpania trybu wskazanego w art. 37 § 1 K.p.a. skierowanie przez skarżącego pisma do Rzecznika Praw Obywatelskich, czy "skargi na bezczynność Starosty [...]" z dnia 4 września 2006 r. do Głównego Geodety Kraju. Nie są to bowiem organy wyższego stopnia w rozumieniu K.p.a. w stosunku do Starosty [...] jako organu administracji geodezyjnej i kartograficznej. Co więcej, ze skargi z dnia 4 września 2006 r. skierowanej do Głównego Geodety Kraju wynika, że dotyczyła ona wniosków skarżącego z dnia 15 września 2004 r. o wydanie kopii operatu "011/025-7/2004" i wyrysu działki nr 22, obr. 25 wraz z opisem i pomiarami, podczas gdy przedłożony przez skarżącego wniosek o wydanie spornego wyrysu jest z zupełnie innej daty, tj. z dnia 21 lipca 2005r. Pozwala to stwierdzić, że przedłożona przez skarżącego "skarga" nie dotyczyła nawet wniosku z dnia 21 lipca 2005 r., lecz innego, wcześniejszego wniosku. Jednocześnie zauważyć trzeba, że skarga do sądu administracyjnego została wniesiona przez skarżącego dopiero w 2014 r., a nadesłane pisma dotyczą lat 2002, 2004 – 2006 i 2009 r.

Skoro skarżący przed skierowaniem skargi do sądu nie wniósł zażalenia w trybie art. 37 § 1 K.p.a., to tym samym nie spełnił warunku koniecznego do skutecznego jej wniesienia. Okoliczność ta uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu i stosownie do art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., obliguje sąd do odrzucenia skargi. Odrzucenie skargi przez sąd jest równoznaczne z odmową rozpatrzenia sprawy i wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a sąd orzekł jak w postanowieniu.

d.j.