VI SA/Wa 2427/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 3 K.p.a. oraz § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej (Dz.U. nr 248, poz. 1494 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu sprawy na skutek wniosku A.Z. o ponowne rozpatrzenie sprawy – uchylił decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2010 r. w sprawie wymierzenia kary dyscyplinarnej w postaci nagany oraz wymierzył rzeczoznawcy majątkowemu A.Z. karę dyscyplinarną w postaci upomnienia.

Decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Do Ministra Infrastruktury wniesiona została skarga B. U. i T.S. na czynności zawodowe rzeczoznawcy majątkowego A.Z. związane ze sporządzonym przez niego w dniu [...] września 2009 r. operatem szacunkowym, określającym wartość nieruchomości zabudowanej stanowiącej działki ewidencyjne Nr [...], Nr [...], Nr [...]i Nr [...]o łącznej powierzchni [...] m2, położone w W., w dzielnicy R. (obręb [...]), przy ul. C.

Celem wyceny było określenie wartości nieruchomości zabudowanej dla potrzeb ustalenia wysokości odszkodowania za wywłaszczenie wskazanej nieruchomości oraz dla potrzeb ustalenia zwaloryzowanych kwot odszkodowania ustalonych w decyzjach orzekających z dnia [...] czerwca 1976 r. i z dnia [...] sierpnia 1976 r. na zlecenie Urzędu [...].

B. U. i T. S. postawili rzeczoznawcy majątkowemu następujące zarzuty:

• brak staranności poprzez przyjęcie rynku nieadekwatnego do wycenianej nieruchomości, co doprowadziło do zaniżenia jej wartości, albowiem wartość gruntu w operacie jest rażąco zaniżona, gdyż grunty do porównań zostały przyjęte z terenów odległych, spoza W., a rzeczoznawca majątkowy nie uwzględnił sprzedaży gruntów przyległych do dzielnicy R., np.: Z., M., B., T., G.;

• nieuwzględnienie w wycenie faktu, że wyceniana nieruchomość stanowiła gospodarstwo rolne, obejmujące siedlisko z domem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi, sad owocowy, inspekty, namioty foliowe do produkcji warzyw, sprzęt rolniczy, staw rybny oraz urządzenia nawadniające – co miało wpływ na określoną wartość, która została poważnie zaniżona;

• wartość gruntu została skorygowana w niedostatecznym stopniu, w wyniku przyjęcia zbyt małej poprawki z tytułu różnic w lokalizacjach;

• spadek cen transakcyjnych gruntów został zawyżony;

• niezawiadomienie uczestników postępowania o terminie oględzin nieruchomości;

• niezałączenie do operatu szacunkowego fotografii szacowanego gruntu;

• niepodanie skumulowanego współczynnika waloryzacji obliczonego na podstawie wskaźników GUS.

Mając powyższe na uwadze Minister Infrastruktury wszczął postępowanie z tytułu odpowiedzialności zawodowej rzeczoznawcy majątkowego A.Z. o czym zawiadomił stronę pismem z dnia [...] stycznia 2010 r., a sprawę przekazał do Komisji Odpowiedzialności Zawodowej (dalej jako: "Komisja") w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie wypełnienia przez stronę obowiązków nałożonych ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. nr 102, poz. 651 ze zm., dalej jako: "u.g.n.") oraz zasadności postawionych wobec niej zarzutów.

Komisja, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustaliła, że rzeczoznawca majątkowy naruszył przepisy prawa obowiązujące w dacie wykonania czynności objętych postępowaniem w stopniu uzasadniającym zastosowanie wobec niego kary dyscyplinarnej określonej w art. 178 ust. 2 pkt 2 u.g.n., tj. kary nagany. Za nieusprawiedliwione uznała natomiast zarzuty zawarte w skardze B. U. i T. S.

Zdaniem Komisji strona postępowania, przy wykonywaniu czynności szacowania związanych z wykonywaniem operatu szacunkowego z dnia [...] września 2009 r. naruszyła przepisy art. 134 ust. 3 i ust. 4, a także art. 175 ust. 1 u.g.n. poprzez sporządzenie wyceny przedmiotowej nieruchomości zabudowanej według aktualnego sposobu jej użytkowania, zamiast według alternatywnego sposobu użytkowania wynikającego z przeznaczenia dla celów wywłaszczenia.

Komisja podkreśliła, że wyceniana nieruchomość została wywłaszczona pod budowę bazy zaplecza technicznego dla [...],[...] oraz [...], co oznacza, że wartość nieruchomości winna być określona w oparciu o porównanie do nieruchomości o podobnym przeznaczeniu, tj. o przeznaczeniu budowlanym, a nie jak przyjął rzeczoznawca do nieruchomości rolnych kierując się aktualnym sposobem użytkowania nieruchomości.

Komisja zaznaczyła, że grunty budowlane osiągają na rynku wyższe ceny niż grunty przeznaczone do produkcji rolnej. Za bezprzedmiotowe uznała wyjaśnienia rzeczoznawcy majątkowego w zakresie przyjętego sposobu wyceny, założenia, że zmiana przeznaczenia gruntu rolnego, zgodnie z celem wywłaszczenia na grunt przeznaczony pod zabudowę (niezależnie od rodzaju tej zabudowy) nie powoduje wzrostu jego wartości, niekorzystnego kształtu nieruchomości oraz żądania zleceniodawcy, by sporządził wycenę według aktualnego sposobu użytkowania nieruchomości.

Dodatkowo, Komisja stwierdziła, na podstawie przedstawionych zaświadczeń o odbytych szkoleniach i na podstawie polisy ubezpieczeniowej OC z tytułu wykonywania zawodu rzeczoznawcy majątkowego, że A. Z. wypełnił ustawowe obowiązki w zakresie stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych i obowiązkowego ubezpieczenia.

W złożonych pisemnych wyjaśnieniach do protokołu końcowego z posiedzenia Komisji – strona podtrzymała stanowisko, że cel wywłaszczenia wycenianej nieruchomości nie miał wpływu na wzrost jej wartości, a przyjęcie do porównania nieruchomości rolnych było właściwe. Wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ekonomisty na okoliczność możliwości ustalenia wartości rynkowej nieruchomości przeznaczonej na cele publiczne oraz na okoliczność relacji pomiędzy cenami gruntów przeznaczonych na siedliska oraz gruntów przeznaczonych na place postojowe i manewrowe. Ponadto rzeczoznawca majątkowy poddał w wątpliwość obiektywizm zespołu Komisji prowadzącej postępowanie wyjaśniające, z uwagi na fakt, że prowadzona przez niego działalność jest konkurencyjna w stosunku do działalności zawodowej jej członków.

Minister Infrastruktury rozpoznając sprawę stwierdził, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż rzeczoznawca majątkowy A.Z., wykonując czynności szacowania zawarte w operacie szacunkowym z dnia [...] września 2009 r. nie wypełnił obowiązków, o których mowa w art. 175 ust. 1 u.g.n., w stopniu uzasadniającym orzeczenie wobec niego kary dyscyplinarnej wymienionej w art. 178 ust. 2 pkt 2 u.g.n. – tj. nagany.

Zdaniem organu kara nagany jest karą współmierną do zaistniałych przewinień, jakich dopuścił się rzeczoznawca majątków przy wykonywaniu swojego zawodu oraz spełni swój cel.

Uzasadniając odmowę uwzględnienia wniosków dowodowych strony – organ wyjaśnił, że przedmiotem postępowania z tytułu odpowiedzialności zawodowej nie jest ocena prawidłowości określenia wartości nieruchomości w operacie szacunkowym, w tym w szczególności ocena, czy wartość określona przez rzeczoznawcę majątkowego jest prawidłowa, lecz ustalenie, czy rzeczoznawca majątkowy podczas sporządzania zaskarżonego operatu szacunkowego wypełnił obowiązki, o których mowa w art. 174 ust. 3 i ust. 3a u.g.n.

Za pozbawiony usprawiedliwionych podstaw organ uznał zarzut braku obiektywizmu zespołu Komisji przeprowadzającego postępowanie wyjaśniającego.

Mając powyższe na uwadze Minister Infrastruktury w dniu [...] lipca 2010 r. na podstawie art. 195a ust. 1 u.g.n. wydał decyzję w sprawie orzeczenia wobec rzeczoznawcy majątkowego A.Z. kary dyscyplinarnej w postaci nagany.

Rozpoznając ponownie niniejszą sprawę, na skutek wniosku A.Z., Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, któremu powierzone zostało kierowanie m. in. resortem budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa (por. § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej) zwrócił się do Komisji o ponowne przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w niniejszej sprawie.

Po przeprowadzeniu ponownego postępowania wyjaśniającego Komisja w protokole końcowym z dnia [...] grudnia 2011 r. podtrzymała ustalenia uprzednio przeprowadzonego postępowania odnośnie do niewłaściwie przyjętego przez rzeczoznawcę majątkowego przeznaczenia wycenianej nieruchomości oraz co do braku usprawiedliwionych podstaw zarzutów postawionych przez wnioskodawców postępowania w sprawie odpowiedzialności zawodowej strony. Jednocześnie Komisja zaproponowała wymierzenie stronie łagodniejszej kary dyscyplinarnej, tj. wymienionej w art. 178 ust. 2 pkt 1 u.g.n. kary upomnienia.

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej stwierdził, że ustalenia Komisji odpowiadają zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu oraz są zgodne z przepisami prawa regulującymi działalność zawodową rzeczoznawców majątkowych.

Organ szczegółowo odniósł się do wszystkich zarzutów postawionych przez wnioskodawców niniejszego postępowania oraz podzielił pogląd Komisji, że są one bezprzedmiotowe.

Stwierdził m. in. że kwestionowany operat szacunkowy został sporządzony zgodnie z art. 135 u.g.n., to znaczy poprzez określenie jej wartości odtworzeniowej. Wyjaśnił, że została w nim określona wartość gruntu i wszystkich jego części składowych wymienionych w decyzjach orzekających o wywłaszczeniu i ustaleniu odszkodowania oraz treści zlecenia Urzędu [...] z dnia [...] czerwca 2009 r., w zakresie uwzględnienia części składowych gruntu.

Podkreślił, że strona w trakcie postępowania wyjaśniającego wyjaśniła, że stosunkowo niewielka waga i tym samym wielkość poprawki z tytułu cechy "lokalizacja" wynika z doboru nieruchomości podobnych stanowiących podstawę obliczeń, które miały "podobne lokalizacje". Wyjaśnienia te zostały przyjęte zarówno przez Komisję jak i organ.

Za wiarygodne zostały również uznane wyjaśniania strony co do ustalenia trendu zmian cen nieruchomości w czasie na podstawie analiz informacji o transakcjach stanowiących jej własną bazę. Analiza polegała na porównaniu cen podobnych nieruchomości "siedlisk rolnych, będących przedmiotem obrotu w różnych odstępach czasu", a rzeczoznawca majątkowy przedstawił bazę cen transakcyjnych nieruchomości z wyliczeniem zmian cen nieruchomości w czasie.

Organ podniósł także, że zakres zlecenia, jaki rzeczoznawca majątkowy otrzymał od Urzędu Miasta [...] nie obejmował czynności powiadomienia stron postępowania o dokonywanych czynnościach szacowania. Wyjaśnił, że co prawda, w celu zapewnienia szczególnej staranności w trakcie ustalania stanu fizycznego nieruchomości podczas ich oględzin wskazane jest uczestnictwo w tych oględzinach właściciela lub władającego nieruchomością, lecz żadne przepisy prawa nie nakładają takiego obowiązku, tym bardziej, że stan nieruchomości w tym przypadku należało ustalić na dzień [...] czerwca 1976 r. (data wywłaszczenia nieruchomości) w oparciu o dokumenty będące w posiadaniu zlecającego i udostępnione rzeczoznawcy majątkowemu.

Organ zauważył także, iż skarżący nie wnosili zastrzeżeń, co do stanu nieruchomości ustalonego przez rzeczoznawcę majątkowego, ani nie wykazali, by pominął on w ustalaniu tego stanu takie fakty, które mogłyby być ujawnione w trakcie wizji lokalnej z ich udziałem, a które miałyby wpływ na wynik wyceny.

W tej sytuacji zarzut niezawiadomienia o terminie oględzin organ uznał za bezpodstawny.

Organ wskazał także, że oryginał operatu szacunkowego z dnia [...] września 2009 r. zawiera dokumentację fotograficzną.

Stwierdził ponadto, że rzeczoznawca majątkowy dokonał waloryzacji kwoty odszkodowania posługując się wskaźnikami cen towarów i usług konsumpcyjnych podawanymi przez GUS, co jest zgodne z przepisem art. 5 i art. 227 u.g.n., a tak zwaloryzowana kwota nie różniłaby się od wyliczonej za pomocą współczynnika skumulowanego.

Jednocześnie Minister stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zachodzą inne, aniżeli postawione w skardze naruszenia przez rzeczoznawcę majątkowego A.Z. przepisów prawa, tj. art. 134 ust. 3 i ust. 4, a także art. 175 ust. 1 u.g.n.

Minister wyjaśnił, że w punkcie 2.4 operatu szacunkowego rzeczoznawca majątkowy wskazał, że na dzień [...] czerwca 1976 r. nieruchomość stanowiła teren użytkowany rolniczo, obecnie teren ten nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], działki będące przedmiotem wyceny przewidziane są pod tereny przemysłowo-składowe oraz, że zgodnie z życzeniem zleceniodawcy (ze względu na szczególny cel wyceny), dla potrzeb określenia wartości przedmiotowej nieruchomości przyjęto jej przeznaczenie z roku 1976, tj. jako terenów przeznaczonych pod uprawy rolne z możliwością zabudowy zagrodowej i siedliskowej.

Organ podkreślił że w związku z tak przyjętym przeznaczeniem wycenianej nieruchomości, analizą rynku przedstawioną w punkcie 5 operatu objęto nieruchomości rolne z możliwością zabudowy zagrodowej i siedliskowej.

Jednocześnie organ wskazał, że przepisy art. 134 ust. 3 i 4 u.g.n. szczegółowo regulują sposób przyjęcia przeznaczenia nieruchomości w przypadku określania wartości nieruchomości dla celów odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości.

Podniósł, że treść przepisu art. 134 ust. 4 u.g.n. nakazuje rzeczoznawcy majątkowemu przyjęcie przeznaczenia zgodnego z celem wywłaszczenia w przypadku, jeżeli powoduje ono zwiększenie wartości wywłaszczonej nieruchomości. Wyjaśnił, że z uwagi na to, że wyceniana nieruchomość wywłaszczona została pod budowę bazy zaplecza technicznego dla [...],[...] oraz [...], to zgodnie z celem wyceny, wartość nieruchomości winna być określona w oparciu o porównanie nieruchomości o podobnym przeznaczeniu, gdyż grunty przeznaczone pod zabudowę osiągają na rynku z reguły ceny wyższe niż grunty przeznaczone do produkcji rolnej.

Nie zgodził się z argumentacją strony, że zmiana przeznaczenia gruntu rolnego na grunt przeznaczony pod zabudowę (niezależnie od rodzaju tej zabudowy) nie powoduje wzrostu jego wartości oraz podniósł, że ta arbitralnie przyjęta teza nie została uzasadniona w operacie.

Stwierdził, że rzeczoznawca majątkowy nie przeprowadził analizy rynku lokalnego obejmującego nieruchomości przeznaczone pod zabudowę o podobnej funkcji jak cel wywłaszczenia i nie porównywał cen notowanych na tym rynku z cenami nieruchomości przeznaczonych do produkcji rolnej (z zabudową siedliskową).

Następnie organ ustosunkował się do zarzutów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Nie zgodził się z twierdzeniem strony, że w warunkach niniejszej sprawy trudno poszukiwać transakcji podobnych w celu dokonania wyceny ze względu na problem identyfikacji przeznaczenia nieruchomości, cel publiczny wywłaszczenia oraz złożoność rynku lokalnego. Minister stwierdził, że odpowiednie rozszerzenie rynku doprowadziłoby do ustalenia istnienia podobnych nieruchomości, a w stanie prawnym na dzień dokonywania wyceny nieruchomości budowa bazy transportowej dla przedsiębiorstwa komunalnego nie mieściła się w katalogu celów publicznych, określonym w przepisie art. 6 u.g.n. i interpretowanym wąsko ze względu na zakaz wykładni rozszerzającej.

Organ odmówił również dopuszczenia dowodu z opinii biegłego ekonomisty, ze względu na wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy w stopniu pozwalającym na ocenę postępowania rzeczoznawcy majątkowego, dokonywaną w oparciu o przepis art. 175 u.g.n.

Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2009 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Wa 846/09 stwierdził, że fakt członkostwa w stowarzyszeniach zawodowych osób wchodzących w skład Komisji nie nie jest podstawą do uznania, że zachodzą przesłanki do wyłączenia członków Komisji.

Uzasadniając zmianę kary na łagodniejszą organ stwierdził, że żaden z zarzutów wskazanych w skardze nie potwierdził się, zaś ustalone przez Komisję naruszenie przepisów prawa powszechnie obowiązującego nie ma charakteru rażącego i nie uzasadnia zastosowania kary surowszej niż wymierzona. Ponadto podkreślił, że rzeczoznawca majątkowy wypełnił w okresie objętym badaniem obowiązki wynikające z przepisu art. 175 ust. 2 i 4 u.g.n.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2013 r. wywiódł A. Z.(dalej jak: "skarżący").

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

• przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 134 ust. 3 i ust. 4 u.g.n. przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie rzeczoznawca majątkowy powinien obligatoryjnie zastosować przy sporządzaniu swojej wyceny dyspozycję nakazującą rzeczoznawcy majątkowemu przeprowadzenie wyceny nieruchomości przyjmując jej wartość rynkową i przeznaczenie wycenianego gruntu zgodnego z celem wywłaszczenia, tj. pod budowę bazy zaplecza technicznego dla [...],[...]oraz [...], gdyż ten cel publiczny powoduje zwiększenie wartości wywłaszczonej nieruchomości, nie zaś jak uczynił to uczynił rzeczoznawca majątkowy, przy zastosowaniu art. 135 ust. 1 u.g.n., określając wartość odtworzeniową według przeznaczenia nieruchomości z 1976 r. - roku wywłaszczenia tego terenu - jako terenów przeznaczonych pod uprawy rolne z możliwością zabudowy zagrodowej i siedliskowej;

• przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 154 ust. 1, art. 175 ust. 1 u.g.n. w zw. z art. 134 i 135 u.g.n. poprzez ich błędną wykładnię, polegające na przyjęciu, iż rzeczoznawca majątkowy sporządzający operat szacunkowy pozbawiony jest prawa do wyboru metody wyceny, którą zastosuje przy sporządzaniu operatu, pomimo, iż przepisy prawa dozwalają, w zależności od zaistniałego stanu faktycznego i realiów rynkowych, przyjęcie jednej z dwóch metod wyceny przy zastosowaniu albo wartości rynkowej nieruchomości, albo wartości odtworzeniowej nieruchomości (art. 134 i 135 u.g.n.), przy założeniu, iż wybór metody zostanie należycie przez rzeczoznawcę uzasadniony i w konsekwencji uznanie przez organ II-ej instancji, iż zastosowanie przez rzeczoznawcę majątkowego art. 135 ust. 1 u.g.n. w zw. z art. 130 ust. 1 u.g.n. stanowi postępowanie niezgodne z zasadami wynikającymi z przepisów prawa w myśl art. 175 ust. 1 u.g.n.;

• przepisów prawa materialnego, tj. art. 130 ust. 1 u.g.n. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż w przedmiotowej sprawie rzeczoznawca szacując należne za wywłaszczoną nieruchomość odszkodowanie powinien był przyjąć jej przeznaczenie nie jak to uczynił z daty decyzji wywłaszczeniowej, zgodnie z dyspozycją art. 130 ust 1 u.g.n., lecz zgodnie z celem publicznym, na jaki nieruchomość ta została wywłaszczona;

• przepisów postępowania, mianowicie art. 15 K.p.a. tj. zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, mające istotny wpływ na treść wydanej decyzji, poprzez jego niezastosowanie i nie dokonanie ponownego merytorycznego rozpoznania i wyjaśnienia sprawy w II-ej instancji, dokonując jedynie mechanicznego przepisania uwag zawartych w protokole Komisji, tym samym pozbawiając skarżącego, jednego z podstawowych przymiotów procedury administracyjnej, tj. prawa do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy, a nie jedynie ograniczenia się do weryfikacji decyzji zapadłej w I-ej instancji;

• przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 3 K.p.a. mających istotny wpływ na treść wydanej decyzji, poprzez pominięcie i nierozważnie całokształtu materiału dowodowego oraz nieuwzględnienie słusznego interesu strony, w szczególności z uwagi na brak szczegółowego odniesienia się do wszystkich zarzutów i twierdzeń skarżącego podniesionych w jego wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, uzasadnienie decyzji II-ej instancji poprzez powielenie argumentów zgromadzonych w postępowaniu I- instancyjnym, bez przeprowadzenia ponownej analizy merytorycznej sprawy, brak rozpoznania wszystkich wniosków dowodowych jakie zgłosił skarżący, tj. w szczególności brak odniesienia się do wniosku skarżącego o przeprowadzenie dowodu z danych transakcyjnych Biura Geodezji i Katastru lub Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu [...], na okoliczność relacji między cenami nieruchomości rolnych - siedliskowych i nieruchomości przeznaczonych pod place manewrowe i place postojowe na terenie [...] poprzez zwrócenie się do ww. urzędu o przedstawienie transakcji takimi obiektami zawartych w latach 2008-2009, a w szczególności zawarcie w uzasadnieniu skarżonej decyzji twierdzeń, które nigdy nie zostały wyartykułowane przez skarżącego, a mianowicie: iż: "zmiana przeznaczenia gruntu rolnego na grunt przeznaczony pod zabudowę (niezależnie od rodzaju tej zabudowy) nie powoduje wzrostu jego wartości", i użycie tej tezy, jako podstawowego uzasadnienie naruszenia przez skarżącego art. 134 ust. 3 i 4 u.g.n., gdy tymczasem twierdzenie to nigdy nie znalazło się w wyjaśnieniach składanych przez skarżącego i jest sprzeczne z jego opinią wyrażoną w sprawie, co świadczy o braku znajomości akt administracyjnych, w oparciu, o które procedował organ i mechanicznym powielaniu argumentacji decyzji wydanej w I-ej instancji.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o:

• uchylenie w całości zaskarżonej decyzji z dnia [...] lipca 2013 r. Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej orzekającej o wymierzeniu rzeczoznawcy majątkowemu kary dyscyplinarnej w postaci upomnienia;

• zasądzenie od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W obszernym uzasadnieniu skargi skarżący podniósł m. in., że organ w uzasadnieniu skarżonej decyzji powiela dokonaną w protokole końcowym Komisji arbitralną wykładnię przepisów art. 134 i 135 u.g.n. zgodnie z którą wystarczającą przesłanką zastosowania art. 134 ust. 4 u.g.n. jest obiegowa opinia, iż grunty przeznaczone pod zabudowę osiągają na rynku z reguły (czyli nie zawsze jak wskazał skarżący) ceny wyższe niż grunty przeznaczone do produkcji rolnej.

Zdaniem skarżącego organ dowolnie i wybiórczo traktuje materiał zgromadzony w sprawie przypisując skarżącemu poglądy, których nie wyrażał i którym brak odzwierciedlenia w materiale zgromadzonym w sprawie, albowiem z materiału tego nie wynika, aby kiedykolwiek miał on twierdzić, iż zmiana przeznaczenia gruntu rolnego na grunt przeznaczony pod zabudowę (niezależnie od rodzaju tej zabudowy) nie powoduje wzrostu jego wartości.

Skarżący podkreślił, że w toku postępowania konsekwentnie twierdził, iż na specyficznym rynku nieruchomości aglomeracji w. ceny gruntów przeznaczonych na siedliska rolnicze i ceny gruntów przemysłowych utrzymują się na podobnym poziomie, a co więcej, z punktu widzenia prowadzenia gospodarstwa rolnego wyceniana nieruchomość odznacza się pełną przydatnością, której w przypadku przeznaczenia pod zaplecze techniczne MPO i wodociągów nie ma z uwagi na zbyt małą szerokość (takie działki osiągają znacznie niższe ceny niż działki o odpowiedniej szerokości). Co istotne, jak skarżący podkreślał z własnej rozległej praktyki wie, że przeznaczenie pod zaplecze techniczne MPO i wodociągów jest z pewnością mniej atrakcyjne niż pod współczesną zabudowę magazynową, czy przemysłową (mniejsza intensywność zabudowy, większy udział placów).

Wskazywał, że kwestię tę starał się wykazać w pismach kierowanych do organu w toku pierwszej instancji (pisma z dnia [...] sierpnia 2010 r., [...] marca 2011 r., [...] kwietnia 2012 r.), jak również we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, a także na drodze przeprowadzenia dowodu z transakcji gromadzonych przez BGiK, który to wniosek o przeprowadzenie dowodu, jak skarżący podnosił - nie został przez organ w ogóle rozpatrzony.

Podnosił, że już samo stwierdzenie organu administracji, o przyjęciu przez skarżącego przeznaczenia rolnego wycenianego gruntu wskazuje na błąd popełniony przez organ wydający decyzję, albowiem nie może tu być mowy o przeznaczeniu pod uprawy rolne, lecz o przeznaczeniu siedliskowym - czyli dopuszczającym zabudowę domem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi i innymi związanymi z produkcją rolniczą, których to obiektów, jak wskazywał skarżący znajdowało się wiele na nieruchomości w chwili wywłaszczenia i powinna to być okoliczność organowi znana z materiału sprawy.

W tym sensie – zdaniem skarżącego jest to działka budowlana, podobnie jak działka pod place, wiaty i warsztaty, a zakres istniejącej pierwotnie zabudowy i zabudowy możliwej do zrealizowania w związku z bazą zaplecza transportowego (przeznaczenie alternatywne) jest zbliżony.

Skarżący zarzucał, że interpretacja przepisów prawa, jakiej dokonał organ administracji, świadczy o braku zrozumienia materii sprawy i rozumowaniu oderwanym od praktyki rzeczoznawczej.

Wywodził, że grunty budowlane nie stanowią kategorii jednolitej, lecz kategorię bardzo wewnętrznie zróżnicowaną - na terenie [...] grunty takie są sprzedawane w cenach od ok. 150 (duże areały przemysłowe w dzielnicach peryferyjnych) do nawet powyżej 13 000 zł/m2 (grunty pod wysoką zabudowę wielorodzinną). Stwierdził, że ze skarżonej decyzji, jak i ustaleń Komisji nie wynika, do której kategorii gruntów budowlanych należało się odwołać.

Skarżący wskazywał, że grunty pod zabudowę przemysłową w peryferyjnych dzielnicach W., jak B. czy R. są sprzedawane w cenach od 170 do 300 (czasem nawet 400 zł) zł/m2 przy korzystnym kształcie działki, a wąskie paski terenu o takim przeznaczeniu sprzedawane są za ok. 50% ceny działki o korzystnej geometrii. Grunty rolne, siedliskowe na terenach peryferyjnych kosztują w granicach 100 - 300 zł/m2. Nieliczne transakcje gruntami pod place manewrowe i obiekty towarzyszące, etc. wskazują na trafność oszacowania w kwocie ok. 200 zł dla gruntu na terenie [...]. Wąski pasek gruntu (jak nieruchomość wyceniana) o takim przeznaczeniu nie mógłby zostać sprzedany za kwotę większą niż 100 - 120 zł, a więc niższą niż kwota oszacowania.

Ponadto skarżący zarzucał, że samo utożsamienie gruntów budowlanych z gruntami przeznaczonymi na cele publiczne nie wynika z żadnych przesłanek prawnych ani metodycznych, a jeśli istnieją takie przesłanki to winny być podane w uzasadnieniu skarżonej decyzji i protokole Komisji. Podkreślił, że grunty przeznaczone na cele publiczne stanowią w większości res extra commercium i jako takie pobawione są przymiotu wartości rynkowej, gdyż nie są one zbywane na wolnym rynku, a więc ich ceny nie są kształtowane w grze rynkowej. Podniósł, że działalność w zakresie usług komunalnych jest często niedochodowa, rodzi się więc jego zdaniem pytanie, czy grunt przeznaczony pod taką działalność może być utożsamiany z gruntem budowlanym, a jeśli to jakim (z jakiego segmentu i jakie powinny być stosowane kryteria, by określić, jaki segment rynku gruntów budowlanych powinien być brany pod uwagę).

Zdaniem skarżącego, przyjęty przez niego sposób wyceny, był najbardziej korzystny dla wywłaszczonego oczekującego na oszacowanie wysokości należnego mu odszkodowania, a operat szacunkowy z dnia 25 września 2009 r. został sporządzony w zgodzie ze sztuką rzeczoznawcą, zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów prawa i standardami zawodowymi, ze szczególną starannością właściwą dla zawodowego charakteru tych czynności oraz z zasadami etyki zawodowej, kierując się zasadą bezstronności w wycenie nieruchomość.

Uzasadniając zarzuty naruszenia przepisów postępowania skarżący podniósł, że organ stosował, dla uzasadnienia forsowanej przez niego tezy o naruszeniu przez rzeczoznawcę art. 134 ust. 3 i 4 oraz art. 175 ust 1 u.g.n. wybiórcze twierdzenia zaczerpnięte z wyjaśnień skarżącego, wyrywając je z kontekstu, bądź też przypisywał skarżącemu tezy, które nie są jego autorstwa.

Zarzucał, że organ nie odniósł się merytorycznie do żadnej z tez przedstawianych przez niego we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, ograniczając się jedynie do twierdzenia, że wszelkie jego twierdzenia i uzasadnienia jego działania "nie zasługują na uwzględnienie" bez wskazania, dlaczego tak się dzieje, bez próby polemiki z jego uwagami i zarzutami do decyzji I-ej instancji.

Skarżący podkreślił, że organ nie rozpoznał jego wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z danych transakcyjnych Biura Geodezji i Katastru lub Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu [...], na okoliczność relacji między cenami nieruchomości rolnych - siedliskowych i nieruchomości przeznaczonych pod place manewrowe i place postojowe na terenie [...] poprzez zwrócenie się do wskazanego urzędu o przedstawienie transakcji takimi obiektami zawartych w latach 2008-2009.

Podniósł, że zarówno Komisja ponownie powołana na etapie postępowania II- instancyjnego, jak i organ II-ej instancji ograniczył się jedynie do powielenia ustaleń poczynionych w I-ej instancji, nie dokonując ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy i analizy wszystkich zarzutów i wniosków zgłoszonych przez skarżącego we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy – co godzi w zasadę dwuinstancyjności postępowania i prawa strony do dwukrotnego merytorycznego rozpoznania sprawy w jej całokształcie.

W konkluzji skarżący stwierdził, że skarżona decyzja została wydana bez podstawy faktycznej i prawnej, bowiem, jak sam to wskazał organ - nie potwierdził się żaden z zarzutów poniesionych w skardze o wszczęcie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowego wobec niego, a postawiony przez organ z urzędu zarzut nie jest uzasadniony. Jego zdaniem nie można karać rzeczoznawcy za stosowanie metod wyceny dopuszczalnych przepisami prawa w okolicznościach sprawy, które uzasadniają przyjęcie takiego, a nie innego rozwiązania prawnego. Podkreślił, że zadaniem rzeczoznawcy majątkowego nie jest dokonywanie wykładni przepisów prawa, a jedynie postępowanie zgodnie z zasadami prawa i dyspozycji art. 175 ust 1 u.g.n., co w pełni zostało przez niego uczynione przy sporządzeniu operatu z dnia [...] września 2009 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Osią sporu w rozpoznawanej sprawie jest kwestia prawidłowości przyjętego przez skarżącego w sporządzonym operacie szacunkowym - przeznaczenia nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne nr [...], nr [...], nr [...]i nr [...] o łącznej powierzchni 10 986 m2, położone w W., w dzielnicy R.(obręb [...]), przy ul. C., dla potrzeb wyceny tej nieruchomości w celu ustalenia wysokości odszkodowania za jej wywłaszczenie. W ocenie organu skarżący winien był przyjąć alternatywny sposób użytkowania wynikający z przeznaczenia zgodnego z celem wywłaszczenia, albowiem powoduje ono zwiększenie wartości wywłaszczonej nieruchomości. Natomiast skarżący konsekwentnie twierdzi, że cel wywłaszczenia nie skutkował zwiększeniem wartości szacowanej nieruchomości, zatem przyjęte przez niego przeznaczenie nieruchomości sprzed wywłaszczenia jest prawidłowe.

Niesporne jest natomiast, że wyceniana nieruchomość wywłaszczona została pod budowę bazy zaplecza technicznego dla [...],[...] oraz [...] na podstawie decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 1976 r. i na ten dzień stanowiła teren użytkowany rolniczo, a także że dla potrzeb określenia wartości przedmiotowej nieruchomości rzeczoznawca majątkowy przyjął jej przeznaczenie z roku 1976, tj. jako terenów przeznaczonych pod uprawy rolne z możliwością zabudowy zagrodowej i siedliskowej.

Zgodnie z art. 134 ust. 1 u.g.n. podstawę ustalenia wysokości odszkodowania stanowi, z zastrzeżeniem art. 135, wartość rynkowa nieruchomości. Przy określaniu wartości rynkowej nieruchomości uwzględnia się w szczególności jej rodzaj, położenie, sposób użytkowania, przeznaczenie, stan nieruchomości oraz aktualnie kształtujące się ceny w obrocie nieruchomościami (ust. 2 art. 134 u.g.n.). Wartość nieruchomości dla celów odszkodowania określa się według aktualnego sposobu jej użytkowania, jeżeli przeznaczenie nieruchomości, zgodne z celem wywłaszczenia, nie powoduje zwiększenia jej wartości (ust. 3 art. 134 u.g.n.). Jeżeli przeznaczenie nieruchomości, zgodne z celem wywłaszczenia, powoduje zwiększenie jej wartości, wartość nieruchomości dla celów odszkodowania określa się według alternatywnego sposobu użytkowania wynikającego z tego przeznaczenia (ust. 4 art. 134 u.g.n.).

Dokonując analizy przepisów art. 134 u.g.n. stwierdzić należy, że ustawodawca wprowadził do porządku prawnego tzw. zasadę korzyści, wychodząc z założenia, iż odszkodowanie nie może pomijać zwiększenia wartości nieruchomości spowodowanego przeznaczeniem na cel publiczny. Tym samym, jeżeli takie zwiększenie rzeczywiście nastąpi, osoba wywłaszczona powinna otrzymać odszkodowanie, którego podstawę stanowić będzie nie wartość nieruchomości zgodna z dotychczasowym sposobem użytkowania (art. 134 ust. 3 u.g.n.), lecz wartość nieruchomości określona dla alternatywnego sposobu użytkowania wynikającego z przeznaczenia tej nieruchomości na cel publiczny (art. 134 ust. 4 u.g.n.).

W świetle powyższego przyjąć należy, że podstawowym zadaniem rzeczoznawcy majątkowego zanim sporządzi operat szacunkowy określający wartość nieruchomości dla potrzeb ustalenia wysokości odszkodowania, jest zbadanie, czy przeznaczenie nieruchomości wycenianej zgodnie z celem wywłaszczenia powoduje wzrost jej wartości (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2243/12, LEX nr 1325406).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że skarżący dla potrzeb określenia wartości nieruchomości przyjął jej przeznaczenie z roku 1976 r., tj. jako terenów przeznaczonych pod uprawy rolne z możliwością zabudowy zagrodowej i siedliskowej, a wyboru tego nie poprzedził analizą wpływu celu wywłaszczenia na jej wartość.

W ocenie Sądu, organ właściwie przyjął, że przeznaczenie wycenianej nieruchomości zgodnie z celem wywłaszczenia spowodowało wzrost jej wartości, skoro związane było ze zmianą przeznaczenia gruntu z rolnego na budowlany. Przy czym stanowisko organu co do wzrostu wartości wywłaszczonej nieruchomości ze względu na jej cel nie jest dowolne i jako takie korzysta z ochrony przewidzianej w art. 80 K.p.a. Zgodnie z treścią tego przepisu "organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona". Oznacza to, że organy w ocenie materiału dowodowego nie są skrępowane żadnymi regułami dowodowymi, a ustaleń faktycznych dokonują według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnie rozważonego materiału dowodowego. Podkreślenia wymaga, że dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone, Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń. Tak też jest w niniejszej sprawie.

Okoliczności tej nie podważa wywód skarżącego, który próbuje dowieść, że za zmianą przeznaczenia gruntu z rolnego na budowlany nie zawsze idzie zmiana wartości nieruchomości, albowiem cele budowlane są różnorodne i nie zawsze skutkują wzrostem wartości nieruchomości. Zdaniem Sądu twierdzenia skarżącego stanowią jedynie próbę uwolnienia się od odpowiedzialności zawodowej, pozostając bez wpływu na tę generalną zasadę.

Trafnie zatem organ przyjął, że posłużenie się przez skarżącego przy ustaleniu wartości nieruchomości sposobem jej użytkowania na dzień wywłaszczenia narusza art. 134 ust. 3 i ust. 4 u.g.n., a w konsekwencji narusza także i art. 175 ust. 1 u.g.n. który zobowiązuje rzeczoznawcę majątkowego do wykonywania czynności zawodowych zgodnie z przepisami prawa, standardami zawodowymi, ze szczególną starannością oraz przy poszanowaniu zasad etyki zawodowej oraz bezstronności w wycenie nieruchomości.

W myśl art. 178 ust. 1 u.g.n. rzeczoznawca majątkowy niewypełniający obowiązków, o których mowa w art. 158 i art. 175 ust. 1, 3 i 4, podlega odpowiedzialności zawodowej.

Katalog kar, które mogą być orzeczone wobec rzeczoznawcy majątkowego z tytułu odpowiedzialności zawodowej określa ust. 2 art. 178 u.g.n. stanowiąc, że są to: upomnienie, nagana, zawieszenie uprawnień zawodowych na okres od 3 miesięcy do 1 roku, zawieszenie uprawnień zawodowych do czasu ponownego złożenia egzaminu z wynikiem pozytywnym, pozbawienie uprawnień zawodowych z możliwością ponownego ubiegania się o ich nadanie, pozbawienie uprawnień zawodowych z możliwością ubiegania się o ponowne ich nadanie po upływie 3 lat od dnia ich pozbawienia.

Postępowanie z tytułu odpowiedzialności zawodowej reguluje art. 194 i nast. u.g.n.

Z przepisów tych wynika, że postępowanie z tytułu odpowiedzialności zawodowej rzeczoznawców majątkowych wszczyna minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, z zastrzeżeniem ust. 1b i 1c w ciągu trzech lat od zaistnienia okoliczności mogących stanowić podstawę odpowiedzialności zawodowej. Po wszczęciu postępowania minister przekazuje sprawę do Komisji Odpowiedzialności Zawodowej w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego (art. 194 ust. 1a i 1c u.g.n.). Postępowanie wyjaśniające przed Komisją odbywa się z udziałem osoby, wobec której wszczęto postępowanie z tytułu odpowiedzialności zawodowe (art. 195 ust. 1 u.g.n.). Minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, na podstawie wyników postępowania wyjaśniającego, orzeka, w drodze decyzji, o zastosowaniu jednej z kar dyscyplinarnych, o których mowa w art. 178 ust. 2, albo o umorzeniu postępowania z tytułu odpowiedzialności zawodowej (art. 195a ust. 1 u.g.n.). W przypadkach, o których mowa w art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa może odstąpić od przekazania sprawy do Komisji Odpowiedzialności Zawodowej w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego (art. 195 ust. 2 u.g.n.).

Z akt sprawy wynika, że postępowanie w sprawie odpowiedzialności zawodowej zostało wszczęte przez właściwy organ przed upływem okresu przedawnienia czynności zawodowej dokonanej z naruszeniem art. 134 ust. 3 i 4 u.g.n. Kwestionowany operat szacunkowy został bowiem sporządzony w dniu 25 września 2009 r., a postępowanie zostało wszczęte w dniu [...] stycznia 2010 r. Sprawa została przekazana do Komisji celem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, a skarżącemu została zapewniona możliwość czynnego w nim udziału. Organ dążąc do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy w toku ponownego jej rozpoznawania skierował ją ponownie do Komisji, mimo możliwości odstąpienia od tego.

Nałożona na skarżącego kara upomnienia odpowiada katalogowi kar wymienionych w art. 178 ust. 2 u.g.n. i zdaniem Sądu spełni swe funkcje zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Trafne jest stanowisko organu, że kara nagany jest niewspółmierna do wykazanego naruszenia i należało ją zamienić na karę upomnienia. Uzasadniając tę zmianę organ słusznie zaakcentował, że przeprowadzone postępowanie wyjaśniające dowiodło, że skarżący nie dopuścił się żadnego z naruszeń obowiązków zawodowych podniesionych w skardze osób, które negatywnie oceniły jego działalność w swojej sprawie. Jednocześnie w toku tego postępowania organ wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, że skarżący przy wykonywaniu czynności zawodowych naruszył obowiązki wynikające z przepisów prawa, tj. z art. 134 ust. 3 i 4 u.g.n., co w konsekwencji stanowi o naruszeniu art. 175 ust. 1 u.g.n. i skutkuje pociągnięciem do odpowiedzialności zawodowej.

Sąd nie podziela zarzutów skargi.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że organ w skarżonej decyzji nie kwestionuje obranej przez skarżącego metody wyceny polegającej na określeniu jej wartości odtworzeniowej zgodnie z art. 135 u.g.n. Organ wyraźnie w niej wskazał, że w operacie szacunkowym określono wartość gruntu i wszystkich jego części składowych wymienionych w decyzjach o wywłaszczeniu i ustaleniu odszkodowania, a także treści zlecenia Urzędu Miasta Stołecznego [...] w zakresie uwzględnienia części składowych gruntów. Stąd zarzut naruszenia art. 154 ust.1 , art. 175 ust. 1, art. 134 i 135 u.g.n. uznać należy za bezprzedmiotowy.

Sąd zgadza się, że z art. 130 ust. 1 u.g.n. zd. 1 wynika, że wysokość odszkodowania ustala się według stanu, przeznaczenia i wartości, wywłaszczonej nieruchomości w dniu wydania decyzji o wywłaszczeniu. Jednocześnie jednak wskazuje, że przepis ten w zd. 3 odsyła do odpowiedniego stosowania przepisu art. 134 u.g.n., który jak już to zostało podniesione nakazuje określanie wartości nieruchomości dla celów odszkodowania według alternatywnego sposobu użytkowania wynikającego z przeznaczenia zgodnego z celem wywłaszczenia w sytuacji gdy cel publiczny powoduje wzrost jej wartości.

Wobec powyższego również zarzut naruszenia art. 130 ust. 1 u.g.n. nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Również zarzut naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania w ocenie Sądu uznać należy za bezprzedmiotowy. Z uzasadnienia skarżonej decyzji wydanej na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, która zapadła po uprzednim skierowaniu sprawy do Komisji celem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego wynika, że została ona ponownie rozpoznana w jej całokształcie. Organ odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych w piśmie inicjującym postępowanie w sprawie odpowiedzialności zawodowej, szczegółowo wykazał sposób naruszenia przez skarżącego art. 175 ust. 1 u.g.n., a także objaśnił przyczyny, które legły u podstaw pociągnięcia rzeczoznawcy do odpowiedzialności zawodowej oraz zmienił rodzaj nałożonej na skarżącego kary przez zamianę jej na łagodniejszą – słusznie stwierdzając, że przeprowadzone postępowanie dowiodło, że jest ona adekwatniejsza i odpowiada stopniowi zawinienia. Jednocześnie zauważyć należy, że to Komisja Odpowiedzialności Zawodowej, nie zaś właściwy minister, posiada ustawowe umocowanie dla prowadzenia postępowania wyjaśniającego wobec rzeczoznawcy pod kątem prawidłowości wypełniania obowiązków, o których mowa w art. 158, art. 175, art. 181, art. 186 i art. 186a u.g.n., na co wskazuje przepis art. 194 ust. 2 u.g.n. (por. np. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2012 r. sygn. akt II GSK 1637/11, LEX nr 1367134).

Za pozbawione usprawiedliwionych podstaw uznać należy zarzuty naruszenia art. 7, 11, 77 § 1 oraz 107 § 3 K.p.a. Sąd nie znalazł podstaw aby zakwestionować czynności organu oraz Komisji, która przeprowadziła postępowanie wyjaśniające pod kątem prawidłowości wypełniania obowiązków, o których mowa art. 175 u.g.n., a którego wyniki stanowiły podstawę rozstrzygnięcia organu, który swoje stanowisko uzasadnił zgodnie z wymogami art. 107 § 3 K.p.a., odnosząc się również do argumentacji skarżącego zawartej we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz wyjaśniając motywy podjętego rozstrzygnięcia.

Ustosunkowując się do zarzutu nieodniesienia się przez organ do wniosku skarżącego o przeprowadzenie dowodu z danych transakcyjnych Biura Geodezji i Katastru lub Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu [...] na okoliczność relacji między cenami nieruchomości rolnych – siedliskowych i nieruchomości przeznaczonych pod place manewrowe i postojowe na terenie [...] – Sąd stwierdza, że istotnie organ w uzasadnieniu skarżonej decyzji nie wyjaśnił przyczyn nieuwzględnienia rzeczonego wniosku dowodowego. Jednocześnie jednak Sąd zauważa, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) nie każde naruszenie przepisów postępowania, ale tylko takie które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy stanowi podstawę uchylenia decyzji. W ocenie Sądu przeprowadzone przez organ postępowanie w sprawie odpowiedzialności zawodowej dowiodło, że skarżący przy szacowaniu wywłaszczonej nieruchomości naruszył art. 134 ust. 3 i 4 u.g.n., wskutek czego jego żądanie dotyczyło kwestii, która została już wyjaśniona w sprawie, stąd nieodniesienie się do wskazanego wniosku dowodowego mimo, że stanowiło uchybienie, to jednak nie takie, które mogłoby wpłynąć na wynik sprawy.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.