II SA/Lu 484/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., znak: [...], wydaną na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), Prezydent Miasta C. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia E. G. pozwolenia na budowę polegającego na rozbudowie części usługowo-handlowej budynku usługowo - mieszkalnego zlokalizowanego w C. przy ul. L. na działkach nr [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji wyjaśnił, że w oparciu o wyrok WSA w L. z dnia [...] marca 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 38/12, oraz decyzję tego organu z dnia [...] listopada 2012 r. przeprowadził ponowną analizę wniosku E. G. o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na rozbudowę przedmiotowego budynku usługowo – mieszkalnego, w wyniku której stwierdził nieprawidłowości w przedłożonym do zatwierdzenia projekcie budowlanym. Prezydent uznał mianowicie, że projekt nie przewiduje miejsc postojowych dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne w obszarze działki inwestycyjnej, a zatem nie spełnia wymogu § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). W ocenie organu, porozumienie [...] zawarte w dniu [...] września 2010 r. pomiędzy [...]Sp. z o.o. z siedzibą w W. a E. G., zezwalające na korzystanie z dwóch miejsc parkingowych usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie terenu inwestycji, na działce nr [...], nie zwalnia z powyższego obowiązku zapewnienia miejsc postojowych na terenie należącym do inwestora.

Organ pierwszej instancji stanął również na stanowisku, że inwestor nie posiada prawnie zabezpieczonego dojazdu do projektowanej inwestycji. W opisie technicznym projektu budowlanego w części B.I dotyczącej charakterystyki stanu istniejącego, w pkt 3 wskazano, że dojazd do inwestycji stanowią place i drogi wewnętrzne pawilonu handlowego użytkowane na zasadzie służebności dojazdu na podstawie porozumień zawartych na etapie realizacji obiektów. Inwestor jednak nie posiada prawnie zabezpieczonej służebności na działce nr [...]. Dodatkowo prezydent zwrócił uwagę, że projektowana rozbudowa obejmuje działki nr [...] i [...], które zostały nabyte w celu poprawy warunków zagospodarowania istniejącej nieruchomości (służą jako dojście i dojazd do niej).

Ponadto, w ocenie organu, projekt nie przewiduje na działkach budowlanych stanowiących własność inwestora miejsca przeznaczonego na pojemniki służące do czasowego gromadzenia odpadów stałych z możliwością ich segregacji, zgodnie z § 22 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r., wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, nałożono na inwestora obowiązek usunięcia wskazanych braków projektu budowlanego.

Inwestor nie wywiązał się w wyznaczonym terminie z nałożonego na niego w postanowieniu obowiązku, wobec czego, zgodnie z art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, organ pierwszej instancji zobligowany był do odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na rozbudowę części usługowo-handlowej budynku usługowo-mieszkalnego zlokalizowanego w C. przy ul. L. na działkach nr [...].

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., znak: [...], wydaną na skutek odwołania E. G., Wojewoda L. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, podzielając ustalenia faktyczne i ocenę prawną sprawy dokonane przez Prezydenta Miasta C.

Dodatkowo organ odwoławczy podkreślił, że w aktach sprawy (k. 121) znajduje się porozumienie nr [...] z [...] września 2010 r. wraz z aneksem z dnia [...] lutego 2011 r., zawarte między E. G. a [...] Sp. z o.o., zezwalające na korzystanie z placu parkingowego i trzech miejsc postojowych usytuowanych na działce nr [...] przy ul. L. w C. W porozumieniu tym wskazano między innymi, iż nieuiszczenie opłaty w terminie wskazanym na fakturze spowoduje odstąpienie od porozumienia bez wypowiedzenia.

W związku z powyższym wojewoda pismem z dnia [...] lutego 2013 r. zwrócił się do Prezesa [...] Sp. z o. o. z siedzibą w W. z prośbą o wypowiedzenie się, czy nastąpiła zmiana znajdującego się w aktach sprawy porozumienia z dnia [...] września 2010 r. [...] oraz czy zawarte wyżej porozumienie należy traktować jako prawnie zabezpieczające dojazd do nieruchomości zlokalizowanej przy ul. L. [...] przez działkę nr [...].

W odpowiedzi na powyższe spółka [...]w piśmie z dnia [...] marca 2013 r. poinformowała, że porozumienie z dnia [...] września 2010 roku i aneks z dnia [...] lutego 2011 r. zostały wypowiedziane przez E. G. ze skutkiem na dzień [...] grudnia 2011 r. i do chwili obecnej nie ma innych umów ani porozumień zabezpieczających prawnie dojazd do nieruchomości E. G. przy ul. L. [...] przez działkę nr [...] należącą do spółki.

Powołując się na treść § 14 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z projektem zagospodarowania terenu rozbudowy części usługowej segmentu, projektowana rozbudowa oznaczona nr [...] graniczy od południa z działką nr [...] oznaczoną "komunikacja", a od wschodu z działką [...] o szer. około [...] m (przeznaczoną pod miejski chodnik), który przylega do działki nr [...] ([...] Sp. z o.o.).

W projekcie budowlanym - część urbanistyczno-architektoniczna - pkt 3: układ komunikacji wskazano, że "ciągi komunikacji publicznej znajdują się z trzech stron terenu inwestycji, w szczególności: od zachodu - oddzielony bryłą istniejącą poddawaną rozbudowie, znajduje się deptak ul. L., od południa - przyległy do granicy nieruchomości [...] ciąg pieszy o charakterze uliczki handlowej, a od wschodu - miejski chodnik oddzielający od placu manewrowego z miejscami postojowymi na terenie zabudowanym pawilonem handlowym "C.".

Wojewoda podkreślił, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta C. zatwierdzonym uchwałą Nr XXXVII/466/01 Rady Miejskiej w C. z dnia [...] grudnia 2001 r. ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Woj. Lubelskiego Nr 7, poz. 255 z dnia 11 lutego 2002 r., obszar objęty wnioskiem inwestora znajduje się na terenie oznaczonym w planie zagospodarowania przestrzennego symbolem BI. U-20 - usługi nieuciążliwe, zabudowa mieszkaniowa. Z ustaleń szczegółowych (§ 11 ust. 2 pkt 20 lit "b" "Zasady obsługi komunikacyjnej") wynika dostępność komunikacyjna tego obszaru od ul. P. oraz od ulic dojazdowych wyznaczonych po wschodniej i południowej stronie terenu. Z rysunku planu znajdującego się na planszy nr 8 wynika natomiast, że od wschodu do terenu U-20 zaplanowano dojazd ulicą dojazdową o symbolu D-09, natomiast od południa ulicą dojazdową o symbolu D-10. W ustaleniach szczegółowych dotyczących strefy BI - komunikacja, pkt 9 wskazano: BI. D-09 - ulica nowoprojektowana - ulica dojazdowa łącząca ul. P. z ul. P., pkt 10, BI. D-10 - ulica bez nazwy — ulica dojazdowa. Od strony zachodniej istniejący budynek usytuowany jest przy ul. L. Zgodnie z ustaleniami szczegółowymi planu dla strefy B.l komunikacja - pkt 14: BI. TDX-14 - ul. L. stanowi ciąg pieszy z możliwością dojazdu do istniejących usług (odcinek od ul. P. do ul. P., będącej ogólnodostępną drogą publiczną).

Reasumując, w ocenie organu, ciąg pieszo-jezdny (ul. L., deptak) jest, zgodnie z planem miejscowym, dostępny dla usług już istniejących - natomiast dla pozostałych usług, na terenie U-20 plan przewiduje dostępność od ulic dojazdowych nowoprojektowanych o symbolach D-09 i D-10. Z ustaleń organu wynika, że działki ewidencyjne znajdujące się w otoczeniu projektowanej rozbudowy, na terenie których znajdować się mają przewidziane w planie drogi, należą między innymi do [...] Sp. z o. o. i nie są terenami publicznymi, ogólnie dostępnymi. Ponadto z ustaleń poczynionych przez organ wynika, że inwestor nie posiada żadnych porozumień, które zapewniałyby dojazd do projektowanych usług przez działkę [...] - czyli przez tereny określone w planie miejscowym D-09 i D-10. Nowoprojektowane usługi mają zapewnione dojście od ul. L. (ciągiem pieszym - karta projektu nr 105, pkt 3 układ komunikacji), nie mają natomiast zapewnionego odpowiedniego dojazdu - zarówno od ul. L. (deptak), jak i terenów wyznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego. Dojazd od ciągu pieszo - jezdnego ul. L. uniemożliwiają między innymi istniejące schody w przejściu bramowym (widoczne na projekcie zagospodarowania działki).

Organ odwoławczy podniósł ponadto, że w aktach sprawy znajduje się postanowienie z dnia [...] stycznia 2013 r. wydane na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, nakładające na E. G. obowiązek usunięcia stwierdzonych w projekcie budowlanym nieprawidłowości w terminie do dnia [...] stycznia 2013 r. W punkcie drugim postanowienia wskazano między innymi, że dojazd do inwestycji stanowią place i drogi wewnętrzne pawilonu handlowego użytkowane na zasadzie służebności dojazdu na podstawie porozumień zawartych na etapie realizacji obiektów - należy zatem wykazać prawo do korzystania z działki nr [...] w zakresie dojazdu do nieruchomości, na których projektowana jest przedmiotowa inwestycja. Skoro inwestor w wyznaczonym terminie nie wywiązał się z nałożonego na niego obowiązku, to organ pierwszej instancji zasadnie odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W ocenie organu, pogląd strony odwołującej, iż nieruchomość, przez którą zgodnie z projektem ma być zapewniony dojazd, od kilkudziesięciu lat jest częścią dróg i parkingów pawilonu "C." i jest używana przez dowolne osoby właśnie na potrzeby parkingów i dojazdów i że korzystają z tej nieruchomości wszyscy mieszkańcy i użytkownicy przyległych nieruchomości nominalnie usytuowanych przy ul. L. i P., nie zwalnia inwestora z obowiązku wykazania się prawem do korzystania z takiego dojazdu na potrzeby projektowanych usług, bowiem działka nr [...], która mogłaby zabezpieczać taki dojazd, nie jest ogólnodostępną drogą publiczną.

Powyższa decyzja została zaskarżona przez E. G., która zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wnosząc w związku z tym o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie od organu na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie skarżącej, ani przepis § 14 ust. 1 powołanego rozporządzenia, ani jakikolwiek inny przepis prawa nie stanowi, w jaki sposób inwestor winien wykazać możliwość dojazdu. W szczególności nie trzeba legitymować się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Skoro tak, to nie można uznawać, iż do wykazania możliwości dojazdu i dojścia do działki budowlanej należy przedstawiać jakiekolwiek dokumenty. W szczególności nie ma mowy ani o prawie własności, ani o służebności, ani stosunku zobowiązaniowym. Wystarczy sam fakt - obiektywna możliwość dojazdu. Skarżąca podniosła, że w sprawie niniejszej faktem powszechnie znanym jest, iż nieruchomość, przez którą zgodnie z projektem ma być zapewniony dojazd, jest od kilkudziesięciu lat częścią dróg i parkingów pawilonu "C." i jest swobodnie używana przez dowolne osoby właśnie na potrzeby parkingów i dojazdów. W szczególności w tym zakresie korzystają z tej nieruchomości wszyscy mieszkańcy i użytkownicy przyległych nieruchomości nominalnie usytuowanych przy ul. L. i P.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna. Zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

W niniejszej sprawie sąd dokonał kontroli decyzji organów administracji architektoniczno – budowlanej odmawiających zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia E. G. pozwolenia na rozbudowę części usługowo-handlowej budynku usługowo - mieszkalnego zlokalizowanego w C. przy ul. L. na działkach nr [...].

Matarialnoprawną podstawę przedmiotowych rozstrzygnięć stanowi art. 35 ust. 3 ustawy – Prawo budowlane, zgodnie z którym, w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.

Stwierdziwszy, że w przedstawionym przez E. G. projekcie budowlanym przedmiotowej inwestycji nie określono wystarczającej ilości miejsc parkingowych dla samochodów, nie wykazano prawnie zabezpieczonego dojazdu do inwestycji oraz nie przewidziano na działkach budowlanych stanowiących własność inwestora miejsca przeznaczonego na pojemniki służące do czasowego gromadzenia odpadów stałych z możliwością ich segregacji, organ pierwszej instancji, stosownie do dyspozycji wyżej powołanego przepisu, wezwał inwestorkę do uzupełnienia tych braków.

Wobec bezskutecznego upływu określonego w wezwaniu terminu, organ odmówił udzielania skarżącej pozwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji, co odpowiada prawu. Projekt budowlany zawierał bowiem stwierdzone przez organy obu instancji nieprawidłowości, których skarżąca - mimo wezwania organu – nie uzupełniła.

Przed wydaniem decyzji w sprawie pozwolenia na budowę organ administracji architektoniczno – budowlanej ma obowiązek sprawdzić zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi (art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego). W przypadku inwestycji polegającej na rozbudowie budynku przepisami tymi są przede wszystkim regulacje rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

W myśl § 14 ust. 1 - 3 rozporządzenia, do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m. Dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do działek budowlanych w postaci ciągu pieszo-jezdnego, pod warunkiem że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów. Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających dojazdów, funkcję tę mogą spełniać dojścia, pod warunkiem że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m.

Przepis ten stanowi urzeczywistnienie wyrażonej w art. 5 ust 1 pkt 9 Prawa budowlanego zasady, wedle której obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej.

Dostęp do drogi publicznej to, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.), bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Dostęp do drogi publicznej musi mieć zarówno faktyczny, jak i prawny charakter - ma wynikać wprost z przepisu prawa, czynności prawnej, orzeczenia sądu albo rozstrzygnięcia organu administracji (por. wyrok WSA z dnia 1 grudnia 2005 r., IV SA/Wa 1505/05, LEX 189793 oraz z dnia 25 września 2008 r., II SA/GI 482/08, LEX 461649).

Z akt niniejszej sprawy wynika, że działki, na których planowana jest inwestycja objęta wnioskiem E. G., nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej. Pozostaje zatem rozważyć, czy dostęp ten zapewniony jest przez drogę wewnętrzną bądź ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta C. zatwierdzonym uchwałą Nr XXXVII/466/01 Rady Miejskiej w C. z dnia [...] grudnia 2001 r. ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Woj. Lubelskiego Nr 7 poz. 255 z dnia 11 lutego 2002 r., do terenu inwestycji objętego wnioskiem skarżącej wynika dostępność komunikacyjna od ul. P. oraz od ulic dojazdowych wyznaczonych po wschodniej i południowej stronie terenu. Od strony zachodniej obszar ten graniczy z ul. L., która, zgodnie z ustaleniami szczegółowymi planu, stanowi ciąg pieszy z możliwością dojazdu do istniejących usług (odcinek od ul. P. do ul. P., będącej ogólnodostępną drogą publiczną).

W planie przewidziano również w przyszłości realizację ulic dojazdowych do terenu objętego wnioskiem skarżącej: od wschodu: D – 09, łączącej ul. P. z ul. P. oraz od południa: D – 10.

Jednak obecnie działka nr [...], na terenie której mają być zrealizowane ulice D – 09 i D – 10 i z której dojazd i dojście do projektowanej inwestycji byłyby możliwe, jest własnością [...] Sp. z o. o. z siedzibą w W. Działka ta nie jest ogólnodostępną drogą wewnętrzną. Stąd, aby zapewnić możliwość przechodu i przejazdu przez tę działkę do nowoprojektowanej inwestycji, należałoby ustanowić odpowiednią służebność drogową. Powyższe znajduje potwierdzenie w projekcie zagospodarowania terenu objętego sporną inwestycją (pkt II.1), w którym projektant zaznaczył, że teren ten jest dostępny komunikacyjnie z ul. P. jedynie służebnie poprzez działkę nr [...].

Służebność drogi koniecznej przez działkę nr [...] nie została jednak pomiędzy skarżącą a właścicielem tej działki ustanowiona.

Porozumienie zawarte przez E. G. ze spółką [...] w dniu [...] września 2010 r. nr [...], zabezpieczające dojazd do nieruchomości objętej inwestycją, zlokalizowanej przy ul. L. [...] przez działkę nr [...], zostało wypowiedziane przez nią ze skutkiem na dzień [...] grudnia 2011 r. Jednak, nawet, gdyby obowiązywało, nie spełniałoby wymogu zapewnienia dostępu nieruchomości skarżącej do drogi publicznej. Zawarcie tego porozumienia nie skutkowało bowiem ustanowieniem służebności gruntowej, które – jako ograniczone prawo do nieruchomości - wymaga oświadczenia właściciela ustanawiającego to prawo, złożonego w formie aktu notarialnego (art. 245 § 2 Kodeksu cywilnego).

Dostęp do drogi publicznej powinien mieć z założenia charakter trwały. Stąd ustawodawca przesądził, że jeżeli dostęp ten nie jest bezpośredni albo pośredni – przez drogę wewnętrzną, konieczne jest ustanowienie służebności gruntowej – w prawnie przepisanej formie, co gwarantuje trwałość ustanowionych w ten sposób praw (art. 293 – 295 Kodeksu cywilnego). W związku z tym nie wystarczy zawarcie jakiegokolwiek pisemnego porozumienia (umowy), uprawniającego do przychodu i przejazdu przez daną nieruchomość, które nie zapewnia takiej trwałości powstałych na jego mocy praw i obowiązków stron.

Dojazd do przedmiotowej inwestycji nie może się również odbywać z ul. L., gdyż ustalenia planu miejscowego nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że ulica ta stanowi ciąg pieszy z możliwością dojazdu jedynie dla usług już istniejących, nie zaś również nowoprojektowanych (dla strefy B.l komunikacja - pkt 14: BI. TDX-14). Ponadto dojazd od ciągu pieszo - jezdnego ul. L. uniemożliwiają schody w przejściu bramowym.

Z powyższego wynika zatem, że planowana przez skarżącą inwestycja nie posiada wymaganego dostępu do drogi publicznej, co samo w sobie czyniło udzielenie pozwolenia na jej realizację niedopuszczalną.

Przedstawiony przez skarżącą do zatwierdzenia projekt przedmiotowej inwestycji nie przewiduje również miejsc postojowych dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w ilości stosownej do przeznaczenia tej inwestycji (mieszkaniowo – usługowe), co stanowi naruszenie § 18 ust 1 rozporządzenia, zgodnie z którym, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

Zapewnienie miejsc parkingowych, podobnie jak zapewnienie dostępu działki do drogi publicznej, musi mieć charakter trwały. Istotą unormowania § 18 ust. 1 rozporządzenia jest doprowadzenie do tego, aby nowa inwestycja budowlana w zakresie parkowania nie obciążała wyłącznie dróg publicznych (miejsc postojowych na tych drogach), jak również miejsc postojowych zaprojektowanych dla sąsiednich nieruchomości. Projekt budynku, w którym przewidziano obok funkcji handlowej również funkcje usługową, powinien w szczególności uwzględniać potrzebę trwałego zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych.

Zatem, nawet gdyby skarżąca nie wypowiedziała porozumienia [...] w dniu [...] września 2010 r. zawartego z właścicielem działki nr [...] – spółką [...], na mocy którego miała prawo do korzystania z dwóch miejsc parkingowych usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie planowanej inwestycji, na działce nr [...], to warunek zapewnienia miejsc postojowych dla samochodów określony w § 18 ust 1 rozporządzenia nie zostałby spełniony (tak m. in. wyrok NSA z 14 listopada 2007 r., II OSK 1498/06, wyrok WSA w Kielcach z 26 grudnia 2010 r., II SA/Ke 632/10, CBOiS).

Ponadto skarżąca nie uzupełniła braku w projekcie zagospodarowania działki, polegającego na niewskazaniu na działce objętej inwestycją miejsc na pojemniki służące do czasowego gromadzenia odpadów stałych, z uwzględnieniem możliwości ich segregacji, nie dopełniając tym samym obowiązku wynikającego z treści § 22 ust. 1 rozporządzenia.

Podsumowując, w ocenie sądu, organy prowadzące postępowanie prawidłowo ustaliły stan faktyczny i prawny sprawy oraz dokonały właściwej wykładni przepisów prawa. Odmowa udzielenia pozwolenia na budowę została w niniejszej sprawie poprzedzona sprawdzeniem przedłożonego do zatwierdzenia projektu budowlanego, w którym, w ocenie sądu, wystąpiły stwierdzone przez organy nieprawidłowości, tj. niespełnienie wymogu dostępu do drogi publicznej, niezapewnienie wystarczającej ilości miejsc postojowych dla samochodów oraz niezapewnienie na działce objętej inwestycją miejsc na pojemniki służące do czasowego gromadzenia odpadów stałych. Z uwagi na nieusunięcie przez skarżącą przedmiotowych uchybień w zakreślonym przez organ pierwszej instancji terminie, odmowa zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia skarżącej pozwolenia na rozbudowę obiektu była, w świetle art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, zasadna.

Z tych wszystkich względów, wobec braku podstaw do uwzględnienia skargi, sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skargę oddalił.