VI SA/Wa 2107/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Minister Administracji i Cyfryzacji, utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Centrum Obsługi Finansowego Poczta Polska S.A. z [...].03.2013 r. stwierdzającą, że D. Sp. k. z siedzibą w S., skarżąca w niniejszej sprawie, nie wykonała obowiązku wynikającego z § 1 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu z 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych i ustalającą opłatę za używanie 39 niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych w kwocie 21645 zł.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym:

W dniu [...] listopada 2012 r., na podstawie załączonych upoważnień osoby w nich wskazane przeprowadziły kontrolę wykonania obowiązku rejestracji odbiorników radiowych i telewizyjnych w lokalu przy ul. [...] w G. zajmowanym przez D. Sp. k. z siedzibą w S. Kontrola została przeprowadzona w obecności pracownika skarżącej – A. D.

Na okoliczność przeprowadzonej kontroli sporządzono protokół, który został podpisany bez zastrzeżeń przez ww. pracownika reprezentującego spółkę; do protokołu kontroli załączono też oświadczenie podpisane przez A. D., z którego wynikało, iż 39 odbiorników telewizyjnych w kontrolowanym lokalu, było w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu. Uruchomienie tych odbiorników, w celu stwierdzenia technicznej możliwości dostosowania do odbioru programu nie było możliwe, z powodu pełnego obłożenia hotelu.

Organ pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. poinformował skarżącą o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia używania niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych oraz o prawie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. skarżąca zarzuciła organowi I instancji przeprowadzenie kontroli pod nieobecność osoby uprawnionej do reprezentacji Spółki w związku z czym oświadczenia pracownika skarżącej - A. D. nie można traktować jako oświadczeń składanych w imieniu Strony. Ponadto zdaniem strony Poczta Polska powinna działać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 61 § 4 K.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych oraz sporządzenie protokołu niezgodnie z prawem. Spółka nie została powiadomiona o planowanej kontroli. Podkreślił także brak przeprowadzenia kontroli ujawnionych odbiorników oraz brak skontrolowania pokoi hotelowych. Wskazała także, że odbiorniki, które ostatecznie odwołująca się spółka (dzierżawca hotelu) przejęła od właściciela hotelu, zostały zarejestrowane, a opłata abonamentowa uiszczona.

Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. organ wyjaśnił jakie ustalenia zostały poczynione podczas przeprowadzonej kontroli oraz potwierdził dokonanie w dniu [...] listopada 2012 r. rejestracji ujawnionych w wyniku przeprowadzonej kontroli odbiorników telewizyjnych.

Decyzją z dnia [...] marca 2013 r., Dyrektor Centrum Obsługi Finansowej Poczta Polska S.A. na podstawie art. 5 ust. 1 i 3 oraz art. 7 ust. 6 u.o.a. w związku z § 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie określenia jednostek operatora publicznego przeprowadzających kontrolę wykonywania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych i uiszczania opłat abonamentowych za ich używanie, wzoru upoważnienia do wykonywania czynności kontrolnych oraz zasad i trybu wydawania tych upoważnień (Dz. U. Nr 132, poz. 1116, ze zm.) oraz art. 104 k.p.a. organ stwierdził, że strona nie wykonała obowiązku wynikającego z § 1 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych (Dz. U. Nr 187, poz. 1342) wobec czego ustalił opłatę za używanie trzydziestu dziewięciu niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych w kwocie 21645 zł.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych oraz zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych w celu wykonania obowiązku wnoszenia opłat abonamentowych odbiorniki podlegają zarejestrowaniu w placówce operatora publicznego w ciągu 14 dni od dnia wejścia w ich posiadanie. Wszystkie jednostki centralne, przedsiębiorstwa, instytucje, podmioty prowadzące działalność gospodarczą zobowiązane są do wnoszenia opłaty abonamentowej za każdy posiadany odbiornik telewizyjny i radiofoniczny, w tym również za odbiorniki w samochodach służbowych. Na podstawie art. 2 ust. 2 ww. ustawy domniemywa się, że osoba która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika.

W odwołaniu od ww. decyzji strona zarzuciła naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art. 8 kpa poprzez naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa,

- art. 7 kpa w zw. z art. 77 kpa poprzez niepełne wyjaśnienie okoliczności zaistniałego stanu faktycznego i przyjęcie domniemanie okoliczności faktycznej co do liczby i stanu technicznego odbiorników telewizyjnych oraz naruszenie zasady prawdy obiektywnej i bezpośredniości postępowania,

- art. 7 kpa w zw. z art. 77 kpa poprzez pominięcie zgłaszanych przez skarżącego dowodów w sposób nieuprawniony,

- art. 7 kpa w zw. z art. 77 kpa poprzez pominięcie dowodów mających istotne znaczenie dla wyjaśnienia okoliczności sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia prawa materialnego tj. art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2.1 kwietnia 2005 roku o opłatach abonamentowych poprzez oparcie przez organ rozstrzygnięcia na domniemaniu faktycznym sprawności odbiorników telewizyjnych, podczas gdy przywołany przepis ustanawia jedynie domniemanie używania urządzenia, które umożliwia natychmiastowy odbiór programu oraz art. 2 ust. 4 ustawy o opłatach abonamentowych poprzez wymierzenie opłaty za używanie wszystkich 39 odbiorników, bez uzyskania dowodów na faktyczną liczbę tych odbiorników,

- art. 80 kpa poprzez wybiórcze zebranie materiału dowodowego i oparcie jedynie na nim przedmiotowego rozstrzygnięcia oraz

naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 79 ust. 1 w zw. z art. 80 ustawy z o swobodzie działalności gospodarczej poprzez naruszenie zasad dotyczących kontroli dokonywanej u przedsiębiorcy i oparcie rozstrzygnięcia na zebranym w ten sposób materiale dowodowym.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w I instancji.

W wyniku rozpoznania odwołania, Minister Administracji i Cyfryzacji wydał wymienioną na wstępie decyzję z dnia [...] maja 2013 r.

Utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję, organ wskazał, że za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, domniemywa się, że osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika. W świetle tych uregulowań prawnych, zdolność do natychmiastowego odbioru programu przez odbiornik była równoznaczna ze stwierdzeniem, iż odbiornik był używany, a to z kolei prowadzi do wniosku, że posiadacz był obowiązany do wniesienia opłaty abonamentowej za jego używanie. Organ podkreślił, że zarówno w protokole z kontroli jak i oświadczeniu do niego załączonym odnotowano, iż strona była w posiadaniu urządzeń technicznie dostosowanych do odbioru programu.

Ustosunkowując się do treści odwołania organ podkreślił, iż niewątpliwie została ustalona liczba używanych przez stronę odbiorników telewizyjnych i ich gotowość do natychmiastowego odbioru programu. Wyjaśnił, że ustawodawca wskazując Pocztę Polską S.A. jako uprawnioną do przeprowadzania kontroli obowiązku rejestracji odbiorników nie wyposażył kontrolerów w ustawowe prawo do żądania dokumentów tożsamości od osób uczestniczących w kontroli ani oglądania pomieszczeń, w których zlokalizowane są odbiorniki, wbrew woli właściciela lokalu czy osoby uczestniczącej w kontroli, zwłaszcza w sytuacji gdy obejrzenie pokoi nie było możliwe z powodu obecności gości hotelowych. Z tych względów okoliczności dotyczące posiadania odbiorników i ich zdolności do natychmiastowego odbioru programu muszą się opierać na oświadczeniach wiedzy złożonych przez właścicieli kontrolowanych obiektów lub osób uczestniczących w kontroli. Ustalenie, czy odbiorniki znajdują się w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu może dokonać się w drodze bezpośredniego sprawdzenia tej okoliczności lub ewentualnie w drodze oświadczenia osoby, na której ciąży obowiązek zarejestrowania odbiorników. Zarówno jeden jak i drugi sposób ustalenia jest dopuszczalny, jednak informacja o tym fakcie musi znaleźć się w protokole z kontroli podpisanym przez kontrolujących i przez kontrolowanego - stronę postępowania ewentualnie przez osobę uczestniczącą w kontroli. Oświadczenie A. D. w toku prowadzonego postępowania nie zostało przez nią zmienione ani cofnięte. Nie budzi wątpliwości fakt, iż A. D. w dniu przeprowadzonej kontroli była pracownikiem strony. Ponadto w dniu kontroli przeprowadziła rozmowę telefoniczną z dyrektorem Hotelu – P. R.

Organ podkreślił, że żaden przepis ustawy o opłatach abonamentowych nie wymaga, by w kontroli uczestniczył organ uprawniony do reprezentacji podmiotu kontrolowanego, ani też by ważność protokołu zależała od jego podpisu przez osoby wchodzące w skład takiego organu zgodnie z zasadami reprezentacji podmiotu kontrolowanego. Organ powołując się na wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2012 r., VI SA/Wa 1786/12, wskazał, że nie ma przeszkód, aby w kontroli brał udział np. recepcjonista czy inna osoba zatrudniona w hotelu, zorientowana w jego funkcjonowaniu. Wówczas podpis takiej osoby na protokole kontroli należy uznać za potwierdzający, że brała ona udział w kontroli, a po drugie, że osoba ta nie kwestionuje ustaleń kontroli lub zgłasza zastrzeżenia, do których należy odnieść się w toku postępowania. W przedmiotowej sprawie zdaniem organu A. D. posiadała wiedzę w przedmiocie dotyczącym przeprowadzonej kontroli skoro złożyła stosowne oświadczenie.

Organ stwierdził, że nie może zostać uwzględniony zarzut braku zastosowania przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, gdyż uregulowania zawarte w ustawie o opłatach abonamentowych, w szczególności postanowienia art. 7 tej ustawy, nie dotyczą kontroli działalności gospodarczej. Powołane w odwołaniu przepisy odnoszą się do kontroli działalności gospodarczej, a nie kontroli przedsiębiorcy jako podmiotu ją wykonującego. Wskazał, że obowiązek zarejestrowania odbiorników radiowych i telewizyjnych oraz uiszczenia za nie opłaty wynika z ustawy o opłatach abonamentowych. Dotyczy on zarówno osób fizycznych posiadających odbiorniki w gospodarstwach domowych jak i przedsiębiorców. Zatem uregulowania zawarte w ustawie o opłatach abonamentowych, w szczególności postanowienia art. 7 ustawy, nie dotyczą kontroli działalności gospodarczej, Przepisy rozdziału 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej dotyczą czynności organów kontroli polegających na bezpośrednim poznaniu działalności przedsiębiorcy i związane są m.in. z zapoznaniem się z dokumentacją i zabezpieczeniem dokumentów, akt oraz innych środków dowodowych znajdujących się u kontrolowanego. W ocenie organu za czynność tego rodzaju nie można uznać kontroli wykonania obowiązku rejestracji odbiorników RTV ponieważ nie wpływa ona na bieżące funkcjonowanie przedsiębiorstwa i nie jest związana z bezpośrednim badaniem prowadzonej działalności gospodarczej. Organ nie miał zatem obowiązku powiadamiania strony o terminie przeprowadzenia kontroli, przeprowadzania jej w obecności kontrolowanego albo osoby przez niego upoważnionej, udzielania pouczeń przewidzianych przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak również przedstawienia upoważnienia do przeprowadzenia kontroli spełniającego wymagania określone w art. 79 ust. 6 tej ustawy.

Organ podkreślił, że przy wydawaniu decyzji wziął pod uwagę wszystkie okoliczności stwierdzone podczas kontroli. Uzasadnienie decyzji zawiera wskazanie na ustalenia protokołu przy sporządzaniu którego uczestniczył pracownik strony i złożone przez niego oświadczenie, zatem działanie organu było zgodne z zasadami postępowania administracyjnego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżąca, ponowiła zarzuty przedstawione w odwołaniu i wniosła o uchylenie decyzji wydanych w I i II instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie nie podzielając podniesionych w niej zarzutów i podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, sąd administracyjny bada akty lub czynności z zakresu administracji publicznej pod kątem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, a nie według przesłanek celowości czy słuszności.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. ppsa – Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, że nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja z dnia [...] maja 2013 r. oraz decyzja organu I instancji nie naruszają prawa w stopniu mającym wpływ na prawidłowość wydanych rozstrzygnięć.

W ocenie Sądu w stanie faktycznym ustalonym w niniejszej sprawie organy miały w pełni uzasadnione podstawy do tego, aby nałożyć na skarżącą spółkę opłatę za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 u.o.a. za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe. Domniemywa się, że osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika.

Co do zasady opłatę abonamentową uiszcza się za każdy odbiornik radiofoniczny i telewizyjny (ust. 4 art. 2 u.o.a.).

Modyfikację tej zasady ustawodawca wprowadza w ust. 5 art. 2 u.o.a określając krąg podmiotów, które niezależnie od liczby używanych odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych zobowiązane są do uiszczania tylko jednej z opłat abonamentowych.

Z językowej wykładni powołanych przepisów wynika, że ich adresatem jest posiadacz odbiornika radiofonicznego lub telewizyjnego, który w sytuacji jego używania, zobowiązany jest do uiszczania opłaty abonamentowej. Przy czym należy zwrócić uwagę, że posiadanie w rozumieniu u.o.a. zostało określone, jako stan faktyczny rozpatrywany w oderwaniu od prawa własności, a "używanie" objęte jest domniemaniem zakładającym, że w sytuacji, gdy odbiornik znajduje się w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, to jest on używany przez jego posiadacza.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 u.o.a. kontrolę wykonywania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych oraz obowiązku uiszczania opłaty abonamentowej prowadzi operator publiczny, o którym mowa w art. 5 ust. 1, a nadzór nad wykonywaniem kontroli obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych oraz obowiązku pobierania opłaty abonamentowej sprawuje minister właściwy do spraw łączności.

W przypadku stwierdzenia używania niezarejestrowanego odbiornika radiofonicznego lub telewizyjnego kierownik jednostki operatora publicznego, o którym mowa w art. 5 ust. 1, przeprowadzający kontrolę, wydaje decyzję, w której nakazuje rejestrację odbiornika oraz ustala opłatę za używanie niezarejestrowanego odbiornika radiofonicznego lub telewizyjnego, o której mowa w art. 5 ust. 3. Od decyzji służy odwołanie do ministra właściwego do spraw łączności. (ust. 6 i 7 art. 7 u.o.a.).

Przy czym stosownie do treści art. 5 ust. 3 u.o.a. w przypadku stwierdzenia używania niezarejestrowanego odbiornika radiofonicznego lub telewizyjnego pobiera się opłatę w wysokości stanowiącej trzydziestokrotność miesięcznej opłaty abonamentowej obowiązującej w dniu stwierdzenia używania niezarejestrowanego odbiornika.

W toku przeprowadzonej przez pracowników Poczty Polską S.A. Centrum Obsługi Finansowej kontroli w dniu [...] listopada 2012 r. w hotelu prowadzonym przez skarżącą spółkę ujawniono, że w obiekcie tym znajduje się 39 sztuk sprawnych odbiorników telewizyjnych w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, zainstalowanych w pokojach hotelowych od października 2012 r., w stosunku do których nie został wykonany obowiązek ich rejestracji. Przy czym ustalenia kontroli zostały oparte na podstawie oświadczenia pracownika skarżącej spółki – A. D., która uczestniczyła w przeprowadzonej kontroli.

Zdaniem Sądu bezsporne jest w sprawie, że w dacie przeprowadzenia kontroli w kontrolowanym obiekcie znajdowało się 39 sztuk odbiorników telewizyjnych. Fakt ten potwierdzają nie tylko zaprotokołowane wyniki kontroli, lecz także okoliczność niezwłocznego (w dniu [...] listopada 2012 r., tuż po przeprowadzonej kontroli) zarejestrowania przez skarżącą 39 sztuk odbiorników telewizyjnych, a argumentacja skarżącej stanowi jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności finansowej za niedopełnienie obowiązku terminowego zarejestrowania odbiorników telewizyjnych.

W podpisanym bez zastrzeżeń przez pracownika hotelu protokole kontroli zawarte jest stwierdzenie, że według jego oświadczenia 39 sztuk odbiorników telewizyjnych, od października 2012 r. jest w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu. Jednocześnie w załączniku do protokołu wymieniona osoba złożyła oświadczenie o analogicznej treści, dodając, że uruchomienie posiadanych odbiorników nie jest możliwe z powodu zajmowania pokoi hotelowych, w których one się znajdują przez gości hotelowych.

Zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę brak jest podstaw do odmowy wiarygodności oświadczeniu pracownika hotelu odnośnie do wyposażenia pokoi hotelowych w odbiorniki telewizyjne i ich technicznych możliwości odbioru programów. Mianowicie osoba ta - jako pracownik skarżącej w kontrolowanym obiekcie została prawidłowo uznana przez organ za pełnowartościowe źródło dowodowe, na którego podstawie możliwe było dokonywanie ustaleń stanu faktycznego sprawy. Dodatkowo moc dowodową jej oświadczeń wzmacniają zdaniem Sądu – korelujące z nimi - czynności podejmowane przez skarżącą spółkę po przeprowadzeniu kontroli (rejestracja ujawnionych odbiorników). Nadto zasady doświadczenia życiowego wskazują, że odbiorniki telewizyjne umieszczane są w pokojach hotelowych w celu odbioru programów, a nie w żadnym innym.

Skoro zatem niezarejestrowane, a umieszczone w pokojach hotelowych odbiorniki znajdowały się od października 2012 r. w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programów, to organy korzystając z domniemania ich używania znajdującego oparcie w art. 2 ust. 2 u.o.a. zasadnie ustaliły opłatę za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych. Mianowicie organy prawidłowo przyjęły, że upłynął czternastodniowy termin przewidziany na ich zarejestrowanie wynikający z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych (Dz.U. nr 187, poz. 1341).

Za prawidłowe uznać również należy działanie organów odnośnie do ustalenia w sentencji zaskarżonej decyzji z dnia [...] maja 2012 r. oraz w poprzedzającej ją decyzji organu I instancji opłaty za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych z pominięciem nakazu ich rejestracji, albowiem z akt sprawy wynika, że przed wydaniem decyzji skarżąca spółka zarejestrowała ujawnione odbiorniki.

Również wysokość ustalonej przez organy opłaty, stanowiącej iloczyn liczby stwierdzonych odbiorników i trzydziestokrotność miesięcznej opłaty abonamentowej, która w dniu stwierdzenia ich używania wynosiła 18,50 złotych zgodnie z § 1 ust. 2 rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 13 kwietnia 2011 r. w sprawie wysokości opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych oraz zniżek za ich uiszczanie z góry za okres dłuższy niż jeden miesiąc w 2012 r. (Dz.U. nr 93, poz. 548) uznać należy za prawidłową.

Ustosunkowując się do zarzutów skargi zważyć na wstępie należy, że w mechanizmie odpowiedzialności za używanie niezarejestrowanego odbiornika radiofonicznego lub telewizyjnego podstawowe znaczenie mają ustalenia dotyczące stanu faktycznego, stwierdzone w toku kontroli. Zasadniczo, bowiem jedynie na tym etapie postępowania strona ma możliwość wpływu na ocenę, czy istotnie w jej przypadku doszło do sytuacji używania niezarejestrowanego odbiornika. Przy czym podkreślić należy, że protokół obrazuje stan faktyczny, który później może być trudny do odtworzenia i jako taki stanowi podstawowy dowód w sprawie.

Stwierdzone podczas kontroli - znajdującej umocowanie w art. 7 ust. 1 u.o.a. - używanie niezarejestrowanego odbiornika, uzasadniające nałożenie opłaty, o której mowa w art. 7 ust. 6 u.o.a. kontrolujący utrwala w protokole kontroli, co stanowi następnie podstawę do wydania decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 7 ust. 6 u.o.a.

Taki protokół kontroli, zdaniem Sądu zaliczyć należy do kategorii dowodów wymienionych w art. 75 § 1 k.p.a. traktujących jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W warunkach niniejszej sprawy – protokół został sporządzony i podpisany przez kontrolerów legitymujących się upoważnieniami do wykonywania czynności kontrolnych udzielonymi przez Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej, tj. organ powołany do kontroli wykonywania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych – co uzasadnia przyjęcie go za wiarygodny dowód w sprawie. Przy czym zdaniem Sądu moc dowodową sporządzonego protokołu zwiększa również fakt, że został on bez zastrzeżeń podpisany przez pracownika podmiotu kontrolowanego, co potwierdza prawdziwość zawartych w nim ustaleń.

Przy czym w warunkach niniejszej sprawy w kontroli uczestniczył pracownik hotelu – A. D. Jej podpis na protokole kontroli należy uznać za potwierdzający, po pierwsze, że brała ona udział w kontroli, a po drugie, że nie kwestionuje ona jej ustaleń. Dodatkowo zauważyć należy, że wbrew temu, co zarzuca skarżąca o braku umocowania przez ww. do reprezentowania skarżącej spółki w toku kontroli i składania w jej imieniu oświadczeń - wskazać należy, że po pierwsze żaden przepis u.o.a. nie wymaga, by w toku kontroli udział brały osoby wchodzące w skład organów podmiotów kontrolowanych, a po drugie w toku kontroli osoby biorące w niej udział nie składają oświadczeń woli wymagających dla swej skuteczności działania organów uprawnionych do ich reprezentacji, lecz składają oświadczenia wiedzy dotyczące przedmiotu kontroli.

Wszak pamiętać należy, że stosownie do przepisu art. 75 § 1 kpa jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jak zostało wykazane, oświadczeniu wiedzy złożonemu przez pracownika kontrolowanego obiektu, który musi być zorientowany w sprawach związanych z jego funkcjonowaniem, nie zostały przeciwstawione żadne inne dowody podważające ich wiarygodność, wskutek czego brak jest podstaw do odebrania im mocy dowodowej.

Odnośnie do zarzutu skargi dotyczącego niekonstytucyjności przepisów u.o.a. – wskazać należy, że żaden z przepisów wymienionej ustawy nie został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niekonstytucyjny, a w wyroku z dnia 16 marca 2010 r. o sygn. akt K24/08 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż powierzenie Poczcie Polskiej kontroli nad rejestracją odbiorników radiowych i telewizyjnych, a także zobowiązanie jej do ustalenia kary w przypadku używania niezarejestrowanego odbiornika jest zgodne z Konstytucją RP.

Niezasadnym jest również zarzut naruszenia wskazanych w skardze przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przepisy te odnoszą się bowiem do kontroli działalności gospodarczej i nie dotyczą kontroli przedsiębiorcy jako podmiotu ją wykonującego, a taka kontrola w rozpoznawanej sprawie miała miejsce.

W tej sytuacji należy uznać, że organy w toku postępowania wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 kpa), oparły swoje rozstrzygnięcia na materiale dowodowym prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny oraz uzasadniły swoje stanowisko wyrażone w spornych decyzjach, w sposób wymagany przez normę prawa zawartą w przepisie art. 107 § 3 kpa.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.