II SA/Kr 1382/13

Uzasadnienie

II SA/Kr 1382/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 września 2013 r. znak [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw z art 144 i art. 127 § 3 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (t jedn Dz U 2013 r, póz 267) oraz art. 2 i art. 17 ust 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz U 2001 r Nr 79, póz 856 ze zm ) i § 1 pkt 6 lit c) rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r w sprawie obszarów właściwości samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz U 2003r Nr 198, póz 1925), utrzymało w mocy postanowienie własne z dnia 5 sierpnia 2013 r znak [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia 20 kwietnia 2011 r. znak [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla budynku wielorodzinnego na nieruchomości utworzonej z działek nr [...] i [...] w B. przy ul. L..

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 20 czerwca 2013 r do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] wpłynął drogą elektroniczną wniosek mieszkańców ul. L. w B. z dnia 14 czerwca 2013 r o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia 20 kwietnia 2011 r., znak [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla budynku wielorodzinnego na nieruchomości oznaczonej jako działki nr [...] i [...] w B. przy ul. L. Do wniosku została dołączona kopia listy 63 osób - mieszkańców ul. L. w B.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2013 r sygn. [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wezwało wnioskodawców do podania imion i nazwisk osób wymienionych i podpisanych na wniosku, których podpisy były nieczytelne, dowodów na okoliczność, iż wnioskodawcom przysługuje status stron postępowania oraz przesłania oryginału wniosku wraz z oryginalną listą podpisów.

W wyniku wezwania złożone zostało w Kolegium uzupełnienie wniosku podpisane przez S. G. Przesłane zostały również wyjaśnienia w zakresie zasadności uznania za strony A. Z., M. M., M. W., M. C., B. C., A. M., M. S., B. S., M. F., W. J., L. J., J. J., C. J., A. C., J. C., S. G., A. G., Z. D., Z. B., J. B., P. P., K. W., J. S., M. D., H. D., D. S., T. S., B. K., J. K., K. A., E. A., A. D., D. D., I. G., A. G., J. H., J. H., J. K. – J., Z. J., T. C., W. C., M. S., J. S., K. K., M. K., M. B., B. B., J. B., P. M., W. M., A. S. oraz P. D.

Do wezwania nie odnieśli się podpisani pod wnioskiem z dnia 14 czerwca 2013 r. D. S., T. S., B. S., T. S., D. K., Z. G., J. G., D. S., B. S., a także A. N..

Dodatkowo o uznanie za strony w postępowaniu wnieśli także A. D., J. D., W. J., L. J., S. S., J. S., J. R., A. R., E. G., S. G. oraz A. P..

W dniu 10 lipca 2013 r do Kolegium wpłynęło ponadto przesłane przez Wojewodę [...] podanie zatytułowane "Uzupełnienie wniosku" z dnia 19 czerwca 2013 r. ze wskazaniem osoby do korespondencji – L. F., zamieszkałej w B. ul. L. Pismo to me zostało podpisane przez osobę je wnoszącą.

Postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2013 r. sygn. akt [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] odmówiło wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia 20 kwietnia 2011 r., znak [...].

W uzasadnieniu wskazano, ze krąg osób, które mogłyby mieć interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy ustalenia warunków zabudowy ograniczony jest w mysi aktualnego orzecznictwa sądowo-admmistracyjnego do podmiotów legitymujących się tytułem prawnym do nieruchomości, a więc właścicieli i użytkowników wieczystych rozpatrywanych nieruchomości. Z tej przyczyny status stron postępowania nie przysługuje osobom zamieszkującym, czy użytkującym nieruchomości, a nielegitymującym się prawem własności lub użytkowania wieczystego. Użytkownicy nieruchomości, nie mają bowiem interesu prawnego w rozstrzygnięciu sprawy, a wyłącznie interes faktyczny.

Zdaniem Kolegium interesu prawnego wnioskodawców nie można wywodzić z faktu ustalenia warunków zabudowy na terenie nieruchomości położonej przy ul L. w B. dla budowy budynku wielorodzinnego na nieruchomości oznaczonej jako działki nr [...] i [...]. Nieruchomości, których właścicielami lub użytkownikami są wnioskodawcy nie sąsiadują bowiem z terenem inwestycji, a inwestycja ta nie będzie powodować ponadnormatywnych uciążliwości.

Organ wskazał jednocześnie, ze w oparciu o przesłanki zawarte w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie można co prawda wykluczyć przypadków ustalenia warunków zabudowy na budowę budynku wielorodzinnego, jako kontynuacji funkcji mieszkaniowej, związanej z budownictwem jednorodzinnym. Inwestycja polegająca na budowie budynku wielorodzinnego o czterech kondygnacjach nadziemnych (w tym parteru, dwóch pięter i poddasza) nie stanowi jednak inwestycji uciążliwej dla działek sąsiednich, zasięg jej oddziaływania z uwagi na jej charakter - budowę budynku mieszkalnego - zamknie się bowiem w terenie objętym inwestycją.

W ocenie SKO, nie stanowi interesu prawnego właścicieli nieruchomości przylegających do ul. L. fakt, iż w wyniku budowy budynku wielorodzinnego na tejże drodze gminnej zwiększy się ruch pojazdów. Fakt ten uwzględnia się w postępowaniu, uznając za stronę postępowania zarządcę drogi, którym jest w niniejszej sprawie Gmina Miasta. Okoliczność ta nie wpłynie więc w żadnym razie na prawa i obowiązki wynikające z prawa własności i prawa użytkowania wieczystego podmiotów, którym prawa te przysługują do gruntów znajdujących się wzdłuż ulicy L. Z powyższych względów, brak jest również negatywnego wpływu na prawo własności Wnioskodawców ze względu na fakt, iż działki ich mają dostęp do tej samej drogi publicznej co teren inwestycji.

Brak jest również, zdaniem organu, podstaw do uznania Wnioskodawców za strony z uwagi na "przewidywane niekorzystne oddziaływanie geotechniczne planowanej inwestycji, które może powodować zagrożenie uruchomieniem ruchów masowych", "brak zaprojektowanej dotychczas infrastruktury technicznej niezbędnej do rozpoczęcia uruchomienia inwestycji" oraz "zagrożenia związane z pracą i obecnością na drodze ciężkiego sprzętu" Żadna z ww okoliczności nie wpływa na prawa i obowiązki wynikające z prawa własności do nieruchomości Wnioskodawców Obawy związane z wystąpieniem ww okoliczności, wynikających z nieprawidłowego prowadzenia prac budowlanych, czy wyposażenia terenu inwestycji w uzbrojenie zamykają się więc wyłącznie w ramach interesu faktycznego mieszkańców ul. L. w B.

W konkluzji organ stwierdził, ze wobec złożenia wniosku osoby niebędące stronami postępowania, należało odmówić wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia 20 kwietnia 2011 r., znak [...].

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyli M. M., M. W., M. F., W. J., L. J., J. J., C. J., A. C., J. C., A. G., Z. B., J. B., J. S., M. D., H. D., D. S., T. S., B. K., J. K., I. G., A. G., J. K., Z. J., T. C., W. C., K. K., M. K., P. M., W. M., A. S., P. D., A. P., A. D., J. D., J. R. i A. R.

We wniosku wskazano, ze lokalizacja budynku wielorodzinnego narusza interes prawny mieszkańców osiedla zagwarantowany przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym W ocenie wnioskodawców fakt, ze wydano decyzję o warunkach zabudowy na lokalizację budynku wielorodzinnego na obszarze osiedla domów jednorodzinnych powoduje "de facto zmianę przeznaczenia terenu dokonaną bez wiedzy osób, których ta zmiana dotyczy" Zaistnienie budynku wielorodzinnego przekształca teren zabudowy jednorodzinnej w teren zabudowy jednorodzinnej i wielorodzinnej.

Zaskarżonym w niniejszej sprawie postanowieniem z dnia 10 września 2013 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało swoje rozstrzygnięcie z dnia 5 sierpnia 2013 r., powielając argumentację zawartą w jego uzasadnieniu.

Skargę na powyższe postanowienie wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie A. G., M. F., L. J. oraz W. J., żądając jego uchylenia.

We wstępie skargi omyłkowo wskazano, ze decyzją z dnia 5 sierpnia 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] odmówiło wznowienia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia 20 kwietnia 2011 r znak [...].

W ocenie skarżących, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy, której stwierdzenia nieważności odmówiło w niniejszej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], została wydana z rażącym naruszeniem prawa, stąd jej wyeliminowanie z obrotu prawnego jest uzasadnione.

W szczególności skarżący wskazali, ze osiedle L. było dotychczas terenem zabudowy wyłącznie jednorodzinnej, zaś poprzez wprowadzenie zabudowy o przyjętej funkcji i gabarytach zaburzony zostaje ład przestrzenny na wskazanym obszarze oraz dochodzi do złamania zasady zrównoważonego rozwoju. Podniesiono przy tym naruszenie przepisów § 3, 5, 6, 7 i 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ich ocenie, wyłączenie z obszaru analizowanego [...] spowodowało, ze projektowana inwestycja zrealizowała wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki. Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy zakłada ponadto czterokrotne przekroczenie maksymalnej szerokości elewacji frontowej, przekroczenie o 6 m wysokości dotychczasowej zabudowy. W konsekwencji, projektowany obiekt znacząco różni się od istniejących budynków zarówno pod względem funkcji, jak i geometrii bryły.

Dodatkowo skarżący podnieśli, ze poprzez wydanie decyzji dopuszczającej wprowadzenie zabudowy wielorodzinnej na osiedlu domów jednorodzinnych dokonana została de facto zmiana przeznaczenia obszaru osiedla. Zmiana ta dokonana została bez wiedzy i zgody mieszkańców osiedla - właścicieli nieruchomości - którym odmówiono prawa strony w postępowaniu, mimo ze zmiana wpływa na sposób wykonania ich prawa własności.

Skarżący wskazali, ze obszar [...] jest terenem osuwisk, a okoliczność ta została ujęta w ostatniej inwentaryzacji terenów zagrożonych ruchami masowymi wykonanej przez Państwowy Instytut Geologiczny w ramach realizacji projektu SOPO (System Ochrony Przeciwosuwiskowej). Procesy te są naturalnym skutkiem specyficznej budowy geologicznej omawianego rejonu W tej sytuacji wprowadzanie na wskazanym obszarze zabudowy wielorodzinnej jest działaniem nieodpowiedzialnym W ocenie skarżących, organ wydając decyzję o warunkach zabudowy nie nakazał przeprowadzenia szerszych badań geologicznych i geotechnicznych w celu określenia skutków lokalizacji obiektu w kontekście geozagrozeń, a SKO w [...] uznało tę podniesioną we wniosku o stwierdzenie nieważności za nieistotną.

W konkluzji skargi podkreślono, ze Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] nie podjęło wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i nie rozpatrzyło w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, czym dopuściło się naruszenia przepisów art. 7 i 77 § 1 K p a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz U z 2002 r Nr 153, póz 1269) stanowi, ze sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy).

Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz U Nr 153, póz 1270 ze zm ) wynika natomiast, ze w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, ze zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Wskazać również należy, ze zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p p s a Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, ze sąd przy ocenie legalności decyzji bierze pod uwagą okoliczności, które z akt tych wynikają i które legły u podstaw zaskarżonego aktu. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem materiał dowodowy zgromadzony przez organ administracji publicznej w toku postępowania, na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, ze "skoro wyrok wydawany jest na podstawie akt sprawy, to tym samym badając legalność zaskarżonej decyzji. Sąd ocenia jej zgodność z prawem materialnym i procesowym w aspekcie całości zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym materiału dowodowego" (wyrok NSA W-wa z dnia 9 07 2008 r., sygn II OSK 795/07, LEX nr 48323).

Zdaniem Sądu skarga zasługuje na uwzględnienie, co nie oznacza, ze wszystkie jej argumenty są uzasadnione w świetle obowiązującego prawa.

Kwestią sporną w kontrolowanej sprawie jest, czy skarżący posiadają interes prawny kwalifikujący ich do skutecznego wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy

Zgodnie z treścią art 28 k p a "Stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek".

Zarazem w myśl art. 61 k p a " § 1 Postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu § 2 Organ administracji publicznej może ze względu na szczególnie ważny interes strony wszcząć z urzędu postępowanie także w sprawie, w której przepis prawa wymaga wniosku strony. Organ obowiązany jest uzyskać na to zgodę strony w toku postępowania, a w razie nieuzyskania zgody - postępowanie umorzyć § 3. Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej § 3a. Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony wniesione drogą elektroniczną jest dzień wprowadzenia żądania do systemu teleinformatycznego organu administracji publicznej § 4. O wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie.

Jednocześnie zgodnie z treścią art. 61 a k p a " § 1 Gdy żądanie, o którym mowa w art. 61, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania § 2 Na postanowienie, o którym mowa w § 1, służy zażalenie".

W treści zaskarżonego postanowienia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], dalej w skrócie SKO, stanęło na stanowisku, opierając się na treści art 61 a §1 k p a , ze skarżący nie posiadają przymiotu strony postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy, zatem nie mogą skutecznie wszcząć tego postępowania.

Analizując treść art. 61 § 1 k p a. Sąd stwierdza, ze odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego przez właściwy organ może nastąpić z przyczyn podmiotowych lub z tzw innych uzasadnionych przyczyn, które posiadają charakter przedmiotowy lub podmiotowo-przedmiotowy.

Odnośnie tego zagadnienia Sąd w pełni podziela stanowisko wyrażone już uprzednio przez WSA w Krakowie w wyroku z dnia 5 marca 2013 r, sygn akt III SA/Kr 487/12 zgodnie, z którym "Z treści art. 61 a § 1 k p a wynikają dwie samodzielne i niezależne przesłanki wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania Jedną z ich jest wniesienie podania przez osobę, która nie jest stroną, a drugą przesłanką jest zaistnienie innych uzasadnionych przyczyn uniemożliwiających wszczęcie postępowania, przy czym przyczyny te nie zostały w ustawie skonkretyzowane. Do takich przyczyn należą sytuacje, które w sposób oczywisty stanowią przeszkodę do wszczęcia postępowania, np gdy w tej samej sprawie postępowanie administracyjne już się toczy albo w sprawie takiej zapadło już rozstrzygniecie Na skutek odmowy wszczęcia postępowania organ nie prowadzi postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga sprawy co do jej istoty W tej sytuacji należy przyjąć, ze w postanowieniu wydanym w trybie art. 61 a § 1 kpa organ nie może formułować wniosków i ocen dotyczących meritum żądania Instytucja odmowy wszczęcia postępowania kończy się aktem formalnym, a nie merytorycznym".

Zdaniem składu rozpoznającego sprawę, przesłanka podmiotowa charakteryzuje się brakiem u podmiotu, który występuje o wszczęcie postępowania - atrybutów strony postępowania.

W odniesieniu do strony postępowania administracyjnego obowiązujące prawo formułuje wymóg posiadania zdolności procesowej i legitymacji materialnej, która przejawia się posiadaniem interesu prawnego w sprawie.

W przekonaniu Sądu, sens i cel bytu prawnego art. 61 a §1 kpa opiera się na eliminacji nieuzasadnionego w świetle prawa wszczynania postępowania administracyjnego przez podmioty nieuprawnione, przy czym nie można jednoznacznie stwierdzić, ze analizowany przepis stanowi wyraz krańcowo rozumianej przez ustawodawcę koncepcji obiektywnej strony postępowania administracyjnego. Wydaje się, ze taka koncepcja nie przystaje do zasad demokratycznego państwa prawnego, w tym do zasady zaufania obywatela do państwa i prawa - odpowiednio rozumianych na etapie stosowania prawa administracyjnego.

Zdaniem Sądu rola art. 61 a § 1 k p a sprowadza się do eliminacji wszczynania postępowania przez podmiot, który po pierwsze nie posiada zdolności procesowej i po drugie w sposób oczywisty, bezsprzeczny, nie budzący wątpliwości, czyli nie wymagający prowadzenia postępowania administracyjnego - nie posiada legitymacji matenalnoprawnej do wszczęcia postępowania administracyjnego. Przykładowo z taką sytuacja mamy do czynienia wtedy, kiedy w całym systemie prawa administracyjnego nie istnieje norma upoważniająca i zobowiązująca organ administracji publicznej do wydania danej decyzji administracyjnej.

Postanowienie wydawane na podstawie art. 61a§1 kpa z przyczyn podmiotowych ma bowiem wymiar i treść o znaczeniu formalnoprawnym.

W uzasadnieniu takiego postanowienia odmawiającego wszczęcia postępowania z tytułu braku interesu prawnego może znajdować się jedynie prosta konstatacja, krótkie stwierdzenie o tej treści a nie mogą znajdować się wypowiedzi merytoryczne uzasadniające dlaczego, z jakich przyczyn dany podmiot, który powołuje się bezpośrednio lub pośrednio na normy, z których wywodzi interes prawny - nie posiada w sprawie interesu prawnego.

Stosowanie zatem treści art. 61 a §1 kpa nie jest dopuszczalne w tych sytuacjach, gdy podmiot pretendujący do bycia stroną wskazuje korzystne okoliczności znajdujące oparcie w przepisach prawnych w celu określenia przez organ jakiegoś stopnia ochrony w danej sprawie administracyjnej W takiej sytuacji załatwienie takiego żądania powinno nastąpić w drodze decyzji administracyjnej pozytywnej, negatywnej, częściowo negatywnej i pozytywnej a nawet umarzającej postępowanie administracyjne ale już po jego wszczęciu.

W tym przypadku skład Sądu rozpoznający sprawę podziela stanowisko WSA w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 7 marca 2013 r, VII SA/Wa 1771/12, LEX nr 1321646, zgodnie z którym "Zastosowanie instytucji określonej w art 61a § 1 kpa powinno być ograniczone co do zasady do sytuacji, w której brak możliwości wszczęcia postępowania z przyczyny podmiotowej lub przedmiotowej jest oczywisty i nie wymaga prowadzenia postępowania wyjaśniającego. Przyjęcie odmiennej interpretacji prowadziłoby do sytuacji, w której organ w każdym, najbardziej skomplikowanym przypadku musiałby odmówić wszczęcia postępowania ze względu na brak legitymacji, bez możliwości wykorzystania reguł dowodowych z k p a , lub tez -odwrotnie - braku logiki w działaniu organu, który prowadziłby postępowanie dowodowe i wyjaśniające w oparciu o art. 7 i 77 § 1 k p a jednocześnie odmawiając jego wszczęcia w oparciu o art. 61 a § 1 k p a ".

Jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia SKO w [...] - postanowienia te nie mają wymiaru jedynie formalnoprawnego, ale wypowiadają się w sposób merytoryczny i względnie obszerny o braku legitymacji skarżących formułując wnioski, kiedy by tę legitymację skarżący mieli a kiedy i dlaczego jej nie mają SKO koncentruje się w treści zaskarżonego postanowienia na wykazaniu, ze zamierzona inwestycja nie będzie wywoływać żadnego ponadstandardowego, negatywnego oddziaływania, ponad typowe dla takiego obiektu, a to oddziaływanie, które występuje mieści się, zdaniem SKO w granicach działki, na której jest planowane zamierzone przedsięwzięcie W związku z tym skarżący nie są stronami postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy i nie mogą, zdaniem SKO, skutecznie wszcząć tego postępowania. Tymczasem skarżący podnoszą m m kwestie oddziaływania zaplanowanej inwestycji poza granice działki, a to z uwagi na stworzenie przez prawną możliwości realizacji takiej inwestycji - zagrożenia geologicznego dla terenów sąsiednich. W tym przypadku skarżący nawiązują do ochrony prawa własności i publicznoprawnych gwarancji zawartych w Prawie górniczym i geologicznym, które się przekładają dla nich na korzystne sytuacje mające oparcie w normach tego prawa.

Wobec powyższych ustaleń należy uznać, ze SKO w [...] naruszyło art. 61 a kpa w zw. z art. 28 k p a przez nieprawidłowe zastosowanie tego przepisu w sposób mający istotne znaczenie dla wyniku sprawy. Przy ponownym rozstrzyganiu sprawy SKO powinno wziąć pod uwagę ocenę prawną wyrażoną przez Sąd w tym wyroku i jeszcze raz rozważyć kwestię spełniania przez wnioskodawców przesłanek stron postępowania.

Sąd zarazem zauważa, ze sama zdolność formalna i materialna danego podmiotu do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności nie przesądza wyniku postępowania w tej sprawie.

Jednocześnie okoliczność nie bycia stroną postępowania prowadzącego do wydania ostatecznej decyzji, którą się następnie kwestionuje w trybie nadzwyczajnym stwierdzenia nieważności - nie determinuje automatycznie braku atrybutów strony i interesu prawnego u tegoż podmiotu wszczynającego postępowanie w sprawie nieważności tej decyzji.

Sąd badając przedmiotową sprawę polegającą na odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności, kontroluje prawidłowość zastosowania do niej art. 61 a kpa a nie rozważa zasadności argumentów skarżących dotyczących decyzji o warunkach zabudowy pod kątem przesłanek sformułowanych wart 156 kpa.

Zarazem w nawiązaniu do wyjaśnienia SKO zawartego w treści postanowienia z dnia 5 sierpnia 2013 r., utrzymanego w mocy postanowieniem SKO z dnia 10 września 2013 r. i podnoszącego wszczęcie postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2013 r postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności przedmiotowej z wniosku osób, które są stronami postępowania - Sąd zauważa, ze ta okoliczność nie stanowi przesłanki z art. 61 a kpa uzasadniającej wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania, gdyż w stosunku do postępowania wnioskowanego przez skarżących, z punktu widzenia skarżących, nie jest to postępowanie w tej samej sprawie W tym przypadku wiodące znaczenie dla rozumienia przepisu art. 61 a k p a jest pojęcie tożsamej sprawy, którą determinują, wyznaczają te same podmioty, ten sam nie zmieniony stan faktyczny i te same przepisy stosowane do nie zmienionego stanu faktycznego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt l sentencji wyroku.

O kosztach orzekł Sąd na podstawie art. 200 P p s a, w myśl którego w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. W mysl art. 205 § 1 P p s a , do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez stronę koszty sądowe, zatem orzeczono o zasądzeniu na rzecz skarżących kwotę uiszczonego wpisu od skargi jak w pkt II sentencji wyroku tytułem zwrotu kosztów postępowania.