III SA/Wa 2495/13

Uzasadnienie

1. Pismem z 12 marca 2013 r. Skarżąca, C. S.A. z siedzibą w K., wystąpiła do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. na podstawie art. 306a § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) – dalej: "O.p.", o wydanie zaświadczenia potwierdzającego przebieg postępowania kontrolnego prowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. w sprawie określenia Skarżącej wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. Nr: [...] i Nr: [...], poprzez wskazanie konkretnych działań organu, których czas prowadzenia był od niego niezależny.

Pismem z 20 marca 2013 r. organ poinformował Skarżącą, że przepisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214 ze zm.), stanowiące podstawę do działania organów kontroli skarbowej wskazują, że przepisy Ordynacji podatkowej, stosuje się odpowiednio w zakresie nieuregulowanym wyłącznie do postępowania kontrolnego. W związku z tym organy kontroli skarbowej nie zostały upoważnione do stosowania norm Działu VIII Ordynacji podatkowej.

Pismem z 27 marca 2013 r. Skarżąca wystąpiła do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, na podstawie art. 217 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) – dalej: "K.p.a.", o wydanie ww. zaświadczenia.

Pismem z 5 kwietnia 2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wyjaśnił Skarżącej, że zgodnie z art. 3 § 1 pkt 2 K.p.a., przepisów K.p.a. nie stosuje się do spraw uregulowanych w Ordynacji podatkowej. W związku z tym, nie zachodzą przesłanki do zastosowania przez organ kontroli skarbowej norm Działu VII K.p.a.

2. W zażaleniu na to pismo Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów art. 217 § 2 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 219 K.p.a., wskutek nieuprawnionej odmowy wydania zaświadczenia, uzasadnionej przez organ brakiem podstawy do zastosowania przepisów K.p.a. w sprawach, w których zastosowanie mają uregulowania zawarte w Ordynacji podatkowej.

3. Postanowieniem z [...] czerwca 2013 r. nr [...] Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej uchylił rozstrzygnięcie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z [...] kwietnia 2013 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, uznając, że stanowi ono w istocie postanowienie, o którym mowa w art. 219 K.p.a., zawierające jednak istotne wady, mianowicie brak: podstawy prawnej, rozstrzygnięcia, pouczenia, czy służy na nie zażalenie oraz uzasadnienia faktycznego i prawnego.

4. Postanowieniem z [...] czerwca 2013 r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej odmówił wydania zaświadczenia o przebiegu postępowania.

W zażaleniu na to postanowienie Skarżąca zarzuciła:

- naruszenie art. 217 § 2 pkt 2 w zw. z art. 219 K.p.a., wskutek nieuprawnionej odmowy wydania zaświadczenia, uzasadnionej przez organ brakiem podstaw do wydania zaświadczenia w żądanym zakresie, jako wykraczającym poza akt wiedzy oraz z uwagi na brak posiadania przez organ kontroli skarbowej ewidencji lub rejestru działań tego organu, których czas prowadzenia jest od niego niezależny, jak również z przyczyn faktycznych, ponieważ akta sprawy zawierające dane dotyczące czasu trwania postępowania kontrolnego, z uwagi na wniesienie przez Skarżącą skargi na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, zostają w posiadaniu Naczelnego Sądu Administracyjnego;

- rażące naruszenie podstawowych zasad postępowania, tj. zasady praworządności, prawdy obiektywnej oraz pogłębiania zaufania wyrażonych w art. 6, 7 i 8 K.p.a., z uwagi na powyższą argumentację stanowiącą podstawę odmowy wydania zaświadczenia, a pozostającą w rażącej sprzeczności z treścią pisma Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z 14 stycznia 2013 r., nr [...], skierowanego do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w S.

5. Postanowieniem z [...] sierpnia 2013 r. nr [...] Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 218 § 1 K.p.a., organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Tymczasem Skarżąca domaga się poświadczenia stanu faktycznego w oparciu o informacje zawierające element ocenny, a mianowicie dokonania oceny poszczególnych działań organu podejmowanych w trakcie prowadzonego postępowania kontrolnego i wyselekcjonowanie tych, których czas prowadzenia był od niego niezależny. Żądanie to dotyczy zatem dokonania oceny przebiegu postępowania kontrolnego, w sytuacji, gdy swój interes Skarżąca może zrealizować poprzez wgląd do dokumentów.

Organ powołał przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2005 r., sygn. akt OSK 1777/04, w którym podniesiono, że nie można drogą zaświadczenia wywołać skutków kształtujących stosunki prawne, tj. przyznawać, ograniczać bądź pozbawiać uprawnienia. W ocenie organu, do tego w istocie miałoby posłużyć zaświadczenie, gdyż, jak wskazuje Skarżąca, żądanie podyktowane jest interesem prawnym podatnika, polegającym na ustaleniu, czy w odniesieniu do prowadzonego dwukrotnie przez organ kontroli skarbowej postępowania zaistniały przesłanki do zastosowania przepisów art. 54 O.p.

Odnosząc się do zarzutu nieuprawnionej odmowy wydania zaświadczenia organ odwoławczy uznał że jest on chybiony argumentując, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej nie stwierdził, że żądanie Skarżącej wykracza poza akt wiedzy organu. Nie argumentował też spornego postanowienia brakiem posiadania ewidencji lub rejestru. Stwierdził on jedynie, że niedopuszczalne jest kompletowanie w postępowaniu wyjaśniającym, o którym mowa wart. 218 § 2 K.p.a., materiału dowodowego mającego służyć wydaniu zaświadczenia określonej treści, gdyż treść zaświadczenia ma się opierać na już posiadanych ewidencjach, rejestrach czy zbiorach danych. Natomiast "przyczynę faktyczną" braku możliwości wydania żądanego zaświadczenia, organ podał jedynie dodatkowo. Nie jest to natomiast główna przyczyna odmowy wydania żądanego zaświadczenia.

W konsekwencji organ odwoławczy za nieuzasadniony uznał także zarzut rażącego naruszenia podstawowych zasad postępowania. W jego ocenie, Skarżąca myli dwie kwestie. Mianowicie, nie można utożsamiać informacji przekazywanych pomiędzy organami kontroli skarbowej i organami podatkowymi z zaświadczeniem wydawanym przez organ na potwierdzenie faktów albo stanu prawnego w trybie art. 217 § 2 pkt 2 K.p.a. Wobec tego, nie istnieje sprzeczność pomiędzy uzasadnieniem zaskarżonego postanowienia a pismem tego organu z 14 stycznia 2013 r., skierowanym do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w S. Jest to jedynie stanowisko organu kontroli skarbowej, które będzie podlegało ocenie i weryfikacji organu podatkowego.

6. Pismem z 4 września 2013 r. Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na niniejsze postanowienie, zarzucając mu naruszenie:

1) art. 217 § 2 pkt 2 i art. 218 § 1 i 2 K.p.a. wskutek nieuprawnionej odmowy wydania zaświadczenia przez organ, który uznał, że wnioskiem z 27 marca 2013 r. strona domagała się poświadczenia stanu faktycznego w oparciu o informacje zawierające element ocenny, a nie dotyczącego faktów, co do których organ kontroli skarbowej dysponowałby danymi, i w zakresie których miał możliwość przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego;

2) art. 6, 7 i 8 K.p.a., z powodu rażącego naruszenia podstawowych zasad postępowania organu administracji publicznej, tj. zasady praworządności, prawdy obiektywnej oraz pogłębiania zaufania wyrażonych z uwagi na powyższą argumentację stanowiąca podstawę odmowy wydania zaświadczenia, a pozostającą w rażącej sprzeczności z treścią pisma Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 14 stycznia 2013 r., skierowanego do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w S. o niezależnym od organu kontroli skarbowej czasie działań podejmowanych w toku postępowania podatkowego w I instancji, oraz twierdzeniami, że strona swój interes prawny może zrealizować przez wgląd w akta sprawy, a czego nie może już uczynić organ kontroli skarbowej, który nie prowadzi rejestrów i ewidencji działań od niego niezależnych, oraz organy podatkowe właściwe do obliczenia odsetek za zwłokę;

3) art. 107 § 3 w zw. z art. 126 K.p.a. wynikające z prezentowanych w uzasadnieniu postanowienia sprzecznych twierdzeń Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej, że zakres wniosku o wydanie zaświadczenie wykracza poza akt wiedzy organów kontroli skarbowej, i jednoczesnym dowodzeniu, że:

- strona może swój interes prawny sama zrealizować poprzez wgląd w akta sprawy, w przeciwieństwie do organu kontroli skarbowej, który już tego uczynić nie może w celu wydania zaświadczenia w oparciu o posiadane dane, gdyż w tym zakresie nie prowadzi innych właściwych rejestrów i ewidencji, obejmujących rejestrację działań, których czas prowadzenia był od organu niezależny;

- brak wyjaśnienia w jaki sposób strona może swój interes prawny sama zrealizować poprzez wgląd w akta sprawy, podczas gdy uprawnionym do naliczenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku dochodowym Skarżącej za 2003 r. są organy podatkowe orzekające w sprawach zaliczenia wpłaty na ich poczet, oraz rozłożenia na raty pozostałych należności z ww. tytułu;

- własna ocena organu kontroli skarbowej o przedłużonym czasie prowadzenia postępowania kontrolnego z przyczyn niezależnych od organu, zaprezentowana już 14 stycznia 2013 r., jest jedynie stanowiskiem, które podlega ocenie i weryfikacji organu podatkowego, wobec czego nie jest możliwe wypowiedzenie się przez ten organ w trybie wnioskowanego zaświadczenia.

Na podstawie art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej: "P.p.s.a.", Skarżąca wniosła o dopuszczenie do akt sprawy dowodów w postaci załączników do niniejszej skargi (uwierzytelniona kopia postanowienia Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w S. z [...] marca 2013 r. w sprawie zaliczenia wpłaty, uwierzytelniona kopia postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w K. z [...] maja 2013 r., uwierzytelniona kopia skargi podatnika wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach 4 lipca 2013 r., uwierzytelniona kopia decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w S. z [...] lipca 2013 r., uwierzytelniona kopia odwołania z 12 sierpnia 2013 r., uwierzytelniona kopia odpowiedzi Dyrektora Izby Skarbowej w K. na pismo procesowe z 3 stycznia 2013 r.), które potwierdzają jej stanowisko, iż kwestia obliczenia odsetek za zwłokę od zaległości podatkowej w powiązaniu z czasem postępowania prowadzonego w przedmiocie określenia wysokości zobowiązaniu w podatku dochodowym Skarżącej za 2003 r. niemal przez 8 lat (w tym ponad 2,5 roku przez organ kontroli skarbowej), w sposób zamierzony przez organy kontroli skarbowej oraz organy podatkowe pozostaje dotychczas nie rozstrzygnięta, także wskutek odmowy wydania zaświadczenia.

Ponadto Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia bądź uchylenie postanowień organów obu instancji oraz zwrot kosztów postępowania na jej rzecz.

7. W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

8. Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014r. Sąd postanowił odmówić przeprowadzenia dowodów uzupełniających z dokumentów wnioskowanych przez Skarżącą, uznając iż nie są one niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w rozumieniu art. 106 § 3 P.p.s.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

9.1. Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej: "P.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontrolę zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tym samym ocena legalności skarżonego rozstrzygnięcia następuje w szerokim zakresie, niezależnie od trafności zarzutów sformułowanych w skardze także ponad te zarzuty, w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania mającego wpływ na wynik postępowania.

9.2. Kontroli Sądu w niniejszej sprawie poddane zostało postanowienie Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej utrzymujące w mocy postanowienie organu I instancji, mocą którego odmówiono Skarżącej wydania zaświadczenia potwierdzającego przebieg postępowania kontrolnego prowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. w sprawie określenia jej wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. Nr: [...] i Nr: [...], poprzez wskazanie konkretnych działań organu, których czas prowadzenia był od niego niezależny.

W ocenie Sądu, zaskarżone postanowienie nie narusza przepisów prawa, a tym samym skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

9.3. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, iż podstawę wydanych w sprawie postanowień stanowiły przepisy działu VII (art. 217 – art. 220) Kodeksu postępowania administracyjnego, regulujące postępowanie dotyczące wydawania zaświadczeń. Postępowanie w sprawie wydawania zaświadczeń jest rodzajem postępowania administracyjnego o charakterze uproszczonym i odformalizowanym, które obowiązuje organy administracyjne przy podejmowaniu czynności materialno – technicznych polegających na urzędowym potwierdzeniu stanu faktycznego lub prawnego.

Zgodnie z treścią art. 217 § 1 K.p.a. organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Stosownie do treści art. 217 § 2 K.p.a. zaświadczenie wydaje się jeżeli: 1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa lub gdy 2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 7 dni (art. 217 § 3 K.p.a.).

Jak przyjmuje się w doktrynie, zaświadczenie jest przewidzianym w przepisach prawnych potwierdzeniem pewnego stanu rzeczy przez właściwy organ państwowy lub społeczny na żądanie zainteresowanej osoby (por. J. Lang, Zaświadczenia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, Organizacja, Metody, Technika 1988/2 str. 14). Podkreśla się także, iż zaświadczenie jest urzędowym potwierdzeniem w formie pisemnej obiektywnie istniejącego (aktualnie lub w przeszłości) stanu rzeczy (faktycznego lub prawnego) dokonane przez organ administracji publicznej na żądanie zainteresowanej osoby, której interes oparty jest na prawie (por. Z. Kmiecik, Charakter prawny zaświadczenia a możliwość ustalania i weryfikacji jego treści, Państwo i Prawo, 2004 r., Nr 10, str. 58).

Zaświadczenia są więc aktami, które potwierdzają istnienie uprawnień lub obowiązków określonych (to jest stworzonych lub ustalonych) uprzednio indywidualnym aktem prawnym. Zaświadczenia nie są aktami administracyjnymi, lecz czynnościami faktycznymi, ponieważ nie są oświadczeniami woli a oświadczeniami wiedzy. Istota zaświadczenia sprowadza się więc do tego, że nie rozstrzyga ono o żadnych prawach lub obowiązkach, nie może również tworzyć nowej sytuacji prawnej. Zaświadczenie nie może rozstrzygać czegokolwiek, zwłaszcza o istnieniu lub nieistnieniu obowiązku. Zaświadczenie, aby spełniało wymagania dokumentu urzędowego określone w art. 76 K.p.a., musi być wydane w przepisanej formie i w przedmiocie mieszczącym się w zakresie działania organu, co oznacza, że musi to być organ właściwy miejscowo i rzeczowo.

Wskazane poglądy doktryny podzielają również sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt II SA/Bk 395/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wskazał, że: "Istota zaświadczenia wydawanego na podstawie art. 218 § 1 k.p.a. tkwi w tym, że jest ono aktem wiedzy, a nie woli organu, tj. potwierdzeniem wyłącznie na podstawie danych z istniejących ewidencji, rejestrów, zbiorów dokumentów, lub zbiorów danych utrwalonych innymi technikami, istnienia w danym czasie określonego stanu faktycznego albo stanu prawnego. Postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia jest postępowaniem uproszczonym i w znacznym stopniu odformalizowanym.

Przewidziana w art. 218 § 2 k.p.a. możliwość przeprowadzenia, przed wydaniem zaświadczenia, postępowania wyjaśniającego, obejmuje wyłącznie ustalenie, jakiego rodzaju ewidencje, rejestry i inne zbiory danych mogą zawierać żądane dane, ustalenie dysponentów tych danych, a po uzyskaniu zachowanych dokumentów, sprawdzenie, czy istniejące dane dotyczą wnioskodawcy oraz faktów lub stanu prawnego, którego poświadczenia stosownym zaświadczeniem wnioskodawca się domaga."

Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Łodzi w wyroku z dnia 22 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Łd 1082/11 wskazywał, iż: "Przewidziana w art. 218 § 2 k.p.a. możliwość przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego na skutek złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia sprowadza się w istocie do zbadania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych. Postępowanie wyjaśniające nie może prowadzić do dokonywania jakichkolwiek ocen, w tym ocen prawnych odnośnie informacji będących w dyspozycji organu. Tak więc w przypadku, gdy organ dysponuje takimi danymi z kartotek, ewidencji, rejestrów lub akt innego rodzaju, których potwierdzenia domaga się wnoszący o wydanie zaświadczenia, winien niezwłocznie wydać zaświadczenie. Organ nie może natomiast wydać zaświadczenia potwierdzającego fakty, które nie wynikają z prowadzonych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu."

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyroku z dnia 16 lutego 2012 r. z VI SA/Wa 1884/11 wskazywał z kolei, ze: "Przewidziane w przepisie art. 218 § 2 k.p.a. postępowanie wyjaśniające dotyczy tylko sytuacji, gdy chodzi o potwierdzenie stanu faktycznego lub generalnego stanu prawnego. Natomiast przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego indywidualny stan prawny - w celu stwierdzenia takiego stanu - służy w gruncie rzeczy jego ustaleniu, zaś ustalanie indywidualnego stanu prawnego nie jest niczym innym, jak rozstrzyganiem o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia bądź obowiązku, co powinno przybierać formę decyzji administracyjnej, a nie zaświadczenia.)."

Powyżej wyrażone poglądy Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela.

Przenosząc je na grunt niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości, że Skarżąca żądała od organu wydania zaświadczenia, które nie stanowiłoby prostego przeniesienia informacji z ewidencji, rejestrów czy innych danych, ale wymagało dokonania pewnych działań interpretacyjnych i ocennych. Żądała ona w istocie oceny działań organu, podejmowanych podczas prowadzonego postępowania kontrolnego i wyselekcjonowania, a więc ocenienia, tych, których czas prowadzenia był od niego niezależny. W tej sytuacji dokonanie czynności materialno-technicznej jaką jest wydanie zaświadczenia nie mogło mieć miejsca. Jak wyżej wskazano, zaświadczenie potwierdza tylko informacje posiadane przez organ i nie rozstrzyga żadnych kwestii spornych. Przytoczone okoliczności potwierdzają zatem, że organ nie mógł wydać Skarżącej zaświadczenia żądanej treści. W treści zaświadczenia, zważywszy na jego charakter, nie mogą być zawarte elementy ocenne, tu sprowadzające się do wskazywania działań organu, których czas prowadzenia był od niego niezależny.

W sytuacji zatem, z jaką mamy do czynienia w kontrolowanej sprawie, kiedy to określony podmiot ubiega się o wydanie zaświadczenia ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu faktów lub stanu prawnego (art. 217 § 2 K.p.a.), organ administracji obowiązany jest wydać zaświadczenie, tylko wtedy, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 218 § 1 K.p.a.).

Organ może przed wydaniem zaświadczenia przeprowadzić w koniecznym (a więc ograniczonym) zakresie postępowanie wyjaśniające (art. 218 § 2 K.p.a.). Prowadzenie takiego postępowania wyjaśniającego indywidualny stan prawny opierać się może jedynie na danych zawartych w posiadanej przez organ dokumentacji. Postępowanie wyjaśniające w sprawie wydania zaświadczenia nie zmierza bowiem do rozpatrzenia sprawy administracyjnej, ale co najwyżej do odnalezienia danych w celu potwierdzenia istniejącego obecnie lub w przeszłości stanu. Organ może zatem wydać zaświadczenie wyłącznie na podstawie posiadanych danych bez potrzeby ich kreowania. Jeżeli problematyka, której dotyczy żądanie strony jest sporna, to wydanie zaświadczenia zgodnie z żądaniem nie jest możliwe (por. J. Lang, j.w. str. 14). W niniejszej sprawie, czynności organu mające zmierzać do wydania żądanego przez Skarżącą zaświadczenia, wykraczałyby poza ramy postępowania wyjaśniającego, o jakim mowa w art. 218 § 2 K.p.a.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż żądanie Skarżącej wydania zaświadczenia o wymaganej przez nią treści nie mogło być uwzględnione, tym samym prawidłowo uczynił organ odmawiając wydania żądanego zaświadczenia.

Niezasadne zatem okazały się zarzuty naruszenia przepisów art. 217 § 2 pkt 2 i art. 218 § 1 i 2 K.p.a. Zdaniem Sądu ani zaskarżone postanowienie ani poprzedzające je postanowienie nie naruszają również zasad postępowania. Tym samym niezasadne są zarzuty naruszenia przepisów art. 6, art. 7, art. 8 K.p.a.

9.4. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.