I SA/Po 585/13

Uzasadnienie

Na podstawie zarządzenia zabezpieczenia, nr [...], z dnia [...] wystawionego przez Dyrektora Izby Celnej w P., Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. wszczął względem X. Sp. z o.o. z siedzibą w X. postępowanie zabezpieczające. Zawiadomieniem o zajęciu z dnia [...] organ egzekucyjny dokonał w dniu [...] zajęcia zabezpieczającego rachunków bankowych spółki prowadzonych przez Bank [...] w K. W odpowiedzi na dokonane zajęcie bank poinformował organ egzekucyjny, że na dzień [...] na rachunkach bankowych, których posiadaczem jest spółka X., nie ma środków oraz że w wyniku dokonanego zajęcia rachunki zostały zablokowane. Zawiadomienie o zajęciu zostało doręczone zobowiązanej spółce w dniu [...].

Spółka wniosła zarzuty na prowadzone postępowanie zabezpieczające podnosząc:

- niedopuszczalność zabezpieczenia w trybie administracyjnym, na podstawie art. 33 pkt 6 w zw. art. 166b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm. – dalej w skrócie: "u.p.e.a."),

- zastosowanie przez organ egzekucyjny zbyt uciążliwego środka zabezpieczającego na podstawie art. 33 pkt 8 w zw. art. 166b u.p.e.a.

- niespełnienie wymogów określonych w art. 156 § 1 pkt 9 w zw. z art. 33 pkt 10 w zw. art. 166b u.p.e.a.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. postanowieniem z dnia [...], nr [...], [...], uznał za: 1) niedopuszczalny zarzut określony w art. 33 pkt 6 u.p.e.a., tj. zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym; 2) bezzasadne zarzuty określone w art. 33 pkt 8 u.p.e.a., tj. zastosowanie zbyt uciążliwego środka zabezpieczającego oraz w art. 33 pkt 10 u.p.e.a., tj. niespełnienie wymogów określonych w art. 156 § 1 pkt. 9 u.p.e.a.

W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że ostatecznym postanowieniem z dnia [...], nr [...], Dyrektor Izby Celnej w P., po rozpatrzeniu zażalenia spółki X., utrzymał w mocy wydane przez siebie w I instancji postanowienie z dnia [...], zawierające stanowisko wierzyciela w kwestii złożonych zarzutów, w którym uznał za niedopuszczalny zarzut określony w art. 33 pkt 6 u.p.e.a., tj. zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym oraz uznał za nieuzasadnione zarzuty określone w art. 33 pkt 10 u.p.e.a., tj. niespełnienie wymogów określonych w art. 156 § 1 pkt. 9 u.p.e.a.

Odnosząc się do zarzutu niedopuszczalności zabezpieczenia organ egzekucyjny podzielił stanowisko wierzyciela i wskazał, że spółka od decyzji zabezpieczającej wniosła odwołanie, w którym zarzuciła, podobnie jak w złożonych zarzutach, naruszenie art. 33 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. – dalej w skrócie: "O.p."). Mając zatem na względzie, że zarzut z art. 33 pkt 6 u.p.e.a. jest lub był przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu podatkowym, organ I instancji, opierając się na art. 34 § 1a u.p.e.a., uznał za niedopuszczalny zarzut określony w art. 33 pkt 6 u.p.e.a.

Organ egzekucyjny podzielił także pogląd wierzyciela w kwestii zarzutu określonego w art. 33 pkt 10 u.p.e.a., tj. niespełnienia wymogów określonych w art. 156 § 1 pkt 9 u.p.e.a., stwierdzając, że wskazanie w części F zarządzenia zabezpieczenia środków egzekucyjnych, które organ egzekucyjny może zastosować dla skutecznego zabezpieczenia należności wyczerpuje obowiązek wierzyciela co do określenia sposobu zabezpieczenia i jego zakresu.

Uznając natomiast za bezzasadny zarzut określony w art. 33 pkt 8 u.p.e.a., tj. zastosowanie zbyt uciążliwego środka zabezpieczającego, organ egzekucyjny podniósł, że spółka kwestionuje zastosowanie w sprawie jakiegokolwiek środka zabezpieczającego, twierdząc, iż każdy jest zbyt uciążliwy. Zdaniem organu trudno uznać, aby zastosowany środek był zbyt uciążliwy dla zobowiązanej, gdyż na zabezpieczonym rachunku nie ma środków pieniężnych, co de facto uniemożliwia faktyczne zabezpieczenie należności.

Kwestionując powyższe rozstrzygnięcie w zażaleniu X. Sp. z o.o., reprezentowana przez doradcę podatkowego, zarzuciła, że organ egzekucyjny błędnie uznał za niedopuszczalny zarzut określony w art. 33 pkt 6 u.p.e.a. oraz za bezzasadny zarzut określony w art. 33 pkt 8 u.p.e.a. W uzasadnieniu podniesiono, że organ I instancji bezpodstawnie przychylił się do stanowiska wierzyciela w kwestii niedopuszczalności zarzutu określonego w art. 33 pkt 6 u.p.e.a., tj. niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym, albowiem decyzją z dnia [...], nr [...], Dyrektor Izby Celnej umorzył postępowanie odwoławcze w sprawie dotyczącej odwołania od decyzji o zabezpieczeniu wydanej przez Naczelnika Urzędu Celnego. Powyższa okoliczność, zdaniem strony żalącej, oznacza, że zarzut z art. 33 pkt 6 u.p.e.a. nie jest już przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu. Ponadto stwierdzono, że dokonanie zajęcia zabezpieczającego jej rachunku bankowego, pomimo braku środków pieniężnych na koncie, jest dla niej bardzo uciążliwe, gdyż uniemożliwia jej korzystanie z tego rachunku, a to z kolei sprawia, że w sposób znaczący ma utrudnione wykonywanie operacji finansowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dyrektor Izby Skarbowej w P. postanowieniem z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podzielił stanowisko wierzyciela i organu I instancji w zakresie zarzutu określonego w art. 33 pkt 10 u.p.e.a., tj. niespełnienia wymogów określonych w art. 156 § 1 pkt 9 u.p.e.a. Dyrektor Izby Skarbowej powtórzył argumentację organu I instancji w tej kwestii, a dodatkowo powołując się na piśmiennictwo oraz wskazując na treść przepisów art. 158 i art. 167 § 1 u.p.e.a., wyraził przekonanie, że w przypadku wyboru środka zabezpieczenia przy zabezpieczeniu należności pieniężnych organ egzekucyjny nie ma obowiązku określenia w zarządzeniu zabezpieczenia konkretnych sposobów zabezpieczenia, które mają być zastosowane w danym postępowaniu zabezpieczającym, lecz od razu uprawniony jest do dokonania zabezpieczenia przez zastosowanie środków wymienionych w art. 164 § 1 u.p.e.a.

Odnosząc się do zarzutu niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym organ odwoławczy stwierdził, że fakt zakończenia innego postępowania podatkowego, poprzez jego umorzenie, nie ma znaczenia dla uznania w niniejszym postępowaniu zarzutu zobowiązanej, określonego w art. 33 pkt 6 u.p.e.a. jako niedopuszczalnego, albowiem zarzut ten był już przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu. Zaakcentowano, że organ egzekucyjny nie jest uprawniony do rozpatrywania zastrzeżeń podnoszonych przez zobowiązaną, które nie są związane z samym postępowaniem egzekucyjnym, ale dotyczą postępowania administracyjnego. Organ egzekucyjny ma obowiązek zbadać z urzędu, czy zarządzenie zabezpieczenia zawiera ustawowo określoną treść z art. 156 § 1 u.p.e.a. Nie jest jednak uprawniony do badania zasadności wystawienia decyzji zabezpieczającej.

Uznając z kolei za bezzasadny zarzut określony w art. 33 pkt 8 u.p.e.a., tj. zastosowanie zbyt uciążliwego środka zabezpieczającego, Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że zasada uregulowana w art. 7 § 2 u.p.e.a. nakłada na organ egzekucyjny obowiązek stosowania środków prowadzących bezpośrednio do wykonania obowiązku, a spośród kilku takich środków - środka najmniej uciążliwego dla zobowiązanego. Podkreślono, że w świetle powyższej zasady organ egzekucyjny w toku prowadzonego postępowania zabezpieczającego ma obowiązek zastosować taki środek zabezpieczający, który w przyszłym postępowaniu egzekucyjnym doprowadzi bezpośrednio do wykonania obowiązku. Zaznaczono, że wierzyciel do wniosku o wszczęcie postępowania zabezpieczającego dołączył wykaz majątku zobowiązanej, w którym wskazał rachunki bankowe prowadzone przez Bank [...].

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu X. Sp. z o.o., reprezentowana przez doradcę podatkowego, wniosła o uchylenie powyższego postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w P. w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie:

- art. 33 pkt 6 w zw. z art. 166b u.p.e.a. poprzez jego niezastosowanie w sprawie, co miało istotny wpływ na jej wynik,

- art. 33 pkt 10 w zw. z art. 156 § 1 pkt 9 i art. 166b u.p.e.a. poprzez jego niezastosowanie w sprawie, co miało istotny wpływ na jej wynik,

- art. 34 § 1a w zw. z art. 166b u.p.e.a. poprzez jego błędne zastosowanie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W argumentacji skargi skarżąca spółka podniosła, że zarządzenie zabezpieczenia, na mocy którego jest prowadzone postępowanie zabezpieczające, nie wskazuje jednoznacznie, w jaki sposób ma zostać dokonane zabezpieczenie, gdyż wymienia wszystkie sposoby zabezpieczenia określone przez ustawodawcę, a tym samym nie spełnia ono wymogu określonego w art. 156 § 1 pkt 9 u.p.e.a. Skarżąca zarzuciła także, że organ egzekucyjny bezpodstawnie uznał za niedopuszczalny zarzut określony w art. 33 pkt 6 u.p.e.a. i bezzasadnie zastosował w sprawie art. 34 § 1 u.p.e.a. Wskazano, że w odwołaniu od decyzji zabezpieczającej wydanej przez Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] strona skarżąca nie podniosła zarzutu wyrażonego w art. 33 pkt 6 u.p.e.a., a to, jej zdaniem, oznacza, że nie została spełniona przesłanka wyrażona art. 34 § 1a u.p.e.a. Podkreślono przy tym, że w dniu [...] postępowanie odwoławcze zostało umorzone w związku z wygaśnięciem decyzji zabezpieczającej. Okoliczność ta, w ocenie skarżącej, czyni zasadnym uznanie, że zarzut niedopuszczalności postępowania zabezpieczającego, zgodnie z art. 33 pkt 6 u.p.e.a., a w konsekwencji wydania decyzji o zabezpieczeniu zaległości podatkowej na majątku podatnika z naruszeniem art. 33 § 1 O.p., w wyniku umorzenia postępowania odwoławczego nie był przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu prowadzonym przez Dyrektora Izby Celnej.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi, uznając podniesione w niej zarzuty za bezpodstawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Badając zaskarżony akt według kryteriów przewidzianych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej w skrócie: "P.p.s.a.") Sąd stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem kwestionowane postanowienie nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym konieczność wyeliminowania go z obrotu prawnego.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy zasadnie organy obu instancji odmówiły uznania za uzasadnione zarzutów dotyczących postępowania zabezpieczającego prowadzonego wobec skarżącej spółki.

Tytułem wstępu warto zaznaczyć, że w przypadku postępowania egzekucyjnego czy zabezpieczającego chodzi w istocie o wyegzekwowanie lub zabezpieczenie obowiązków, wynikających z decyzji podlegających wykonaniu. W postępowaniach tych, przy pewnej ochronie praw zobowiązanego, dominuje jednak interes wierzyciela.

W myśl art. 34 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie m.in. art. 33 pkt 1-7 organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu wypowiedzi wierzyciela, przy czym wypowiedź ta, zawarta w postanowieniu, jest dla organu egzekucyjnego wiążąca. Jeżeli zatem wierzyciel odpowie na zapytanie organu egzekucyjnego, że obowiązek podatkowy istnieje, to do organu egzekucyjnego należy dalsze prowadzenie egzekucji czy zabezpieczenia. Organ ten nie może podważyć wypowiedzi wierzyciela, gdyż wówczas musiałby przeprowadzić pełną kontrolę istniejących decyzji, na podstawie których wystawiono tytuły wykonawcze, do czego żadnym przepisem organ egzekucyjny nie jest uprawniony. Natomiast w sytuacji, gdy egzekucja czy zabezpieczenie prowadzone jest na wniosek wierzyciela, organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej. W świetle przedstawionych przez organy orzekające w niniejszej sprawie argumentów brak jest jakichkolwiek podstaw merytorycznych do uwzględniania zarzutu niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym. Zdaniem Sądu organ odwoławczy trafnie podniósł, że fakt zakończenia innego postępowania podatkowego, poprzez jego umorzenie, nie ma znaczenia dla uznania w niniejszym postępowaniu zarzutu skarżącej spółki, określonego w art. 33 pkt 6 u.p.e.a., albowiem zarzut ten był już przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu. W przeciwnym razie doszłoby do dwukrotnego rozważania tego samego zarzutu w sprawie. W konsekwencji pozbawiony podstaw jest w istocie zarzut naruszenia art. 34 § 1a u.p.e.a.

Odnosząc się do najbardziej rozbudowanego w skardze zarzutu wskazanego w art. 33 pkt 10 u.p.e.a., dotyczącego wystawionego przez Dyrektora Izby Celnej w P. zarządzenia zabezpieczenia z dnia [...], nr [...], Sąd stwierdza, że wbrew stanowisku strony skarżącej przedmiotowe zarządzenie nie jest wadliwe i odpowiada podstawowym wymogom formalnym określonym w art. 156 § 1 u.p.e.a, wymieniając możliwe sposoby zabezpieczenia zawarte w formularzu.

W tej kwestii należy wyjaśnić, że zarządzenie zabezpieczenia powinno zawierać wszystkie elementy wyszczególnione w treści art. 156 § 1 u.p.e.a. Brak jednego z nich, bądź też nieprawidłowe wypełnienie zarządzenia zabezpieczenia może stanowić podstawę do zwrotu tego zarządzenia wierzycielowi w formie postanowienia organu egzekucyjnego, wydanego na podstawie art. 157 § 1 u.p.e.a. lub zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego określonego w art. 33 pkt 10 w zw. z art. 166b u.p.e.a.

Zgodnie z art. 156 § 1 u.p.e.a. zarządzenie zabezpieczenia zawiera:

1) oznaczenie wierzyciela;

2) wskazanie imienia i nazwiska lub firmy zobowiązanego, jego adresu, a w przypadku zabezpieczania należności pieniężnej na wynagrodzeniu za pracę zobowiązanego - oznaczenie zatrudniającego go pracodawcy i jego adres, jeżeli wierzyciel posiada taką informację;

3) podanie treści obowiązku podlegającego zabezpieczeniu, podstawy prawnej tego obowiązku, a w przypadku zabezpieczania należności pieniężnej - także określenie jej wysokości;

4) wskazanie podstawy prawnej zabezpieczenia obowiązku;

5) wskazanie okoliczności świadczących o wystąpieniu możliwości utrudnienia bądź udaremnienia egzekucji;

6) datę wydania zarządzenia zabezpieczenia, nazwę wierzyciela, który je wydał, oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego podpisującego, a także odcisk pieczęci urzędowej;

7) klauzulę organu egzekucyjnego o przyjęciu zarządzenia zabezpieczenia do wykonania;

8) pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów;

9) sposób i zakres zabezpieczenia.

W myśl § 2 art. 156 u.p.e.a., w przypadku zabezpieczenia należności pieniężnych, zarządzenie zabezpieczające, o którym mowa w § 1, sporządza się według wzoru określonego w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Wzór zarządzenia zabezpieczenia powinien zawierać dane, o których mowa w § 1, a ponadto umożliwiać elektroniczne przetworzenie danych.

Nie budzi wątpliwości, że kwestionowane przez skarżącą spółkę zarządzenie sporządzono według wzoru stanowiącego załącznik nr 23 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 ze zm.). W części "F" zarządzenie zabezpieczenia zawiera wskazanie, że zabezpieczenie należności może być dokonane przez:

1. zajęcie pieniędzy, wynagrodzenia za pracę, wierzytelności z rachunków bankowych, innych wierzytelności i praw majątkowych lub ruchomości;

2. obciążenia nieruchomości zobowiązanego hipoteką przymusową, w tym przez złożenie dokumentów do zbioru dokumentów w przypadku nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej;

3. obciążenie statku morskiego zastawem wpisowym do rejestru okrętów;

4. ustanowieniem zakazu zbywania i obciążania nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej albo której księga wieczysta zginęła lub uległa zniszczeniu;

5. ustanowienie zakazu zbywania spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego lub prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

Taki sposób zabezpieczenia został określony w art. 164 § 1 u.p.e.a. Stosownie do tego przepisu organ administracyjny, z zastrzeżeniem § 2, po wydaniu zarządzenia zabezpieczenia dokonuje zabezpieczenia należności pieniężnej w sposób wyżej określony.

Podkreślenia wymaga, że określenie sposobu zabezpieczenia polega na wskazaniu, w jaki sposób zabezpieczenie ma być dokonane. W ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom zawartym w skardze, wyliczenie w kwestionowanym zarządzeniu środków zabezpieczenia, które organ egzekucyjny może zastosować, przy uwzględnieniu art. 158 u.p.e.a., wyczerpuje obowiązek wierzyciela co do wskazania sposobu zabezpieczenia i jego zakresu (por. wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1759/11, wyrok WSA w Lublinie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 728/06, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Innymi słowy, uznać należy, że nawet w sytuacji gdy organ wskaże (pozostawi) w części "F" zarządzenia zabezpieczenia wszystkie sposoby zabezpieczenia należności przewidziane we wzorze, to takie zarządzenie nie jest wadliwe samo w sobie. W opinii Sądu treść takiego aktu nie narusza bowiem prawa w istotny sposób, gdyż co do zasady spełnia podstawowe wymogi, wynikające z treści przepisu art. 156 § 1 pkt 9 u.p.e.a. Wprawdzie pożądane byłoby, aby w niniejszej sprawie zarządzenie było możliwie zindywidualizowane do potrzeb danego postępowania i sytuacji strony, ale niedopełnienie tego wymogu nie dyskwalifikuje w istocie przedmiotowego zarządzenia. Dla przykładu organ w spornym zarządzeniu podał jako jeden ze sposobów zabezpieczenia obciążenie statku morskiego zastawem wpisanym do rejestru, podczas gdy z akt sprawy nie wynika, aby zobowiązany był właścicielem takiego statku. Sąd widząc powyższe mankamenty ma świadomość, że taki sposób zabezpieczenia nie zostanie raczej zrealizowany w niniejszej sprawie. Nie można jednak tracić z pola widzenia celu postępowania zabezpieczającego, czyli zagwarantowania wyegzekwowania w przyszłości ciążącego na zobowiązanym obowiązku w każdy możliwy, a jednocześnie zgodny z prawem, sposób. Uchylenie zatem przedmiotowego zarządzenia zabezpieczenia tylko z tego względu, że wierzyciel wskazał w nim zbyt wiele sposobów zabezpieczenia, w tym taki, który ewentualnie nie będzie mógł być zastosowany w sprawie, stałoby w sprzeczności z celem postępowania zabezpieczającego, doprowadziłoby do jego nieuzasadnionego wydłużenia i w konsekwencji mogłoby nawet doprowadzić do udaremnienia przeprowadzenia w przyszłości skutecznej egzekucji. Dodatkowo Sąd zauważa, że wskazanie przez wierzyciela w zarządzeniu zabezpieczenia wszystkich przewidzianych w art. 164 § 1 u.p.e.a. sposobów zabezpieczenia nie naruszyło w żaden sposób praw strony skarżącej. Ponadto za treścią wydanego w analizowanej sprawie zarządzenia zabezpieczenia przemawia także ekonomika postępowania zabezpieczającego. Zaznaczyć bowiem należy, iż nie zawsze możliwe jest przed wszczęciem postępowania zabezpieczającego precyzyjne i wyczerpujące określenie środków zabezpieczających, których zastosowanie w pełni zrealizuje wydane zarządzenie zabezpieczenia.

Mając na względzie powyższe, Sąd uznał za pozbawiony podstaw podniesiony w skardze zarzut naruszenia przepisu art. 33 pkt 10 u.p.e.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 9 i art. 166b u.p.e.a.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie organ podjął rozstrzygnięcie, opierając się na całokształcie materiału dowodowego (art. 77 § 1 K.p.a.) i mając na uwadze znaczenie poszczególnych dowodów dla sprawy, zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, co było warunkiem poprawności dokonanej oceny w świetle art. 80 K.p.a. Fakt, że oddalenie zarzutów na postępowanie zabezpieczające w niniejszej sprawie nie jest zgodne z oczekiwaniami skarżącego, nie świadczy o tym, że doszło do naruszenia przepisów prawa oraz zasad prowadzenia postępowania zabezpieczającego na podstawie u.p.e.a.

Na marginesie Sądowi z urzędu wiadomym jest, że prawomocnym wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 124/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddali skargę spółki X. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...], nr [...], którym utrzymano w mocy postanowienie tego samego organu z dnia [...], nr [...], a który to organ działając w charakterze wierzyciela, uznał za niedopuszczalny zarzut określony w art. 33 pkt 6 u.p.e.a., tj. zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym oraz za nieuzasadniony zarzut określony w art. 33 pkt 10 u.p.e.a., tj. niespełnienie wymogów określonych art. 156 § 1 pkt 9 powołanej ustawy. Nadto prawomocnymi wyrokami z dnia 6 listopada 2013 r., o sygn. akt I SA/Po 483/13 i 484/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargi spółki X. na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...], odpowiednio o numerach [...] i [...] w przedmiocie odmowy uznania za uzasadnione zarzutów na postępowanie egzekucyjne.

Reasumując, Sąd nie dopatrzył się takiego naruszenia prawa, które mogłyby lub miały istotny wpływ na wynik sprawy i stanowiłoby podstawę do uchylenia zaskarżonego postanowienia, w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c P.p.s.a. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, że skarga podlegała oddaleniu, na podstawie art. 151 powołanej wcześniej ustawy – P.p.s.a.