I OSK 1574/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wr 52/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Polskich Kolei Państwowych S.A. z siedzibą w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] listopada 2011 r. w przedmiocie odmowy zmiany decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości gruntowej.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że PKP S.A. wnioskiem z dnia [...] lipca 2010 r. wystąpiły do Wójta Gminy M. o zatwierdzenie załączonego projektu podziału działki nr [...]/1 położonej w obrębie Ł., wskazując jako podstawę dokonania podziału przepis art. 95 pkt 8 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. – działając na podstawie art. 95 pkt 8, art. 96 ust. 1 i art. 97 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz § 2 ust. 1, § 3, § 7 i § 10 rozporządzania Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości – zatwierdził podział nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa (pozostającej w użytkowaniu wieczystym PKP S.A.), położonej we wsi Ł. oznaczonej jako działka nr [...]/1 o pow. 1,4513 ha na działki: nr [...]/2 o pow. 1,37 ha oraz nr [...]/3 o pow. 0,0813 ha. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że podziału dokonano zgodnie z art. 95 pkt 8 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w celu wydzielenia działek gruntu na terenach zamkniętych. Decyzja ta nie została zakwestionowana w toku instancji i stała się ostateczna.

W piśmie z dnia [...] października 2010 r. skierowanym do Wójta Gminy M., PKP S.A. wskazując na przepis art. 155 k.p.a. zawarły żądanie zmiany ww. decyzji z dnia 12 lipca 2010 r. i zastosowania art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wskazano, że wcześniej Gmina M. wyraziła zgodę na dokonanie podziału w trybie art. 98 ust. 1 ww. ustawy. Powyższe żądanie ponowione zostało w piśmie z dnia 6 grudnia 2010 r. w którym dodatkowo wskazano, że działka nr [...]/3 jest drogą powszechnie dostępną, spełnia funkcję publiczną. Jest ona połączona z siecią dróg publicznych i otwarta dla publicznego i prywatnego transportu.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. Wójt Gminy M. odmówił zmiany przedstawionej wyżej decyzji zatwierdzającej podział działki nr [...]/1. Organ wskazał, że dla wsi Ł. nie został uchwalony plan miejscowy i dlatego brak było podstaw do stosowania art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nadto nowo wydzielona działka nie została zaliczona do kategorii dróg publicznych, zatem nie stanowi drogi publicznej. Niezaliczenie jej do żadnej kategorii drogi publicznej świadczy, że jest ona drogą wewnętrzną. Organ podkreślił również, że decyzja podziałowa jest zgodna z wnioskiem strony.

Po rozpatrzeniu odwołania od powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. z dnia [...] listopada 2011 r. utrzymało ją w mocy. Kolegium wskazało, że art. 98 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąc o przejściu z mocy samego prawa własności nieruchomości, nie reguluje podziału nieruchomości a jedynie określa skutki decyzji podziałowej. Organ administracji orzekając w sprawie podziału nie ma kompetencji do poświadczania zmian w stanie prawnym nieruchomości w inny sposób. Zmiana stanu prawnego na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami następuje z mocy samego prawa. Zauważono również, że przepisy tejże ustawy nie dają podstaw do zamieszczania w sentencji decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości klauzuli potwierdzającej fakt przyjścia nieruchomości wydzielonych pod drogi publiczne na własność gminy ani też klauzuli określającej przeznaczenie wydzielonych pod drogę publiczną działek. Organ zaznaczył, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, iż przebieg przyszłej drogi winien wynikać z planu miejscowego a w przypadku jego braku z ostatecznej decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W przedmiotowej sprawie dla terenu objętego podziałem nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie wydano decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Według informacji Wójta wydzielona działka nr [...]/3 nie stanowi przedłużenia drogi publicznej – drogi gminnej, a przylegające do niej pasy gruntu nie stanowią dróg publicznych. Sporna droga nie została również zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych przez właściwy organ.

Z tego względu, zdaniem Kolegium, żądanie zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a. poprzez uznanie, że działka nr [...]/3 powstała w wyniku podziału stanowi drogę publiczną, jest bezzasadne. Ewentualny spór, co do przejścia z mocy prawa tej działki na gminę, ma charakter cywilnoprawny i nie może być rozstrzygany w drodze decyzji administracyjnej. Nadto przedmiotowe żądanie prowadziłoby do naruszenia interesu społecznego – tj. interesu gminy M.. Zastosowanie art. 98 ust.1 omawianej ustawy przez umieszczenie w podstawie prawnej tego przepisu, bądź przez stwierdzenie w rozstrzygnięciu o przeznaczeniu działki nr [...]/3 pod drogę publiczną, nakładałoby na Gminę skutki finansowe związane z obowiązkiem wypłaty odszkodowania – na co Gmina nie wyraziła zgody.

Kolegium ustaliło również, że we wniosku z dnia [...] lipca 2010 r. o podział nieruchomości, Spółka nie wskazywała, iż domaga się rozpatrzenia jej wniosku z zastosowaniem przepisu art. 98 ust. 1, wskazując jako podstawę podziału przepis art. 95 pkt 8. Wnioskodawca w treści podania wszczynającego postępowanie nie powołał się także na wcześniejsze rozmowy i ustalenia z 2008 r. dotyczące ewentualnego podziału, który miałby być przeprowadzony z zastosowaniem przepisu art. 98 ust. 1. Wobec przedstawionych okoliczności Kolegium decyzję organu pierwszej instancji uznało za zgodną z prawem.

Skargę na powyższą decyzję wniosła PKP S.A.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie

Sąd wskazał, iż decyzja wydana w trybie art. 155 k.p.a. może dotyczyć wyłącznie kwestii rozstrzygniętych wcześniej decyzją pierwotną (której dotyczy żądanie zmiany) a nie kwestii nowych. W przeciwnym wypadku nie doszłoby bowiem do zmiany decyzji lecz do wydania decyzji w nowej sprawie. W konsekwencji prawna możliwość zastosowania trybu przewidzianego w art. 155 k.p.a. uwarunkowana jest prowadzeniem postępowania w ramach tego samego stanu prawnego i faktycznego oraz z udziałem tych samych stron. Co do zasady, niedopuszczalna jest więc zmiana decyzji polegająca na zmianie adresata czy podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

Przedmiotem wniosku o zmianę w trybie art. 155 k.p.a. była decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości wydana na podstawie art. 95 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U z 2004 r. Nr 261, poz. 2063 ze zm.). Artykuł 95 ww. ustawy, określa katalog celów dla realizacji których można dokonać podziału nieruchomości niezależnie od ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a w przypadku braku planu, niezależnie od decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ustawa o gospodarce nieruchomościami wprowadza bowiem w art. 93 generalną zasadę, że podziału nieruchomości można dokonać jeżeli jest on zgody z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a jeżeli nie ma takiego planu, to z zachowaniem procedury określonej w art. 94 tej ustawy. Uregulowanie zawarte w art. 95 jest więc wyjątkiem od przyjętej w ustawie zasady. Podstawy podziału wymienione w tym przepisie są od siebie niezależne a ustalenie i zbadanie zasadności każdej z nich wymaga przeprowadzenia przez organ postępowania nakierowanego na ustalenie wystąpienia przesłanek właściwych dla danego celu podziału. Z samodzielnego charakteru wskazanych w przywołanym przepisie podstaw podziału wynika, że następuje on po spełnieniu warunków właściwych dla danego przypadku. Zbadanie tych warunków należy do obowiązków organu wydającego decyzję. Inne są więc kryteria dokonania podziału na podstawie art. 93 i 94 ustawy o gospodarce nieruchomościami a inne na podstawie art. 95 tej ustawy. Z materialnoprawnego punktu widzenia kreuje to więc odrębną sprawę administracyjną, w której organy dla podjęcia rozstrzygnięcia muszą brać pod uwagę inne okoliczności faktyczne. Odrębność podstaw prawnych wyklucza tożsamość przedmiotową decyzji o podziale wydawanej na podstawie art. 95 i art. 93 (lub 94) ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie ostateczna decyzja podziałowa wydana została na podstawie art. 95 pkt 8 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż podziału dokonano w celu wydzielenia działek gruntu na terenach zamkniętych. Według art. 2 pkt 9 ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne, teren zamknięty, to teren o charakterze zastrzeżonym ze względu na obronność i bezpieczeństwo państwa, określony przez właściwych ministrów i kierowników urzędów centralnych. W takiej sytuacji dokonując podziału na podstawie art. 95 pkt 8 ustawy o gospodarce nieruchomościami, organ pierwszej instancji bada jedynie, czy nieruchomość poddana podziałowi, zgodnie z ww. przepisami znajduje się na terenie zamkniętym i czy podział nie jest sprzeczny z przepisami odrębnymi. W takim postępowaniu organ nie ocenia natomiast podziału pod kątem wydzielenia nieruchomości z przeznaczeniem na inny cel, w tym pod drogę publiczną. Taki podział wymagałby bowiem sprawdzenia innych kryteriów, a mianowicie zgodności z planem miejscowym a w przypadku jego braku z decyzją lokalizacyjną i przepisami odrębnymi (art. 93 lub 94). Wydzielenie działki pod drogę publiczną możliwe jest również na podstawie art. 95 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, niemniej następuje to w odrębnej procedurze, na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczegółowych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – przepis ten w niniejszej sprawie nie mógł mieć więc zastosowania.

W rezultacie, żądanie zmiany decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości w celu wydzielenia działek gruntu na terenach zamkniętych poprzez określenie, że podział następuje w celu wydzielenia pod drogę publiczną, prowadziłby do konieczności zmiany podstawy prawnej decyzji podziałowej i przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do innych okoliczności faktycznych i prawnych warunkujących dokonanie takiego podziału. W efekcie doszłoby zatem do wydania decyzji w nowej sprawie a nie do zmiany decyzji pierwotnej, co w świetle regulacji zawartej w art. 155 k.p.a. jest niedopuszczalne.

Sąd stwierdził, że brak było również podstaw do zmiany decyzji ostatecznej przez wprowadzenie do podstawy prawnej przepisu art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami czy też wprowadzenia do treści decyzji rozstrzygnięcia o skutkach wywoływanych przez ww. przepis. Przepis ten nie stanowi samodzielnej i odrębnej od wcześniej opisanych przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami podstawy dokonania podziału lecz jedynie określa skutek podziału dokonanego na wniosek właściciela w postaci przejścia własności nieruchomości wydzielonej pod drogę publicznej na rzecz odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego, który to skutek występuje z mocy prawa. Decyzja podziałowa powinna wskazywać na cel podziału (przeznaczenie nowo wydzielonych działek), nie może natomiast rozstrzygać o kwestii przejścia własności nieruchomości powstałych w wyniku podziału. Rozstrzygnięcie w decyzji o skutku prawnym określonym art. 98 ust. 1 dotknięte byłoby wadą nieważności. Natomiast powołanie w podstawie prawnej art. 98 ust. 1 nie jest wbrew twierdzeniom strony skarżącej niezbędne dla potwierdzenia skutku prawnorzeczowego. Jak wskazuje się w orzecznictwie postanowienia decyzji w sprawie podziału dotyczące przejścia prawa własności nieruchomości nie mają żadnego znaczenia w świetle regulacji art. 98 ust. 1, gdyż przejście tego prawa nie następuje z mocy decyzji lecz z mocy prawa. Nadto w przypadku sporu na ten temat może wypowiedzieć się sąd cywilny.

W ocenie Sądu organy obu instancji nie naruszyły przepisu art. 155 k.p.a. prawidłowo uznając, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do zmiany decyzji ostatecznej. W szczególności wbrew twierdzeniom skargi nie jest dopuszczalna weryfikacja decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. w oparciu tylko o jedną przesłankę, a mianowicie gdy przemawia za tym interes strony Aby organ mógł dokonać weryfikacji decyzji ostatecznej odstępując od zasady trwałości decyzji ostatecznej muszą być łącznie spełnione nie tylko wszystkie wymogi zawarte w art. 155 k.p.a. ale również przesłanki wyznaczone przepisami art. 7 i art. 6 Konstytucji RP. Organy nie mogły też naruszyć art. 155 k.p.a. z tego względu, że ostateczna decyzja o podziale nieruchomości wydana została – jak wskazuje autor skargi – z naruszeniem art. 107 § 1 k.p.a., art. 8, art. 11 czy też art. 105 § 2 k.p.a. W niniejszej sprawie nie została podważona przez skarżącą na żadnym etapie postępowania administracyjnego czy też sądowego skuteczność wniosku z lipca 2010 r. w którym zażądano podziału nieruchomości z wyraźnym wskazaniem jako podstawy podziału art. 95 pkt 8 ustawy o gospodarce nieruchomości. Tym żądaniem organ administracji był związany i trudno zarzucać mu, że wobec jednoznacznej jego treści nie zwracał się do PKP (podmiotu jak należy przypuszczać dysponującego odpowiednią obsługą prawną i geodezyjną i mającego doświadczenie w sprawach podziałów nieruchomości) o dodatkowe wyjaśnienia co do podstaw podziału. Ewentualne wcześniejsze uzgodnienia mające miejsce na długo przed przedłożeniem wniosku o podział nie miały dla organu – jak też dla użytkownika wieczystego – w sensie procesowym wiążącego znaczenia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła PKP S.A.

Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie zarzutów naruszenia przez organ:

1) art. 155 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, polegające na niedokonaniu zmiany decyzji, mimo ziszczenia się wszystkich przesłanek, wymienionych w tym przepisie, czyli zgody strony, występowania jej słusznego interesu, wyrażającego się w ustaleniu statusu wydzielonej działki odpowiadającego jej rzeczywistemu przeznaczeniu, a w ślad za tym możliwości uzyskania odszkodowania za jej utratę,

2) art. 155 k.p.a. przez jego błędną wykładnię i niewłaściwą identyfikację przesłanki "słuszny interes strony", któremu w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. przeczy sytuacja, w której Gmina jest zobowiązana do zapłaty stosownego odszkodowania za przejętą część działki, o ile Gmina nie wyraziła na to zgody,

3) art. 107 § 1 k.p.a. w związku z art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami i przyjęcie, że Wójt Gminy nie jest zobowiązany do powoływania podstawy prawnej rozstrzygnięcia, a mianowicie czy podział nieruchomości dokonuje się w trybie przewidzianym dla wydzielenia działek pod drogi publiczne oraz występowanie przesłanek uzasadniających zastosowanie takiego trybu,

4) art. 155 k.p.a. polegające na odmowie zmiany lub uchylenia decyzji podziałowej, mimo iż konieczność jej weryfikacji wynikała z naruszenia przez Wójta Gminy art. 105 § 1 k.p.a., który przyjmując, iż nie jest w stanie zadośćuczynić żądaniu strony winien był umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe a nie zaś wydawać decyzję merytoryczną sprzeczną z wnioskiem strony,

5) art. 155 k.p.a. poprzez odmowę zmiany decyzji podziałowej, mimo że jej wydaniu towarzyszyło naruszenie art. 8 k.p.a. polegające na nadużyciu zaufania strony do władzy publicznej, co wyrażało się w uzgodnieniu przez Wójta ze stroną trybu i zasad rozpatrzenia wniosku a następnie wydaniu decyzji pozostającej w sprzeczności z kierunkiem wniosku,

6) art. 155 k.p.a. poprzez odmowę zmiany decyzji podziałowej, mimo że jej wydaniu towarzyszyło naruszenie art. 8 k.p.a. polegające na nadużyciu zaufania strony do władzy publicznej, co wyrażało się w niepouczeniu przez Wójta strony o dostrzeganej niemożliwości wydania decyzji zgodnej z treścią żądania, przez co odebrano stronie sposobność wycofania żądania na podstawie art. 105 § 2 k.p.a.,

7) art. 155 k.p.a. przez odmowę uchylenia lub zmiany decyzji podziałowej, mimo że jej wydaniu towarzyszyło naruszenie przez Wójta art. 11 § 1 k.p.a., polegające niewyjaśnieniu stronie przed wydaniem decyzji administracyjnej przesłanek, jakimi zamierzał się kierować organ załatwiając sprawę w sposób sprzeczny z żądaniem strony, w związku z czym strona nie miała możliwości zapoznania się z przewidywanym kierunkiem rozstrzygnięcia i nie mogła dokonać czynności procesowej w postaci wycofania żądania na podstawie art. 105 § 2 k.p.a.,

8) art. 7 i art. 77 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie w sposób wyczerpujący istotnej w sprawie okoliczności faktycznej a mianowicie, czy działka objęta postępowaniem została wydzielona pod drogę publiczną i oparcie swojego ustalenia wyłącznie na informacji uzyskanej od Wójta Gminy już po wydaniu decyzji w I instancji, a więc podmiotu finansowo zainteresowanego w uniknięciu tego stwierdzenia.

W oparciu o powyższe zarzuty kasacyjne wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku oraz decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono argumentację na poparcie postawionych wyżej zarzutów.

W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy i w związku z tym podlega oddaleniu.

W zasadzie przedstawione zarzuty odnoszą się do naruszenia przepisu art. 155 k.p.a., zgodnie z którym decyzja na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ, który ją wydał lub organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Oczywistym jest, iż zmiana decyzji może nastąpić, tylko wtedy gdy istnieje do tego podstawa prawna. Decyzja, której zmiany domaga się skarżąca została wydana, co jest bezsporne, na podstawie art. 95 pkt 8 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepis ten zawiera regulację stanowiącą wyjątek od zasady zawartej w art. 93 ust. 1 ustawy, że podziału nieruchomości można dokonać jeżeli jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego. Bezsporne również jest, iż przedmiotowa nieruchomość podlegając podziałowi nie była objęta planem zagospodarowania przestrzennego ani też nie wydano decyzji lokalizacyjnej inwestycji celu publicznego. Z treści decyzji podziałowej nie wynika również aby w wyniku podziału wydzielono działkę pod drogę publiczną. Żądanie skarżącej powołania w podstawie prawnej tej decyzji art. 98 ust. 1 ustawy nie mogło zostać uwzględnione bowiem można dokonać zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a. ale w zakresie objętym tą decyzją, a nie obejmującym nowe zagadnienia, które nie były i nie mogły być rozstrzygane. Jeżeli skarżąca uważa, że w wyniku podziału zostały jednak wydzielone działki gruntu pod drogę publiczna, które przechodzą, z mocy prawa, na własność gminy, to ewentualny spór w tej kwestii ma charakter cywilnoprawny i nie może być rozstrzygany w trybie administracyjnym. Należy bowiem podkreślić, iż decyzja podziałowa, w wyniku której wydzielone zostały działki pod drogi publiczne nie zawiera rozstrzygnięcia o przejściu takich działek na własność określonego podmiotu bowiem przejście prawa własności nie dokonuje się z mocy decyzji, ale z mocy prawa. Te wszystkie okoliczności powodują, iż w niniejszej sprawie nie miał zastosowania tryb przewidziany w art. 155 k.p.a., a sama przesłanka, iż zmiana decyzji nastąpiłaby zgodnie z wnioskiem strony i w jej interesie, w takiej sytuacji nie może mieć decydującego znaczenia. W związku z tym nie są zasadne zarzuty skargi odnoszące się do naruszenia przez Sąd I instancji art. 155 k.p.a. oraz art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nie są również zasadne zarzuty dotyczące niedostrzeżenia przez Sąd I instancji naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego – art. 107 § 1, art. 8, art. 11 § 1, art. 7 i art. 77 jakich dopuścił się organ. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż organ dysponował pełnym materiałem pozwalającym na ocenę możliwości zastosowania art. 155 k.p.a. bowiem stan faktyczny sprawy wynikał jednoznacznie z akt sprawy. Zarzuty co do naruszenia prawa przy wydaniu decyzji podziałowej nie mogły być rozstrzygane bowiem niniejsze postępowanie nie dotyczy tej decyzji, ale decyzji odmawiającej zmiany decyzji podziałowej. Jeżeli brak było podstaw prawnych do zastosowania art. 155 k.p.a., to Sąd I instancji w żaden sposób nie mógł ocenić prawidłowości decyzji podziałowej. Dodać przy tym należy, iż decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości została wydana zgodnie z żądaniem skarżącej, również co do podstawy prawnej i nie była kwestionowana w stosownym trybie.

Całkowicie chybiony i wręcz niezrozumiały jest zarzut naruszenia przez organ art. 8 i art. 11 § 1 k.p.a. poprzez niepoinformowanie skarżącej o przewidywanej treści decyzji, co pozwoliłoby na cofnięcie wniosku przez skarżącą i umorzenie postępowania. Przede wszystkim przepisy te w żaden sposób nie obligują organu do informowania stron o ewentualnej treści rozstrzygnięcia sprawy. Rozstrzygnięcia sprawy dokonuje się stosowną decyzją administracyjną i zgodnie z art. 110 k.p.a. organ jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, chyba że Kodeks stanowi inaczej.

Z tych wszystkich względów uznając, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy, Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.