IV SA/Gl 526/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. odmówił stwierdzenia u E. C. choroby zawodowej - przewlekłej choroby narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym, trwającym co najmniej 15 lat wymienionej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 105, poz. 869 ze zm.)

Decyzję wydano w oparciu o postępowanie wyjaśniające, potwierdzające narażenie zawodowe na nadmierny wysiłek głosowy w środowisku pracy i orzeczenia lekarskie Poradni Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. z dnia [...] r. nr [...] oraz Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z dnia [...] r. nr [...], gdzie lekarze diagności nie stwierdzili podstaw do rozpoznania u strony choroby wymienionej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

Odwołanie od tej decyzji złożyła E. C. podnosząc, iż decyzja jest dla niej krzywdząca, podkreślając że przez 42 lata pracowała w pełnym wymiarze godzin jako nauczycielka [...] i [...] obciążając narząd głosu, wyrażając zdziwienie iż zmiany patologiczne dotyczące jej dolegliwości według orzeczników IMPiZŚ w S. nie mają cech klinicznych przewlekłego schorzenia narządu głosu spowodowanego nadmiernym wysiłkiem głosowym. Wnosiła o ponowne i wnikliwe rozpatrzenie sprawy.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] wydaną na podstawie: art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), art. 2351 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 105 poz. 869 ze zm.) [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny orzekł utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję w całości.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że za podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie podejrzenia choroby zawodowej u E. C. [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny przyjął warunki jakie powinny być spełnione do uznania zawodowej etiologii rozpoznanego schorzenia, biorąc pod uwagę definicję choroby zawodowej, określonej w art. 2351 Kodeks pracy, która stanowi, iż za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych " narażeniem zawodowym ".

Podniósł, że w sprawie E. C. postępowanie wyjaśniające wykazało, że będąc zatrudniona - w latach 1970-1975 w Szkole Podstawowej nr [...] w R., w Zespole Szkół [...] nr [...] w R. (placówka zlikwidowana dot. ZSZ dla Pracujących przy [...] i [...] w R. w latach 1975-1980 oraz ZSG przy KWK "A" w latach 1975-1980), w latach 1975-2011 w Zespole Szkół [...] w R. w charakterze nauczyciela w pełnym wymiarze czasu pracy i w godzinach nadliczbowych oraz w Zespole Szkół nr [...] (dot. Szkoły Podstawowej nr [...] w R. w latach 1995-1996), w latach 1996-1997 w Szkole Podstawowej nr [...] w R., w latach 1982-1983,1984-1986,1990-1991 w ZSO [...] w R., w Gimnazjum nr [...] w R. (dot. Szkoły Podstawowej nr [...] w R. w latach 1999-2001 oraz Gimnazjum nr [...] w R. w latach 2000-2001), w latach 2001-2002 w Gimnazjum nr [...] z Oddziałami Integracyjnymi w R., w latach 2008-2009 w Zespole Szkół nr [...] w R., w latach 1985-1992 w Przyzakładowej ZSZ Zakładu [...] w R. (placówka zlikwidowana), w latach 1997-1998 w Szkole Podstawowej nr [...] w R. (placówka zlikwidowana) oraz w latach 2004-2005,2007-nadal w [...] Centrum Edukacji Zawodowej w R. jako nauczyciel w niepełnym wymiarze czasu pracy- w latach 1970-2011 pracowała w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej narządu głosu.

Dalej organ odwoławczy nadmienił, że E. C. była badana w Poradni Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy (WOMP) w K. (orzeczenie lekarskie z dnia [...] r. nr [...]), gdzie lekarze specjaliści orzekli o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej w oparciu o rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r. w/s chorób zawodowych. W wykonanej diagnostyce laryngologicznej i foniatrycznej z oceną laryngoskopową i laryngostroboskopową krtani przed i po obciążeniu głosu, pomiarem parametrów fonacyjnych oraz komputerową analizą akustyczną nie stwierdzono w narządzie głosu zmian patologicznych odpowiadających skutkom przeciążenia w postaci: guzków głosowych twardych, wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych, niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią. W związku z powyższym orzecznicy WOMP zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami prawnymi uznali, iż brak jest podstaw upoważniających do rozpoznania przewlekłej choroby zawodowej narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym, trwającym co najmniej 15 lat.

[...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny podkreślił, że E. C. została skierowana na własny wniosek do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego (IMPiZŚ) w S., w którym wobec niejednoznacznego obrazu klinicznego zmian stwierdzonych w trakcie pierwszej obserwacji klinicznej przebywała dwukrotnie w dniach [...] r. oraz [...] r. (E. C. skierowano do dalszego leczenia laryngologicznego i foniatrycznego z zaleceniem powtórnej oceny laryngologiczno-foniatrycznej i orzeczniczej w Instytucie za pół roku), gdzie lekarze specjaliści w orzeczeniu lekarskim z dnia [...] r. Nr [...] również nie znaleźli podstaw do rozpoznania u strony choroby zawodowej. Specjaliści IMPiZŚ w S. po wykonaniu badań laryngologicznych i foniatrycznych stwierdzili cechy dysfunkcji hiperfunkcjonalnej. Stwierdzone przez orzeczników IMPiZŚ zmiany patologiczne nie mają cech klinicznych przewlekłego schorzenia narządu głosu spowodowanego nadmiernym wysiłkiem głosowym wymienionego w wykazie chorób zawodowych tj. guzków głosowych twardych, wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych, niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią. Zdaniem lekarzy placówki odwoławczej brak było zatem podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu głosu.

Nadto organ odwoławczy wyjaśnił, iż zgodnie z ustaleniami upowszechnionego orzecznictwa sądów administracyjnych wydane w sprawie orzeczenie lekarskie jednostki właściwej do rozpoznania chorób zawodowych ma charakter opinii biegłego, a organ prowadzący postępowanie jest nim związany. Organ nie ma prawa do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Związanie to wynika z tego, że orzeczenie lekarskie stanowi jedyny wiarygodny środek dowodowy służący stwierdzeniu choroby zawodowej, jeśli nie budzi wątpliwości w świetle pozostałych dowodów. W ocenie organu powołane opinie obu placówek diagnostycznych są spójne i zgodne w swoich konkluzjach, a strona nie przedstawiła dowodów podważających ich zasadność. Brak przesłanek w postaci rozpoznania choroby przez upoważnioną placówkę diagnostyczną uniemożliwia stwierdzenie u odwołującej choroby zawodowej. W tej sytuacji dla wyniku sprawy nie ma znaczenia okoliczność, że odwołująca pracowała kiedykolwiek w warunkach narażenia na nadmierny wysiłek głosowy, skoro rozpoznanemu schorzeniu nie można przypisać cech choroby zawodowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca E. C. wnosiła o pozytywne załatwienia sprawy. Twierdziła, iż jest dla niej krzywdząca, podnosząc, iż jej schorzenie jest efektem 42 lat pracy w narażeniu na wysiłek głosowy, zarzucając, że potwierdzona w jej mniemaniu przez foniatrę choroba krtani, stała się podstawą negatywnego rozpatrzenia sprawy w dniu [...] r. przez ten sam Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. w odmiennym składzie osobowym. Podobną argumentację skarżącą przedstawiła w piśmie procesowym z dnia [...] r..

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska. Dodatkowo w odpowiedzi na zarzuty skargi organ odwoławczy podkreślił, że E. C. wobec niejednoznacznego obrazu klinicznego zmian stwierdzonych w trakcie pierwszej obserwacji klinicznej w IMPiZŚ w S. przebywała dwukrotnie w dniach [...] do [...] r. oraz [...] r.. E. C. skierowana została do dalszego leczenia laryngologicznego i foniatrycznego z zaleceniem powtórnej oceny laryngologiczno-foniatrycznej i orzeczniczej w Instytucie za pół roku. Dwukrotny pobyt skarżącej w placówce odwoławczej nie wynikał z rozbieżności w rozpoznanych przez lekarzy schorzeniach lecz miał na celu rzetelne i ostateczne rozstrzygnięcie co do przedmiotu choroby zawodowej.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył co następuje.

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie jest zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony decyzją, czy decyzja wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony i im podobnych.

Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotowa skarga nie mogła odnieść skutku, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

W pierwszej kolejności z przyjdzie zauważyć, iż Kodeks pracy w art. 235¹ stanowi, że za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy, albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". O stwierdzeniu choroby zawodowej decyduje tym samym, jak zgodnie przyjęły organy sanitarne obydwu instancji, zachowanie dwóch wymogów: zamieszczenie schorzenia w wykazie chorób zawodowych oraz ustalenie, że zostało ono spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy.

Rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych (art. 235² Kodeksu pracy). Innymi słowy choroba zawodowa jest pojęciem prawnym oznaczającym zachorowanie, które pozostaje w związku przyczynowym z pracą. Przyczyną ją wywołującą jest tylko i wyłącznie sama praca, jej rodzaj, charakter i warunki jej wykonywania. Z tego powodu choroby zawodowe są przewidywalne a owe przewidywalne uszkodzenia zdrowia zostały ujęte w tzw. wykazie chorób zawodowych.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 237 § 1 Kodeksu pracy Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105. poz. 869 ze zm.).

Zgodnie natomiast z § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r. decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

Przedmiotem badania organów inspekcji sanitarnej jest ustalenie takich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak: stwierdzenie u danej osoby choroby wymienionej w wykazie chorób zawodowych, określenie rodzaju pracy i warunków, w jakich osoba ta wykonywała bądź wykonuje pracę, wskazujących na występowanie w środowisku pracy obiektywnych czynników wpływających (narażających) na powstanie choroby zawodowej oraz wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy istniejącą chorobą a tymi warunkami pracy.

Stosownie do postanowień § 2 rozporządzenia wykaz chorób zawodowych wraz z okresem, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, określa załącznik do rozporządzenia. Pod pozycją 15 tego załącznika wskazuje się jako chorobę zawodową przewlekłą chorobę narządu głosu spowodowaną nadmiernym wysiłkiem głosowym, trwającym co najmniej 15 lat, charakteryzującą się następującymi objawami chorobowymi:

1) guzki głosowe twarde,

2) wtórne zmiany przerostowe fałdów głosowych,

3) niedowład mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią.

Godzi się przy tym wyraźnie zaznaczyć, że wykaz chorób zawodowych, stanowiący załącznik do rozporządzenia określa zamknięty katalog chorób zawodowych. Oznacza to, że za chorobę zawodową może zostać uznana wyłącznie choroba wymieniona w wykazie, jeżeli została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy.

Zgodnie z § 5 w związku z § 6 ust. 1 rozporządzenia właściwym do orzekania w zakresie chorób zawodowych, a więc do wydania orzeczenia o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej rozpoznania jest wyłączne lekarz spełniający wymagania kwalifikacyjne określone w przepisach dotyczących służby medycyny pracy, zatrudniony w jednostce orzeczniczej I stopnia wymienionej w § 5 ust. 2, bądź w jednostce orzeczniczej II stopnia, określonej w § 5 ust. 3 rozporządzenia. Lekarz diagnosta wydaje orzeczenie lekarskie na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego (§ 6 ust. 1 rozporządzenia). W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności o wskazane orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu bądź o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej oraz formularz oceny narażenia zawodowego, właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do jej stwierdzenia (§ 8 ust. 1 rozporządzenia).

Należy podkreślić, że w postępowaniu o stwierdzenie choroby zawodowej organy inspekcji sanitarnej są związane rozpoznaniem choroby podanym w orzeczeniu lekarskim i nie są uprawnione do samodzielnej oceny zebranej w sprawie dokumentacji medycznej. W orzecznictwie administracyjnym wielokrotnie podkreślano, że wydane w sprawie orzeczenie lekarskie jednostki właściwej do rozpoznania chorób zawodowych ma charakter opinii biegłego, a organ prowadzący postępowanie jest nim związany. Organ nie ma prawa samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Związanie to wynika z tego, że orzeczenie lekarskie stanowi jedyny wiarygodny środek dowodowy służący stwierdzeniu choroby zawodowej, jeśli nie budzi wątpliwości w świetle pozostałych dowodów oraz z faktu, że zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia tylko uprawniony lekarz, zatrudniony w jednostce orzeczniczej I lub II stopnia, jest właściwy do rozpoznania choroby zawodowej.

Powyższe prowadzi do konkluzji, że organy administracji są zatem związane ustaleniami orzeczeń diagnostycznych i nie dysponując przeciwdowodami, które mogłyby orzeczenia te podważyć, nie mają w tym zakresie podstaw do przyjęcia, że rzeczywisty stan zdrowia danej osoby kształtuje się odmiennie od wyników badań stanowiących postawę orzeczeń lekarskich. Naczelny Sąd Administracyjny konsekwentnie przyjmuje, że bez orzeczenia lekarskiego (opinii) bądź sprzecznie z nim organ nie może dokonać rozpoznania choroby, tym samym oznacza to, że ustalenie jednego z ważnych elementów zaliczenia schorzenia do choroby zawodowej uzależnione jest od treści specjalistycznego orzeczenia lekarskiego. Takie stanowisko, akceptowane przez Sąd w przedmiotowej sprawie, zostało przedstawione m.in. w uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2002 r. o sygn. akt OPS 3/02, aktualnej również w obowiązującym stanie prawnym (dostępnej w internetowej bazie orzeczeń CBOSA).

Konsekwencją tego jest to, że zarówno organy wydające decyzje, jak i sąd dokonujących ich kontroli związane są treścią orzeczenia lekarskiego wydanego przez uprawnione jednostki orzecznicze, co do kwestii stwierdzenia choroby zawodowej lub braku podstaw do jej stwierdzenia.

Związanie organu sanitarnego orzeczeniem kompetentnej placówki medycznej nie jest jednak tożsame z bezkrytyczną akceptacją zawartych w nim informacji, jako że podlega ono - jak każdy dowód w postępowaniu - ocenie pod kątem zachowania kryteriów wyznaczonych treścią art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., w tym pod kątem spełnienia wymagań opinii biegłego (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 lipca 2010 r. o sygn. akt IV SA/Gl 752/09, dostępny w internetowej bazie orzeczeń CBOSA).

W przedmiotowej sprawie wymagania te zostały spełnione, gdyż wydane w sprawie opinie są zasadniczo spójne oraz należycie uzasadnione. Uznać zatem należało, że uprawnione jednostki medycyny pracy w sposób przekonywający wyjaśniły z jakich przyczyn choroby strony skarżącej nie można uznać za chorobę zawodową. Wyrażona ocena została zawarta w spełniającej wymagania formalne opiniach. Zatem z uwagi na fakt, iż warunkiem koniecznym stwierdzenia przez organy administracji choroby zawodowej jest jej uprzednie, lekarskie rozpoznanie przez właściwe medyczne jednostki orzecznicze, orzeczenie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej jest wiążące dla organów administracji orzekających w przedmiocie choroby zawodowej, co prowadzić musiało do odmowy stwierdzenia u strony skarżącej choroby zawodowej.

Przyjdzie zauważyć, że skarżąca w okresie zatrudniania pracowała w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej, wymienionej w przywołanej pozycji. W tym zakresie Sąd podziela ustalenia organów, a nadto okoliczność ta nie jest sporna. Jednakże dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędne jest rozpoznanie tego schorzenia poprzez uprawnioną jednostkę orzeczniczą pierwszego, jak i drugiego szczebla (§ 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia). Tymczasem lekarze tych placówek w swych orzeczeniach nie znaleźli podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej, przedstawiając zbieżną argumentację i ocenę przeprowadzonych badań.

Podkreślić przy tym należy, że zarówno orzeczenie jednostki pierwszego, jak i drugiego stopnia wydane zostało w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną. Nie ulega również wątpliwości, że sporządzone w sprawie orzeczenia lekarskie zostały wydane przez specjalistyczne jednostki orzecznicze na podstawie samodzielnie przeprowadzonych badań. W orzeczeniach tych lekarze zgodnie stwierdzili, iż przeprowadzone badania nie wykazały obecności zmian uprawniających do rozpoznania u skarżącej jednostki chorobowej, opisanej pod pozycją 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

W rozpatrywanej sprawie organy inspekcji sanitarnej prawidłowo zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy oraz wyjaśniły wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności wymagające wiadomości specjalnych uznając, że schorzenie na które cierpi skarżąca nie daje podstaw do stwierdzenia u niej choroby zawodowej, bowiem występujące u niej objawy związane są ze stwierdzonymi cechami dysfunkcji hiperfunkcjonalnej, na co wskazała jednostka orzecznicza drugiego stopnia.

Nie ulega wątpliwości, że orzeczenia jednostek diagnostycznych w sposób jednoznaczny i konsekwentny przez cały tok postępowania wykluczały stwierdzenie u skarżącej choroby zawodowej narządu głosu, z tego powodu organy inspekcji sanitarnej obu instancji prawidłowo nie stwierdziły u skarżącej choroby zawodowej opisanej pod pozycją 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

Konkludując, brak przesłanki w postaci rozpoznania choroby opisanej pod pozycją 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia przez upoważnioną jednostkę orzeczniczą uniemożliwia stwierdzenie u skarżącej choroby zawodowej. Dla wyniku sprawy nie ma więc znaczenia okoliczność, że skarżąca wiele lat pracowała w warunkach narażenia na działanie czynnika szkodliwego, czyli obciążenia aparatu mowy nadmiernym wysiłkiem głosowym.

Uwzględniając przytoczone powyżej przepisy rozporządzenia, określające procedury i etapy postępowania w zakresie stwierdzania chorób zawodowych, Sąd również z urzędu nie dostrzegł uchybień pozwalających na uwzględnienie skargi (art. 134 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

W przywołanych okolicznościach, brak jest podstaw do zakwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, która zapadła na skutek wyczerpującego wyjaśnienia sprawy, na podstawie zgromadzonych i potrzebnych do jej rozstrzygnięcia dowodów, właściwej ich oceny oraz prawidłowych rozważań faktycznych i prawnych organu odwoławczego, zawartych w jej uzasadnieniu (art. 107 § 3 k.p.a.).

W tym stanie rzeczy brak było podstaw do uwzględnienia skargi, a co za tym idzie podlegała ona oddaleniu, zgodnie z treścią art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.