I SA/Wa 2576/13

Uzasadnienie

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] września 2013 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania A. T. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] stwierdzającej nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto [...] prawa własności nieruchomości zajętej pod ulicę [...] w [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna [...] w obrębie [...] o pow. [...] ha – utrzymał w/w decyzję w mocy .

Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Pismem z dnia17 czerwca 2011 r. Burmistrz Miasta [...] wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji - w trybie przewidzianym w art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 roku Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną - stwierdzającej nabycie przez Gminę Miasto [...], z mocy prawa własności nieruchomości zajętej pod fragment ulicy [...], położonej w [...] obr. [...], stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...] powstałą z podziału działki ewidencyjnej nr [...], objętą księgą wieczystą [...], prowadzoną przez Sąd Rejonowy w [...] V Wydział Ksiąg Wieczystych.

Zawiadomieniem z dnia 5 września 2011r strony zostały powiadomione o toczącym się postępowaniu administracyjnym oraz o prawie zaznajomienia się z aktami sprawy i wypowiedzenia się w sprawie.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] Wojewoda [...] stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto [...] prawa własności w/w nieruchomości położonej w [...], oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, zajętej pod fragment ulicy – [...].

Od decyzji tej odwołanie złożyła A. T., kwestionując rozstrzygnięcie w sprawie.

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] września 2013 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania A. T. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 r. – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, powołując się na treść art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.), że nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem.

Nabycie własności nieruchomości z mocy prawa na podstawie ww. art. 73 ust. 1 nastąpiło zatem jeżeli w dniu 31 grudnia 1998r. spełnione zostały łącznie następujące przesłanki:

- nieruchomość nie była własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego,

- nieruchomość była zajęta pod drogę publiczną,

- nieruchomość pozostawała we władaniu Skarbu Państwa, bądź jednostek samorządu terytorialnego.

Następnie organ wskazał, że z akt sprawy, w tym z treści księgi wieczystej [...] wynika, iż w dniu 31 grudnia 1998r. właścicielem działki nr [...], z której wydzieliła się działka nr [...] o pow. [...] ha, była A. T., a zatem w tym dniu nieruchomość nie była własnością Skarbu Państwa ani jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z rozporządzeniem Nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 1995r. w sprawie zaliczenia dróg publicznych do kategorii dróg lokalnych miejskich na terenie województwa [...] (Dz. Urz. Województwa [...] Nr [...], poz. [...]) i załącznikiem nr 1 do ww. rozporządzenia, ulica [...] w [...] w dniu 31 grudnia 1998r. stanowiła drogę lokalną miejską, zaś na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. przedmiotowa droga z dniem 1 stycznia 1999r. stała się drogą gminną.

W aktach sprawy znajduje się mapa uzupełniająca z projektem podziału nieruchomości, sporządzona przez uprawnionego geodetę i przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] kwietnia 2011r. pod nr [...], przedstawiająca zajęcie działki nr [...] pod drogę z adnotacją, że granice podziału nieruchomości ustalono według zajęcia pod drogę publiczną na dzień 31 grudnia 1998 r.

Ww. dokument w ocenie organu prawidłowo obrazuje zakres zajęcia przedmiotowej nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] na dzień 31 grudnia 1998r. pod drogę publiczną, co potwierdza zaistnienie przesłanki ząjętości w niniejszej sprawie.

Organ jako kolejną przesłankę wynikającą z treści art. 73 ustawy rozważył władanie publicznoprawne.

Wskazał , że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym udokumentowanie władania polega na wykazaniu wykonywania prac związanych m. in. z utrzymywaniem drogi, jej konserwacją modernizacją, odśnieżaniem.

Podsumował, że z potwierdzonej za zgodność z oryginałem kopii umowy nr [...] z dnia [...] listopada 1995r. zawartej pomiędzy Zarządem Miasta [...] a Spółką z o.o. "[...]" w [...] na lata 1995 - 2000 wraz z wykazem jezdni i chodników wynika, że, ul. [...] była objęta zimowym utrzymaniem. Ww. umowa zdaniem organu jest wystarczająca dla potrzeby potwierdzenia władztwa publicznoprawnego nad przedmiotową nieruchomością zgodnie ze stanem na dzień 31 grudnia 1998r.

Odnosząc się do zarzutów skarżącej podniesionych w odwołaniu Minister wskazał, iż na gruncie niniejszej sprawy nie było potrzeby przeprowadzania dowodu z fotografii lotniczych obejmujących swoim zakresem działkę nr [...] znajdujących się w zasobie Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w [...] ze względu na to, iż z w/w mapy uzupełniającej z projektem podziału nieruchomości sporządzonej przez uprawnionego geodetę wynika jednoznacznie, iż przedmiotowa działka była zajęta pod pas ulicy [...]według stanu na dzień 31 grudnia 1998 r,

Dodatkowo należy stwierdzić, że z analizy akt przedmiotowej sprawy w ocenie Ministra, nie może być mowy, o tym aby organ pierwszej instancji naruszył postanowienia art. 6, art. 7, art. 8, oraz art. 12 Kpa regulujące ogólne zasady prowadzenia administracyjnego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu jakoby Umowa Nr [...] w zakresie zimowego oczyszczania dróg na terenie miasta [...] nie dotyczyła drogi na odcinku w obrębie przedmiotowej działki organ stwierdził, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym dla wykazania władztwa publicznego wystarczające są dokumenty, z których wynikałby w szczególności remont nawierzchni ulicy, prace konserwacyjne w zakresie oświetlenia ulicznego czy zimowe utrzymanie ulicy, w skład której weszła przedmiotowa nieruchomość, przy czym dla wykazania tego władztwa nie jest konieczne wymienienie w tych dokumentach numerów ewidencyjnych poszczególnych działek wchodzących w skład tej ulicy.

Poza tym znajdujące się w aktach sprawy dokumenty w ocenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej jednoznacznie wskazują na to, jaki przebieg ma ulica [...] w [...], a co za tym idzie zarzuty strony w tym zakresie są całkowicie bezpodstawne.

Skargę na w/w decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła A. T. wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 r.

Zaskarżonym decyzjom zarzuciła rażące naruszenie prawa tj.

art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 78 § 1 w zw. z art. 84 § 1 w ze. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nie rozważenie istoty sprawy i nie odniesienie się przez organy administracji do zarzutu odnośnie nie dopuszczenia dowodu zawnioskowanego przez skarżącą,

art. 73 § 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną poprzez wadliwe stwierdzenie, że postępowanie wykazało zaistnienie przesłanek do zastosowania wskazanego przepisu prawa.

W obszernym uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła między innymi, że w rozpatrywanej sprawie nie został należycie udokumentowany ani stan zajęcia przedmiotowej nieruchomości pod drogę publiczną istniejący w dniu 31 grudnia 1998 r. ani fakt władania w tej dacie sporną nieruchomością przez Gminę Miasto [...], co oznacza brak należytego przeprowadzenia postępowania dowodowego (naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) przez organ przed wydaniem rozstrzygnięcia i brak właściwego udokumentowania istnienia wszystkich koniecznych, ustawowo określonych przesłanek zastosowania art. 73 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, czyli faktycznego zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną w dniu 31 grudnia 1998 r. oraz faktu władania w tej dacie przedmiotową nieruchomością. Oznacza to, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., które to naruszenie ma bezpośrednie znaczenie dla prawidłowego określenia zakresu możliwości pozbawienia skarżącego posiadanego przez niego i konstytucyjnie chronionego prawa własności przedmiotowej nieruchomości.

W szczególności skarżąca zarzuciła, że organ nie odniósł się do wniosku dowodowego zgłoszonego w odwołaniu o zarządanie fotografii lotniczych z Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w [...] na okoliczność ustalenia, czy sporne działki we wskazanej dacie były już zajęte pod drogę publiczną . Wskazała, że w uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego, nie podano powodów, dla których organ ten zaniechał przeprowadzenia wnioskowanego przez skarżącego dowodu, w sytuacji gdy wniosek ten spełniał wszystkie wymogi określone w art. 75 kpa i zmierzał do wyjaśnienia istoty sprawy - zakresu i czasookresu posiadania.

Skarżąca w całości jako dowód zakwestionowała również oświadczenie J. P. wskazując, że winna być ona przesłuchana w jej obecności w trybie przewidzianym dla przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka z poszanowaniem art. 79 § 1 kpa. Pominięcie jej przesłuchania uniemożliwiło skarżącej zadawanie świadkowi pytań a tym samym ograniczyło w sposób niedopuszczalny jego gwarancje procesowe.

Skarżąca zarzuciła także, że na omawianym terenie nie znajdują, się żadne urządzenia związane z drogą, co potwierdzają fotografie lotnicze zalegające w zasobach Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w [...], o przeprowadzenie dowodu z których zawnioskował, a którego to dowodu organy administracyjne nie dopuściły z pogwałceniem art. 78 § 1 kpa.

Skarżąca zarzuciła również, że do dnia 31 grudnia 1998 r. Gmina Miasto [...] na spornych działkach nie wykonywała żadnych aktów władztwa. Podtrzymała, że sporne działki pozostawały w jej posiadaniu. Wskazała, że na tę okoliczność organy administracyjne nie przeprowadziły koniecznego w tym wypadku dowodu z przesłuchania stron.

Co do załącznika do umowy nr [...] skarżąca zarzuciła, że nie ma on związku ze sprawą, gdyż nie dotyczy on drogi w obrębie jego nieruchomości ani okresu wskazanego w cyt. ustawie. W załączniku tym nie są wymienione nieruchomości, po których droga przebiega ani też nie ma innego doprecyzowania przebiegu drogi, które pozwalałoby na to, by uznać, że przebiega ona po spornych działkach. Ponadto, oczyszczanie ulic i dróg niewątpliwe dotyczyło pasa drogowego, ale pod warunkiem, że ten pas drogowy był wyznaczony i był we władaniu Gminy Miasto [...] we wspomnianej dacie.

Ponadto w skardze wskazano, że nie ma dowodu na to, by droga w ogóle przebiegała po nieruchomości skarżącej a w szczególności nie wynika to z powoływanej w decyzji uchwały Rady Gminy [...]j, która nie określa przebiegu drogi.

Skarżąca zarzuciła ponadto, że organy administracyjne pominęły, że w/w działki w ewidencji gruntów nie są oznaczone jako droga (dr), oraz wskazała, że nie jest prawdą, iż zgodnie z uchwałą Rady Gminy [...] w [...]nr [...] oraz na podstawie rozporządzenia Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 1985 r. nr [...] ul. [...] zaliczona została do kategorii dróg lokalnych miejskich.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego. Oznacza to, że kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy organ administracji wydając zaskarżony akt nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z treścią art. 7 k.p.a.: w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Według tej zasady organ prowadzący postępowanie ma obowiązek zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, aby ustalić stan faktyczny sprawy zgodny z rzeczywistością. W szczególności jest obowiązany dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnego przypadku na podstawie analizy całego materiału dowodowego, a stanowisko wyrażone w decyzji uzasadnić w sposób wymagany przez przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (np. wyrok NSA z dnia 26 maja 1981 r., SA 810/81, ONSA 1981, nr 1, poz. 45).

Analiza zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wskazuje na zasadność skargi.

Materialnoprawną podstawę wydanej decyzji stanowił art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.). Zgodnie z tą regulacją prawną nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem. Powołany przepis określa normatywne przesłanki, których łączne wystąpienie powoduje, że określone w nim grunty stały się z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Przesłanki te to władanie w dniu 31 grudnia 1998 r. przez Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego gruntami zajętymi pod drogi publiczne, niestanowiącymi ich własności i zajęcie nieruchomości pod drogę we wskazanej wyżej dacie.

Przepis art. 73 nie zawiera definicji drogi publicznej. W związku z tym należy w tym względzie posiłkować się ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (w brzmieniu obowiązującym w 1998 r.) i w jej przepisach szukać wyjaśnienia pojęcia drogi publicznej.

W rozumieniu art. 1 tej ustawy za drogę publiczną może być uznana droga spełniająca dwa warunki. Po pierwsze musi to być droga zaliczona do jednej z kategorii dróg publicznych. Po drugie z drogi tej może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w ustawie lub innych przepisach szczególnych. Nie każda zatem droga spełniająca funkcję ciągu komunikacyjnego może być uznana za drogę publiczną. By zyskała taki status, musi zostać zaliczona w trybie przewidzianym ustawą o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 1-4 tej ustawy i jednocześnie spełniać warunek możliwości powszechnego korzystania z niej.

Zatem zawarte w art. 73 ust. 1 Przepisów wprowadzających sformułowanie "nieruchomości zajęte pod drogi publiczne" oznacza nieruchomości, na których urządzono drogę, którą następnie zaliczono do odpowiedniej kategorii dróg publicznych, przy czym fakt ten musiał mieć miejsce przed 1 stycznia 1999 r. (zob. także wyrok NSA z dnia 30 lipca 2001 r., sygn. akt I SA 513/00).

Wbrew stanowisku organów obu instancji, w niniejszej sprawie uzasadnione wątpliwości budzi fakt czy ulica [...] w [...] została zaliczona do kategorii dróg publicznych jak również fakt zajęcia spornej nieruchomości pod drogę w dniu 31 grudnia 1998 r. oraz fakt władania nią w podanej dacie przez Gminę Miasto [...].

Ze znajdujących się bowiem w aktach sprawy dokumentów nie wynika w sposób jednoznaczny jaki był na dzień 31 grudnia 1998 r. stan zajęcia spornej nieruchomości pod drogę publiczną oraz nie zostało należycie udokumentowane władnie nią w tej dacie przez Gminę Miasto [...].

Okoliczności te, odnoszące się do ustalenia zakresu zajęcia pod drogę oraz władania nieruchomością należy uznać zatem za niedostatecznie wyjaśnione przez organy orzekające przed podjęciem rozstrzygnięcia w sprawie.

Jak wynika z akt sprawy Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie ustosunkował się do zarzutów podniesionych przez skarżącą w odwołaniu od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 r., że na tym terenie nie znajdują się żadne urządzenia związane z drogą, co potwierdzają fotografie lotnicze będące w zasobach Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w [...] oraz pominął wniosek dowodowy zgłoszony przez skarżącego o zażądanie dołączenia ich do materiału dowodowego w celu ustalenia, czy sporne działki we wskazanej dacie były zajęte pod drogę publiczną.

Jednocześnie organ za wiarygodne uznał dokumenty , które w ocenie Sądu nie mogą być uznane za jednoznacznie przesądzające badane okoliczności, gdyż zostały wytworzone po 2005r.

- mapę uzupełniającą z projektem podziału nieruchomości, sporządzoną przez uprawnionego geodetę i przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] kwietnia 2011r. pod nr [...] , przedstawiającą zajęcie działki nr [...] pod drogę z adnotacją, że granice podziału nieruchomości ustalono według zajęcia pod drogę publiczną na dzień 31 grudnia 1998 r.

- oświadczenie z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] złożone przez J. P. p. o. Naczelnika Wydziału Drogownictwa i Transportu Urzędu Miasta [...] – w oparciu o które uznano, że dnia 31 grudnia 1998 r. nieruchomość stanowiąca działkę ewidencyjną nr [...] była w całości zajęta pod pas drogowy ulicy [...].

Podkreślenia wymaga, że wskazana mapa została wykonana w 2011r. i oprócz gołosłownego wskazania geodety, że odzwierciedla stan istniejący na dzień 1.01.1999r. nie zawiera wskazania jaki materiał dowodowy posłużył do jej wykreślenia, włącznie z tym, że zaniechano dołączenia do akt sprawy wypisu rejestru gruntów dla analizowanych działek obrazującego zapis ewidencji we wskazanej dacie. Wskazane zaś wyżej oświadczenie J. P., jak wynika z jego treści , nie odnosi się wprost do działki skarżącej.

Tak niepełny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie powinien być dla organów rozpoznających sprawę asumptem do podjęcia dalszych działań w celu jego poszerzenia . Wobec jednoznacznego stanowiska skarżącej zawartego w złożonym przez nią odwołaniu brak było w ocenie Sądu uzasadnionych przyczyn do zaniechania przeprowadzenia wnioskowanego przez nią dowodu z zapisu zdjęć lotniczych . Wobec braku innych dowodów na tą okoliczność dowód ten uznać należy za przydatny dla rozpoznania sprawy.

Identyczna ocena odnosi się do przeprowadzenia wnioskowanego przez skarżącą dowodu z zeznań p. o. Naczelnika Wydziału Drogownictwa i Transportu Urzędu Miasta [...] J. P. .

Szerszego ustosunkowania się wymaga także, zdaniem Sądu, dowód przywołany przez organ na okoliczność sprawowania władztwa publicznoprawnego nad nieruchomością położoną w [...], obręb [...], oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, obiętą księgą wieczystą KW nr [...], zajętej pod fragment ulicy – [...] w postaci umowy nr [...] z dnia [...] listopada 1995 r. zawartej pomiędzy Zarządem Miasta [...] a Spółką z o. o. "[...]" w [...]na lata 1995 – 2000 wraz z wykazem jezdni i chodników, zgodnie z którą ul [...] była objęta zimowym utrzymaniem.

Organ uznał, że wykonując te zadania gmina wykonywała władztwo nad nieruchomościami, przez które przebiegała droga – ul. [...].

W ocenie Sądu natomiast przyjąć należy, że chociaż oczyszczanie ulic i dróg niewątpliwe dotyczyło pasa drogowego, to jednak znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy będzie miało pod warunkiem udowodnienia , że sporny pas drogowy był wyznaczony i pozostawał we władaniu Gminy Miasta [...] we wspomnianej dacie, co z akt sprawy jednoznacznie nie wynika . Wobec braku innych dowodów na tą okoliczność dowód ten uznać należy za przydatny dla rozpoznania sprawy. Z tych przyczyn za trafny należy uznać zarzut skarżącej, że załącznik do umowy nr [...] z dnia [...] listopada 1995 r. nie dokumentuje , że dotyczy drogi w obrębie nieruchomości skarżącej.

Należy również w ocenie Sądu wskazać, że nie została wyjaśniona kwestia czy przedmiotowa droga należy do dróg publicznych.

Przy ponownym rozpatrywaniu niniejszej sprawy organ ustosunkuje się do zarzutu skarżącej, która kwestionuje, że zgodnie z w/w uchwałą ul. [...] zaliczona została do kategorii dróg lokalnych miejskich.

Podkreślić należy, że przepis art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną daje podstawę do przejęcia jedynie nieruchomości faktycznie zajętych pod drogi publiczne. Przestrzenny zasięg działania art. 73 ust. 1 w odniesieniu do zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną determinowany jest możliwością zakwalifikowania danego stanu faktycznego z dnia 31 grudnia 1998 r. do definicji pasa drogowego jako urządzenia technicznego, stanowiącego zorganizowaną całość funkcjonalną, podporządkowaną utrzymaniu i eksploatacji ciągów ruchu pojazdów i pieszych. O przestrzennych granicach zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną rozstrzyga zatem stan jej urządzenia w dniu 31 grudnia 1998 r. bądź sposób korzystania z niej.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekający stanął na stanowisku, że kwestia władania i zajętości nieruchomości położonej w [...], obręb [...], oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, pod drogę publiczną w dniu 31 grudnia 1998 r. wymaga wyjaśnienia i uzupełnienia istniejącego materiału dowodowego. W rozpatrywanej sprawie nie został należycie udokumentowany ani stan zajęcia przedmiotowej nieruchomości pod drogę publiczną istniejący w dniu 31 grudnia 1998 r. ani fakt władania w tej dacie sporną nieruchomością przez Miasto [...], co oznacza brak należytego przeprowadzenia postępowania dowodowego (naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) przez organ przed wydaniem rozstrzygnięcia i brak właściwego udokumentowania istnienia wszystkich koniecznych, ustawowo określonych przesłanek zastosowania art. 73 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, czyli faktycznego zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną w dniu 31 grudnia 1998 r. oraz faktu władania w tej dacie przedmiotową nieruchomością.

Oznacza to, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., które to naruszenie ma bezpośrednie znaczenie dla prawidłowego określenia zakresu możliwości pozbawienia skarżącego posiadanego przez niego i konstytucyjnie chronionego prawa własności przedmiotowej działki.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z treścią art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny, dokumenty geodezyjne sporządzone przez uprawnionego geodetę wykazujące stan zajętości przedmiotowej działki w dniu 31 grudnia 1998 r. (tzw. mapa synchronizacyjna). Z brzmienia tego przepisu wynika, że przez pojęcie dowodu należy rozumieć także inne dowody niewymienione wyraźnie w tym przepisie. Art. 75 § 1 nie zawiera zatem zamkniętego katalogu środków dowodowych dopuszczalnych w postępowaniu dowodowym, lecz jest to jedynie wyliczenie przykładowe. Oznacza to, że organ ma możliwość dowodzenia istotnych dla sprawy okoliczności różnymi dowodami, w tym również opracowaniami geodezyjno-kartograficznymi.

W tej sytuacji przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ, biorąc pod uwagę ocenę i zalecenia Sądu zawarte w niniejszym wyroku, powinien zebrać i przeanalizować całość dostępnych dokumentów, również tych przedstawionych przez stronę skarżącą. Oznacza to konieczność sporządzenia dokumentacji geodezyjnej (np mapy geodezyjnej wraz z wykazem synchronizacyjnym), która dokumentować będzie istniejący w dniu 31 grudnia 1998 r. stan faktyczny sprawy. Dopiero po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dowodowym, na podstawie dokonanych ustaleń organ będzie mógł skonfrontować ustalony stan faktyczny z treścią przywołanego wyżej art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. i ocenić możliwość jego zastosowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.