II OSK 2029/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z 6 marca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargi R.S., J.K., J.W., C.W., E.K., G.B. (dalej jako "skarżący") i Towarzystwa A. (dalej jako "stowarzyszenie") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z [...] czerwca 2011 r. w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że 3 marca 2008 r. B. Spółka z o.o. w R. (dalej jako "inwestor") złożyła wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie farmy wiatrowej. Do wniosku dołączono m. in. informację o planowanym przedsięwzięciu, wskazującą, że obejmie ono wykonanie 43 turbin wiatrowych o łącznej maksymalnej mocy nominalnej do 92,5 MW (w tym 33 turbin "Nordex" o wysokości całkowitej 145 m i 10 turbin "Enercon" o wysokości całkowitej 141 m), stacji transformatorowej-rozdzielczej 110/20 kV, linii elektroenergetycznych niskiego i średniego napięcia oraz dróg i placów wewnętrznych dla celów serwisowych, a także przygotowanie części istniejących dróg na potrzeby transportowe w trakcie inwestycji. Dodatkowo przewidziano posadowienie części stacji transformatorowej GPZ.

Postanowieniem z 12 maja 2008 r., Wójt Gminy Walce nałożył na inwestora obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia na środowisko (dalej jako "raport") w pełnym zakresie. W ostatecznej wersji raportu dostarczonego przez wnioskodawcę zrezygnowano z budowy turbiny na działce nr [...], a dwie turbiny "Nordex" przewidziane na działce nr [...] zastąpiono turbinami typu "Enercon".

Organ I instancji wystąpił do inwestora o wyrażenie zgody na wskazanie w decyzji innego wariantu realizacji przedsięwzięcia, przewidującego ograniczenie liczby elektrowni (turbin) do 39, tj. odstąpienie od budowy 3 turbin "Nordex" na działkach: nr [...], nr [...], nr [...]. Wnioskodawca zaakceptował propozycję Wójta Gminy Walce.

Decyzją z [...] listopada 2008 r., Wójt Gminy Walce ustalił środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie farmy wiatrowej na gruntach wsi Rozkochów. Wskazał, że przedmiotem inwestycji jest budowa 39 turbin wiatrowych, w tym 12 turbin o mocy znamionowej 2 MW, wysokości wieży do 100 m i średnicy rotora do 82 m, oraz 27 turbin o mocy znamionowej 2,5 MW, wysokości wieży do 100 m i średnicy rotora do 90 m, w dwóch etapach: 1A (26 elektrowni) i 1B (13 elektrowni). Nadto organ I instancji podał, że przedsięwzięcie obejmuje wykonanie stacji transformatorowo-rozdzielczej 110/20 kV GPZ Rozkochów, indywidualnych stacji transformatorowych 20/0,69 kV (dla potrzeb przyłączenia poszczególnych turbin), kabli energetycznych niskiego i średniego napięcia (służących wyprowadzeniu mocy z turbin) oraz dróg i placów wewnętrznych dla celów serwisowych, a także przystosowanie części istniejących dróg na potrzeby transportowe.

Jednocześnie organ określił miejsce realizacji przedsięwzięcia, warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji, wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym, wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych, wymogi w zakresie ograniczania transgranicznego oddziaływania na środowisko oraz stwierdził brak potrzeby utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Zobowiązał też inwestora do monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia w zakresie emisji hałasu (po zakończeniu etapu 1A) i w odniesieniu do awifauny (w czasie realizacji etapu 1A) oraz do sporządzenia analizy porealizacyjnej (dla etapu 1A). Decyzja wydana została na podstawie art. 46 ust 1 pkt 1, art. 46a ust. 7 pkt 4, art. 48 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 1a, art. 56 ust. 1, 1b i 2 w zw. z art. 55 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm. – dalej jako "p.o.ś.") w związku z § 3 ust. 1 pkt 6 i 7 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.).

Od decyzji organu I instancji odwołanie wnieśli skarżący, J.O. oraz stowarzyszenie.

W celu uzupełnienia materiału dowodowego Kolegium zleciło organowi I instancji przeprowadzenie dowodu z opinii instytutu naukowego (naukowo-badawczego) na okoliczność prognozowanego wpływu przedsięwzięcia na środowisko i zdrowie ludzi, a zwłaszcza oddziaływania akustycznego (w tym emisji infradźwięków) i w zakresie pól elektromagnetycznych.

W konkluzji uzupełnionej opinii Instytutu Inżynierii Lotniczej, Procesowej i Maszyn Energetycznych Politechniki Wrocławskiej wskazano, że praca 39 turbin wiatrowych nie będzie powodować przekroczeń wartości granicznych w zakresie emisji hałasu, nie występuje również zagrożenie nadmiernym obciążeniem hałasem infradźwiękowym. Wykluczono niebezpieczeństwo przekroczenia dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych wytwarzanych przez linie i stacje elektroenergetyczne. Ponadto stwierdzono, że analizy i obliczenia zamieszczone w raporcie nie budzą zastrzeżeń.

Decyzją z [...] września 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławczego w Opolu uchyliło w całości decyzję Wójta Gminy Walce z [...] listopada 2008 r. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Kolegium przyjęło, że dochowane zostaną normy w zakresie emisji pola elektromagnetycznego o częstotliwości 55 Hz, ponieważ według raportu emisja infradźwięków, której źródłem będą turbiny, nie wpłynie negatywnie na stan zdrowia ludzi. Prawidłowość danych technicznych zawartych w raporcie potwierdza opinia Instytutu Inżynierii Lotniczej, Procesowej i Maszyn Energetycznych Politechniki Wrocławskiej. W ocenie Kolegium, zarzuty odwołania, co do negatywnego wpływu hałasu z turbin wiatrowych nie zostały poparte miarodajnymi badaniami, dlatego nie mogły zostać uwzględnione przy ocenie zaskarżonej decyzji. Kolegium uznało, że raport wraz z aneksem z lipca 2008 r. odpowiada wymogom art. 52 p.o.ś. i zawiera wszelkie niezbędne informacje. Uchwała Rady Gminy Walce z 19 września 2007 r., Nr X/75/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów niezurbanizowanych wsi Rozkochów (Dz.Urz. Woj. Op. Nr 74, poz. 2266) umożliwia z kolei lokalizację elektrowni wiatrowych na wskazanych przez inwestora działkach. Organ odwoławczy przyjął, że decyzja I instancji posiada wszystkie elementy określone w art. 56 ust. 2 p.o.ś.

Organ odwoławczy zastrzegł jednocześnie, że inwestor prowadzi postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięć polegających na budowie farm wiatrowych na terenach wsi Stare Kotkowice i Biedrzychowice, które graniczą z Rozkochowem. W ocenie organu, możliwe jest, że chodzi o kolejne etapy większego zadania inwestycyjnego. Na mocy art. 46 ust. 2a p.o.ś., przedsięwzięcia powiązane technologiczne kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie. Zdaniem organu odwoławczego, prawdopodobna jest odmienna kwalifikacja przedsięwzięcia, ponieważ w przypadku przedsięwzięcia wykraczającego poza obszar jednej gminy decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje wójt, w trybie przewidzianym art. 46a ust. 8 p.o.ś. Organ odwoławczy wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wójt Gminy Walce powinien wyjaśnić, czy między opisanymi inwestycjami zaistnieje związek, o którym mowa w ustawie oraz zbadać swoją właściwość.

Inwestor oraz stowarzyszenie wnieśli skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.

Wyrokiem z 29 kwietnia 2010 r., sygn. akt II SA/Op 455/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną decyzję. Sąd wskazał, że rozpoznając sprawę ponownie Kolegium powinno dokonać oceny wydanej decyzji pod kątem jej zgodności z art. 46 ust. 2a p.o.ś. oraz przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego, przy uwzględnieniu spełnienia warunków z art. 56 ust. 2 p.o.ś. Rozpoznając ponownie sprawę organ odwoławczy powinien mieć na uwadze, że nie może ograniczyć się do kontroli decyzji organu I instancji, lecz obowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę.

Stowarzyszenie wniosło skargę kasacyjną od powyższego wyroku.

Wyrokiem z 22 grudnia 2010 r., II OSK 2014/10, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisku Sądu I instancji.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Walce z [...] listopada 2008 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu wyjaśniło, że inwestor złożył trzy wnioski o wydanie decyzji środowiskowych dla przedsięwzięć polegających na budowie farm wiatrowych na gruntach wsi Zabierzów (7 turbin), Walce (10 turbin) i Dobieszowice (21 turbin), jednak postępowania w tych sprawach umorzono. Burmistrz Głogówka podał z kolei, że od 2008 r. równocześnie toczyły się postępowania w zakresie trzech decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć polegających na budowie farm wiatrowych w sołectwach Nowe Kotkowice, Stare Kotkowice, Biedrzychowice, Zwiastowice i Wróblin, wszczęte z inicjatywy inwestora, które także zostały umorzone na skutek cofnięcia wniosku. Ponadto toczyły się dwa postępowania dotyczące budowy elektrowni wiatrowych w miejscowościach Wielkie Oracze i Kazimierz, wszczęte z wniosku C. Spółki z o.o. z siedzibą w S. Pierwsze z nich zostało umorzone, natomiast drugie zawieszone do czasu przedłożenia przez inwestora raportu oddziaływania na środowisko.

Organ odwoławczy odniósł się między innymi do oceny zagrożeń dla środowiska przyrodniczego, dokonanej przez A.K. Przyznał, że w raporcie kwestię wpływu przedsięwzięcia na awifaunę i chiropterofaunę potraktowano powierzchownie. Organ zaznaczył jednak, że autor opinii nie zaprezentował żadnych wyników badań empirycznych z terenu planowanego przedsięwzięcia, pozwalających skutecznie podważyć zasadnicze tezy raportu. Podobnie jak raport, oparty w głównej mierze na opracowaniu ekofizjograficznym, opinia ma charakter teoretyczny, a postulaty w niej zawarte przynajmniej częściowo uwzględnione będą na etapie analizy porealizacyjnej. Organ odwoławczy podkreślił również, że na terenach ościennych nie są realizowane inwestycje, których eksploatacja skutkowałaby skumulowanym oddziaływaniem na środowisko w rozumieniu art. 52 ust. 1 pkt 6 p.o.ś.

Skargę na powyższą decyzję wnieśli skarżący. Odrębną skargę wniosło stowarzyszenie. Skargi te zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Oddalając skargi Sąd I instancji podkreślił, że sprawa była już przedmiotem kontroli w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 29 kwietnia 2010 r., II SA/Op 455/09, a także wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z 22 grudnia 2010 r., II OSK 2014/10.

W ocenie Sądu I instancji, zaskarżona decyzja wydana została z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych we wcześniejszych wyrokach.

W ocenie Sądu I instancji, na skutek ponownego rozpoznania sprawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu prawidłowo uznało, że brak było podstaw do odmowy określenia środowiskowych uwarunkowań dla budowy planowanej farmy wiatrowej i stosownie do tego zasadnie utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Kolegium w uzasadnieniu decyzji przedstawiło stan faktyczny sprawy, wskazało i wyjaśniło przepisy prawa materialnego stanowiące podstawę rozstrzygnięcia, jak również dokonało oceny przedsięwzięcia w kontekście art. 46 ust. 2a p.o.ś. oraz jego zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Sąd I instancji stwierdził, że uzasadnienie organu odwoławczego było ogólne, jednak nie można przyjąć, że na jego podstawie całkowicie niemożliwa była analiza argumentacji i motywów podjętego rozstrzygnięcia. Z przedstawionych okoliczności oraz rozważań można wywieść kryteria oceny, które ustalone zostały w oparciu o powołaną podstawę prawną, jak również można ustalić okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie. Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji organ odwoławczy podzielił w pełni ocenę dokonaną przez ten organ.

Organ podkreślił, że ustalenia i oceny dokonywane w toku postępowania (w tym wpływu inwestycji na środowisko), przez organ właściwy w sprawie, jak i organy współdziałające, w przypadku istnienia w odniesieniu do planowanej inwestycji ustawowego, bądź nałożonego w drodze postanowienia obowiązku sporządzenia raportu, dokonywane są w oparciu o ten właśnie raport. Zgodnie z art. 52 ustawy zawiera on informacje o oddziaływaniu planowanej inwestycji na środowisko, a zatem konieczne do dokonania oceny i ustaleń w zakresie środowiskowych uwarunkowań. Raport o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia na środowisko zawiera wiadomości specjalistyczne (związane np. z biologią, fizyką, hydrologią), stąd ustawodawca wymaga, aby przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nastąpiło uzgodnienie warunków realizacji danego przedsięwzięcia z właściwymi organami.

W ocenie Sądu I instancji, analiza treści decyzji I instancji i decyzji organu odwoławczego prowadzi do wniosku, że organy podjęły rozstrzygniecie w oparciu o całokształt materiału dowodowego. Określając środowiskowe uwarunkowania organ I instancji uwzględnił raport, aneks oraz uzgodnienia organów współdziałających. Rozstrzygnięcie nie stoi przy tym w sprzeczności z oceną wyrażoną w opinii sporządzonej na potrzeby postępowania, w której konkluzji stwierdzono, że inwestycja nie powoduje ani krótko działających, ani trwałych oddziaływań na środowisko i zdrowie, zarówno w bliskiej odległości od placów budowlanych elektrowni wiatrowych, jak również w całym obszarze, w tym także obszarów mieszkalnych. Ponadto organ odwoławczy odniósł się do oceny zagrożeń dla środowiska przyrodniczego dokonanej przez A.K. uznając, że postulaty w niej zawarte będą częściowo uwzględnione dopiero na etapie analizy porealizacyjnej.

Sąd I instancji podkreślił ponownie, że w postępowaniu ocena okoliczności faktycznych dokonywana jest w oparciu o przygotowany raport, który stanowi istotny środek dowodowy i który stosownie do art. 56 ust. 1b p.o.ś., obok uzgodnień organów i wyników przeprowadzonego z udziałem społeczeństwa postępowania, organ obowiązany jest uwzględnić przy wydawaniu decyzji. Z uwagi na swój charakter raport powinien być oceniany przez organ w świetle wymagań stawianych środkom dowodowym na gruncie art. 75 i nast. k.p.a. Oznacza to, że nie powinien być uznany za środek dowodowy raport niespełniający ustawowych wymagań ustalonych w art. 52 ust. 1 ustawy, zaś zarzut stawiany raportowi powinien być oparty na wskazaniu jego niezgodności z konkretnym przepisem. Sąd administracyjny nie jest uprawniony do kwestionowania ustaleń raportu. Może go oceniać jedynie pod kątem poprawności formalnej, tj. zgodności jego treści z przepisami określającymi sposób jego sporządzenia, logiki wywodów oraz weryfikacji sporządzenia raportu przez osobę uprawnioną.

W ocenie Sądu I instancji, sporządzony w niniejszej sprawie raport wraz z załączonym aneksem, spełnia wymagania określone przez organ w postanowieniu nakładającym obowiązek jego sporządzenia, wynikające z art. 52 p.o.ś. Sporządzony został rzetelnie i dokładnie, przez osoby posiadające odpowiednie w tym zakresie kompetencje, a jego zakres odpowiadał charakterowi i wielkości przewidywanego oddziaływania. Na jego podstawie możliwe było dokonanie analizy oraz rozstrzygnięcia kwestii istotnych z punktu widzenia możliwości i warunków realizacji planowanej inwestycji. Z jego treści wynika, że przedsięwzięcie nie będzie naruszać standardów określonych w przepisach prawa w zakresie skutków dla środowiska oraz zdrowia ludności, w szczególności zaś nie wystąpi negatywny wpływ na obszary chronione, nie wystąpią zagrożenia w odniesieniu do rzadkich i chronionych gatunków roślin i siedlisk przyrodniczych, nie zostaną przekroczone normy hałasu, przedsięwzięcie nie będzie wpływać negatywnie na stan wód podziemnych i powierzchniowych, jak również nie zostaną przekroczone dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych. Trafnie więc organy orzekły o określeniu środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia. Natomiast Kolegium na podstawie art. 136 k.p.a., przeprowadziło dodatkowy dowód z opinii instytutu naukowego, który nie potwierdził negatywnego wpływu przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie ludzi. Ponadto, warunki realizacji przedsięwzięcia zostały pozytywnie uzgodnione przez organy współdziałające.

Zdaniem Sądu I instancji, decyzja określająca środowiskowe uwarunkowania, którą organ odwoławczy utrzymał w mocy zawiera wszystkie elementy określone w art. 56 ust. 2 p.o.ś., tj. poza określeniem rodzaju i miejsca realizacji przedsięwzięcia określa także przewidziane przez ustawę szczegółowe wymagania i warunki na jakich przedsięwzięcie powinno być realizowane. W jej uzasadnieniu, spełniającym wymogi art. 107 k.p.a., stosownie do art. 56 ust. 8 p.o.ś., zawarto również informacje o sposobie wykorzystania uwag i wniosków zgłoszonych w związku z udziałem społeczeństwa. Jednocześnie na podstawie art. 56 ust. 4 p.o.ś., ustalone zostały w niej także dodatkowe obowiązki dotyczące m.in. wykonania analizy porealizacyjnej oraz monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli skarżący.

Po pierwsze, zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 50, art. 51 oraz art. 52 p.o.ś., polegające na przyjęciu, że przedłożony przez inwestora raport jest rzetelny i wyczerpujący. W ocenie skarżących, raport jest pozbawiony waloru spójności, precyzyjności i nie wyczerpuje tematu w zakresie pełnej analizy środowiskowej, w związku z czym nie mógł być podstawą wydania pozytywnej decyzji administracyjnej, na co konsekwentnie wskazywali skarżący.

Po drugie, zarzucili naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej jako "p.p.s.a."), polegające na oddaleniu skargi, w sytuacji skutecznego wykazania przez skarżących, że organy naruszyły przepisy prawa materialnego i przepisy postępowania.

Po trzecie, zarzucili ponadto naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez brak dokonania oceny ustaleń faktycznych poczynionych przez organy administracji pod kątem ich zgodności z prawem, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena stanu faktycznego sprawy powinna prowadzić do wniosku, że został on ustalony z naruszeniem przepisów prawa, a w oparciu o fragmentaryczny materiał dowodowy, a także z pominięciem słusznego interesu skarżących.

Skarżący wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu, a także zasądzenie na od strony przeciwnej na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W świetle art. 174 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej zwanej p.p.s.a.) – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Po pierwsze, należy podkreślić, że całkowicie chybiony jest zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ ustawy p.p.s.a., ponieważ brak jest powiązania w tym zarzucie kasacyjnym ich naruszenia z odpowiednimi przepisami prawa materialnego i prawa procesowego oraz następnie uzasadnienia naruszenia tych przepisów z powodu ich błędnej wykładni lub błędnego zastosowania.

Po drugie, całkowicie bezzasadny jest także zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 3 § 1 tejże ustawy. Wynika to z tego, że w świetle uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09 przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) tylko wówczas jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (opubl. ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 39 oraz ZNSA 2010, nr 2, s. 122-128), co w tej sprawie oczywiście nie nastąpiło. Sąd I instancji dokonał bowiem prawidłowej kontroli stanu faktycznego ustalonego przez właściwe organy.

Po trzecie, bezzasadny jest w stanie faktycznym i prawnym tej sprawy także zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 50, 51 i 52 ustawy p.o.ś. z powodu ich błędnej wykładni, a w rezultacie niewłaściwego przyjęcia stanowiska, że raport o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia jest rzetelny i wyczerpujący. W pierwszej kolejności należy podnieść, że niezgodnie z dyspozycją art. 176 p.p.s.a. w komparycji jak i uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie sprecyzowano, który z dwóch ustępów przepisu art. 50 p.o.ś. miałby być naruszony, jak i z jakiej przyczyny. Powyższa uwaga dotyczy także zarzutu naruszenia przepisu art. 51 p.o.ś., który w dacie orzekania przez organ odwoławczy liczył trzynaście ustępów podzielonych na punkty, jak i art. 52, który zawierał osiem ustępów również podzielonych na punkty. Ponadto w uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona skarżąca nie uprawdopodobniła wadliwości przedmiotowego raportu o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia na środowisko, który chociaż jest dokumentem prywatnym – w świetle dyspozycji art. 75 k.p.a. – to jednak jego sporządzenie wymaga wiedzy specjalistycznej. Należy także podkreślić, że zastrzeżenia strony skarżącej wobec ustaleń raportu nie mogą być gołosłowne, tylko powinny być w zakresie wiadomości wymagających wiedzy specjalistycznej poparte np. ekspertyzą, która w sposób udokumentowany wskaże wady danego raportu (por. wyrok NSA z 18 marca 2009 r., II OSK 383/08, Lex nr 526577). W tej sprawie powyższa przesłanka jednak nie wystąpiła.

Ubocznie należy także podkreślić, że Sąd I instancji był w tym zakresie – zgodnie z dyspozycją art. 153 p.p.s.a. – związany oceną prawną dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r., II OSK 2014/10, co również słusznie podkreślił Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Z tych względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.