II SA/Kr 1449/13

Uzasadnienie

wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Krakowie

z dnia 24 stycznia 2014 r.

Decyzją nr [...] z dnia 7 maja 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Z., działając na podstawie art. 48 ust. 4, art. 52, art. 80 ust. 2 pkt 1, art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 – dalej w skrócie p.b.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U z 2013 r., poz. 267 – dalej w skrócie k.p.a.) nakazał inwestorom – Z. i J. G. M. rozbiórkę budynku typu "szałas pasterski" wykonanego jesienią 2007 r. na działce ewid. nr [...] położonej w W. bez wymaganego pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w dniu 23 sierpnia 2007 r. w trakcie kontroli przeprowadzonej przez przedstawicieli organu na nieruchomości znajdującej się po lewej stronie asfaltowej drogi prowadzącej do schroniska w D. w odległości około 350 m od szlabanu ograniczającego wejście do doliny (w W., dz. ewid. nr [...]) ustalono, że na nieruchomości tej prowadzone są roboty budowlane przy budowie budynku typu "szałas pasterski". Roboty te polegały na wykonaniu ławy fundamentowej betonowej, włożeniu pierwszych belek konstrukcji obiektu. Inwestor obiektu, J. G. M., oświadczył, że roboty te prowadzone są na podstawie zgłoszenia z 10 lipca 2007 r. złożonego w Starostwie Powiatowym w Z. i do dnia kontroli nie otrzymał on sprzeciwu w formie decyzji.

Następnie w dniu 27 marca 2008 r. przeprowadzono kolejne oględziny opisanej działki i ustalono, że właścicielem tej działki jest Z. G. M. oraz że znajduje się na tej działce drewniany budynek o wym. 10,10 x 5,30 m wykonany z drewnianych bali, dach dwuspadowy kryty deskami, budynek parterowy, niepodpiwniczony, posadowiony na ławach fundamentowych betonowych, który został wybudowany jesienią 2007 r. Inwestorzy – Z. i J. G. M. oświadczyli, że roboty rozpoczęto ok. 40 dni po zgłoszeniu z dnia 10 lipca 2007 r.

Ponadto organ wskazał, że w myśl art. 28 ust. 1 p.b. wszelkie roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Wyjątek stanowią wyliczone w sposób enumeratywny w art. 29 ust. 1 p.b. budowy, których realizacja nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Jednocześnie w art. 30 ust. 1 p.b. określono, które z budów wskazanych w art. 29 p.b. zostały objęte obowiązkiem zgłoszenia zamiaru ich wykonania. Organ stwierdził, że szałas pasterski nie został wyszczególniony w wykazie obiektów zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, zatem jego budowa wymagała uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, którą inwestorzy się nie legitymowali.

W świetle powyższego organ jednoznacznie ustalił, iż w przedmiotowej sprawie doszło do samowolnej budowy obiektu budowlanego, o której mowa jest w art. 48 p.b.

Organ podkreślił, że zgodnie z art. 48-49 p.b. obiekt budowlany, wybudowany lub będący w trakcie budowy bez wymaganego pozwolenia na budowę, może zostać tylko wtedy zalegalizowany, jeżeli spełnione są łącznie dwa podstawowe warunki, o których mowa w art. 48 ust. 2 p.b., tj. zgodność z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisami techniczno-budowlanymi w zakresie umożliwiającym doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego prawem.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Z. postanowieniem nr [...] z dnia 28 kwietnia 2010 r. wstrzymał prowadzenie robót budowlanych przy budowie budynku typu "szałas pasterski" na dz. ewid. nr [...] i [...] położonych w W.. Jednocześnie nałożył na inwestorów obowiązek przedłożenia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej nieruchomości, projektu budowlanego oraz oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Termin wykonania tych obowiązków ustalono na 30 czerwca 2010 r. (odnośnie decyzji) oraz 30 września 2010 r. (odnośnie pozostałych dokumentów). Inwestorzy jednak nie wypełnili tych obowiązków w wyznaczonym terminie, nie wnosili również o zmianę określonego terminu.

Organ I instancji podkreślił, że zgłoszenie z dnia 10 lipca 2007 r. złożone w Starostwie Powiatowym w Z., na które powołują się inwestorzy, dotyczyło remontu szałasu pasterskiego na dz. ewid. nr [...] i [...] obr. W.. Organ wskazał przy tym, że z poczynionych przez niego ustaleń wynika, że na kwestionowanej działce nie znajdował się żaden budynek, a więc nie można było dokonać jego remontu. Ponadto organ zauważył, że zgłoszenie z dnia 10 lipca 2007 r. nie było skuteczne, gdyż organ administracji architektoniczno-budowlanej wydał decyzję wnoszącą od niego sprzeciw z dnia 6 sierpnia 2007r. znak [...]. Przesyłka listowa polecona nie została w terminie odebrana przez stronę, jednakże zgodnie z art. 44 § 4 k.p.a. przedmiotowa decyzja została skutecznie doręczona stronie z dniem 24 sierpnia 2007 r.

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 20 maja 2012 r. złożyli Z. i J. G. M.. W piśmie tym skarżący wskazali, iż jako strony są niezadowoleni z zapadłego rozstrzygnięcia oraz wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2013 r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z..

Organ odwoławczy stwierdził, że słusznie zakwalifikowano przedmiotowy obiekt jako budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 p.b. Jest on bowiem trwale związany z gruntem, jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, a nadto posiada fundamenty i dach. Okoliczności te zostały potwierdzone w protokole kontroli z dnia 27 marca 2008 r., w którym stwierdzono, że jest to "budynek parterowy, niepodpiwniczony posadowiony na ławach fundamentowych betonowych". Skoro więc przedmiotowy szałas spełnia warunki do uznania go za budynek, to zastosowanie w sprawie znajduje art. 28 ust.1 p.b. nakładający obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę. Ani art. 29 p.b. (zawierający katalog obiektów niewymagających pozwolenia na budowę), ani art. 30 p.b. (wskazujący, budowa jakich obiektów wymaga zgłoszenia organowi) w tej sprawie w ocenie organu nie znajdują zastosowania.

Nadto organ podkreślił, że inwestorzy nie legitymowali się pozwoleniem na budowę, co czyniło zasadnym wdrożenie przez organ I instancji procedury określonej w art. 48 p.b.

Przed wydaniem zaskarżonej decyzji organ I instancji umożliwił skarżącym zalegalizowanie przeprowadzonych bez wymaganego pozwolenia robót budowlanych. W tym też celu wydał postanowienie [...] z dnia 28 kwietnia 2012 r., w którym zobowiązał Z. i J. G. M. do przedłożenia wskazanych w tym piśmie dokumentów. Inwestorzy nie przedłożyli jednak w terminie dokumentów, zatem nie skorzystali z prawa do legalizacji samowolnie wybudowanego szałasu pasterskiego. Organ odwoławczy podkreślił, że wyznaczony przez organ I instancji termin przedłożenia dokumentacji określonej w art. 48 ust. 3, zapewniał inwestorom realną możliwość spełnienia obowiązków nałożonych w/w postanowieniem o wstrzymaniu robót budowlanych. Ponadto Inwestorzy nie wystąpili o przedłużenie określonego przez organ terminu Tym samym zasadnym było wydanie przez organ nadzoru budowlanego decyzji o nakazie rozbiórki obiektu budowlanego.

Organ odwoławczy podkreślił, że niedotrzymanie terminu przedstawienia dokumentów wymienionych w art. 48 ust. 3 p.b. stanowi przesłankę wydania przez organ nadzoru budowlanego decyzji o nakazie rozbiórki obiektu budowlanego. Na poparcie zajętego stanowiska organ przytoczył tezy orzeczeń sądów administracyjnych (m.in. wyroku NSA z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. II OSK 1966/2010, wyroku NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. II OSK 172/2010 oraz wyroku NSA z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. II OSK 1604/2010).

Podsumowując swe rozważania organ odwoławczy podkreślił, że skarżący mieli termin do przedstawienia dokumentów umożliwiających legalizację przedmiotowego budynku, jednak tego nie uczynili. Wobec tego organ I instancji był zobligowany do wydania decyzji o rozbiórce budynku typu szałas pasterski położonego w W.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na powyższą decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. złożyli Z. i J. G. M.. Skarżący wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji jako naruszającej prawo. Równocześnie autorzy skargi podnieśli zarzut naruszenia art. 7 i 77 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego istniejącego w niniejszej sprawie w zakresie funkcji (rodzaju) obiektu. Wskazali, iż organ nadzoru budowlanego zaniechał przyporządkowania "szałasu pasterskiego" do określonej kategorii obiektów budowlanych, których enumeratywna lista zawarta jest w załączniku do Prawa budowlanego. A to skutkowało poczynieniem wadliwego ustalenia co do wymogu uzyskania pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu z uwagi na to, że obiekt ten - w ocenie organu - nie został wymieniony w art. 29 ust. 1 p.b.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał swoje stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 i art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej powoływana jako p.p.s.a.), sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej, m.in. poprzez badanie legalności decyzji administracyjnych i stosują w tym zakresie środki określone w ustawie. W ramach swych uprawnień sąd bada czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z treścią art. 134 p.p.s.a. nie jest przy tym związany granicami skargi.

Skarga Z. i J. G. M. podlegała oddaleniu w oparciu o art. 151 p.p.s.a., jest bowiem niezasadna.

Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 30 sierpnia 2013 roku, którą organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z., podkreślając przy tym jej prawidłowość i wskazując na niezasadność odwołania.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest fakt, że obiekt typu "szałas pasterski" został wzniesiony na działce ewid. nr [...] położonej w W. bez uzyskanego pozwolenia na budowę. Stanowiska Z. i J. G. M. z jednej strony i Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. różni natomiast zapatrywanie, czy pozwolenie to było wymagane przepisami prawa czy też nie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Prawo budowlane nie zawiera legalnej definicji budynku o typie "szałasu". Należy się zatem posiłkować potocznym rozumieniem tego terminu. Internetowy Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=12275&id_znaczenia=1546046&l=22&ind=0) pod tym pojęciem rozumie domek o prostej konstrukcji, zwykle drewniany, bez komina i okien, służący za tymczasowe mieszkanie lub przechowalnię sprzętu. Podobną definicję szałasu można znaleźć w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/slownik/2526031/sza%C5%82as). Zgodnie z tą definicją szałas to domek o prostej konstrukcji, bez okien, przeznaczony na okresowe mieszkanie lub na przechowalnię sprzętu.

Według Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej w Tatrach i na Podtatrzu nazwą szałas obejmowano tylko budynki, w których mieszkali pasterze owiec. (Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1)

Również Internetowa Encyklopedia Wikipedia (http://pl.wikipedia.org/wiki/Sza%C5%82as) wskazuje, że "szałas" jest to słowo pochodzenia wołoskiego oznaczające: trwały budynek z drewna lub kamienia, czasami bez okien. Przeznaczony na sezonowe miejsce zamieszkania – np. pasterzy w górach albo tymczasowe schronienie wykonane z gałęzi zwykle w kształcie stożka lub dwuspadowego daszka.

Opierając się na zacytowanych powyżej definicjach należy stwierdzić więc, że szałas jest obiektem budowlanym przeznaczonym do zamieszkania przez ludzi, nawet jeśli jest to tylko zamieszkanie sezonowe. Co więcej, w toku oględzin przedmiotowego obiektu w dniu 27 marca 2008 roku ustalono, że posiada on wymiary 10,10 x 5,30 m (a więc ma powierzchnię ponad 50 m2), został wykonany z drewnianych bali, posiada dach dwuspadowy kryty deskami, jest to budynek parterowy, niepodpiwniczony, posadowiony na ławach fundamentowych betonowych. Tym samym spełnia on kryteria do uznania za budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 p.b. (obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach). A proces jego wzniesienia określić należy jako "budowa".

Budową w rozumieniu art. 3 pkt 6 p.b. jest wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Z kolei art. 3 pkt 12 p.b. definiuje pozwolenie na budowę jako decyzję administracyjną zezwalającą na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu budowlanego. Zasadą określoną w art. 28 ust. 1 p.b., jest wymóg uzyskania ostatecznej decyzji administracyjnej o pozwoleniu na budowę, aby móc rozpocząć wznoszenie obiektu budowlanego. Od zasady tej Prawo budowlane przewiduje oczywiście wyjątki. Takim wyjątkiem jest treść art. 29 p.b., który określa kategorie obiektów budowlanych, których wzniesienie nie wymaga uzyskania pozwolenia oraz art. art. 30 p.b. (wskazujący na obiekty jakich budowa wymaga zgłoszenia organowi architektoniczno budowlanemu ).

Nie mają zatem racji skarżący zarzucając organowi odwoławczemu naruszenie art. 7 i 77 k.p.a. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe (podobnie zresztą jak organ I instancji, na którego ustaleniach organ II instancji również się oparł), w wyniku którego słusznie ustalił, że kwestionowany szałas pasterski jest budynkiem w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego. Analizie poddane zostały szczegółowo wszelkie właściwe regulacje wskazanej ustawy, a zwłaszcza jej art. 29, który wylicza wyczerpująco listę obiektów budowlanych, których budowa nie wymaga pozwolenia. Opierając się na powyższych definicjach "szałasu" należy zgodzić się z organem II instancji, że żaden z wymienionych w tym przepisie obiektów nie obejmuje budynku typu "szałasu pasterskiego".

Rację mają skarżący, że organ odwoławczy nie przyporządkował kwestionowanego budynku do określonych kategorii obiektów budowlanych wymienionych w załączniku do ustawy. Jednakże okoliczność ta nie ma przedmiotowej sprawie żadnego znaczenia, bowiem o tym, czy na wybudowanie danego obiektu potrzebne jest pozwolenie na budowę decyduje nie przyporządkowanie bądź nie do danej kategorii obiektów, a jedynie fakt ujęcia na enumeratywnym wykazie zawartym w art. 29 i 30 p.b. Obiekt typu "szałas pasterski" o powierzchni przekraczającej 50 m2 nie może jednak zostać zakwalifikowany do żadnego z przypadków wymienionych w przywołanych przepisach ustawy prawo budowlane. Tym samym więc brak możliwości jego wzniesienia bez uzyskania stosownego pozwolenia na budowę, lub też w oparciu o zgłoszenie.

Na marginesie jedynie należy zauważyć, że obiekt typu "szałas pasterski" nie został również wprost wyszczególniony wśród kategorii obiektów budowlanych wymienionych w załączniku do ustawy. Jednakże biorąc pod uwagę charakterystykę kwestionowanego obiektu budowlanego wskazaną powyżej oraz jego przeznaczenie, tj. sezonowe zamieszkiwanie ludzi, obiekt ten powinien zostać ujęty w kategorii trzeciej, tj. inne niewielkie budynki, jak: domy letniskowe, budynki gospodarcze, garaże do dwóch stanowisk włącznie.

Należy mieć przy tym na uwadze, że zgłoszenie z dnia 10 lipca 2007 r., w oparciu o które skarżący wznieśli kwestionowany budynek, dotyczyło robót remontowych istniejącego obiektu typu "szałasu pasterskiego", a nie jego budowy. Przeprowadzone przez oba organy postępowania dowodowe wykazały, że na przedmiotowych działkach nie znajdował się żaden obiekt budowlany, a więc tym bardziej nie był możliwy jego remont. Co więcej, organ I instancji administracji architektoniczno-budowlanej wydał decyzję wnoszącą od przedmiotowego zgłoszenia sprzeciw z dnia 6 sierpnia 2007r. znak [...]. Wnosząc przedmiotowy sprzeciw organ skutecznie sprzeciwił się zamierzonym robotom, o których zamiarze przeprowadzenia zawiadamiały strony we wskazanym piśmie, na co trafnie wskazał organ odwoławczy. Także więc i z tych powodów prowadzenie robót budowlanych polegających na budowie obiektu typu "szałas pasterski" nie było dopuszczalne.

W ślad za poglądem wyrażonym w wyroku NSA z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. II OSK 2016/11, wskazać należy, że nakaz rozbiórki (art. 48 p.b.) może być orzeczony dopiero wówczas, gdy nie ma prawnych możliwości legalizacji obiektu budowlanego (LEX nr 1312808).

W niniejszej sprawie przed wydaniem decyzji nakazującej rozbiórkę organ I instancji wykorzystując w tym przypadku właściwy tryb art.48 ust.2 i 3 p.b. umożliwił skarżącym zalegalizowanie przeprowadzonych bez wymaganego pozwolenia robót budowlanych. W tym celu wezwał ich do przedłożenia wymaganych dokumentów, w tym ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla tej nieruchomości i projektu budowlanego. Skarżący nie przedłożyli wskazanych dokumentów, a tym samym wykazali brak woli zalegalizowania przeprowadzonych bez pozwolenia robót budowlanych. Okoliczność ta trafnie została podkreślona przez organ odwoławczy. Dopiero przedłożenie dokumentów, o których mowa w postanowieniu o wstrzymaniu robót, traktowane jest jako wniosek o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót i umożliwia dalsze prowadzenie procedury legalizacyjnej, określonej w art. 49 p.b. (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. II SA/Ol 1265/12, LEX nr 1274561).

Należy również podkreślić, co zaakcentował w uzasadnieniu wyroku z dnia z dnia 26 marca 2013 r., sygn. VIII SA/Wa 959/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że określony w art. 48 ust. 4 p.b. termin do wykonania obowiązków ciążących na inwestorze jest terminem procesowym, instrukcyjnym, a nie terminem prawa materialnego. Może być on przedłużany, skracany i zawieszany przez organ, w zależności od potrzeb konkretnej indywidualnej sprawy administracyjnej. Jego niedotrzymanie może rodzić konsekwencje, wynikające z art. 48 ust. 4, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby organ administracji, po zbadaniu wniosku inwestora, przedłużył ten termin (LEX nr 1299634). Jednakże w niniejszej sprawie skarżący nie wnosili ani o przedłużenie terminów wyznaczonych w postanowieniu Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z. z dnia 28 kwietnia 2010 r., ani o ich przywrócenie. Nie wykazali zatem w żaden sposób woli zalegalizowania wykonanych robót budowlanych.

Procedura legalizacyjna, uregulowana w art. 48 p.b., nie zawiera norm uznaniowych, lecz normy bezwzględnie obowiązujące, których zastosowanie nie zależy od woli organu nadzoru budowlanego. W razie ustalenia, że obiekt budowlany powstał bez wymaganego pozwolenia na budowę i wdrożenia procedury z art. 48 p.b., a następnie niewywiązania się przez inwestora z obowiązku przedłożenia zażądanych dokumentów, ustawodawca nie pozostawił organowi wyboru w zakresie treści rozstrzygnięcia, obligując go do orzeczenia nakazu rozbiórki (wyrok WSA w Opolu z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. II SA/Op 271/12, LEX nr 1234423).

W zaistniałym stanie faktycznym, wobec bierności stron, organ nadzoru budowlanego nie miał innej możliwości, jak tylko wydać decyzję nakazującą rozbiórkę kwestionowanego "szałasu pasterskiego". A skoro w sprawie nie zaszły nowe okoliczności faktyczne i nie zmienił się również stan prawny, to także organ odwoławczy nie mógł wydać innej decyzji niż decyzję utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji.

Na zakończenie powyższych rozważań należy wskazać jeszcze, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Z. w sposób właściwy wdrożył procedurę nakazania rozbiórki obiektu budowlanego w oparciu o art. 48 ust. 1 p.b. Pierwotnie organ nadzoru budowlanego wszczął postępowanie w przedmiocie zalegalizowania wykonanych bez wymaganego pozwolenia robót budowlanych w oparciu o art. 48 ust. 2 i 3 p.b. Jednakże strony postępowania – Z. i J. G. M. nie wykonali nakazanych postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2010 r. czynności terminie. Okoliczność ta w oparciu o treść art. 48 ust. 4 p.b. obligowała organ nadzoru budowlanego do nałożenia na strony nakazu rozbiórki obiektu budowlanego na podstawie art. 48 ust. 1 p.b.

Tym samym stwierdzić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w pełni podziela stanowisko przyjęte przez organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji z dnia 30 sierpnia 2013 roku utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z. z dnia 7 maja 2012 roku, którą nakazano Z. i J. G. M. rozbiórkę budynku typu "szałas pasterski" wykonanego bez wymaganego pozwolenia na budowę na działce ewid. nr [...] położonej w W..

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę Z. i J. G. M..