II SAB/Kr 259/13

Uzasadnienie

Pismem z datowanym na 17 czerwca 2013 r. E.P. wniósł skargę na bezczynność [....] S.A. w K. polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej na jego wniosek z dnia 1 lutego 2012 r. w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. dalej w skrócie u.d.i.p.) przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy.

Uzasadniając wniesioną skargę, skarżący wskazał na obowiązek stosowania przez skarżoną spółkę, zajmującą się dystrybucją energii elektrycznej, przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Argumentem jednoznacznie przemawiającym za słusznością takiego stanowiska jest brzmienie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., który stanowi, iż zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne (...). Skarżący podniósł, że użycie przez ustawodawcę terminu "zadania publiczne" nie było przypadkowe i miało na celu wyeliminowanie elementu podmiotowego. Sformułowanie to oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy publicznej i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Skarżący podkreślili, że wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej są "zadaniami publicznymi". W świetle powyższych rozważań, żądanie udostępnienia decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych dotyczy "sprawy publicznej" i nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji.

W dalszej kolejności skarżący odniósł się do kwestii dopuszczalności niniejszej skargi w świetle art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.) wskazując, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym (skarżący wskazali tu na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05) bezczynność zobowiązanego w przedmiocie udzielenie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

Skarżący podkreślił, że w wezwaniu z dnia 1 lutego 2012 r. wystąpił do [....] S.A. z siedzibą w K. o udostępnienie, w przypadki ich istnienia, kserokopii decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych posadowionych na jego nieruchomości. Do dnia sporządzenia niniejszej skargi nie otrzymał jakichkolwiek wnioskowanych dokumentów w żądanej formie, ani rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia dokumentów, ani też w sprawie umorzenia postępowania o udostepnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę [....] S.A. w K. wniósł o jej oddalenie.

Na wstępie Spółka wskazał, że wniosek u udostępnienie informacji publicznej kierowany był do Oddziału Spółki w O. Oddział ten wskazany jest KRS jako właściwy do prowadzenia spraw z terenu województwa [....] , a zdolność do występowania oddziałów spółek potwierdzona była w wielu innych postępowaniach. Z uwagi na powyższe Spółka wniosła o przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w O.

W kwestii samej skargi Spółka wskazała, że nie zgadza się ze stanowiskiem skarżącego, jakoby była podmiotem wykonującym zadnia publiczne, a zatem podlegała obowiązkowi udostępniania informacji publicznej. [....] S.A. nie jest żadnym z podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 1-4 u.d.i.p. W przepisie tym wymienione zostały podmioty szeroko pojętego sektora finansów publicznych tj. organy władzy, administracji oraz podmioty uczestniczące w wykonywaniu zadań przez te organy. W pkt 5 wskazano z kolei m.in. osoby prawne, w których Skarb Państwa pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. [....] S.A. jest natomiast osobą prawną, samodzielnym podmiotem prawa handlowego. Nie jest ani organem władzy, ani administracji, ani też podmiotem reprezentującym takie organy, czy "inne osoby" bądź "jednostki organizacyjne" wykonujące zadania publiczne. Nie dysponuje też majątkiem publicznym. W ocenie Spółki można by mówić w rozpoznawanym przypadku o osobach prawnych, ale tylko gdyby chodziło o podmiot, w którym Skarb Państwa (jednostka samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego, albo zawodowego) ma pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. [....] S.A. nie spełnia tej przesłanki. W spółce 99,51% akcji posiada [....] S.A. z siedzibą w K. Pozostali akcjonariusze posiadają 0,49% akcji, przy czym Skarb Państwa posiada 30,06% akcji. Spółka nie gospodaruje zatem majątkiem Skarbu Państwa ani mieniem komunalnym tj. majątkiem publicznym. Majątek [....] to majątek prywatnej osoby prywatnej. W ocenie Spółki powyższe kryterium podmiotowe powinno jednoznacznie przesądzać o stwierdzeniu braku podstaw prawnych do zaliczania [....] S.A. do podmiotów, do których zastosowanie ma ustawa o dostępie do informacji publicznej. Nawet bowiem przyjęcie, że dany podmiot wykonuje zadania publiczne nie może prowadzić do przejścia ponad ustawowo sformułowanym kryterium podmiotowym.

Zdaniem Spółki także kryterium przedmiotowe nie jest w przedmiotowej sprawie spełnione. Na poparcie powyższe stanowiska Spółka wskazała na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/10, wskazując, że nawet przy przyjęciu interpretacji prowadzącej do szerokiego rozumienia pojęcia terminu "zadania publiczne" przedmiot żądanej informacji nie mieści się w kategorii informacji podlegających udostępnienia w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Spółka podkreśliła, że Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc pojęcie "zadania publicznego" do przedmiotu działalności przedsiębiorstwa energetycznego już dokonał rozszerzającej jego interpretacji, bowiem zadanie publiczne z istoty swej dotyczy organów i podmiotów ze sfery działalności organów władzy i administracji publicznej i podmiotów w tej sferze, przede wszystkim z punktu i organizacyjnego, strukturalnego i funkcjonujących. Dystrybucja energii jest nie tyle zadaniem publicznym, co zadaniem mającym znaczenie publiczne, co nie upoważnia do dalszej ingerencji w sprawy przedsiębiorstwa, przez nakładanie obowiązku udostępniania dokumentów inwestycyjnych, w tym dotyczących lokalizacji urządzeń, co nie jest sprawą publiczną. Urządzenia posiadane przez Spółkę, kwestie związane z uzyskaniem pozwoleń oraz obowiązki w tym zakresie, pozostają w sferze spraw przedsiębiorstwa i nie stanowią "sprawy publicznej". Podążając za wyznaczonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku kierunkiem interpretacji, Spółka wskazała, że traktowanie działalności [....] S.A ujętej w 9c ust. 3 Prawa energetycznego polegającej na dystrybucji energii elektrycznej i innych zadaniach wykonywanych przez przedsiębiorstwo energetyczne kwalifikowanych jako zadaniach publicznych - nie może rozciągać się na majątkową stronę tej działalności, bowiem nie jest to w żadnej mierze majątek publiczny. Spółka stwierdziła nadto, że dbałość o dysponowanie dokumentacją dotyczącą lokalizacji urządzeń i inną podobną, jest obowiązkiem Spółki, jednakże nie może być to uznane za sprawę publiczną. Decyzje i pozwolenia, jako akty wytworzone przez organy administracji publicznej są udostępniane przez te podmioty.

Podsumowując, Spółki stwierdziła, że decydujące znaczenie ma nie to, czy dany podmiot wykonuje zadania publiczne, tylko czy dana kwestia dotyczy tego zadania. Pytanie o dokumentację nie jest pytaniem o dystrybucję energii, czyli o zadanie publiczne, tymczasem taki związek, przesądzałby o obowiązku udostępnienia danej informacji. Zdaniem Spółki rozszerzenie, w drodze wykładni, zakresu obowiązywania ustawy w stosunku do podmiotów nie objętych ustawą tylko z tego powodu, że ich zadania mają cechę użyteczności publicznej, stanowiłoby wykładnię contra legem.

W oparciu o powyższe zarzuty Spółka wniosła o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2012, poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę między innymi w zakresie orzekania w sprawach skarg na bezczynność.

Przepis art. 149 § 1 p.p.s.a. stanowi, że sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność.

Zgodnie z utrwalonym i jednolitym poglądem orzecznictwa i doktryny dla dopuszczalności wniesienia skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05 LEX nr 236545; wszystkie powołane w treści uzasadnienia orzeczenia dostępne są w internetowej bazie orzeczeń: cbois.nsa.gov.pl).

Wobec powyższego skargę wniesioną w niniejszej sprawie Sąd uznał za dopuszczalną.

Odnosząc się w tym miejscu do wniosku [....] S.A. z siedzibą w K. do wniosku o przekazanie sprawy według właściwości miejscowej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. wyjaśnić należy, że właściwość miejscową wojewódzkich sądów administracyjnych reguluje art. 13 § 2 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. Zatem to wskazana przez skarżącego siedziba organu (podmiotu) przesądza o właściwości miejscowej sądu administracyjnego. W kontrolowanej sprawie należy zauważyć, że E.P. w skardze kierowanej do sądu wskazał - jako podmiot pozostający w bezczynności - [....] S.A. w K. Siedziba tej spółki znajduje się w K. , co jednoznacznie wynika ze znajdującego się w aktach sprawy odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego (z dnia 2 kwietnia 2013 r., k. 22 a.s.). Oznacza to, iż właściwym do rozpoznania skargi E.P. z dnia 17 czerwca 2013 r. jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Zauważyć przy tym należy, że nie ma związku z kwestią właściwości miejscowej sądu administracyjnego, podnoszona przez [....] S.A. argumentacja, iż nieruchomość na terenie której znajdują się urządzenie elektroenergetyczne położona jest w obszarze działania Oddziału [....] S.A. w O.

Stosownie do art. 25 § 1, 2 i 3 p.p.s.a. zdolność występowania przed sądem administracyjnym jako strona (zdolność sądową) ma osoba fizyczna i osoba prawna, państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz organizacje społeczne nieposiadające osobowości prawnej, a także inne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli przepisy prawa dopuszczają możliwość nałożenia na te jednostki obowiązków lub przyznania uprawnień lub skierowania do nich nakazów i zakazów, a także stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. [....] S.A. Oddział w O. jest jednostką organizacyjną [....] S.A. w K. Nie jest uprawnione utożsamianie oddziału spółki z "jednostką organizacyjną", o jakiej mowa w cytowanym wyżej przepisie p.p.s.a. W przepisie tym chodzi bowiem o taki podmiot, który w obrocie prawnym działa samodzielnie, a nie w ramach podmiotu posiadającego osobowość prawną. Oddział spółki nie posiada bowiem odrębnej od samej spółki (macierzystej) osobowości prawnej, a żaden przepis szczególny nie wyposaża oddziału w zdolność sądową.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił wniosek Spółki o przekazanie sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O.

Przechodząc do rozpoznania samej skargi wyjaśnić należy, że celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ.

Jak wynika z akt przedmiotowej sprawy, skarżący wnioskiem z dnia [....] 2012 r. zatytułowanym "Wezwanie do podjęcia negocjacji" zwrócił się o udostępnienie wszelkich, ewentualnych decyzji administracyjnych stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych usytuowanych na działkach nr nr [....] położonych w miejscowości Z. oraz działce nr [....] położonej w miejscowości P. , stanowiących własność skarżącego.

W odpowiedzi udzielonej skarżącemu pismem z dnia 7 lutego 2012 r. Spółka poinformowała, że ze względu na konieczność zgromadzenia dokumentacji oraz jej przeanalizowanie, odpowiedź zostanie udzielona niezwłocznie po dokonaniu analizy techniczno-prawnej całości sprawy.

Następnie w piśmie z dnia [....] 2012 r. Spółka wyjaśniła, że w wyniku dokonania analizy sprawy ustalono, że przez działkę nr [....] przebiega linia napowietrzna 15 kV Z.....-1 wybudowana w latach 60-tych. Przez teren tej działki przebiegają także dwie inne linii tj. linia 15 GPZ [....] i linia 220 kV GPZ [....] . Przez teren działki nr [....] w P. przebiega z kolei linia 15 kV zasilająca stację [....] , wybudowana w 1971 r. na zlecenie Państwowego Technikum Ogrodniczego w P. i przekazana na majątek ówczesnego Zakładu Energetycznego w O. Przedmiotowe linii zostały wybudowane zgodnie z przepisami obowiązującymi w trakcie realizacji inwestycji i do chwili obecnej znajdują się w ciągłej eksploatacji. Odnośnie działki nr [....] Spółka poinformowała, że nie jest w posiadaniu urządzeń elektroenergetycznych na tej działce.

Kolejne pismo skierowane przez Spółkę do skarżącego datowane jest na [....] 2012 r. W piśmie tym Spółka poinformowała, że podtrzymuje swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia 29 marca 2012 r. Dodatkowo Spółka zaznaczyła, że przez działkę nr [....] w Z. przebiega 2-torowa linii napowietrzna 110kV. Została ona wybudowana w 1947 r. i do chwili obecnej jest w ciągłej eksploatacji. W dalszej części pisma Spółka stwierdziła, że ze względu na długi okres istnienia urządzeń elektroenergetycznych na ww. nieruchomości instytucja zasiedzenia służebności stwarza podstawy prawne do dalszego eksploatowania urządzeń bez wynagrodzenia.

W piśmie z dnia [....] 2012 r. skarżący ponownie zwrócił się o udostępnienie kserokopii wszelkich dokumentów oraz decyzji administracyjnych lub ich oznaczenia (organ wydający, znak, data) dotyczących budowy lub przebudowy linii napowietrznej 15 kV [....] na nieruchomości nr 55, linii napowietrznej 15kV zasilającej stację [....] znajdującą się na działce nr [....] oraz 2 –torowej linii napowietrznej 110 kV znajdującej się na działce nr [....]. .

W odpowiedzi udzielonej w piśmie z dnia [....] 2012 r. Spółka stwierdziła, że nie jest jednym z podmiotów o którym mowa w art. 4 u.d.i.p., a zatem nie podlega regulacjom tej ustawy. Spółka wyraziła opinię, że dane o które występuje skarżący mają na celu realizację interesu prywatnego – zmierzają bowiem do ustalenia ryzyka procesowego z jakim powinny się liczyć osoby domagające się wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości i ustalenia służebności przesyłu.

W tym stanie rzeczy Spółka nie widzi podstaw do dostarczenia tych dokumentów.

Wskazać należy, że kwestią kluczową w rozpoznawanej sprawie było ustalenie, czy żądane przez skarżącego informacje mają charakter informacji publicznej, jak również, czy skarżona Spółka jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznych.

Problem ten był już przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie i został przesądzony w wyroku tego Sądu dnia 30 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 115/13. Stanowisko wyrażone w uzasadnieniu ww. wyroku pozostaje nadal aktualne i w całości zyskuje aprobatę składu orzekającego w przedmiotowej sprawie. Nadto znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego – por. wyrok z 17 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 642/13.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". W orzecznictwie sądowowadministracyjnym podkreśla się, że wymienione w tym przepisie pojęcie "zadania publiczne" jest szersze od zakresu pojęcia "zadania władzy publicznej". Pierwsze z tych pojęć abstrahuje bowiem od elementu podmiotowego, co implikuje wniosek, że zadania publiczne mogą być wykonywane także przez podmioty niemające statusu władzy publicznej. Zadania publiczne są przy tym realizowane powszechnie i są użytecznie dla ogółu, służąc zarazem osiąganiu celów wskazanych w Konstytucji RP i ustawach (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/2010).

Z uwagi na powyższe uznać należy, iż przedsiębiorstwo, któremu w kontrolowanej sprawie zarzucono bezczynność (przedsiębiorstwo energetyczne) realizuje (wykonuje) także określone zadania publiczne, w rozumieniu powyżej przedstawionym, gdyż zarówno dystrybucja energii elektrycznej jak również inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne, ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistnianie dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP - są zadaniami publicznymi, o których mówi powołany wyżej przepis. Ta zaś okoliczność, nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne obowiązek udzielenia informacji dotyczącej sfery związanej z wykonywaniem przez to przedsiębiorstwo zadań publicznych.

Tym samym uznać należy, [....] S.A. jako podmiot wykonujący zadania publiczne - podlega regulacjom ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ponieważ kwestią sporną w niniejszej sprawie była zarówno ocena, czy Spółka prawa handlowego, w tym wypadku [....] S.A. ma obowiązek udzielenia żądanej informacji publicznej, jak również czy żądana przez skarżących informacja ma charakter informacji publicznej należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy i podlega udostępnieniu na określonych w tej ustawie zasadach. Udostępnieniu podlegają zwłaszcza informacje wymienione w art. 6 u.d.i.p.. Udostępnieniu podlegają w szczególności informacje o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, którymi w szczególności są akty administracyjne oraz inne rozstrzygnięcia (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p.). Zaznaczyć należy, że katalog informacji wymienionych w art. 6 nie ma charakteru katalogu zamkniętego, lecz stanowi jedynie przykładowe wyliczenie źródeł i rodzajów informacji. Ponadto zgodnie z art. 2 u.d.i.p. każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5 ustawy, prawo dostępu do informacji publicznej (ust. 1). Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu faktycznego lub prawnego (ust. 2).

Za utrwalony w orzecznictwie uznaje się pogląd, w myśl którego informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. akt l OSK 123/06). Dla traktowania danej informacji jako informacji publicznej decydujące jest nie samo jej wytworzenie, lecz fakt, że została pozyskana i przetworzona w celu realizacji zadań publicznych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2011r., sygn. akt l OSK 638/11).

Podobnie w orzecznictwie sadów przyjmuje się, że decyzje i dokumenty dotyczące budowy infrastruktury energetycznej są dokumentami, w posiadaniu których pozostaje inwestor, a jeżeli inwestorem jest podmiot realizujący zadania publiczne, to i decyzje te i dokumenty służą realizowaniu zadań publicznych przez taki podmiot. Zgodnie z ugruntowanym poglądem orzecznictwa dokumentacja związana z procesami inwestycyjnymi w tym decyzje administracyjne, operaty szacunkowe i inne dokumenty, są dokumentami, do których dostęp gwarantuje ustawa o dostępie do informacji publicznej jeżeli znajdują się one w posiadaniu organu, do którego kierowany jest wniosek o taką informację (por. podobnie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt IV SA/Po 545/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 grudnia 2007 r., sygn. akt. II SA/Go 595/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt IV SAB/Wr 20/2011).

Biorąc pod uwagę przedstawiony powyżej przebieg postępowania oraz treść pism kierowanych do skarżącego nie ulega wątpliwości, że [....] S.A. nie zrealizował wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej, jaki zainicjował przedmiotowe postępowanie.

Jak wskazano powyżej skarżący domagał się udostępnienia kserokopii wszelkich ewentualnych decyzji stanowiących podstawę budowy linii elektroenergetycznych posadowionych na jego działce. Zadaniem Spółki - która jak to już zostało przesądzone, jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej - było zatem odniesienie się do zakresu wniosku skarżącego. Oznacza to, że Spółka powinna była albo udzielić informacji publicznej i udostępnić żądane kserokopie dokumentów, albo wydać w odniesieniu do treści wniosku decyzję o odmowie jej udzielenia w całości lub w części, bądź też w razie stwierdzenia, że żądana informacja nie znajduje się w posiadaniu spółki – udzielić wnioskodawcom odpowiedzi w formie zwykłego pisma.

Termin udostępnienia informacji publicznej na wniosek został określony w art. 13 ust. 1-2 u.d.i.p., który stanowi, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Przepis art. 13 ust. 2 u.d.i.p. stanowi zaś, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Nadto, udostępnienie informacji publicznej powinno według art. 14 ust. 1 tejże ustawy nastąpić w formie zgodnej z wnioskiem. Dopiero wtedy ustępuje stan bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji. Gdyby jednak środki techniczne, jakimi dysponuje podmiot zobowiązany nie umożliwiały udostępnienia informacji w opisany wyżej sposób, podmiot ten powinien pisemnie poinformować o tym fakcie wnioskodawcę, wskazując przyczynę zaistniałego stanu rzeczy oraz możliwy sposób udostępnienia żądanych informacji.

Ponieważ Spółka nie zakończyła postępowania zainicjowanego wnioskiem skarżącego z dnia 1 lutego 2012 r. w żadnej z prawem przewidzianych form, stwierdzić należy, że podmiot ten pozostaje w bezczynności w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Z tego też względu Sąd, biorąc za podstawę art. 149 § 1 p.p.s.a., w pkt I wyroku zobowiązał Spółkę do wydania w terminie 14 dni aktu administracyjnego lub podjęcia czynności w sprawie z wniosku E.P. z dnia 1 lutego 2012 r.

Mając na uwadze fakt znacznego przekroczenia terminów załatwienia sprawy - od dnia złożenia wniosku upłynęło niemal 2 lata, a jak wskazano powyżej ustawowy termin do rozpoznania wniosku w przedmiocie udzielenia informacji publicznej wynosi, co do zasady 14 dni (a maksymalnie i wyjątkowo 2 miesiące – art. 13 u.d.i.p.) Sąd w pkt II wyroku stwierdził, że bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Podkreślić należy, że prezentowane przez [....] w odpowiedzi na skargę poglądy o braku podstaw do stosowania wobec niego przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej były poddane negatywnej ocenie sądów administracyjnych w bardzo wielu już sprawach. Odnosząc się do argumentów Spółki, że Skarb Państwa nie ma pozycji dominującej w spółce [....] S.A., a zatem Spółka nie jest zobowiązana do rozpoznawania wniosków dotyczących udzielenia informacji publicznej, podkreślić należy, że zobowiązane do udzielenia informacji publicznej są także inne, niż władze publiczne, podmioty, które wykonują zadania publiczne. Jak już wskazano, nie ulega wątpliwości, że spółka [....] takie zadania realizuje.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. z urzędu nałożył na Spółkę grzywnę w wysokości 200 złotych (pkt III wyroku).

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania nastąpiło na podstawie art. 200 p.p.s.a. (pkt IV wyroku).