II SAB/Ol 72/14

Uzasadnienie

Z akt sprawy przekazanych Sądowi wynika, że wnioskiem z dnia 21 stycznia 2014 r. skierowanym do Dyrektora Departamentu Zarządzania Europejskimi Funduszami Społecznymi Urzędu Marszałkowskiego Województwa, A.S. wystąpił o udzieleniu informacji tj.:

I. podanie adresu i nazwy instytucji, do której może złożyć odwołanie od pisma z dnia 16 stycznia 2014 r. Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w kwestii niewyjaśnienia w całości dyskryminacyjnego zachowania i odmowy zakwalifikowania do projektu,

II. podania adresu i nazwy Sądu, do którego może złożyć pozew w tej sprawie,

III. podanie adresu i pełnej nazwy instytucji, którą może i chce pozwać w tej sprawie w celu zasądzenia od pozwanego należnego mu szkolenia w projekcie w I edycji projektu i zadośćuczynienia na jego rzecz,

IV. podanie terminu i miejsca, gdzie pod wyznaczonym adresem może zapoznać się z całością dokumentacji zgromadzonej w jego sprawie, czego mu bezprawnie odmówiono, jak również zapoznać się z całą listą imion i nazwisk osób "ubeckiej rekrutacji" do I edycji wskazanego projektu, za społeczne i unijne środki.

Wniosek ten pismem z dnia 29 stycznia 2014 r. został przekazany Dyrektorowi Wojewódzkiego Urzędu Pracy, jako że dokumentacja realizowanego projektu pt. Pracownik Ochrony Fizycznej - szansa na zatrudnienie 50+ w O. i powiecie o. jest w posiadaniu Projektodawcy oraz Wojewódzkiego Urzędu Pracy w O.

Kolejnym pismem z dnia 3 lutego 2014r. skierowanym do Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy określonym jako "ostatnie wezwanie przedsądowe" strona ponowiła żądanie udzielenia jej informacji określonych we wcześniejszym piśmie.

Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy pismem z 14 lutego 2014 r. poinformował stronę, że w zakresie wniosku z pkt I. zapoznał się z przedmiotową skargą i uznał ją za bezzasadną, gdyż p. T.S. załatwił sprawę w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego, obowiązującą procedurą i przepisami. Nie dopuścił się zaniedbań w wypełnianiu powierzonych obowiązków. W odniesieniu do żądanych informacji w pkt II. i III. wniosku wyjaśnił, że otrzymała strona odpowiedź na te pytania w piśmie z dnia 29 stycznia br., natomiast w zakresie żądania pkt IV. to w piśmie z 16 stycznia 2014 r. szczegółowo przedstawiono powody niezakwalifikowania strony do projektu, szczegółowo poinformowano w nim o możliwości ubiegania się o udział w projekcie w ramach kolejnej edycji naboru. Odnośnie imiennej listy osób zakwalifikowanych do projektu poinformowano o braku możliwości przekazania takiego dokumentu, bowiem stosownie do zapisów ustawy o ochronie danych osobowych Beneficjent realizujący projekt, zobligowany został do ochrony danych uczestników projektu.

W skardze na bezczynność z dnia 20 lutego 2014 r. A.S. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie aby pozwani tj. Marszałek Województwa oraz Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy zostali zobowiązani do udzielenia informacji stanowiącej odpowiedź na wszystkie cztery jego pytania - roszczenia zawarte w wezwaniu przedsądowym z dnia 3 lutego 2014 r. oraz piśmie z 21 stycznia 2014 r., zakreślając termin na wykonanie tego obowiązku. Strona skarżąca wniosła również o zwolnienie jej w całości od kosztów postępowania sądowego oraz ustanowienie na jej rzecz profesjonalnego pełnomocnika z uwagi na trudna sytuację materialną.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy (dalej: Dyrektor WUP ) wniósł o jej odrzucenie z uwagi na zaistnienie przesłanki określonej w art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. ze względu na fakt, że sprawa ta nie należy do właściwości sądu administracyjnego ewentualnie, w przypadku braku uwzględnienia tego wniosku - o oddalenie skargi z uwagi na jej oczywistą bezzasadność. Przytoczono treść art. 3 ww. ustawy wskazując, że przepis ten zawiera katalog działań i zaniechań organów administracji, które mogą być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego, jak również na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Zatem uprawnienie do wniesienia skargi na bezczynność organu musi być poprzedzone ustaleniem, że organ zaniechał wykonania czynności, do której był zobowiązany, a która to czynność dotyczyła takiego właśnie uprawnienia lub obowiązku. W tej sprawie nie sposób wskazać przepis, z którego taki obowiązek choćby pośrednio wynikał. Uprawnienie takie nie wynika z ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, gdyż informacja polegająca na wskazaniu podmiotu, przeciwko któremu skarżący mógłby wystąpić z roszczeniem wywodzonym z odmowy zakwalifikowania do projektu pn. "Pracownik Ochrony Fizycznej - szansa na zatrudnienie 50+ w O. i powiecie o." realizowanego przez Spółkę A nie stanowi sprawy publicznej, nie wiąże się również z wykonywaniem władzy publicznej (art. 64 ust. 1 Konstytucji RP). Żądane informacje dotyczą indywidualnego interesu skarżącego i są przejawem niezadowolenia z treści otrzymywanych odpowiedzi.

Sąd skargę na bezczynność Marszałka Województwa zarejestrował i rozpatrzył pod sygnaturą akt II SAB/Ol 33/14.

Pismem procesowym z 11 kwietnia 2014 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał dotychczasowe stanowisko zawarte w skardze, zarzucając dodatkowo naruszenie art. 8, art. 12 i art. 35 Kodeksu postępowania administracyjnego, wnosząc o zobowiązanie Dyrektora WUP do udzielenia informacji dotyczących środków zaskarżenia odmowy zakwalifikowania do projektu "Pracownik Ochrony Fizycznej - szansa na zatrudnienie 50+ w O. i powiecie o.", dokumentacji zgromadzonej w związku z realizacją tego projektu, jak również o zasądzenie kosztów postępowania, które nie zostały uiszczone w całości ani w części. Wskazano, że nie budzi wątpliwości, iż w niniejszej sprawie organ był zobligowany do udzielenia wyczerpujących informacji na wystosowane zapytanie, czego nie uczyniono, a wobec powyższego w tym zakresie organ zobowiązany pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na to wystąpienie Dyrektor WUP wskazał na bezzasadność podnoszonego naruszenia zasad postępowania administracyjnego tj. art. 8, 12 i 35 Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem sprawa ta nie podlega reżimowi tej ustawy, nie mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 1 kpa., który określa istotę sprawy administracyjnej. Brak któregokolwiek z konstytutywnych elementów sprawy administracyjnej skutkuje tym, że sprawa będąca przedmiotem postępowania administracyjnego traci charakter sprawy administracyjnej, natomiast sprawa skarżącego nie ma charakteru administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie na rozprawie w dniu 17 czerwca 2014 r. postanowił o wyłączeniu do odrębnego rozpoznania sprawy dotyczącej punktu IV wniosku z dnia 21 stycznia 2014 r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, natomiast postanowieniem z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. akt II SAB/Ol 34/14 odrzucił skargę A.S. na bezczynność Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w zakresie żądania skarżącego dotyczącego rozpoznania w pkt od I do III wniosku z dnia 21 stycznia 2014 r.

Kolejnym pismem procesowym z dnia 21 lipca 2014 r. pełnomocnik skarżącego (ustanowiony w ramach pomocy prawnej) podtrzymał zarzut bezczynności organu wskazując na naruszenie prawa materialnego tj. art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 3 ppkt. a), b), d), e), art. 6 ust. 1 pkt 4 ppkt. a), c), art. 6 ust. 1 pkt 5 ppkt. g), art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 i 2, art. 14 ust. 1 i 2 oraz art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 782) dalej u.d.i.p. polegające na niezastosowaniu wskazanych przepisów w sytuacji, gdy skarżący był uprawniony do uzyskania żądanych informacji w ramach dostępu do informacji publicznej oraz wskazał na rażące naruszenie przepisów prawa procesowego art. 35 § 1, § 2, § 3, art. 36 § 1 i § 2 oraz art. 104 § 1 i § 2 k.p.a., w ten sposób, że organ nie załatwił wniosku skarżącego w ustawowym terminie oraz nie wydal decyzji administracyjnej w sytuacji, gdyby uznał, że wniosek o udzielenie informacji publicznej nie zasługiwał na uwzględnienie. Wobec wskazanych zarzutów wniesiono o zobowiązanie organu do udzielenia informacji publicznej polegającej na wskazaniu terminu i miejsca, gdzie pod wskazanym adresem skarżący może zapoznać się z całością dokumentacji zgromadzonej w jego sprawie tj. kandydatury w projekcie pt. "Pracownik Ochrony Fizycznej - szansa na zatrudnienie 50+ w O. i powiecie o." ([...]) współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.

Na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2014 r., skarżący wniósł o jej odroczenie z uwagi na utratę zaufania do wyznaczonego z urzędu pełnomocnika, który go oszukiwał i nie informował o terminach rozpraw oraz obawia się, że nie będzie go należycie reprezentował w tej sprawie. Pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, że obecna sprawa została wyłączona ze sprawy o sygn. II SAB/Ol 34/14, gdzie został ustanowiony jako drugi pełnomocnik z urzędu, gdyż skarżący z pierwszego pełnomocnika także zrezygnował. Podał, ze przed Dziekanem Okręgowej Izby Radców Prawnych w O. była już rozpoznawana skarga strony, jednakże Dziekan nie stwierdził żadnych podstaw do zwolnienia go z dalszego świadczenia pomocy prawnej. Sąd oddalił wniosek skarżącego o odroczenie rozprawy nie stwierdzając żadnej z podstaw do jej odroczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, przy czym nie są związane zarzutami i wnioskami skargi w granicach danej sprawy - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.) zwanej dalej: ustawą ppsa. Oznacza to, że sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem działalności organu biorąc pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, nawet jeżeli nie zostały podniesione w skardze. Kontrola sądowa, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy ppsa., obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

W niniejszej sprawie A.S. wniósł skargę na bezczynność Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy zarzucając nieudzielenie informacji poprzez zaniechanie wskazania terminu i miejsca, gdzie skarżący mógł zapoznać się z całością dokumentacji zgromadzonej w jego sprawie dotyczącej zgłoszenia własnej kandydatury do projektu pt. "Pracownik Ochrony Fizycznej - szansa na zatrudnienie 50+ w O. i powiecie o." ([...]) realizowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego przez Beneficjenta programu Spółkę A, do której w dniu 26 listopada 2013 r. złożył formularz rekrutacyjny oraz poznania listy imion i nazwisk osób, które w ramach takiej rekrutacji zostały zakwalifikowane do I edycji tego projektu, realizowanego za "społeczne pieniądze". Strona skarżąca złożyła wniosek o udział we wskazanym projekcie i nie została zakwalifikowana do I edycji tego projektu, natomiast skarżony organ jest jak wynika z dokumentacji zgromadzonej w tej sprawie podmiotem nadzorującym realizację tego programu.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (vide: T. Woś /w:/ T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, s. 86).

Bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej występuje wyłącznie wtedy, gdy wniosek o udzielenie informacji dotyczy informacji publicznej, a jego adresatem jest podmiot zobowiązany do jej udzielenia. Ma ona miejsce wówczas, gdy we wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 782.) dalej jako u.d.i.p., terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie albo, podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym 2-miesięcznym terminie, albo wreszcie nie wyda na zasadach określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego decyzji o odmowie udzielenia żądanej informacji publicznej.

W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym odpowiedź organu wskazująca, że żądana informacja nie ma cech informacji publicznej, stanowi czynność materialno-techniczną. W takiej sytuacji niedopuszczalna jest forma decyzji odmawiającej udzielenia informacji, gdyż decyzja odmowna może zostać wydana tylko wtedy, gdy sama ustawa znajduje zastosowanie. Jeżeli natomiast ustawa nie znajduje zastosowania w konkretnej sprawie, to nie można stosować dyspozycji jej art. 16, nakazującego wydanie decyzji administracyjnej w razie odmowy udzielenia informacji. W sytuacji, gdy sprawa nie dotyczy informacji publicznej, bądź też organ nie dysponuje żądaną informacją, wydanie decyzji odmownej jest zbędne, organ powinien powiadomić podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa, bądź też poinformować, że żądanej informacji nie posiada oraz ewentualnie wskazać, jeżeli taką wiedzę organ posiada, jaki inny organ bądź podmiot dysponuje tą żądaną informacją (por. wyrok NSA z 10 stycznia 2007 r., I OSK 50/06, postanowienie NSA z 13 marca 2007 r., sygn. I OSK 243/07, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 27 września 2012 r. sygn. II SA/Go 500/12, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 24 października 2012 r. sygn. II SAB/Rz 37/12, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia. nsa.gov.pl).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że w rozpoznawanej sprawie Dyrektor WUP winien w pierwszej kolejności ocenić czy żądane w pkt IV wniosku z dnia 21 stycznia 2014 r. informacje mają charakter informacji publicznej, bowiem od tego ustalenia zależeć winno dalsze jego postępowanie w tej sprawie.

Sąd administracyjny przystępując do rozpoznania niniejszej skargi w pierwszej kolejności zobowiązany był do dokonania oceny jaki jest charakter żądanej informacji.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Zasady i tryb dostępu do informacji mających walor informacji publicznych reguluje ustawa o dostępie do informacji publicznej będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Według przepisu art. 4 ust. 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Natomiast pojęcie informacji publicznej zostało określone w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., przy czym należy zwrócić uwagę, że katalog informacji określony w ustawie jest katalogiem otwartym, o czym świadczy użycie w art. 6 ust. 1 u.d.i.p. określenia "w szczególności". W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

Uwzględniając te wszystkie aspekty, należy przyjąć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Informacją publiczną jest również informacja o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach.

Reasumując stwierdzić pozostaje, że Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji mającej charakter informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu. W sprawie sporne pomiędzy stronami pozostaje jedynie, czy żądana we wniosku skarżącego informacja ma charakter publiczny, bowiem zaprzecza takiemu uznaniu organ, chociaż na rozprawie jego pełnomocnik podniósł, że nawet gdyby przyjąć, że żądana informacja posiada taki walor, to organ już udostępnił tę informację w swoim piśmie z dnia 14 lutego 2014 r., gdzie poinformowano skarżącego, że nie jest możliwe udzielenie pełnej listy osób zakwalifikowanych do szkolenia w ramach I edycji programu z uwagi na ustawę o ochronie danych osobowych.

W rzeczonej sprawie żądana informacja dotycząca pełnej listy osób zakwalifikowanych do szkolenia w ramach I edycji programu pt. "Pracownik Ochrony Fizycznej - szansa na zatrudnienie 50+ w O. i powiecie o." ([...]) ma charakter informacji publicznej, bowiem dotyczy rozdysponowania środków publicznych w ramach realizacji programów wybranych i finansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.

W niniejszej sprawie kluczowe znaczenie ma zapis art. 28 ust. 8 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.), zgodnie z którym wszelkie dokumenty przedstawione przez wnioskodawców, oceniane w trakcie trwania konkursu lub danej tury konkursu, do czasu zawarcia umów o dofinansowanie lub zakończenia danej tury konkursu w przypadku konkursu otwartego, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Przepis ten ma za zadanie ochronę interesów poszczególnych podmiotów ubiegających się o dofinansowanie w ramach prowadzonego konkursu. Istotą omawianej regulacji jest zatem ochrona wszelkiej dokumentacji uczestników konkursu, którzy znajdują się w fazie składania wniosków i ich uzupełnień, do czasu zamknięcia procesu składania dokumentacji konkursowej przez uczestników danego konkursu. A contrario dokumentacja dotycząca "zwycięzców danego konkursu", po zawarciu z nimi jako tzw. beneficjentami umów o dofinansowanie, a więc już po zamknięciu procesu składania dokumentacji konkursowej przez uczestników, nie korzysta z normy ochronnej art. 28 ust. 8 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (por. wyrok NSA z 11 maja 2011 r., sygn. I OSK 189/11, wyrok NSA z 7 grudnia 2011 r., sygn. I OSK 1734/11, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Pogląd ten jest o tyle uzasadniony, że środki przekazywanie na dofinansowanie projektów realizowanych w ramach ustawy o zasadach polityki rozwoju są środkami publicznymi, a sposób ich podziału i kontrola ich wydatkowania są niewątpliwie "sprawą publiczną" w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skoro wnioski i załączone do nich dokumenty, co do których postępowanie zostało zakończone przyznaniem pomocy finansowej zawierają informację publiczną, dotyczą bowiem "sprawy publicznej", jaką jest gospodarowanie mieniem publicznym i udzielanie pomocy indywidualnym podmiotom przez dysponowanie tym mieniem, to tak samo tą informację publiczną stanowią dokumenty wytworzone w ramach wydatkowania środków publicznych czyli też realizacji programu finansowanego z takich środków (por. I Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2012). Skarżący domagał się bowiem poza umożliwieniem wglądu do własnej dokumentacji zgromadzonej w toku rekrutacji do I edycji szkolenia w ramach wskazanego projektu także listy osób zakwalifikowanych do tego szkolenia.

W tym miejscu wyjaśnić pozostaje, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się już pogląd, ze źródłem informacji publicznej mogą być nie tylko dokumenty urzędowe, o których mowa w art. 6 ust. 2 u.d.i.p., ale również dokumenty prywatne, o ile tylko dotyczą "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. (por. np. wyrok NSA z 1 grudnia 2011 r., sygn. I OSK 1550/11, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Nie budzi również wątpliwości, że informacją publiczną są nie tylko dokumenty sporządzone przez organ będący adresatem wniosku o udostępnienie informacji, ale również dokumenty sporządzone przez inne podmioty, jeżeli dotyczą funkcjonowania tego organu, a więc sprawy publicznej.

Zatem okoliczność, że to nie Dyrektor WUP, jako instytucja pośrednicząca w realizowanym projekcie, stworzyła listę osób zakwalifikowanych do szkolenia w ramach I edycji realizowanego projektu, nie ma znaczenia dla uznania, że skoro taki dokument został przygotowany przez Beneficjenta pomocy tj. Spółkę A, a Dyrektor jako organ nadzorujący posiada taką informację, to z uwagi na fakt wydatkowania na wskazany cel środków publicznych taki dokument stanowi informację publiczną, skoro jest niezbędnym do potwierdzenia dla prawidłowego wydatkowania środków publicznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd w składzie rozpoznającym tę sprawę stwierdza, ze żądana lista osób zakwalifikowanych do I edycji szkolenia w ramach programu finansowanego z Europejskiego Funduszu Europejskiego stanowi informację publiczną, której udzielenie, bądź odmowa przez organ winny nastąpić w oparciu o zapisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Oznacza powyższe, że organ winien bądź udostępnić żądaną informację, co następuje w formie czynności materialno - technicznej, w tej sprawie skarżący żądał udostępnienia takiej listy do wglądu, jak również zgromadzonej dokumentacji dotyczącej jego osoby, bądź też z uwagi na zapis art. 5 u.d.i.p. wydanie decyzji o odmowie udostępnienia żądanej informacji z uwagi na ochronę jakiegoś dobra przewidzianego w tym przepisie.

Reasumując w rozpoznawanej sprawie organ nie udostępnił żądanej informacji publicznej, ani nie odmówił jej udostępnienia w formie decyzji administracyjnej, jak również nie poinformował, że informacji takiej nie posiada oraz nie wskazał i nie wykazał, kto jest w posiadaniu informacji, wobec czego Sąd skargę dotyczącą bezczynności organu uznał za zasadną i zobowiązał organ do rozpoznania wniosku strony skarżącej z dnia 21 stycznia 2014 r. w punkcie IV - w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, przy czym prawidłową formą jego rozpoznania będzie, bądź udostępnienie żądanej informacji publicznej, bądź też wydanie decyzji administracyjnej odmawiającej jej udzielenia z uwagi na jakieś chronione dobro określone w art. 5 u.d.i.p., bądź też wystosowanie pisma, z którego będzie wynikało, że informacji nie posiada z podaniem przyczyn braku ich posiadania oraz wskazania, który organ bądź podmiot dysponuje taką informacją, jeśli w tym zakresie organ posiada wiedzę.

Wobec powyższego stosownie do art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. W pkt 2 sentencji wyroku stwierdzono, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. W przedmiocie wynagrodzenia radcy prawnego za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną skarżącemu z urzędu orzeczono w pkt 3 w oparciu o art. 250 ustawy ppsa. oraz § 2 ust. 3 i § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnym oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 490).

Ma marginesie jedynie należy wyjaśnić, że wobec stwierdzenia na rozprawie przez skarżącego swojego braku zaufania do wyznaczonego z urzędu pełnomocnika, iż w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi brak jest przepisu, który uprawniałby stronę do żądania wyznaczenia kolejnego adwokata (radcy prawnego) w sytuacji, gdy dotychczas wyznaczony adwokat (radca prawny) nie spełnił jej oczekiwań. Jeżeli pomimo ustanowienia pełnomocnika z urzędu stronie nie odpowiada sposób, w jaki jest reprezentowana, to powinna swoje zastrzeżenia zgłosić odpowiednio uprawnionym organom korporacji zawodowych, a nie sądowi, gdyż nie może on wydać ponownego rozstrzygnięcia o przyznaniu prawa pomocy w postaci ustanowienia innego pełnomocnika, bowiem przyznane jej prawo pomocy, w tym zakresie zostało już skonsumowane (por. postanowienie NSA z dnia 28 maja 2013 r. sygn. II FZ 303/13, dostępne CBOSA).