II SA/Go 803/05

Uzasadnienie

W dniu [...] czerwca 2005r. Komendant Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej decyzją nr [...] zobowiązał do opuszczenia terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w terminie do [...] czerwca 2005r. A.Y.H. obywatela Bułgarii. Decyzja została wydana na podstawie art. 97 ust. 1 w związku z art. 88 ust. 1 pkt 2 i art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003r. o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 128 poz. 1175 z póź. zm.). Na podstawie art. 97 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach w związku z art. 130 § 3 pkt 2 kpa decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu wskazano, że skarżący w dniu [...] czerwca 2005r. około godz. 12:00 przebywał na terenie Targowiska Miejskiego przy ul. [...] prowadząc działalność handlową bez zezwolenia, co zostało stwierdzone przez funkcjonariuszy Referatu Zatrudniania Cudzoziemców Izby Celnej.

Od decyzji złożone zostało odwołanie przez adwokata Z.Ł. pełnomocnika skarżącego. W odwołaniu zaskarżono decyzję w całości, zarzucono naruszenie przepisów art. 7-9, art. 77 § 1 i art. 80 kpa polegające na sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego, a nadto nie dokonanie szczegółowych wyjaśnień związanych z pobytem cudzoziemca na targowisku w dniu [...] czerwca 2005r. w szczególności nie przesłuchanie wszystkich świadków zdarzenia w tym G.Ż.. Z protokołu kontroli przeprowadzonej przez Referat ds. Zatrudniania Cudzoziemców Izby Celnej z dnia [...] czerwca 2005r. wynika jedynie, że w trakcie działań obserwacyjnych zauważono iż skarżący zachęcał do kupna obuwia. Cudzoziemiec wyjaśnił, iż obok stoiska przebywał jedynie chwilowo na prośbę swojej krewnej, która oddaliła się do swego męża pracującego w innej alejce. Skarżący zaprzeczył aby handlował jakimkolwiek towarem. Wskazano również, iż w okresie swego pobytu w Polsce tj. od [...] marca 2005r. skarżący przestrzegał porządku prawnego, nigdy nie naruszył żadnych przepisów dotyczących pobytu cudzoziemca w Polsce, w szczególności nie zarzucono mu aby nielegalnie handlował. Ponadto zdaniem odwołującego, materiał dowodowy wykazuje braki, gdyż nie wyjaśniono okoliczności pobytu cudzoziemca na bazarze, nie przesłuchano świadka na okoliczności zaistnienia przesłanek wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach. Powołano orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2004r. V SA 1046/2004 w uzasadnieniu którego wskazano, że jednorazowe wykroczenie np. polegające na krótkotrwałym prowadzeniu handlu w czyimś zastępstwie nie powinno skutkować zastosowaniem kary wobec cudzoziemca jaką jest wydalenie.

Wykonywanie pracy, albo podjęcie się działalności gospodarczej w rozumieniu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach zakłada świadome i celowe dokonywanie czynności zmierzających do uzyskania określonego dochodu lub zarobku. W tej sytuacji przebywanie skarżącego obok należącego do jego krewnej straganu, bez wykazania dokonania w tym czasie czynności kupna-sprzedaży towaru nie może stanowić dowodu na wykonywanie pracy albo podjęcia działalności gospodarczej.

W dniu [...] sierpnia 2005r. Wojewoda decyzją [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazano, że wśród dokumentów znajduje się notatka urzędowa podpisana przez dwie osoby przeprowadzające działania kontrolne, z których jednoznacznie wynika, iż cudzoziemiec, który wcześniej był obserwowany przebywał na stanowiskach zachęcając do kupna obuwia. Podczas kontroli skarżący stwierdził, iż nie posiada przy sobie żadnych dokumentów, gdyż znajdują się w biurze rachunkowym oraz, że przy stoiskach stoi chwilowo, a obok jest jego pracownica, która zajmuje się sprzedażą na kontrolowanym stanowisku. Ponadto G.Ż. oświadczyła, że jest pracownikiem Sp. z o.o. – M.. Następnie do stoiska podeszła siostra skarżącego – A.M.H. – i oświadczyła, że stoiska są jej własnością i to ona i jej pracownica na nich handlują, a H.A.Y. jest jedynie jej gościem.

W protokole z kontroli przeprowadzonej w dniu [...] czerwca 2005r. przez funkcjonariuszy Izby Celnej na bazarze przygranicznym potwierdzono fakty wymienione w notatce urzędowej, stwierdzając że osobami odpowiadającymi za stwierdzone nieprawidłowości, a w związku z tym naruszającymi przepisy były A.M.H. oraz H.A.Y.. Ponadto skarżący został przesłuchany w dniu [...] czerwca 2005r. Wskazano, że zgodnie z przepisem art. 97 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, w przypadku o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy – jeżeli cudzoziemiec wykonywał pracę niezgodnie z ustawą o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, albo podjął działalność gospodarczą niezgodnie z przepisami obowiązującymi w Rzeczpospolitej Polskiej może być zobowiązany do opuszczenia Rzeczpospolitej Polskiej w terminie 7 dni gdy z okoliczność sprawy wynika, że dobrowolnie wykona ten obowiązek.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nielegalne wykonywanie pracy przez cudzoziemca oznacza "wykonywanie pracy przez cudzoziemca bez zezwolenia na pracą, lub na innych warunkach i na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pracę, niezgodnie z deklarowanym celem pobytu oraz bez zawarcia wymaganych umów o pracę lub umów cywilnoprawnych".

W trakcie kontroli w dniu [...] czerwca 2005r. na bazarze stwierdzono, iż skarżący wykonywał pracę nie posiadając odpowiedniego zezwolenia na pracę ani umowy o pracę lub odpowiedniej umowy cywilnoprawnej. Wskazano również na rozbieżności pomiędzy wyjaśnieniami skarżącego oraz oświadczeniem G.Ż.. Zakwestionowano wiarygodność zeznań skarżącego z uwagi m.in. na jego twierdzenie, że złożył dokumenty do uzyskania zezwolenia na pracę, co nie zostało potwierdzone w Wydziale Polityki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego.

Organ II instancji wskazał, że praca na stoisku nie ogranicza się jedynie do sprzedaży towarów, ale obejmuje również promowanie oraz pilnowanie stoiska. Wskazano, że obserwacja stoiska pozwoliła stwierdzić, że skarżący nie jest na stoisku gościem ale wykonuje czynności, które jednoznacznie wskazują na wykonywanie przez niego pracy na stoisku handlowym.

Od przedmiotowej decyzji złożona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. W skardze, decyzji zarzucono:

- sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym polegającą, na uznaniu, że skarżący wykonywał pracę niezgodnie z ustawą mimo, iż z oświadczeń G.Ż., A.H. oraz zeznań skarżącego wynika iż nie pracował na stoisku, a jedynie przebywał w jego pobliżu na prośbę swojej krewnej.

Naruszenie przepisów postępowania administracyjnego tj:

- art. 7 kpa polegający na niewyjaśnieni wszystkich okoliczności faktycznych związanych z pobytem skarżącego na targowisku,

- art. 77, 78, 136 kpa polegające na nie przeprowadzeniu dowodów z zeznań G.Ż. oraz A.H. mimo iż w odwołaniu od decyzji Komendanta Granicznej Placówki Straży Granicznej pełnomocnik skarżącego złożył wniosek o przesłuchanie tych świadków, a ich zeznania mają bardzo istotne znaczenie dla ustalenia w jakim charakterze skarżący przebywał na targowisku,

- art. 107 § 3 polegające na sporządzeniu uzasadnienia faktycznego decyzji w sposób uniemożliwiający prawidłową kontrolę zajętego stanowiska w szczególności poprzez nieustosunkowanie się do oświadczeń G.Ż. i A.H. w zakresie wyjaśnienia okoliczności pobytu A.Y.H. na targowisku miejskim.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna, jednak nie w pełni z przyczyn w niej wskazanych.

Zgodnie z treścią art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wojewódzki Sąd Administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej. Uchylenie decyzji administracyjnej względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd następuje tylko w przypadku stwierdzenia istotnych wad w prowadzonym postępowaniu lub naruszeniu przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania mającego wpływ na wynik sprawy. Należy również wskazać, że na podstawie art. 133 § 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy.

Oceniając zasadność decyzji w zakresie, w jakim Sąd jest władny to uczynić, a więc z punktu widzenia jej zgodności z prawem, stwierdzić należy, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd nie podziela poglądu skarżącego, że w sprawie istnieje sprzeczność pomiędzy ustaleniami organu a zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Postępowanie dowodowe w prowadzonym postępowaniu administracyjnym ma na celu wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy. Dowód stanowi "źródło informacji", które pozwala na przekonanie organu administracji o istnieniu lub nie istnieniu danych faktów względnie prawdziwość lub fałszywość twierdzenia o faktach. Dla ustalenia stanu faktycznego nie ma znaczenia ilość przeprowadzonych dowodów. Nie ulega wątpliwości Sądu, że dowody muszą istnieć i być wskazane w aktach sprawy, aby na ich podstawie organy administracyjne ustaliły stan faktyczny. Zebrane w postępowaniu administracyjnym dowody w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowią podstawę na której Sąd dokonuje oceny działań organu pod kątem zgodności z prawem. Organ ma obowiązek dokonać oceny dowodów. W niniejszej sprawie oceny materiału dowodowego zebranego w postępowaniu dokonał. Odniósł się do oświadczenia G.Ż. jak i ocenił zeznania cudzoziemca.

Organ zobowiązany jest przeprowadzić dowody wnioskowane przez stronę postępowania. W niniejszej sprawie pomimo zgłoszonego w skardze zarzutu, że takiego dowodu organ nie przeprowadził, stwierdzić należy że zarzut ten jest bezpodstawny. Skarżącego w sprawie reprezentował profesjonalny pełnomocnik. W odwołaniu użyto sformułowania "że w postępowaniu nie przesłuchano świadków" jednak pełnomocnik o przeprowadzenie tego dowodu nie wniósł, załączył jedynie oświadczenia- co do których organ zajął stanowisko.

Nie mniej jednak Sąd rozpatrując sprawę stwierdził, że w toku prowadzonego postępowania nastąpiło naruszenie przepisów postępowania administracyjnego a w szczególności przepis art. 7, art. 77, art. 80, art. 107 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego.

W treści zasady państwa prawnego wynikającej z art. 2 Konstytucji mieści się prawo do rzetelnej i sprawiedliwej procedury ze względu na jej istotne znaczenie procesowe urzeczywistniania praw i wolności obywatelskich. Z tych samych powodów w państwie prawnym wymagane jest nie tylko zrozumiałe, precyzyjne i zgodne z innymi regułami wynikającymi z istoty takiego państwa, unormowanie procedury, lecz również prawidłowe i ścisłe jej stosowanie w praktyce. Zasada prawdy obiektywnej zawarta w art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego ma fundamentalne znaczenie dla prawidłowego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, które pozwoli dokonać subsumcji faktów uznanych za udowodnione pod stosowną normę prawną, a następnie do ustalenia konsekwencji prawnych tych faktów. Istota prawdy obiektywnej sprowadza się do zapewnienia organowi prowadzącemu postępowanie możliwość badania sprawy (stanu faktycznego ) i do swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Zasada nie oznacza, że organ jest uprawniony do oceny dowodów według dowolnych kryteriów; swoją ocenę w tej mierze obowiązany jest oprzeć na przekonujących podstawach i dać temu wyraz w uzasadnieniu decyzji. W nauce podkreśla się że swobodna ocena dowodów musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem określonych reguł tej oceny. Naruszenie tych reguł, a także norm procesowych odnoszących się do środków dowodowych stanowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

Z treści przepisu art. 7 i art. 77 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego wynika, iż postępowanie dowodowe oparte jest na zasadzie oficjalności, co oznacza że organ administracyjny jest zobowiązany z urzędu przeprowadzić dowody służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy. Zasada ta wymaga również by organ administracji w toku postępowania aktywnie podejmował wszelkie kroki niezbędne do wyjaśnienia i załatwienia sprawy i dopuszczały jako dowód wszystko co może przyczynić się do jej wyjaśnienia, a nie jest sprzeczne z prawem, a więc by z urzędu przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy.

Obowiązek rozpatrzenia całego materiału dowodowego jest związany z przepisem art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego dotyczącym zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślenia wymaga iż swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem reguł tej oceny, tj. opierać się na materiale dowodowym zebranym przez organ, ocena powinna być oparta na wszechstronnej analizie całokształtu materiału dowodowego oraz organ powinien dokonać oceny znaczenia i wartości dowodów dla toczącej się sprawy. Organ może odmówić wiary określonym dowodom, jednakże dopiero wszechstronnym ich rozpatrzeniu, wyjaśniając przyczyny takiej oceny.

W toku postępowania organ winien również przeprowadzić dowody wskazane przez stronę, która może wystąpić z takim żądaniem na każdym etapie postępowania jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy. Należy wskazać jednak, że nałożenie na organ prowadzący postępowanie obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego nie zwalnia strony postępowania od współudziału w realizacji tego obowiązku.

Zasada prawdy obiektywnej dotyczy postępowania prowadzonego przez organy obu instancji. Oznacza to, że organ odwoławczy nie może orzekać wyłącznie na podstawie dostarczonych przez organ pierwszej instancji akt sprawy, ale sam winien podejmować ocenę, czy zgromadzony w I instancji materiał dowodowy jest wystarczający i adekwatny do istniejącego w dniu orzekania stanu prawnego. Celem postępowania odwoławczego nie jest tylko kontrola poprawności rozstrzygnięcia podjętego w pierwszej instancji, lecz również uzupełnienie stanu faktycznego i materiału dowodowego sprawy oraz uwzględnienie tych zmian w stanie prawnym sprawy, które nastąpiły w okresie dzielącym orzekanie po raz pierwszy od ponownego orzekania wskutek odwołania ( J. Borkowski, glosa do wyroku SN z 17.04.1997r., III RN 12/97, OSP 1998r., Nr 5, poz. 99). Przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego nie tylko na wniosek ale również z urzędu, umożliwia art. 136 kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie z treścią art. 88 ust.1 pkt 2 ustawy z 13 czerwca 2003r. o cudzoziemcach w brzmieniu na dzień wydawania decyzji – cudzoziemcowi wydaje się decyzję o wydaleniu z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, jeżeli wykonywał pracę niezgodnie z ustawą z dnia 14 grudnia 1994r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu albo podjął działalność gospodarczą niezgodnie z przepisami obowiązującymi w Rzeczpospolitej. Warunkiem niezbędnym do zastosowania tego przepisu jest ustalenie jednej z wymienionych w tej normie przesłanki.

Jedynym dowodem na którym organ zarówno pierwszej jak i drugiej instancji ustaliły stan faktyczny w sprawie (że skarżący pracował jak również prowadził działalność handlową) jest protokół z kontroli z dnia [...] czerwca 2005r. oraz notatka urzędowa. Oba te dokumenty zostały sporządzone przez funkcjonariuszy celnych: J.D. oraz S.N.. Zarówno z treści protokołu jak i notatki wynika, że funkcjonariusze celni przeprowadzili działania kontrolne na terenie Targowiska Miejskiego. Celem akcji było ujawnienie cudzoziemców przebywających i pracujących nielegalnie na terytorium RP. W trakcie tych działań obserwowano stanowiska na których do kupna obuwia zachęcał skarżący. Po dokonaniu obserwacji udano się na wytypowane stanowisko w alei [...] w celu przeprowadzenia czynności kontrolnych. W trakcie czynności kontrolnych do stoiska przyszła A.M.H. która twierdziła, że stoiska są jej własnością i to ona i jej pracownica G.Ż. tam handlują, a skarżący jest jedynie gościem - co jak wskazano w notatce i protokole z kontroli - niezgodne było z wcześniejszą obserwacją. Powyższe stanowiło podstawę do stwierdzenia faktu wykonywania pracy przez skarżącego.

Z treści decyzji organu wynika, że skarżący wykonywał pracę. Nie budzi wątpliwości, że skarżący nie posiadał pozwolenia na pracę ani zezwolenia na prowadzenie działalności. Mając jednak na względzie zasady postępowania administracyjnego, należy dokonać oceny, czy materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy dał podstawę do przyjęcia, że skarżący wykonywał pracę. Słusznie pełnomocnik skarżącego na rozprawie w dniu 09 marca 2006r. zwrócił uwagę, że ani z treści protokołu jak również z notatki służbowej nie wynika przez jaki okres obserwowano stanowiska na których do kupna obuwia zachęcał skarżący. Z dokumentów nie wynika przez jaki okres skarżący przebywał przy stoisku na którym przeprowadzono kontrolę, czy przebywał tam tylko w dniu prowadzenia kontroli czy też obserwacja prowadzona była wcześniej (nie tylko w dniu [...].06.2005r.) i na tej podstawie stoiska na których przebywał skarżący wytypowano do kontroli. Z treści przywołanych dokumentów nie wynika również, jakie czynności dokonywał skarżący, które przez organ zostały ocenione jako "zachęcanie do kupna". Takie informacje winny znajdować się w aktach sprawy, gdyż stanowiły by materiał na podstawie którego Sąd mógłby dokonać oceny czy organ administracji uprawniony był do przyjęcia, że skarżący na tych stoiskach pracował, prowadził działalność gospodarczą (handlową) czy też przebywał jako gość.

Zdaniem Sądu wydanie decyzji przez organy administracyjne na podstawie dowodów znajdujących się w aktach było przedwczesne. Materiał znajdujący się w aktach nie daje podstawy do jednoznacznego ustalenia czy skarżący przebywał na targowisku tylko chwilę, czy też na targowisku tym przebywał wielokrotnie i czynności które zaobserwowano w dniu [...] czerwca 2005r. wykonywane były przez skarżącego niejednokrotnie. Z notatki jak i protokołu nie wynika czy kontrolujący na terenie Targowiska Miejskiego dokonywali obserwacji tylko stanowiska w alei [...] czy też obserwację prowadzono na terenie całego targowiska.

Nadto należy wskazać, że organ pierwszej instancji w uzasadnieniu swojej decyzji wskazał, że skarżący prowadził działalność handlową bez zezwolenia, a organ odwoławczy stwierdził, że skarżący wykonywał pracę na stoisku handlowym. Ustalenia te dokonana na podstawie tego samego materiału będącego w aktach, z tym że organ odwoławczy nie wskazał na jakiej podstawie - inaczej niż organ pierwszej instancji - przyjął, że skarżący wykonywał pracę, a nie prowadził działalność handlową. Zdaniem Sądu różne są przesłanki do ustalenia wykonywania pracy czy też prowadzenia działalności handlowej. Bez znaczenia jest, że zarówno prowadzenie działalności jak i praca bez zezwolenia stanowią podstawę do wydania decyzji o wydaleniu z Rzeczpospolitej Polskiej. Ustalenie stanu faktycznego nie budzącego wątpliwości jest jednym z głównych obowiązków organu. Tak więc należy jednoznacznie wyjaśnić czy skarżący pracował czy też prowadził działalność handlową, gdyż nie można tych pojęć używać zamiennie.

Oczywiście Sąd zgadza się ze stanowiskiem organu, że praca nie ogranicza się do samego sprzedawania. W zakres obowiązków sprzedawcy wchodzi również pilnowanie, jak i promocja towaru. Jednak w przypadku dokonania ustalenia, że skarżący wykonuje pracę należałoby wykazać elementy konieczne występujące w stosunku pracy określone w art. 22 § 1 Kodeksu pracy. W niniejszej sprawie z ustaleń organu można wnioskować rodzaj pracy, jednak brak już jest danych umożliwiających ustalenie pracodawcy (a więc na czyją i pod czyim kierownictwem jest wykonywana). Sąd podziela pogląd wyrażony w przywołanym w odwołaniu orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt V SA 1046/2004 w tej części, że krótkotrwałe prowadzenie działalności w czyimś zastępstwie nie powinno skutkować najbardziej rygorystyczną formą kary jaką jest wydalenie. w przypadku dokonania ustalenia, że skarżący prowadził działalność gospodarczą (handlową) należy wykazać iż jest ona prowadzona w sposób zorganizowany i ciągły w celach zarobkowych. Z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji jak i dowodów znajdujących się w aktach sprawy nie wynika również by organ badał, czy skarżący świadomie i celowo wykonywał czynności zmierzające do uzyskania dochodu lub zarobku. Nawet jeżeli taki wniosek organ wyciągnął opierając się na doświadczeniu życiowym, powyższe powinno zostać wyraźnie wyartykułowane w uzasadnieniu decyzji.

Zdaniem Sądu materiał znajdujący się w aktach jest niewystarczający do uznania czy skarżący faktycznie wykonywał pracę jak również czy prowadził działalność handlową. Zgodzić się należy ze skarżącym, że materiał dowodowy wykazuje braki, gdyż nie wyjaśniono okoliczności pobytu cudzoziemca na targowisku. W toku postępowania organ winien dokonać ustaleń w tym zakresie. Z akt nie wynika czy organ badał źródło utrzymania skarżącego, czym się zajmował i z czego się utrzymywał w czasie pobytu w Polsce. Z uwagi na powyższe w toku ponownego rozpatrywania sprawy organ winien uzupełnić materiał dowodowy, szczególnie w kierunku wyjaśnienia w jakim charakterze skarżący przebywał na targowisku w dniu [...].06.2005r. W tym celu organ może m.in. przesłuchać świadków – nie tylko wskazanych przez skarżącego ale również funkcjonariuszy dokonujących czynności kontrolnych.

Z tych powodów zaskarżona decyzja nie mogło się ostać, zatem na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 53, poz. 1270, zm. Dz.U. z 2004 r. Nr 162, poz. 1692), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 oraz art. 215 § 2 ustawy. Zasądzone koszty obejmują zwrot uiszczonego wpisu w kwocie 300 zł oraz wynagrodzenie adwokata w kwocie 240 zł i uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 15 zł.