VII SA/Wa 2103/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]lipca 2013 r., znak: [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...]z dnia [...]grudnia 2012 r., znak: [...] stwierdzającą na wniosek G. K.-Ż., nieważność decyzji Prezydenta Miasta [...]Nr [...] z dnia [...]lutego 2002 r zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. A. i K. A. pozwolenia na budowę parkingu wraz z modernizacją wjazdu od ul. [...]do projektowanego pawilonu handlowego branży przemysłowej, budowę przyłącza wodociągowego i kanalizacji sanitarnej do projektowanego pawilonu handlowego branży przemysłowej oraz przełożenie istniejącego przyłącza wodociągowego do istniejącego budynku mieszkalnego, przełożenia gazociągu 0 80 do istniejącego budynku mieszkalnego, przełożenie - podwieszenie kabla teletechnicznego do istniejącego budynku mieszkalnego na działkach nr ewid. [...],[...],[...]i [...]obręb [...]przy ul. [...]w [...].

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego w uzasadnieniu decyzji wskazał, iż Wojewoda [...]wszczął na wniosek G. K.-Ż. postępowanie w sprawie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...]Nr [...]z dnia [...]lutego 2002 r zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. A. i K. A. pozwolenia na budowę.

Następnie decyzją z dnia [...]grudnia 2012 r., znak: [...] stwierdził nieważność kontrolowanej decyzji o pozwoleniu na budowę.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego rozpatrując odwołanie inwestorów K. i M. A. podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, iż decyzja Prezydenta Miasta [...]Nr [...]z dnia [...]lutego 2002 r o pozwoleniu na budowę dotknięta jest wadą rażącego naruszenia prawa.

W ocenie organu odwoławczego o rażącym naruszenia prawa świadczy rozpatrzenie wniosku o pozwolenie na budowę, który nie był podpisany przez M. A. pomimo, że była we wniosku wskazana jako inwestor obok K. A.. Wniosek o pozwolenie na budowę z dnia [...] listopada 2001 r został podpisany wyłącznie przez K. A., natomiast Prezydent Miasta [...]zamiast wezwać M. A. do uzupełnienie braku formalnego wniosku przez złożenie podpisu rozpoznał wniosek merytorycznie co wyczerpuje przesłankę rażącego naruszenia prawa.

W dalszej kolejności Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że do wniosku o pozwolenie na budowę inwestorzy załączyli akt notarialny z dnia [...]sierpnia

2001 r., z którego wynika, że są właścicielami działki nr ew. [...], obręb [...]w [...]. Z akt sprawy nie wynika, by inwestorzy wykazali w toku postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę, że posiadają prawo do dysponowania wszystkimi nieruchomościami inwestycyjnymi na cele budowlane. Analiza dokumentacji projektowej inwestycji wykazała bowiem, że polega ona nie tylko na wnioskowanej budowie parkingu na działce nr ew. [...], ale również obejmuje realizację robót budowlanych na działkach nr ew. [...],[...]oraz [...] (dawniej [...]).

Wobec powyższego, pismem z dnia [...]kwietnia 2013r., znak: [...]; organ odwoławczy wezwał M. i K. A. do przesłania dokumentów potwierdzających posiadanie przez nich w dniu [...]lutego 2002r., bądź obecnie, prawa do dysponowania na cele budowlane nieruchomościami inwestycyjnymi.

Przesłane przez M. i K. A. przy piśmie z dnia [...]maja 2013 r. dokumenty nie wykazały jednak, by inwestorzy posiadali prawo do dysponowania działkami nr ew. [...],[...]oraz [...] (dawniej [...]).

Mając na uwadze powyższe, organ odwoławczy stwierdził, że kontrolowana decyzja Prezydenta Miasta [...]została wydana z rażącym naruszeniem art. 32 ust. 4 pkt 2 oraz art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), bowiem inwestor nie wykazał prawa do dysponowania działkami nr ew. [...],[...]oraz [...] (dawniej [...]) na cele budowlane.

Ponadto, zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z wymaganiami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jak wynika z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) zmiana zagospodarowania terenu polegająca w szczególności na wykonaniu, odbudowie, rozbudowie i nadbudowie obiektu budowlanego wymaga ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zdaniem organu odwoławczego niewątpliwie sporne przedsięwzięcie wymagało uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu gdyż nie zalicza

się ono do kategorii robót budowlanych nie wymagających decyzji o warunkach zabudowy, o których mowa w art. 39 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Na podstawie akt sprawy organ odwoławczy ustalił, iż inwestorzy uzyskali decyzję Prezydenta Miasta [...]z dnia [...] maja 2001 r., znak: [...], ustalającą warunki zabudowy na budowę pawilonu handlowego branży przemysłowej na terenie działki nr ew. [...]. Brak jest natomiast w aktach sprawy decyzji o warunkach zabudowy dla robót budowlanych objętych spornym pozwoleniem na budowę, które jak wynika z projektu budowlanego - skutkują zmianą zagospodarowania terenu.

Mając na uwadze powyższe oraz wobec okoliczności, że sporne roboty budowlane wymagały uzyskania decyzji o warunkach zabudowy - Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że Prezydent Miasta [...]udzielając kontrolowaną decyzją pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, pomimo braku określenia warunków zabudowy - rażąco naruszył przepisy art. 32 ust. 4 pkt art. 33 ust. 2 pkt 3 oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego dodatkowo wskazał, że z akt sprawy wynika, iż inwestorzy w dniu [...] listopada 2001 r. złożyli wniosek o wydanie pozwolenia na budowę parkingu na działce nr ew. [...], obręb [...]w [...].

Jak natomiast wynika z kontrolowanej decyzji Prezydenta Miasta [...]z dnia [...]lutego 2002 r. udzielono pozwolenia na budowę parkingu wraz z modernizacją wjazdu od ul. [...]do projektowanego pawilonu handlowego branży przemysłowej, budowę przyłącza wodociągowego i kanalizacji sanitarnej do projektowanego pawilonu handlowego branży przemysłowej oraz przełożenie istniejącego przyłącza wodociągowego do istniejącego budynku mieszkalnego, przełożenia gazociągu 0 80 do istniejącego budynku mieszkalnego, przełożenie - podwieszenie kabla teletechnicznego do istniejącego budynku mieszkalnego. Tym samym, zakres udzielonego pozwolenia na budowę znacznie wykracza poza zakres złożonego wniosku.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, iż zgodnie z art. 61 § 1 kpa, postępowanie wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Z kolei art. 61 § 2 kpa stanowi, że organ administracji publicznej może ze względu na szczególnie ważny interes strony wszcząć z urzędu postępowanie także w sprawie, w której przepis prawa wymaga wniosku strony. Organ obowiązany jest uzyskać na to zgodę strony w toku postępowania, a w razie nieuzyskania zgody - postępowanie umorzyć. Z istoty postępowania w sprawie pozwolenia na budowę wynika, że może być ono wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie. Ponadto, pozwolenie na budowę może dotyczyć tylko przedsięwzięć objętych zakresem żądania zawartego we wniosku. Postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę ma bowiem charakter wyłącznie wnioskowy. Tym samym bezwzględnie niedopuszczalnym jest udzielenie pozwolenia na budowę obiektów nie ujętych wprost w stosownym wniosku o pozwolenie na budowę. Wynika to też z treści art. 32 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego.

Mając na uwadze powyższe, organ odwoławczy wskazał, że decyzja Prezydenta Miasta [...]z dnia [...]lutego 2002 r. w części zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Państwu M. i K. A. pozwolenia na modernizację wjazdu, budowę przyłącza wodociągowego i kanalizacji sanitarnej do projektowanego pawilonu handlowego branży przemysłowej oraz przełożenie istniejącego przyłącza wodociągowego do istniejącego budynku mieszkalnego, przełożenia gazociągu 0 80 do istniejącego budynku mieszkalnego, przełożenie - podwieszenie kabla teletechnicznego do istniejącego budynku mieszkalnego - została wydana z naruszeniem art. 61 § 1 i 2 kpa.

W ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego kontrolowana decyzja Prezydenta Miasta [...]z dnia [...]lutego 2002 r., Nr [...], została wydana z rażącym naruszeniem art. 64 § 2 k.p.a. oraz art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2, art. 33 ust. 2 pkt 3 oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego.

Stosowanie powyższych przepisów nie wymaga skomplikowanego procesu wykładni zaś samo naruszenie jest bezsprzeczne i dotyczy absolutnie podstawowych wymogów, od których ustawodawca uzależnił udzielenie pozwolenia na budowę.

Naruszone przepisy mają charakter bezwzględnie obowiązujący oraz dotykają prawa własności i gwarancji porządku zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe okoliczności obligują organ do stwierdzenia nieważności badanej decyzji Prezydenta Miasta [...]z dnia [...]lutego 2002 r, [...].

Odnosząc się do zarzutów odwołania z dnia [...]stycznia 2013 r. organ odwoławczy wskazał, że nie jest zasadne twierdzenie strony skarżącej jakoby w przedmiotowej sprawie zachodziła "negatywna przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji w postaci wywołania przez decyzję nieodwracalnych skutków prawnych" oraz twierdzenie o niedopuszczalności "orzekania nieważności pozwolenia na budowę lub uchylenia go w jakimkolwiek trybie po wybudowaniu obiektu".

W ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, fakt realizacji inwestycji nie może stanowić o nieodwracalności skutków prawnych w stosunku do decyzji o pozwoleniu na budowę (por. wyr. WSA w Gdańsku z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. akt II SA/Gd 669/10). Nie ma bowiem żadnych przeszkód, aby właściwe organy administracyjne podjęły czynności administracyjne w granicach przypisanych im kompetencji w odniesieniu do takiej decyzji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnieśli K. A. i M. A.. Zaskarżonej decyzji zarzucili istotne naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. naruszenie:

-art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 156 § 2 kpa, poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, na mocy której unieważniono decyzję, która wywołała nieodwracalne skutki prawne, podczas gdy nie stwierdza się nieważności takiej decyzji, -art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. art. 156 § 1 kpa, poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, na mocy której unieważniono decyzję, co do której nie istniały podstawy do jej unieważnienia,

-art. 7, 77, 107 kpa - poprzez brak wszechstronnego zebrania materiału dowodowego, a w konsekwencji wadliwość rozstrzygnięcia i jego uzasadnienia, podczas gdy prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziłoby do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, a motywy rozstrzygnięcia wskazane w uzasadnieniu byłyby należycie udowodnione,

-art. 8 i 107 § 3 kpa - poprzez wydanie wadliwego uzasadnienia sprzecznego z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji państwowej, -art. 11 i 107 § 3 kpa - poprzez wydanie wadliwego uzasadnienia sprzecznego z zasadą przekonywania polegające na nie wyjaśnieniu skarżącym zasadności przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwieniu sprawy,

-art. 16 kpa, poprzez uznanie przepisów o wzruszaniu ostatecznych decyzji za istotniejsze względem zasady ostateczności i trwałości decyzji, podczas gdy wzruszenie ostatecznej decyzji może nastąpić jedynie w sytuacji nadzwyczajnej i wymaga spełnienia przesłanek pozytywnych i nie wystąpienia przesłanek negatywnych.

Skarżący w skardze wnieśli o uchylenie decyzji obu instancji oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Stosownie zaś do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o

postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270 ze zm.),

zwanej dalej "p.p.s.a.", wojewódzki sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Uwzględniając powyższy przepis sąd uznał skargę za zasadną.

Przedmiotem kontroli sądu jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]lipca 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Wojewody [...]z dnia [...]grudnia 2012 r., którą stwierdzono nieważność decyzji Prezydenta Miasta [...]Nr [...]z dnia [...]lutego 2002r udzielającej M. A. i K. A. pozwolenia na budowę parkingu wraz z modernizacją wjazdu od ul. [...]do projektowanego pawilonu handlowego oraz budowę przyłącza wodociągowego i kanalizacji sanitarnej do projektowanego pawilonu handlowego, przełożenie istniejącego przyłącza wodociągowego, przełożenie gazociągu i kabla teletechnicznego do istniejącego budynku mieszkalnego na terenach obejmujących nieruchomości, położone w [...]przy ul. [...]na działkach nr ewid. [...], [...], [...]i [...]obręb [...].

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...]Nr [...]z dnia [...]lutego 2002r zostało wszczęte na wniosek G. K.-Ż. z dnia [...]marca 2012r.

G. K.-Ż. była stroną postępowania zakończonego kwestionowaną decyzją i obecnie jest właścicielką działki sąsiadującej z projektowaną inwestycją.

Powyższa decyzja wprawdzie nie dotyczy inwestycji liniowej lecz przebiega przez kilka działek w związku z budową przyłączy i przełożeniem istniejących oraz przełożeniem gazociągu i kabla teletechnicznego.

W ocenie sądu w związku z zakresem inwestycji postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności należy przeprowadzić w takim zakresie, w jakim wnioskodawca ma interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Interes prawny wnioskodawcy jest ograniczony i wynika z prawa własności działki nr [...]. ( w dacie wydania decyzji ). Natomiast obecnie wynika z prawa własności działki nr [...]powstałej z podziału działki nr [...], która także sąsiaduje z projektowaną inwestycją. Tymczasem organ nie ograniczył się do przeprowadzenia postępowania nadzorczego w zakresie interesu prawnego wnioskującej G. K. – Ż. lecz kontrolą objął całą decyzję zgodnie z wnioskiem.

Zdaniem sądu organ nadzorczy nie wykazał w sposób prawidłowy, że kontrolowana decyzja obarczona jest wadą rażącego naruszenia prawa.

Przede wszystkim należy podkreślić, iż postępowanie prowadzone na podstawie art. 156 §1 kpa jest nadzwyczajnym trybem postępowania, a jego celem nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy lecz przeprowadzenie weryfikacji decyzji z jednego punktu widzenia, a mianowicie czy decyzja jest dotknięta jedną z wad kwalifikowanych wskazanych w art. 156 §1 pkt 1-7 kpa.

Wśród przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 156 §1 kpa jest rażące naruszenie prawa, które określa się jako oczywiste naruszenie przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej.

Stwierdzenie nieważności decyzji powinno być uzasadnione wagą naruszenia prawa tzn jego rażącym charakterem, czyli sytuacją gdy interpretacja obowiązującego przepisu prawa nie nasuwa jakichkolwiek wątpliwości i którego treść bez żadnych sporów może zostać ustalona, zaś organ narusza go w sposób oczywisty i nie dający się żadnej mierze pogodzić z zasadą praworządności. Jako rażącego naruszenia prawa nie można traktować takiego rozstrzygnięcia, które wynika z odmiennej interpretacji danej sytuacji faktycznej czy prawnej.

W niniejszej sprawie nie można uznać, że Prezydent Miasta [...]wydając decyzję o pozwoleniu na budowę w sposób rażący naruszył art. art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego oraz art. 33 ust 2 pkt 3 Prawa budowlanego.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie przede wszystkim decyzji Prezydenta Miasta [...]z dnia [...] kwietnia 2001 r, którą ustalone zostały warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy pawilonu handlowego branży przemysłowej na terenie obejmującym działkę [...]obr. [...]położoną przy ul. [...]w [...]oraz z uzasadnienia decyzji Prezydenta Miasta [...]Nr [...]z dnia [...]lutego 2002 r o pozwoleniu na budowę wynika, że organ przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę sprawdzał zgodność projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy.

Prezydent Miasta [...]w uzasadnieniu decyzji powołał się na decyzję z dnia [...] kwietnia 2001 r, którą ustalone zostały warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy pawilonu handlowego branży przemysłowej na terenie obejmującym działkę [...]obr. [...]położoną przy ul. [...]w [...], który zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta przeznaczony jest pod usługi podstawowe- [...]

Następnie wskazał, że przedmiotowy zakres inwestycji obejmujący budowę parkingu wraz z modernizacją wjazdu, przyłączy wody i kanalizacji sanitarnej, przełożenie sieci wodociągowej, gazociągu oraz kabla teletechnicznego stanowi I wstępny etap planowanej inwestycji, po wykonaniu którego możliwa będzie dalsza realizacja inwestycji - rozstrzygniętej odrębnym pozwoleniem na budowę.

Jeżeli nawet organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę nie dochował należytej staranności przy ocenie wydanych warunków zabudowy i wadliwie ocenił przedłożoną decyzję o warunkach zabudowy to błąd organu nie może świadczyć o rażącym naruszeniu art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego oraz art. 33 ust 2 pkt 3 Prawa budowlanego.

Jako rażącego naruszenia prawa nie można także traktować niepodpisanego przez M. A. wniosku o pozwolenie na budowę. Wniosek o pozwolenie na budowę był podpisany przez drugiego inwestora, którym był K. A.. Brak podpisu jednego z inwestorów stanowi naruszenie prawa lecz nie ma ono charakteru rażącego.

Do wniosku o pozwolenie na budowę został załączony projekt budowlany obejmujący budowę parkingu wraz z modernizacją wjazdu oraz budowę przyłączy wody i kanalizacji sanitarnej, przełożenie sieci wodociągowej, gazociągu i kabla teletechnicznego.

Przedłożenie dokumentacji projektowej obejmującej budowę przyłączy wody i kanalizacji sanitarnej, przełożenie sieci wodociągowej, gazociągu i kabla teletechnicznego świadczy o tym, że zamiarem inwestora było nie tylko uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę parkingu ale także jego modernizacja , budowa przyłączy wody i kanalizacji sanitarnej, przełożenie sieci wodociągowej, gazociągu i kabla teletechnicznego.

Tym samym nieuprawnione jest twierdzenie, że doszło do rażącego naruszenia art. 64 § 2 k.p.a.

Kwestia braku dysponowania nieruchomościami na cele budowlane nie została przez organ należycie wyjaśniona.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że inwestorzy posiadają jedynie prawo do dysponowania działką nr ew [...]stanowiącą ich własność natomiast nie wykazali prawa do dysponowania na cele budowlane pozostałymi działkami inwestycyjnymi nr ew. [...],[...]oraz [...] (dawniej [...]).

Jak już wcześniej wskazano, postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...]Nr [...]z dnia [...]lutego 2002r zostało

wszczęte na wniosek G. K.-Ż. dlatego organ odwoławczy powinien wyłącznie zbadać, czy inwestorzy posiadali prawo do dysponowania na cele budowlane działką nr ew. [...]stanowiącą własność G. K.-Ż..

Interes prawny G. K.-Ż. ograniczony jest bowiem do działki stanowiącej jej własność. W aktach sprawy znajduje się akt notarialny z dnia [...].08.2001 r umowy sprzedaży z którego wynika, że G. K. -Ż. była właścicielką działki nr ew [...]objętej decyzją Prezydenta Miasta [...]z dnia [...] maja 2001 r., znak: [...], ustalającą warunki zabudowy na budowę pawilonu handlowego.

Działka nr ew [...]zmieniła oznaczenie na działkę nr ew [...], a następnie podzielona została na nowe działki o numerach [...]i [...]. G. K. -Ż. sprzedała inwestorom niezabudowaną działkę nr [...]o pow 470m2.

Jednocześnie w § 7 aktu notarialnego wyraziła zgodę, by kupujący przełożyli gazociąg biegnący przez działkę sprzedającej, wykonali modernizacją wjazdu, przełożyli podłącz wody, wykonali przełożenie łącza telekomunikacyjnego, podłączyli się do łącza kanalizacyjnego na działce sprzedającej, a nadto zezwoliła by pawilon handlowy na działce kupujących wybudowany został przy granicy z jej działką.

W aktach sprawy znajdują się także oświadczenia pisemne G. K.-Ż. w których wyraża zgodę na wykonanie wyżej wymienionych robót budowlanych.

Organ odwoławczy powinien ocenić wskazane dokumenty pod kątem posiadania przez inwestorów prawa do dysponowania na cele budowlane nieruchomością G. K.-Ż. tj. działką nr ew [...].

Brak analizy i oceny powyższych dowodów powoduje, że przedwczesne jest ustalenie dokonane przez organ odwoławczy z którego wynika, że inwestorzy nie posiadali prawa do dysponowania nieruchomością nr [...]na cele budowlane.

Zgodzić należy się ze stanowiskiem organu odwoławczego, iż kontrolowana w trybie nadzoru decyzja o pozwoleniu na budowę nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego trafnie wskazał, iż zrealizowanie inwestycji nie stanowi nieodwracalnego skutku prawnego w stosunku do decyzji o pozwoleniu na budowę.

W odniesieniu do decyzji o pozwoleniu na budowę nie ma bowiem przeszkód, aby właściwe organy administracyjne podjęły czynności administracyjne w granicach przypisywanych im kompetencji.

Decyzje wydawane w oparciu o przepisy prawa budowlanego nawet po zrealizowaniu inwestycji nadal funkcjonują w obrocie prawnym.

Kwestię odwracalności albo nieodwracalności skutku prawnego decyzji trzeba rozpatrywać mając na uwadze zakres właściwości organów administracji publicznej. Jeżeli cofnięcie, zniesienie, odwrócenie skutków prawnych decyzji może nastąpić poprzez wydanie indywidualnego aktu administracyjnego, to wówczas nie można mówić o przesłance negatywnej w postaci nieodwracalnych skutków prawnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2005 r. sygn. akt I OSK 444/05, LEX nr 188819).

Uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1992r, III AZP 4/92 powoływana przez skarżących nie została zaakceptowana w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W świetle przytoczonych okoliczności Sąd uznał, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Nr 153, poz 1270 ze zm ) orzekł jak w sentencji.

Zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku na podstawie art. 152 w/w ustawy, a orzeczenie o kosztach znajduje oparcie w art. 200 w/w ustawy.