IV SA/Gl 281/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...], wydaną na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz w oparciu o art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r., Nr 212, poz. 1263), Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. nie stwierdził u C.Z. choroby zawodowej - obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo – nerwowego spowodowany hałasem, wymienionej w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych określonego przepisach w sprawie chorób zawodowych, wydanych na postawie art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 11 K.p..

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podniósł, iż C.Z. pracował:

- w A SA w T. (w okresie od [...] do [...] i od [...] do [...]) na stanowisku ślusarza remontowego,

- w Przedsiębiorstwie B w T. (w latach od [...] do [...] i od [...] do [...], zakład nie istnieje) na stanowiskach: kontrolera jakości, starszego technologa, starszego majstra, miasta i kierownika,

- w Przedsiębiorstwie C w M. – obecnie C SA w K. (w latach [...]) na stanowisku kierownika bazy sprzętu i transportu,

- w D Sp. z o.o. w T. (w latach [...], zakład zlikwidowany) na stanowisku kierownika - dyspozytora,

- w Zakładzie E w T. – obecnie E w T. (w [...] i latach [...]) na stanowisku kierownika,

- w F S.C. w M. (w latach [...], zakład nie istnieje) na stanowisku kierownika,

- w G SA w upadłości w P. (w [...], zakład zlikwidowany) na stanowisku kierownika.

Organ stwierdził, że orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. Poradni Chorób Zawodowych w S. neguje występowanie choroby. Na podstawie przeprowadzonej diagnostyki audiologicznej obejmującej audiometrię tonalną, audiometrię nadprogową typu SISI i audiometrię impedancyjną uzyskano niejednoznaczne wyniki badań. W pierwszym badaniu stwierdzono obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu z cechami lokalizacji czuciowo – nerwowej. W następnych badaniach rozpoznano obustronne mieszane uszkodzenie słuchu z przewagą komponentu odbiorczego. Patologia ucha środkowego szczególnie po stronie lewej potwierdzona została w badaniu obiektywnym – audiometrii impedancyjnej. Przesunięcie progu słuchu w badaniach wyniosło: w UP 65dB, 66dB, 68dB i UL 67dB, 70dB i 73dB. Jednocześnie pierwsze badanie słuchu potwierdzające uszkodzenie słuchu spełniające kryteria orzecznicze zostało wykonane w [...] r. W oparciu o powyższe, tj, brak audiogramów kwalifikujących do rozpoznania choroby zawodowej z okresu narażenia zawodowego i do 2 lat po jego ustaniu licząc od [...] r. oraz obraz kliniczny schorzenia z nietypową dla uszkodzenia słuchu hałasem okresową patologią ucha środkowego wskazującą na istnienie dodatkowych pozazawodowych czynników etiologicznych, stwierdzono brak choroby zawodowej.

Od powyższej decyzji pełnomocnik strony wniósł odwołanie domagając się jej uchylenia oraz wydania decyzji stwierdzającej chorobę zawodową. Podniósł, iż do zbioru dokumentów złożonych w inspektoracie dołączony został audiogram firmy [...] w T. noszący datę [...], która jednak w ocenie organu była nieczytelna. W związku z tym, uzyskano potwierdzenie wykonania tego badania w tej firmie i dołączono do odwołania. Potwierdzeniem wykonania badania słuchu jest także załączony wypis z pobytu strony w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym na Oddziale Laryngologicznym w T. w okresie od [...] do [...].

Pismem z dnia [...] [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny zwrócił się do Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. o zajęcie stanowiska wobec przesłanej przez stronę dokumentacji medycznej.

Lekarze orzecznicy z tej placówki w opinii nr [...] z dnia [...] nie stwierdzili podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. W trakcie badania audiologicznego stwierdzono przesunięcie progu słuchu wynoszące dla UP 60dB, 59dB, dla UL 60dB, 57dB. Przebieg krzywych progowych jest typowy dla niedosłuchu odbiorczego obustronnie. W audiometrii impedancyjnej uzyskano obustronnie tympanogramy w granicach normy. Wynik badania nie wyklucza obecności patologii w obrębie ucha środkowego lewego. Przeprowadzone próby lokalizacyjne potwierdziły ślimakową lokalizację niedosłuchu. Analiza dokumentacji medycznej wykazała, że wykonany w [...] r. audiogram nie stwierdził ubytków słuchu kwalifikujących do rozpoznania choroby zawodowej (obustronnie poniżej 45dB). Stwierdzony w trakcie badania stan narządu słuchu nie upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej, gdyż nie został spełniony wymagany okres dwóch lat, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu na hałas. Równocześnie progresja niedosłuchu w okresie od [...] r. do chwili obecnej nie jest przyczynowo związana z warunkami pracy, bowiem od [...] r. badany nie był zawodowo narażony na hałas.

Decyzją z dnia [...] nr [...] [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 235¹ Kodeksu pracy oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w całości.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że za podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie podejrzenia choroby zawodowej przyjął warunki, jakie powinny być spełnione do uznania zawodowej etiologii rozpoznanego schorzenia, biorąc pod uwagę definicję choroby zawodowej, określoną w art. 235¹ Kodeksu pracy, która stanowi, iż: "za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Następnie wskazał, że C.Z. w okresach pracy wymienionych w decyzji organu I instancji pracował w warunkach narażenia na hałas. Następnie organ przywołał ustalenia zawarte w orzeczeniu lekarskim nr [...] z dnia [...] i nr [...] z dnia [...] podkreślając, że lekarze orzecznicy orzekli o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu.

Odnosząc się do zarzutów odwołania wyjaśniono, iż w sprawie wystąpiono o do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. między innymi o zajęcie stanowiska wobec dokumentacji medycznej zebranej w sprawie. Ponadto pełnomocnik pismem z dnia [...] poinformowany o prawie zajęcia stanowiska wobec całości dowodów i żądań zawartych w aktach sprawy, nie udzielił żadnej odpowiedzi.

Zdaniem organu odwoławczego zakres rozpoznania sprawy o stwierdzenie choroby zawodowej uregulowany w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych w rozpoznawanym przypadku został zachowany.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach pełnomocnik C.Z. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie o stwierdzeniu choroby zawodowej, bądź jej uchylenie i przekazanie do ponownego rozpoznania. Zdaniem pełnomocnika organ rozpoznał dowody przedłożone przez skarżącego, wskazujące na jego leczenie w [...] r. oraz badanie słuchu w [...] r., jednak nie wyraził stanowiska co do mocy dowodowej tych dokumentów.

W odpowiedzi na skargę [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącego podkreślił, że skarżący nie wie, czy przedłożone przez niego dokumenty z [...] r. i [...] r. w postaci wyników badań i wypisu szpitalnego zostały prawidłowo rozpatrzone i ocenione w kontekście decyzji, jaka zapadła. Jednocześnie skarżący wyjaśnił, że dokumentacja medyczna jaką przedstawił w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy obejmowała te dokumenty oraz dokumentację sporządzoną później, która zawierała również audiogramy. Zdaniem pełnomocnika skarżącego nie wszystkie dokumenty zostały prawidłowo ocenione. Ponadto skarżący oświadczył, że od [...] r. poddawał się kolejnym badaniom słuchu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2012, poz. 270 ze zm.) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla w całości lub w części, albo stwierdza jej nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja może ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotowa skarga nie mogła odnieść skutku, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Materialnoprawne przesłanki stwierdzenia choroby zawodowej określa definicja sformułowana w art. 235¹ Kodeksu pracy, zgodnie z którą, za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". Natomiast w myśl art. 235² Kodeksu pracy rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych.

W rozporządzeniu z dnia 30 czerwca 2009 r., zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 237 § 1 Kodeksu pracy określono: wykaz chorób zawodowych; okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym; sposób i tryb postępowania dotyczący zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych i podmioty właściwe w sprawie rozpoznawania chorób zawodowych (§ 1 ust. 1).

Wykaz chorób zawodowych wraz z okresem, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, określa załącznik do rozporządzenia (§ 2). Pod pozycją nr 21 w załączniku do rozporządzenia wymieniono obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz, przy czym wskazano okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej, w tym wypadku są to 2 lata od zakończenia pracy w narażeniu zawodowym.

O stwierdzeniu choroby zawodowej decyduje tym samym, jak zgodnie przyjęły organy sanitarne obydwu instancji, zachowanie dwóch wymogów: zamieszczenie schorzenia w wykazie chorób zawodowych oraz ustalenie, że zostało ono spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy. Natomiast rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych (art. 235² Kodeksu pracy).

Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r. decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

Otóż w przedmiotowej sprawie bezsporna była kwestia, że skarżący w latach [...] do [...] r. pracował w wielu zakładach pracy na różnych stanowiskach między innymi jako ślusarz, cieśla, brygadzista, mistrz, dyspozytor, specjalista, kierownik gdzie był narażony na hałas stwarzający potencjalne ryzyko powstania schorzenia narządu słuchu określonego w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych załącznika do rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r.. W związku z tym

Zatem dla stwierdzenia choroby zawodowej narządu słuchu wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych niezbędne było jeszcze rozpoznanie tego schorzenia przez placówkę diagnostyczną, o której mowa w § 5 rozporządzenia. W związku z powyższym skarżący był badany w dwóch takich jednostkach orzeczniczych to jest w Poradni Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. oraz Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. Lekarze orzecznicy obu tych placówek nie rozpoznali u badanego przedmiotowego schorzenia. W orzeczeniu WOMP orzeczeniu lekarskim z [...] wskazano, że w wyniku przeprowadzenia diagnostyki audiologicznej uzyskano niejednoznaczne wyniki badań. W pierwszym badaniu stwierdzono obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu z cechami lokalizacji czuciowo – nerwowej. W następnych badaniach rozpoznano obustronne mieszane uszkodzenie słuchu z przewagą komponentu odbiorczego. Patologia ucha środkowego szczególnie po stronie lewej potwierdzona została w badaniu obiektywnym – audiometrii impedancyjnej. Przesunięcie progu słuchu w badaniach wyniosło: w UP 65dB, 66dB, 68dB i UL 67dB, 70dB i 73dB. Jednocześnie stwierdzono, że wnikliwa analiza dostarczonej dokumentacji medycznej wykazała, że pierwsze badanie słuchu potwierdzające uszkodzenie słuchu spełniające kryteria orzecznicze zostało wykonane w [...] r. Uzasadniając brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej lekarze wskazali na brak audiogramów kwalifikujących do rozpoznania choroby zawodowej z okresu narażenia zawodowego i do 2 lat po jego ustaniu oraz obraz kliniczny schorzenia z nietypową dla uszkodzenia słuchu hałasem okresową patologią ucha środkowego wskazującą na istnienie dodatkowych pozazawodowych czynników etiologicznych, stwierdzono brak choroby zawodowej.

Z kolei lekarze specjaliści z Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. w orzeczeniu lekarskim z dnia w oparciu o przeprowadzone badania oraz diagnostykę audiologiczną ustalili w badaniu audiometrycznym niedosłuch wynoszący dla UP 78-83 dB, dla UL 79-80 dB, a nadto podano, iż przebieg krzywych progowych jest typowy dla niedosłuchu odbiorczego obustronnie z niewielką komponentą przedrdzeniową w uchu lewym. W audiometrii impedancyjnej uzyskano obustronnie tympanogramy w granicach normy, w uchu lewym przesunięcie w kierunku ciśnień ujemnych. Zdaniem lekarzy wynik badania nie wyklucza obecności patologii w obrębie ucha środkowego lewego. Ponadto podkreślono, że analiza dostępnej dokumentacji medycznej wykazała, że w wykonanym w [...] r. badaniu, a więc 2 lata po zakończeniu pracy w narażeniu na hałas nie stwierdzono ubytków słuchu kwalifikujących do rozpoznania choroby zawodowej obustronnie poniżej 45 dB (UP-40dB, UL – 36 dB). W konkluzji uznano, że stwierdzony obecnie stan narządu słuchu nie upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej, gdyż nie został spełniony wymagany okres dwóch lat, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu na hałas. Progresja niedosłuchu w okresie od [...] r. do chwili obecnej nie jest natomiast przyczynowo związana z warunkami pracy, bowiem od [...] r. badany nie był zawodowo narażony na hałas.

Należy zaznaczyć, że bez pozytywnych opinii lekarskich bądź sprzecznie z tymi opiniami organ administracji nie może dokonać we własnym zakresie rozpoznania choroby i ustalenia, czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych. Oczywiście nie oznacza to zwolnienia organu orzekającego od obowiązku dokonania oceny opinii biegłego w granicach wskazanych w art. 80 k.p.a. W ocenie Sądu prawidłowo uznał organ odwoławczy, iż nie ma podstaw by orzeczenia te kwestionować. Skoro orzeczenia lekarskie wydane przez dwie niezależne od siebie jednostki diagnostyczne w sposób jasny i konsekwentny nie znalazły podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, to nie ma podstaw, by odmówić im wiarygodności i orzec w sposób sprzeczny z tymi orzeczeniami. Orzeczenia lekarskie są spójne, wystarczająco umotywowane i nie budzą zastrzeżeń. Zatem z uwagi na fakt, iż warunkiem koniecznym stwierdzenia przez organy administracji choroby zawodowej jest jej uprzednie, lekarskie rozpoznanie przez właściwe medyczne jednostki orzecznicze, orzeczenie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej jest wiążące dla organów administracji orzekających w przedmiocie choroby zawodowej, co prowadzić musiało do odmowy stwierdzenia u strony skarżącej choroby zawodowej.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmowany jest powszechnie pogląd o związaniu organów inspekcji sanitarnej rozpoznaniem podanym w stosownym orzeczeniu lekarskim. Takie stanowisko zostało przedstawione m.in. w uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2002 r. i zachowuje ono nadal aktualność (OPS 3/02, publ. ONSA 2003/1/4). W tej sytuacji należało stwierdzić, że jeżeli obie jednostki orzecznicze nie rozpoznały u skarżącego choroby zawodowej, to niekorzystnym dla skarżącego decyzjom nie można zarzucić sprzeczności z prawem.

Odnosząc się do zarzutów skargi przyjdzie zauważyć, że w przypadku skarżącego narażenie na hałas ustało w dacie [...]. W związku z tym zgodnie z treścią przywołanego na wstępie art. 235² Kodeksu pracy, możliwe jest rozpoznanie choroby zawodowej u byłego pracownika po zakończeniu pracy w narażeniu wyłącznie pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych. Rozporządzenie w sprawie chorób zawodowych przewiduje, iż w przypadku choroby zawodowej narządu słuchu (poz. 21 wykazu chorób zawodowych) okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej, pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym wynosi 2 lata. Zatem nie jest możliwe stwierdzenie choroby zawodowej u byłego pracownika, u którego objawy schorzenia odpowiadającego określonej pozycji wykazu chorób zawodowych wystąpiły w późniejszym, niż ustalony w tym wykazie okresie.

Tymczasem jak zgodnie wskazały obie jednostki diagnostyczne na podstawie przedstawionej przez skarżącego dokumentacji medycznej, w okresie 2 lat od ustania pracy w narażeniu na hałas nie ujawniły się objawy schorzenia odpowiadającego określonej pozycji wykazu chorób zawodowych. WOMP na podstawie analizy dokumentacji medycznej z okresu narażenia i do dwóch lat od ustania narażenia, stwierdził brak audiogramów kwalifikujących do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu. Jednocześnie na rozprawie skarżący potwierdził, że dokumentacja medyczna jaką przedłożył w WOMP obejmowała również dokumenty leczenia laryngologicznego z [...] r. i audiogram z [...] r. Także w orzeczeniu Instytutu wskazano, że z audiogramu z [...] r. wynika, że poziom ubytku słuchu w obu uszach nie przekroczył określonego w poz. 21 wykazu chorób zawodowych ubytku słuchu w uchu lepiej słyszącym. Stwierdzono ubytki dla UP 40dB a dla UL-36dB, a więc poniżej 45dB w uchu lepiej słyszącym.

Natomiast, co wymaga podkreślenia, nie każde stwierdzone u badanego schorzenie narządu słuchu jest chorobą zawodową w rozumieniu przepisów dotyczących chorób zawodowych. Zachorowanie na chorobę, nawet w wyniku wykonywania pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia, która nie została ujęta w obowiązującym wykazie, nie daje podstaw do wydania przez właściwego inspektora sanitarnego decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej.

Mając na względzie powyższe zasadnie, zdaniem Sądu, orzekające w sprawie organy przyjęły, że u skarżącego brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej określonej pod poz. 21 wykazu chorób zawodowych.

Całokształt rozważań prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, a zawarte w skardze zarzuty nie miały prawnego uzasadnienia. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.