II GSK 2319/13

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 września 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 1741/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę P. Sp. z o.o. w D. na informację Ministra Gospodarki z dnia [...] czerwca 2013 r. w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

W dniu [...] czerwca 2011 r. skarżąca, złożyła wniosek o dofinansowanie projektu p.t. "[...]", realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka na lata 2007-2013 Działanie 4.3. Kredyt technologiczny.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II GSK 1672/12, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 13 czerwca 2012 r., sygn. akt V SA/Wa 1099/12 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 4 marca 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 394/13, stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazał sprawę Ministrowi Gospodarki do ponownego rozpatrzenia protestu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż wobec dużej złożoności zagadnienia będącego przedmiotem projektu o dofinansowanie, przy rozpoznaniu protestu MG powinien powołać ekspertów, tym bardziej, że z § 14 Załącznika 4.4. do regulaminu (Procedura odwoławcza w ramach PO IG; dalej Procedura odwoławcza) wynika taka możliwość. Powołanie przez organ ekspertów wydaje się w niniejszej sprawie zasadne także z tego powodu, że kwestionowana była bezstronność złożonej przez wnioskodawcę opinii o nowej technologii. Ponadto, zdaniem Sądu, istnieją duże wątpliwości co do prawidłowości zastosowania w sprawie przez organ art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej. Na str. 2 pisma o rozstrzygnięciu protestu organ wskazał: "Opiniodawca w Opinii o nowej technologii zawarł stwierdzenia, które jednoznacznie wskazują, że technologia została wdrożona w środkach trwałych planowanych do zakupu". Tymczasem z opinii to jednoznacznie nie wynika. Nie wiadomo, czy w planowanej do zakupu maszynie już jest urządzenie, czy też dopiero wnioskodawca ją w nie wyposaży. Sąd ponadto stwierdził, że wobec nieskorzystania z możliwości powołania ekspertów nie zostały wzięte pod uwagę i rozpatrzone wszystkie zarzuty zawarte w proteście, co spowodowało naruszenie § 9 ust. 10 pkt. 2 Procedury Odwoławczej, a wiec uzasadnione jest stwierdzenie, że protest nie został rozpoznany prawidłowo.

Pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. Minister Gospodarki poinformował skarżącą, że dokonano ponownego rozpatrzenia protestu i uznano go za niezasadny.

Przypomniawszy zasady przyznania kredytu technologicznego, organ podniósł, iż wnioskodawca przedstawił w dokumentacji Opinię o nowej technologii wydaną przez Instytut Mechaniki i Poligrafii Politechniki Warszawskiej, która nie zawiera informacji pozwalających zakwalifikować opisywaną technologię [...] jako spełniającą wymagania ustawy.

IP wyjaśniła, iż dostępne są na rynku urządzenia drukarskie (stosowane w różnych etapach procesu produkcyjnego), które stosują ten format. Zdaniem IP, na podstawie przedstawionej Opinii nie można jednoznacznie stwierdzić, że planowana do zakupu technologia jest "nową technologią", gdyż jej zasadnicza część (cyfrowy interfejs komunikacyjny zgodny z [...]) jest już wdrożona w planowanych do zakupu urządzeniach poligraficznych. Dodatkowo urządzenia poligraficzne posiadają określone parametry techniczne, które zapewniają odpowiedni efekt jakościowy i funkcjonalny. Oczywiste jest, że zastosowanie maszyn nowszych i o lepszych parametrach stanowi istotny element poprawy jakości procesu produkcyjnego.

Dalej WSA w ww. wyroku stwierdził, że odnosząc się do zarzutu protestu, iż cyfrowy interfejs komunikacyjny nie jest w stanie nawiązać komunikacji z innym urządzeniem ani tym bardziej przesyłać danych, nie jest wystarczajmy do integracji, stanowi jednak jej warunek niezbędny, co potwierdza zasadność wydatku, Minister Gospodarki wskazał, iż do wykorzystania interfejsu [...] niezbędny jest zaawansowany system informatyczny, a więc musi zostać wdrożone odpowiednie oprogramowanie współpracujące z maszynami, które nie jest przedmiotem projektu. Założył przy tym, że oprogramowanie to jest już w posiadaniu Wnioskodawcy (w postaci wymienionej w Biznes Planie "cyfrowej platformy zarządzania") lub zostanie nabyte poza projektem. IP wskazała, że zarówno opinia, jak i pozostała część dokumentacji nie odnosi się do problemu informatycznego systemu zarządzania.

Jak stwierdził WSA, IP podkreśliła, że właśnie system informatyczny odpowiada za udostępnienie funkcjonalności (ulepszeń produktów i procesów), które wspiera format [...]. Zdaniem IP w opinii oraz dokumentach aplikacyjnych, brak jest doprecyzowania, w jakim stopniu uzyskanie ulepszeń w procesie produkcji, które jest podstawą projektu, wynika z wdrożonego standardu [...], parametrów technicznych urządzeń (głównie drukarki offsetowej) oraz oprogramowania, a w jakim z zastosowania "wiedzy technicznej", co zdaniem IP jest decydujące dla rozstrzygnięcia, jaki zakres ma zostać objęty nową technologią. IP wskazała, iż źródłem innowacji produktowej jest technologia, która jest wbudowana w urządzenie drukujące, stanowiąca o jej technicznych parametrach oraz zastosowanie formatu [...], również zaimplementowane w urządzeniach, które jest podstawą zastosowanego systemu zarządzania procesem produkcyjnym (w tym przypadku Press), tym samym, to elementy wskazane powyżej są decydujące dla uzyskania ulepszonego produktu, a nie zakupywane know-how. Standard JDF jest zaimplementowany w urządzeniach poligraficznych planowanych do zakupu. Jakość produktów i procesów zależy w decydującym stopniu od parametrów technicznych urządzeń. Natomiast możliwość rozszerzania systemu jest przewidziana na poziomie formatu [...]i oprogramowania, które przewiduje rozszerzanie systemów produkcyjnych o nowe funkcjonalności, co odbywa się na poziomie projektowania i wdrożenia. Na końcu IP stwierdziła, iż projekt dotyczy przypadku, w którym nowa technologia jest już zaimplementowana w urządzeniach, tym samym kryterium merytoryczne Projekt jest zgodny z celami i zakresem działania 4.3 PO IG oraz ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej zostało uznane za niespełnione, a złożony protest za niezasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podzielił stanowisko organu i ww. wyrokiem z dnia 18 września 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 1741/13, oddalił skargę. Przypomniał, że sprawa była już przedmiotem oceny WSA, który wyrokiem z dnia 4 marca 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 394/13, stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazał sprawę Ministrowi Gospodarki do ponownego rozpatrzenia protestu, wobec czego Sąd zobowiązany był w pierwszej kolejności dokonać oceny, czy, stosownie do art.153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.) wykonane zostały zalecenia Sądu wyrażone w wyroku. Sąd stwierdził, że wskazania te zostały wykonane.

W ocenie WSA, jednoznaczne stwierdzenie przez eksperta, że nowa technologia jest już zaimplementowana w urządzeniach przesądza, iż zastosowanie w sprawie znajduje art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej, co wyklucza udzielenie wnioskowanego kredytu technologicznego.

WSA wskazał, że ekspert – dr inż. [...], informatyk – dokonał oceny projektu po zapoznaniu się z dokumentacją aplikacyjną wnioskodawcy. Nie miał on wątpliwości, że jest on osobą kompetentną do dokonania takiej oceny, a Sąd, stosownie do art. 30c ust.3 pkt 1 u.z.p.p.r., nie ma kompetencji aby ocenić wiedzę eksperta dokonującego oceny w sprawie.

WSA podkreślił, że przedmiotem oceny eksperta w rozpoznanej sprawie było ustalenie, czy "nowa technologia" jest już zaimplementowana w urządzeniach, wobec czego kwestionowanie uprawnień eksperta do sporządzenia oceny nie znajduje żadnego uzasadnienia. WSA uznał zarzut naruszenia art. 31 ust. 6 i 8 u.z.p.p.r. poprzez powołanie eksperta nie znajdującego się na liści ekspertów prowadzonej przez Instytucję Zarządzającą lub w centralnej bazie ekspertów prowadzonej przez Ministra Rozwoju Regionalnego za nieusprawiedliwiony.

Za nieuprawniony Sąd uznał również zarzut naruszenia art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r. w zw. z § 7 ust. 2 pkt 9 Regulaminu przeprowadzania konkursu w ramach PO IG, Priorytet 4, Działanie 4.3 poprzez nieuwzględnienie protestu pomimo zaniechania przez Komisję Konkursową zwrócenia się do skarżącego o udzielenie dodatkowych informacji i wyjaśnień. Sąd podkreślił dwie kwestie: możliwość zwrócenia się o dodatkowe informacje istnieje tylko na etapie oceny merytorycznej wniosku przez Komisję Konkursową, a nie na etapie postępowania odwoławczego; podstawą wystąpienia jest wniosek członków Komisji. Brak takiego wniosku nie daje podstawy do wystąpienia o dodatkowe informacje. Ustanowienie opisanej w § 7 ust. 2 pkt 9 Regulaminu konkursu procedury nie narusza zasady równego dostępu do pomocy wszystkich beneficjentów oraz przejrzystości reguł.

Sąd uznał również zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej oraz § 1 pkt 7 lit. a Regulaminu polegającą na przyjęciu, że wdrożenie nowego urządzenia celem usprawnienia procesu produkcyjnego wyłącza a priori możliwość uzyskania nowej technologii, jak również poprzez przyjęcie, że technologia prowadząca wyłącznie do usprawnienia procesu produkcji nie jest nową technologią w rozumieniu ustawy, za pozbawiony usprawiedliwionych podstaw. W świetle definicji wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy i § 1 pkt 7 lit. a regulaminu "nowa technologia" może prowadzić nie tylko do wytwarzania nowych lub znacząco ulepszonych towarów, ale również nowych lub znacząco ulepszonych procesów lub usług.

WSA wskazał, że powodem negatywnej oceny projektu nie było uznanie, iż "nowa technologia" może dotyczyć tylko wytworzenia produktu, ale stwierdzenie, że jest już ona zaimplementowana w urządzeniach, o czym przesądziła opinia eksperta.

Wbrew twierdzeniom spółki organ uznał, że możliwość sfinansowania zakupu wyklucza fakt, że "nowa technologia" jest już wbudowana w przeznaczone do zakupu urządzenie, a nie konieczność wdrożenia nowego urządzenia.

Sąd uznał, że rozstrzygnięcie, czy technologia 4IP-CIS jest tożsama z oprogramowaniem oferowanym do sprzedaży przez I. S.A. nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy.

Za nieuzasadniony Sąd uznał również zarzut naruszenia art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r. poprzez niedokonanie wszechstronnego rozpatrzenia i oceny okoliczności wynikających z przedstawionej przez wnioskodawcę dokumentacji, a w konsekwencji nie podanie przesłanek, które legły u podstaw tej oceny.

Sąd podkreślił, że organ oceniający wniosek nie może brać pod uwagę dokumentów złożonych przez wnioskodawcę poza procedurą oceny wniosku przewidzianą w Procedurze odwoławczej. W szczególności nie może brać pod uwagę dokumentów przedłożonych na rozprawie przed WSA. Dokonanie oceny wniosku uzupełnionego na etapie postępowania sądowego prowadziłoby do nierównego traktowania wnioskodawców i stanowiłoby naruszenie art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r.

Skargę kasacyjną od wskazanego wyroku złożyła skarżąca, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Zarzuciła:

naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, tj.:

1. art. 30c ust. 3 pkt 1) w zw. z art. 26 ust 1 pkt 4 w zw. z art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r. poprzez nieuwzględnienie skargi na informację Ministra Gospodarki z dnia 27 czerwca 2013 r. w przedmiocie nieuwzględnienia protestu dotyczącego oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie z dnia [...] stycznia 2012 r., podczas gdy przedmiotowe rozstrzygnięcie zostało wydane w sposób naruszający prawo, tj. bez zapewnienia rzetelnej, bezstronnej i profesjonalnej oceny projektu przez ekspertów posiadających specjalistyczną wiedzę i umiejętności w zakresie objętym wnioskiem o dofinansowanie projektu, do czego obligował przepis art. 26. ust 1 pkt 4 w związku z art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r., lecz przy wykorzystaniu eksperta, którego specjalizacja i zakres wiedzy (informatyka) nie były wystarczające do oceny projektu będącego przedmiotem wniosku dofinansowanie (poligrafia);

2. art. 30e u.z.p.p.r. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 30 c ust. pkt 1 u.z.p.p.r. w zw. z art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r. poprzez przyjęcie, że Sąd nie jest władny oceniać prawidłowości powołania eksperta przez organ, w szczególności ustalać, czy fachowa wiedza eksperta obejmuje tę dziedzinę wiedzy, której dotyczy wniosek, a zatem w konsekwencji, czy osoba powołana w sprawie jako "ekspert" dysponuje kompetencjami pozwalającymi dokonać merytorycznej oceny przedstawionych jej do rozstrzygnięcia zagadnień i w konsekwencji oddalenie skargi;

3. art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. w zw. z art. 26 ust. 1 pkt 4 u.z.p.p.r. w zw. z art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r. poprzez nieuwzględnienie skargi na informację Ministra Gospodarki z dnia [...]czerwca 2013 r. w przedmiocie nieuwzględnienia protestu dotyczącego oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie z dnia [...] stycznia 2012 r., podczas gdy organ nie zrealizował wytycznych co do dalszego postępowania wyrażonych w uzasadnieniu wyroku WSA w W. z dnia 4 marca 2013 roku (sygn. akt V SA/Wa 394/13) w zakresie powołania ekspertów posiadających wiedzę specjalistyczną w dziedzinie, której dotyczy wniosek;

4. art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej poprzez nieuwzględnienie skargi na informację Ministra Gospodarki z dnia [...]czerwca 2013 r. w przedmiocie nieuwzględnienia protestu dotyczącego oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie z dnia [...] stycznia 2012 r. z powodu wdrożenia nowej technologii w planowanych do zakupu środkach trwałych, podczas gdy technologia, której dotyczy wniosek o dofinansowanie, nie została wdrożona w środkach trwałych, które skarżący planuje sfinansować za pomocą kredytu technologicznego, lecz stanowi element zewnętrzny w stosunku do kupowanych maszyn, zaś nawet ewentualne wdrożenie nowej technologii w środkach trwałych nie przesądza o niedopuszczalności wniosku;

5. art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. w zw. z art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r. poprzez nieuwzględnienie skargi na informację Ministra Gospodarki z dnia [...] czerwca 2013 r. w przedmiocie nieuwzględnienia protestu dotyczącego oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie z dnia [...] stycznia 2012 r., podczas gdy organ niezasadnie oparł swoje rozstrzygnięcie na opinii powołanego w sprawie eksperta (nieposiadającego fachowej wiedzy z dziedziny poligrafii) i odmówienie wiarygodności opinii o nowej technologii sporządzonej przez pracowników Politechniki W., dr hab. inż. J. P. oraz prof. dr hab. inż. M. K., dyrektora Instytutu M. i P., naruszając tym samym zasadę równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów oraz przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie projektów;

6. art. 30e u.z.p.p.r. w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez niewzięcie pod uwagę całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, przedstawienie sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym i oparcie rozstrzygnięcia tylko i wyłącznie na argumentacji zaprezentowanej przez organ, przy całkowitym pominięciu twierdzeń i dowodów zaoferowanych przez skarżącą, czego wyrazem jest brak wyczerpującego odniesienia się do tych twierdzeń i dowodów w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, w szczególności do obszernej "Opinii o nowej technologii" z dnia [...] listopada 2011 r. sporządzonej przez pracowników Politechniki W., dr hab. inż. J. P. oraz prof. dr hab. Inż. M. K.;

7. art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. w zw. z art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi na informację Ministra Gospodarki z dnia [...]czerwca 2013 r. w przedmiocie nieuwzględnienia protestu dotyczącego oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie z dnia [...] stycznia 2012 r., podczas gdy organ nie dokonał rzetelnej analizy materiału zebranego w toku postępowania, niezasadnie pominął wnioski i twierdzenia zawarte w opinii o nowej technologii sporządzonej przez pracowników Politechniki W., dr. hab. inż. J. P. oraz prof. dr. hab. inż. M. K. (w szczególności w zakresie, w jakim opinia ta stanowiła, że nowa technologia nie jest wdrożona w planowanych do zakupu środkach trwałych) a oparł się wyłącznie na twierdzeniach zawartych w opinii eksperta dr. inż. S. N.;

8. art. 30e u.z.p.p.r. w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 106 § 3 p.p.s.a. poprzez pominięcie wniosku dowodowego skarżącej z dokumentu w postaci "Zapytania ofertowego" z dnia [...]maja 2011 r. i brak jakiegokolwiek odniesienia się do tego dokumentu w uzasadnieniu wyroku, podczas gdy z jego treści wynika, że technologia [...] ([...]) według standardu [...] objęta wnioskiem o udzielenie premii technologicznej stanowi nieopatentowaną wiedzę techniczną dla celów poligraficznych i nie jest zaimplementowana w środkach trwałych planowanych przez skarżącą do zakupu, skoro inny przedsiębiorca (spółka G.) będący w analogicznej jak skarżąca sytuacji, po uzyskania dofinansowania na uruchomienie innowacyjnej linii technologicznej z wykorzystaniem technologii [...], podejmował działania w celu zlecenia usług badawczo- rozwojowych mających dostarczyć mu takiego samego rodzaju technologię, stanowiącą nieopatentowaną wiedzę techniczną, która objęta jest wnioskiem o dofinansowanie w niniejszej sprawie;

9. art. 30e u.z.p.p.r. w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez przedstawienie sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym i ustalenie, że skarżąca nie wykazała we wniosku o przyznanie premii technologicznej, że projekt objęty wnioskiem nie prowadzi do uzyskania innowacji procesowej a jedynie innowacji produktowej, podczas gdy w rzeczywistości zarówno wniosek jak i dołączona do niego opinia o nowej technologii wprost wymieniają innowację procesową jako efekt wdrożenia projektu, jak również szczegółowo opisują, na czym ma in casu polegać innowacja procesowa;

10. art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia poruszonego przez organ zagadnienia dotyczącego zawiadomienia prokuratury przez Bank Gospodarstwa Krajowego o próbie uzyskania od tegoż banku wsparcia finansowego poprzez posługiwanie się nierzetelnymi dokumentami – w związku z podobieństwami zachodzącymi pomiędzy opiniami o nowej technologii składanymi przez licznych wnioskodawców w postępowaniach prowadzonych przed Organem;

Zarzucono również naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej polegającą na przyjęciu, że planowane wykorzystywanie w ramach projektu objętego wnioskiem o przyznanie premii technologicznej urządzeń innowacyjnych (z wdrożoną nową technologią) w planowanym procesie technologicznym wyłącza możliwość uzyskania przez wnioskodawcę nowej technologii w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej i decyduje o niedopuszczalności wniosku;

W uzasadnieniu skargi wskazano szczegółową argumentację na poparcie zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniesiona skarga kasacyjna okazała się zasadna.

Na wstępie dalszych rozważań konieczne jest przypomnienie, że kognicja sądów administracyjnych dotyczy jedynie kwestii zgodności z prawem przeprowadzonego postępowania i wydawanych orzeczeń, a nie ich merytorycznej zasadności. Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonuje w tym zakresie kontroli postępowania, orzeczeń lub innych aktów wydawanych przez organy administracji, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje orzeczenia wydawane przez Wojewódzkie Sądy Administracyjne oraz sposób przeprowadzenia postępowania przed tymi sądami i prawidłowość oceny Sądu prowadzonego przez organy administracji postępowania.

W sprawie niniejszej (tj. w postępowaniu o udzielenie pomocy) podstawowym zagadnieniem jest odpowiedź na pytanie, czy przedłożony przez stronę skarżącą projekt spełnia wymogi innowacyjności na tyle, aby mógł być objęty wsparciem w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka na lata 2007-2013, Działanie 4.3. Kredyt technologiczny. Na to pytanie jednak żaden z sądów administracyjnych nie jest w stanie odpowiedzieć. Ustawodawca bowiem ustanawiając sądowoadministracyjną kontrolę w tej dziedzinie, wyłączył możliwość merytorycznej kontroli decyzji podejmowanych przez organy rozpatrujące wnioski beneficjentów. W tej sytuacji sądy administracyjne mogą jedynie zbadać, czy w postępowaniu o przyznanie pomocy prawidłowo były zastosowane przepisy regulujące postępowanie pomocowe i tym samym czy prawa strony były w pełnym zakresie respektowane.

W przedłożonej skardze kasacyjnej strona skarżąca w istocie podnosi cztery zarzuty. Po pierwsze, uchylenia się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny od zbadania czy prawidłowo zostały wykonane wskazania zawarte w wyroku z dnia 4 marca 2013 r. brak rozpoznania kwestii prawidłowości doboru przez organ eksperta z dziedziny informatyki i zignorowania opinii ekspertów z dziedziny poligrafii – punkty 1-3, 6-8 i 10 petitum skargi kasacyjnej, które stanowią przedstawienie tego samego zagadnienia w różnym aspekcie prawnym. Po drugie, pominięcie wniosku dowodowego skarżącej z dokumentu w postaci "Zapytania ofertowego" z dnia [...] maja 2011 r. i brak jakiegokolwiek odniesienia się do tego dokumentu w uzasadnieniu wyroku – punkt 9 petitum skargi kasacyjnej. Po trzecie, pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia poruszonego przez organ zagadnienia dotyczącego zawiadomienia prokuratury przez Bank Gospodarstwa Krajowego – punkt 11 petitum skargi kasacyjnej. Po czwarte, naruszenie art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej poprzez przyjęcie, że zastosowana nowa technologia zawarta w planowanych do zakupu środkach trwałych wyklucza możliwość uzyskania przez skarżącą nowej technologii w planowanym procesie technologicznym (tj. odnośnie do całej linii produkcyjnej) – punkty 4 - 5 petitum skargi kasacyjnej.

Przy tak skonstruowanej skardze kasacyjnej i tak zdefiniowanych zarzutach na uwzględnienie niewątpliwie zasługuje pierwszy z opisanych wyżej zarzutów, tj. zarzut dotyczący uchylenia się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego od zbadania czy prawidłowo zostały wykonane wskazania zawarte w wyroku z dnia 4 marca 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 394/13, tj. czy w ramach i realizacji zawartych w nim wskazań, nie doszło do naruszenia prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jakie wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, iż ograniczony zakres kontroli sądu administracyjnego w ogóle nie pozwala na jakiekolwiek odniesienie się do sporządzonych w toku postępowania opinii ekspertów. Słusznie bowiem strona skarżąca wskazuje, że zgodnie z art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r. "W celu zapewnienia rzetelnej i bezstronnej oceny projektów w procesie wyboru projektów do dofinansowania mogą uczestniczyć eksperci posiadający specjalistyczną wiedzę lub umiejętności z poszczególnych dziedzin objętych programem operacyjnym". Tak więc, przedmiotem kontroli zgodności z tym przepisem, będzie np. to, czy przy ocenie projektu organ korzystał z wiedzy specjalistycznej ekspertów "z poszczególnych dziedzin" dotyczących projektu, czy tylko z jednej dziedziny oraz czy ta dziedzina (nie zakres wiedzy specjalistycznej eksperta) odpowiada tej dziedzinie, w ramach której ekspert powinien się był wypowiedzieć.

W sprawie niniejszej jest poza sporem, że dotyczy ona co najmniej dwóch różnych dziedzin wiedzy technicznej: informatyki i poligrafii. Ponadto takie pojęcia jak "technologia" i "proces" pojawiają się w różnych aspektach: zarówno jako informatyczna technologia i proces sterowania maszynami, jak też jako technologia i proces organizacji oraz kierowania całym ciągiem produkcji poligraficznej (linią produkcyjną), tak w całym procesie produkcji, jak i w poszczególnych jej fazach.

W związku z powyższym, przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny winien zbadać i rozważyć, czy skorzystanie z wiedzy specjalistycznej tylko eksperta w dziedzinie informatyki przy jednoczesnym nieskorzystaniu przez organ z wiedzy specjalnej, jaką posiada ekspert w dziedzinie poligrafii, jest zgodne z art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r. i czy doprowadziło do realizacji określonego w tym przepisie celu zapewnienia rzetelnej i bezstronnej oceny projektów.

Wyjaśnienia również wymaga, w jakim znaczeniu organ i strona posługują się pojęciami "technologia" i "proces", co pozwoli Sądowi na zbadanie, czy i na ile dokonana przez organ ocena projektu odpowiada treści wniosku i temu z czym zwróciła się strona. Dokonane ustalenia pozwolą w konsekwencji na zbadanie zgodności stanowiska organu z art. 3 ust. 4 ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej.

Zasadnie też strona skarżąca podnosi brak skontrolowania stanowiska organu w świetle zgodności z art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r. w kwestii uwzględnienia przez organ zasady równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów w ramach Programu. Strona skarżąca podniosła w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego fakt udzielenia pomocy w analogicznej sprawie innemu podmiotowi, do czego Sąd ten się nie odniósł. Oczywiście, sama odmienna ocena innego projektu nie świadczy o naruszeniu zasady równego dostępu, ale skoro taki zarzut był podnoszony, organ powinien był to zbadać w kontekście określonej w art. 26 zasady oraz określonych w Programie kryteriów i – zwłaszcza – jednolitości stosowanych pojęć, zaś Sąd powinien był to dostrzec i jasno wyrazić swoją ocenę w tej kwestii.

Niezasadny natomiast jest zarzut dotyczący braku ustosunkowania się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego do poruszonego przez organ w odpowiedzi na skargę zagadnienia dotyczącego zawiadomienia prokuratury przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Jak wskazano na wstępie rozważań, Wojewódzki Sąd Administracyjny bada zgodność z prawem postępowania administracyjnego i wydanego w jego konsekwencji orzeczenia. Nie jest natomiast upoważniony do rozpoznawania wszelkich sporów pomiędzy organem a stroną, tym bardziej gdy dotyczą one zdarzeń mających miejsce po zakończeniu postępowania administracyjnego – kwestia dokonanego przez inny podmiot niż występujący w sprawie niniejszej organ zawiadomienia o przestępstwie pojawiła się dopiero w odpowiedzi na skargę (czyli już po zakończeniu postępowania administracyjnego).

Jeśli chodzi o pozostałe podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty, odnoszące się do naruszenia przepisów postępowania, stwierdzić należy, że nie można się do nich odnieść, ponieważ de facto Sąd pierwszej instancji orzekając w przedmiotowej sprawie nie rozpoznał istoty sprawy (głównie tego, o czym była mowa we wcześniejszych wyrokach, tj. w wyroku NSA dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II GSK 1672/12 oraz w wyroku WSA z dnia 4 marca 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 394/13). Podnoszone w tych wyrokach kwestie zostały przez Sąd pierwszej instancji zbagatelizowane i niewątpliwie wymagają ponownej analizy i oceny.

Z tych wszystkich względów, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na postawie art. 185 § 1 oraz art. 203 pkt. 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.