II SA/Wr 816/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia[...]r. Burmistrz Miasta Sz.P. ustalił na rzecz D. i B.Sz. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie, przebudowie i rozbudowie budynku mieszkalnego przy ul. D. [...] w Sz. P. z tym że działki, na której ta inwestycja miała być realizowana, były wówczas inaczej oznaczone geodezyjnie. Nadbudowa, rozbudowa i przebudowa budynku mieszkalnego miała być wykonana mianowicie w ramach działki noszącej nr[...] , zaś pod miejsca parkingowe przeznaczono działkę nr[...] . Obie te działki zostały później scalone w działkę nr[...].

W punkcie 1 lit. a decyzji z dnia [...] r. wskazano, że teren planowanej inwestycji pełni funkcję mieszkalno-pensjonatową. Z kolei w punkcie 1 lit. c decyzji określono ustalenia dotyczące obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacyjnej. Nakazano w szczególności zabezpieczyć niezbędną ilość miejsc parkingowych w granicach objętych wnioskiem "do prawidłowego funkcjonowania obiektu" w części istniejącej i projektowanej w ilości nie mniejszej niż jedno stanowisko postojowo-garażowe dla samochodu osobowego na jedno mieszkanie i jedno miejsce na trzy miejsca noclegowe.

W uzasadnieniu decyzji o warunkach zabudowy organ najpierw zaznaczył, że "zakres zastosowania" decyzji obejmuje rozbudowę pensjonatu. Następnie nawiązał do pisma R. B. z dnia 29 maja 2006 r., wyrażającego sprzeciw przeciwko planowanej inwestycji. Jego powodem było m.in. naruszenie przewidzianych przepisami prawa budowlanego odległości, jaką powinny dzielić planowane obiekty od budynków znajdujących się na nieruchomości należącej do R. B. Burmistrz Miasta Sz.P. podkreślił jednak, że kwestie te należą do kompetencji organu nadzoru budowlanego. Decyzja ustalająca warunki zabudowy stanowi bowiem pierwszy etap procesu inwestycyjnego, wytyczając jedynie ogólne kierunki zagospodarowania terenu, które ulegają dalszemu doprecyzowaniu w pozwoleniu na budowę.

Następnie D. i B. Sz. uzyskali inne rozstrzygnięcia wymagane przed uzyskaniem tego ostatniego pozwolenia, m.in. decyzję Zarządu Powiatu J. z dnia [...] r. zezwalającą na przebudowę istniejącego zjazdu oraz na lokalizację stanowisk postojowych na działce nr [...] z ich obsługą przez chodnik z drogi powiatowej nr [...] (ul. D.) oraz postanowienie tego organu z dnia [...] r. uzgadniające projekt budowlany w tym zakresie. W punkcie 1 tego ostatniego postanowienia organ stwierdził, że zjazd z drogi i trzy stanowiska postojowe należy wykonać zgodnie z przedstawionym projektem budowlanym.

Decyzją z dnia [...] r. Starosta J. zatwierdził projekt budowlany i udzielił D. i B. Sz. pozwolenia na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę budynku na cele mieszkalno-pensjonatowe w Sz. P. przy ulicy D. [...] wraz z przebudową zjazdu z ulicy D., nr działki [...] i[...], obręb[...]. W wyniku odwołania wniesionego przez R. B. Wojewoda D. decyzją z dnia [...] r. uchylił zaskarżoną decyzję, przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Organ odwoławczy odnotował, że przedłożony projekt budowlany nie zawierał informacji na temat ilości miejsc noclegowych, co uniemożliwiało ocenę, czy relacja liczby tych miejsc do liczby miejsc parkingowych jest zgodna z tą określoną w decyzji o warunkach zabudowy. Stwierdził zarazem, że projekt przewiduje o dwa miejsca parkingowe więcej niż byłoby to możliwe w świetle warunków określonych w § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm., dalej powoływanego jako "rozporządzenie z 2002 r."), wobec czego inwestor powinien uzyskać zgodę na odstępstwo w tej materii.

Podczas ponownego rozpatrywania sprawy Starosta J., powołując się na art. 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm., dalej powoływanej jako "ustawa-Prawo budowlane"), pismem z dnia 24 września 2010 r. zwrócił się do Ministra Infrastruktury o upoważnienie do udzielenia zgody na odstępstwo od warunków wskazanych w § 19 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia z 2002 r. Odstępstwo to miało dotyczyć trzech miejsc postojowych dla samochodów osobowych na terenie działki nr [...] wzdłuż ulicy D. w odległości 3,30-4,50 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi oraz usytuowania sześciu miejsc postojowych dla samochodów osobowych na działce nr[...], od strony północnej, bezpośrednio przy granicy z działkami budowlanymi nr [...]i [...] oraz z działką drogową[...], w odległości 8,90 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, planowanej rozbudowy budynku na działce nr [...] oraz w odległości 8,25-9 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku zlokalizowanym na działce nr[...] . Starosta J.poinformował, że ze względu na "gabaryty działki" niemożliwe jest zapewnienie takiej ilości miejsc parkingowych, jakie wymagane są dla projektowanego zamierzenia budowlanego według decyzji o warunkach zabudowy, z zachowaniem warunków wynikających z § 19 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia z 2002 r.

Pismem z dnia 29 października 2010 r. Minister Infrastruktury upoważnił Starostę J. do wyrażenia zgody w drodze postanowienia na wykonanie na działce o numerze [...] trzech miejsc postojowych w odległości od 3,3 do 4,5 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi oraz sześciu miejsc postojowych w odległości od 8,25 do 9 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi i bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną o numerze ewidencyjnym [...] i[...]. Zastrzegł jednak warunek, jakim zgoda ta powinna być opatrzona. Polegał on na wykonaniu pasa zieleni izolacyjnej pomiędzy miejscami postojowymi i granicą działek. Minister Infrastruktury dodał, że odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych nie może stać w sprzeczności z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Postanowieniem z dnia [...] r. Starosta J. na podstawie art. 9 ust. 1 i 2 ustawy – Prawo budowlane udzielił zgody na powyższe odstępstwo, lecz pominął warunek, o którym mowa w piśmie Ministra Infrastruktury z dnia [...] r., po czym wydał decyzję z dnia [...] r. (Nr[...] ) ponownie zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę.

W odwołaniu od tej decyzji R. B. w pierwszej kolejności zauważył, że decyzja o warunkach zabudowy odnosi się do innego budynku niż ten, który rzeczywiście znajduje się na działce nr[...], obecnie[...]. W decyzji mowa jest bowiem o budynku mieszkalnym, podczas gdy sporną działkę zabudowano budynkiem mieszkalno-pensjonatowym. Odwołujący się podniósł też, że uzupełniony projekt budowlany nie przewidywał pasa zieleni oddzielającego miejsca postojowe od granicy działki, stanowiącego warunek wynikający z pisma Ministra Infrastruktury z dnia [...]r. W konsekwencji projekt ów nie zapewnia wystarczającej liczby miejsc parkingowych, co budzi tym większe zastrzeżenia, że już przed realizacją inwestycji na spornej działce urządzono takie miejsca dla około dziesięciu stale parkujących tam samochodów.

Decyzją z dnia [...]r. Wojewoda D. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy uznał, że uzupełniony projekt budowlany jest w pełni zgodny z warunkami zabudowy ustalonymi decyzją z dnia [...] r. Spostrzeżenie to odniósł m.in. do odległości obiektów budowlanych względem siebie oraz w stosunku do istniejącej już zabudowy. Pozytywnie ocenił także relację liczby miejsc noclegowych do liczby miejsc parkingowych. W istniejącej części budynku znajduje się bowiem dwanaście miejsc noclegowych, którym odpowiadają cztery miejsca postojowe, natomiast w części projektowanej przewidziano dziesięć miejsc noclegowych i cztery miejsca postojowe. Wojewoda D. nie zgodził się zarazem z zarzutem podnoszącym brak realizacji warunku wskazanego w piśmie Ministra Infrastruktury z dnia [...] r. Jego zdaniem przedłożony projekt budowlany zawiera wyodrębniony pas zieleni, o którym mowa w tym piśmie.

R. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na decyzję Wojewody D. z dnia [...] r. Sąd, omawiając treść skargi w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 grudnia 2011 r., skonstatował, że powtarza ona zarzuty zawarte w odwołaniu. Odnotował ponadto pogląd skarżącego, zgodnie z którym na spornej działce powinno znajdować się co najmniej jedenaście miejsc postojowych. Krótko przywołał także zarzuty kwestionujące inne elementy zagospodarowania terenu, podnoszące m.in. niewłaściwą szerokość wjazdu na działkę i zjazdu na miejsca postojowe, zaprojektowanie chodnika, trawnika i śmietnika, które nie były ujęte w projekcie zatwierdzonym przez organ administracji drogowej, oraz naruszenie wymogów przeciwpożarowych poprzez zablokowanie dróg pożarowych przez miejsca postojowe. Skarżący dostrzegł również formalne mankamenty projektu budowlanego, tj. niekompletność dołączonych doń opinii i uzgodnień (brak opinii geologa, nieadekwatność uzgodnień z dostawcami mediów, które "dotyczą budynku mieszkalnego i są przeterminowane") oraz jego niestaranną redakcję (według niego na stronie tytułowej projektu nieprawidłowo wskazano, że został on opracowany w czerwcu 2011 r.).

Uzupełniając skargę skarżący zarzucił decyzji z dnia 22 czerwca 2011 r. naruszenie art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., obecnie Dz. U. z 2013 r., poz. 267). W tych ramach zwrócił uwagę, że Starosta J. wystąpił o upoważnienie do wyrażenia zgody na odstępstwo od warunków technicznych odnośnie do trzech miejsc postojowych, podczas gdy miejsc tych jest dziewięć.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Wr 613/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę R. B. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] r., nr [...] ([...]), którą utrzymano w mocy decyzję Starosty J. z dnia [...] r., nr [...] ([...] ) zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą D. i B. Sz. pozwolenia na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego na cele mieszkalno-pensjonatowe w Sz.P. przy ul. D. [...], nr działki[...], [...], obręb[...].

Odnosząc się do zarzutów skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził, że dzielą się one na trzy grupy, choć wyraźnie wyodrębnił tylko dwie: zarzuty podważające poprawność decyzji o warunkach zabudowy i parametrów technicznych zagospodarowania terenu przed wystąpieniem o pozwolenie na budowę oraz zarzuty odniesione do projektu architektoniczno-budowlanego. Jego zdaniem jednak zarzuty te nie dotyczyły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. W toku postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę nie można bowiem weryfikować decyzji o warunkach zabudowy, mającej w tym postępowaniu charakter wiążący. Pozwolenie na budowę nie jest też "okazją do poprawienia zastanego w terenie stanu rzeczy".

Sąd uznał, że dopiero trzecia grupa zarzutów "dotyczyła okoliczności istotnych w sprawie w świetle art. 35 ust. 1 pkt 1-4" ustawy-Prawo budowlane, choć podkreślił jednocześnie, iż "w przeważającej części zarzuty te nie są związane z przysługującym skarżącemu interesem prawnym, zatem występuje on jako podmiot zainteresowany w ogóle legalnością decyzji organu architektoniczno-budowlanego". Zauważył, że w chwili podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia nie istniała już działka nr[...] , wobec czego "obecnie podlegało ocenie zapewnienie odpowiedniej liczby miejsc parkingowych na działce nr[...], nie zaś ich usytuowanie, dozwolone po przeprowadzeniu procedury z art. 9 prawa budowlanego". Podkreślił, że ma to znaczenie dla sposobu oddziaływania na sąsiednią działkę nr[...] , co "w pewnym zakresie" było przedmiotem odstępstwa od warunków technicznych. W tych ramach nawiązał do spostrzeżeń organów, w świetle których "projekt przewiduje usytuowanie pasa zieleni (s. 45 projektu)" a "miejsca postojowe w części będą obecnie przylegały do działki inwestora (dawniej[...] , obecnie[...]), zaś w części do parkingu urządzonego na działce nr [...]". Zwrócił zarazem uwagę na obniżenie terenu, jakie znajduje się w tym miejscu na działce inwestora.

Sąd podzielił ocenę organów co do relacji liczby miejsc noclegowych i postojowych, nie przychylił się z kolei do zarzutów strony skarżącej podważających kompletność projektu. Wskazał, że inwestor uzyskał opinię sanitarną dotyczącą miejsca gromadzenia odpadów, ekspertyzę w zakresie ochrony przeciwpożarowej oraz stanowisko "zarządu dróg powiatowych", które nie odnosiło się do sposobu urządzenia placu. Jego zdaniem wystarczające jest również stanowisko "dostawców mediów", natomiast konieczność sporządzenia opinii geologa nie została uzasadniona. Sąd zastrzegł również, że "uaktualnienie projektu przez projektantów nastąpiło według roku 2011, nie zaś czerwca 2011 r." oraz że "w projekcie nastąpiła zmiana dotycząca usytuowania trzech miejsc postojowych, więc nie było potrzeby ponawiania upoważnienia odnośnie do pozostałych miejsc".

Wyrokiem z dnia 18 września 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Motywując zasadność podjętego rozstrzygnięcia Sąd ten wskazał na niedostatki argumentacyjne uzasadnienia wyroku oraz nieustosunkowanie się do wszystkich okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza zaś takich, które były objęte zarzutami podniesionymi przez stronę. Tu szczególnie Sąd II instancji nawiązał do zarzutów, które podnosiły, że zaskarżona decyzja została wydana bez decyzji o warunkach zabudowy terenu lub że pozostaje z nią w sprzeczności. Wskazał przy tym, że w realiach niniejszej sprawy nie chodziło o rozważanie zgodności z prawem decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] r., co zresztą nie wchodziło w rachubę, skoro zgodnie z art. 55 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) decyzja taka wiąże organ wydający pozwolenie na budowę, ale o to, że strona podnosiła, iż decyzja o warunkach zabudowy określała warunki innej inwestycji niż ta, której dotyczyła późniejsza decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę. Odnosząc się jednak do tego NSA podkreślił, że wbrew przekonaniu pełnomocnika skarżącego w rozpatrywanym zakresie nie może mieć znaczenia to, iż w świetle części dyspozytywnej decyzji z dnia [...]r. ustala ona warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie, przebudowie i rozbudowie budynku mieszkalnego. Nie ulega przecież wątpliwości, że decyzja ta odnosi się do tej inwestycji, która później objęta została projektem budowlanym i pozwoleniem na budowę. Wynika to wprost z żądania stron, jakie legło u podstaw decyzji o warunkach zabudowy, a także ze sposobu, w jaki na wstępie jej uzasadnienia oznaczono jej "zakres zastosowania". Zastrzeżono tam wszak wyraźnie, że zakres ten stanowi rozbudowa pensjonatu. Znajduje to potwierdzenie w rozstrzygnięciu podjętym decyzją z dnia [...]r. Otóż w jej punkcie 1 lit. c mowa o relacji liczby miejsc postojowych nie tylko do liczby mieszkań, zlokalizowanych lub projektowanych w budynku, ale i do ilości miejsc noclegowych. Bezsprzecznie warunek ten może dotyczyć tylko takiego obiektu budowlanego, który oprócz zaspakajania potrzeb mieszkaniowych stale przebywających w nim osób, pełni również funkcje pensjonatowe, zapewniając m.in. nocleg dla osób odwiedzających dane miejsce okazjonalnie i czasowo. Sporny budynek pełnił zresztą te funkcje jeszcze przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowach, skoro wedle zawartej na stronie 110 projektu budowlanego informacji na temat istniejącego stanu zagospodarowania terenu został on w 2003 r. rozbudowany i przekształcony w "dom jednorodzinny z pokojami przeznaczonymi do najmu", liczącymi dwanaście miejsc noclegowych. Także w punkcie 1 lit. a decyzji z dnia [...] r., poświęconemu wskazaniu warunków i wymagań w zakresie kształtowania ładu przestrzennego, wspomina się o funkcji mieszkalno-pensjonatowej. Te wszystkie względy sprawiają, że fakt, iż bezpośrednio wyżej w decyzji niekonsekwentnie określono budynek jako mieszkalny, nie może dyskwalifikować tylko z tego powodu pozwolenia na budowę.

W dalszej części Sąd II instancji podkreślił, że w decyzji z dnia [...] r. przesądzono, że nadbudowa, przebudowa i rozbudowa budynku ma nastąpić na działce nr[...], zaś miejsca parkingowe mają być usytuowane na działce nr[...]. Wyraźnie wskazano więc granice w terenie, w jakich zlokalizowane powinny być te dwa odrębne elementy planowanej inwestycji. Innymi słowy, żadna część budynku nie może znajdować się na terenie działki[...], a żadne miejsce parkingowe lub jego część – na działce nr[...]. Tym samym Sąd I instancji nie powinien przejść do porządku nad tym faktem, kwitując go spostrzeżeniem, że wspomniane działki po wydaniu decyzji o warunkach zabudowy uległy scaleniu. Podzielić wszak wypada pogląd pełnomocnika skarżącego, że nie może to dezawuować warunków zabudowy terenu wyraźnie określających położenie poszczególnych obiektów. To, że położenie to oznaczono poprzez odwołanie się do podziału geodezyjnego terenu w chwili wydania decyzji, musi być uznane za kwestię drugorzędną. Stanowisko przeciwne prowadziłoby do sytuacji, w której inwestor mógłby obejść wynikające z ostatecznej decyzji warunki zabudowy terenu poprzez scalenie lub podział działek objętych tą decyzją. W projekcie budowlanym należało zatem przewidzieć wszystkie obiekty w sposób zgodny z rozpatrywanymi warunkami zabudowy, co w przypadku miejsc postojowych oznacza, jak zauważył pełnomocnik skarżącego, że powinny one mieścić się w granicach tej przestrzeni, która przed scaleniem stanowiła działkę nr[...] . Tymczasem w świetle zatwierdzonego projektu budowlanego warunek ten spełniono wyłącznie w odniesieniu do sześciu miejsc postojowych, podczas gdy pozostałe trzy miejsca zostały zlokalizowane na dawnej działce nr[...]. Omawianą okoliczność należało uwzględnić, sprawdzając zgodność projektu z decyzją o warunkach zabudowy, o czym stanowi art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane, co Sąd I instancji również powinien mieć na względzie dokonując kontroli decyzji w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę.

Następnie Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że kolejny aspekt sprawy, którego Sąd I instancji nie rozważył należycie, dotyczy naruszenia zakresu upoważnienia udzielonego przez Ministra Infrastruktury w piśmie z dnia 29 października 2010 r. na udzielenie zgody na odstępstwo od przepisów techniczno -budowlanych. W piśmie tym Minister Infrastruktury zastrzegł tego rodzaju warunek, w postaci wykonania pasa zieleni izolacyjnej pomiędzy miejscami postojowymi i granicą działek, a mimo to Starosta J. pominął go w postanowieniu z dnia [...]r., które zostało wydane w toku postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę i nie podlegało odrębnemu zaskarżeniu w drodze zażalenia. Tym samym w kończącej postępowanie decyzji o pozwoleniu na budowę należało rozważyć kwestię odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych, a Sąd I instancji powinien był ocenić także prawidłowość postanowienia z dnia [...]r., przyjmując, że organ wydał je z upoważnienia Ministra Infrastruktury, czyli że przysługiwał mu w tej materii tylko taki zakres swobody, jaki wynikał z upoważnienia, bez którego zgoda na odstępstwo wcale nie mogłaby być udzielona. W konsekwencji Starosta J. miał bezwzględny obowiązek powtórzyć warunek, od którego Minister Infrastruktury uzależnił możliwość odstępstwa od warunków techniczno-budowlanych. Sąd I instancji nie tylko jednak nie zbadał powyższej kwestii, nie ustosunkowując się tym samym do zarzutów podniesionych przez stronę, ale i bezpodstawnie uznał, że warunek wskazany przez Ministra Infrastruktury został zachowany w projekcie budowlanym. Tymczasem choć na stronie 45 projektu architektoniczno-budowlanego wzdłuż bliżej nieokreślonej granicy działki "proponuje się nasadzenie zieleni izolacyjnej gęstej", to jednak w projekcie zagospodarowania terenu przy granicy z działką nr [...] naniesiono pas takiej zieleni jedynie równolegle do budynku, w części tak istniejącej, jak i projektowanej. Nie przewidziano go zaś pomiędzy tą działką a projektowanymi miejscami postojowymi, co stanowiło warunek, jakim miała być opatrzona zgoda na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych. Przepis art. 9 ust. 1 i 2 ustawy – Prawo budowlane został zatem ewidentnie naruszony, czego nie dostrzegł Sąd I instancji, a wcześniej organy administracji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił już jednak zarzutu odniesionego do § 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 2002 r., kwestionującego upoważnienie udzielone przez Ministra Infrastruktury wywodząc, że istota rozpatrywanej instytucji prawnej polega właśnie na modyfikacji – w szczególnie uzasadnionych przypadkach – warunków określonych w przywołanym rozporządzeniu, wydanym przecież przez Ministra Infrastruktury. Toteż przyjąć trzeba, że organ ten ma stosunkowo szeroki zakres autonomii, jeżeli chodzi o ukształtowanie granic upoważnienia. Mógł on upoważnieniem objąć wszystkie projektowane miejsca postojowe, które wszak wymagały zgody na odstępstwo, gdyż naruszały warunki wskazane w rozporządzeniu z 2002 r., i sformułować jedno generalne zastrzeżenie odnoszące się do nich łącznie, mimo że poszczególne miejsca postojowe uchybiały różnym warunkom w zależności od tego, gdzie miały być zlokalizowane. Nie oznacza to jednak, że Minister Infrastruktury weryfikował zgodność projektu budowlanego z warunkami zabudowy terenu. Ta kwestia pozostawała do wyłącznej kompetencji organu wydającego pozwolenie na budowę.

Odnosząc się z kolei do konieczności pozyskania opinii geologicznej, Sąd II instancji wyjaśnił, że zgodnie z § 204 ust. 5 rozporządzenia z 2002 r. wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu budowlanego nie może powodować zagrożeń dla bezpieczeństwa użytkowników tego obiektu lub obniżenia jego przydatności do użytkowania. W myśl z kolei § 206 ust. 1 rozporządzenia z 2002 r. w przypadku, o którym mowa w § 204 ust. 5, budowa powinna być poprzedzona ekspertyzą techniczną stanu obiektu istniejącego, stwierdzającego jego stan bezpieczeństwa i przydatności do użytkowania, uwzględniającą oddziaływania wywołane wzniesieniem nowego budynku. Z zestawienia obu tych przepisów wynika zatem, że ekspertyza techniczna nie jest wymagana w każdym przypadku, lecz tylko wtedy, gdy wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu budowlanego powoduje zagrożenia dla bezpieczeństwa użytkowników tego obiektu lub obniżenie jego przydatności do użytkowania (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 513/09 oraz z dnia 6 maja 2011 r., sygn. akt II OSK 793/10, LEX nr 992636). Jeżeli osoba sporządzająca projekt budowlany, posiadająca wszak stosowne uprawnienia, nie stwierdzi tego rodzaju zagrożeń, ekspertyza jest zbędna. Pamiętać należy, że to właśnie głównie na niej ciąży obowiązek dopilnowania, by projektowany budynek spełniał te i wszystkie pozostałe wymogi, o których mowa w § 204 rozporządzenia z 2002 r., tj. by jego konstrukcja nie przekraczała stanów granicznych nośności oraz przydatności do użytkowania.

Wreszcie, Sąd II instancji podkreślił, że nie można przychylić się do zarzutu dotyczącego dnia opracowania projektu budowlanego. Projekt ten datowany jest bowiem na wrzesień 2010 r. i został przedłożony organowi po poprawkach w dniu 10 stycznia 2011 r., co wynika z odciśniętej na nim prezentaty Starostwa (k. 54 akt administracyjnych). Pomimo zatem, że daty sporządzenia projektu i późniejszych poprawek nie zostały na tytułowej stronie projektu wskazane precyzyjnie, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że projekt nie jest późniejszy niż decyzja, która go zatwierdzała.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz.1269 z późn.zm.) kompetencje sądów administracyjnych w zakresie kontroli działalności administracji publicznej ograniczone zostały do oceny działalności tych organów pod względem zgodności z prawem. Działając w granicach przyznanych kompetencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w toku podjętych czynności rozpoznawczych dokonuje oceny prawidłowości zastosowania w postępowaniu administracyjnym przepisów obowiązującego prawa materialnego i procesowego oraz trafności ich wykładni. Dokonując czynności kontrolnych, Sąd zobowiązany jest uwzględnić stan faktyczny i prawny jaki istniał w chwili wydania zaskarżonej decyzji. Należy też dodać, że w myśl przepisu art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn.zm., dalej p.p.s.a.) Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, co oznacza, że ma prawo, a nawet obowiązek, wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze.

Działając w granicach tak zakreślonej kognicji Wojewódzki Sąd Administracyjny, po poddaniu ocenie ustalonych w sprawie przez organy administracji okoliczności faktycznych oraz obowiązujących w czasie podejmowania zaskarżonego aktu przepisów prawnych, stwierdził, że istnieje konieczność zastosowania w sprawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., gdyż tak decyzja organu I instancji, jak i utrzymująca ją w mocy decyzja organu odwoławczego zostały podjęte z naruszeniem przepisów prawa materialnego jak i procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Uzasadniając powyższe wskazać przede wszystkim należy, że niniejsza sprawa podlegała ponownemu rozstrzygnięciu przez tut. Sąd, gdyż wyrokiem z dnia 18 września 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 grudnia 2011 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Tym samym Sąd uwzględnić musiał art. 190 p.p.s.a. zgodnie z którym Sąd któremu sprawa została przekazana związany jest wykładnią prawa obejmującą zarówno prawo materialne jak i procesowe dokonaną w sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, kwestii zastosowania określonego przepisu prawa do wydania takiej, a nie innej decyzji (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 3 lipca 2013 r., sygn. akt II SA/Gd 347/13, Lex nr 1356246).

Kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu podlegała decyzja Wojewody D. z dnia [...]r., [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego na cele mieszkalno-pensjonatowe w Sz. P. przy ul. D.[...], nr działki [...], [...], obręb –[...].

Stosownie do art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010, Nr 243, poz. 1623 ze zm.) przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W razie stwierdzenia naruszeń w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę (art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego).

Zgodnie zaś z ust. 4 tegoż artykułu, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W powyższych regulacjach normatywnych określono zakres działania organu administracji architektoniczno – budowlanej przy zatwierdzeniu projektu budowlanego i wydawaniu pozwolenia na budowę. Do kompetencji tegoż organu należy sprawdzenie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz wymaganiami ochrony środowiska. Do obowiązków organu należy również sprawdzenie kompletności projektu budowlanego, w tym czy posiada on wszystkie wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia, a także sprawdzenie czy projekt ten został sporządzony przez osobę posiadająca właściwe uprawnienia budowlane. Na tym etapie postępowania następuje również określenie obszaru oddziaływania obiektu, niezbędne do prawidłowego ustalenia stron postępowania (por. R.Dziwiński, P. Ziemski; Komentarz do art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, [w:] R. Dziwiński, P. Ziemski, Prawo budowlane. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. II). Przepis zaś z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego jednoznacznie ustala, że właściwy organ nie może odmówić wydania pozwolenia na budowę, jeżeli spełnione zostały wymagania, o których mowa powyżej oraz wówczas gdy inwestor złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 32 ust. 4 pkt 1) lub złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności pozwolenia, o którym mowa w art. 23 i art. 23a ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, jeżeli jest ono wymagane (art. 32 ust. 4 pkt 1a) lub też złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (art. 32 ust. 4 pkt 2). Oznacza to więc, iż przepis z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego nie dopuszcza jakiejkolwiek uznaniowości w sprawie wydania pozwolenia na budowę, jak też możliwości wprowadzenia dalszych warunków, od których zależałoby wydanie tegoż pozwolenia (por. E. Radziszewski, Prawo budowlane. Przepisy i komentarz, Warszawa 2006, s. 129).

W realiach niniejszej sprawy planowana inwestycja – wbrew twierdzeniom organów - nie jest zgodna z warunkami zabudowy i zagospodarowania terenu określonymi w decyzji z dnia [...] r. ustalającymi warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie, przebudowie i rozbudowie budynku mieszkalno – pensjonatowego przy ul. D. [...] w Sz. P. Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu strony skarżącej należy zauważyć, że jakkolwiek w decyzji tej w części dyspozytywnej wskazano, że dot. ona budynku mieszkalnego to jednak z dalszej jej części – a zwłaszcza pkt. 1 lit. c i pkt. 1 lit. a, gdzie wprost jest mowa o funkcji mieszkalno – pensjonatowej - wynika, że decyzja lokalizacyjna obejmuje tożsamą inwestycję, co ta, która objęta została wnioskiem o pozwolenie na budowę. Określając niniejsze warunki zabudowy organ lokalizacyjny wskazał, że nadbudowa, przebudowa i rozbudowa budynku ma nastąpić na działce nr[...], zaś miejsca parkingowe mają być usytuowane na działce nr[...]. Tym samym jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w jej treści wyraźnie określono położenie poszczególnych obiektów, zaznaczając granice w obrębie których mają zostać zlokalizowane te dwa odrębne elementy planowanej inwestycji. Oznacza to więc, że żadna część budynku nie może znajdować się na terenie działki[...], natomiast żadne miejsce parkingowe lub jego część na działce nr[...]. Powyższy warunek powinien zostać uwzględniony w projekcie budowalnym, a wymogu tego nie zmienia fakt, że niniejsze działki po wydaniu decyzji lokalizacyjnej uległy scaleniu (obecnie działka nr[...]), gdyż jej podjęcie nie może prowadzić do obejścia ustalonych uprzednio warunków zabudowy terenu wynikających z ostatecznej decyzji. Tymczasem z przedłożonego projektu budowlanego wynika, że północna części działki nr[...], tj. działka nr [...] przed scaleniem, przeznaczona zostanie na parking dla klientów (6 miejsc postojowych), natomiast na terenie posesji z bezpośrednim wjazdem od ul. D. zaplanowano 3 miejsca postojowe w tym dla osoby niepełnosprawnej. W świetle zatem przedłożonego projektu budowlanego trzy miejsca postojowe zostały zlokalizowane na dawnej działce nr[...]. Wobec tego niniejszy projekt budowlany nie jest zgodny z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, skoro na działce nr[...]nie może znajdować się żadne miejsce parkingowe lub jego część. Skoro więc projekt budowlany zawiera odstępstwa od warunków zabudowy to organ nie mógł jego zatwierdzić i wydać pozwolenia na budowę. Tym samym decyzja Starosty J. zatwierdzająca przedłożony projekt i udzielająca pozwolenia na wnioskowaną przez inwestora rozbudowę, przebudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego na cele mieszkalno-pensjonatowe w Sz. P. oraz utrzymująca ją w mocy decyzja Wojewody D. z dnia [...]r. jako podjęte z naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego podlegały wyeliminowaniu z obrotu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, że w toku rozpoznawania niniejszej sprawy organy architektoniczno – budowlane naruszyły także przepis art. 9 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 9 ust. 1 w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych, o których mowa w art. 7. Odstępstwo nie może powodować zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia, a w stosunku do obiektów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 - ograniczenia dostępności dla osób niepełnosprawnych oraz nie powinno powodować pogorszenia warunków zdrowotno-sanitarnych i użytkowych, a także stanu środowiska, po spełnieniu określonych warunków zamiennych. Stosownie do ust. 2 właściwy organ, po uzyskaniu upoważnienia ministra, który ustanowił przepisy techniczno-budowlane, w drodze postanowienia, udziela bądź odmawia zgody na odstępstwo.

Z powyższej regulacji wynika dwuszczeblowość procedury w sprawach o odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych, a mianowicie po pierwsze konieczność wydania upoważnienia przez właściwego ministra, a po drugie wydanie postanowienia przez właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej o zgodzie na odstępstwo od konkretnego przepisu techniczno-budowlanego. Wydanie tego postanowienia należy do kompetencji organu właściwego do wydania pozwolenia na budowę (por. R.Dziwiński, P. Ziemski; Komentarz do art. 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, [w:] R. Dziwiński, P. Ziemski, Prawo budowlane. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. II). Ponadto postanowienie w przedmiocie wyrażenia zgody na odstępstwo od warunków techniczno - budowlanych nie podlega odrębnej kontroli, ani instancyjnej, ani też sądowej wiąże jednakże organ wydający decyzję w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz wydania pozwolenia na budowę (wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSK 689/06, Lex nr 339625).

W realiach niniejszej sprawy postanowieniem z dnia [...] r. Starosta J. udzielił zgody na odstępstwo od przepisów określonych w § 19 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie umożliwiające:

1) usytuowanie 3 miejsc postojowych dla samochodów osobowych na terenie działki nr [...] wzdłuż ulicy D. w odległości 3,30 m- 4, 50 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi planowanej rozbudowy budynku na działce nr[...],

2) usytuowanie 6 miejsc postojowych dla samochodów osobowych na działce nr[...] (od strony północnej działki) bezpośrednio przy granicy z działkami budowlanymi nr[...], [...]oraz z działką drogową nr [...] w odległości 8,90 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, planowanej rozbudowy budynku na działce nr [...] oraz w odległości 8,25m – 9,00m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku zlokalizowanym na działce nr [...] przy ul. D. [...] w Sz. P.

Tymczasem z treści pisma Ministra Infrastruktury z dnia 29 października 2010 r. wynika, że upoważnił on Starostę J. do udzielenia zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych we wskazanym zakresie pod jednak warunkiem wykonania pasa zieleni izolacyjnej pomiędzy miejscami postojowymi i granicą działek. Powyższy warunek został jednak pominięty w postanowieniu z dnia [...] r., chociaż Starosta J. był bezwzględnie obowiązany go powtórzyć. Jak bowiem zauważył Naczelny Sąd Administracyjny organowi w niniejszej kwestii przysługiwał "tylko taki zakres swobody, jaki wynikał z upoważnienia, bez którego zgoda na odstępstwo wcale nie mogłaby być udzielona". Wymagany pas zieleni izolacyjnej pomiędzy miejscami postojowymi a granicą działek nie został także przewidziany w projekcie budowlanym. Jakkolwiek na stronie 45 projektu zaproponowano wzdłuż granic działki nasadzenie zielni izolacyjnej gęstej, to już jednak w projekcie zagospodarowania terenu przy granicy z działką pas zielni został naniesiony jedynie równolegle do budynku. Tym samym nie sposób przyjąć twierdzeń Wojewody D., że przedłożony projekt budowlany zawiera wyodrębniony pas zieleni, o którym mowa w piśmie z dnia [...] r.

Z treści decyzji organu I instancji z dnia 23 lutego 2011 r. wynika, że kwestia lokalizacji pasa zieleni pozostała także poza rozważaniami Starosty J., chociaż był on zobligowany do oceny prawidłowości postanowienia udzielającego zgody na odstępstwo od przepisów technicznych w kontekście upoważnienia Ministra Infrastruktury. Tymczasem wskazując na zgodność projektu budowlanego ograniczył się on w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia wyłącznie do ogólnikowego stwierdzenia, że wykonany został zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy, spełnia wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz nie narusza interesów osób trzecich, a także przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Nie można więc przyjąć, że organ architektoniczno –budowlany dokonał w sposób właściwy sprawdzenia i ustalenia kompletności projektu budowlanego zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 32 i 34 Prawa budowlanego.

Powyższe uchybienie jest tym bardziej istotne w przypadku podnoszonych przez R.B. licznych zarzutów względem prawidłowości przedłożonego projektu budowlanego oraz ciążącemu na organie obowiązku prawidłowego ustalenia stanu faktycznego oraz mającej zastosowanie normy prawnej. Tylko bowiem należycie ustalone okoliczności sprawy warunkują trafność zastosowania w danej sprawie norm prawa materialnego. Ponadto obowiązkiem organu przy wydawaniu decyzji jest jej właściwe uzasadnienie, które powinno spełniać wymogi określone w art. 107 k.p.a. Z uzasadnienia powinno więc wynikać, że organ rozpoznający konkretną sprawę przeprowadził dokładną analizę stanu faktycznego, ustalił wszystkie zaistniałe w sprawie okoliczności, które miały znaczenie dla podjęcia decyzji, wyjaśnił znaczenie zastosowanej normy prawnej oraz ustosunkował się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w trakcie toczącego się postępowania. W niniejszej sprawie niedopełnienie obowiązku uzasadnienia decyzji w sposób pozwalający na uznanie, że w toku prowadzonego postępowania organ rozpoznający konkretną sprawę przeprowadził wnikliwą analizę stanu faktycznego, ustalił wszystkie istotne w sprawie okoliczności, a także wyjaśnił znaczenie zastosowanej normy prawnej, stanowi nie tylko uchybienie art. 7 i 77 k.p.a., ale także naruszenie art. 11 k.p.a. zgodnie z którym organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwianiu sprawy, aby w ten sposób w miarę możliwości doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu. W realiach niniejszej sprawy tego jednak zabrakło. Ponadto wskazać należy, że organ właściwy do udzielenia pozwolenia na budowę - co zostało podniesione w skardze - nie odniósł się do zgodności przedłożonego projektu z postanowieniem Zarządu Powiatu J. z dnia [...]r. uzgadniającym projekt budowlany przebudowy istniejącego zjazdu z drogi powiatowej nr [...] na dz. nr [...] oraz budowy trzech stanowisk postojowych na działce nr [...] z ich obsługą poprzez chodnik z drogi powiatowej nr [...] w miejscowości Sz. P. wraz z załącznikiem graficznym. Podobnie organ I instancji nie odniósł się do podnoszonego przez skarżącego w toku postępowania zarzutu względem dołączonych oświadczeń właściwych jednostek organizacyjnych o zapewnieniu dostaw mediów.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi należy wskazać, że z przyjętych w projekcie rozwiązań podstawowych elementów konstrukcyjnych i wykończeniowych wynika, że wszystkie kominy ponad dachem należy obudować, a nadto, że planowana inwestycja obejmuje dobudowanie do istniejącej kubatury od strony północnej zdylatowanego, niezależnego konstrukcyjnie segmentu budynku. Kwestia dylatacji została zaznaczona w części rysunkowej – strop nad 1- piętrem oraz strop nad 2 - piętrem, gdzie wskazano, że ściany na stropie zostały oddylatowane od pociągu. Nie można także zaakceptować zarzutu co do konieczności złożenia opinii geologicznej. Z brzmienia bowiem § 204 ust. 5 i § 206 ust. 1 rozporządzenia z 2002 r. wynika, że obowiązek złożenia opinii geologicznej nie ma charakteru bezwzględnego, a zależy od okoliczności konkretnej sprawy, a dokładnie od tego czy wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu budowlanego powoduje zagrożenie dla bezpieczeństwa użytkowników tego obiektu lub skutkuje obniżeniem przydatności do użytkowania. Jeżeli natomiast osoba sporządzająca projekt budowlany, na której ciąży obowiązek dopilnowania by był on zgodny z wymogami technicznymi nie stwierdzi tego rodzaju zagrożeń, ekspertyza jest zbędna.

Wreszcie należy wskazać, że wbrew twierdzeniom skarżącego przedłożony w realiach niniejszej sprawy projekt budowlany nie jest późniejszy niż decyzja go zatwierdzająca. Został on bowiem przedłożony organowi po poprawkach w dniu 10 stycznia 2011 r., natomiast decyzji organu I Instancji pochodzi z dnia [...]r.

Konkludując, wobec przedstawionych wyżej argumentów należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem prawa materialnego jak i procesowego, które mogły mieć wpływ na podjęte rozstrzygnięcie, co też uzasadniało ich wyeliminowanie z obrotu prawnego. Z uwagi na opisane powyżej naruszenie art. 9 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego uchyleniu podlegało także postanowienie Starosty J. z dnia 22 listopada 2010 r. Z tych też względów Sąd orzekł jak w pkt. I i II sentencji wyroku. Klauzula zawarta w pkt. III wynika z obowiązku zastosowania przez Sąd przy orzekaniu przepisu art. 152 p.p.s.a., natomiast rozstrzygnięcie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 200 p.p.s.a.