III SA/Łd 987/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] roku nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 267, dalej zwany K.p.a.), utrzymało w mocy decyzję Starosty R. z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie cofnięcia P.K. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów nr [...], wydanego w dniu [...] roku.

Powyższe rozstrzygnięcie wydane zostało w następującym stanie faktycznym:

Dnia 16 czerwca 2011 roku Starosta P. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia P.K. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów w związku z otrzymaniem postanowienia Prokuratury Rejonowej w P. o zastosowaniu środków zapobiegawczych w postaci dozoru Policji, poręczenia majątkowego, zakazu opuszczania kraju oraz zawieszenia w wykonywaniu zawodu diagnosty, dotyczącego P.K. podejrzanego o czyn z art. 228 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.o. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W dniu 17 czerwca 2011 roku do Starostwa Powiatowego w P. wpłynął protokół kontroli przeprowadzonej przez pracowników Starostwa w Stacji Kontroli Pojazdów "A." Z.R. w miejscowości G.

Postanowieniem z dnia [...] r. Starosta P. zawiesił postępowanie w sprawie cofnięcia P.K. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów, do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd.

W dniu 4 czerwca 2012 roku organ I instancji otrzymał odpis wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 4 stycznia 2012 roku o sygn. akt II K [...] orzekający o uznaniu P.K. winnym popełnienia czynów poświadczenia nieprawdy poprzez stwierdzenie dokonania badań technicznych określonych pojazdów, mimo odstąpienia od przeprowadzenia tych badań. Dodatkowo do Starostwa Powiatowego w P. przesłany został odpis wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 kwietnia 2012 roku o sygn. akt IV Ka [...] orzekający o utrzymaniu w mocy ww. zaskarżonego wyroku.

Dnia 28 listopada 2012 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpoznaniu wniosku Starosty P. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość orzekło, że organem właściwym w sprawie cofnięcia uprawnień P.K. jest Starosta R. z uwagi na zmianę miejsca zameldowania strony z powiatu p. na powiat r.

Następnie w dniu 10 stycznia 2013 roku Starosta R., po przekazaniu sprawy do rozpoznania według właściwości, wszczął postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów diagnoście P.K. na podstawie art. 22 § 1 pkt 1, art. 61 § 1 i 4 K.p.a. oraz art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późń. zm., dalej zwana u.p.r.d).

Decyzją z dnia [...] roku nr [...], wydaną na podstawie art. 104 K.p.a. oraz art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., Starosta R. cofnął diagnoście P.K. uprawnienie do wykonywania badań technicznych pojazdów o numerze [...], wydane w dniu 2 stycznia 2003 roku przez Starostę P. Organ I instancji ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, że P.K. poświadczył nieprawdę, stwierdzając dokonanie badania technicznego pojazdu w dniu 24 czerwca 2010 roku w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus 2812 o numerze rejestracyjnym [...] oraz w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...]; w dniu 3 lipca 2010 roku - w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...]; w dniu 15 lipca 2010 roku - w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...] oraz w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym ciągnika rolniczego marki Ursus o numerze rejestracyjnym [...], gdy faktycznie badań tych nie przeprowadził.

Jak wynika z protokołu z dnia 17 czerwca 2011r., z kontroli przeprowadzonej na Stacji Kontroli Pojazdów "A." Z.R. w miejscowości G. diagnosta P.K. złożył wyjaśnienia, że pojazdy o wskazanych wyżej numerach rejestracyjnych znajdowały się w podanych dniach w przedmiotowej stacji i po dokonaniu napraw tych pojazdów przeprowadzono ich badania techniczne. W protokole kontroli została stwierdzona sprzeczność wyjaśnień P.K. z wyjaśnieniami złożonymi przez niego podczas przesłuchania na Policji w tym zakresie.

Starosta R. w uzasadnieniu wydanej decyzji powołał się na wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 4 stycznia 2012 roku o sygn. akt II K [...], stwierdzający poświadczenie nieprawdy przez P.K. w zakresie potwierdzenia wykonania okresowych badań technicznych wyżej wskazanych pojazdów. Ponadto organ odwołał się do wyroku z dnia 20 kwietnia 2012 roku o sygn. akt IV Ka [...] wydanego w wyniku rozpoznania apelacji wniesionej przez P.K., którym Sąd Okręgowy w P. uznał apelację za oczywiście bezzasadną. W ocenie Starosty R. zebrany materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d.

W odwołaniu z dnia 5 kwietnia 2013 roku pełnomocnik P.K. zarzucił naruszenie art. 84 ust. 3 u.p.r.d. poprzez uznanie, że wyrok wydany w postępowaniu karnym stanowi wystarczającą przesłankę do cofnięcia skarżącemu uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów bez przeprowadzania własnego i pełnego postępowania dowodowego. W ocenie pełnomocnika w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 7, 77 oraz 107 K.p.a. Na poparcie twierdzeń w odwołaniu przytoczono wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 sierpnia 2006 roku o sygn. akt I OSK 1151/05 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 czerwca 2008 roku o sygn. akt II SA/Po 106/08, w których podkreślono, że na organie administracji spoczywa obowiązek zachowania wyjątkowej staranności w dokonywaniu oceny zebranego materiału dowodowego i wydawaniu decyzji w sprawach dotyczących cofnięcia uprawnień diagnosty z uwagi na dotkliwe skutki takiego orzeczenia.

Według strony skarżącej wszelkie wątpliwości pojawiające się w sprawach takiego rodzaju należy rozstrzygać na korzyść strony pozbawianej uprawnień. Decyzja w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty powoduje bowiem niemożność wydania ponownego uprawnienia przez 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu uprawnień stała się ostateczna i w istocie odpowiada ona orzeczeniu przez sąd powszechny środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu lub pełnienia funkcji.

Ponadto fakt skazania diagnosty prawomocnym wyrokiem w postępowaniu karnym oraz obowiązywanie uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczącej kwestii dopuszczalności wykorzystywania ustaleń poczynionych w innym postępowaniu w sprawach dotyczących cofnięcia uprawnień zawodowych diagnosty nie oznacza zwolnienia organu administracji od prowadzenia własnego postępowania oraz obowiązku pełnego zebrania i oceny materiału dowodowego sprawy. Pełnomocnik stwierdził, że organ w decyzji z dnia 18 marca 2013 roku ograniczył się jedynie do wymienienia, jakie pisma, postanowienia, czynności lub protokoły zostały wydane w sprawie i w jakiej dacie. Podkreślił, że protokół kontroli, na którym organ I instancji oparł rozstrzygnięcie w sprawie, nie został skorelowany z innymi dostępnymi dowodami. Według strony skarżącej organ nie dokonał własnych ustaleń dowodowych, pominął wnioski dowodowe o przesłuchanie strony oraz wskazanych świadków złożone w sprawie, a także nie odniósł się do odmiennej kwalifikacji czynu diagnosty przedstawionej w piśmie z dnia 4 marca 2013 roku, wynikającej z art. 84 ust. 3 pkt 1 u.p.r.d. Pełnomocnik zarzucił, że organ niewystarczająco uzasadnił wydaną decyzję. Podniósł, że w zaskarżonej decyzji opartej w całości o ustalenia sądu karnego organ nie opisał treści materiału dowodowego zgromadzonego w tamtym postepowaniu, nie wskazano dowodów, na jakich sąd karny oparł twierdzenie o poświadczeniu nieprawdy przez diagnostę i nie opisano dokładnie czynu, jakiego dopuścił się diagnosta.

W zaskarżonej decyzji z dnia [...] roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu podniesiono, że uregulowania zawarte w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 ze zm.- dalej K.k.) oraz w u.p.r.d. są niezależne od siebie i przewidują odmienne sankcje za naruszenie przepisów w nich zawartych. W ocenie organu II instancji kwestia zawinienia sprawcy ma znaczenie jedynie w postępowaniu karnym, natomiast w postępowaniu administracyjnym odpowiedzialność jest niezależna od winy i postępowanie strony jest oceniane według obiektywnych kryteriów. Ustalenia postępowania karnego w sprawie wskazują na brak rękojmi należytego wykonywania funkcji diagnosty, co z kolei stanowi podstawę do cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów, przy czym okoliczności faktyczne stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu karnego należy traktować jako udowodnione.

Organ wyjaśnił, że art. 84 ust. 3 pkt 2 u. p.r.d. ma charakter bezwzględnie obowiązujący i w razie spełnienia przesłanek określonych w przepisie organ ma obowiązek cofnąć uprawnienie do pełnienia funkcji diagnosty. Organ podkreślił, że nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania przesłanek z ww. przepisu. Przedmiotowa ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku wyłączającego wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień w razie zaistnienia przesłanek wymienionych w wyżej wskazanym przepisie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wyjaśniło, że nie ma możliwości rozstrzygania w oparciu o uznanie administracyjne w niniejszej sprawie a ustawodawca nie wprowadził zróżnicowania w wymierzaniu sankcji w oparciu o stopień winy sprawcy. W związku z przewidywaniem rygorystycznej sankcji przepis art. 84 ust. 3 musi być stosowany ściśle.

Organ podkreślił, że w sprawie została spełniona przesłanka z art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., który stanowi o dokonaniu czynu tzw. "fałszu intelektualnego" w rozumieniu art. 271 K.k. Nie została natomiast spełniona przesłanka z art. 84 ust. 3 pkt 1 u.p.r.d., bowiem doszło do poświadczenia nieprawdy poprzez potwierdzenie okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca, nie zaś przeprowadzenie badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonywania.

Według organu II instancji diagnosta poprzez wykonywane czynności pełni szczególną funkcję, kontrolując bezpieczeństwo pojazdów uczestniczących w ruchu drogowym. Z uwagi na odpowiedzialność, jaka ciąży na diagnoście osoba taka winna być świadoma wiążących się z wykonywaniem zawodu konsekwencji niedopełnienia obowiązków.

W skardze z dnia 6 sierpnia 2013 roku pełnomocnik strony skarżącej zarzucił naruszenie przepisu art. 84 ust. 3 u.p.r.d poprzez uznanie, że wyrok wydany w postępowaniu karnym stanowi wystarczającą przesłankę do cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty bez przeprowadzenia własnego i pełnego postępowania dowodowego. Powtórzył argumenty zawarte w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Ponownie podkreślono potrzebę wnikliwego i starannego badania spraw dotyczących cofnięcia uprawnień diagnosty, zarówno przez organy administracji, jak i sądy administracyjne. Wskazano, że uzasadnienie decyzji organu II instancji nie spełnia podstawowych wymogów prawidłowego i pełnego uzasadnienia.

Pełnomocnik skarżącego jeszcze raz zwrócił uwagę na doniosłość skutków, jakie pociąga za sobą decyzja o cofnięciu uprawnień do wykonywania badań technicznych. Podniósł, że w postępowaniu karnym sąd wymierzył już diagnoście środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu na okres roku. Strona została zatem ukarana za ten sam czyn łącznie na 6 lat. Pełnomocnik stwierdził, że nałożenie środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu oraz wymierzenie kary administracyjnej za ten sam czyn prowadziło do niedopuszczalnego podwójnego karania tego samego podmiotu.

Dodatkowo pełnomocnik skarżącego powołał się na regulacje dotyczące innych grup zawodowych, w których przewidziana jest gradacja kar za nieprawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych, dająca możliwość zróżnicowania sankcji w konkretnej sprawie. Stwierdził, że pozycja diagnosty jest ukształtowana niekorzystnie w porównaniu z osobami wykonującym inne zawody.

Pełnomocnik zarzucił również zaskarżonej decyzji naruszenie art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez naruszenie zasady proporcjonalności, zasady zaufania obywatela do państwa oraz zakazu podwójnego karania tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego. Na poparcie swych twierdzeń w odniesieniu do naruszenia wyżej wymienionych zasad przytoczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 stycznia 1996 r. o sygn. akt K 9/95, wyrok z dnia 1 czerwca 1999 r. o sygn. akt SK 20/98, wyrok z dnia 5 lutego 2008 roku o sygn. akt K 34/06, wyrok z dnia 4 września 2007 roku o sygn. akt o sygn. akt P 43/06, uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. o sygn. akt I FPS 2/06, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2010 roku o sygn. akt P 29/09, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 kwietnia 2008 roku o sygn. akt P 26/06, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2004 r. o sygn. akt K 18/03, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 października 2002 roku o sygn. akt K 36/00.

Pełnomocnik podkreślił naruszenie zasady proporcjonalności zastosowanego środka administracyjnego w odniesieniu do społecznej szkodliwości czynu diagnosty. Podniósł, że potrzeba ochrony interesu publicznego w niniejszej sprawie jest nieadekwatna w stosunku do zagrożenia, jakie spowodowało zachowanie P.K. Wskazał, że organy administracji, wymierzając szczególnie dotkliwą karę, dopuściły się nadmiernej ingerencji w sferę wolności obywatelskich diagnosty. W skardze stwierdzono, że orzeczenie organu administracji stanowi nadmierną represję dla skarżącego, a postępowanie administracyjne jest prowadzone bez zachowania standardów ochronnych obowiązujących w postępowaniu karnym.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono również naruszenie art. 7, 77, 80, 107 K.p.a. poprzez niewystarczające, niepełne zebranie i rozważenie materiału dowodowego oraz błędne uzasadnienie prawne i faktyczne zaskarżonej decyzji. Pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia 18 czerwca 2013 roku oraz decyzji ją poprzedzającej. Poza tym w skardze zawarto wniosek o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia [...] roku nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. orzekło o wstrzymaniu wykonania własnej decyzji z dnia [...] roku nr [...].

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ wyjaśnił, że zgodnie z brzmieniem art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. nie ma możliwości analizowania wagi naruszenia czynu diagnosty i różnicowania sankcji za dokonane naruszenia. Podkreślił, że regulacje zawarte w K.k. oraz w u.p.r.d. są od siebie niezależne i mają odmienny charakter. Cofnięcie uprawnień orzekane w drodze postępowania administracyjnego nie stanowi sankcji karnej. Z kolei zakaz wykonywania zawodu diagnosty wymierzany w postępowaniu karnym nie powoduje utraty uprawnień, a stanowi jedynie zawieszenie prawa wykonywania zawodu na określony czas. Ukaranie diagnosty poprzez orzeczenie środka karnego nie znosi zatem sankcji administracyjnej wymierzanej w wyniku rozpatrzenia sprawy przed organem administracji. Ponadto Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wyjaśniło, że rozpatrywanej sprawie nie zachodziła konieczność przesłuchania wskazanych przez skarżącego osób z uwagi na niepozostawiający wątpliwości stan faktyczny rozpatrywanej sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z treścią art.1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153 poz.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. W myśl zaś art.1 § 2 wymienionej ustawy kontrola o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z treścią art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn: Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm.) –[zwanej dalej w skrócie – p.p.s.a.], sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W myśl zaś art.145 § 1 wymienionej ustawy sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie: 1./ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części jeżeli stwierdzi: a./ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy b./ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego c./ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy 2./ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art.156 kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach 3./ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach. Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, czy jest ona zgodna z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Badając legalność zaskarżonej decyzji sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, bądź procesowego w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. nr 108 z 2005r. poz.908 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 84 ust.1 ustawy badanie techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony w stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta. Z kolei art.84 ust.2 stanowi, iż Starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Natomiast według ust. 3 pkt 2 art. 84 starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust.6, stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Art.84 ust.4 stanowi, iż w przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.

Z przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy wynika, iż przesłanką cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badania technicznego jest stwierdzenie w czasie kontroli, iż wydał on zaświadczenie lub dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie z stanem faktycznym lub przepisami.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że skarżący P.K. poświadczył nieprawdę, stwierdzając dokonanie badania technicznego pojazdu w dniu 24 czerwca 2010 roku w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus 2812 o numerze rejestracyjnym [...] oraz w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...]; w dniu 3 lipca 2010 roku - w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...]; w dniu 15 lipca 2010 roku - w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...] oraz w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym ciągnika rolniczego marki Ursus o numerze rejestracyjnym [...], podczas gdy w istocie badań technicznych tych pojazdów w ogóle nie wykonał. Nie ulega wątpliwości, iż wpisanie w dowodzie rejestracyjnym wykonania pozytywnego badania technicznego mimo jego nieprzeprowadzenia jest niezgodne ze stanem faktycznym oraz obowiązującymi przepisami. Skarżący faktycznie dopuścił się poświadczenia nieprawdy za co został skazany wyrokiem karnym z dnia 4 stycznia 2012r. w sprawie o sygn. akt II K [...]. Sąd Karny uznając oskarżonego winnym zarzucanych mu czynów z art.228 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzył skarżącemu łączną karę jednego roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres próby dwóch lat, na podstawie art.41§ 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz wykonywania zawodu diagnosty na okres jednego roku.

Dopuszczenie się wymienionych uchybień przez skarżącego wynika zarówno z treści wyroku w sprawie o sygn. akt II K [...], jak również z protokołu kontroli przeprowadzonej w Stacji Kontroli Pojazdów "A." Z.R., w której jako diagnosta zatrudniony był skarżący. Z protokołu kontroli z dnia 17 czerwca 2011r. i załączonych do niego wydruków z rejestru przeprowadzonych badań - wynika fakt wystawienia zaświadczeń o przeprowadzonych badaniach technicznych pojazdów opisanych w wyroku sądu karnego.

Należy zaznaczyć, iż w uchwale w składzie 7 sędziów z 12 marca 2012r. w spr. II GPS 2/11 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art.84 ust.3 pkt.2 ustawy z 20 czerwca 1997r. nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. (Lex nr 1124034).

W uzasadnieniu wymienionej uchwały podniesiono, iż użyte w art.84 ust.3 pkt 2 określenie "w czasie kontroli" odnosi się do faktycznych podstaw do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnienia diagnoście. Nie oznacza to, że wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnienia diagnoście może nastąpić tylko wówczas gdy wynik kontroli przeprowadzonej u przedsiębiorcy ujawni wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu niezgodnego ze stanem faktycznym lub przepisami. W ocenie NSA brak jest racjonalnych przesłanek do wykluczenia możliwości wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień, gdy informacje o wydaniu przez diagnostę zaświadczenia albo dokonaniu wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami zostały uzyskane podczas analizy akt w innej sprawie lub pochodzą od innych organów. Przyjęcie poglądu przeciwnego spowodowałoby, że przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym nie mógłby spełniać swojej funkcji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego brak jest argumentów dla wykazania, że tylko wówczas, gdy postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście z powodów określonych w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym zostało wszczęte w "wyniku przeprowadzonej kontroli", można wobec diagnosty stosować sankcje administracyjnoprawne i karnoprawne. Natomiast nieujawnienie fałszu intelektualnego "w wyniku kontroli" znosi sankcję administracyjną. Argumentem takim nie może być podkreślana w orzeczeniach sądów administracyjnych sankcyjność przepisu art. 83 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym. "Wynik kontroli" bowiem, o którym mowa w tym przepisie, nie stanowi przesłanki zastosowania sankcji, lecz określa źródło informacji uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście.

W tym kontekście niezasadny jest zarzut skarżącego, iż organy administracji nie zebrały w sposób wyczerpujący i nie rozważyły całego materiału dowodowego. Wbrew temu zarzutowi organy ustaliły prawidłowy stan faktyczny i wyjaśniły okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Z zasady prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7 Kpa., wywieść należy, że podjęcie wszelkich kroków do dokładnego wyjaśnienia oraz załatwienia sprawy wymaga w pierwszym rzędzie rozważenia jakie fakty maja w sprawie znaczenie. O tym decyduje norma prawa materialnego. Jak wyżej wyjaśniono, przepis prawa stanowiący podstawę cofnięcia uprawnień diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że stwierdzenie określonych uchybień skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji. Wobec powyższego w świetle powołanej wyżej uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 12 marca 2012r. prezentowany przez pełnomocnika skarżącego zarzut sposobu gromadzenia materiału dowodowego jest nietrafny. Wbrew zarzutom skargi za prawidłowe należy uznać stanowisko, że podstawą dokonanych przez organy ustaleń faktycznych były ustalenia wynikające z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4 stycznia 2012r. Wyrokiem tym skarżący został uznany za winnego tego, że jako osoba uprawniona do przeprowadzenia badań technicznych pojazdów mechanicznych poświadczył nieprawdę stwierdzając dokonanie badania technicznego pojazdu w dniu 24 czerwca 2010 roku w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus 2812 o numerze rejestracyjnym [...] oraz w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...]; w dniu 3 lipca 2010 roku - w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...]; w dniu 15 lipca 2010 roku - w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C330 o numerze rejestracyjnym [...] oraz w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym ciągnika rolniczego marki Ursus o numerze rejestracyjnym [...], podczas gdy w istocie badań technicznych tych pojazdów w ogóle nie wykonał. Skarżący swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 271 § 1 k.k. Podnieść w tym miejscu należy, że wprawdzie w kodeksie postepowania administracyjnego brak jest regulacji, z której wynikałoby wprost, że ustalenia dokonane w postępowaniu sądowym stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu wiążą organ administracji publicznej, ale w opinii sądu takim przepisem może być regulacja art. 76 § 1 Kpa. WSA w składzie orzekającym podziela również pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 25 czerwca 1993r. w sprawie sygn. akt III SA 262/93, iż okoliczności faktyczne potwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu uznać należy za udowodnione. Nieuprawniony jest również zarzut, że organy nie przeprowadziły własnego postępowania dowodowego. Ustalenia wynikające z kontroli stacji diagnostycznej, w której zatrudniony był skarżący wykazały, że skarżący będąc zatrudnionym w charakterze diagnosty poświadczył przeprowadzenie badań technicznych pojazdów w datach wynikających z prawomocnego wyroku sądu karnego, o czym świadczą wydruki komputerowe rejestru badań technicznych, gdy w rzeczywistości czynności tych nie dokonał. Wszystkie te dowody świadczą o tym, że skarżący dopuścił się naruszenia art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wprawdzie na wniosek pełnomocnika skarżącego dotyczący przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków organy winny zareagować w formie przewidzianej prawem, tj. poprzez wydanie stosownego postanowienia, jednak sąd jest władny uchylić zaskarżoną decyzję z powodu naruszenia przepisów prawa procesowego tylko w takim przypadku, gdy mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W niniejszej sprawie sąd nie dopatrzył się takiego naruszenia bowiem okoliczności, których udowodnienia domagał się pełnomocnik stosownym wnioskiem zostały już zdaniem organu i sądu udowodnione w postępowaniu przed sądem karnym. Nie zachodziły zatem żadne wątpliwości co do okoliczności uzasadniających cofnięcie uprawnień diagnosty. Okoliczności te zostały bowiem wystarczająco potwierdzone prawomocnym wyrokiem karnym. Oceny tej nie zmienia fakt, że w trakcie kontroli stacji diagnostycznej skarżący zmienił zeznania, skoro ostatecznie prawomocnym wyrokiem został uznany winnym zarzucanego mu czynu z art. 271 § 1 k.k. Zdaniem Sądu, zachowanie skarżącego, którego konsekwencją był skazujący wyrok karny, jest podstawą do oceny, że taka osoba nie daje rękojmi należytego wykonywania powierzonych mu czynności. Konsekwencje bowiem naruszania podstawowych zasad i dopuszczenie do ruchu pojazdów o niesprawdzonym stanie technicznym są oczywiste, tj. stworzenie zagrożenia dla wszystkich uczestników ruchu drogowego. W ocenie Sądu, prawomocny wyrok za poświadczenie nieprawdy o wykonaniu badań technicznych pojazdów bez faktycznego ich wykonania należy tak oceniać, jak wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami (art. 84 ustęp 3 punkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym), czego konsekwencją jest cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych.

Okoliczności przedmiotowej sprawy jednoznacznie wskazują, że nie ma podstaw do podważenia stanu faktycznego, dokonanej przez organy oceny dowodów oraz interpretacji przepisów prawa, regulujących zasady przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz ich dokumentowania. Przepis prawa, który stanowi podstawę cofnięcia uprawnienia diagnoście, ma charakter bezwzględnie obowiązujący, albowiem stwierdzenie uchybień określonych w tym przepisie zawsze skutkuje zastosowaniem określonych w nim sankcji. Organ nie ma możliwości miarkowania konsekwencji i jeśli stwierdzi chociażby jedno uchybienie określone w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym ma obowiązek cofnąć diagnoście uprawnienie.

Brak jest również uzasadnienia dla postawionego zarzutu nierozpoznania zachowania skarżącego w świetle kwalifikacji wynikającej z art. 84 ust. 3 pkt 1 u.p.r.d. Przepis ten nie mógł znaleźć zastosowania w sprawie, bowiem dotyczy on okoliczności, w których diagnosta przeprowadził badanie niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania, tymczasem w niniejszej sprawie ponad wszelką wątpliwość udowodniono, że skarżący nie przeprowadził w ogóle badań technicznych pojazdów, co do których wydał zaświadczenie o pozytywnym badaniu technicznym. Godzi się w tym miejscu zauważyć, że zaprezentowane przez pełnomocnika skarżącego orzeczenia sądów administracyjnych dotyczące rozważanych powyżej kwestii zostały wydane przed podjęciem przez NSA uchwały z dnia 12 marca 2012r., która została wydana właśnie na skutek występujących wątpliwości i rozbieżnego stanowiska sądów na tle art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. Podkreślenia wymaga, że z art. 269 § 1 p.p.s.a. wynika ogólna moc wiążąca uchwał NSA. Przepis ten nie pozwala żadnemu składowi sądu administracyjnego rozstrzygnąć sprawy w sposób sprzeczny ze stanowiskiem zawartym w uchwale powiększonego składu NSA. Wobec tego sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie był związany stanowiskiem wyrażonym w powołanej wyżej uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Nieuzasadniony jest również zarzut skarżącego, iż cofnięcie uprawnienia diagnosty stanowi naruszenie zasady proporcjonalności oraz zasady zakazującej dwukrotnego karania za popełnienie tego samego czynu zabronionego.

Zaznaczyć należy, iż celem przepisu art.84 ust.3 ustawy Prawo o ruchu drogowym jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Diagnosta decyduje bowiem o dopuszczeniu pojazdu do ruchu drogowego. W sytuacji gdy dopuszcza on do ruchu pojazdy o niesprawdzonym stanie technicznym powoduje tym zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu pojazdów na drogach, zagrożenie najistotniejszych dóbr chronionych prawem, jakimi są życie i zdrowie ludzkie. Diagnosta pełni funkcję publiczną. W związku z czym wymagana jest od niego szczególna staranność w wykonywaniu swoich czynności oraz przestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Skoro zatem od pracy diagnosty zależy bezpieczeństwo w ruchu drogowym, to w sytuacji gdy dopuszcza się on uchybień, o których mowa w art.84 ust.3 pkt.2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, to tym samym stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa wszystkich uczestników ruchu drogowego.

Konsekwencje tych uchybień są zatem znaczne a więc i sankcja za te uchybienia winna być do tego proporcjonalna. W przekonaniu Sądu nie można uznać, że zachwiana została proporcja pomiędzy konsekwencjami uchybień diagnosty, o których mowa w art.84 ust.3 pkt.2 ustawy, a skutkiem takich uchybień jakim jest cofnięcie uprawnienia diagnoście.

Odnośnie zaś podwójnego karania za to samo przewinienie to należy zaznaczyć, iż cofnięcie diagnoście uprawnienia do przeprowadzania badań technicznych nie jest sankcją karną. W sytuacji gdy diagnosta dopuści się uchybień wymienionych w art.84 ust.3 u.p.r.d., to podlega odpowiedzialności administracyjnej. Celem takiego uregulowania jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów a więc takich, których działania stwarzają zagrożenie dla bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego. Jest rzeczą zrozumiałą, że diagnosta, który w związku z wykonywaniem swoich obowiązków, dopuścił się przestępstwa za które został prawomocnie skazany nie powinien nadal pełnić tej funkcji, przynajmniej przez pewien okres czasu. Podnoszony więc w skardze zarzut zastosowania wobec skarżącego podwójnej sankcji za jeden czyn nie jest uprawniony. W przypadku stwierdzenia popełnienia przez diagnostę przestępstwa poświadczenia nieprawdy, które polega między innymi na wystawieniu dokumentu stwierdzającego nieprawdę a więc stwierdzającą okoliczność niezgodną ze stanem faktycznym i w razie przypisania diagnoście winy za to przestępstwo, Sąd orzeka karę oraz może obok niej wymierzyć środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres od 1 do 10 lat. Niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta co do zasady powinien ponosić odpowiedzialność administracyjnoprawną w postaci cofnięcia uprawnień diagnosty. Wskazać należy, iż są to dwie niezależne od siebie i nie konkurujące ze sobą sankcje, mające odmienny charakter. Środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na określony czas nie powoduje utraty uprawnień, a jedynie zawieszenie prawa do wykonywania zawodu. Natomiast z mocy art. 84 ust. 3 u.p.r.d diagnosta traci dotychczasowe uprawnienia, a ponowne ich nabycie może nastąpić w wyniku poddania się postępowaniu kwalifikacyjnemu, po upływie pięciu lat od daty wydania decyzji (art. 84 ust. 4 u.p.r.d). Sankcja administracyjna w postaci cofnięcia uprawnień diagnosty nie jest więc tożsama z sankcją karną w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty przez określony czas. Ukaranie diagnosty dopuszczającego się naruszeń określonych w przepisie art. 271 § 1 kk, bądź też zakończenie takiego postępowania w jakikolwiek inny sposób, nie prowadzi do sytuacji, w której strona zostaje zwolniona z odpowiedzialności prawnoadministracyjnej na gruncie przepisów u.p.r.d.

Reasumując Sąd uznał, iż skarga nie jest zasadna. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że skarżący wpisując w dowodach rejestracyjnych pojazdów pozytywny wynik badania technicznego mimo, że go nie przeprowadził, naruszył obowiązujące przepisy prawa. Organy administracji słusznie uznały, że spełnione zostały przesłanki do cofnięcia skarżącemu uprawnienia do przeprowadzenia badań technicznych.

Rozpoznając sprawę Sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania administracyjnego mogących mieć wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę.

bg