I SA/Gl 951/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] znak: [...], działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2012 r. 749 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania pani J. M. (dalej podatniczka lub strona) od decyzji Wójta Gminy N. z dnia [...] znak: [...] ustalającej stronie wysokość podatku od nieruchomości na rok 2011 w kwocie [...]zł – Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej również SKO) utrzymało w mocy decyzje organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że w decyzji pierwszoinstancyjnej za przedmiot opodatkowania uznano grunty związane

z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 4.427 m2 oraz budynki związane z tą działalnością o powierzchni użytkowej 133,20 m2. W odwołaniu od tej decyzji podatniczka podniosła zarzut wadliwości ustaleń faktycznych, albowiem stanowiące przedmiot opodatkowania grunty zajęte zostały na działalność rolną, wpis do ewidencji działalności gospodarczej nie przesądza o tym, że strona prowadzi działalność rolną, zaś na ogrodzonej nieruchomości, która ma większą powierzchnię, niż objęta decyzją, znajdują się stajnie, magazyny paszy i wybieg dla koni, a ponadto toczy się postępowanie przed Geodetą Powiatowym w R. w sprawie zmiany klasyfikacji gruntów objętych decyzją.

Organ odwoławczy stwierdził, że opodatkowanie podatkiem od nieruchomości, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach

i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej ustawa podatkowa, podlegają grunty, budynki lub ich części, a podatnikami tego podatku stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, są m.in. osoby fizyczne będące właścicielami tych gruntów oraz obiektów budowlanych. Informacje dotyczące gruntów – ich położenia, granic, powierzchni, rodzaju użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych z mocy art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287) dalej ustawa, objęte są ewidencją gruntów i budynków. Ewidencja ta, ze względu na art. 21 ust. 1 tej ustawy stanowi podstawę wymiaru podatków i zgodnie z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej jako dokument urzędowy stanowi dowód tego, co zostało w niej urzędowo stwierdzone, zaś podważenie zawartych w niej zapisów bądź też ich zmiana może nastąpić tylko w postępowaniu prowadzonym przed właściwymi w tej sprawie organami administracji publicznej. Szczegółowy zakres informacji objętych ewidencją gruntów i budynków określają przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454), dalej rozporządzenie.

SKO wyjaśniło, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy podatkowej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości użytki rolne, grunty zadrzewione

i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. W myśl art. 1a ust. 3 tej ustawy przez użyte w ustawie określenia użytki rolne, lasy, nieużytki, użytki ekologiczne, grunty zadrzewione

i zakrzewione, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi, grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi – rozumie się grunty sklasyfikowane w ten sposób w ewidencji gruntów i budynków. Zatem jeżeli w ewidencji tej nie zostanie stwierdzone, że grunty są użytkami rolnymi lub gruntami zadrzewionymi i zakrzewionymi na użytkach rolnych, albo lasami, to nie można w ten sposób ich klasyfikować. Zapisy wynikające z ewidencji gruntów

i budynków wiążą organy podatkowe do jej zmiany.

Organ odwoławczy podniósł, że informacje dotyczące budynków – ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych, ogólnych danych technicznych również objęte są wskazaną ewidencją, która i w tym zakresie stanowi dowód tego, co zostało w niej urzędowo stwierdzone.

W dalszej części uzasadnienia SKO przytoczyło także art. 6 ust 1 i 5, art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 1a ust. 1 pkt 5, art. 5 ust. 1 i art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej wskazując na przepisy uchwały Nr [...] Rady Gminy N. z dnia [...] w sprawie podatku od nieruchomości na 2011 r., oraz że już sam fakt posiadania gruntów, budynków lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia, iż są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Za grunty, budynki i budowle nie związane z tą działalnością uważa się te, które nie są

i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia tej działalności gospodarczej ze względów technicznych. SKO zauważyło, że ustawa podatkowa nie zawiera definicji pojęcia "względów technicznych", dlatego dla oceny ich wystąpienia konieczne jest szczegółowe i zindywidualizowane ustalenie oraz rozważenie rodzaju i obiektywnego charakteru przeszkody, przyczyn jej powstania i występowania w okresie, którego dotyczy dane postępowanie podatkowe.

Organ odwoławczy ustalił, że podatniczka zawarła z Gminą N. w dniu

[...] umowę kupna - sprzedaży części nieruchomości gruntowej

w zakresie obejmującym działki geodezyjne nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], zapisanej w księdze wieczystej nr [...], wraz z pięcioma wolnostojącymi murowanymi domkami letniskowymi o powierzchni użytkowej 26,64 m2 każdy. Z ewidencji gruntów i budynków wynika, że powierzchnia nabytych działek wynosiła łącznie 4.437 m2

i oznaczone zostały symbolem Bz, co zgodnie z § 68 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia oznacza, że były to tereny rekreacyjno – wypoczynkowe, które w świetle § 68 ust. 1 tego rozporządzenia nie zaliczają się do zakresu użytków rolnych. Z danych ujawnionych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że strona jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą od dnia 22 kwietnia 1993 r., a przeważającym rodzajem tej działalności była sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych.

Na podstawie tych ustaleń SKO stwierdziło, że podatniczka w roku 2011 r. była przedsiębiorca w posiadaniu którego, na podstawie prawa własności, znajdowały się tereny rekreacyjne położone na obszarze Gminy N. o łącznej powierzchni 4.437 m2 oraz wzniesione na nich budynki o łącznej powierzchni użytkowej 133.20 m2, zaś z akt sprawy nie wynikało, aby przedmioty opodatkowania ze względów technicznych nie mogły być wykorzystywane dla prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym w akcie notarialnym ich kupna ustalono, że na te cele zostały przez stronę nabyte i znajdują się w jej posiadaniu. Tym samym na podatniczce od dnia [...] ciążył przedmiotowy obowiązek podatkowy,

a przedmioty opodatkowania były związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.

Odnosząc się do zarzutów odwołania SKO wyjaśniło, że przedmiotowe grunty nie należą do rodzaju użytków wymienionych w art. 2 ust. 2 ustawy podatkowej

i wyłączenie to nie ma zastosowania w sprawie również z uwagi na powołane wyżej okoliczności faktyczne. Następnie przytoczyło treść art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy podatkowej by stwierdzić, że strona nie prowadziła wymienionej tam działalności, nie była posiadaczem gospodarstwa rolnego, a przedmiotem opodatkowania były domki letniskowe, a nie budynki gospodarcze, zaś stajnie, magazyny pasz oraz wybieg dla koni znajdują się (zgodnie z wyjaśnieniami strony) na gruntach nieobjętych decyzją. SKO ustaliło, że strona nabyła tylko część nieruchomości, której łączna powierzchnia wynosiła 5.561 m2, a fakt wszczęcia postępowania w sprawie zmiany danych ujawnionych w ewidencji gruntów i budynków nie mógł być uwzględniony, gdyż dane te wiąże organy podatkowe od jej zmiany.

W skardze na to rozstrzygniecie, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżąca pani J. M., zarzuciła jej niezasadne przyjęcie, że na gruncie o powierzchni 4.427 m2, na którym znajdują się stajnie, magazyny pasz i wybieg dla koni prowadzona jest działalność gospodarcza a nie rolnicza, oraz że wskazane stajnie i magazyny nie są obiektami związanymi

z działalnością rolniczą, a nadto obrazę przepisu art. 2 ust. 2 ustawy podatkowej poprzez jego niezastosowanie w sprawie.

Uzasadniając skargę skarżąca podniosła, że zaskarżona decyzja oparta została na błędnych i często teoretycznych założeniach i narusza podstawowe zasady postępowania podatkowego, a pomija fakt, że poczynając od dnia

9 października 2012 r. zmieniona została klasyfikacja gruntów i obiektów, która ma decydujące znaczenie przy ocenie czy dane nieruchomości są użytkowane rolniczo czy też nie. Do skargi dołączono kserokopię decyzji z dnia [...]

w sprawie klasyfikacji uzupełniającej przedmiotowych gruntów.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie podtrzymując zajęte

w sprawie stanowisko i jego argumentację.

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2014 r. pełnomocnik skarżącej wskazał na orzecznictwo sądów administracyjnych w przedmiocie związania klasyfikacją gruntów i budynków oraz fakt, iż jeszcze przed wydaniem zaskarżonej decyzji istniała decyzja zmieniająca klasyfikację spornych gruntów.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując oceny legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd stwierdza, że zasadnym przedmiotem sporu stron była kwestia możliwości i sposobu opodatkowania (w 2011 r.) podatkiem od nieruchomości gruntów i budynków zgodnie z danymi zawartymi w stosownej ewidencji, której zapisy, jeszcze przed wydaniem skarżonej decyzji (w 2012 r.), uległy zmianie w trybie przewidzianym do tego rodzaju czynności.

Poza sporem było, że będące przedmiotem opodatkowania za 2011 r. działki stanowiły własność podatniczki, w prowadzonej ewidencji gruntów i budynków oznaczone były symbolem Bz, zaś ostateczną, z dniem 30 października 2012 r., decyzją z dnia [...] znak [...] wydaną przez Starostę Powiatowego w R. kwalifikacja ta uległa zmianie i w miejsce oznaczenia dotychczasowego wprowadzono nowy symbol rodzaju przedmiotowych użytków B–Ł, klasa VI. Wydanie tej decyzji nastąpiło na wniosek strony z dnia 4 października 2012 r. w związku ze zmianą użytków, które należało zaktualizować zgodnie ze stanem na gruncie. Operat klasyfikacji uzupełniającej sporządzał uprawniony klasyfikator, który kontrolę terenową przeprowadził w dniu 12 marca 2012 r.

Oznacza to, że przedmiotowe grunty sklasyfikowane uprzednio (w 2011 r.) jako Bz, co zgodnie z § 68 ust. 3 pkt 5 rozporządzenia oznaczało tereny rekreacyjno – wypoczynkowe zaliczane do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych, aktualnie (od 2012 r.) są sklasyfikowane jako B-Ł , a więc zgodnie z § 68 ust. 3 pkt 1 i ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia – tereny mieszkaniowe (symbol B) i łąki trwałe (symbol Ł), pierwsze z nich zaliczane są do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych, a drugie do gruntów rolnych stanowiących użytki rolne.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy "Podstawę (...), wymiaru podatków

i świadczeń, oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych (...) oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków" Ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów oraz ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych i budynków oraz gleboznawczą klasyfikację gruntów prowadzą starostowie (art. 22 ust. 1 ustawy). Osoby, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 i art. 50, a wiec m.in. właściciel gruntu lub osoba władająca, są obowiązane zgłosić właściwemu staroście wszelkie zmiany danych objętych ewidencją gruntów i budynków, w terminie 30 dni licząc od dnia powstania tych zmian (art. 22 ust. 2 ustawy). Wprowadzenie zmian w ewidencji gruntów i budynków może nastąpić m.in. w trybie decyzji administracyjnej wprowadzającej zmiany (§ 47 ust. 3 rozporządzenia w związku z art. 20 ust. 1 i 3 ustawy). Decyzja taka ma charakter deklaratoryjny, a więc stwierdzający istnienie określonego stanu faktycznego lub prawnego. Chodzi tu o stan istniejący w danym momencie tj. w chwili powstania objętych decyzją odpowiednich zmian ewidencyjnych, w tym klasyfikacji gruntów. Natomiast wpis tych danych na podstawie decyzji stwierdzającej ich zaistnienie ma charakter konstytutywny, tworzący określony stan prawny, ewidencyjny, istotny z uwagi na treść art. 21 ust. 1 ustawy.

"W świetle art. 21ust. 1 ustawy (...) organy podatkowe są zobowiązane do uwzględnienia w postępowaniu podatkowym danych zawartych w ewidencji gruntów

i nie są uprawnione do weryfikacji klasyfikacji wskazanej w tej ewidencji. Jeżeli jednak podatnik wykaże w postępowaniu podatkowym w trybie art. 194 § 3 ustawy (...) – Ordynacja podatkowa (...), że wbrew wskazanym w stosownej procedurze administracyjnej przesłankom do zmiany klasyfikacji w ewidencji, tak aby była ona zgodna ze stanem rzeczywistym, organy ewidencyjne nie dokonały właściwej zmiany, organy podatkowe muszą tę okoliczność zweryfikować na zasadzie art. 122 Ordynacji podatkowej" (tak wyrok NSA z dnia 11 lipca 2012 r. sygn. akt II FSK 2632/10).

Niezależnie od zasadności powyższego poglądu Sąd stwierdza, że

w niniejszej sprawie podatniczka nie wykazała, iż w 2011 r. toczyło się postępowanie w sprawie kwalifikacji uzupełniającej zakończone wydaniem decyzji z dnia

[...] wprowadzającej nowy stan oznaczenia przedmiotowych użytków, a z uzasadnienia tej decyzji wynika, że czynności w tej sprawie toczyły się w roku 2012 r. a nie wcześniej. Warto przy tym nadmienić, że decyzja "zmieniająca klasyfikację gruntów" nie zmienia ustaleń dotyczących zmiany tego stanu w 2011 r., zaś stwierdza ten stan na dzień jej wydania (ostateczności), a nie za okres wcześniejszy. Skoro zatem w 2011 r., a więc w roku podatkowym, którego dotyczy zaskarżona decyzja nie istniały dowody z dokumentów, które by podważały obowiązujące wówczas zapisy ewidencyjne w rejestrze gruntów i budynków, to tym samym nie mogła zaistnieć sytuacja opisana w art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej.

"Przepis art. 194 § 3 o.p. pozwala na obalenie mocy wiążącej danych

z ewidencji gruntów i budynków, w przypadku gdy istnieje inny dokument, będący podstawą wpisu w ewidencji, który świadczy o wadliwości zapisów w ewidencji (tak wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Lu 847/12).

Zgodnie z treścią art. 1a ust. 3 ustawy podatkowej przez użyte w ustawie określenie: użytki rolne (pkt. 1) grunty zadrzewione i zakrzewione (pkt.5), grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych (pkt. 6) rozumie się grunty sklasyfikowane w ten sposób w ewidencji gruntów i budynków. W myśl art. 2 ust. 2 tej ustawy opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości nie podlegają użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Oznacza to, że przedmiotowym podatkiem opodatkowane są grunty sklasyfikowane (w czasie, za który wymierzono podatek), w ewidencji gruntów i budynków jako inny niż wymieniony tam rodzaj gruntów czy użytków i to niezależnie od tego czy grunty te lub użytki zajęte zostały przez prowadzenie działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie sporne grunty sklasyfikowano jako tereny rekreacyjno – wypoczynkowe, zaliczane do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej określenie grunty, budynki budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej użyte w tej ustawie oznacza – "grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu podatnika lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (...), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Oznacza to, że grunty oraz budynki znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy (lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą), o ile mogły lub mogą, choćby pośrednio, służyć prowadzonej przez tak określonego podatnika działalności gospodarczej należy traktować jako przedmioty opodatkowania, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej,

z wyłączeniami tam przewidzianymi. O ile więc dany przedmiot podlegający opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, pozostający w posiadaniu przedsiębiorcy (poza wyłączonymi), jest lub może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż pozwalają na to względy techniczne, to

przedmiot taki, w rozumieniu ustawy podatkowej, zaliczany jest do kategorii "związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej" i to bez względu na to czy przedmiot ten jest "zajęty" na jej prowadzenie czy też nie (z wyłączeniem m.in. budynków lub ich części).

Bezsporne w sprawie było, że przedmiotowe grunty i budynki, w badanym okresie, znajdowały się w posiadaniu właścicielskim podatniczki, która w tym czasie była przedsiębiorcą i prowadziła działalność gospodarczą - głównie sprzedaż detaliczną, a przedmiotowe działki mogła wykorzystywać do działalności rekreacyjno – wypoczynkowych (jazda konna) i składowania paszy dla koni. Nie oznacza to jednak, że sposób wykorzystywania spornych nieruchomości zmieniał ich klasyfikację ewidencyjną, czy też, że tego rodzaju działalność nie jest działalnością gospodarczą (usługową) podatniczki w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ( art. 1a ust. 1 pkt 4 ustawy podatkowej). Podatniczka nie twierdziła, że takiej działalności nie wykonuje.

Jest rzeczą oczywistą, że tego rodzaju działalność nie stanowi działalności rolniczej, w rozumieniu przepisów ustawy podatkowej, skoro nie mieści się ona

w definicji zawartej w art. 1 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej. Podatniczka nie wykazała ani nie twierdziła, że jest producentem roślinnym lub zwierzęcym i zajmuje się produkcją wymienioną w tym przepisie. Samo posiadanie zwierząt (koni) wykorzystywanych w celach wykonywania usług rekreacyjno - wypoczynkowych lub szkoleniowych, nie stanowi o prowadzeniu działalności rolniczej polegającej na produkcji (roślinnej i zwierzęcej), a nie wykorzystaniu czegoś (roślin, czy zwierząt).

Działalność tego typu nie tworzy gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy

o podatku rolnym, z gruntów na nią przeznaczonych, ani nie stanowi działu specjalnego produkcji rolnej, o której mowa w art. 2 ust 3 ustawy z dnia 26 lipca

1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2012.361). Zgodnie

z treścią art. 2 ust. 3a tej ustawy nie stanowi działów specjalnych produkcji rolnej uprawy, hodowla i chów zwierząt w rozmiarach nie przekraczających wielkości określonych w załączniku nr 2 do ustawy, zwanym "załącznikiem nr 2" (obecnie stosowane rozporządzenia wydane na podstawie art. 24 ust. 7 tej ustawy).

W sprawie bezsporne było, że podatniczka nie twierdziła, iż prowadzi dział specjalny produkcji rolniczej w tym "hodowlę i chów innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym" w tym koni i by deklarowała przychód z takiej działalności na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też nie dowodziła, że sporne grunty stanowią gospodarstwo rolne.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy podatkowej zwalnia się od podatku od nieruchomości budynki gospodarcze lub ich części położone: na gruntach gospodarstw rolnych, służące wyłącznie działalności rolniczej (lit. b) oraz zajęte na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej (lit. c). Dla skorzystania z tego zwolnienia konieczne jest ustalenie, że dany budynek jest budynkiem gospodarczym a nie jakimkolwiek innym, oraz że położony on jest na terenie gospodarstwa rolnego a więc gruncie, o którym mowa w art. w art. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r.

o podatku rolnym (t.j. Dz.U. 2013.1181), lub też faktyczne prowadzenie działu specjalnego produkcji rolnej. Powyższe oznacza, że budynki gospodarcze nie położone na gruntach gospodarstw rolnych nawet związane z działalnością rolniczą, nie korzystają z tego zwolnienia, podobnie jak budynki (gospodarcze) nie zajęte faktycznie na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej rzeczywiście prowadzonej.

Jak wynika z akt sprawy przedmiotem umowy nabycia spornych nieruchomości były m.in. domki letniskowe, a nie budynki gospodarcze, znajdujące się na terenie usług turystyki. Faktyczne czy ewentualne przystosowanie takich budynków do celów gospodarczych (stajnie, magazyny pasz) nie powoduje ich zwolnienie z opodatkowania w sytuacji, gdy grunty, na których są posadowienie nie stanowiły gruntów tworzących gospodarstwo rolne, w rozumieniu ustawy o podatku rolnym lub, gdy nie były zajęte na prowadzenie działu specjalnego produkcji rolnej,

w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warto przy tym nadmienić, że w toku prowadzonego w sprawie postępowania podatniczka nie wykazała, że w badanym roku podatkowym doszło do zmiany sposobu użytkowania przedmiotowych budynków, bądź by zapis, umowy przenoszącej ich własność, co do ich charakteru, nie odpowiadał prawdzie.

Z tych przyczyn Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa

w sposób opisany w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U. 2012. 270) i na podatnie art. 151 tej ustawy skargę oddalił