II SA/Ke 1054/13

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] utrzymało w mocy postanowienie Starosty z dnia [...] dotyczące negatywnego uzgodnienia, w zakresie ochrony gruntów rolnych, projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji J.S. polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z niezbędnymi obiektami infrastruktury technicznej, zbiornikiem na ścieki sanitarne oraz zjazdem z drogi publicznej, na działkach oznaczonych w ewidencji gruntów nr 597/16 i 597/15, położonych w obrębie P.M., gmina J.

Jak wynika z akt sprawy, Burmistrz Miasta, w ramach postępowania prowadzonego na wniosek J.S. o ustalenie warunków zabudowy dla w/w inwestycji, działając na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przedstawił Staroście Powiatu projekt decyzji o warunkach zabudowy ww. inwestycji, do uzgodnienia w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych. Opisanym na wstępie postanowieniem z dnia [...] Starosta odmówił uzgodnienia w zakresie ochrony gruntów rolnych projektu decyzji o warunkach zabudowy z uwagi na brak zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia użytków rolnych klasy II, IIIa i IIIb na cele nierolnicze.

Rozpatrując zażalenie J.S. na powyższe postanowienie Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło na wstępie, że z treści art. 53 ust. 4 pkt 6 i ust. 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, dalej ugn (Dz. U. Nr 102/10 poz. 651 ze zm.), wynika konieczność uzgodnienia planowanej inwestycji w odniesieniu do działek nr 597/16 i 597/15. Przedmiotem uzgodnienia była natomiast jedynie ocena zgodności projektowanego zamierzenia z przepisami dotyczącymi ochrony gruntów rolnych i leśnych. Uzgodnienie uregulowane w art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu ma na celu ochronę, o jakiej mowa w ustawie z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, dalej ustawa o ochronie gruntów (Dz. U. Nr 121/04 poz. 1266 ze zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 1 tej ustawy ochrona gruntów rolnych polega między innymi na ograniczaniu przeznaczania ich na cele nierolnicze lub nieleśne. Zadaniem organu było więc najpierw ustalenie, czy planowana inwestycja będzie przebiegać przez grunty rolne i czy nie spowoduje zmiany przeznaczenia gruntów rolnych oraz czy nie koliduje z rolnym charakterem gruntu. W oparciu o wypis z rejestru gruntów organ ustalił następnie, że działka nr 597/16 o powierzchni 0,0393 ha stanowi użytek rolny oznaczony symbolem S-RII o pow. 0,0004 ha, RIIIa o pow. 0,0393 ha, RIIIb o pow. 0,0899 ha, B-RIVa o pow. 0,0012 ha, natomiast działka nr 597/15 o pow. 0,47 ha stanowi użytek rolny oznaczony symbolem S-RII o pow. 0,2292 ha, RIIIa o pow. 0,0033 ha, B-RIVa o pow. 0,2375 ha. Organ wyjaśnił również, że według ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy, który obowiązywał do 31 grudnia 2003 r. teren, na którym znajdują się obie przedmiotowe działki zlokalizowany był na obszarze oznaczonym symbolem 23.3-R – "teren upraw polowych...", a tym samym w trybie tego planu nie była wyrażona zgoda na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolne. Nie było w związku z tym możliwe wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji planowanej na obszarze wymagającym zgody na przeznaczenie gruntów rolnych lub leśnych na podstawie art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Organ zauważył dalej, że według nowego, obowiązującego od dnia 26 maja 2013 r. brzmienia art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie gruntów, wyłączone zostało kryterium obszarowe dotyczące możliwości odrolnienia użytków rolnych klas I-III. Powodem takiej zmiany ustawodawczej było uznanie za konieczne poddania wzmocnionej ochronie możliwości przeznaczania na cele nierolne i nieleśne gruntów rolnych o najwyższej klasie bonitacyjnej. Dotychczasowe unormowanie powodowało bowiem obchodzenie konieczności uzyskiwania zgody ministra na wyłączenie poprzez dokonywanie podziału większych nieruchomości na działki nie przekraczające powierzchni 0,50 ha w celu przekształcania ich na grunty o innym charakterze niż rolny. W efekcie w obecnym stanie prawnym, każde przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, wymaga wcześniejszej zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i jest możliwe jedynie w planie miejscowym.

Na koniec organ II instancji stwierdził, że w dacie rozpoznawania przez niego sprawy grunty rolne klas I-III bez względu na powierzchnię podlegają szczególnej ochronie i wymagają zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na przeznaczenie na cele nierolne, której to zgody w sprawie nie przedstawiono. Konieczność stosowania przepisów nowej ustawy o ochronie gruntów rolnych z dnia 8 marca 2013 r. obowiązującej w dacie rozstrzygania sprawy prze organ II instancji, wynikła w ocenie organu z tego, że ustawa ta nie zawierała przepisów przejściowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach J.S. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości podnosząc zarzuty naruszenia:

1) przepisów postępowania, tj. art. 77 § 1 w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez niepodejmowanie wszelkich czynności w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy poprzez pominięcie istotnej okoliczności mającej wpływ na rozstrzygnięcie przez przyjęcie, iż planowana inwestycja przewidziana jest na działce 597/16 oraz na części działki nr

597/15 na użytkach rolnych zamiast gruntach rolnych zabudowanych, co skutkowało

błędnym ustaleniem, iż przewidziany pod realizację inwestycji obszar na w/w

działkach stanowi użytek rolny klasy II, IIIa, IIIb i że dla tych działek wymagana jest zgoda ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, którą uzyskuje się w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

2) prawa materialnego, tj. art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że realizacja inwestycji skarżącego narusza zakaz zmiany przeznaczenia gruntu i koliduje z charakterem gruntu, a nadto poprzez błędną wykładnię wyłączającą możliwość zabudowy działki skarżącego poza istniejącym

siedliskiem, gdy tymczasem możliwość taka istnieje.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że ustawa o ochronie gruntów rolnych w art. 7 ust. 1 stanowi, że przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze wymaga zgody właściwych organów i dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgody takiej nie wymaga jednak przeznaczenie gruntów rolnych pod zabudowę siedliskową.

Uchybień organów rozpoznających sprawę autor skargi dopatrzył się w błędnym ustaleniu, iż teren inwestycji stanowi użytek rolny, podczas gdy działka 597/8, a po podziale pod rozbudowę drogi DK-7 działka 597/15 i 597/16 jest siedliskiem zabudowanym trzema budynkami, w tym jednym mieszkalnym, który dotychczas stanowił ośrodek życia skarżącego. Z załącznika - mapy sytuacyjno - wysokościowej do celów projektowych wynika, że na działce 597/15 zlokalizowane są trzy budynki. Obowiązkiem organów było zweryfikowanie twierdzeń

skarżącego i ustalenie czy jest to użytek rolny, czy też może działka siedliskowa. Należało wyjaśnić gdzie faktycznie zamieszkiwał skarżący zanim działka na której znajdują się zabudowania została przeznaczona pod rozbudowę drogi ekspresowej S7, czy i jaką działalność gospodarczą prowadził na działce, na jakie cele były wykorzystywane tam znajdujące się budynki. Okoliczności te mają zdaniem skarżącego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ w przypadku ustalenia, że jest to działka siedliskowa organ winien rozważyć czy projektowany budynek mieszkalny choć określony we wniosku jako jednorodzinny, może stanowić uzupełnienie zabudowy siedliskowej. Zgodnie z treścią art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 13 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przez przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze rozumie się ustalenie innego niż rolniczy sposobu użytkowania gruntów rolnych. Z kolei art. 2 ust. 1 pkt 3 powyższej ustawy stanowi, że gruntami rolnymi w rozumieniu tej ustawy, są grunty pod wchodzącymi w skład gospodarstwa rolnego budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu. Skoro w świetle tej ustawy realizacja budynku mieszkalnego wchodzącego w skład gospodarstwa rolnego nie powoduje zmiany sposobu użytkowania gruntu i obszar pod zabudową nadal pozostaje gruntem rolnym, to brak byłoby podstaw do przyjęcia, że projektowany budynek mieszkalny stanowiący uzupełnienie zabudowy zagrodowej spowoduje zmianę sposobu użytkowania ziemi i że jego realizacja jest niedopuszczalna.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. W nawiązaniu do zarzutów skargi Kolegium stwierdziło, że przedmiotem postępowania uzgodnieniowego była jedynie ocena zgodności projektowanego zamierzenia inwestycyjnego z przepisami dotyczącymi ochrony gruntów rolnych i leśnych. Bezpodstawne więc było twierdzenie, jakoby obowiązkiem organów rozstrzygających była weryfikacja twierdzeń skarżącego co do charakteru działki nr 597/15, na której zlokalizowane są budynki i ustalenie czy działka ta ma charakter użytku rolnego, czy też działki siedliskowej oraz wyjaśnienie, gdzie faktycznie zamieszkiwał skarżący zanim działka, na której znajdują się zabudowania została przeznaczona pod rozbudowę drogi ekspresowej nr S7, jaką prowadził tam działalność, i na jakie cele były wykorzystywane znajdujące się tam budynki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r, poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny dopatrzył się w nim naruszenia przepisów postępowaniu w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c). p.p.s.a.).

Podstawą materialno-prawną postanowienia organu I instancji utrzymanego w mocy zaskarżonym postanowieniem, był przepis art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu oraz art. 5 i 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów. Zgodnie z tym pierwszym przepisem, decyzja o warunkach zabudowy wymaga uzgodnienia z organem właściwym w sprawie ochrony gruntów rolnych i leśnych. Uzgodnienie to dotyczy inwestycji na gruntach wykorzystywanych na cele rolne i leśne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 92 ust. 2 ugn, gruntami takimi są nieruchomości wykazane w katastrze nieruchomości jako użytki rolne, grunty zadrzewione, zakrzewione oraz wchodzące w skład nieruchomości rolnych użytki kopalne, nieużytki i drogi, jeżeli nie ustalono dla nich warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Jak stanowi art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie gruntów, starosta wykonując zadania z zakresu administracji rządowej, jest organem właściwym w sprawie ochrony gruntów rolnych, jeżeli przepisy cytowanej ustawy nie stanowią inaczej. Według natomiast art. 7 ust. 2 i ust. 1 tej ustawy, przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III - wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi, przy czym przeznaczenia takiego dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do takich podstaw prawnych należy zauważyć, że organ II instancji zasadnie uznał, że przy rozstrzyganiu sprawy zastosowanie miały przepisy ustawy o ochronie gruntów w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, która weszła w życie w dniu 26 maja 2013 r. (Dz. U. Nr 2013.503). Wynikało to bowiem z powszechnie respektowanej zasady bezpośredniego działania przepisów prawa administracyjnego oraz braku jakichkolwiek przepisów przejściowych w ustawie nowelizującej z dnia 8 marca 2013 r.

Następnie należy zauważyć, że z przytoczonego wyżej przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów wynika a contrario, że przewidzianej w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów zgody, nie wymaga przeznaczenie gruntów rolnych na cele rolnicze.

Przytoczone wyżej przepisy przewidują konieczność oceny wniosku o uzgodnienie w trybie art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu na dwóch płaszczyznach. Najpierw konieczne jest stwierdzenie, czy dla danego gruntu objętego wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy wymagane jest uzgodnienie z organem właściwym w sprawie ochrony gruntów rolnych i leśnych. O tym, które grunty wymagają takiego uzgodnienia przesądza treść przytoczonego wyżej art. 92 ust. 2 ugn. Jeżeli uzgodnienie z art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu okaże się konieczne, organ prowadzący postępowanie o ustalenie warunków zabudowy w trybie art. 106 § 2 kpa zwraca się do właściwego organu o zajęcie w tej kwestii stanowiska. Następnie właściwy organ, czyli w sprawach ochrony gruntów rolnych właściwy starosta ocenia, czy wniosek o uzgodnienie zasługuje na uwzględnienie, czy też nie.

Z treści art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie gruntów wynika, że pozytywną przesłanką takiego uzgodnienia w toku postępowania z art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu, nie jest zgoda ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Zgoda ta bowiem istotnie warunkuje możliwość przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, ale dokonywanego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie gruntów nie dotyczy natomiast przeznaczania gruntów rolnych na cele nierolnicze, dokonywanego w trybie art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu, a więc w toku postępowania o ustalenie warunków zabudowy. Nie oznacza to jednak, że pozytywne uzgodnienie projektu decyzji o warunkach zabudowy z punktu widzenia ochrony gruntów rolnych nie jest możliwe. Organ dokonujący tego uzgodnienia ma bowiem również obowiązek stwierdzić, czy planowane przedsięwzięcie rzeczywiście polega na przeznaczeniu gruntów rolnych na cele nierolnicze, czy też może jednak na cele rolnicze. W razie pozytywnej odpowiedzi na takie pytanie obowiązkiem organu rozpatrującego wniosek o uzgodnienie, będzie jego uwzględnienie poprzez pozytywne uzgodnienie przedłożonego projektu decyzji o warunkach zabudowy.

Taka sytuacja może mieć miejsce w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o ochronie gruntów, gruntami rolnymi, w rozumieniu tej ustawy, są między innymi grunty określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne oraz grunty pod wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu. Przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne zostało natomiast zdefiniowane w tej ustawie jako ustalenie innego niż rolniczy lub leśny sposobu użytkowania gruntów rolnych oraz innego niż leśny sposobu użytkowania gruntów leśnych (art. 4 pkt 6 ustawy o ochronie gruntów). W orzecznictwie sądów administracyjnych został wyrażony pogląd, który Sąd w niniejszym składzie podziela, że nie każda zabudowa wiąże się z utratą przez działkę charakteru rolnego, bowiem może być na niej nadal prowadzona działalność rolnicza (wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 listopada 2009 r., II SA/Lu 424/09. Lex nr 589177). Należy w szczególności przyjąć, że przeznaczenie działki gruntu pod budowę siedliska gospodarstwa rolnego, w czym mieści się również budowa domu mieszkalnego, również stanowi ustalenie rolniczego sposobu użytkowania gruntów rolnych w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie gruntów. Uzgodnienie więc projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z niezbędnymi obiektami infrastruktury technicznej, zbiornikiem na ścieki sanitarne oraz zjazdem z drogi publicznej, na działkach wykorzystywanych na cele rolne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami, może być pozytywne jeżeli okaże się, że planowany budynek mieszkalny miałby stać się częścią siedliska gospodarstwa rolnego.

Taka sytuacja może zachodzić w niniejszej sprawie.

Jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy wypisu z rejestru gruntów (k. 9 akt administracyjnych), działka nr ewid. 597/16 położona w miejscowości P.M., obejmująca grunty rolne stanowiące użytki rolne w większości klas II-III, będąca przedmiotem wniosku o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z niezbędnymi obiektami infrastruktury technicznej, zbiornikiem na ścieki sanitarne oraz zjazdem z drogi publicznej, stanowi własność skarżącego J. S., ale pozostaje w dzierżawie W. G., dotyczącej gospodarstwa rolnego. Natomiast druga działka oznaczona numerem 597/15, której część tylko jest przedmiotem wniosku o ustalenie warunków zabudowy dla opisanej wyżej inwestycji, stanowi własność Skarbu Państwa i pozostaje w trwałym zarządzie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział, w związku z planowaną budową na niej drogi ekspresowej S-7. Jak wynika z zażalenia J.S., a także z postanowienia Sądu Rejonowego w Jędrzejowie Wydział Ksiąg Wieczystych z dnia [...], sygn. Akt Dz. [...] i postanowienia Wojewody z dnia [...], znak [...] (k. 24 i 26 akt administracyjnych), działka nr 597/15 zabudowana domem i budynkami gospodarczymi skarżącego, który prowadził wcześniej gospodarstwo rolne, została nabyta przez Skarb Państwa pod budowę drogi krajowej S-7 na podstawie ostatecznej decyzji Wojewody Nr [...] z dnia [...] o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej dla przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi ekspresowej S–7. W efekcie J.S. utracił budynki stanowiące wcześniej siedlisko jego gospodarstwa rolnego, co zmusiło go do przeprowadzenia się do pobliskiej miejscowości Diament. Nie można w tej sytuacji wykluczyć, że jego zamiarem jest odtworzenie tego siedliska na sąsiedniej działce oznaczonej numerem 597/16, która pozostała jego własnością. Na przeszkodzie takiemu przypuszczeniu nie stoi też w ocenie Sądu fakt wydzierżawienia przez skarżącego gospodarstwa rolnego wraz z działką nr 597/16, na rzecz osoby trzeciej. Na skutek bowiem braku jakichkolwiek ustaleń organów w tej kwestii, nie jest w sprawie wiadome na jak długo została zawarta ta dzierżawa i czy skarżący po wybudowaniu planowanego domu nie planuje podjęcia działalności rolniczej osobiście, czy też przy pomocy innych osób. Należy bowiem zauważyć, że prowadzenie gospodarstwa rolnego nie musi polegać wyłącznie na osobistym wykonywaniu wszelkich prac niezbędnych dla jego funkcjonowania, ale może być również realizowane poprzez zarządzanie takim gospodarstwem, zwłaszcza w sytuacji zamieszkiwania w nim.

Ponieważ z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 kpa organy obu instancji nie poczyniły żadnych ustaleń na podane wyżej istotne dla wyniku sprawy okoliczności, ani też nie ustaliły, czy skarżący rzeczywiście jest właścicielem gospodarstwa rolnego, o jakiej ewentualnie powierzchni i czy rzeczywiście na przedmiotowej działce planuje odbudowanie swojego utraconego na skutek budowy drogi ekspresowej siedliska, zaskarżone postanowienie jak i poprzedzające je postanowienie organu I instancji podlegały uchyleniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c). w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Stwierdzone przez Sąd naruszenia przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jak wynika bowiem z przedstawionej wyżej, a nie uwzględnionej przez organy administracji wykładni przepisów art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 4 pkt 6 i art. 7 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów, brakujące ustalenia faktyczne mogą doprowadzić do pozytywnego uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowego przedsięwzięcia, w trybie art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu.

Rozpoznając sprawę ponownie, organ I instancji kierując się wszystkimi przedstawionymi wyżej uwagami dokona brakujących w sprawie, wskazanych wyżej ustaleń faktycznych oraz wyda stosowne rozstrzygnięcie eliminując dotychczasowe naruszenia prawa.

Orzeczenie zawarte w punkcie II wyroku oparte zostało na treści art. 152 p.p.s.a.

Na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. Sąd zasądził od organu na rzecz skarżącego 357 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Na kwotę tę złożył się uiszczony przez stronę skarżącą wpis od skargi, wynagrodzenie reprezentującego ją adwokata oraz zwrot wydatków w postaci opłaty skarbowej od udzielonego temu adwokatowi pełnomocnictwa.