II SA/Rz 1043/13

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. Sp. z o.o. (zwanej dalej Spółką) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej zwane SKO lub Kolegium) z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...], wydana w przedmiocie gromadzenia i wykorzystywania odpadów.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące okoliczności faktyczne i prawne: pismem z dnia 17 lutego 2010 r. Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska (dalej zwany WIOŚ) przekazał według właściwości do Wójta Gminy [...] wniosek D. G. oraz S. G. dotyczący uciążliwości spowodowanych działalnością spółki A. sp. z. o. o.

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] Wójt Gminy [...] umorzył postępowanie administracyjne w sprawie gromadzenia i wykorzystania odpadów gruzu i ziemi na działkach nr 892/15, 892/16, 892/17, 892/18 w miejscowości G., będących własnością A. Sp. z o.o. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Wójt wskazał, że zgromadził w aktach sprawy decyzje związane z realizacją inwestycji, celem zbadania czy obejmują one warunki i sposób zagospodarowania odpadów lub mas ziemnych na działkach objętych postępowaniem. Są to:

- decyzja z dnia [...] sierpnia 2009 r., nr [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia p.n. "Budowa budynku produkcyjno-usługowego z częścią biurowo - socjalną na działkach 892/16 i 892/18 w G., realizowana w ramach projektu: Uruchomienie produkcji przeciwpożarowych wielkowymiarowych ścian osłonowych w nowym zakładzie produkcyjnym w G.",

- decyzja o warunkach zabudowy z dnia [...] maja 2008 r., nr [...] p.n. "Budowa budynku produkcyjno-usługowego z częścią biurowo-socjalną, parkingu - na działkach 892/16 i 892/18 w G.",

- decyzja Starosty [...] z dnia [...] lipca 2009 r., nr [...] zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia A. Sp. z o.o., na:

- budowę budynku produkcyjno-usługowego z częścią biurowo - socjalną/kategoria obiektu XVIII/,

- budowę muru ogrodzeniowego pełnego,

- budowę miejsc parkingowych,

- budowę kanalizacji deszczowej

na terenie obejmującym nieruchomości nr ewid.: 892/16, 892/18 położone w miejscowości G.",

- decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...], udzielającą A. Sp. z o.o. pozwolenia na użytkowanie budynku produkcyjno-usługowego z częścią biurowo-socjalną, zlokalizowanego na działce nr 892/18 położonej w G.

W wyniku analizy zanieczyszczenia działek Wójt uznał, że podwyższone stężenie benzo(a)pirenu występujące w glebie na wszystkich działkach poddanych badaniom wynika z naturalnie wysokiej jego zawartości w środowisku. W związku z tym przekroczenie dopuszczalnej wartości stężeń w glebie lub ziemi nie nastąpiło. Sprawozdanie z badań WIOŚ nr [...] z dnia 4 kwietnia 2011 r., nie wykazało, że na działce o nr ew. 892/16 występuje przekroczenie fluorantenu względem wartości dopuszczalnej w glebie, dla grupy rodzajów gruntów C, B, a nawet A. Natomiast wykonane badania zakończone sprawozdaniami Nr [...] i [...], wykazały, że na działkach o nr ew. 892/15 i 892/16 występuje niewielkie przekroczenie dopuszczalnej wartości tej substancji w glebie o 0,02 mg/kg s.m. dla grupy rodzajów gruntów A. Organ przyjął, że niewielkie przekroczenia tej substancji w glebie nie stanowią zagrożenia dla życia, zdrowia oraz pozostałych elementów środowiska. Odnosząc się do zarzutów S. Z. składającego uwagi do: ,,wyników badań, obliczeń i wniosków dołączonych do akt sprawy" organ uznał za uzasadnione przyjęcie stanowiska WIOŚ zawartego w piśmie dnia 10 grudnia 2012 r., nr [...]. W piśmie tym WIOŚ wyjaśnia, że: zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach, odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. Zatem według Wójta przedmiot niniejszego postępowania winien spełniać kryteria definicji odpadu. Jednakże sam fakt, że dana substancja mieści się w jednej z kategorii odpadów wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy - w tym przypadku można by przyjąć Q16 - nie oznacza, że organ winien wydać decyzję na podstawie art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r. Wydanie decyzji na tej podstawie uzależnione jest od wystąpienia dalszych przesłanek z tego przepisu. Należą do nich następujące zachowania: posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się, lub do jej pozbycia jest zobowiązany. W niniejszym stanie faktycznym te przesłanki nie wystąpiły. Nie mógł więc mieć zastosowania art. 34 ustawy o odpadach. Wskazane wyżej okoliczności faktyczne i prawne mogłyby stanowić wystarczające podstawę do umorzenia postępowania z tego powodu, że nawieziona ziemia z uwagi na minimalne przekroczenia wartości zanieczyszczeń i przyczyny ich powstania nie może być zakwalifikowana jako odpad w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 2 w/w ustawy. Argument ten wzmocniono faktem, że także Regionalny Dyrektor Ochrony Środowisk (dalej zwany RDOŚ) decyzją nr [...], umorzył postępowanie w sprawie nałożenia na Spółkę obowiązku przeprowadzenia działań zapobiegawczych lub naprawczych w środowisku. Zakończenie postępowania administracyjnego poprzez wydanie decyzji umarzającej postępowanie jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 105 k.p.a. w związku z art. 34 ustawy o odpadach nie jest możliwe, bowiem z dniem 23 stycznia 2013 r., nastąpiła utrata mocy obowiązującej ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185 poz. 1243 ze zm.) co wynika wprost z art. 252 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21). Nowa ustawa nie zawiera przepisów przejściowych dotyczących postępowań administracyjnych wszczętych, a nie zakończonych do dnia wejścia w życie tej ustawy, w odniesieniu do art. 34 starej ustawy. W końcowej części organ wyjaśnił, że wydając decyzję rozstrzygał według stanu prawnego na dzień orzekania. Skoro akt prawny, na podstawie którego prowadzone było postępowanie nie obowiązuje na dzień wydania decyzji, to okoliczność ta stanowi podstawę do umorzenia postępowania.

Stowarzyszenie [...] reprezentowane przez pełnomocnika S. G. wniosło odwołanie od tej decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Stowarzyszenie zarzuciło Wójtowi wydanie decyzji bez należytej staranności w dochodzeniu do prawdy obiektywnej, w wyniku nieobiektywnego i stronniczego prowadzenia postępowania, błędnej interpretacji przepisów prawa, na podstawie nieprawdziwych i niesprawdzonych dowodów, w wyniku przekroczenia swoich upoważnień, w wyniku niedopełnienia swoich ustawowych obowiązków, z pominięciem istotnych dowód w sprawie.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...], SKO uchyliło zaskarżoną decyzję Wójta w całości i przekazało sprawę do ponownego rozparzenia przez organ I instancji na podstawie art. 138 § 2 K.p.a.. W uzasadnieniu Kolegium wyjaśniło, że sam fakt uchylenia starej ustawy, nie przesądzał o bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego prowadzonego przez Wójta, skoro jednocześnie do porządku prawnego została wprowadzona nowa ustawa. Oznacza to, że sprawa dotycząca składowania mas ziemnych na terenie działek nr 892/15, 892/16, 892/17 i 982/18, położonych w G. powinna być rozstrzygnięta przez organ I instancji merytorycznie, na podstawie przepisu art. 26 nowej ustawy. Kolegium stwierdziło, że ukierunkowanie przez organ I instancji postępowania na ustalenie stopnia oraz przyczyn zanieczyszczenia gleby z terenu spornej nieruchomości było niecelowe w świetle faktu, że nie została spełniona wymagana przesłanka formalna w postaci określenia warunków i sposobu zagospodarowania mas ziemnych. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy był także sposób zakończenia postępowania prowadzonego względem Spółki przez RDOŚ (decyzja z dnia [...] lipca 2012 r.). Przedmiot postępowania prowadzonego przez ten organ jest całkowicie odmienny od przedmiotu postępowania prowadzonego przez Wójta. Odmienne są również materialnoprawne podstawy orzekania przez oba organy. SKO wskazało, że Wójt ponownie rozpoznając sprawę powinien:

- przeprowadzić na terenie nieruchomości objętych postępowaniem oględziny celem ustalenia czy – i jeśli tak, to na których działkach są magazynowane lub składowane masy ziemne (gleba) i ewentualnie w jakiej ilości,

- w razie stwierdzenia, że na w/w działkach są magazynowane lub składane masy ziemne, organ winien ustalić czy są one wyłączone spod regulacji nowej, oraz kto jest ich aktualnym posiadaczem,

- w oparciu o warunki powyższych ustaleń i zgromadzonych dowodów organ winien stwierdzić czy zachodzą przesłanki do zastosowania sankcji przewidzianej w art. 26 nowej ustawy.

Spółka A. Sp. z o.o. reprezentowana przez radcę prawnego skierowała skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (zwany dalej WSA) na decyzję SKO z dnia [...] czerwca 2013 r., wnosząc o jej uchylenie oraz zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie: art. 138 § 2 k.p.a. poprzez jego zastosowania i uchylenie decyzji Wójta mimo, że brak było ku temu podstaw oraz art. 26 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 6 nowej ustawy w sytuacji, gdy w niniejszej sprawie zastosowanie winien mieć art. 34 starej ustawy o odpadach. Skarżąca spółka nie zgodziła się z decyzją SKO i wskazała, że Kolegium błędnie przyjęło, że sam tylko brak przepisów przejściowych prowadzić winien do zastosowania nowej ustawy o odpadach. Podała, że w orzecznictwie prezentowany jest pogląd odmienny, który należy uznać za prawidłowy. Skarżąca podniosła m.in., że art. 246 nowej ustawy winien mieć zastosowanie również do postępowań wszczętych na podstawie art. 34 starej ustawy. Istniejącą lukę prawną należy usunąć poprzez zastosowanie analogii, bowiem zarówno przepisy karne zawarte w starej ustawie jak i regulacja zawarta w art. 34 starej ustawy o odpadach powinny być uznane za przepisy wprowadzające ograniczenie swobody konstytucyjnej związanej z nieograniczonym prawem korzystania z własności nieruchomości. Strona powołała się na konstytucyjną zasadę nie działania prawa wstecz. Zwróciła uwagę, że regulację starej ustawy są bardziej korzystne dla skarżącej. W jej ocenie sam fakt braku przepisów przejściowych, gdy chodzi o normy prawne nakładające na uczestników obrotu prawnego ograniczenia lub też wprowadzające sankcjonowane przez przymus państwowy obowiązki, nie może przesądzać o konieczności stosowania nowej ustawy. Sankcja z art. 34 starej ustawy może mieć zastosowań do mas ziemnych jedynie w przypadku, gdy powyższe będzie zgodne z celem przedmiotowej regulacji, to jest gdy będą one zagrażać życiu i zdrowiu ludzkiemu albo też środowisku naturalnemu.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, z przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji. Kolegium odnosząc się do zarzutów skargi stwierdziło, że żaden z nich nie jest zasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Skarga Spółki okazała się niezasadna, a to spowodowało konieczność jej oddalenia.

W pierwszej kolejności wypada podnieść, iż istota sądowej kontroli administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Sąd administracyjny sprawuje swą kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej – art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Natomiast zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; zwana dalej p.p.s.a.). Stosownie do to tej regulacji, Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Nie okazał się zasadny zarzut oparty na twierdzeniu o konieczności zastosowania w sprawie nieobowiązujących regulacji ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 ze zm.; zwana dalej ustawą o odpadach z 2001 r.). Skarżąca Spółka stoi na stanowisku, że z powodu braku przepisów przejściowych dotyczących postępowań wszczętych i niezakończonych a prowadzonych na podstawie art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r., organy powinny przez analogie stosować art. 246 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21, ze zm.; zwana dalej ustawą o odpadach z 2012 r.). W myśl powyższego przepisu : w sprawach wszczętych i niezakończonych stosuje się dotychczasowe przepisy karne oraz o karach pieniężnych w dotychczasowym brzmieniu, z zastrzeżeniem art. 237. Wskazano w skardze, że cele przepisów karnych jak i cel regulacji art. 34 starej ustawy o odpadach jak i nowej ustawy o odpadach jest analogiczny. Ponadto za tą interpretacją przemawiają przepisy wyższego rzędu w tym reguła ochrony praw nabytych, bowiem przepisy starej ustawy o odpadach są dla skarżącej Spółki bardziej korzystne.

Sąd podziela pogląd SKO, iż w niniejszej sprawie należało stosować przepisy nowej ustawy o odpadach tj. przepis art. 26 tej ustawy. Odwołująca się strona trafnie zwróciła w swym odwołaniu uwagę na znaczenie wypowiedzi TK zawartej w wyroku z dnia 8 listopada 2008 r., sygn. K. 30/06, (OTK-A 2006/10/149, Dz.U. z 2006 r. Nr 206, poz. 1522). Trybunał podkreślił w nim, iż ustawodawca ma dużą swobodę przy wyborze zasad regulujących sytuacje międzyczasowe. Swoboda ta nie jest nieograniczona. Po stronie ustawodawcy istnieje bowiem obowiązek szanowania proceduralnych aspektów zasady demokratycznego państwa prawnego, a w szczególności zasad rzetelnej legislacji. Zasady te - stanowiące przejaw ogólnej zasady ochrony zaufania do państwa i prawa - wyrażają się m.in. obowiązkiem ustawodawcy ustanawiania odpowiedniej vacatio legis oraz należytego uregulowania sytuacji intertemporalnych. Jednakże brak przepisów przejściowych nie przesądza sam przez się o luce w zakresie regulacji intertemporalnej. W polskiej kulturze prawnej zostały wykształcone reguły międzyczasowe, które znajdują zastosowanie w procesie stosowania prawa. Jeżeli brak wyraźnie wyrażonej woli ustawodawcy, sąd i inne organy stosujące prawo muszą kwestię intertemporalną rozstrzygnąć na podstawie tych właśnie reguł, mając wybór między zasadą dalszego działania ustawy dawnej i zasadą bezpośredniego skutku ustawy nowej. Milczenie ustawodawcy co do reguły intertemporalnej należy uznać za przejaw jego woli bezpośredniego działania nowego prawa, chyba że przeciw jej zastosowaniu przemawiają ważne racje systemowe lub aksjologiczne.

Ponieważ przepisy nowej ustawy o odpadach nie nakazywały do spraw wszczętych i niezakończonych a prowadzonych na podstawie art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r. stosować przepisów nieobowiązujących, to należało kierować się aktualnymi regulacjami ustawy o odpadach z 2012 r. Trafnie podkreśla SKO, iż z uwagi na treść art. 6 K.p.a. organ administracji publicznej obowiązany jest stosować te regulacje, które posiadają moc obowiązującą w dniu wydawania rozstrzygnięcia. Ustawa o odpadach z 2001 r. nie posiadała mocy obowiązującej zarówno w chwili wydawania decyzji przez organ odwoławczy jak i organ pierwszej instancji, stąd zarzucanie nieuwzględnienia starych przepisów jest oczywiście niezasadne. Odpowiednikiem regulacji art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r. jest art. 26 ustawy o odpadach z 2012 r. i ten przepis od dnia 23 stycznia 2013 r. (wejście w życie ustawy o odpadach z 2012 r.) wyznaczał ramy sprawy administracyjnej z udziałem skarżącej Spółki. Artykuł 26 nowej ustawy zastąpił wcześniejsze regulacje, co nakazuje przyjąć, iż w niniejszej sprawie nie zaistniała luka prawna, którą należałoby wypełnić inną normą poprzez stosowanie analogii. Zdaniem Sądu, luka prawna istnieje wówczas gdy normy regulują jakąś instytucję w sposób niewyczerpujący, a więc gdy wykładnia znajdująca się w ramach dosłownego brzmienia ustawy nie prowadzi do wniosku odpowiadającego jego ratio legis (por. E. Skomktunowicz, Analogia w prawie administracyjnym, Warszawa 1970 r., s. 36). Brak wypowiedzi ustawodawcy nie oznaczał w tym przypadku konieczności sięgania w drodze analogii do art. 246 ustawy o odpadach z 2012 r. i stosowania nieobowiązujących regulacji art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r. Obowiązywanie regulacji nakładającej obowiązek administracyjny usunięcia odpadów i przedmiotów, do których ustawa o odpadach ma zastosowanie z miejsc nie przeznaczonych do ich gromadzenia, nie pozwala mówić o braku przepisów normujących sytuację administracyjną Spółki. Nowe regulacje zastąpiły regulacje ustawy o odpadach z 2001 r., co jednocześnie uzasadniało ocenę SKO o nielegalności decyzji organu pierwszej instancji o umorzeniu postępowania administracyjnego.

Poglądy o konieczności stosowania przepisów względniejszych dla Spółki także są nietrafione. Stosowanie przepisów względniejszych w toku postępowania jest obowiązkiem organu administracji w zakresie norm przewidujących sankcje administracyjnoprawną. Innymi słowy, jeżeli w toku postępowania administracyjnego zmienia się regulacja nakładająca sankcje, to stosować należy tą, która jest dla strony najmniej dolegliwa. Za przyjęciem dyrektywy nakazującej stosowanie wobec strony przepisów o sankcji względniejszej przemawiają zasady płynące z treści Rekomendacji nr 91 Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie sankcji administracyjnych. W świetle jej postanowień, żadnej sankcji nie można nałożyć z racji czynu, który w czasie popełnienia nie stanowił postępowania sprzecznego z obowiązującymi normami, a w przypadku, gdy odpowiednie normy naruszono w czasie, gdy obowiązywała sankcja mniej uciążliwa, później wprowadzonej sankcji surowszej nie można nakładać, natomiast wejście w życie mniej represyjnych postanowień powinno działać na korzyść osoby, wobec której władza rozważa nałożenie sankcji. W rozpatrywanym przypadku, rodzaj sankcji za gromadzenie mas ziemnych w miejscach do tego nieprzeznaczonych nie uległ zmianie.

Trafnie zaznacza SKO, że z art. 2 ust. 1 ustawy o odpadach z 2001 r. wynikało wprost, że masy ziemne nie stanowiły odpadów, lecz na mocy tego przepisu do postępowania z nimi należało stosować przepisy zawarte w ustawie. Innymi słowny, masa ziemna nie musiała zostać zakwalifikowana jako odpad czyli rzecz w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach, aby organ miał podstawę do wydania orzeczenia o nakazie jej usunięcia na podstawie art. 34 ustawy o odpadach. Podstawy do zastosowania art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r. do mas ziemnych istniały wówczas, jeżeli spełnione były okoliczności określone w art. 2 ust. 1 tej ustawy a więc gdy masy ziemne lub skalne zostały usunięte albo przemieszczone w związku z realizacją inwestycji. Wyłączenie tej regulacji a tym samym wszystkich przepisów ustawy następowało tylko wobec mas ziemnych na warunkach określonych w art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy o odpadach z 2001 r., a więc wówczas gdy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, decyzja o pozwoleniu na budowę lub zgłoszenie robót budowlanych określały warunki i sposób zagospodarowania mas ziemi, a ich zastosowanie nie spowodowało przekroczeń wymaganych standardów jakości gleby i ziemi, o których mowa w ustawie – Prawo ochrony środowiska.

Należy też zważyć, że także art. 2 pkt 2 i 3 ustawy o odpadach z 2012 r., podobnie jak poprzednie regulacje ustawy z 2001 r., nie przesądza o tym, że masy ziemne powinny być odpadami, aby można było względem ich posiadacza stosować jej art. 26, czyli przepis będący odpowiednikiem art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r. Podobnie jak w nieobowiązującym stanie prawnym, po spełnieniu określonych w jego treści warunków, do tak określanych mas należy stosować przepisy tej ustawy o czym przesądza treść art. 2 pkt 2 i 3 ustawy o odpadach z 2012 r. Dlatego SKO prawidłowo nakazało Organowi pierwszej instancji aby ponownie rozpoznając sprawę wyjaśnił czy są magazynowane lub składowane masy ziemne i czy są one wyłączone spod regulacji art. 2 pkt 2 i 3 ustawy o odpadach z 2012 r. oraz kto jest ich aktualnym posiadaczem. Zarówno art. 26 ustawy o odpadach z 2012 r. jak i art. 34 ustawy o odpadach z 2001 r., wyposażają wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w kompetencje do nakazania posiadaczowi odpadów ich usunięcie z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania, wskazując sposób wykonania tej decyzji. Nie można więc również mówić, że sankcja jaka była przewidziana w nieobowiązującej regulacji jest dla posiadacza odpadów, lub przedmiotów do których ustawę należy stosować, względniejsza.

Fakt utraty mocy prawnej ustawy o odpadach z 2001 r. nie spowodował, że sprawa administracyjna nielegalnego gromadzenia odpadów przestała istnieć. Istnieje skoro, w porządku prawnym obowiązuje norma sankcjonująca gromadzenie oprócz odpadów także gleby w miejscach do tego nieprzeznaczonych i jednocześnie może mieć ona zastosowanie do gleby niezanieczyszczonej z mocy art. 2 pkt 3 ustawy o odpadach z 2012 r. Innymi słowy, organ pierwszej instancji był obowiązany przeciwdziałać sytuacjom podlegającym hipotezie art. 26 ustawy o odpadach.

Nie okazał się trafny także zarzut naruszenia przez SKO art. 138 § 2 K.p.a. W świetle brzmienia tej regulacji: organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. SKO wykazało przekonująco, że Wójt wydał decyzję z naruszeniem przepisów postępowania, w sprawie istniał konieczny do wyjaśnienia zakres okoliczności faktycznych mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie. Nie można pominąć, że Kolegium wskazało organowi pierwszej instancji także okoliczności jakie winien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Tym samym, spełnione zostały warunki dopuszczające skasowanie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wójtowi Gminy [...] na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Sąd rozpoznając skargę nie dopatrzył się innych niż podniesione w skardze naruszeń prawa dających podstawę do uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji SKO.

Powyższe względy zadecydowały o oddaleniu skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. O kosztach postępowania nie orzekano z uwagi na treść art. 200 p.p.s.a.