VII SA/Wa 1828/13

Uzasadnienie

Starosta [...] decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36, art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm., zwana dalej k.p.a.), zatwierdził projekt budowlany i udzielił J. P. pozwolenia na budowę trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych z garażami w bryle w zabudowie szeregowej na dz. nr ew. [...],[...],[...]obr. [...] w [...] (kategoria obiektu I, III).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż spełniono wymagania określone w art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, wobec czego brak było podstaw do odmowy wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W odniesieniu do zarzutów podniesionych przez B. K. w piśmie z dnia 18 marca 2013 r. Starosta [...] wyjaśnił, iż organ administracji architektoniczno-budowlanej dokonuje sprawdzenia projektu budowlanego pod kątem spełnienia warunków określonych w art. 35 Prawa budowlanego, nie jest natomiast kompetentny aby sprawdzać zgodność projektu architektoniczno-budowlanego z przepisami prawa. Takie prawo ma osoba sporządzająca projekt budowlany posiadająca odpowiednie uprawnienia budowlane, będąca członkiem właściwej izby samorządu zawodowego, potwierdzonym zaświadczeniem wydanym przez tą izbę.

Odnośnie zarzutów nie dotrzymania warunków określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego osiedla M. i terenu Szpitala [...] w [...] (uchwała nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dn. [...].10.2006 r.) w zakresie minimalnej powierzchni biologicznie czynnej, organ podniósł, iż zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 15 przez powierzchnię biologicznie czynną rozumie się "część działki budowlanej, na gruncie rodzimym, która pozostaje niezabudowana i nieutwardzona zgodnie z definicją zawartą w przepisach odrębnych", natomiast zgodnie z § 40 ust. 3 pkt 4 niniejszego planu należy zachować minimum 45 % powierzchni biologicznie czynnej na działce. Organ zaznaczył, iż z przedstawionego przez inwestora projektu wynika, że niniejsza wartość została zachowana (na dz. nr ew. [...] zachowano 59,1 % powierzchni biologicznie czynnej, na dz. nr ew. [...] zachowano 45,42 % powierzchni biologicznie czynnej, natomiast na dz. nr ew. [...] zachowano 49,78 % powierzchni biologicznie czynnej).

Odnosząc się do zarzutów niezgodności projektu budowlanego z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w części określającej zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego oraz nie dotrzymania warunków zawartych w § 40 ust 2 pkt c), który określa "obrzeżne lokowanie zabudowy dla zachowania ogrodów wewnątrz kwartałów zabudowy", organ wskazał, iż lokalizacja zabudowy jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, gdyż budynki zostały zlokalizowane możliwie w taki sposób, aby spełnić niniejszy warunek oraz pozostałe warunki określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego tj. m.in. dostosowanie zabudowy do nieprzekraczalnych linii zabudowy. Ponadto, organ stwierdził, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala dla terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej MN precyzyjnie określone parametry charakteryzujące budynki i ich lokalizację w odniesieniu do granic nieruchomości, nie wskazując jednocześnie definicji pojęcia willowego charakteru zabudowy. W związku z powyższym nie ma podstaw do twierdzenia, że zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna szeregowa nie spełnia ustaleń ww. planu. Zaznaczył także, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązuje od 2006 r., a jego zapisy są wiążące i brak jest podstawy do formalnego zakwestionowania ustaleń ww. planu, a tym bardziej wstrzymywania wydawania pozwoleń na budowę w oparciu o jego zapisy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła B. K.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 82 ust. 3 Prawa budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania B. K., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż z przeprowadzonej analizy materiału dowodowego wynika, iż inwestor wypełnił wszystkie obowiązki nałożone przepisem art. 32 pkt 1 i 2 oraz art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Złożył prawidłowo wypełnione oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, projekt zagospodarowania działki został sporządzony zgodnie z art. 34 Prawa budowlanego i spełnia wymagania § 8 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 27 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r., poz. 462) i jest zgodny z przepisami techniczno-budowlanymi. Ponadto, projekt budowlany został sporządzony przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia budowlane, posiada informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, wymagane opinie, uzgodnienia. Inwestycja jest zgodna z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego osiedla M. i terenu Szpitala [...] w [...] uchwalonym Uchwałą nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] października 2006 r. (Dz. U.z dn. [...] grudnia 2006r., nr [...] poz. [...]).

Organ zaznaczył, iż projektant ma obowiązek zapewnić sprawdzenie projektu architektoniczno-budowlanego pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w odpowiedniej specjalności lub rzeczoznawcę budowlanego. Projektant, a także sprawdzający do projektu budowlanego dołączają oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Dodał, że w związku ze złożeniem w projekcie budowlanym ww. oświadczenia projektant bierze pełną odpowiedzialność za zgodność tego projektu z prawem.

Wojewoda [...] podkreślił, iż zamierzona inwestycja nie wpłynie negatywnie na środowisko, jak też nie wprowadzi ograniczeń dla strony skarżącej w swobodnym korzystaniu z nieruchomości do której posiada tytuł prawny. Inwestycja nie stwarza również zagrożenia dla działek sąsiednich. Organ wskazał również, iż ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich nie jest bezgraniczna i podlega ograniczeniom wynikającym z ustaw. Ochrona ta w prawie budowlanym nie może oznaczać w praktyce konieczności wyrażenia zgody na budowę przez właścicieli sąsiednich działek. W razie konfliktu interesów właścicieli nieruchomości, a więc inwestora i właściciela nieruchomości sąsiedniej, optymalne korzystanie z ich praw wiąże się z reguły z wprowadzeniem ograniczeń w korzystaniu z jednej z tych nieruchomości lub obydwu.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skarżącej odnośnie niezgodności planowanej inwestycji w miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego organ podniósł, iż inwestycja będzie zlokalizowana na terenie, którego podstawowym przeznaczeniem jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, bliźniacza i szeregowa. Stwierdził, że przy realizacji inwestycji zostaną zachowane wszystkie parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu wskazane w miejscowym planie obowiązującym na tym terenie.

Odnośnie kwestii zacienienia działki skarżącej, organ wskazał, iż w dokumentacji znajduje się analiza nasłonecznienia, z której wynika, że nasłonecznienie budynku leżącego na sąsiedniej działce jest zachowane. W związku z powyższym uznać należy, iż analiza przesłaniania, nasłonecznienia udowadnia, że usytuowanie budynku sąsiada oraz odległość między budynkami jest zgodna z warunkami technicznymi jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Wojewoda [...] stwierdził, iż zgodnie z art. 35 ust. 2 pkt 4 Prawa budowlanego w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Organ stanął na stanowisku, że żadne przepisy prawa nie mogą zakazać realizacji inwestycji w przypadku spełnienia przez inwestorów wszystkich obowiązków nałożonych przepisami prawa.

Skargę na powyższą decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła B. K., wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z § 40 pkt 2 litera a), c) i litera f) Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] października 2006 r., [...] (Dz. Urz. Woj. [...], nr [...], poz. [...]), poprzez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż projekt budowlany przedłożony, w zaskarżonym postępowaniu jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;

- art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 27 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego.

2) naruszenie przepisów postępowania:

- art. 6 k.p.a., poprzez zastosowanie nieprawidłowej interpretacji przepisów prawa materialnego, znajdujących zastosowanie w sprawie będącej przedmiotem postępowania, co pozostaje w sprzeczności z zasadą praworządności;

- art. 7 k.p.a., poprzez niepodjęcie wszystkich czynności niezbędnych do prawidłowego rozpoznania stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a także art. 77 k.p.a., poprzez nie wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego.

W rozwinięciu zarzutów skargi skarżąca wskazała m.in., iż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zawierającym w większości opis dotychczasowego przebiegu postępowania w sprawie, organ odwoławczy odniósł się do zarzutów odwołania w bardzo lakoniczny sposób. B. K. stwierdziła, iż dokonując zgodności projektu budowlanego z przepisami prawa organ nie odniósł się do wielokrotnie prezentowanego przez nią stanowiska wskazującego, iż dokumentacja budowlana przedstawiona przez inwestora, ze względu na wielość błędów, niejasności i mnogość naniesionych poprawek jest w istocie nieczytelna. Organ administracji w żadnej mierze nie odniósł się m.in. do dowodu przedstawionego na tę okoliczność tj. arkuszu [...] przekrój [...] gdzie nie zaprojektowano ścianki kolankowej oraz ścianki pod belkę kalenicową, pozostawiając je w starej wysokości (tj wysokości, która nie odpowiadała naniesionym poprawkom). Zdaniem strony skarżącej, niejasność i nieczytelność dokumentacji budowlanej przedstawionej przez inwestora, powinno skutkować, wezwaniem inwestora do uzupełnienia braków w trybie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego.

Skarżąca stwierdziła ponadto, iż wszystkie przedstawione w uzasadnieniu decyzji argumenty organu, dotyczące prawa inwestora do zabudowy nieruchomości gruntowej zachowują więc swoją ważkość, wyłącznie pod warunkiem, iż zamierzenie budowlane inwestora jest zgodne z przepisami.

B. K. wskazała, iż relewantny w przedmiotowej sprawie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w stosunku do kwartału [...], na którym znajdują się działki objęte projektem budowlanym, przewiduje zabudowę jednorodzinną o willowym charakterze, zharmonizowaną architektonicznie z otoczeniem. Pojęcie "zharmonizowania z otoczeniem" jest bezpośrednio zdefiniowane w § 5 pkt 21 planu, który stanowi, iż należy przez to rozumieć skomponowanie formy przestrzennej, (bryły, elewacji, zabudowy) z uwzględnieniem cech przestrzennych i dekoracyjnych obiektów otaczających, takich jak wysokość i inne wymiary, kształt dachu, artykulacja ścian, rytm okien i innych otworów i wielkość okien, w sposób tworzący z obiektu nowopowstałego harmonijną całość z otoczeniem. Skarżąca zaznaczyła, iż pojęcia willa, willowy charakter, nie posiada definicji normatywnej. Jednakże posługując się językowym i potocznym pod rozumieniem tego pojęcia, należy przyjąć, iż odnosi się ono do jednorodzinnej, wolnostojącej zabudowy, otoczonej wolną przestrzenią. Według Uniwersalnego Słownika języka polskiego PWN (Warszawa, 2003 PWN) willa oznacza niewysoki dom mieszkalny, wolnostojący, zwykle jednorodzinny, otoczony ogrodem lub parkiem; dawniej także: dom letni za miastem, letnia rezydencja. Strona skarżąca wskazała, iż inwestor jest zobowiązany do dostosowania charakterystyki nowo planowanego budynku do charakterystyk budynków już istniejących w pobliżu planowanej inwestycji, a także do zachowania willowego charakteru samego budynku. Brak zachowania takich wymogów, powoduje sprzeczność projektu budowlanego z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a tym samym stanowi o braku podstawy prawnej do wydania pozytywnej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę.

Nadto, w ocenie skarżącej, wbrew stanowisku przyjętemu w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zachowanie przy realizacji projektu wszystkich parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu nie jest warunkiem wystarczającym do uznania, iż projekt budowlany jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Po pierwsze wynika to z faktu, iż parametry i wskaźniki określone w § 40 ust. 3 planu są tylko z jednymi z wielu przepisów regulujących zagospodarowanie przestrzenne kwartału [...], którego dotyczy zaskarżona decyzja. Zagospodarowanie przestrzenne tego terenu jest równocześnie regulowane przez ust. 2 powyższego paragrafu, przewidującego zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, w szczególności zaś przez istotne z punktu widzenia twierdzeń skarżącej, litery a) oraz f) ww. ust. 2, stanowiące o konieczności zachowania willowego charakteru zabudowy i zharmonizowania jej z otoczeniem. Według skarżącej tylko taki projekt budowlany, który w pełni respektowałby wszystkie przepisy planu mógłby zostać uznany za spełniający wymóg zgodności z planem określony w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Po drugie, wykładnia funkcjonalna wzajemnego stosunku przepisów § 40 ust. 2 planu zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego oraz § 40 ust. 3 planu - parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, prowadzi według skarżącej do wniosku, iż parametry i wskaźniki określone § 40 w ust. 3, stanowią takie uszczegółowienie zasad ochrony, że przewidują wyłącznie pewne minimum ochrony zasad określonych w § 40 ust. 2. Świadczą o tym m.in. pkt 3,4 oraz 5 ww. ustępu trzeciego, przewidujące maksymalne powierzchnie zabudowy, powierzchni czynnej oraz maksymalną wysokość zabudowy. Według skarżącej zasady określone w ust. 2, a szczególności literach a) i f) ustępu 2, należy stosować tym samym w każdej sytuacji faktycznej, także w przypadku formalnego spełniania limitów określonych w ust. 3. Tylko w ten sposób, według skarżącej, można zachować cele i intencje uchwałodawcy wynikające z przepisów planu zagospodarowania przestrzennego, a w szczególności § 40 ust. 2 tego planu.

Skarżąca stanęła na stanowisku, iż budowa trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych z garażami o całkowitej długości 27 mb wg projektu budowlanego zatwierdzonego zaskarżoną decyzją, nie spełnia wymogów zachowania willowego charakteru osiedla w kwartale [...], a także nie spełnia wymogów przepisu o zabudowie zharmonizowanej z otoczeniem, nie będąc dostosowaną do parametrów i charakteru zabudowy na działkach sąsiednich.

Z podobnych powodów, w ocenie skarżącej, projekt budowlany narusza przepisy § 40 ust. 2 lit c) planu, stanowiące o zasadzie obrzeżnej zabudowy do zachowania ogrodów wewnątrz kwartałów zabudowy. B. K. wskazała, iż pomimo wielokrotnego podnoszenia tego zarzutu, także w odwołaniu, organ odwoławczy nie odniósł się w jakikolwiek sposób do tej kwestii. Organ pierwszej instancji stwierdził jedynie, iż "lokalizacja zabudowy jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, gdyż budynki zostały zlokalizowane możliwie w taki, sposób by spełnić niniejszy warunek. Według skarżącej, zasada określona w § 40 ust 2 lit c) planu powinna być spełniona nawet w sytuacji, gdy zabudowa mieszkaniowa jest dostosowana do nieprzekraczalnej linii zabudowy, a lokalizacja bryły budynku w możliwie w taki sposób by spełniać warunki określone w § 40 ust 2 lit. c) jest niewystarczająca. Zdaniem skarżącej, planowana inwestycja, poprzez usytuowanie brył budynku według projektu budowlanego, nie spełnia warunku obrzeżności lokowania budynku, tym samym złamana została zasada zachowania ogrodów wewnątrz kwartału [...], tak jak ma to miejsce na sąsiednich działkach.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż skarżąca B. K. posiada przymiot strony w postępowaniu dotyczącym projektowanego zamierzenia inwestycyjnego. Okoliczność ta wynika z decyzji Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], o pozwoleniu na budowę, w której to wskazano, iż obszar oddziaływania obiektu obejmuje min. dz. nr ew. [...] obr. [...] w [...], stanowiąca własność skarżącej. Zgodnie zaś z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu.

Zgodnie z art. 4 Prawa budowlanego każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami.

Wskazać należy, iż decyzja o pozwoleniu na budowę nie ma charakteru uznaniowego, lecz związany. Inwestor obowiązany jest wypełnić określone warunki wynikające z przepisów prawa, rolą zaś organu jest sprawdzenie przedłożonej dokumentacji przez pryzmat art. 35 ust. 1 i art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego. W razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 art. 35 oraz w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego).

Art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego stanowi, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; oraz

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W cytowanym przepisie art. 35 Prawa budowlanego został określony zakres działania organu administracji architektoniczno-budowlanej przy zatwierdzaniu projektu budowlanego i wydawaniu pozwolenia na budowę. Warto zwrócić uwagę, że właściwy organ pozbawiony jest możliwości ingerencji w zawartość merytoryczną projektu – ocenie może podlegać jedynie zgodność przyjętych rozwiązań z prawem i to w zakresie ściśle określonym w ustawie. Dopuszczalne jest jedynie sprawdzenie zgodności projektu budowlanego (a więc projektu zagospodarowania działki i projektu architektoniczno-budowlanego) z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz wymaganiami ochrony środowiska. Projekt zagospodarowania działki lub terenu podlega sprawdzeniu tylko pod kątem zgodności z przepisami, w tym zwłaszcza techniczno – budowlanymi (np. warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie). Do obowiązków organu administracji architektoniczno – budowlanej należy również sprawdzenie kompletności projektu budowlanego, w tym czy posiada on wszystkie wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia (art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego), a także sprawdzenie, czy projekt ten został sporządzony przez osobę posiadającą właściwe (w rozumieniu przepisów rozdziału 2 ustawy) uprawnienia budowlane.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy organy administracji obu instancji uznały, Sąd podziela tą ocenę, że inwestor wypełnił wszystkie obowiązki nałożone przepisem art. 33 ust. 2 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego, tj. do wniosku o pozwolenie na budowę dołączył: 1) cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7; 2) oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Ponadto spełnione zostały wymogi określone w powołanym wyżej art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, a mianowicie inwestycja zgodna jest z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego osiedla M. i terenu Szpitala [...] w [...] (uchwalonym Uchwałą nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] października 2006 r. (Dz. U. z dnia [...] grudnia 2006 r., nr [...] poz. [...]). Projekt budowlany został sporządzony przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia budowlane, posiada informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, wymagane opinie, uzgodnienia. Projekt zagospodarowania działki został sporządzony zgodnie z art. 34 Prawa budowlanego i spełnia wymagania § 8 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 27 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r., poz. 462) i jest zgodny z przepisami techniczno-budowlanymi. Nie można się też dopatrzyć, aby projekt budowlany naruszał § 6 ust. 1 ww. Rozporządzenia. Wprawdzie projekt budowlany zawiera różnorakie poprawki, jednakże nie można uznać, że jest on nieczytelny. Co więcej, jak wskazano wyżej, organ administracji nie może ingerować w zawartość merytoryczną projektu. Organ architektoniczno-budowlany nie jest uprawniony do badania zgodności projektu budowlanego z przepisami techniczno-budowlanymi lub z innymi przepisami prawa poza przepisami określającymi wymogi ochrony środowiska. Wynika to z treści art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego i faktu uchylenia z dniem 11 lipca 2003 r. przepisu art. 35 ust. 2 tej ustawy, który określał, że właściwy organ może badać zgodność projektu architektoniczno-budowlanego z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi i obowiązującymi Polskimi Normami, w zakresie określonym w art. 5 (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2011 r., sygn. akt VIII SA/Wa 377/11, Lex nr 1156026). Obowiązek sporządzenia projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym techniczno-budowlanymi oraz zasadami wiedzy technicznej spoczywa na projektancie, który jest obowiązany złożyć stosowne oświadczenie.

Odnosząc się do zarzutów skarżącej odnośnie niezgodności planowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stwierdzić należy, iż nie znajdują one uzasadnienia.

Bezspornym jest, iż planowana inwestycja, zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego osiedla M. i terenu Szpitala [...] w [...] (uchwalonym Uchwałą nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] października 2006 r. (Dz. U. z dnia [...] grudnia 2006 r., nr [...] poz. [...]), zlokalizowana jest na terenie oznaczonym symbolem [...] (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej). Jako podstawowe przeznaczenie terenu wskazano: zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojąca, bliźniaczą i szeregową (§ 40 ust. 1 pkt 1 Planu). Określając zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego wskazano m.in. na konieczność: zachowania willowego charakteru zabudowy, obrzeżnego lokowania zabudowy dla zachowania ogrodów wewnątrz kwartałów zabudowy, realizowania zabudowy według zharmonizowanej wysokości, form architektonicznych, kolorystyki pokryć i elewacji oraz małej architektury.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, iż Plan nie definiuje pojęcia "willa", "willowy charakter", brak jest także normatywnej definicji tego pojęcia. Według słownika języka polskiego, willa to dawniej: niewielki pałacyk podmiejski z założeniem ogrodowym, obecnie: domek jednorodzinny (Mały słownik języka polskiego pod redakcją Stanisława Skorupki, Haliny Auderskiej, Zofii Łempickiej de Bondy, wyd. PWN 1968 r.). Definicja budynku mieszkalnego jednorodzinnego znajduje się natomiast w ustawie Prawo budowlane. Zgodnie z art. 3 ust. 2 a) Prawa budowlanego, pod pojęciem tym należy rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

W niniejszej sprawie, Plan dopuszcza możliwość zabudowy szeregowej, ponadto, projekt budowlany obejmuje realizację budynków mieszkalnych jednorodzinnych, o dwóch lokalach mieszalnych, co jest zgodne z definicją budynku mieszkalnego jednorodzinnego, zawartą w powołanym art. 3 ust. 2a) Prawa budowlanego. Budynki również zostały zlokalizowane w ten sposób, aby spełnić warunek obrzeżnego lokowania zabudowy dla zachowania ogrodów wewnątrz kwartałów zabudowy, jak również warunek dostosowania do nieprzekraczalnej linii zabudowy (§ 40 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 Planu). Wprawdzie, co podniosła skarżąca, organ odwoławczy nie odniósł się do tej kwestii, jednakże ustosunkował się do niej organ I instancji w swojej decyzji, wskazując, że "budynki zostały zlokalizowane możliwie w taki sposób, aby spełniać niniejszy warunek oraz pozostałe warunki określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego t.j. m.in. dostosowanie zabudowy do nieprzekraczalnych linii zabudowy". W ocenie Sąd, nie można wywieść, iż lokalizacja budynków jest całkowicie sprzeczna z warunkiem obrzeżnego lokowania zabudowy dla zachowania ogrodów wewnątrz kwartałów zabudowy, albowiem nawet minimalne spełnienie tego warunku, jak w niniejszej sprawie, powoduje, że jest on zachowany.

Nie można także uznać, iż sporna inwestycja, jest niezgodna z pozostałymi warunkami Planu, w szczególności zawartymi w § 40 ust. 3, odnośnie m.in. zachowania maksymalnej powierzchni zabudowy, powierzchni biologiczno czynnej, czy też maksymalnej wysokości budynku. W § 40 ust. 3 pkt 3 Planu wskazano, iż powierzchnia zabudowy i utwardzenia terenu powinna wynosić do 55 %. Z projektu zagospodarowania terenu wynika, iż warunek ten został spełniony, albowiem współczynnik ten kształtuje się następująco: działka nr ew. [...]– 40,89 %, nr ew. [...]– 54,58 %, nr ew. [...]– 50,2%. W zakresie zaś powierzchni biologiczno czynnej Plan przewiduje zachowanie co najmniej 45 % tej powierzchni (§ 40 ust. 3 pkt 4). Także i w tym zakresie warunek ten został spełniony, bowiem na działce nr ew. [...]zachowano 59,1%, nr ew. [...]– 45,42 %, nr ew. [...]– 49,78 %. Wysokość budynków nie przekracza zaś 12 metrów (§ 40 ust. 3 pkt 5).

Z projektu zagospodarowania działki wynika także, iż przeprowadzono analizę przesłaniania i nasłonecznienia budynku należącego do skarżącej, która prowadzi do jednoznacznego stwierdzenia, iż warunki techniczne w tym zakresie zostały zachowane.

Reasumując, stwierdzić należy, iż kontrolowane rozstrzygnięcia zostały wydane zgodnie z prawem. W sytuacji spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej, nie mógł odmówić wydania pozwolenia na budowę.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę jako nieuzasadnioną oddalił.