II SA/Bd 1002/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Starosta T., na podstawie art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, umorzył postępowanie w zakresie uzgodnienia projektu decyzji Wójta Gminy Ł. w sprawie warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na realizacji trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz trzech budynków garażowo-gospodarczych na działce nr 171/10 w miejscowości[...].

W uzasadnieniu Starosta T. wskazał, że Wójt Gminy Ł. zwrócił się na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym o uzgodnienie projektu decyzji o warunkach zabudowy w zakresie ochrony gruntów rolnych dla ww. zamierzenia inwestycyjnego. Działkę na której realizowane ma być przedsięwzięcie w dokumentach ewidencji gruntów oznaczono jako grunty klasy RIIIb. Organ uznał, że w związku ze zmianą ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nastąpiła utrata jego właściwości w zakresie uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy na gruntach klas I – III, co skutkuje obowiązkiem umorzenia postępowania. W opinii Starosty zgodnie z nowym brzmieniem art. 7 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a grunty rolne stanowiące użytki rolne klas I – III wymagają zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

W odwołaniu od powyższej decyzji K. W., D. R. i D. S. zarzucili naruszenie przepisów postępowania w postaci braku konstytutywnych cech decyzji - nieoznaczenie stron postępowania oraz wydanie decyzji w oparciu o stan prawny inny niż obowiązujący na dzień orzeczenia. Wyjaśnili, że wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy wnieśli dnia 7 maja 2013 r., a zmieniony stan prawny obowiązuje od dnia 26 maja 2013 r., wobec czego Starosta T. winien dokonać uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy i nie był władny kończyć postępowania poprzez jego umorzenie. Z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy skarżący wystąpili do innego organu niż Starosta T. i nie on winien decydować o ewentualnym umorzeniu postępowania. Starosta w ramach swoich kompetencji winien dokonać uzgodnienia lub też takiego uzgodnienia odmówić i nie może zastępować organu właściwego do wydania decyzji w merytorycznym rozpatrywaniu oraz rozstrzyganiu sprawy. Wnieśli o uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w[...], na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy uznał, że nieruchomość objęta planowaną inwestycją jest wykorzystywana na cele rolne, bowiem oznaczona jest w ewidencji gruntów i budynków jako użytek RIIIb. Wobec tego w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne wymaga zgody, o której mowa w ust. 2 wskazanego artykułu i dokonuje się go w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Natomiast w myśl znowelizowanego art. 7 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I – III wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Ustawa zmieniająca nie zawiera przepisów przejściowych, co w opinii Kolegium jest wyrazem woli ustawodawcy bezpośredniego działania nowego prawa. Istotny jest stan prawny w dacie orzekania, a nie wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania decyzji o warunkach zabudowy.

Zdaniem organu odwoławczego teren objęty planowaną inwestycją nie uzyskał zgody, o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a sam projekt decyzji o warunkach zabudowy stracił na aktualności po dokonaniu wskazanej wcześniej nowelizacji przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Z kolei z uwagi na nieaktualność projektu decyzji o warunkach zabudowy, postępowanie przed organem uzgadniającym - Starostą T. stało się bezprzedmiotowe. Kolegium wyjaśniło również, że umorzenie postępowania w sprawie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy w zakresie ochrony gruntów rolnych, nie oznacza umorzenia postępowania "głównego" zmierzającego do wydania decyzji o warunkach zabudowy. Nadto organ odwoławczy nie podzielił stanowiska skarżących dotyczącego niewskazania stron postępowania w decyzji organu I instancji, bowiem art. 107 § 1 k.p.a. nie określa konkretnie miejsca, w którym powinny być wskazane strony postępowania. Z punktu widzenia prawidłowości decyzji bez znaczenia jest, w którym miejscu strony zostaną wymienione, ważne natomiast jest żeby były jednoznacznie określone.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy K. W., D. R. i D. S. wnieśli o uchylenie decyzji SKO z dnia [...] r. jako naruszającej prawo oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zdaniem skarżących czynności uzgodnieniowe odbywają się w trybie art. 106 k.p.a. i właściwą formą rozstrzygnięcia w takim postępowaniu jest postanowienie, na które służy zażalenie. Organ współdziałający uczestniczy jedynie w czynnościach postępowania administracyjnego, biorąc udział w załatwieniu sprawy przez wyrażenie stanowiska w zakresie swojej właściwości. Stanowisko, jakie w formie postanowienia winien zająć organ nie rozstrzyga o istocie sprawy ani jej nie kończy.

Skarżący ponownie podnieśli, iż Starosta T. w wydanej decyzji nie określił stron postępowania, bowiem w ich opinii za takie określenie nie można uznać wskazania ich w rozdzielniku. Zdaniem skarżących w przypadku decyzji deklaratoryjnych, stwierdzających ukształtowanie się stosunku administracyjnego z mocy samego prawa we wcześniejszym okresie, stosować należy przepisy obowiązujące w chwili konkretyzacji tego stosunku, na mocy których doszło do powstania stosunku prawnego. Z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy wystąpili 7 maja 2013 r., Wójt Gminy Ł. skierował do Starosty T. projekt decyzji o warunkach zabudowy w dniu [...] r., a nowy stan prawny obowiązuje od dnia 26 maja 2013 r.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - zwana dalej w skrócie: "p.p.s.a."), zgodnie z którym Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W myśl art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji bądź postanowienia w całości albo w części następuje wyłącznie wtedy, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a); naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b); inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Przedmiotem sądowej kontroli jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty T. z dnia [...]r., którą organ I instancji umorzył postępowanie w sprawie uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy w zakresie ochrony gruntów rolnych dla planowanego przez skarżących zamierzenia inwestycyjnego.

Konieczność uzgodnienia wynika z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 647), zwanej dalej: "u.p.z.p.", który stanowi, że decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt (burmistrz, prezydent miasta) po uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust. 4 i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi. Przepis art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. przewiduje konieczność uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych - w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne i leśne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami. Za tego rodzaju nieruchomości uznaje się nieruchomości wykazane w katastrze nieruchomości jako użytki rolne albo grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione, a także wchodzące w skład nieruchomości rolnych użytki kopalne, nieużytki i drogi, jeżeli nie ustalono dla nich warunków zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami Dz. U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651).

Stosownie do artykułu 61 ust. 1 u.p.z.p. wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia określonych w tym przepisie warunków. Jednym z nich jest ten, ażeby teren objęty wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1 (pkt 4) oraz by decyzja była zgodna z przepisami odrębnymi (pkt 5). Przepisami tymi są między innymi przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Postępowanie uzgodnieniowe jest postępowaniem prowadzonym w ramach postępowania głównego, którego przedmiotem jest ustalenie warunków dla realizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego. Celem procedury uzgodnieniowej przewidzianej w art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p. jest kontrola dokonywana przez wyspecjalizowany w danej dziedzinie organ, czy np. nie nastąpi lokalizacja inwestycji nie dającej się pogodzić z rolnym lub leśnym przeznaczeniem gruntu. Organ uzgodnieniowy w zakresie swoich właściwości opiniuje projekt decyzji o warunkach zabudowy dla planowanego przez inwestora zamierzenia wyłącznie z punktu widzenia przepisów prawa powszechnie obowiązującego, regulujących daną kwestię, wskazując na możliwość lub brak możliwości zrealizowania inwestycji. Organ współdziałający zajmuje stanowisko uzgadniając projekt danej decyzji o warunkach zabudowy lub też odmawia takiego uzgodnienia. Uzgadnia on więc pozytywnie lub negatywnie (w zakresie swojej właściwości) konkretną treść projektowanego rozstrzygnięcia.

Organem właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych jest starosta. Starosta T. natomiast powołując się na art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych wywiódł, iż nie jest on organem właściwym do uzgodnienia projektu przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy, ze względu na zmianę treści wskazanego przepisu. Wyjaśnił, że w związku ze zmianą przepisów utracił on swoją właściwość w zakresie uzgadniania decyzji o warunkach zabudowy na gruntach klas I-III, co jego zdaniem skutkować musiało umorzeniem postępowania uzgodnieniowego, na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] zaskarżoną decyzją utrzymało w mocy decyzję Starosty T., podzielając stanowisko o bezprzedmiotowości postępowania uzgodnieniowego co do projektu decyzji o warunkach zabudowy, w związku ze zmianą brzmienia art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych w zakresie stanowiącym podstawę do jego umorzenia z uwagi na brak właściwości starosty w dacie orzekania.

Stanowisko organów orzekających w sprawie, w ocenie Sądu, nie jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (w dacie orzekania przez organy tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., Nr 121, poz. 1266 ze zm.), reguluje zasady ochrony gruntów rolnych i leśnych. Ochrona gruntów rolnych polega między innymi na ograniczaniu przeznaczania ich na cele nierolnicze lub nieleśne oraz zapobieganiu procesom degradacji i dewastacji gruntów rolnych oraz szkodom w produkcji rolniczej, powstającym wskutek działalności nierolniczej i ruchów masowych ziemi (art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2). Przez przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne rozumie się, w myśl art. 4 pkt 6 ww. ustawy, ustalenie innego niż rolniczy lub leśny sposobu użytkowania gruntów rolnych. W myśl art. 5 ust. 1, jeżeli przepisy ww. ustawy nie stanowią inaczej, właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych jest starosta.

Z kolei art. 7 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ust. 2 pkt 1 wskazano natomiast, że przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I – III wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

Użyte przez ustawodawcę w cyt. przepisie pojęcie "zgodny na zmianę przeznaczenia" gruntów rolnych na cele nierolnicze jest innym niż "uzgodnienie" projektu decyzji o warunkach zabudowy, o którym mowa w art. 53 ust 4 pkt 6 u.p.z.p. W orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie podnoszono, iż uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy, na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 w związku z art. 60 ust. 1 u.p.z.p. nie można utożsamiać ze zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, o której mowa w art. 7 ustawy z 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ponieważ zgoda ta jest związana ze zmianą przeznaczenia gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W konsekwencji organem właściwym do uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne jest organ określony w art. 5 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (por. postanowienie NSA z dnia 18 grudnia 2009 r. sygn. akt II OW 70/09, wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 marca 2013 r. sygn. akt II SA/Kr 84/13, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Wr 168/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 maja 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 71/11). Starosta T. w przedmiotowej sprawie mylnie określił swoją rolę w postępowaniu uzgodnieniowym jako organu wydającego zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych, w sytuacji gdy jego zadaniem było tylko i wyłącznie uzgodnienie (pozytywne lub negatywne) przedłożonego mu przez Wójta Gminy Ł. projektu decyzji o warunkach zabudowy dla planowanej inwestycji. W niniejszym postępowaniu, działając jako organ uzgodnieniowy, starosta nie miał wydawać zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych, bowiem stosownie do przywołanego art. 7 ust. 2 pkt 1 starosta nie byłby w tym zakresie organem właściwym. Rolą Starosty T. w przedmiotowym postępowaniu było jedynie przedstawienie opinii w zakresie zgodności planowanej inwestycji z przeznaczeniem gruntów rolnych, na których planowana jest inwestycja i określonymi przepisami ich ochrony. W sytuacji natomiast, w której organ uznałby, że planowana inwestycja nie daje się pogodzić z rolnym lub leśnym przeznaczeniem gruntu określonej kategorii, powinien on odmówić uzgodnienia przedstawionego mu projektu decyzji, co z kolei oddziaływać będzie na rozpatrzenie wniosku inwestorów o wydanie decyzji o warunkach zabudowy przez Wójta Gminy Ł.

W konsekwencji zmiana art. 7 dokonana ustawą z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 503) nie miała wpływu na właściwość starosty do wydania uzgodnienia, stąd stanowisko organów o bezprzedmiotowości postępowania i konieczności jego umorzenia na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. było błędne. Starosta, który był organem właściwym do dokonania uzgodnienia w zakresie, o którym mowa w art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p., jako organ współdziałający winien projekt decyzji uzgodnić pozytywnie lub negatywnie.

Art. 53 ust. 5 u.p.z.p. wskazuje, że uzgodnień, o których mowa w ust. 4, dokonuje się w trybie art. 106 Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że zażalenie przysługuje wyłącznie inwestorowi. Z kolei w art. 106 § 1 k.p.a. wskazano, że jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ, przewidując w § 5, że zajęcie stanowiska przez organ uzgodnieniowy następuje w drodze postanowienia, na które służy stronie zażalenie. Zasadnie zatem skarżący zarzucają, że organ uzgadniający winien wyrazić swoje stanowisko odnośnie do przedmiotu uzgodnienia w formie postanowienia. Forma decyzji administracyjnej zastrzeżona jest dla załatwienia sprawy administracyjnej co do jej istoty, bądź innego zakończenia postępowania administracyjnego w danej sprawie. Na postanowienie wydane w postępowaniu uzgodnieniowym nie przysługiwało bowiem odwołanie, w terminie 14 dni od jego doręczenia, lecz zażalenie, dla którego wniesienia ustawodawca przewidział siedmiodniowy termin (art. 141 § 2 k.p.a.). Wadliwe rozstrzygnięcie organu było więc przyczyną również wadliwego pouczenia o środkach zaskarżenia.

Nie można podzielić stanowiska skarżących dotyczącego skutków prawnych umorzenia postępowania przez Starostę. Z rozstrzygnięcia Starosty T., skarżący nieprawidłowo wywodzą, iż jego skutki prawne obejmują również postępowania główne w przedmiocie decyzji o warunkach zabudowy. Co do zasady rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania zapadłe w postępowaniu uzgodnieniowym może dotyczyć tylko tego postępowania. Ponadto właściwym do wydawania rozstrzygnięć kończących postępowanie główne jest w przedmiotowej sprawie Wójt Gminy Ł. i to ten organ jest władny do ostatecznego rozstrzygnięcia wniosku skarżących.

Sąd nie podziela stanowiska skarżących dotyczącego braku wskazania stron, do których jest kierowana decyzja organu I instancji. Po pierwsze dlatego, że mamy do czynienia z postępowaniem toczącym się w ramach innego postępowania zasadniczego, a po drugie wymienienie stron postępowania w rozdzielniku nie stanowi takiego naruszenia przepisów postępowania, które skutkować mogłoby uchyleniem zaskarżonego rozstrzygnięcia, jeśli nie budzi wątpliwości kto jest stroną prowadzonego postępowania. Niezbędnym jest wskazanie stron, do których decyzja jest kierowana. To natomiast w przedmiotowym postępowaniu wątpliwości nie budzi. Skarżący są wymienieni jako strony postępowania uzgodnieniowego, organy obydwu instancji doręczyły im sporne decyzje, które wszakże nie nakładają żadnych obowiązków, ani nie przyznają uprawnień. Rozstrzygnięcie uzgodnieniowe, które winno mieć formę postanowienia, nie wymaga także takiej precyzji w tym zakresie, jak np. decyzja podlegająca ewentualnemu wykonaniu w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji.

Niezasadny, w okolicznościach niniejszej sprawy, jest zarzut skarżących dotyczący błędnego stosowania przez organy przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania. Ocena zmiany przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie miała znaczenia z punktu widzenia zastosowanej formy rozstrzygnięcia, natomiast rozważania jaki wpływ na stanowisko organu uzgodnieniowego ma zmiana przepisów tej ustawy są przedwczesne.

Co do zasady, podzielić należy stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T., iż skoro w ustawie nowelizującej nie zawarto przepisów intertemporalnych, zastosowanie powinny mieć przepisy nowe. Pomimo błędnej wykładni przepisów prawa materialnego co do zakresu postępowania uzgodnieniowego, zasadnie wskazuje Kolegium, iż skoro ustawodawca przemilczał kwestię stosowania nowego prawa, to jego wolą było stosowanie zmienionych przepisów również do spraw już wszczętych, a niezakończonych. Przepis art. 6 k.p.a. nakazuje organom administracji publicznej działać na podstawie obowiązujących przepisów prawa, w sytuacji zatem, gdy brak jest przepisów intertemporalnych wskazujących, że ustawodawca uznał za zasadne, wyłączenie stosowania nowego stanu prawnego do sytuacji i zdarzeń zaistniałych wcześniej, to w tej kwestii rację należy przyznać Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu. W okolicznościach niniejszej sprawy ponownie jednak podkreślić przyjdzie, iż jej przedmiotu nie stanowi orzekanie w przedmiocie zgody na przeznaczenie gruntów rolnych na inne cele, lecz uzgodnienie przez starostę, jako organ właściwy w sprawach ochrony gruntów rolnych, przedłożonego mu projektu decyzji o warunkach zabudowy, w trybie art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku, a o wykonalności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 152 ww. ustawy. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 p.p.s.a., zasądzając od organu na rzecz każdego ze skarżących zwrot poniesionych kosztów postępowania sądowego – uiszczonego wpisu sądowego od skargi (200 zł).