II SA/Kr 1385/13

Uzasadnienie

Rada Miasta Krakowa w dniu 20 października podjęła uchwałę Nr CXIV/1540/10 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Myśliwska".

Skargą z dnia 20 września 2013 r. A. S. zaskarżyła powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wyżej wymienionej uchwale zarzuciła rażące naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 6, 9 ust. 4, 15 ust. 1 i 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że kwestionowany miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest zgodny z postanowieniami studium oraz polegające na przekroczeniu władztwa planistycznego przysługującego gminie poprzez niezgodne z zasadą równości i zasadą proporcjonalności ograniczenie prawa własności nieruchomości skarżącej.

Wskazując na powyższe uchybienie wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części, w jakiej dotyczy działki nr [...] obr. [...] położonej w K., stanowiącej współwłasność skarżącej, ewentualnie o stwierdzenie jej niezgodności z prawem w tej części oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynikającej z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia interesu prawnego strony skarżącej zawartym w piśmie z dnia 22 lipca 2013 r.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że w okresie od dnia 2 stycznia 2003 r. do dnia 4 grudnia 2010 r. działka nr [...] nie podlegała ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Według postanowień Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, stanowiącego uchwałę nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. z późniejszymi zmianami przedmiotowa działka znajduje się w terenach o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności (MW) i terenach zieleni publicznej (ZP) w systemie zielni i parków rzecznych.

W dniu 20 października 2010 roku Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę nr CXIV/1540/10w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Myśliwska", w którym określiła, iż działka nr [...], stanowiąca współwłasność skarżącej, znajduje się w terenie zieleni urządzonej o charakterze parkowym, oznaczonym na rysunku planu symbolem 3ZP.

Podano, że przedmiotowa uchwała Rady w sposób rażący narusza prawa skarżącej. Zgodnie z tym planem działka nr [...] znajduje się w obszarze oznaczonym na rysunku planu i jest oznaczona symbolem 3ZP jako teren zieleni urządzonej o charakterze parkowym. Zdaniem A. S. uchwała w sposób dowolny nieuprawniony tworzy obszar teren zieleni urządzonej o charakterze parkowym na działce stanowiącej współwłasność A. S.. Tym bardziej, iż w sąsiedztwie przedmiotowej działki tj. od strony zachodniej działki położone są na terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) oraz terenach obiektów i urządzeń komunikacji (KP).

Podniesiono, że Gmina w ramach władztwa planistycznego poprzez ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu może kształtować i ograniczać własność w granicach prawa w związku z koniecznością realizacji celów publicznych, w tym zapewnienia ładu przestrzennego. Należy mieć jednak na uwadze, że w procedurze kształtowania polityki przestrzennej ochronie podlega również interes indywidualny. Nie może ulegać wątpliwości, że przekroczenie granic władztwa planistycznego występuje w sytuacji, gdy wobec nieruchomości przyjęto rozwiązania planistyczne ingerujące w prywatną własność i jest to uzasadnione okolicznościami, które pozostają w sprzeczności z rozwiązaniami przyjętymi wobec innych terenów, bez jednoczesnego wykazania istotnych odmienności tych terenów. Zasadniczą granicą wyznaczającą zakres władztwa planistycznego gminy jest istota prawa własności, wyrażająca się w tym, że w ramach każdego prawa można wyodrębnić pewne elementy podstawowe, bez których takie prawo w ogóle nie będzie mogło istnieć.

Wskazano, że pozbawienie właściciela części, nawet znacznej, atrybutów korzystania lub/i rozporządzania rzeczą, nie musi oznaczać ingerencji w istotę jego prawa własności, o ile będzie się mieściło w ramach władztwa planistycznego gminy. Władztwo to nie jest bowiem niczym nie ograniczone i powinno uwzględniać m.in. konstytucyjną zasadę równości (art. 32 Konstytucji RP) w traktowaniu uczestników procesu planistycznego oraz zasadę proporcjonalności w ważeniu interesu publicznego i interesów indywidualnych.

W odniesieniu do przedmiotowej uchwały w części dotyczącej nieruchomości A. S. stwierdzono, że kwestionowane przez nią ustalenia planu nie przekreślają możliwości korzystania bądź rozporządzania nieruchomością zgodnie z przysługującym jej prawem własności. A. S. może rozporządzać tą nieruchomością i korzystać w sposób wynikający m.in. z ustaleń planu, a zatem nie doszło do naruszenia istoty prawa własności poprzez kwestionowane ustalenia uchwały Rady.

W ocenie A. S., przyjęcie dla działki stanowiących przedmiot jej współwłasności funkcji ZP, odmiennie niż na nieruchomościach sąsiednich od strony zachodniej, dla których przyjęto funkcje MW nie znajduje żadnego uzasadnienia. Tym samym przyjąć trzeba, iż postanowienia planu we wskazanej części zostały podjęte z przekroczeniem władztwa planistycznego gminy ze względu na brak uzasadnienia wynikającego z interesu publicznego dla wprowadzonych ograniczeń. Jednocześnie naruszają one zasadę równości, ze względu na nieuzasadnione traktowanie A. S. inaczej tj. gorzej, aniżeli właścicieli działek pozostających w sąsiedztwie oraz zasadę proporcjonalności, ze względu na nieuzasadnioną niczym ingerencję w prawo własności nieruchomości.

Jak podniesiono wyżej, stosownie do art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uchwała w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest nieważna w przypadku naruszenia zasad sporządzenia planu, bądź istotnego naruszenia trybu jego sporządzania, bądź naruszenia właściwości organów w tym zakresie. Wykazane wyżej naruszenie prawa, polegające na przekroczeniu władztwa planistycznego przysługującego gminie poprzez niezgodne z zasadą równości i zasadą proporcjonalności ograniczenie prawa własności nieruchomości, uznać należy w ocenie skarżącej za naruszenie zasad sporządzania planu w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, godzi bowiem w merytoryczne wartości i wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez gminę. Wprowadzenie tak daleko idących ograniczeń w zagospodarowaniu terenu w tej jednostce planu nastąpiło zatem z naruszeniem interesu prawnego A. S., wynikającego z przysługującego jej prawa własności do położonej na tym terenie działki. Skoro jak wykazano wyżej nastąpiło to jednocześnie z przekroczeniem fugującego władztwa planistycznego, tym samym z naruszeniem zasad uchwalania planu zagospodarowania, to domaganie się zmiany przedmiotowej uchwały w części określającej symbolem ZP działkę o nr [...] na obszarze graniczącym z działkami strony zachodniej przeznaczonymi do zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej oraz umiejscowienia obiektów i urządzeń komunikacji na działkę przeznaczoną do zabudowy daniowej wielorodzinnej (MW) lub zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usług (MWU) jest w pełni uzasadnione.

Na uwagę zasługuje również, zdaniem skarżącej, że przedmiotowa nieruchomość znalazła się na obszarze oznaczonym w planie symbolem ZP, mimo, że ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, stanowiącego uchwałę nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 roku z późniejszymi zmianami, przedmiotowa działka znajduje się w terenach o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności (MW) i terenach zieleni publicznej (ZP) w systemie zielni i parków rzecznych, a zatem przeważająca część powierzchni tej działki znalazła się w obszarze MW, tj. zakwalifikowana została jako tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności. Przyjęte regulacje planu miejscowego uniemożliwiają projektowaną zabudowę, a w praktyce uniemożliwiają jakąkolwiek zabudowę o charakterze mieszkaniowym, czy usługowym. Rozbieżność ta oznacza naruszenie art 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z którego wynika, te ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Ponadto podkreślono, że z art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z art. 140 K.c. wynika uprawnienie do swobodnego zagospodarowania terenu, które jest ściśle związane z prawem własności nieruchomości i które może być ograniczone jedynie wyjątkowo w drodze uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy. Działania organu administracji publicznej ograniczające powyższe prawo i naruszające interes prywatny obywatela powinny być uzasadnione z punktu widzenia ważnego interesu społecznego. Prawo kształtowania zagospodarowania przestrzennego przez gminę nie powinno bowiem oznaczać dowolnej i niczym nieuzasadnionej ingerencji w prawa obywateli. Takie postępowanie naruszałoby konstytucyjną zasadę ochrony własności (art. 64 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP). Obowiązek uwzględniania interesów obywateli wynika także z art. 7 K.p.a. Jak wykazano to w pierwszej części uzasadnienia, przy uchwalaniu zaskarżonego planu miejscowego przedłożono interes społeczny, bez uwzględnienia słusznego interesu obywateli, ponieważ ingeruje on w sposób nieuzasadniony w katalog praw obywateli, nie uwzględniając w ogóle praw właścicieli nieruchomości objętych uchwałą.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Krakowa wniósł o jej oddalenie.

Organ przedstawił tok uchwalania przedmiotowej uchwały zaznaczając jego zgodność z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W pierwszej kolejności zauważono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 355/11 (orzeczenie prawomocne), oraz wyrokiem z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 484/12 (orzeczenie nieprawomocne), oddalił skargi na uchwałę Nr CXIV/1540/10 Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2010 r. W uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2011 r. wskazano, że (...) Sąd nie dopatrzył się uchybień w uchwale Rady Miasta Krakowa nr CXIV/1540/10 z dnia 20 października 2010 r. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Myśliwska", które uzasadniałyby konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego i dlatego skargą należało oddalić (...).

W związku z tym zdaniem organu, orzeczenie z dnia 20 maja 2011 r. ma charakter prejudycjalny w niniejszej sprawie. Oznacza to, iż sąd I instancji orzekając w przedmiocie skargi na tą uchwałę rady gminy, złożoną przez inny podmiot, związany jest tymi wszystkimi ocenami dokonanymi przez sąd, które odnoszą się do ustaleń dotyczących praw i obowiązków ogółu adresatów 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Oddalenie skargi na uchwałę rady gminy jest tożsame ze stwierdzeniem sądu, że zaskarżony akt nie jest obarczony wadami (czyli wadami, o których mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), uzasadniającymi konieczności jego wyeliminowaniu z obrotu prawnego w całości lub w części. W takiej sytuacji legalność aktu jest przesądzona i nie może być kwestionowana w innym postępowaniu sądowoadministracyjnym, dotyczącym legalności podjętego aktu.

W związku z powyższym uznano, że prawomocne oddalenie skargi przez Wojewódzki Administracyjny w Krakowie w sprawie o sygn. akt II SA/Kr 355/11 na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2010 r. Nr CXIV/1540/10 w sprawie uchwalenia miejscowego planu gospodarowania przestrzennego obszaru "Myśliwska" będącej równocześnie przedmiotem niniejszej skargi, ma ten skutek, że przesądza o braku podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały. Cały wyrok z dnia 30 maja 2011 r. potwierdza, że Sąd I instancji nie dopatrzył się naruszenia zasad sporządzania planu, trybu jego procedowania bądź naruszenia przepisów o właściwości odnośnie zaskarżonej uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2010 r., które winny skutkować nieważnością uchwały w całości lub w części. Dlatego skarga skarżącej winna zostać oddalona w całości.

W odpowiedzi na zarzuty skargi wskazano, że w ocenie strony przeciwnej, podniesiony w skardze zarzut niezgodności ustaleń planu z zapisami studium, nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Myśliwska" został opracowany na podstawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała Nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. w sprawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa z późn. zm.).

Podniesiono, że pojęcie zgodności między postanowieniami planu z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest pojęciem niedookreślonym, mającym oceny charakter. Dlatego, o ile łatwo jest dokonać oceny zgodności planu miejscowego ze studium w sferze: wymiernych wskaźników, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz innych obiektów i sieci, o tyle ocena zgodności zapisów studium w zakresie wyznaczanych "kierunków" oraz "zasad" nastręcza pewne trudności. Zgodności studium z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie można postrzegać jako prostego przeniesienia poszczególnych zapisów studium do projektu planu, lecz na komplementarnym uwzględnieniu zasad i kierunków, wskazanych w dokumencie polityki planistycznej gminy w projekcie planu.

Ocena zgodności projektu planu z zapisami Studium polega nie tylko na badaniu aktu prawa miejscowego z wybranymi częściami Studium, które odnoszą się do wskazania głównych kategorii zagospodarowania danego terenu, ale powinna zostać dokonana także poprzez porównanie pozostałych zapisów Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, dopiero całościowe przeprowadzenie badania zgodności postanowień miejscowego planu z zapisami Studium decyduje o zachowaniu wymogu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodności między planem miejscowym a studium.

Zgodnie z rysunkiem Studium, w zakresie elementów Studium wyznaczonych na planszy K1 rysunku Studium, teren działki [...] został zaklasyfikowany do następujących kategorii zagospodarowania:

- tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności - MW (1/4 powierzchni działki),

- granica terenów przeznaczonych do zabudowy, rozgraniczająca tereny otwarte od zabudowanych(zainwestowanych) i przeznaczonych do zainwestowania (1/6 powierzchni działki),

- tereny zieleni publicznej - ZP (pozostała części działki - około 14/24 powierzchni działki).

Równocześnie w Studium wskazano, że (...) w celu konkretyzacji struktury przestrzennej miasta, a także zapobieganiu niekontrolowanemu jej rozprzestrzenianiu się, zostaje wyznaczona w studium granica terenów przeznaczonych do zabudowy, rozgraniczająca tereny otwarte od zabudowanych (zainwestowanych) i przeznaczonych do zainwestowania oraz określająca dopuszczalny zasięg. Wewnątrz obszarów przeznaczonych do zainwestowania należy uwzględnić tereny istniejących i projektowanych parków, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei jako tereny otwarte, służących zachowaniu lokalnych wartości przyrodniczych i krajobrazowych. Granica ma charakter orientacyjny, a jej ostateczny przebieg zostanie ustalony w planach miejscowych. Ponadto w dokumencie Studium wyznaczono kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania, w tym tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności i tereny zieleni publicznej - ZP. Odnośnie granic poszczególnych kategorii zagospodarowania terenów wskazanych w Studium, dokument polityki planistycznej gminy ustalił, że (...) granice zagospodarowania terenów, uwidocznione na rysunku nr K1, należy traktować jako orientacyjne a ich skorygowany przebieg określony będzie w planach miejscowych, zgodnie z zasadami określającymi spójność planów z polityka zawartą w Studium.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Studium, jak również orientacyjne wyznaczone granice kategorii zagospodarowania terenów na planszy K1 rysunku Studium, ustalono, że jedynym zgodnym ze Studium przeznaczeniem dla działki nr [...] będzie przeznaczenie pod tereny zieleni urządzonej o charakterze parkowym, oznaczone na Rysunku planu symbolem 3ZP, stanowiące przestrzenie publiczne, o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnie dostępną zieleń parkową wyposażoną w elementy malej architektury typu: fontanna, pomnik, urządzenia placu zabaw, miejsce widokowe, siedziska ze stolikami, estrady koncertowej, wesołego miasteczka itp. W terenach tego przeznaczenia obowiązuje zakaz lokalizacji nowych budynków (§ 15 ust. 1 postanowień planu miejscowego). Ponadto teren 3ZP został włączony do strefy kształtowania systemu przyrodniczego, w której ze względu na walory środowiskowe i ekologiczne ustalono, że (...) dla zachowania powiązań ekologicznych wyznacza się w planie strefę kształtowania systemu przyrodniczego. W strefie tej działalność inwestycyjna podporządkowana jest ochronie przyrodniczej, tereny objęte strefą winny posiadać minimum 80% terenu biologicznie czynnego. W strefie nakazuje się konieczność porządkowania terenów zdegradowanych, wprowadza się zakaz realizacji nowych budynków oraz ochronę istniejących zasobów przyrodniczych w tym walorów widokowych ustalając lokalizację punktów i ciągów widokowych na dalekie widoki zewnętrzne oraz wgląd na i do wnętrza obszaru. Działania inwestycyjne w strefie kształtowania systemu przyrodniczego muszą zapewnić komunikację przyrodniczą poprzez: zakaz realizacji ogrodzeń uniemożliwiających przemieszczanie się zwierząt średnich i małych oraz realizację przepustów przez drogi. Strefą objęto tereny położone w jednostkach oznaczonych na Rysunku planu symbolami: 2UP, 3U, 4U, 5U, 4MWU, 1ZP, 2ZP, 3ZP, 4ZP, 5ZP, 6ZP,8 ZP9ZP, 10ZP, 12ZP, 1ZD, 2ZD (§ 5 ust. 14 postanowień planu).

Organ podniósł, że ustalenie przeznaczenia terenu, i warunków jego zabudowy i zagospodarowania dla działki nr [...], w sposób wskazany powyżej, zostało zrealizowane zgodnie ze wskazaniami Studium. Działka nr [...] graniczy od północy, wschodu i południa z terenami zabudowanymi, wskazanymi w Studium, jako tereny nieprzeznaczone do zabudowy i zainwestowania, stanowiącymi łącznik ekologiczny pomiędzy terenami zielonymi wzdłuż rzeki [...] a zbiornikiem [...]. Natomiast jedynie od strony zachodniej znajdują się w jej bezpośrednim sąsiedztwie tereny zainwestowane (zespół garaży wielostanowiskowych dla zabudowy wielorodzinnej osiedli mieszkaniowych położonych wzdłuż ul. M. i L.).

Bezpośredni dostęp do działki z terenów zainwestowanych jest utrudniony na skutek lokalizacji na działce sąsiedniej garaży wielostanowiskowych.

Mając na uwadze powyższe uwarunkowania faktyczne, organy planistyczne ustaliły, że w terenie działki nr [...] koniecznym jest dokonanie zgodnie z ustaleniami Studium przebiegu granicy terenów przeznaczonych do zabudowy, jak i korekty przebiegu granicy pomiędzy odmiennymi kategoriami zagospodarowania terenów, celem zapewnienia nienaruszalności najcenniejszych elementów systemu przyrodniczego, nie rozpraszania zabudowy i tworzenia zwartych zabudowy, integralności zagospodarowania przestrzennego oraz infrastruktury drogowej i technicznych, respektowania ustaleń dla stref określonych w studium. Ustalenia planistyczne dla działki nr [...] są zgodne z wszystkimi ustalonymi w Studium kryteriami dopuszczającymi korektę wyznaczonych w Studium granic.

Dalej organ podniósł, że takie działanie organów planistycznych, jako zgodne z przepisami prawa, zostało potwierdzone wydanymi orzeczeniami sądów administracyjnych, oddalającymi skargę na uchwałę miejscowym dla obszaru "Myśliwska". Co więcej, ponieważ plan miejscowy został uchwalony zgodnie z ustaleniami Studium i przepisami prawa, działania organów planistycznych nie są działaniami samowolnymi, lecz mieściły się w ramach przysługującego gminie władztwa planistycznego.

Podsumowując, uznano, że obowiązujący plan miejscowy zagospodarowania cennego obszaru "Myśliwska" nie narusza obowiązujących norm prawnych ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i innych przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., oraz art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 z późn. zm.), dalej jako u.s.g., po ustaleniu, że zaskarżona uchwała lub jej część narusza prawnie chronione interesy skarżącej, uprawniony jest do badania, po czy przy wydaniu zaskarżonej uchwały nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.).

Skarżąca zaskarżyła uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2010 r. Nr CXIV/1540/10 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Myśliwska" w Krakowie, zwanej dalej w skrócie "planem miejscowym". Skarżąca w swojej skardze domaga się unieważnienia lub stwierdzenia niezgodności z prawem planu miejscowego w zakresie obszaru objętego działką nr [...], obręb [...]. Takie określenie przedmiotu zaskarżenia ma znaczenie i dla określenia granic tej sprawy, zakresu związania innymi wydanymi w sprawie ww. planu miejscowego wyrokami, jak i jest związane z rozstrzyganiem co do potencjalnie innych jeszcze skarg wnoszonych na ten plan miejscowy. W postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada niezwiązania sądu granicami skargi, co nie oznacza, że sąd nie jest związany granicami przedmiotu zaskarżenia, którym jest konkretny akt lub czynność, kwestionowana przez uprawniony podmiot (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 1997 r., sygn. akt OPS 12/96, opub. w ONSA 1997, nr 3, poz. 104). Przedmiotem zaskarżenia może być cały plan miejscowy, jak i część tego planu.

Stosownie do art. 101 ust. 1 u.s.g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem Sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga spełnia wymogi formalne jak wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia oraz zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W tej sprawie warunki formalne zostały zachowane. Skarga została wniesiona w terminie i skarżąca posiada legitymację do jej wniesienia. Jest bowiem współwłaścicielem działki nr [...] objętej planem miejscowym, a legitymacja do zaskarżenia planu miejscowego przysługuje każdemu, kto wykaże naruszenie swojego interesu prawnego lub uprawnienia konkretnymi postanowieniami tej uchwały w odniesieniu choćby tylko do jednej działki położonej na obszarze objętym planem (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2009 r., sygn. akt II OSK 205/09).

W tej sprawie istotne znaczenie ma okoliczność orzekania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie o zgodności ww. planu miejscowego z obowiązującym prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie prawomocnym wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 355/11 oddalił skargę na ww. plan miejscowy wyraźnie stwierdzając w uzasadnieniu wyroku, że tryb (procedura) uchwalania tego planu nie została naruszona. Procedura planistyczna prowadzona w toku uchwalania planu miejscowego ma charakter uniwersalny, co oznacza, że zbadanie przez Sąd prawidłowości przeprowadzenia takiej procedury w jednej sprawie zamyka drogę do jej ponownego badania. Nie ma dwóch odrębnie prowadzonych postępowań planistycznych w ramach jednego planu miejscowego, ani też nie ma możliwości różnicowania takiej procedury w odniesieniu do właścicieli nieruchomości objętej procedurą planistyczną. Nie ma też znaczenia, co jest istotne w tej sprawie, stopień zachowania tej procedury w zależności od interesu prawnego strony skarżącej.

Zgodnie z art. 153 P.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu administracyjnego wiążą w sprawie ten sąd. Nie ulega wątpliwości, że ocena wyrażona co do prawidłowości (zgodności z prawem) przeprowadzenia trybu postępowania w procedurze uchwalania planu miejscowego wyrażona w prawomocnym wyroku wiążą Sąd w tej sprawie. Te bowiem kwestie mają charakter obiektywny. Uchwalając plan miejscowy organy planistyczne działają na podstawie wyraźnie uregulowanej procedury.

Inaczej w tej sprawie kształtuje się kwestia zgodności planu miejscowego ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, uchwalonym przez Radę Miasta Krakowa uchwałą z dnia 16 kwietnia 2003 r. Nr XII/87/03, zwanej dalej także w skrócie jako Studium.

Zgodnie ze stanowiskiem zawartym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1825/12, opub. w CBOSA, zagadnienie związania sądów orzekających w danej sprawie musi polegać na uwzględnieniu ratio legis art. 170 i 171 P.p.s.a. w których wskazano granice związania innych podmiotów prawomocnym orzeczeniem sądowym. Ma to prowadzić do wymuszaniu logicznego działania szeroko rozumianych organów państwa i zapobieganiu sytuacjom funkcjonowania w obrocie prawnym rozstrzygnięć wzajemnie ze sobą sprzecznych (współistnienia dwóch lub więcej rozbieżnych orzeczeń, które inaczej oceniają tę samą kwestię). Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, zasada związania prawomocnym orzeczeniem sądu wymaga dużej rozwagi przede wszystkim ze strony sądu po raz pierwszy rozpoznającego "daną kwestię", która będzie występowała także w sprawach późniejszych. Wyrażona przez ten sąd ocena będzie oddziaływać na inne postępowania w przyszłości.

Wspomniana zasada musi być jednak stosowana z dużą ostrożnością również przez sąd orzekający w tej sprawie, w której pojawia się kwestia, która ogólnie została już uprzednio oceniona. Chodzi o to, by sąd prawidłowo przyjął zakres związania innym wyrokiem i aby zbyt pochopnie nie stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie (tzn. późniejszej wobec sprawy o sygn. akt II SA/Kr 355/11) nie wolno Sądowi dokonywać żadnych ocen w tym zakresie. W sprawach dotyczących kilku skarg na ten sam plan miejscowy, rozpoznawanych w różnych okresach czasu, zakres związania wcześniejszym rozstrzygnięciem należy oceniać przy uwzględnieniu indywidualnego interesu podmiotu skarżącego w danej sprawie, nie zaś wyłącznie przez pryzmat ogólnych tez sformułowanych w poprzednim orzeczeniu na tle interesu prawnego przysługującego podmiotom skarżącym w tamtej sprawie (tak Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 23 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1825/12). Analogiczne stanowisko zajął w uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 28 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1563/12, opub. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 355/11 Sąd ten stwierdził ogólnie zgodność planu miejscowego ze Studium, ale nie wynika z uzasadnienia ww. wyroku, aby Sąd dokonywał oceny każdego terenu w planie co do jego zgodności ze Studium. Niewątpliwie Sąd w uzasadnieniu ww. wyroku wskazał, że dokonał oceny zgodności Studium z planem miejscowym co do działki nr [...] objętej w planie miejscowym obszarem 8U. Rozpoznawana w tym postępowaniu sprawa dotyczy zbadania, między innymi, zgodności treści planu miejscowego ze Studium co do działki nr [...] objętej w planie obszarem 3 ZP.

W ocenie Sądu treść uzasadnienia wyroku z dnia 30 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 355/11 nie pozwala na przyjęcie, że w tej sprawie Sąd związany jest oceną dotyczącą zgodności planu miejscowego obejmującego działkę nr [...] z treścią Studium.

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy zawierającej plan miejscowy stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie.

W ocenie Sądu w tej sprawie zaistniała przesłanka naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony przez stronę skarżącą, że w odniesieniu do działki nr [...] znajdującej w obszarze oznaczonym w planie będącym przedmiotem rozpoznania sądu jako 3ZP - występuje sprzeczność z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa.

Jak wynika z treści rysunku K1 Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, powiększonym do stosownej skali wraz z naniesionymi granicami działki nr [...], działka ta w obszarze Studium podzielona była pomiędzy dwoma obszarami zagospodarowania: obszarem ZP – zieleni publicznej i obszarem MW – obszarem zabudowy mieszkaniowej wysokiej intensywności. Plan miejscowy zaś dla działki nr [...] przewiduje jedynie zagospodarowanie w ramach obszaru 3 ZP. Obszary ZP w planie miejscowym to obszary terenów zieleni o charakterze parkowym, stanowiące tereny publiczne o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnie dostępną zieleń parkową wyposażoną w elementy małej architektury, dla której – w obszarze 3 ZP – dodatkowo istnieje zakaz lokalizacji nowych budynków (§ 15 ust. 1 planu miejscowego).

Takie przeznaczenie obszaru 3 ZP niewątpliwie jest zgodne z kierunkiem zagospodarowania określonym w Studium dla obszaru ZP – tereny zieleni publicznej.

Nie jest natomiast zgodne z kierunkiem zagospodarowania oznaczonym w Studium jako obszar MW. Tereny MW to bowiem tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności z głównymi funkcjami określonymi między innymi jako zabudowa mieszkalna i mieszkalno-usługowa o wysokiej intensywności.

O niezgodności pomiędzy obszarem 3 ZP (plan miejscowy), a obszarem MW (Studium) można mówić tylko wtedy, gdy zarówno rysunki Studium i planu miejscowego wykazują odrębności, jak i części tekstowe obu aktów planistycznych są ze sobą sprzeczne.

Nie ulega przy tym żadnej wątpliwości, że oba te warunki (sprzeczność tak rysunków jak i części tekstowych) zostały wobec działki nr [...] spełnione. Analiza szczegółowych zapisów części tekstowej planu pozwalała wprost na przyjęcie, że plan jako przeznaczenie podstawowe dla całej działki nr [...] wskazuje wprost ogólnie dostępną zieleń parkową wyposażoną w elementy małej architektury z zakazem lokalizacji nowych budynków.

Tym samym, zaskarżony plan pozostaje w jawnej sprzeczności z ustaleniami Studium, które przewidywały w tym terenie realizację zabudowy mieszkalnej i mieszkalno-usługowa o wysokiej intensywności.

Ta niezgodność pomiędzy kierunkiem zagospodarowania określonym w Studium (teren MW), a obszarem 3 ZP zagospodarowania objętym dla działki nr [...] w planie miejscowym obejmuje od 1/3 do nawet ½ terenu tej działki. Współczynnik odmiennych zasad zagospodarowania uzależniony jest od tego, czy granica obszaru MW objętego w Studium miałaby przebiegać po zewnętrznej lub wewnętrznej krawędzi samej linii rozgraniczającej obszary kierunkowej zagospodarowania objęte rysunkiem Studium.

Sąd w tym składzie skłania się ku stanowisku, że organy planistyczne Gminy Miasta Krakowa mogły dokonywać dostosowywania (modyfikacji) granic kierunkowych obszarów zagospodarowania zawartych w Studium do granic projektowanego zagospodarowania objętych planem miejscowym tylko co do zakresu samej grubości linii rozgraniczającej obszary w Studium. Nie jest to przy tym mało znacząca okoliczność, skoro grubość tej linii wynosi ok. 12 metrów przy przeskalowywaniu samego rysunku studium na rysunek planu miejscowego. W tych tylko granicach dopuszczalne było przesuwanie granic obszarów zagospodarowania terenu w planie miejscowym wobec obszarów kierunkowego zagospodarowania określonych w Studium. Szerokość 12 metrów w szczególności w stosunkach własnościowych dużych miast stanowi istotny element modyfikacji i dostosowywania obszarów zagospodarowania, a przy tym taka szerokość ma także znaczenie dla możliwości zagospodarowania samych działek przez ich właścicieli.

Ma to szczególne znaczenie w tej sprawie, w której w obszarze kierunkowego zagospodarowania określonym w Studium jako MW znajduje się powierzchnia ok. 9 arów działki nr [...] (prostokąt o wymiarach ok. 20 m x ok. 55 m) i sama już taka powierzchnia działki nr [...] pozwalałaby na jej zagospodarowanie zgodnie z kierunkiem określonym w Studium jako MW, gdyby oczywiście w tym zakresie plan miejscowy był zgodny ze Studium.

W ocenie Sądu pogląd zawarty w odpowiedzi na skargę co do rozumienia zgodności planu miejscowego ze Studium, nie może być w tej sprawie przyjęty jako zasadny.

Zdaniem Rady Miasta Krakowa zaskarżony plan miejscowy w obrębie działki nr 33/2 nie pozostaje w sprzeczności z ustaleniami Studium ale go w istocie uszczegóławia. Podano, że zasady i kierunki zagospodarowania obszarów określone w Studium mają charakter ogólny i wymagają one doprecyzowania w planach miejscowych. Podnosi się także, że Studium nawet wewnątrz obszarów przeznaczonych do zainwestowania lub zainwestowanych wskazuje na powinność uwzględnienia parków istniejących i nowoprojektowanych, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei jako terenów otwartych, służących zachowaniu lokalnych wartości przyrodniczych i krajobrazowych. Dodano także, że samo Studium rozumie linie rozgraniczające tereny kierunkowego zagospodarowania jako jedynie linie orientacyjne, które mogą podlegać skorygowaniu i doprecyzowaniu w planach miejscowych. Rada Miasta Krakowa podnosi również okoliczność, zgodnie z którą niezbędnym jest zachowaniem obszaru 3 ZP jako elementu niezbędnego do kształtowania systemu przyrodniczego ze względu na jego walory środowiskowe i ekologiczne oraz zapewnienia komunikacji przyrodniczej (przemieszczanie się zwierząt), a powierzchnia minimalna czynnego biologicznego zagospodarowania winna wynosić co najemni 80 % tego obszaru.

Tak podniesione argumenty są tylko częściowo zasadne. Przede wszystkim należy wskazać, że o ile wewnątrz stref MW (Studium) dopuszczalne jest projektowanie obszarów zieleni w postaci np. parków, skwerów czy alei, to o tyle ten wyjątek kierunkowego zagospodarowania terenów MW (Studium) nie dotyczy działki nr [...]. Działka ta znajduje się na granicy strefy opisanej w Studium jako MW, a nie wewnątrz tej strefy. Sąd natomiast zgadza się z poglądem Rady Miasta Krakowa, że zasady i kierunki zagospodarowania objętej Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania mają charakter ogólny i w ramach tych zasad i kierunków dopuszczalne jest ich doprecyzowanie w treści planu miejscowego, chyba że treść Studium wyraźnie określa np. pewne parametry przyszłego zagospodarowania danego terenu. Ta jednak sytuacja nie zachodzi w tej sprawie. Nie chodzi bowiem skarżącej o brak dostosowania czy też niewłaściwe "rozwinięcie" zasad lub kierunku zagospodarowania objętych w Studium co do treści planu miejscowego.

Sąd nie podziela stanowiska Rady Miasta Krakowa mającego podstawowe znaczenie w tej sprawie, tj. jedynie orientacyjnym przebiegu linii rozgraniczającej strefy zagospodarowania określone w Studium. W ocenie Sądu linie to mają charakter wiążący i jak już zostało to wskazane powyżej, dopuszczalność "dostosowywania" obszarów zagospodarowania objętych planem miejscowym do stref zagospodarowania określonych we Studium obejmuje szerokość takiej linii. Takie stanowisko zajmuje także Naczelny Sąd Administracyjny (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1825/12, opub. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Przyjęcie za zasadne poglądu Rady Miasta Krakowa doprowadziłoby do iluzoryczności badania zgodności treści Studium z treścią planu miejscowego. Skoro w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie wskazano zasad owego korygowania linii rozgraniczających strefy Studium, ani warunków takiego korygowania – to zapis Studium pozwalający na takie korygowanie nosi znamiona dowolności i Sąd odmawia uznania tego zapisu za wiążący w tej sprawie. Jest przy tym oczywiste, że możliwość dowolnego korygowania stref zagospodarowania na potrzeby planu miejscowego oznaczałaby praktycznie niczym nie ograniczoną możliwość dowodzenia, że w danym miejscu strefę można – i to zgodnie ze Studium – przesunąć o kilkadziesiąt metrów, w innym o kilkaset metrów lub nawet więcej, a jeszcze w innymi nie dokonywać żadnych przesunięć. Jak wówczas miałoby polegać stwierdzanie zgodności Studium z planem miejscowym? Ponadto, co także ma znaczenie w tej sprawie, wprawdzie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie stanowi aktu prawa miejscowego i nie kształtuje wprost prawa własności, to jednak jest aktem wyznaczającym potencjalny i kierunkowy sposób zagospodarowania danego obszaru i właściciel takiego obszaru winien być chroniony przed dowolnym przesuwaniem stref kierunkowych zagospodarowania bez uprzedniej formalnej zmiany Studium.

Jak podkreślano wielokrotnie w orzecznictwie studium jest prawnie określonym instrumentem kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej w gminie i służy ustaleniu lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego. To związanie ustaleniami studium oznacza takie kształtowanie treści planu miejscowego, aby treść ta uwzględniała i wynikała z ustaleń studium. Treść planu miejscowego jest zatem konsekwencją zapisów studium (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1904/10; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 czerwca 2007 r., sygn. akt II OSK 359/07; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego 1 lipca 2010 r., sygn. akt II OSK 904/10).

Warunek zachowania zgodności ustaleń planu miejscowego z kierunkami zagospodarowania przestrzennego określonymi w studium tworzy ustawową zasadę sporządzania planu, której naruszenie stosownie do art. 28 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powoduje nieważność planu w całości lub jego części. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 czerwca 2007 r. II OSK 359/07 wskazał, że art. 20 ust. 1 ustawy planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zgodnie z którym uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego następuje po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w myśl wymogu zawartego w art. 9 ust. 4 tej ustawy, przy czym owa zgodność planu ze studium nie może być rozumiana ogólnie i nie może oznaczać wyłącznie spójności rozwiązań ze studium. Tak było pod rządami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). Zmiana dokonana w tej mierze obowiązującą ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie pozostawia wątpliwości, że pod jej rządami plan winien być nie tylko spójny ale i zgodny z ustaleniami studium. To zaś oznacza, że lokalny prawodawca, stanowiąc plan miejscowy, jest aktualnie silniej związany ustaleniami studium niż to było dotąd. Fakt ten stanowi istotną dyrektywę dla wykładni przepisu art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. zakresu związania ustaleniami studium przy sporządzaniu i uchwalaniu planu miejscowego.

Również w samej ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w wersji obowiązującej od dnia 21 października 2010 r. zmianie uległ jej art. 20, który dla planów miejscowych, dla których procedury ich uchwalania zostały zainicjowane po tej dacie, przewiduje brak naruszania ustaleń studium z treścią takiego planu miejscowego. Przepis ten jednak w tej sprawie nie znajduje zastosowania.

Rekapitulując dotychczasowe ustalenia Sąd uznał, że dla obszaru działki nr [...] zasadnym jest stwierdzenie braku zgodności pomiędzy treścią planu miejscowego, a treścią Studium, a zatem w tym zakresie działki nr [...] plan miejscowy podlega unieważnieniu.

Sąd w tym składzie nie podziela poglądu zawartego w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 92/13 (opub. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych), w którym NSA wraził pogląd, że uchwała Rady Miasta Krakowa dnia 16 kwietnia 2003 r. Nr XII/87/03 w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, określa jedynie orientacyjny przebieg linii rozgraniczających tereny kierunkowego zagospodarowania. Wyrok ten (z 27 czerwca 2013 r.) zapadł w innej sprawie i nie jest wiążący dla rozpoznawania tej sprawy.

Rozważeniu należy poddać podstawowy zarzut zawarty w skardze, tj. zarzut naruszenia wobec skarżącej konstytucyjnej zasady równości i proporcjonalności w zakresie ograniczenia prawa własności. Naruszenia tych zasad skarżąca dopatruje się w odmiennych ukształtowaniu treści planu miejscowego wobec zagospodarowania działek sąsiednich.

Sąd nie dopatrzył się naruszenia zasady równości (art. 32 Konstytucji RP). Naruszenie tej zasady mogłoby polegać na wykazaniu, że osoby spełniającej te same warunki, zostały odmiennie potraktowane w identycznych sytuacjach przez organy administracji publicznej. W zakresie objętym procedurą planistyczną mogłoby to polegać na uznaniu, że wobec właściciel kilku działek, mimo identycznego zakwalifikowania tych działek w kierunkach zagospodarowania zawartych w Studium i dodatkowo spełniania innych identycznych warunków – nastąpiłoby zróżnicowanie sposobu zagospodarowania tych działek w planie miejscowym bez uzasadnionego powodu. Taka sytuacja nie ma miejsca w tej sprawie, ponieważ tak działki znajdujące się w obszarze 2 MW i 2 KP podlegały w całości innemu zakwalifikowaniu w Studium. Nie można tracić z pola widzenia i tej okoliczności, że tylko część działki nr [...] w Studium była objęta kierunkiem zagospodarowania jako MW, a działki sąsiednie zlokalizowane w planie miejscowym w obszarze 2 KP lub 2 MW były objętej strefą kierunkowego zagospodarowania w Studium (MW) w całości.

Natomiast zarzut naruszenia zasady proporcjonalności jest zasadny i wynika on z jednej strony z niezgodności zagospodarowania części działki nr [...] pomiędzy treścią planu miejscowego i Studium, a z drogiej strony braku przytoczenia przez Radę Miasta Krakowa uzasadnionych powodów takiego zróżnicowania. Nie jest bowiem zasadne stanowisko Rady Miasta Krakowa dotyczące pominięcia części działki nr [...] z zakresu zagospodarowania zgodnego z MW (Studium) w związku z ograniczoną możliwością takiego zagospodarowania tej działki. Ta ograniczona możliwość ma przy tym wynikać tylko z tego, że na sąsiedniej działce objętej obszarem 2 KP znajdują się garaże wielostanowiskowe. W ocenie Sądu ta okoliczność nie stanowi dostatecznej podstawy do wyłączenia możliwości przeznaczenia części działki nr [...] zgodnie z kierunkiem zagospodarowania określonym w Studium, a sam sposób zagospodarowania tej działki winien zależeć od właściciela. Konfiguracja tej działki i zagospodarowanie działek sąsiednich nie uniemożliwia przy tym takiego zagospodarowania jej jak terenów budownictwa lub terenów przeznaczonych pod budownictwo.

Tym samym należy stwierdzić, że pozbawienie przynajmniej części działki nr [...] zagospodarowania zgodnego ze kierunkiem zagospodarowania objętym Studium stanowi nieuzasadnioną ingerencję w zakresie nieproporcjonalnego ograniczenia prawa własności skarżącej, a tym samym narusza także zasadę proporcjonalności.

Z uwagi na powyższe okoliczności, na podstawie art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 147 § 1 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji, przy czym wobec stwierdzenia nieważności części planu dla obszaru objętego działką nr [...], obręb [...] w K., unieważnia się w odniesieniu do tej działki zapisy planu miejscowego tak w części tekstowej jak i graficznej.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.