VII SA/Wa 1557/13

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] decyzją z dnia [...] marca 2013 r., na podstawie art. 68, art. 80 ust. 2 pkt 1 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) - po rozpatrzeniu sprawy stanu technicznego wielorodzinnego budynku mieszkalnego położonego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...] - nakazał Gminie [...] opróżnienie, w terminie natychmiastowym, ww. budynku oraz zarządził umieszczenie na budynku zawiadomienia o stanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia oraz o zakazie jego użytkowania; zabezpieczenie budynku przed dostępem osób trzecich, odcięcie energii elektrycznej.

Decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności, wskazując na zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia.

W uzasadnieniu organ nadzoru budowlanego podał, że podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 26.04.2012 r., stwierdzono że na działce nr ew. [...] położonej w miejscowości [...], gm. [...] istnieje wielorodzinny budynek mieszkalny parterowy z poddaszem częściowo użytkowym (wg oceny kontrolujących pochodzący z XIX wieku). Budynek w chwili kontroli był użytkowany, zamieszkany przez 4 rodziny - łącznie 19 osób.

Ze względu na długi okres użytkowania oraz brak remontów, stan techniczny budynku jest bardzo zły. Stwierdzono, że ściany zewnętrzne z cegły ceramicznej pełnej, posiadają liczne spękania i ubytki w tynku, widoczne były ślady zawilgocenia spowodowane nieszczelnościami pokrycia dachowego, stropy drewniane ugięte z licznymi śladami zagrzybienia, strop nad poddaszem częściowo zarwany, drewniana więźba dachowa częściowo spróchniała, zarwana na fragmencie części północnej, pokrycie z dachówki ceramicznej z licznymi ubytkami, nieszczelne, co powoduje zalewanie pomieszczeń mieszkalnych, całkowita degradacja konstrukcji więźby i stropów, kominy z cegły ceramicznej pełnej, ponad dachem rozspoinowane, z ubytkami, co stwarza zagrożenie pożarem, stolarka okienna i drzwiowa drewniana, spróchniała, wyeksploatowana technicznie. Lokale ogrzewane piecami na paliwo stałe, w pomieszczeniach brak wentylacji, instalacja elektryczna w złym stanie technicznym, jeden lokal mieszkalny bez instalacji elektrycznej.

Wobec stwierdzenia bardzo złego stanu technicznego budynku, w tym znacznego zużycia elementów konstrukcyjnych, co grozi zawaleniem, zakazano użytkowania budynku w terminie natychmiastowym.

Po dokonaniu tych ustaleń, PINB w [...] na mocy decyzji z dnia [...].05.2012r. nakazał Skarbowi Państwa jako samoistnemu posiadaczowi opróżnienie w terminie natychmiastowym, ww. budynku mieszkalnego oraz jego zabezpieczenie. Decyzja ta została uchylona decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...].08.2012 r., a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia przez organ I-szej instancji.

Zgodnie z zaleceniami organu odwoławczego, przeprowadzono ponownie postępowanie wyjaśniające w celu ustalenia adresata decyzji. Podczas kontroli, która odbyła się w dniu 30.10.2012 r. protokolarnie spisano oświadczenia lokatorów, co do okoliczności zameldowania w przedmiotowym budynku oraz uiszczania czynszu za najem zamieszkiwanych lokali. Uzyskano dokumenty z których zdaniem organu wynikało, że Gmina [...] wykonywała względem przedmiotowej nieruchomości prawa i obowiązki składające się na treść prawa własności i zarządu nad nieruchomością.

Dalej organ wskazał, że zgodnie z art. 68 Prawa budowlanego, w razie stwierdzenia potrzeby opróżnienia w całości lub w części budynku przeznaczonego na pobyt ludzi, bezpośrednio grożącego zawaleniem, właściwy organ jest obowiązany: nakazać, w drodze decyzji, na podstawie protokołu oględzin, właścicielowi lub zarządcy obiektu budowlanego opróżnienie bądź wyłączenie w określonym terminie całości lub części budynku z użytkowania; przesłać decyzję, obowiązanemu do zapewnienia lokali zamiennych na podstawie odrębnych przepisów; zarządzić umieszczenie na budynku zawiadomienia o stanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz o zakazie jego użytkowania, wykonanie doraźnych zabezpieczeń i usunięcie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia.

Organ wskazał, że adresatami obowiązku, o którym mowa w art. 68 Prawa budowlanego są właściciel lub zarządca obiektu, stąd obowiązek określony w decyzji został nałożony na zarządcę nieruchomości tj. Gminę [...].

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że zwracał się dwukrotnie do Gminy [...] (pismem z dnia 05.09.2012 r. oraz z dnia 27.09.2012 r.) o złożenie wyjaśnień dotyczących okoliczności meldowania osób w przedmiotowym budynku, jednak nie uzyskał od Gminy [...] konkretnych informacji w tym zakresie.

Z pisma Wójta Gminy [...] z dnia 5.10.2012 r. wynikało, że w Urzędzie Gminy [...] brak jest druków meldunkowych z lat 80-tych i 90-tych, gdyż okres ich przechowywania wynosił 5 lat. Jednocześnie wskazano, iż "potwierdzenia pobytu osoby w lokalu dokonuje właściciel lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu ".

Gmina [...] wniosła odwołanie od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2013 r.

Decyzji tej zarzuciła naruszenie:

- art. 68 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że Gmina [...] zobowiązana jest do opróżnienia lokali jako zarządca nieruchomości,

- art. 7 i 77 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego i nie rozpatrzenie całości materiału dowodowego.

Gmina domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji i nałożenia obowiązku na Skarb Państwa - Starostę Powiatu [...], ewentualnie uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że w poprzednim rozpoznaniu sprawy, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. uchylił decyzję PINB z dnia [...] listopada 2012 r. nakazującą Gminie [...] opróżnienie przedmiotowego budynku i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Organ II instancji uchylił wówczas decyzję ze względu na naruszenie art. 10 k.p.a., i wskazał, że organ stopnia podstawowego powinien przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i ustalić w oparciu o jakie dokumenty Gmina dokonywała zameldowania osób zamieszkałych w przedmiotowym budynku.

Gmina Nowe Miasto podtrzymała zarzuty, że organ błędnie ustalił adresata decyzji. Wskazała, że nigdy nie była właścicielem, posiadaczem samoistnym lub zarządcą przedmiotowego budynku położonego w [...].

W ocenie Gminy [...] uznanie, że jest zarządcą budynku było błędne i nie oparte na jakichkolwiek dowodach. Gmina wskazała, że nie posiada druków meldunkowych z lat 80 - tych i 90 tych. Jedynymi dokumentami świadczącymi o rzekomym zarządzie gminy tym budynkiem była decyzja z 1983 r. oraz cztery odcinki czynszu zapłaconego przez T. C..

Jednak nie można Gminy uważać za posiadacza samoistnego czy zarządcę nieruchomości. Nie ma żadnych dowodów na to, że nieruchomość była zarządzana przez Gminę. Dotychczasowe zapisy w ewidencji gruntów i budynków wskazywały, że posiadaczem nieruchomości był Skarb Państwa, a budynek wykorzystywany był na cele oświatowe (wynika to z decyzji z dnia 24 maja 1983 r.). Gmina [...] nie wykonywała wobec budynku w [...] żadnych czynności świadczących, że przedmiotowy budynek znajduje się w gminnym zasobie mieszkaniowym.

Osoby zajmujące lokale są faktycznie posiadaczami samoistnymi budynku i powinny być uznane za strony postępowania. Przekonanie ludzi zamieszkujących budynek, że gmina powinna dokonać remontu czy zapewnić im inne lokale nie znajduje uzasadnienia ani w stanie faktycznym, ani prawnym nieruchomości.

Organ uchybił art. 107 k.p.a., ponieważ nie wyjaśnił na jakich przesłankach oparł twierdzenie, że Gmina wykonywała względem przedmiotowej nieruchomości prawa i obowiązki składające się na treść prawa własności i zarządu.

Dla przedmiotowej nieruchomości nie jest prowadzona księga wieczysta. Okoliczność, że w przedmiotowym lokalu urząd gminy meldował mieszkańców nie świadczy o tym, że gmina zarządzała budynkiem jak właściciel. Meldując osoby w przedmiotowym budynku Gmina wykonywała wyłącznie obowiązki nałożone na nią ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a nie rozporządzała lokalami jak właściciel. Gmina [...] pozostawała przez cały czas w przekonaniu, że budynek należy do Skarbu Państwa.

Świadczy o tym np. okoliczność, że nie pobierała nigdy czynszu z tytułu wynajmowania lokali w przedmiotowym budynku. Fakt opłacania czynszu miał miejsce jeszcze przed 1990 r., a więc w stanie prawnym, kiedy nie istniały gminy działające w oparciu o ustawę o samorządzie gminnym. Żaden dokument nie potwierdza, przejścia prawa własności na Gminę [...], a organ I instancji nie podał żadnego przepisu, który by na to wskazywał.

Dalej wywodziła, że skoro, ani Gmina, ani Starostwo nie uważają się za zarządcę nieruchomości ani posiadacza samoistnego, organ powinien rozważyć czy osoby zajmujące budynek nie są samoistnymi posiadaczami nieruchomości i sami nią zarządzają. Zajmują bowiem lokale bez żadnych umów, nie opłacają czynszu, dokonują remontów itp. W takim wypadku gmina nie jest zobowiązana do zapewnienia lokali zamiennych.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] maja 2013 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania Gminy [...] od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2013r, w przedmiocie nałożenia na Gminę [...] obowiązku opróżnienia w terminie natychmiastowym, całości budynku mieszkalnego położonego na działce nr ew. [...] we wsi [...] gm. [...] - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ II instancji podał, że czynności kontrolne przeprowadzone przez PINB w [...] w dniu 26 kwietnia 2012r. pozwoliły ustalić, że na terenie działki o nr ew. [...] we wsi [...] gm. [...] znajduje się użytkowany budynek mieszkalny wielorodzinny, którego stan grozi zawaleniem. Decyzją z dnia [...].05.2012r. w oparciu o art. 68 ustawy Prawo budowlane, nałożono na Skarb Państwa reprezentowany przez Starostwo Powiatowe w [...] obowiązek opróżnienia w terminie natychmiastowym, całości ww. budynku. Od powyższej decyzji odwołanie złożył Starosta [...].

Organ II instancji decyzją z dnia [...].08.2012r., uchylił w całości decyzję PINB w [...] z dnia [...].05.2012r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Następnie w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy działając w oparciu o art. 68 ustawy Prawo budowlane, decyzją z dnia [...].03.2013r, PINB w [...] nałożył na Gminę [...] obowiązek opróżnienia w terminie natychmiastowym, ww. budynku.

Stosownie do treści art. 68 ustawy Prawo budowlane z 1994r. w razie stwierdzenia potrzeby opróżnienia w całości lub w części budynku przeznaczonego na pobyt ludzi, bezpośrednio grożącego zawaleniem, właściwy organ jest obowiązany:

1) nakazać, w drodze decyzji, na podstawie protokołu oględzin, właścicielowi lub zarządcy obiektu budowlanego opróżnienie bądź wyłączenie w określonym terminie całości lub części budynku z użytkowania;

2) przesłać decyzję, o której mowa w pkt 1, obowiązanemu do zapewnienia lokali zamiennych na podstawie odrębnych przepisów;

3) zarządzić:

a) umieszczenie na budynku zawiadomienia o stanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz o zakazie jego użytkowania,

b) wykonanie doraźnych zabezpieczeń i usunięcie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia, z określeniem, technicznie uzasadnionych, terminów ich wykonania.

Organ odwoławczy wskazał, iż dokonana przez PINB w [...] ocena stanu technicznego przedmiotowego budynku, z której wynikała możliwość jego zawalenia się uzasadniała wydanie decyzji o jakiej mowa w art. 68 ustawy Prawo budowlane z 1994r.

Przesłanką wydania nakazu opróżnienia obiektu budowlanego w oparciu o art. 68 Prawa budowlanego, jest bezpośrednie zagrożenie zawalenia się budynku, w którym przebywają ludzie.

Należało zatem nakazać właścicielowi bądź zarządcy przedmiotowego budynku jego opróżnienie w całości i zarządzenie wykonania określonych czynności. Nie budziło także wątpliwości nadanie rozstrzygnięciu rygoru natychmiastowej wykonalności.

W ocenie organu II instancji tym razem właściwie wskazano adresata decyzji. Jak ustalił organ powiatowy przedmiotowy budynek znajduje się na działce, której samoistnym posiadaczem – jak wynikało z ewidencji gruntów - był Skarb Państwa. Jednakże zasiedlenie tego budynku nastąpiło na podstawie decyzji Naczelnika Gminy [...] z dnia [...] maja 1983r. Ponadto czynsz z tytułu najmu, co najmniej jednego z zajmowanych lokali wpłacany był do Urzędu Gminy [...]. Powyższa okoliczność w ocenie WINB wskazuje, iż to właśnie Gmina [...] wykonuje względem przedmiotowej nieruchomości prawa i obowiązki składające się na treść prawa własności.

Ustosunkowując się do wywodów i zarzutów zawartych w odwołaniu organ stwierdził, że pozostają one bez wpływu na treść decyzji.

Gmina [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2013 r. Domagała się jej uchylenia oraz uchylenia decyzji organu I instancji.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

- art. 68 ustawy Prawo budowlane, w zw. z art. 28 K.p.a. poprzez uznanie, że Gmina [...] zobowiązana jest do opróżnienia lokali jako zarządca nieruchomości,

- art. 7 i 77 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i nie rozpatrzenie całości materiału dowodowego,

- naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez przyjęcie, że decyzja jest prawidłowa i nie zachodzą przesłanki do jej uchylenia.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że postępowanie administracyjne dotyczące stanu technicznego przedmiotowego budynku toczy się od roku 2012. Kwestią sporną w toczącym się postępowaniu było ustalenie adresata decyzji tj. na kim ciąży obowiązek opróżnienia budynku. Organy nadzoru budowlanego uznały, że Gmina [...] jest zarządcą nieruchomości.

W ocenie Gminy stan faktyczny sprawy został ustalony błędnie, organy nie wzięły pod uwagę i nie rozpatrzyły argumentów podnoszonych przez Gminę co doprowadziło do wadliwego uznania, że jest zarządcą budynku.

Przedmiotowy budynek nie ma uregulowanego stanu prawnego, a dla działki i budynku nie jest prowadzona księga wieczysta. Zapisy ewidencji gruntów i budynków, które istniały w momencie wszczęcia postępowania tj. 2012 r. wskazywały, że posiadaczem nieruchomości był Skarb Państwa. Następnie zapis ten został zmieniony. Starostwo Powiatowe w piśmie z dnia 6 grudnia 2012 r. wskazało tylko, że w dokumentacji archiwalnej Starostwa Powiatowego brak jest dokumentów świadczących, że przedmiotowa nieruchomość przeszła na rzecz Skarbu Państwa na podstawie dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej. Jednak organy nadzoru nie przeprowadziły w tym zakresie żadnego postępowania wyjaśniającego.

Zdaniem skarżącego fakt, że na podstawie decyzji Naczelnika Gminy [...] z dnia [...] maja 1983 r. przydzielono lokal T. C. oraz, że czynsz był przez jakiś czas wpłacany do urzędu gminy, nie może być wystarczający do uznania, że gmina wykonywała i wykonuje względem przedmiotowej nieruchomości prawa i obowiązki składające się na treść prawa własności. Zdaniem skarżącej zeznania świadków nie zostały przeanalizowane pod kątem ich wiarygodności.

Nadto podniesiono, że Gmina [...] nie dysponuje żadnymi dokumentami wskazującymi, że przedmiotowa nieruchomość jest w jej zasobie mieszkaniowym. Nie zawierała umów najmu z osobami zajmującymi lokale, nie pobiera z tego tytułu czynszu oraz nie zarządza nieruchomością.

Zdaniem skarżącej, osoby zajmujące poszczególne lokale są faktycznie posiadaczami samoistnymi budynku i to do nich powinien być skierowany nakaz opróżnienia budynku. Nadto podniesiono, że sytuacja finansowa gminy jest trudna, a konieczność zapewnienia lokali dla tak licznej grupy osób może spowodować brak stabilności finansowej. Nie istniały postawy do stwierdzenia nabycia przez Gminę nieruchomości z mocy prawa lub w drodze zasiedzenia ponieważ nie są spełnione przesłanki np. posiadanie samoistne nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje :

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle powołanego przepisu ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, a więc prawidłowość zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych, mających wpływ na wynik sprawy wad w postępowaniu administracyjnym (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.)

Zgodnie zaś z art. 134 § 1 ww. ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Rozpoznając sprawę w świetle tych kryteriów, skargę należało oddalić.

Materialnoprawną postawą decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2013r., był przepis art. 68 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane ( Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, w razie stwierdzenia potrzeby opróżnienia w całości lub w części budynku przeznaczonego na pobyt ludzi, bezpośrednio grożącego zawaleniem, właściwy organ jest obowiązany:

1) nakazać, w drodze decyzji, na podstawie protokołu oględzin, właścicielowi lub zarządcy obiektu budowlanego opróżnienie bądź wyłączenie w określonym terminie całości lub części budynku z użytkowania;

2) przesłać decyzję, o której mowa w pkt 1, obowiązanemu do zapewnienia lokali zamiennych na podstawie odrębnych przepisów;

3) zarządzić:

a) umieszczenie na budynku zawiadomienia o stanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz o zakazie jego użytkowania,

b) wykonanie doraźnych zabezpieczeń i usunięcie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia, z określeniem, technicznie uzasadnionych, terminów ich wykonania.

Dokonana przez PINB w [...] ocena stanu technicznego przedmiotowego budynku, z której wynikała możliwość jego zawalenia się, nie była w tej sprawie kwestionowana, co uzasadniało wydanie decyzji o jakiej mowa w art. 68 ustawy Prawo budowlane z 1994r. Przesłanką wydania nakazu opróżnienia obiektu budowlanego w oparciu ww. przepis Prawa budowlanego, jest bezpośrednie zagrożenie zawalenia się budynku, w którym przebywają ludzie, a taka sytuacja miała miejsce.

Tym samym organ nadzoru budowlanego musiał nakazać właścicielowi bądź zarządcy przedmiotowego budynku jego opróżnienie w całości i zarządzenie wykonania określonych czynności zabezpieczających.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było określenie adresata tej decyzji. Ustalenia organu nadzoru budowlanego, co do stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości od początku napotykały na poważne trudności, nie z powodu wadliwego działania organu, a z przyczyn obiektywnych.

W ocenie Sądu, stan prawny tej nieruchomości nie jest możliwy do ustalenia przez organ nadzoru budowlanego w oparciu o przesłanki formalne. Nie było to jednak przeszkodą do podjęcia decyzji na podstawie art. 68 Prawa budowlanego, jeśli istnieje groźba zawalenia się budynku i pilna potrzeba jego opróżnienia.

Gdyby było inaczej, to oznaczałoby, iż nie jest możliwe nakazanie opróżnienia budynku jeśli tylko ma on formalnie nieustalony stan prawny, to jest taki który nie wynika w sposób oczywisty z dokumentów własności, bądź z wpisów w księgach wieczystych czy ewidencji gruntów. Zdaniem Sądu, organ nadzoru może poprzez własne ustalenia, przy pomocy instrumentów prawnych jakimi dysponuje, ustalić zarządcę bądź właściciela i skierować do niego decyzję.

Jak ustalił organ powiatowy przedmiotowy budynek nie ma uregulowanego stanu prawnego, a dla działki i budynku nie jest prowadzona księga wieczysta. Zapisy ewidencji gruntów i budynków, w momencie wszczęcia postępowania tj. w roku 2012 wskazywały, że posiadaczem nieruchomości był Skarb Państwa. Następnie zapis ten został zmieniony. Starostwo Powiatowe w piśmie z dnia 6 grudnia 2012 r. wskazało, że w dokumentacji archiwalnej Starostwa Powiatowego brak jest dokumentów świadczących, że przedmiotowa nieruchomość przeszła na rzecz Skarbu Państwa na podstawie dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej.

Niewątpliwie jednak zasiedlenie tego budynku nastąpiło na podstawie decyzji Naczelnika Gminy [...] z dnia [...] maja 1983r. Ponadto czynsz z tytułu najmu, co najmniej jednego z zajmowanych lokali wpłacany był do Urzędu Gminy [...]. Powyższa okoliczność wskazuje, iż to właśnie Gmina [...] wykonuje względem przedmiotowej nieruchomości prawa i obowiązki składające się co najmniej na treść prawa zarządu.

Ułomność uzasadnienia decyzji organu II instancji w zakresie wskazania na przesłanki, które zadecydowały o skierowaniu decyzji do Gminy [...] nie miały w okolicznościach sprawy wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia.

Należy podkreślić, że podmiotem prawa własności przedmiotowego obiektu potencjalnie, może być tylko Gmina jako, że budynek położony jest na terenie gminnym, a nie ma innych podmiotów, które rościłyby sobie jakiekolwiek prawa o charakterze władczym do przedmiotowego budynku.

W ocenie Sądu, w stanie faktycznym sprawy, słusznie organy uznały Gminę [...] za podmiot, który może być adresatem decyzji z art. 68 Prawa budowlanego, gdyż w stosunku do przedmiotowego budynku była ona co najmniej zarządcą w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego. Wobec takiej sytuacji faktyczno-prawnej i pilnej konieczności nakazania opróżnienia budynku grożącego zawaleniem, wystarczyło zdaniem Sądu ustalić podmiot mogący być zarządcą.

To było wystarczające, aby organ posiłkując się wykładnią pojęcia zarządcy w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego wskazał, Gminę jako podmiot zobowiązany.

W związku z tym nietrafne były zarzuty naruszenia art. 68 prawa budowlanego jak i przepisów postępowania, w szczególności art. 7 i 77 k.p.a.

Z tych względów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.