I SA/Gl 521/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2014-08-11Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Bożena Suleja /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. Z., H. Z. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uznania za nieuzasadnione ponaglenia na niezałatwienie sprawy dotyczącej łącznego zobowiązania pieniężnego za 2012 r. postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] oznaczonym w sentencji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C., działając na podstawie art. 141 § 1 i § 2 w związku z art. 139 § 1, art. 140 § 1 i art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z poźn. zm., zwana dalej "O.p."), uznało za nieuzasadnione ponaglenie na nieterminowe załatwienie sprawy przez Wójta Gminy K.
Z uzasadnienia postanowienia wynika, że w dniu 14 lutego 2014 r. Wójt Gminy K. przekazał do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. pismo z dnia 7 lutego 2014 r., zaadresowane do Kolegium, a zatytułowane "Skarga na działania Wójta Gminy K. w sprawie podatku od nieruchomości". W uzasadnieniu pisma podniesiono zarzut utrudniania załatwienia sprawy przez Wójta Gminy K. dotyczącej wymiaru podatku za 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. zakwalifikowało powyższe pismo jako ponaglenie na niezałatwienie sprawy w wymaganym terminie, a po przeanalizowaniu akt sprawy uznało, że ponaglenie jest bezzasadne. W końcowej części postanowienia organ wskazał, że nie przysługuje na nie zażalenie.
Pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. A. Z. i H. Z. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na powyższe postanowienie, w której zwrócili się o stwierdzenie "prawa wniesienia zażalenia na zaskarżone postanowienie z dnia [...].
W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej odrzucenie wskazując, że w zaskarżonym postanowieniu pouczyło stronę, że nie przysługuje na nie środek zaskarżenia (zażalenie), pomimo tego strona wniosła na nie skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Odnotować bowiem należy, że zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwana dalej "ppsa"), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne,
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej, 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego, 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 ppsa).
Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cytowanym przepisie. W niniejszej sprawie zaś skarga została wniesiona na postanowienie nie podlegające sądowej kontroli, której zakres wyznacza wskazany wyżej art. 3 § 2 ppsa. Powtórzyć należy, że w myśl pkt 2 tego przepisu kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
W rozpoznawanej sprawie skarga została wniesiona na postanowienie, na które – jak wskazano w jego treści – zażalenie nie przysługuje. Postanowienie to nie kończy też postępowania, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty.
Wskazać bowiem trzeba, że stosownie do art. 141 § 1 O.p., na podstawie którego wydane zostało zaskarżone postanowienie, na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie lub terminie ustalonym na podstawie art. 140 tej ustawy stronie przysługuje ponaglenie do organu podatkowego wyższego stopnia lub ministra właściwego do spraw finansów publicznych, jeżeli sprawa nie została załatwiona przez dyrektora izby skarbowej lub dyrektora izby celnej.
Powyższy przepis nie określa, w jakiej formie winien działać organ podatkowy rozpatrujący ponaglenie. W doktrynie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się jednak, że niezależnie od tego, czy organ ten podzieli stanowisko ponaglającego, czy też nie zgodzi się z nim, właściwą formą jest postanowienie, na które nie służy zażalenie (vide: Dowgier R., Etel L., Kosikowski C., Pietrasz P., Popławski M., Presnarowicz S, Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX 2011, komentarz do art. 141; podobnie w wyroku NSA z dnia 1 marca 1996 r., sygn. akt III SAB 24/95, Mon. Pod. 1997, nr 7, s. 210).
Dalej wskazać przyjdzie, że ponaglenie jest swoistym środkiem procesowym, do którego nie mają zastosowania przepisy dotyczące zażaleń, zamieszczone w art. 236-239 O.p., a postanowienie wydane w związku z rozpoznaniem wniesionego przez stronę ponaglenia nie należy do postanowień kończących postępowanie w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 2 ppsa. Nie jest to bowiem postanowienie o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania ani postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu wniesienia odwołania bądź też postanowienie o odmowie przywrócenia terminu wniesienia odwołania.
W żadnym razie nie można też uznać, że postanowienie wydane na zasadzie
art. 141 O.p. jest postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, gdyż jego celem jest spowodowanie jedynie, aby tego rodzaju rozstrzygnięcie zostało wydane. Podkreślić bowiem należy, że wydanie postanowienia uznającego ponaglenie za nieuzasadnione będzie uzasadniało wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lipca 2013 r., sygn. akt II OSK 1449/13, LEX nr 1346815 lub wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 108/12, LEX nr 1270534).
Reasumując, zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] o uznaniu ponaglenia na nieterminowe załatwienie sprawy za nieuzasadnione nie mieści się w kategorii spraw podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego w rozumieniu art. 3 § 2 ppsa,
jest to bowiem rozstrzygnięcie dokonane w ramach nadzoru organu odwoławczego nad organem I instancji. Tym samym rozstrzygnięcie to nie może być zaskarżone do
sądu administracyjnego. Postępowanie prowadzone wskutek wniesienia ponaglenia na podstawie art. 141 § 1 nie ma cech samodzielnego postępowania administracyjnego, jest środkiem mającym na celu zapewnienie sprawnego i terminowego przebiegu postępowania, ale ani tego postępowania nie kończy, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty.
Mając zatem na względzie podniesione wyżej okoliczności faktyczne i prawne sprawy Sąd działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa i przy zastosowaniu art. 58 § 3 ostatnio wskazanej ustawy orzekł jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Bożena Suleja /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. Z., H. Z. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uznania za nieuzasadnione ponaglenia na niezałatwienie sprawy dotyczącej łącznego zobowiązania pieniężnego za 2012 r. postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] oznaczonym w sentencji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C., działając na podstawie art. 141 § 1 i § 2 w związku z art. 139 § 1, art. 140 § 1 i art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z poźn. zm., zwana dalej "O.p."), uznało za nieuzasadnione ponaglenie na nieterminowe załatwienie sprawy przez Wójta Gminy K.
Z uzasadnienia postanowienia wynika, że w dniu 14 lutego 2014 r. Wójt Gminy K. przekazał do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. pismo z dnia 7 lutego 2014 r., zaadresowane do Kolegium, a zatytułowane "Skarga na działania Wójta Gminy K. w sprawie podatku od nieruchomości". W uzasadnieniu pisma podniesiono zarzut utrudniania załatwienia sprawy przez Wójta Gminy K. dotyczącej wymiaru podatku za 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. zakwalifikowało powyższe pismo jako ponaglenie na niezałatwienie sprawy w wymaganym terminie, a po przeanalizowaniu akt sprawy uznało, że ponaglenie jest bezzasadne. W końcowej części postanowienia organ wskazał, że nie przysługuje na nie zażalenie.
Pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. A. Z. i H. Z. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na powyższe postanowienie, w której zwrócili się o stwierdzenie "prawa wniesienia zażalenia na zaskarżone postanowienie z dnia [...].
W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej odrzucenie wskazując, że w zaskarżonym postanowieniu pouczyło stronę, że nie przysługuje na nie środek zaskarżenia (zażalenie), pomimo tego strona wniosła na nie skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Odnotować bowiem należy, że zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwana dalej "ppsa"), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne,
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej, 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego, 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 ppsa).
Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cytowanym przepisie. W niniejszej sprawie zaś skarga została wniesiona na postanowienie nie podlegające sądowej kontroli, której zakres wyznacza wskazany wyżej art. 3 § 2 ppsa. Powtórzyć należy, że w myśl pkt 2 tego przepisu kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
W rozpoznawanej sprawie skarga została wniesiona na postanowienie, na które – jak wskazano w jego treści – zażalenie nie przysługuje. Postanowienie to nie kończy też postępowania, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty.
Wskazać bowiem trzeba, że stosownie do art. 141 § 1 O.p., na podstawie którego wydane zostało zaskarżone postanowienie, na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie lub terminie ustalonym na podstawie art. 140 tej ustawy stronie przysługuje ponaglenie do organu podatkowego wyższego stopnia lub ministra właściwego do spraw finansów publicznych, jeżeli sprawa nie została załatwiona przez dyrektora izby skarbowej lub dyrektora izby celnej.
Powyższy przepis nie określa, w jakiej formie winien działać organ podatkowy rozpatrujący ponaglenie. W doktrynie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się jednak, że niezależnie od tego, czy organ ten podzieli stanowisko ponaglającego, czy też nie zgodzi się z nim, właściwą formą jest postanowienie, na które nie służy zażalenie (vide: Dowgier R., Etel L., Kosikowski C., Pietrasz P., Popławski M., Presnarowicz S, Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX 2011, komentarz do art. 141; podobnie w wyroku NSA z dnia 1 marca 1996 r., sygn. akt III SAB 24/95, Mon. Pod. 1997, nr 7, s. 210).
Dalej wskazać przyjdzie, że ponaglenie jest swoistym środkiem procesowym, do którego nie mają zastosowania przepisy dotyczące zażaleń, zamieszczone w art. 236-239 O.p., a postanowienie wydane w związku z rozpoznaniem wniesionego przez stronę ponaglenia nie należy do postanowień kończących postępowanie w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 2 ppsa. Nie jest to bowiem postanowienie o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania ani postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu wniesienia odwołania bądź też postanowienie o odmowie przywrócenia terminu wniesienia odwołania.
W żadnym razie nie można też uznać, że postanowienie wydane na zasadzie
art. 141 O.p. jest postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, gdyż jego celem jest spowodowanie jedynie, aby tego rodzaju rozstrzygnięcie zostało wydane. Podkreślić bowiem należy, że wydanie postanowienia uznającego ponaglenie za nieuzasadnione będzie uzasadniało wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lipca 2013 r., sygn. akt II OSK 1449/13, LEX nr 1346815 lub wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 108/12, LEX nr 1270534).
Reasumując, zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] o uznaniu ponaglenia na nieterminowe załatwienie sprawy za nieuzasadnione nie mieści się w kategorii spraw podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego w rozumieniu art. 3 § 2 ppsa,
jest to bowiem rozstrzygnięcie dokonane w ramach nadzoru organu odwoławczego nad organem I instancji. Tym samym rozstrzygnięcie to nie może być zaskarżone do
sądu administracyjnego. Postępowanie prowadzone wskutek wniesienia ponaglenia na podstawie art. 141 § 1 nie ma cech samodzielnego postępowania administracyjnego, jest środkiem mającym na celu zapewnienie sprawnego i terminowego przebiegu postępowania, ale ani tego postępowania nie kończy, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty.
Mając zatem na względzie podniesione wyżej okoliczności faktyczne i prawne sprawy Sąd działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa i przy zastosowaniu art. 58 § 3 ostatnio wskazanej ustawy orzekł jak w sentencji postanowienia.
